го (зам.) - фаќа (гл.)

Дики: Извини, Курто, но јас...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Курто (Застанува пред него и го фаќа за мускули): Си омлитавел.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Еден од надзорниците на интернатот го забележува тоа, го фаќа за рака и му вика: - А, ти, Гоце, зошто молчиш? Што не викаш?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гласот на Гоцета, осамен во таа врева, го чуја само учениците и некој од професорите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Маказар е поставено на височина и го фаќаат ветришта што во зима прават големи соспи снег.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Маказар е поставено на височина и го фаќаат ветришта што во зима прават големи соспи снег.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со едно чувство на „језа” го фаќам предметот, зашто сигурно немаше да се шетам со предметот во ногавицата и да ги привлекувам сите љубопитни погледи врз себе, кои беа потенцијално урокливи.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Одеднаш му се свртува на машкото, го фаќа под брада, го гали: - Теткин, теткин, мил, мил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На никого не би му кажал тој дека на моменти го фаќаше вистински ужас од заостанувањето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Толе се окуражи од случките, та и сам беше убеден дека куршум не го фаќа, бидејќи го штити амајлијата што му ја направи посестрима му Цвета од Дуње, и слободно почна да се движи по Старо Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од друга страна Паленѕовци рекоа дека слушнале оти Толета куршум не го фаќа, та ни суд го осудува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неоти него не го дупи куршум? — почна да ги насрчува кога ги виде замислени, а во себе и сам се запраша: „Зар може навистина да не го фаќа куршум како што се слуша?“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И еден ден кога веќе Толе толку се осмели, та дури и му порачаа на Арслана да му го остави и Витолиште како што му ги остави сите други села, Арслан се навреди и реши да испрати една потера со Расимчауш на чело, барем да го подзбрка Толета ако веќе куршум не го фаќа да го отепа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ѓаурска работа, може и тоа да биде; инаку како се доварди од толку потери и пусии на кои падна овие десетина дваесет години арамилак!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тргна Расимчауш право за најблиското селце Мелница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трупарите се позачудија на Толевото прашање, но тие го познаваа и од порано, та беа слободни пред него, бидејќи не беа предмет за неговото внимание.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си го зедоа Ферада Турците, го однесоа во Битола и му ја исприкажаа приказната дека тој арамија, Толета, не го фаќа куршум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така им предлагаше Јордан, ама Пере и Петре не му дадоа збор, та кој ги знае, таму ли преметнаа или пак ја прејдоа Црна, да го фаќаат Кожув и Пајак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На сите некако им се олесни на душите, бидејќи имаа слушано дека Толета куршум не го фаќа и по таа причина агите избегаваа да се судруваат со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За тие четири стотини штици, колку излегуваа од педесет трупа, чорбаџијата плаќаше седум бели череци или 35 гроша — на трупарите по еден черек, два на мајсторот дневно, та така него го фаќаше неполни десет пари штицата, а ја продаваше тука, на бичкија, по грош и шеесет пари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Значи, немате никакви врски со нив? — пак запраша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе ги распраша сите каде одат, со кого дошле и зошто!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За сеирот којшто ќе ти го фаќаат и да не праиме муабет.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но оваа ноќ сон не го фаќаше колку и да се превртуваше барајќи ја положбата во која најпосле ќе заспие.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гого го остави домарот да го разбере како што сака, па побрза да се оддаде на подготовките за сликање: чардакот не го фаќаше ни утринско ни вечерно сонце, а цело време беше под една подеднаква дневна светлина, како стокмен токму за сликање, а не за славење, како идеално ателје.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Рози никогаш го немаше допрено лубеничето зашто веруваше дека, ако го фаќа, тоа може да биде исто како кога се фаќаат неразвиените птици во гнездо.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Седејќи така тој и не сети дека го фаќа сонот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тоше најпосле се смирува малку, го фаќа Симчета за рака и го води кон креветот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
