Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој мисли дека некого ќе го интересира колку пати моча на ден!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој мисли дека некој ќе го чита ова срање!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тогаш, ангелот веднаш те убедува дека знаеш да читаш, да го читаш животот. – ми зборуваше баба ми – Она што сме ние, што ни претставува нас е тоа она што спонтано, случајно сме го запаметиле во текот на животот, дали од читање, слушање од други луѓе или слушање на својот внатрешен учител, не е воопшто важно!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Имаа развиена силна интуиција за нештата, ги насетуваа работите пред да се случат, умееја да го читаат писмото на небото: дали се тоа облаци, ѕвездди, обликот на месечината, сончевите трансформации- при изгревот и при заоѓањето!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Таа нешто како да претчувствуваше, ние децата тоа го читавме од нејзините очи. Чанга со сите ведро се поздравуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А кога татко ми му го читаше записот на Евлија Челебија за Калето од XVII век, Чанга необично живна.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Истото го чувствуваа и неговите козари кога, подоцна, Чанга им го читаше расказот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој комитет се вика: Внатрешна македонска револуционерна организација.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Меѓу нив се разврза ваков разговор: - Треба да се основа некој весник, кој ќе го читаат Македонците и кој ќе ја буди свеста кај поробените браќа, - рече Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога старецот го читаше писмото, коските му се тресеа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Текстот на овој пруски патописец го знаев од порано, но сега целата моја ситуација беше поинаква, така што, имав потреба пак да го прочитам. Го читав со трепет.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Каков сарказам! Сега, кога од дистанца го читам ракописов, си велам, добро, барем расчистив. Самиот тој ми помогна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Или на напнатиот страв дека другите можеби ни мислат (па дури и ни прават) лошо, како во „Што се случува кога го читате Фрејзер“?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Луј Армнстронг, Ела Фидџералд, Нет Кинг Кол, Гершвин, Рапсодија во сино, Порги и Бес... беа многу често присутни во нашиот дом.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Заради него јас уште во седмо одделение почнав да го читам Достоевски и тој ми стана омилен писател (потоа го препрочитував, особено Браќа Карамазови и Злосторство и казна).

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Интеракцијата помеѓу компјутерот и човекот се одигрува без ставање во погон на телото.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Зборот бил единствениот технолошки можен медиум. Денес... го читаме Меклуан.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во Елизабетанскиот период на шекспир театарот бил и театар и филм и вести и Mtv.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тавел пишуваше и детални сценарија, но Ворхол не се придржуваше до нив; во случајот на Vinyl тој дури и ги саботираше пробите, па во филмот е видливо дека протагонистите го читаат текстот од offscreen поставените табли (“idiot sheets”). Vinyl е немарен филм, немарен во својата структура, во својата иконографија, техника и изведување; полн е со немарности во однос на ефектот, такашто дури и луѓето кои го почитуваат Ворхол повеќе ги поздравуваат и ги сакаат филмовите на Пол Морисеј, во кои идеалите на вештиот комерцијализам - а тие СЕ идеали во оваа земја - прават доследен напор да забавуваат. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 105

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тешкотијата при влегувањето зависи од компјутерот, а слободните движења на телото стануваат текст кој компјутерот го чита.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Заедничко во овие обиди се нивните ограничувања кои се јасно прикажани, и, како и самите резултати, и тие се видливи без никаква мистификација.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ќе ти дадам толку колку што им припаѓа на девиците, двесте сребрени зузими сребро, што ти припаѓа според прописот на Тора, како и храна, облека, сѐ што е потребно за живот и ќе ги исполнувам брачните должности, сѐ според општоприфатениот договор...’ Јехуда Давидовиќ го чита текстот на нивната кетуба16 составен според стар образец на арамејски јазик.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Зад неа стои брат му Рафаил Давидовиќ дојден оддалеку, од преку голема вода.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На враќање купува весник, пак само во недела, го остава на маса, зашто дури вечер ќе го одвитка да го чита.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- „Што ќе го читам јас кога ти си го прочитал”, рече Орде непријатно мрштејќи се и почна да се расправа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега тој ја оставил Библијата на неговиот стол и го пречекува со сурови зборови: - Евангелието треба да го читаш ти, евангелието!