го (зам.) - чувствува (гл.)

Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На работ од планината се крева голем пламен. На лицата го чувствуваме топлотниот удар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Требаше да се згасне огнот од ракијата што го чувствував во себе.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Да се носи со месеци нов живот под срцето, а потоа да се донесе тој нов живот на овој свет, да се гледа како тој живот доаѓа, ужаснат, ужаснат од излегувањето од утробата и судирот со она што не може да му биде ни непознато, бидејќи за непознато уште не знае, а познатото само го чувствува, да гледам и чувствувам колку сум му потребна на тој нов живот, колку му е потребна храната која истекува од моите гради, да набљудувам како искуството се таложи во неговите очи, и да ги видам првата надеж и првото разочарување на тој нов живот, да гледам како тој живот се осамостојува, како веќе не сум му неопходна, да видам како тој живот кој произлегол од мојот живот ме напушта и самиот тргнува кон создавање на нов живот, ете тоа за мене е родителството.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми седеше на креветот до мене. Го чувствуваше мојот страв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сепак, постепено сѐ повеќе почнав да го чувствувам неговиот немир.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кети го чувствуваше тресењето на танкото тело кое бараше утеха и сигурност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вам ова што го нарекувате затвор, ова овде ви е ослободување од затворот што сте го чувствувале надвор одовде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И тука, на рудникот за историски солунски мермери чиј материјал пластен во болка и почит низ вековите, од пред пет денови се распродава и исчезнува бесценето, брзо, евтино и банално.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќе ја затвореше вратата од спалната, но го чувствував мирисот на кафето кое го подготвуваше.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Пред себе го чувствуваше само својот топол здив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не го чувствува остриот мирис на згниени дуњи, ни дебело напластениот прав по расфрланите кошници, куфери, вази, книжни цвеќа, порцелански чаши за пиво, распукан будилник, картонени кутии, скршен глобус, парчосани географски карти...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
3. Оддалеку го чувствував неговото пловење: крилјата здивот летот Водениот мирис.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Очите на бројките пловеа цела ноќ низ собата на Отец Симеон; тој тоа лепливо го чувствуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но веднаш се тргна исплашен: Поарно што не ја фрлив и неа; можеше и мене да ме привлече да изгорам и јас во огнот. Co тие и уште многу црни мисли кадијата ја преседе таа ноќ и реши уште утре да ги испрати сужните за Истанбул, да му се симне еднаш тој товар од грбот и да се ослободи од стравот што го чувствуваше од Анѓиното присуство, убеден дека таа е вештерка, маѓепсницата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Навален назадечки врз задното седиште за да не го чувствувам болниот притисок на мојот стомак, братучетка ми ми потпомогна малку да заборавам на тегобите и да се орасположам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа го чувствуваше како единствен Татков аманет и тестамент.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Колку целината на она што го чувствуваме и ткаењето на нашиот обичен, секојдневен свет се социјално програмирани, поттикнувана фикција, мрежа во која сите сме заплеткани, со исклучок на малкумина кај кои условувањето не се „фатило“, или попуштило, или кои се разбудиле од маѓепсаноста - шареноликата толпа генијалци, психотичари и мудреци?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Додека пијам го чувствувам будењето на телото мое скршено од она гадно седиште кое ми се падна овој пат и она дете што цел пат плачеше и не ме остави око да склопам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
-„Колку може да биде скапа надежта на двајца млади луѓе?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Час своето тело го чувствуваше како свое, час го гледаше во височина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Влегувам во такси и го чувствувам пулсот како ми удира во главата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој лежи смирен и силен и го чувствува нејзиното присуство крај себе.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мислите веќе не беа снажен извор на неговиот живот; своето тело - во смисла од минатото - исто така не го чувствуваше; човечкиот говор се помрдна некаде во далечината, едвај и да постоеше...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сепак никогаш не успеав да ја започнам плетката со конецот на разумот и со конецот на страста и тоа сега го чувствувам како свој пораз што потајно тлеел еднаш под допирот на зборот, другпат под допирот на телото, на кои секогаш реагирав различно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го чувствуваше дејството на танинот кој ѝ создаваше трнење под непцето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа среќавање со добриот старец го чувствуваше како потреба, како свое лично задоволство и знаеше дека и за дедо Иван неговата посета е радосен, весел настан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тешко се спријателуваше со луѓето, но кога врзуваше пријателство, го чуваше како што домаќинката го чува оганот во огништето да не угасне.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога не мрдав и не мислев многу на него, стомакот како да не го чувствував.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А книгите за сексот ги напишав од разонода.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Максима го сака, работата на Имотот ги изнесува постојано да бидат заедно, но Јосифа го чувствува поблизок, разговорот со него му е поускладен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите уживаат во белата ваканција, а ние нити го гледаме, нити го чувствуваме снегот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И оние кои нема да одат на балот, секако на свој начин го чувствуваат како некој вид на национален празник.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И сега, наместо да ѝ биде полесно, кога змијата си заминала, Рози многу посилно го чувствуваше нејзиното присуство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сани го чувствува бебето во своите раце, колку е тешко и како лесно би можело да ⥊ се лизне и да падне преку шипката во затревената пештера.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пелагија топлото време го чувствуваше само како внатрешен трепет, нешто благо и болно што се прелева од срцето нанадвор на сите страни, нешто што ти го прави животот поднослив и среќен а ти самиот да не знаеш зошто е тоа така!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ете деновиве го пуштија на слобода и Готлиб, Хинко Готлиб, неговиот цимер-колега од затворската ќелија, еврејски новинар од Загреб и тој, подготвувајќи се за заминување, му рече дека се враќа дома.  „А како е кај тебе дома?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Имаше цврст чекор, војнички. (Проклет да бидам војната човека го менува во сè, во сè.) И сега како да го гледам, еве, срцето длабоко го чувствува, о боже, како сè уште да сум во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Светот го чувствуваше единствено преку сопствената кожа. Беше сунѓер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со мајчин османскотурски јазик (со арапските и персиските примеси), со турскиот јазик според реформите на Мустафа Кемал Ататурк, од времето на студиите во Цариград (исчистен од арапските и персиските зборови), со албанскиот татков јазик, со германскиот, францускиот, италијанскиот и грчкиот јазик, учени, некои недоучени за време окупациите на Поградец, тој во турскиот сепак се чувствуваше најсигурен.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Наскоро, заради подобрувањето што го чувствуваше Рајнер, неговите родители решија да се вратат дома, на имотот близу Минхен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа едноставно го чувствуваш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ уште го чувствувам неговиот топол здив на вратот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Само се смешкав и се обидував да го голтам што побргу месото за да не му го чувствувам вкусот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дали поради загреаноста од пишувањето или пак поради нешто друго, му се причини дека студот што го чувствуваше утрово некако намалил и кога погледна низ прозорчето, виде дека надвор почнало да вее снег.