го (зам.) - коњ (имн.)

Мусли бег ги отпушти своите и сам, водејќи го коњот по себе, отиде под сенката на сливата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ајде, на, држи го коњот да и преобида јас агите, та да се иставаме побрго, оти сеа ќе втаса потерата од Дуње.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас веќе немам збор во селото. Лаже, мате, отио напред.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќимс'н сен? — извика војникот, но гледајќи го попот на коњот и жената по него си промрмори нешто за себе, во кое време Толе му одговори: — Бенјим папас ефенди, — и не запирајќи го коњот помина крај војниците откои едниот ја изгледа похлепно Митра и му ја покажа на другиот: — Бак, бак, кардаш, ѓузел ѓелин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Гоце! - викна Никола, - врзи го коњот од стрика ти Груја во пондилата15) и оди кажи и на мајка ти - на вечера ќе ни биде гостин стрико ти Грујо.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Фимка, силно држејќи го коњот за узда и гривна, милно и молежливо му шепоти и полека, скоро притисната на неговото ребро, го води по патеката што виси над мрачната бездна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го виделе како езди низ полето, со пурпурна наметка што се вее зад него, и терајќи го коњот во бесен галоп, исчезнува пред вџашените погледи на војниците од градските бедеми.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јавни го коњот на животот и држи му ги цврсто дизгините...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Селаните чекаа на ред испоседнати под сенката на дрвјата или се сменуваа држејќи му го коњот за оглавот за да пасе или да се напие вода на езерото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој седеше зад дворната врата држејќи го коњот за уздата и ја меркаше со очите, ја впиваше со погледот додека таа врвеше низ дворот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Напој го му рекле на Татарот, и тој, зауздувајќи го коњот за да може да ги води, тргнал кон црквата и го преплашил со жуберкавата вода или со мртвиот поскок во коритото од бигор, го испуштил од раце, останал сам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Полека чекорејќи, влезе во стајата и љубопитно гледајќи го коњот, го погали по јакиот врат, го повлече за ретката грива и му се наведна над увото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сѐ можел да се заколнеш дека од првото исправање на нозе и со неисушена капка мајчинско млеко на усните се вежбал само за една одбрана и за еден ден, за тоа смирување на попладнето исполнето со топлина и со брчење на златни бубачки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Управувајќи го коњот да се движи во круг и засолнувајќи се со танчарски движења ту под неговата глава ту зад неговиот врат од левата страна, еднаш со брзи потскокнувања, другпат скоро со коленици до земја, го избегнал и вториот удар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Полека чекорејќи, влезе во стајата и љубопитно гледајќи го коњот, го погали по јакиот врат, го повлече за ретката грива и му се наведна над увото.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)