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И навистина, не само што Хичкоковите американски филмови добиваа сѐ поширока публика, тие во секој поглед беа и полични и позрели, поосмислени и пооригинални, повешто направени и посериозни дела од сите оние што ги создаде во „зрелото доба”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не можеа да поверуваат дека Господ се спуштил меѓу своите поданици. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И се разбира, и понатаму го читам Роберт Крамб, кој секогаш ме изненадува, ако не одушевува. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Набргу потоа слушнав и за Zap Comix. Тогаш обично го читав Eye, еден псеудо-културен магазин за млади.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Постојано сретнував Американци, можев совршено да го читам планот на Њујорк, го знаев на памет и возниот ред на американските возови, бидејќи од таму порачував каталози, тоа беше моја најомилена забава.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И навистина: тој читаше страница по страница, а ние патувавме: се стискавме за авионот кој не беше повеќе распарчен и раздробен и, слушајќи го, се вѕиравме во мислите да го видиме она што Васе го читаше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Пст! - го прекинува кметот и го чита книжето што му го извлече од џебот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- А јас, братче, помислив дека си се забудалил кога го читавме писмото и кога те видовме искочоперен крај Буза, - рече Танас мавтајќи со рацете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ах, тој молив, човек во човека На Јован Павловски Кога ќе докрајчи моливот, кога ќе снема сили никакви траги да остави зад себеси, човек не треба ништо да му зборува, ништо да му доверува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Дури беше силен моливот - тој и душата своја ја пресоздаваше во значења и знаци и тој тоа го правеше со големи пориви, со голема жар: уште недозапишан претходниот - тој од твоите усни го читаше и поземаше веќе наредниот збор, го обликуваше покрај другите и им го оставаше во наследство на времињата и незнајното.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но умееше добро да го чита распоредот на книгите во Татковата библиотека.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- И вие знаете да го читате Куранот, на која било страница? - праша еден од верниците.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

По 9 септември 1944 год. во македонската бригада „Гоце Делчев“ во Софија раководел со АГИТПРОП, а придонесол и за формирање на македонски радио-час во емисиите на Радио-Софија, во кој го читал и Манифестот на АСНОМ.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Жива пропагандна дејност развил и преку некои софиски весници.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Целиот ќе го читаш? - Не сум луд. Имам обележано од каде до каде.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој ми раскажа анегдота дека се исплакал кога го читал расказот „Вечно должни“ од Анѓелко Крстиќ, роден во село Лабуништа, крај Струга.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ќе се вратите пеејќи за сончев ветер Што пустоши низ оваа древна мапа На која веќе се распознаваат Изгаснатите огништа околу кои седите, Велам ќе се вратите зашто јас тоа го читам од плодовите и од летните магли, јас тоа го слушам од лебот и од солта, јас тоа го гледам во очите на жетварките, јас тоа го прераскажувам гледајќи ве како му пеете на полноќното сонце.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Врабецот го искина розовиот плик, ги намести на клунот очилата и почна да го чита решението.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тогаш човекот во сина облека продолжи да го чита весникот со несмалена трпеливост.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Оти секогаш сум велел: словото една рака го сочинила, ама многу очи го читаат и сите тие очи различно го читаат истото, од рака сочинето клопче, оти по разни конци врват читателите кон средето, кон изворот на текстот, кон оној кој го сочинил и кој нив ќе ги голтне – пајакот отровен, сонце црно вжарено, создател и господар на вселена мала.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И што вели словото кога ѓаволот со свои очи го чита?! Ама времето не беше дојдено.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не можев да ги гледам тие очи, зашто во нив, макар и мртви, јас го читам оној прекор: „Ти ме уби!“