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И госпоѓа Камилска која се грижеше за семејниот буџет, го чувствуваше недостигот на дополнителните средства од хонорарната работа на својот сопруг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Малкумина, ете, знаат дека и Твојата прва авторска фаза, којашто јас милувам да ја именувам како професорска, суверено ја одбележуваат неколкуте сјајни книги, не само исклучително компетентни, но и мошне искрени, суптилни, на мигови дури и трогателни.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Ти си презаситен од слобода?!“ ме праша или можеби ми кажа нешто, не знаев во тој миг што сакаше да ми каже, ниту знаев што јас да и речам додека го чувствував нејзиниот показалец како ми минува по средината на челото, бавно спуштајќи се по работ на носот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но таа имаше разбирање за она што го чувствуваш. Дури и сочувствуваше со тебе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На сето ова Митра се лутеше, ако не отворено, оно потајно се ладеше спрема него, а тој почна тоа инстинктивно да го чувствува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За сето време додека разговара со неа тој го чувствува Лукова, постојано гледа кон собата каде што остана тој и се штрецнува на секој шум.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Веројатно ова што во мигов го шепотам, што сега го чувствувам, самото се испишува на страниците од белата хартија што ми ја подаде непознатиот, кој воедно ме упати што треба да правам за да си ја олеснам болката и да си ја дочекам смртта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако не трчаат заедно со сите, тие им се потребаната публика на оние кои вистински живеат: или ги опслужуваат, или ги фалат, озборуваат, се занимаваат со туѓи животи наместо да го чувствуваат својот живот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Низ ужасот што Винстон веќе го чувствуваше, ненадејно проби обична збунетост.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа дамнешна рана ме тераше да го прашувам Рајнер каде исчезна оној Рајнер кој некогаш се плашеше дека ќе ме изгуби, како што ги изгубил оние кои го посвоиле, оној Рајнер кој се плашеше дека ќе го отфрлам онака како што го отфрлиле оние кои го зачнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мртовците станаа и тргнаа на разни страни, кој каде.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Или: „Колку е можно грешката да прерасне во грев кога намерно ќе ја сториме!?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го чувствувам немирот, ќе нѐ втаса и нас! – Да не си наумил повторно да бегаме? – се огласи Мајка неочекувано. – Друго чаре немаме! – Како, каде ќе бегаме, црни ние!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Претпладневната ракија како топол бран чинеше да го чувствува целосниот посед на телото, да си го зајакнува оптимизмот, илузиите, додека вечерната ракија ја пиеше за своја душа, таа му ја зајакнуваше носталгијата за старите времиња, за животот со семејството крај Езерото, за годините на младоста минати во Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Цело време го чувствував подбивниот и цинички поглед на злобницата врз себе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но јас силно го чувствував притисокот на изгубените клучеви кои како да ја отвораа вратата на лавиринтот. Но и тоа мина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги покриваат главите со ист молитвен шал, и кога Алегра го допира со лактот, Јехуда го чувствува стариот трепет на нејзиното тело.  Рабинот го полни пехарот со вино и ги кажува седумте благослови спомнувајќи ги младенците како заљубени пријатели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Облечен во оваа иста униформа, со пушката потпрена на коленото, тој седеше пред исклучениот телевизор и се убедуваше дека стравот што го чувствува како грутка мраз во градите е сосема природен во таа ситуација.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Смирувачкото дејство на јодната бања сѐ помалку го чувствуваше. Доаѓањето на „незнајникот“ беше без најава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веќе копнееше за човечки збор, за нежна мајчинска грижа, за топлиот светол дом, за училиштето кое сигурно веќе почнало да работи, за другарите кои го чувствуваат неговото отсуство и ги пече неговата неизвесна судбина, но колку повеќе им се предаваше на мислите, колку повеќе се пушташе тие да го водат, толку повеќе го разјадуваше немирот, па стана, иако уморен, се фати за секирата и го почна својот двобој со Јурукот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, студентот пред себе го чувствуваше само бледото, беживотно тело, белите трепки, влагата што капе врз моќно големите, моќно црни зеници, тврдата вена на вилицата, низ којашто пулсот веќе не биеше, кутриот јазик, одамна без зборови, млитаво висејќи на неподвижната кука што укочено светка. Маргина 36 65
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кога една смрдлива смеса може да има вкус на извонреден шери, од каде знам каков вкус има префинетиот драј шери, или што и да е друго?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И сега, по многу изминати години, не без возбуда се потсетувам на тоа парче пченкарно лепче и го чувствувам мирисот, вкусот и наситката.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Премногу бавен, го чувствуваше само првиот допир.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ја слушаше повторно далечната тажаленка на волчото завивање во ноќта и во она, што го чувствуваше притоа, со некакви сосема ситни мравки на морниците по сета негова кожа, што се пронесуваше како лазење од секој близок лелек на гладот, тој го најде првиот допир со својот гостин.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И Татко го чувствуваше ненаметливиот притисок на Мајка и децата да заврши тајниот пакт со Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сетилата не се доволни за да ја примат сета таа нежност и не можете на овој момент на љубов да му дадете име, зошто е повеќе од еден момент, зошто е вечност која ќе трае и после мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите го чувствуваат цутот и не мислат на него сал човекот во тремот во нем разговор со дрвото го брои цутењето што повтор му се враќа.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Зар не го чувствуваш мирисот на липите?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Заедно со некакво бледило, што го чувствуваше просто како му лази по лицето, можеше да мисли само: Ќе ги здробам, сите овие трупци до последниот, ми требаат само неколку дена добра вода за да не оставам ни еден од нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јана длабоко во себе, само малку притаено, сѐ уште го чувствуваше вриежот на тоа време.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го чувствуваше сиот ризик на последниот куршум, но достојуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ уште го чувствуваше ладниот допир на жицата на образот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
1923. Ја објавува првата книга поезија, Воодушевување од Буенос Аирес, и повторно со семејството заминува во Лондон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се будам, сѐ уште го чувствувам мирисот на розите, се смеат.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Тој не го слушаше, само го чувствуваше како тежок презир кон самиот себе, кон оваа глутница што го запрела дишењето за да ја слуша анегдотата за смртта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го сфатив јас тоа уште веднаш. Вие сте овде како на еден долг одмор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никој не би ни очекувал од неа такво нешто.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оној кој е подбркан од судбината, независно од тоа кој пат ќе го искористи за да исчезне, не може да се ослободи од прогонувачот, постојано ќе го чувствува неговиот здив на вратот, дури и тогаш кога тој прогон ќе го прогласи и за проклетство што којзнае како му се присламчило па во чекор го следи, барем така го чувствува лично тој иако знае дека помеѓу него и прогонувачот се протега добар дел од пуста и неосветлена улица.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Жилите на слепочниците му се затегнаа. Во главата почна да го чувствува пулсирањето на стравот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не само што го познавам туку и го чувствувам јазикот на мимиката; ги толкувам значењата на движењата на рацете; можам да одгатнам и понешто од прошетките на насмевката по ридовите и по долините на лицето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќеркичата повремено погледнува во правецот во кој гледа Криста, знае дека таму има нешто што го гледа само мајка ѝ , нешто што тие не можат да го видат, но го претпоставуваат, го чувствуваат тоа нешто во кое таа е загледана, и кое ја проголтува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш го чувствувам твојот воздух околу мене и во мене, и ме навраќа на првиот миг...