МАРА: (се пушта го фаќа за рака).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: (го гледа за малку време и оди го фаќа за рака).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Својски и отворено да учествуваш во културни практики што изгледа дека изразуваат трансродов субјективитет или кои се обележани како женствени – било затоа што самиот настран сензибилитет се става на женската страна од традиционалната поделба помеѓу кралиците и трејдовите, било едноставно затоа што обожавањето диви или други женски икони би изгледало дека одразува длабоко идентификување со жените од страна на геј-мажите – е општествено и еротски ризична работа за геј-мажите, без разлика колку се горди и колку се прифатиле себеси. ‌Ете ја сцената од филмот на Норман Рене од 1990 г.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Фази ја пуштил песната толку гласно што предоцна слуша дека дечко му ја отворил вратата од нивниот стан.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па, тогаш, јасно е зошто ниеден геј-маж – барем ниеден геј-маж кого го преобразиле практиката на кампот и неговото радикално гледиште за родот и за општествената хиерархија – не би ви бил посебно желен да се поврзува со мошне феминизираните дејства на традиционалната машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Долгогодишен сопатник (Longtime Companion), каде што дечкото го фаќа обично мажествениот Фази како занесно отвора уста на жизнерадосната женска вокална нумера од Дримгрлс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Те гледам како го фаќаш за рака другарчето и те местат во редот.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Излегуваме на крстопатот и го фаќаме широкиот пат, веќе подготвен за асфалтирање.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Не плачи, Фридрих… Не плачи,” му вели, а потоа одново го фаќа за рака, и го поведува натаму по паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Нели рековме нимфоманките да останат во нивните простории и да немаат пристап на карневалот?,“ викаше однекаде медицинската сестра Хилда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
…Кога месечевиот срп зелен меѓу пурпурното руменило завидливо се прикрадува – непријател на денот, со секој свој чекор потајно ги коси ружите, Ги коси сѐ дури не паднат, бледи, во сенката на ноќта: така паднав и јас самиот некогаш, од лудилото мое по вистината, од безумните мои копнежи по големиот ден, уморен од денот, болен од светлината, - паднав долу, во самрак, во сенка, од вистина Еднаш согорен и жеден за неа - се сеќаваш ли уште, се сеќаваш, пламено срце, како некогаш жедно беше?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му се приближи и почна да го фаќа меѓу нозете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Свртувам кај Аџикимската куќа, излегувам кај мостот, на преку него го фаќам џадето, по Дамјаница.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Почувствува како почнува да го фаќа очај од сомнежот кој во душата целосно му ја замени сигурноста и вербата што само до пред малку ги чувствуваше...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сам со своите мисли, додека дедо му се поздравуваше со дуќанџиите и муабетеше со познаниците, тој уште тогаш почна да го фаќа ритамот на градот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако ќе проценеше дека бричот е доволно остар за брадата на дедо му, берберот го оставаше каишот и го фаќаше дедо му за вратот со левата рака, додека со десната започнуваше со бричењето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зјапаше во папирусите, ги препрочитуваше зборовите што ги напишал, со надеж дека читајќи ги, повторно ќе го сети во себе истото чувство како додека ги пишувал. Залудно...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зошто сум овде, се прашувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина, што го влечело кон тоа место на кое пред зајдисонце наслушнувачки го фаќал во лет разговорот на возбудливата жена и на возбудениот Арсо Арнаутче, - „Те видов мртов денес кога ви донесов ракија во манастирскиот двор“.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме прашаш за Антица, таа е жива но со малку душа (го фаќаат нерви и немирно чита).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ако си ага и имаш пари, имаш власт- сила, можеш да заграбуваш ниви, лозја... та треба ли и сѐ што е убаво да биде твое—и девојките?! (Го фаќа за гуша и го оборува на подот, потоа го вади пиштолот).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„И со лекомисленост“, додаде неговото превосходство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Го фаќа него, ваше превосходство и знаете, заспива тој, веќе од април е овде и одеднаш: „Јас би живеел!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дури есента, кога тргнуваа да си одат назад, кон дома, со сите кираџии, што ги товарија нивните алати и сѐ друго нивно од бараките, а зад себе оставаа една нова петокатница во градот, неа можеа сега да ја гледаат и да бидат задоволни од тоа каква беше бела и воздушеста, дури есента, кога го оставаа тој град, разубавен со уште едно нивно здание за векување, тој бел град некаде по белиот свет, по нив се забра и еден испокинат младич, кој по многу нешто личеше на сите деца, што се среќаваат по станиците, бос и сам, држејќи го постојано растојанието меѓу тајфата и себе толку големо за да не може да го достаса никој, кога би се пуштил назад да го фаќа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Гуските летаа во знакот на „викторија“ и во бранови го фаќаа северот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Слично на кривоног, заокруглен, измазнет и севезден весел продавч на бои: во пролет зелени, во лето пепелави, во есен бакарноцрвени и во зима бели, ридот истрчува од шумата и продолжува да трча право прудолу и право спрема дното на Потковицата, сѐ додека не се израмни со него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Спуштајќи се прудолу по падините со себе ја исполнуваа Драмчејци, мала и осојничава заветрина, потоа искачувајќи се, по северните падини на Црн Камен, полека и скалесто, го досегнува сртот на источниот лак и продолжувајќи по него во северна насока во расчекор го фаќа Станкоски Рид.