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Секој од нас ова го чита на различен начин, па така и различно му значи на секој од нас.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа е затоа што заклучив дека е невозможно да се дојде до ниедно “вистинито” значење за кој и да е збор, како што е невозможно да се дојде до вистинската интенција на оној што го употребува (авторовата), дури и ако јас сум оној што го употребува.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На пример, името на оваа конференција е „терапевтски разговори“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како и да е, ако го читаме насловот да значи дека терапијата може да биде согледана и опишана како разговор, тогаш треба да погледнеме како овој специјален вид на разговор ги исполнува терапевтските цели и како оваа гледна точка ни помага нам и на нашите клиенти да работиме заедно.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Терапевтот дури и нема потреба да знае нешто друго освен како да води разговор, слично на разговорот што тој или таа може да го води во ресторан.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Еден начин на кој можеме погрешно да го разбереме насловот е да го читаме како да значи дека на конференцијата ќе има разговори за терапијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Љубопитно ѕиркајќи ми в очи, се пофали: - Јас сега го читам Оливер Твист. А ти што си читал? Ја заборавив налутеноста.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тогаш го читав Том Соер. Немирното, бестрашно Американче предизвика кај мене нешто дотогаш непознато и јас на Бата му ја преприкажав содржината на Димовите Тројца мускетари и тоа на најизвртен начин.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Саздо го отвора писмото и го чита.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Кога го читаше Бајрон почна да накривува, после Бодлер ја обои косата во зелено, а средбата со загадочните Франц толку го потресе, што веднаш на Вера својата платонска љубов од женската гимназија, отпочна да ѝ пишува долги писма, насловени со „Милена“!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Додека го читаш, јас не знам што може да се случи со мене.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Што се однесува до загатката од белешката „Кон расказите“ од првото издание „охрабрен од еден опитен прозаист“ посочувам: тоа беше даровитиот Венко Андоновски, кој, во еден творечки разговор во мојот „Кафез“ во Нерези, ми го подаде моливот за да го напишам ова што денеска го читате.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гостинот го зел ковчежето и го отклучил без да проговори, извадил од него свиток пергамент, го одвиткал и почнал да го чита.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

12. Мисирков го читал овој текст во Другарството на 21 септември 1903 год., пред донесувањето на Мирцштегската програма за реформа, но тој будно ги следел сите нејзини подготовки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако нпр. го читам Кант од деконструктивно стојалиште и знам дека може да постои компетентна лектира, не можам да речам било што произволно.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тоа значи дека чисто херменаутичката наука на крајот на краиштата не го чита текстот: таа чита мошне добро, но постои една точка каде што таа не го чита текстот кој не се дава за читање онака како што се дава лектира, во класична смисла.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Читалелот веќе не го чита туку го организира текстот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Во тој случај, не е чудно тоа што веднаш откако ќе почнам да го читам последниот роман од Маргарет Етвуд, почнувам да размислувам дека okno.mk | Margina #1 [1994] 79 всушност треба да ја читам: Џорџ Буш, интимен портрет од Fichug Grin.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Петар не знаеше дека оној што пишува никогаш не може да го натера оној што го чита тоа да го прочита токму онака како што тој сакал да биде прочитан и да го разбере токму онака како што сакал да биде разбран.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Претпоставувам дека после животот што ќе го потрошат во пишување, во смртта ќе го читаат напишаното и ќе го корегираат сето она што ќе го сметаат за лошо пресликување на животната стварност.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Она што сакам да го кажам на крајот од текстот е - оние што немаат што да му забележат на театарот како природа затоа што не го читаат, поарно и да не се среќаваат со него, односно нека им отстапат место на оние за кои тој ќе биде опомена.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Го читал, го препрочитувал. Тоа го направил седум пати.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Веднаш оној главурдест Никодим смекнал од голтка благословено вино и од некои свои сеќавања за секакви улави старци од селата под планинската црногорица и радосно рекол дека сепак започнува моторизирањето на неговата идна дивизија - мајор е, ќе стане полковник, ќе дотера и без да го читал Марксовиот Манифест до комунистички генерал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето се насмеале кога попот им рекол дека животинчето му е како син и дека се вика Армодиј Давидовски и дека е заведен под реден број во црковната книга на родените, од татко Доситеј и од мајка Природа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако мислиш со него да ме одвратиш да не го читам писмово, се лажеш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Потоа, оди до масата, го зема писмото од Младичот и го чита. Седнува.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Го зема и го чита.) МЕТОДИ: Му го извлеков од пазува.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Веќе смирен, седнува да го чита писмото.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: (Првин се плаши да го земе, потоа го зема и почнува да го чита.