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Рамнодушна кон судбината, и по физичкото истурање врз сето она што на било кој начин го скицираше насоченото живеење, го чувствував сè позасилено трескавичниот копнеж: да се отклучи скриената порака на мрачните лавиринти на потсвеста.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ахил се помирува со несомерливиот јаз меѓу чувството и неговиот израз дури при својата последна средба со Пријам, кој му дава пример како да живее со него – како да го пополни истиот тој јаз.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И ќе бев ли помалку уморен в постела и помалку ли ќе мислев на своите болни (часовници, шуми, едра), кога ќе го чувствував крај себе твојот врел колк?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На gheto-blasterот оди Lee Perry.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А како се определивте да станете лекар? Поради восхитот што го чувствував кон медицината. Кога ги гледав лекарите, мислев дека тоа е најдобро.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сето ова во најголем број случаи, поетот не мора да го знае но, тој го чувствува, тој тоа по една законитост, по силата на својот творечки инстинкт и имагинација го прави, го созадава.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Навистина, кога ќе се појавиш ти топлината доаѓа, навистина, кога во очи те гледам светлината ми приоѓа, вистина е сликата пред очи која не исчезнува, доброто го чувствувам, другиот темен крај засекогаш што вознемирува избледува, зрак на нежност ме облива сине мој, во прегратки се насмевнуваш, засекогаш тука затреперуваш, косите ги милуваш, ти живот мој си и вечна вистина, за напредок мој инспирација и причина, патник од мојот почеток до крај, иако се уште не знаеш, навистина.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Сега сѐ уште недорасонет, шета со очите по собата и при секое помрднување, чкрипнуваат федерите на железниот кревет и тоа го чувствува непријатно и поболно отколку малаксаноста и истоштеноста во себе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Излезе воздух да земеш?... Очекував тоа да го речеш!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сето тоа го чувствуваше со своето болно тело, што се згрчуваше и потресуваше и од најмала болка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таквите работи, изгледа, не ја ужаснуваа: не го чувствуваше амбисот што се отвораше под нозете при помислата дека лагите стануваат вистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не се чувствуваше најдобро. Беше изморен од претераното напрегање, на грбот го чувствуваше студенилото од кошулата натопена со пот, а и нозете му беа мокри од снегот што му се истопи по чорапите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука бевме без здив, а не верувам дека тоа не го чувствуваше и Коле, зашто тука со колата просто лазеше.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Истото го чувствуваа и неговите козари кога, подоцна, Чанга им го читаше расказот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Солзите му се мешаа со дождот и им го чувствуваше нивниот солен и горлчлив вкус во устата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој го чувствува фактот дека максималната валентност на соответна содржина може да се постигне само и доколку таа содржина се вгради во нејзината природна метричка и акустичка структура, доколку ја зголеми нејзината тензија со ефектите на обртот и непредвидливоста, и дека носечка суштина на јазикот на поезијата е неговата рефлексивност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Со топол здив пепелта ја издувувам и каменот го притискам до градите и не го чувствува срцето зашто и тоа е камен сторено....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Токму така го чувствуваше и сето друго, што не го читаше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не ја интересираше ни од каде е, ни дали има семејство, што минато има, ами сакаше да го чувствува како сега да се родил, како сега да ѝ долетал од небото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Има право Боце кога вели дека седмиот ангел труби, самиот тоа го чувствуваше, но зошто нејќеше да ѝ погледа на вистината в очи - од некаква жалост, не за себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Зошто прашуваш?“ се зачуди. Ѝ го раскажав моето сеќавање и за мирисот што го чувствувам така доверливо како таа што ми раскажа за детето од нејзините детски соништа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој грев е гревот што го чувствува поради старите чевли што верно го служеле, а тој, по долго колебање, ги оставил во туѓина, затоа што си купил нови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го сакаше она, што се случуваше со нивното печалбарско село, луѓето тука беа запрегнати да си го бараат заедно својот живот и успеваа во тоа, мислеше дека сите околу него го чувствуваат тоа такво, а сега занеше дека грешел, што не гледал малку подобро околу себе уште во самиот почеток.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Откако ќе попаднеше во канџите на Партијата, тоа што човек го чувствуваше или не го чувствуваше, тоа што го правеше или се воздржуваше да го прави, не менуваше ништо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не ја слушам дали ми вели нешто, но веднаш на усната го чуствувам топлото лажиче што жената ми го бутка меѓу усните.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Помислувам да шмркнам уште една линија, но ја забележувам полициската кола надвор. Улицата е полна со пијани луѓе.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Седдно, јасно е дека тој го чувствува присуството на Саздо кој веќе седнува на една од фотељите на средината од собата.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Се разбира дека постои, но тоа е постоење кое не му личеше на било што од порано познато; како да се исполнил со некаква мрачна самосвојност која сето време себе се укинува и се бутка во празнината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Впрочем воздухот што струи од нив го чувствувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка тоа добро го чувствуваше, особено една вечер, кога Татко отворено ја релативизираше опасноста од минувањето на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од тоа нејзино плачење и од тоа збркано што го чувствував јас во душата, ми се чинеше дека и јас брзо ќе заплачам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа го чувствуваше чукањето на срцето на треперливото топче, што беше полно со топлина и силина на живот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Почнува да го чувствува влијанието на Маседонио Фернандес, татковиот пријател, поет и раскажувач, кој негува еден парадоксален хумор налик на Алфред Жари.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Расте, се згустува мрачнината со секој изречен збор, со секоја издишана издишка и во неа го чувствувам виежот на болката и осамата и стегањето на чемерот насобран ко грутка и тврд како кремен, чинам, го чувствувам во мојата сурова дланка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Иако Рада никогаш не му се пожали за односот на неговата мајка, Томо тоа несогласување го чувствуваше во воздухот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во заминувањето на водите го чувствуваше ритамот на минливоста на која тивко се препушташе.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Виктор го чувствуваше рамномерното чукање на нејзиното срце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И таа, со својата несигурна насмевка, со секој шепот подалеку од мене, по нечујна во постелата, го чувствува губењето на блискоста со собата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сфатив дека треба да станам да правам кафе за маж ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гледаш со половина окце, повеќе го чувствуваш тој мир, таа чудна промена. Општа глувост.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ги затворам очите, ги голтам и последните солени солзи и ги ослободувам сите жили во своето тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