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Цар Алексанадар киниса. Го зе на којнот, го занесоа персијскиот цар без којн.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во далечното минато во Овчеполието владеел цар.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Персијскиот цар го фаќа цар Александар и му вика: - Кажи, дали мојата војска те рани или твојата?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Што ти е, море, Здравко, му викам, и го фаќам по лицето. Обравчињата ми жежат на дланкиве.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе излезат од реката потоци вода истекува од гаќите на војниците. Мислиш крстот го фаќале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што е, море мажу, викам и го фаќам и јас под мишки Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ти окара некој однавала, а ти скокаш и го фаќаш в гуша. Ко Арнаути скокаме на пцуењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас го фаќам за уши, шлибнувам нагоре и му се одзатнува душникот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои го фаќат под мишките, некои го тупкаат, го напиват вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Ѕвездана ми го фаќаа многу очи. Едно излегување и ќе го почудат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој страв го фаќа од пукањето и само се крсти за да стане гуштерица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со едната рака му го потпирам ножот на слабината, а со другата го фаќам в гуша. Го нацрпувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Она, пак, што вистински вреди, секогаш си го фаќа вистинското место во системот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Часовникот на ѕидот забрзано чука како да го фаќа некој страв дека ќе запре и ќе остане засекогаш не навиен, нем.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Понекогаш овде го фаќаше и лека дремка, блажена дремка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Патот кон реката го фаќаат и залудно тебе в строј те враќаат. Не си ти ко сите...
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Кога Гоше ќе се појавеше на вратата на аптеката „Здравје“, на Ласте срцето му заигруваше, го фаќаше под рака и заедно влегуваа во малата просторија наменета за прием на стока, за да кренат по едно до две чоканчиња ракија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да ги реши гајлињата, да не го фаќаат уроци, да му е лесна и весела мислата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Господа, ни се чини, за брада го фаќаме, само кога ќе ја смениме верата.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бидејќи во мислите имаше слични мигови, си рече дека сигурно го фаќа треска и присилувајќи се да се смири, се сети дека вратата е заклучена.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И така таа го фаќала како седи пред телевизорот, а отсутен, со половина поглед свртен кон неа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Цела година не се видовме. И покрај сѐ што видел и доживеал таму, имало моменти кога му било многу тешко и го фаќала носталгија за дома.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дека нема да го фаќа и гушка насила, оваа непозната жена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го бодреше Илка да истрае, да издржи уште малку, но силата и духот на Илко му попуштија, дојде на работ: изгуби апетит, започна да го фаќа слепило, вртоглавица.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По неколку дена Илко не можеше веќе да ја издржи пустината, почна да го онерасположува пустинското сивило, едноличното и здодевно шуштење на тркалата по песокта, блесокот на сонцето што му дупеше во главата, и почна да го фаќа паника и страв од огромното пространство, од безизлезноста.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
ЈОРДАН: (И тој го фаќа Костадина за гуша). Пари! пари, бре!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Млад е...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Го тегне сиџимот и сака да се ослободи, но попот го фаќа со раце, го смирува и пак го пушта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А Бисера, колку го виде оти ја симна шапката и почна да се крсти, избега и не се обѕрнува назад, оти поп кога колне не треба да го гледаш: макар и другото да колне, клетвите го фаќаат тој што е крај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но сега нема каде. Ќе го фаќа црниот петел, бидејќи треба да се отсрами со нешто.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така неговите мисли го фаќаа последниот воз, неговиот недостижен Балкан-експрес. И тој се смируваше. Заспиваше...