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: (Откако ќе го погледа Лукова.) Добро. (Почнува да го чита писмото.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А кога го слушав до крај писмото кое што го читавте вие видов дека не е негово.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: (целата возбудена од радост само го прелетува писмото со очите, но не може да го чита)...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ИЛИЈА: Добро си направил (му дава кутија со тутун да направи цигара и потоа го чита писмото).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: (влегува радосна, со себе си), Од Илија рече! (го пушта силно светлото, го бакнува писмото како настрана од другарките и го чита за себе си, поправо го прелетува со очите).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Така работникот започна да го чита Брокхаус.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Библиотекарскиот стаорец, да се ослободи од него, изјави дека податоците “за сé без исклучок” може да се најдат во речникот на Брокхаус*.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во обвинителниот акт што го читаше офицерот беше допуштено чудење и се изразуваше мислење дека за вакви дела се способни луѓе што ги имаат развиено до крајна мера фанатизмот и престапноста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Низ разретчените бранови на нејзината коса тој го читаше написот врз темното тело на бродот Викторија.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сето она што офицерот толку усрдно го читаше и со тоа го привлекуваше интересот на слушателите, на Етхем-паша му беше неподносливо, изветвено.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А него, седнат на стол, го читам ’ко буквар колку е кабает.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ајде, сите што го читаме привилегирано необјавениот „ракопис“ на Рада, да бараме заеднички издавач, некој кој ќе има слух за овие прекрасни четива!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, додека едната баба го читала Мопасан, другата воопшто не читала; не дека немала време, ами затоа што била неписмена, не по своја вина (немало кој да ги пасе говедата).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Другиот сам си го читал саатот и увидел дека платил за отприлика 6 месеци однапред, па дошол да се пребива со ЕВН, и да бара камата за парите што му лежат кај нив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Бев почестен да го читам Вашиот текст и Ви ветувам дека често ќе се навраќам на него бидејќи знам дека е безвременски!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И кога сосема го одвиткува писмото, зема да го чита: „Ополномоштително и за осведочение потврдитело на општината, црквата и училиштето ни во наредното соединение и едномислие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кај се испозаебаа работите та денес наместо Забавник најмногу сакаме да го читаме она лајно Свет?

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Актот за ова именување го чита еден многу фин чичко. Неговото име е Киро Глигоров.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Се обѕира и го чита потеклото и намената на предметите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Со пискав глас го чита од пергамент обвинението. Веќе и не го гледам зад масата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јон го зема писмото и застанува пред кандило, го чита. Чини почитај, почитај, па пак поврати сѐ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јас сум селанец, му велам, а ова сум го читал кај калуѓерите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На нему својствениот начин набрзина изложува неколку деловни работи, па вади писмо слично на она за кое станува збор, го отвора, се преправа дека го чита, а потоа го остава во непосредна близина на другото писмо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му го читам изненадувањето, оти јас не бев на потег, а сака тоа, колку само сака да ми го рече, ама не дозволувам: ја вртам клепсидрата со видлива енергичност што значи потег и протест и најсетне и простотија и простор во кој има смисла да продолжи играта, граматиката на чутуранга во која бројот на играчите е ограничен на четворица, но се гледа тој е веќе триплициран и нужно е однапред да се договори редот, правилата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Лука, Бидејќи не само што пишува, туку сака да премине и на другата страна и да го чита она што другите го пишуваат, Лука понекогаш е изненаден колку всушност му е тешко да разбере некои работи.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не се тоа некакви неговите прашања што задаваат особени тешкотии (ужасен израз, мисли Лука кој се обидува секој збор да го одмери на дланката па со него или да се зближи или да го отфрли, веќе спрема бојата, мирисот или допирот), но комуникации ненадејно како да изникнува некое валкано стакло помеѓу него и она што го чита, па оттаму нетрпението, прочитувањето насила, обидите да се провали вратата и на крајот величенствен лет на часописот или книгата до најблискиот ѕид, следен со пад и едно влажно плоф.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Лука го гледа зборот примател на својата дланка, неосетно го погалува по крзното и го враќа во неговите магловите сфери; не дава тој ни пет пари за примателот бидејќи го има на дофат на раката, овој го пишува она што тој го чита и го чита она што тој го пишува, што има тука да се лажеме. 67