НЕДА: Го чувствувам околу мене како сениште. Понекогаш ми се чини дека сите сенки и црнила во овој дом како да се негови сојузници... како да ме прогонуваат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ова го заклучувам според стисокот на раката што го чувствувам на рамото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сè додека со диктат одозгора не се реши дека не е дозволено да се види нешто што другите не го гледаат, да се слушне нешто што другите не го слушаат, или да се чувствува мирисот кој другите не го чувствуваат, сите ние не мораме на ист начин 62 Margina #21 [1995] | okno.mk сè да доживуваме.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Срцето го чувствуваше во градите како растреперено пиле... Секој момент ќе излета...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Некаде длабоко во себе го чувствуваше шепотливото шумолење на трепетливите лисја од тополите, нивното палаво поигрување со летното ветре откај Осоговските Планини.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но вујче си остана маж, тојчас на ништо не се обѕрна, сѐ така силно ме држеше во себе (сигурно не го чувствуваше мојот бол), сѐ посилно ме земаше во себе незапирливо викајќи: Сакам да ми веруваш, Леме, внученце!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мајка тоа убаво го чувствуваше, а ние како да останувавме нечуствителни.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само стариот даб сѐ така го чувствуваше теретот на годините и беше тажен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Еден ден пак ќе бидеме заедно,“ ми рече Рајнер на разделба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека стигнавме на оној крај од паркот каде што се наоѓаше првата детска градинка во Виена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но истовремено го остава недопрено почетното прашање зошто централната честичка во основата не го чувствува и најголемиот притисок во купот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ја беше навалила главата на завесите, а во ноздрите го чувствуваше мирисот од правлив крепон. Беше уморна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури тогаш ја сфаќа емоционалната јаловост на тоа јуначко дело – неговата неможност да го надомести загубениот Патрокло и да му го ублажи чувството на одговорност за смртта на најсаканиот другар.302 Според Илијадата, човечката општественост зависи од одржливоста на чисто симболичните трансакции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Над сѐ се сеќаваше на постојаниот глад што го чувствуваше и на жестоките, одвратни битки за време на оброците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одам со голите стапала по песокот. Го чувствувам Рајот на подлогата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го прашав Земанек дали го чувствува истото кога го вдишува тој мирис на лакот; тој кратко рече: „Труе.“ И потем пак одевме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Годините и мачното селско минато ѝ ги замаглиле очите и затоа таа повеќе со срце го чувствува патот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дали другите го чувствуваат новиот стадиум.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можеби затоа, по години отсуство, го чувствувам оној непријатен грч во градите, додека се гледам во нејзиниот сон со сивата осумкатница, чувана од гардисти со жолти панделки на испегланите сини униформи.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Нејзе ѝ проигруваа неколку солзи, чиешто навирање татко ми го чувствуваше уште пред да се обликуваат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како глувче во фак. Лежам и како насон, кога некој ме брка, не можам да бегам; се мачам и го чувствувам чукањето на срцето дури и во коските.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зглобовите му се оптегнуваат и го тегнат сиот напред, го чувствува срцето како се прпелка во градите и сака да искочи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Почекав уште некое време дури не го избројав третото пуштање вода од казанчето, со што пресметав дека тетка ми завршила со должностите, па кога вратата се отвори и се затвори по шести пат, почекав неколку минути и во тишината некако се шмугнав во тоалетот, имајќи ја мислата ако можам да се олеснам и да престанам да го чувствувам товарот на мојот заоблен стомак.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ренди го беше намалил гласот, но Дејв сепак го чувствуваше пулсот на басот и тапаните во стапалата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Го чувствуваш ли ова, Смит? Аххх... Зелена трева. Си помирисал ли, воопшто, нешто поубаво?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чудно, толку многу блиски, си мисли Пелагија, а сепак разделувањето како да ни ги затвора срцата, освен овие километар два како да има и нешто невидливо што ни ја расипува взаимната доверба. Го чувствува ли истото и Чана?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа славна и патетична постапка не ги преведува Пријамовите болка и гнев во јасна јавна форма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Само оние кои некогаш биле деца можат да појаснат зошто денес јас не го чувствувам дождот: таа светлина во мене не доаѓа од сонцето туку: од неговиот брат - добата која одминува. * -- * Вилијам Карлос Вилијамс:„Жолтиот оџак“.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Со него сме заедно уште од градинка. Го чувствувам како брат и ништо повеќе...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Речиси, никогаш не ме болеше неговиот допир со памучето намокрено во ракија на моите расрквавени колена со кои ги стружев рапавите улички во Мичурин, најмалку еднаш во неделата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А го чувствував или можеби го слушав иако неизречен мојот повик, или молбата за помош.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зашто, колку и да има такви кои урликаат или пак бладаат, тука има многу пријателство што го чувствуваат едни кон други, тие велат: треба да ги трпиме другите за да нѐ трпат нас, а другите размислуваат многу точно кога го спроведуваат тоа на дело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или: „Човекот дали смее да е скаран со времето!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Милиони луѓе веќе не “одат” на работа туку работата им “доаѓа” дома; милиони луѓе веќе не го чувствуваат Другиот освен преку своите модеми.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не беше лесно за стариот да се реши, зашто досега никогаш тој не прибрал туѓи луѓе во своја куќа, или подобро речено на своја територија, бидејќи ова катче заградено со поцрнети штици, негдегоде накривени и проретчени, го чувствуваше како некоја своја посебна држава, за суверенитетот на која постојано трепетеше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој ова патување го чувствуваше како херојско, како победа, макар што се работеше за лекување на видот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не се допираа, но нему му се чинеше дека го чувствува треперењето на Џулиното тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Празното место на прстот каде што го носела повеќе години прстенот, сега го чувствува непријатно, чудно, како прстот да ѝ е пресечен и затоа чувствува како на тоа место мажот ѝ ја боцка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Буде ЧЕТИРИ РАСКАЗИ ... илустрација: Едвард Дел Росарио Се чудеше од каде тоа задоволство што го чувствува кога за себеси размислува во трето лице. okno.mk | Margina #1 [1994] 47
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Стапалото од левата нога скоро не го чувствува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зборувај го она што го мислиш и што го чувствуваш, а не она што веруваш дека треба да го кажеш заради некого.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Понекогаш, мислам дека ако ја испружам раката, ќе го дофатам и ќе го заденам како брош на реверот од моето палто, близу до моето срце и дека тој, Крстот, ќе ми помогне да го смирам ова треперење што го чувствувам со целото тело и што ми ја одзема силата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас мислев на темнооката Миру, на нејзината долга, мазна, свилеста коса и на нејзините нежни и тенки прсти под кои се раѓаат ѕвезди, птици, цвеќиња, овошја, облаци и животни, и знаев дека тоа што го чувствувам е она што возрасните го нарекуваат љубомора и дека нема врска со онаа љубомора со која брат ми има обичај да ми ја јаде душата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Рада телефонски ја покани и Јана, која, за жал, сѐ уште го чувствуваше товарот и имаше грижа на совест заради промашената врска што Рада ја доживеа со Ѓорѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во овој свет Нумо се чуствува и весело и болно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ИВАН Убаво го чувствувам влечкањето на лепливите нозе на гасеницата што мајка ми толку често ја спомнуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога би зборувала за мојата комплицирана личност нема зборови кои ќе му дадат значење на тоа што го чувствувам, зошто ова е повеќе од чувство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Те дадов на огнот, о дали го чувствуваш тоа слатко злосторство?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сите апчиња во мојот живот Ги паметам малите зрнца од „Б комплекс“ што ги крадев додека мајка ми не беше тука и сè уште го чувствувам тој горчливо-сладок вкус во устата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Токму тоа е што и тој го чувствува, а не може да му го најде вистинското име - воздух.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Сакаш да те стоплам? - праша речиси без глас, и јас бев сигурен дека таа настојува со сите свои можности вистински да ми помогне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаеше дека Велевата душа и без неговите приказни го чувствува животот повеќе како приказна отколку што го сеќава таков, каков што си беше за аргатите, тежок, безмилостив, волчи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Не повторно во реката!“, си се предупредува.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Паѓаше дожд, но тој не го чувствуваше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
1922. Со Маседонио Фернандез, Едвард Гонзалес Ланус и други млади писатели ултраисти го придвижува списанието Proa.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Токму така тоа го чувствува и читателот: постапките на вашите родители какви што вие ги опишувате, се видливо инспирирани од реалноста на тогашниот социјален поредок.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Којшто во секој случај е полезен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Постојано го чувствуваше погледот на мајка му на Хелвиг. Иако прикриен. Упатен кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Не си морал да се трудиш за да го чувствуваш тоа што си го чувствувал, ако навистина си го чувствувал.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Како славејот што го чувствува идењето на пролетта под снегојте под карпите под гранките.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
На мојот врат го чувствував стисокот на секој прст од неговата рака).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овидие тоа најдобро го чувствува.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Го чувствуваш тоа, го впиваш во себе и од лазливо, црно полжавче, одеднаш стануваш нешто толемо, чудесно, живо.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Оваа ноќ по своето тело го чувствувам само ледениот здив на изгубените души.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тој го чувствуваше ударот на сообраќајот, постојаното движење, силниот налет на жешкиот ветер што следуваше кога колите бучно минуваа покрај него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потоа бабата, или дедото, станува, и вели: „Да одиме…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но овде гледам скалите му се потребни за да си ја искаже својата постојана амбиција за искачување, за некој вид победа, за која инаку во секојдневието се чуваше да зборува со сиот порив што го чувствуваше, додека во ракописов, бидејќи фикција, што би рекле критичарите, нема психолошка кочница.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Креваше на шишето, ја пикаше главата меѓу решетките да го баци Анка, и неможејќи - само го жулкаше по раката, го милуваше; Анко му го чувствуваше треперењето на раката која сѐ повеќе стануваше потопла; татко му отпивнуваше и сѐ така со жулкање по раката, а во очите му најадруваа солзи од милина, од радост.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Откако Камилски се врати жив, но не и здрав, од голиот остров на смртта, никогаш не доживеа целосна рехабилитација, и на почетокот мораше да се задоволи со работи под неговите вредности како поранешен универзитетски професор и угледен публицист.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како и сите други, веќе неколку дена се немаше измиено и пресоблечено и одвреме-навреме од студ не ги чувствуваше нозете спакувани во чизмите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Викаше по лекарот да ја извади надвор, да не ја гледа, да не ѝ го чувствува присуството.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко, обземен од опојната магија на миризбата од прецветаните јорговани и од првите цутови на липите, слушајќи ги во далечината придушените гласови на својата мајка, во себе повторно го чувствуваше поривот на заминувањето.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Убавото лице на Еразмо попушти пред болката, пред стравот кој силно го чувствуваше.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој и сега го чувствуваше истиот оној поттик да ја бакнува и милува по целото тело, да ѝ се мушне во вратот и потем дланките како слепи патници да тргнат да ги истражуваат нејзините понесувачки облици.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Човекот го чувствуваше своето умирање како растење на бршлен, како брзо и спирално обвивање околу коските во кои се топеше восок.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Доаѓа детето го чувствувам! - викаше таа. - Еве сега. –рече Кире. Веднаш стана па потрча.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ти и јас постојано го чувствуваме твоето отсуство. Куќата ни е страшно празна без тебе.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа навистина беше големата машина на Времето, ова поткровје, тој го знаеше тоа, го чувствуваше, беше сигурен во тоа, и ако тука ги допрете призмите, онде кваките, хармонските кристали, ако ја завителите правта тогаш, тогаш!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сѐ уште, каде и да си, го чувствувам твојот немирен допир, кој и во закрилата на осојот ми даруваше топлина што грее.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И не јас, туку она девојче кое некогаш бев, и чија рана и натаму крвареше во мене дури и во оние периоди од животот кога не го чувствував тоа, секое утро уште пред да се расонам ме тераше да тргнам кон Рајнер, па со чувство на вина да молам да ме пушти во својот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка го чувствуваше убаво Татковиот неспокој.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Лежејќи во гробот, старецот мокреше. Но не го чувствуваше тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од височинката, каде што се прости со Денко и доктор Коста, убаво се гледаше наоколу, и денот беше од убав преубав, небото сино како синчец, сонцето жолто како качунка, миризби како да е сред мајска покосена ливада, а сето тоа тој ниту го гледа, ниту го чувствува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
-Да, јас почнав да го чувствувам животот вистински.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Бегав, бегав, бегав, на вратот го чувствував неговото дишење а истовремено ми приоѓаа во некои чудни видливи но безгласни глупостите смислени само за да ме измачуваат, како на пример: „А не знаеш, нели, кој ден сме денес?!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Овој миг тоа најарно ѝ го кажа. Ѝ помогна да го стори она, што не еднаш го чувствуваше, но кое не сакаше никогаш до сега да си го признае...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Огромниот страв од смртта, му даваше сила и сè повеќе ги забрзуваше чекорите, разгрнувајќи ја кошулата што подобро да ја лади вжештената снага и подобро да го чувствува ветерчето на слободата кое како да му даваше крилја.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Толку многу сум сама, што повеќе не го чувствувам ни своето присуство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И покрај огромниот восхит што го чувствувам кон него, стравувам од она што не чека.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Некако бев вкоренета во гласот, го чувствував како ми минува низ телеото, како жива духовна мисла, штотутку осознаена, која се распрснува насекаде низ телото и ме чини свесна за мигот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Потполно сум предаден на звукот и го чувствувам ритамот како ми струи низ целото тело, од рамениците, до колковите, па до прстите и јас се движам, се вртам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Вечерта на концертот во ушите го чувствував кршењето на мразот таму долу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Носи физиономија на Балканец па го чувствувам и поблизок.  „Вашиот претседател”, ми рече откако седнавме, „требаше неодамна да биде наш гостин на отворањето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Миха го знаеше сето тоа, дали го насетуваше или го наслушуваше не е важно, но во секој случај го чувствуваше како приопашка, која итрите деца му ја прикачуваат на маалскиот будалетинка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Не плаши се,“ ми рече, и ја стави дланката од својата десна рака на мојата лева слепоочница. Дланката му трепереше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да, иако не беше свртен кон прозорецот знаев дека го чувствува нејзиното наближување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ноќта беше темна и тешка и можев единствено да го почувствувам допирот на прстите на Ема на моите слепоочници како мек допир на погледот откосо останат од деновите кога се правев дека тоа не го гледам, дека тоа не го чувствувам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На челото го чувствував нејзиниот папок, а од меѓу нозете избиваше мирис на развлажнета смола по пролетен дожд.