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се обѕира и го чита потеклото и намената на преметите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Ни кај нас. Нешто малку сум го читал Коранот.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И го читам лицето од површината на спуштените клепки: бледа, пребела, главата и се држи на две темномодри плетенки преку рамните плешки.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Си пискав глас го чита од пергамент обвинението.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Воскликнувам од радост кога го читам ова толку искрено богословие.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Како и да е, градските шминкери (хипстерс), облечени во црно, почнаа да го читаат Мондо 2000, почнаа да слушаат „индустријал” и генерално земено, придонесуваа кон техно-фетишизмот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

На Коница, кој редовно го читал European и ја следел полемиката, ќе му направи силен впечаток прилогот на Аполинер.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски во мигот зажали што токму тој не го читал предговорот на Вук за турцизмите, макар што ја поседувал оваа книга.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко уште ноќта започна да го чита Бувар и Пекуше, познатиот недовршен роман на Флобер.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тој вид раскажувачка постапка најпрво ни се сугерира впечатокот дека сето она што го читаме е автентично, дека книжевниот свет на Чинго е изграден врз претпоставката на вистинското постоење на неговиот стварен образец во самиот живот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Минуваше со часови крај својата гробница, суверено бараше да се менуваат нејзините димензии, борејќи се со напливите на суеверие дека готовата гробница го доближува до смртта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За мојата авантура на денот на државниот удар. Тие денови, во медитеранската екстаза, постојано го читав Ками.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ракописот беше убав, неизменет уште од времето кога како дете сираче, останата без мајка, еден период живееше кај својот вујко во Солун, учеше кај солунските лазаристи француско училиште.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Започна во тие години позачестено да го чита Коранот и најчесто да запира на сурата: Бог нема да ги измени луѓето ако не се менуваат самите!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дарвиш изрази желба еден ден да го чита овој роман...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сигурно ќе биде среќна кога ќе го чита писмото?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ги спасуваше своите чеда од историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како да бараше најуверлив доказ за искажаната мисла, за немоќта човекот да ја победи војната.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во мигот кога започнав да го читам писмото шифрантот на амбасадата Петар Иваз ми ја донесе фасциклата со дешифрираните телеграми кои стигнуваа од централата, а кои морав да ги прочитам во негово присуство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Започна со тивок глас да го чита клучниот пасаж од книгата на Малро: Потребни се девет месеци за да се создаде човек, а за да се убие е доволен само еден миг.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А татко ми зад мене, сѐ гледал и потоа ми рече: Што беше она што го читаше? а јас бргу да се снајдам, му реков: Таа девојка не е писмена па ѝ го прочитав писмото од некое беќарче.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Наместо неа, еден отсечен војнички глас го читаше, со некакво грубо задоволство, описот на вооружувањето на новата Пловечка тврдина, штотуку укотвена помеѓу Исланд и Фарските острови.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Е па, додека дојдам следниот пат, мораш тоа да го поправиш, за да можеш ова да ѝ го читаш на мајка ти”, рече брзо дубровчанецот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Затоа, ако и згрешам негде, било со збор, или со дело, браќа мои, штом ќе го читате ова да пеете, а не да колнете.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Му го читаше писмото на Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мајка му го читаше и препрочитуваше писмото, и ронеше солзи: колку што се радуваше што е здрав и жив, толку тага и јад ја обземаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Поминаа денови и денови и писмото можеше едноставно да се стопи од жештината на нејзините полни гради, почна да се титка, некои букви да бледнеат, други да се разлеваат и Чана мораше да почне да им го чита писмото додека уште можеше да се види дека навистина е писмо. Најпрвин ѝ го покажа на Митра.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Претпоставувам што можело да има во писмото оти за неговата содржина може само да се нагаѓа од она што останало во моето сеќавање и според оние забележувања на моите откако дојдоа дека го читале и плачеле.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