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мајка со години беше сведок на татковите илузии, најмногу извлечени од неговите бројни книги и записи како оние за козите, за јаничарите, за јагулите, за старите клучеви...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека ја читав токму таа книга за Твоите духовни пријатели (пред дваесетина години, кога уште не Те знаев), за првпат помислив дека нејзиниот автор треба да е некој чувствителен, прилично фрагилен човек (un uomo fragile!), кој тешко дека се вклопува во кодифицираната слика (имагологија, стереотипија...) за стандарден балкански писател.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Долго го чувствуваат доаѓањето на водата од пареа од облаци од дождови.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Можете да се поистоветите со чувството на одбивање кое пациентот го чувствува кога влегува во соба, не затоа што собата е преголема или премала, туку затоа што е неускладена со психичките димензии на бројот на луѓето кои веќе се внатре.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И сега, овој лист хартија на којшто Татко се пренесе изнасилено, го чувствував и како еден вид сопствена пресуда...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зборуваше дека е свесен за целата ситуација, дека ја прифаќа вистината, но иако се јавуваше од далеку го чувствував неговото подголтнување кога зборува, го чувствував трепетот на неговиот глас.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Те чекав на крајот од сонот, беше толку блиску до мене, го допирав твоето лице, на глас го изговарав твоето име, ти го чувствуваше мојот копнеж да те претворам во совршенство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Миг. Мека опуштеност. Леснина на птица лебдее над топлиот кревет.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Го чувствувам во битието на детето во мене. Зрачи со добрина, благост, љупкост.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
За компромис не размислував, но, и ако дојдеше до тоа, никако немаше да се согласам да ја убијам жената во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
1925. Ја запознава Викторија Окампо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Чукањето на часовникот на ѕидот го чувствува тешко, мачно; како да му ги одбројува часовите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сабетај Салтиел во неа, покрај тешкиот замолк на присутните од неговата делегација, го чувствува присуството на цели дваесет генерации покојници, нивни блиски и дамнешни предци.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Под главата го чувствуваше правилниот ритам на неговото срце, кое чукаше во ритмот на нејзиното дишење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Никогаш досега во историјата на човечкото општество не постоело такво гледиште.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дали ве прогонат?“ Оче Симеоне, треската одново ти ги змрзнува жилите, тоа го чувствувам од под тврдата кора на земјата, јас, Никола, последниот твој пријател, сега покоен, без опело и без род. „Јас немам пријатели, докторе?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го чувствуваше грмењето на моторот низ своите изнемоштени нозе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го чувствувам мирисот на ракетата што зоврива напладне. Стојам под вратата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Нејзината коса сè уште мириса на чисто во зачадената просторија, нејзината дланка веќе почнува по малку да се поти нежно стегната во неговата, а во ребрата го чувствува нејзиното срце – чука од некоја нејзина, за него сè уште непозната длабочина додека тој полека ја води, со сигурен чекор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
-Влатко воздивна, небаре се издишува ритмично, запаѓајќи во некаков сон... - идиличен пејсаж - акварел со сино - зелени нијанси, што се прелеваат една во друга... тоа прелевање Влатко го чувствува така што го слуша како некакво бранување, како реката што се бранува низ каменото корито... на брегот на реката ја довтасува Јана, ја довтасува зашто таа таму запира, седнува, си ги собува патиките и гласно смеејќи се шлапка со босите стапала.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Срцето силно ми биеше и неговото тропање го чувствував во вратните жили и во слепоочниците.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Татко, кој во животот беше на вистинско јазично распаќе, тоа најдобро го чувствуваше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На таа полјанка, порано, заедно си играа децата од улицата – Девиневци, Вотеровци, Дановци, малиот Кеог Куциот, таа со своите браќа и сестри.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш целото човечко општење и целата човечка општественост ќе се распаднат, а предивото на човечката односност ќе се расука – како што некое време се расукува во мрачниот дел кон крајот од Илијадата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Едно дете се одвои од останатите, дојде до самата ограда, се наведна, скина глуварче и ѝ го подаде на Сара низ решетките.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И многу добро се разбираме едни со други, на пример, јас можам понекогаш да разговарам со еден што одговара само со бесмислени звуци…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Често шеташе околу селото, по бавчите и шумата, ги посетуваше плевните и кошарите, одеше на сите оние места каде што одеа заедно, го чувствуваше нејзиниот здив како да е тука и кога ќе му засенеше нешто, помислуваше дека е таа, и нагло се свртуваше, но и сенката исчезнуваше - никаква трага од неа; седнуваше на истите оние места или предмети каде што седнуваа заедно, замижуваше и си создаваше илузија дека е таа тука крај него и молчи, како што често ќе примолчеше кога доаѓаа миговите да се гушнат или бацат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Навистина е тешко да се искаже сето она што овде човек го чувствува од убавините што ги подарила природата - чист планински воздух, и токму тоа досетливиот белгијанец го искористил на овие места да прави таканаречени „бели“ летувалишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дваесет минути подоцна го чувствувам приливот што надоаѓа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ја спраштив низ вратата уште пред да слушнам нови викотници и караници.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога душата ми е разголена и сите мои молитви и благослови се толку блиску до тебе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Под нозете го чувствував дното што не беше песочно како она на морињата, туку меко и лигаво.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кон него го чувствувам истото она што Фауст го чувствувал кон природата кога воскликнал: „Каде да те дофатам силна природо?“
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не го чувствувам продувот. Каде беше?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас воопшто не сум изморен – рече Еразмо прифаќајќи ја понудата, а беше толку многу задлабочен во разговорот, што не го чувствуваше физичкиот замор од долгото пешачење.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И само малку е потребно за да затрепери сѐ во мене, за да го чувствувам мигот, Би можела да умрам и повторно да се родам, и да доживеам сѐ од почеток.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Дури и кога не ги гледаше, им го чувствуваше тој нивни поглед на неа исполнет со страст.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Меѓутоа, во последните денови почна да го чувствува и отсуството на Кире.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како што баба Севда го продолжи патот, така со мислите се врати од смраченото облачно време и пак беше во сончевината погоре на голата рудина, под дивјачката, од каде што го чувствуваше присуството на Панда нејзин некаде во околината, некаде од каде што секој миг може да се појави...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Можеби најповеќе, оној чие отсуство го чувствуваш.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не можело да се очекува слобода од Европа, бидејки таа не го чувствува ропството, туку го чувствува Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ја немаше вообичаената живост, тивкото задоволство што ќе го чувствував во гласот, кога неколку пати пред тоа ѝ се јавував од Арл.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Мамо, дали со баба дома сте печеле леб, кога бев малечок?“ ја прашав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Знам - ѝ велев со мојот возбуден шепот - навистина знам дека секому му е јасно дека не постои постапка или однесување што би можело покојникот да го охрабри или не дај боже да му напакости?