9.3 Го читам каменот во книгата А тој јачи и ми колка во душата Извадена на дланка Како молк на овој вознес.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Сите беа воодушевени од нејзината сцена во која седи, многу женствено, на каучот и заедно со Џеки на глас го чита филмскиот часопис, додека Гери му го пуши на Џое.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Можам да замислам како хипертекст свеста се шири на сите нешта кои ги примаме, а не само на она што го читаме.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога јас го читам тоа сега, откако го имам преведено неговиот Hebel есеј на англиски, секогаш кога ќе го прочитам зборот Sprachmaschine, ми се наметнува да помислам на “word processor”.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Додека јас го читам писмото, во офф одекнува гласот на сестра ми Фелон следен со мелодраматична музика: „Драги мој брате Стивен Керингтон, Овде во Денвер е лудо и незаборавно и штета што те нема да шизиме заедно, а не само мене живец по живец да ми корнат... Во превод: полудевме!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Додека семафорот е зелен го читаат Хесе, а на црвено собираат ситно за кафе.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Проклетници е збирка за почетници се разликува од другите книжевници може да го читаат и пратеници затвореници и сите истомисленици

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Се добиваше впечаток дека таа го чита Куранот, а не каталогот на Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Го извади од чантата Прогласот на Македонското Друштво во Женева упатено до народите во светот и до Конференцијата на амбасадорите во Лондон во која се образложува барањето за сопствена држава и почна да го чита, но полковникот Бонети го прекина: - Такви обединувања на Балканот никој нема да дозволи...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тогаш човекот во сина облека продолжи да го чита весникот со несмалена стрпливост.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Зад видикот дождот ти го читам со години гласот ти го питам ни леб си ми, ни воздух, ни вода, а без тебе ниту да се родам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кога ги сонувам од морето протерани без замена за изгубеното избезумени од промената и предвреме пресувани фосили кога го читам внимателно нивниот ритмичен скелет тој совршен сонет за патиштата сами од себе што се делат и нѐ делат кога се обидуваат да ми објаснат што му претходело на сонот се загледуваат долго во себеси таму кајшто сѐ е јасно од шкргите им потекува крв основната боја на Земјата да не ја издадат тајната на молчењето да изгубат волја да се вратат во својата природна состојба да ја изменат претставата за светот но и за себе затоа што сѐ природно е некогашно во мене прагот на чувствителноста отстапува под скерлетниот пламен на она кое требало да се изговори а согорело под папокот афазијата на говорот станува сеопфатна а мртвата тишина, или со други зборови смртта, на дофат.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во сепарето на демократијата ќе го читаш синопсисот на неоколонијалистичките метаморфози - како се преобразува терорист во херој. Софистицираното зло над народите е симбол на високоразвиените демократии.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Многу пати сме го читале, рече Кире и му го подаде на Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во продолжение ви го пренесуваме списокот на најпознатите појавувања на Хичкок во сопствените филмови. Станар - во сцената во книжарата Хичкок е свртен со грб кон камерата; при апсењето тој е еден од многуте набљудувачи. Убиство (The Murder 1930) - се појавува на патот. Уцена (Blackmail 1929) - во метро чита весник додека од соседната клупа го посматра едно мангупче. Триесет и девет скалила (The Thirty-Nine Steps 1935) - оди преку улица. Млади и невини (Young and Innocent 1937) - на судската расправа тој е еден од фотографите. Госпоѓата која исчезнува (The Lady Vanishes 1938) - за момент се појавува на лондонската железничка станица. Ребека (1940) - стои покрај телефонска говорница од која се јавува Џорџ Сандерс. Дописник од странство (The Foreign Correspodent 1940) - на улица оди покрај Џоел Меккреј. Господин и госпоѓа Смит (Mr. and Mrs. Smith 1941) - на улица оди крај Роберт Монгомери. Саботер (Saboteur 1942) - крај една трафика. Сенка на сомнежот (Shadow of a Doubt 1943) - во партијата карти во возот тој има Full House. Чамец за спасување (Life Boat 1944) - неговата фотографија во профил се наоѓа во огласниот простор на веникот што го чита Вилијам Бендикс. Маѓепсаниот (Spellbound 1945) - излегува од лифтот во хотелот. Озлогласена (Notorius 1946) - на приемот истура чаша шампањско врз душекот. Случајот Парадин (Paradine Case 1947) - носи голема кутија од виолончело. Јаже (Rope 1948) - оди по обоените делови од улицата. 