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мајка ми го чувствуваше тоа, и сега нејзиниот поглед понекогаш ја губеше сигурноста, оној отров кој беше влегол во нишката помеѓу неа и мене веќе не го делевме подеднакво, туку одеше само кон неа, и беше пресилен само за неа, ја задушуваше во нејзината немоќ, ја задушуваше оној зрак среќа кој сѐ почесто ми го огреваше лицето, онаа нијанса на радост што ми го боеше гласот, секогаш кога заедно со брат ми ќе се вратевме дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рабинот му беше учител и кога ќе се наведнеше над него со зажарените очи и моќната сиво-бела рабинска брада што погледната оздола, личеше на градоносен облак, Цви Корец се чувствуваше мал и безначаен како да се отворила Книгата и тој да стои пред самиот реб Моше спуштен од Синајската гора или пред Јаков, таткото на Израилот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мирис, да, мирис, го чувствува К* мирисот на месечниот циклус, штотуку и’ започна, стручно оценува К* со сите свои сетила, може речиси да се види тоа, минува низ мозокот на К* и речиси го доведува до беснило, до лиги на долната вилица.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Дрвјата и куќичката го гледаа вкочането и парализирано.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Сѐ е в ред со Огнена – му го слушам гласот - а сега и коњот да го ослободиме од незгодата - додава и се оддалечува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби поради неколкуте соби и, воопшто, големиот простор, за разлика од оној во шаторот, сѐ повеќе го чувствував отсуството на мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Цел живот му се опирав на лошиот дух. Го чувствував. Живеев со него и дење и ноќе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го молеше: „Чекај, не говори. Кога си пијан, го чувствувам нејзиното присуство.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Небото го чувствуваш тукашно. Тука некаде околу тебе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Страшниот Непознат од мојот сон значи ти бил Мирко Бунде!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ти велев јас, утре ќе дојде снегот, го чувствувам во носот, во колената, а ти - не, рано е.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа нешто кое го знаев на самиот почеток, а реагирав според тоа што го чувствував во моментот дека треба да го правам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Рабинот му дава на Јехуда да отпие голтка од виното, а потоа пехарот ѝ го подава и на Алегра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој го чувствуваше тоа и одеше полека со високо дигнати раменици и цигари в уста.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Учествував во драмската секција уште од второ одделение и не можев да не одам на тие проби, и покрај целиот отпор што го чувствував кон неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели сѐ повеќе го чувствуваше отсуството на мама и често и долго плачеше по неа, просто тагуваше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа лежи смирена и нежна и не го чувствува неговото присуство крај себе.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Доволно е само да го чувствува зракот од денот како поигрува во неговите зеници и како се плетка во мракот на неговата душа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ова е она што Ахил најпосле го открива за себе, откако ќе го убие Хектора во пустиот обид да ги искупи сопствените погубни грешки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повторно го одложив пишувањето на вистинскиот одговор на писмото на Мајка, каков што таа го заслужуваше, да го заслужам спокојот во нејзината душа кој недостигаше во мене, а јас тоа силно го чувствував во себе.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе се сокриеше во тоалетот, па кога ќе влезев го чувствував мирисот од тутунот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Мајка Ервехе најсилно го чувствуваше во душата резот на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Му се потчинував на тоа по повела на некој неминовен ритам заложен во моето раздвижено суштество, и ако само малку ја нарушев правилноста, поради расејаност или поради каква било моментна пречка, го чувствував тоа како непростима грешка, и ми идеше да се вратам назад да си ги приберам нишките на своето одење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можеби ти се чини себично, но преземањето на сопственото сеќавање го чувствувам како прво наше одделување.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тој, чувствувајќи дека таа сѐ повеќе се отуѓува од него, та кога ќе седнеа на масата да јадат и кога ќе го почувствуваше присуството на Богдана на масата, ја брецнуваше чинијата со јадење и стануваше да не го чувствува во близина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа жулкање на прстите го чувствуваше како милување на својата жена и сакаше да трае што подолго.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јазикот го чувствува сув и рапав.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Никогаш не би можела да го извлече од таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во тоа виорење често им се допираа градите а понекогаш и образите и тој ѝ го чувствуваше пламенот на нејзиното воспалено лице, вдишувајќи го одблизу оној нејзин мирис на јасмин кој избиваше од нејзиното тело како дух избеган од шишенце.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ти обневидува видот, па не го гледаш тие тоа сите што го гледаат туку ти се привидува никој што не гледа; ти секнува жедта, па не го чувствуваш јазикот како ти талка по сувата уста како давеник што не сака да слушне за вода; ти гасне гладот, како излишна потреба да се наполни утробата во привидна компензација за секој неуспех во животот; ти се нивелира вкусот, така што ти е сеедно дали пиеш изворска вода или жива сода; ти испарува мирисот, освен на хризантемите ако воопшто испуштаат нешто додека рамнодушни ги ставаат во китки на свежите гробови.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Откажувајќи се од секаков обид да го искаже она што навистина го чувствува кон Ахила, Пријам, несебично решен да си го откупи од Ахила трупот на мртвиот син, Хектор, му ги бакнува рацете на оној што му ги убил децата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа го чувствуваш кога си најслаб и повредлив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И тука се потврдува: трагичната еклиптика посилно сведочи одошто непосредниот говор на појавите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Дури и сега слушам како ми се обраќа Ѓурчин: "Не си го чувствуваш чекорот полесен, Даскалов?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Срцето ми биеше силно и брзо. Го чувствував во сите свои дамари.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Колку и да не сакаше да си признае, и тој го чувствуваше гневот на претпоставениот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Ами што правам јас? - тетка ми Марија како попарена срипа од столот и го издува гласно носот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во темнината го чувствуваше забрзаното дишење, кое од миг во миг заличуваше на бревтање на раздразнет ѕвер.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се ближи крајот. Почнуваш да го чувствуваш уморот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
При секое погледнување во тие белини, Богдан го обзема силна возбуда; по телото му врват благи трпки и му се искачуваат во главата; го чувствува движењето на крвта во него, а рачката од фанглата и мистријата му се навлажнуваат во рацете и потреперува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сакав да бидам на извесно растојание од неа и затоа правев сè тој товар (така го чувствував) да му го префрлам на Нинослав.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас го правев тоа со страст што ме опијануваше, шмукајќи ја првин едната, а потоа другата брадавица, апејќи ги цицките чие менување на облините го чувствував на површината на усните и јазикот, кој застануваше на места за потоа одеднаш да направи свиок со врвот, да притисне, да потсети дека јас сум тука и дека таа игра не е надвор од мене, дека таа е дел од моето рацио, дека знам што правам и дека знам зошто го правам тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сè беше малечко, онострано и често здобивајќи се со карактер на повратна акција; како на обичната, земска стварност да ѝ се придружуваше уште некоја друга, несфатлива, и како последица на тоа сè што се случуваше имаше сосема поинаква, поместена, туѓа смисла.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа како да настојуваше да го замени присуството на мојот татко, кога јас најмногу го чувствував неговиот недостиг во моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Квечерината од вториот ден, Клара излезе да го запознае градот и топењето на мразот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му го чувствуваше здивот. Во него не ја почувствува свежината на пастата за заби.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мојот од е Еластичен, доколку тој збор го опишува она што навистина го чувствувам или доколку го чувствувам она што тој збор го опишува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јас не се сеќавам на ниту една манџа од кујната на нана ми, а сепак ден-денес го чувствувам мирисот на запршките.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тоа беше момент каков што ретко го чувствуваат и можат да го поднесат сите луѓе кога смртта им се приближува.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој тука се враќа во подамнешното минато, и за чудо, задлабочувајќи се во него, одново почнува да го чувствува лекото, прозрачно присуство на Бога.  Како дете му се чинеше дека шекина12 ја чувствува посилно одошто другите ученици во верското училиште во родниот град.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во идниот момент го чувствував веќе телото на Катерина до своето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Му го чувствувам копнежот. Го препознавам.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Го чувствувам твоето постоење како топол бран од медитерански мириси, како диви страсти и топли огнови.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А веднаш потоа онаа слика со Кошевскиот шумар за кого велат дека е најстрогиот државен службеник во планината над Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Полудуваше со залепени клепки: точно врз очите му лежеше студена арапска сабја, или боцкава жица, или танка змија, сеедно, тој зрак, тој ноќен призрак го менеше својот облик, и човекот како и да се наместеше во постелата го чувствуваше и остаруваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во почетокот Баге ништо не се сомневаше, но колку повеќе чекореа во таа насока без врска, а со секој понамерен чекор на неговата врска, Баге го чувствуваше неговиот стисок на мишката безмалу како оков што стега.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
1.30 Одат Primal Scream и “Loaded” и јас се губам во одекнувањето. Се ширам, горам, пламнувам во просторот помеѓу дисторзијата и ударите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Секој од нас, од семејството, го чувствуваше Татко­виот залет кон полетувањето, носен од сините мисли на егзилот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Кога се сети дека е ноќ се насмеа со чуден глас: - Штета, беше темнина, нели? - праша и ми ја пушти раката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сите овие денови додека го чувствуваше писмото во пазувата тие тие напињаа, ама не пробија. Сега двете очи се одзатнаа и џуркат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стоев сам во пиџами на вратата, го чувствував топлиот ноќен ветер, и тогаш сфатив дека Тате седи на механичката лулка на терасата и полека се ниша.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„И тебе. Јас тоа го чувствував или се трудев да го чувствувам така.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Каква е таа гасеница?“ ја бев прашал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тоа невреме ја чистам својата душа од нечистотијата на гревот, го чувствувам летот на пеперутката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа што бев ослободена од многу од моите поранешни обврски и што отпрвин ми беше многу тешко, постепено почнав да го чувствувам како пријатна околност.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа доминантно зборување веќе го чувствуваше кај сестра му, иако беше цели шест години помала од него.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Го чувствуваше раѓањето. Раѓањето на љубовта. ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Вистина е дека мојот Човек го имав како раката што си ја чуствував додека ја кревав за да му го допрам челото и да му ги слушнам желбите; го имав како очите што си ги имав за да ја симнам темнината од неговиот сон кога ќе посакав да му го видам лицето, толку го чувствував близок иако отсутен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Жедни бевме за одмор. Во хотелот „Киев“ таа ноќ имаше бал, а сето тоа нѐ однесе во некоја нестварност, во соништа, можеби поради заморот што го чувствувавме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сето битие е таму, ништо не е овде. okno.mk | Margina #22 [1995] 49 Тоа најпосле може да доведе до состојба во која сѐ што пациентот е, тој самиот го чувствува како „не-јас”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
САШО ПОПОВСКИ Луѓе во маслона платно ... јас сум канта за ѓубре од спомени пијам на журови гнијам со сурови јас немам папучи се бричам бос слушам вести и чепкам од нос шкртам кога пишувам свиркам плачам плачам на филмови во црно бела техника јас сум канта за ѓубре од спомени Го чувствувам сонцето, догорува како последна цигара, скоро до прсти.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа налага откажување од сета надеж дека некогаш на светов ќе се најде соодветен објективен корелатив на она што го чувствуваме и задоволително средство за негово изразување.303 Ако општествените посредства отпочеток не се сфатат како нужни (и само) симболични, а не изразни, ќе се смета дека се крајно недоволни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Раката сигурно го чувствуваше гласот што липаше задушен од љубов.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одевме и јас во носниците го чувствував познатиот, за мене речиси анестетички мирис на лакот за железнички прагови; од детството тој мирис ме возбудувал, ми носел возбуда како да сум пред голем и непознат пат, ми ги опивал сетилата и ми создавал раскошни визии.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нова година!... Таа не го гледа тоа. Не го чувствува тоа. Останува упорно отсутна. Непреклона. Туѓа. Студена...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зар не ти се причинува дека си на пат да полеташ?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По ова, си реков, сигурно сојот никогаш нема да ми прости.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа сите го чувствуваат, тој може и да го дефинира.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Насловите преку кои другите го чувствуваат и го доживуваат Твојот неоспорен писателски статус безмалку никогаш не се оние теоретско-есеистички (твојата книга Пријатели, на пример!) туку се, секогаш и без исклучок, само оние белетристички: Татковите книги, Времето на козите, Атеистички музеј...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не сум далеку од тебе, тоа далечно чукање и не е така нечујно, го чувствувам секогаш кога ќе ме обземе немир, кога за момент ќе застанам, ќе воздивнам и ќе се насмевнам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа за мене е голем предизвик, ќе направам и добра репортажа, го чувствувам тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Ама, тато, и Вардариште е аерозагадувач!!! Го чувствуваме од првиот ден!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
-Не реков дека не живееш убаво. Ти живуркаш, не го чувствуваш вистински животот – рече старецот. – Многумина од луѓето така го минуваат животот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
15. Додека се миголам по фините нитки на животот, истовремено паук и жртва, најсилно го чувствувам протестот кон Времето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Дури веќе го чувствувавме како нешто сопствено и неразделно од нас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Џон веднаш го поврзува ова чувство со она што често го чувствувал во присуство на татко му, перфекционист, критичен, претерано сериозен човек, со кого се натпреварувал, но и од кого се плашел.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И наеднаш сфаќам дека всушност јас сум творецот - обликувач на глупавите прашања, и дека со нив всушност настојував да ја омаловажам загриженоста од ситуацијата во која се наоѓав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го чувствуваше тивкото шумолење на реката на кое се надоврзуваше нашетодетско дишење и нашите многу поинакви соништа, но и тие носени од реката кон големото море, преку сите граници.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Судбината на невидениот јунак чие присуство го чувствуваме во текот на целата сторија, за посетителот станува недвосмислено јасна: детето и целото негово семјество се брутално однесени од домот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Значи, пулсот?“, запраша генералот. Студентот воопшто не го чувствуваше пулсот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Отпрвин се пробивав нежно, претпазливо, пазејќи да не повредам некој чувствителен нерв, но наскоро престанав да го чувствувам тлото.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тоа Змејко го чувствуваше како напор при пречекорувањето, воопшто не како некакво заоглавување, но на Претседателот, а особено на Језикила, тоа сосема им ги скусуваше чекорите и тие често застануваа и дишеа со сапови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)