44 Margina #21 [1995] | okno.mk Во знакот на Јарецот (Under Capricorn 1949) - се појавува двапати; на приемот кај гувернерот, и на скалите на владината палата. Трема (Stage Fright 1950) - на улицата зјапа во Џејн Вајман. Непознати во возот (Strangers on a Train 1951) - влегува во возот и носи контрабас. Се исповедам (I Confess 1953) - минува на врвот на големото скалиште (на кое има, како што забележува Трифо, точно 39 скали!) Повикај У за убиство (Dial M for Murder 1954) - еден од учесниците на групната слика која Реј Миланд му ја покажува на Ентони Давсон. Прозорец кон дворот (Rear Window 1954) - во станот на музичарот го дотерува ѕидниот часовник. Држете го крадецот (To Catch a Thief 1955) - покрај Кери Грант, во автобус. Неволјите со Хари (Trouble with Harry 1956) - оди покрај местото кадешто Џон Форсајт се разделува. Човекот кој премногу знаеше (The Man Who Knew Too Much 1956, римејк на Хичкоковиот филм од 1934) - на плоштадот во Мароко. Погрешен човек (The Wrong man 1957) - Хичкок го раскажува прологот на филмот. Вртоглавица (Vertigo 1958) - преминува улица. Север-северозапад (North by Northwest 1959) - трча по автобусот кој му ја затвора вратата пред нос. Психо (Psycho 1960) - стои пред вратата на трговецот со недвижнини, кај кого е вработена Џенет Ли. Птици (The Birds 1963) - со две кучиња излегува од продавницата за животни. Марни (Marnie 1964) - од хотелската соба излегува во ходникот. Искината завеса (The Torn Curtain 1966) - во хотелскиот хол седи со едно дете во рацете. Топаз (Topaz 1969) - на аеродромот седи во инвалидска количка. Лудило (Frenzy 1972) - еден од посетителите при уводното предавање. Семеен заговор (The Family Plot 1970) - неговата сенка на прозорецот од канцеларијата за статистика на жителството.  http://www.filmsite.org/hitchcockcameos.html Margina #21 [1995] | okno.mk 45 46 Margina #21 [1995] | okno.mkR.D. Laing е (анти)психијатар чие културно влијание е големо и неоспорно.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Едната камера ја снима статијата што се чита, а другата го снима погледот на испитаникот, т.е. каде му е насочено вниманието.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„POP-UP“ ОГЛАСИ

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мошне е важно испитаникот слободно да си го чита часописот и да се задржува каде што сака и колку што сака.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Резултатите од снимениот материјал внимателно се прегледуваат и се прави споредување меѓу степените на внимание упатено кон тест- огласот и другите огласи.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Посебен, поинаков и посамосвоен облик на театар претставуваа различните форми на наслојување на повеќе поединечни, самостојни дела поврзани со некој заеднички елемент на структурата (најчесто со ритмот).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овие огласи (како што името им вели) буквално скокаат од магазинот што го читате!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Истовремено, оставаше впечаток и неговата чудесна креативна енергија; таа не само што го овозможи изразот на целосна слобода, туку и ја оствари оваа витална неопходност, реализирајќи ја низ конкретни и вистински креативни акти.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Првата го смести меѓу кориците на магазинот целиот свој нов управувачки комплекс, комплет со кулата и покривот, а вторава компанија тродимензионално го „огласи“ својот најнов компјутер.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во тоа време, московските интелектуалци страсно се интересираа за зен- будизмот, го читаа и препрочитуваа Карлос Кастанеда.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Паралелно со реализација на делата по новите принципи, Кејџ ги продлабочуваше и разработуваше порано започнатите концепти, а како резултат на тоа настануваше серија дела со заедничко име.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бојсовото искуство, а посебно неговата “магична состојка”, имаа големо влијание врз дејностите на групата Колективни Акции како и врз перформансите на Андре Монастирски кој исто така често ја употребуваше маста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во петте дела кои можат да се наслојуваат: 31’ 57.9864’’ и 34’ 46. 776’’, двете за пијанист, 26’ 11. 499’’ за гудач, 27’ 10. 554’’ за тапанар и 45’ за говорник (броевите во насловот на делото го означуваат неговото траење во минути и секунди), Кејџ користи заедничка структура при организација на времето изедначувајќи го текстот што го чита говорникот со музичката композиција (текстот поседува освен вербални, и фонетски и гестикулирачки квалитети).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ја праша дали го читала Зола и таа кимна со главата, па додаде дека го читале во училиште.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Веќе никој не го чита и затоа не се печати.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Во еден миг застана реката, го исполни коритото, се поткрена на бреговите, разгледа наоколу: што се случи, се прашува самата, каде е човекот, и со денови шеташе сама низ полето, ги раскопа друмовите, ги раскорна плочите, а кога му ги откри трагите таа се повлече во коритото, спокојна и плавна, загледана во човекот што го чита Борхеса: тенкото жуборење на водата што го довикува споменот на пустината.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Јас ништо не знам за трговијата со книги, но од малкуто што го читам, го слушам, ме прави вчудовидена.