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Трески го фаќаа, во огнови запаѓаше, но сѐ издржуваше, зашто знаеше: со огнот господ му ја проверува душата, како што со огнот се проверува дали е златото чисто...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Јас слушам како венат мирисите на летото и житото мемла го фаќа.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Малиот се фрла, го фаќа за нозе и го задржува.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Бесно го фаќа човекот за коса.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Коста полека ја стегна сопирачката а оние одзади го ораат патот со чизмите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Си ги згоивте газиштата, вошки ниедни, тука, во албанското, а сега потуркајте малку, - си велеше Коста во себе и го фаќаше бес, гледајќи ги онака испотени како се бришат со бели шамичиња.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мартин, дете коешто оној ден беше со децата на Бистар Кладенец, беше заспан и сонуваше како е голем па нарамил пушка и ќе оди да го фаќа Луман арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- О, не може, - се побуни Зоки и мака го фаќа од работата што се отворила. - Може, може, со топла вода и со крпа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тогаш шоферот слегува од кабината, го фаќа Зоки за уши и така го довлечкува до тротоарот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
АРСО: Како ќе ги свират свирките, така ќе ги мрдаш нозете. (Го фаќа за другата рака и му шепнува.) Ајде, орото е — крајот...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Загледува каде што беше дамката. Согледува влакненце, го фаќа полека со два прста, го крева високо да го видат Наца и Кева, стрелајќи ги со поглед, па го одувнува влакното како да плука на нив.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СИТЕ: (Играат, пеејќи.) Јовано, Јованке, крај Вардара седиш, бело платно белиш, сѐ нагоре гледаш, јагне, мое Јовано. Јовано, Јованке, јас те тебе чекам, ти ми не доаѓаш, ти ми не доаѓаш, јагне мое Јовано.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА и НАЦА: (Му навлекуваат по еден ракав.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Притоа готвачот го истренира парчето месо да го фаќа в уста, да скока нагоре кон неговата рака, да му прави задоволство и забава.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Свето го фаќа Анѓеле одзади и го одвлекува од Аце.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Трајан со телеграмата в рака шеташе низ касарната: седнуваше, стануваше место не го фаќаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го фаќаше питропот Танаско за рацете и му велеше: „Ти се тресат рацете, Арилко... Болен си...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го фаќаше Бандо Трајана за раменици, го фучеше во орото и му велеше: „Кајафиле-тријафиле, чуклец-муклец: не штипи повеќе по девојките, немој веќе да крадеш - ноќеска живо месо ќе јадеш...“ му намигнуваше кон Царјанка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но тие правеа потера, го фаќаа и го носеа дома терајќи го да ги приготвува тие јадења.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден хипохондер со ласо го фаќа минувачот, му навлекува лудачка кошула и му раскажува за својот гнил септум: “Ќе истече одвратна гнојна течност...само почекај малку, ќе видиш”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури и ако името на другиот не се споменува, тоа е присут­но, грголи и не го фаќа место, вреска понекогаш за да се наметне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури ни ние самите! okno.mk | Margina #11-12 [1994] 39 4Во каков однос се сите тие текстови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(Брзо му приоѓа на Михајло, го фаќа за уво.) Излегувај да спиеш надвор! Како куче! Марш надвор! (Михајло излегува.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
АЦО: Стево, немој да ми зборуваш на „вие” и не ме заебавај со чиновнички фрази туку кажи кого да го фаќам за гуша за оваа работа.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Архангел Михаил оди во затвор. (Го фаќа Михајло за мишка. Доаѓа до Евто. Го фаќа. Евто се извлекува.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го фаќав на дркање како дете!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ДИМИТРИЈА: Надвор! СИВИЌ: Имам налог, господине Андреевиќ. (Го вади налогот.) ДИМИТРИЈА: (Го фаќа налогот. Го кине.) Немаш налог. Надвор!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
14 ДЕКЕМВРИ. Врне. Дојде еден што го фаќа кивавица кога ќе види убава жена.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Потоа одеднаш го фаќа за гуша.) Ќе те затворам да седиш дома! Слушаш!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Евто го фаќа за главата. Му ја врти кон фреската.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Го фаќа Стево за рака. Пауза. Се гледаат. Пауза. Го фаќа Стево некаде долу под масата. Пауза. Стево е стаписан.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Дедо! (Пауза) Дедо! (Замавнува да го удри. Борис избегнува, го удира Матеј во стомак. Матеј се руши. Борис седнува врз него. Го фаќа за врат.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Го удира по глава) Не ми дадоа сол. (Го фаќа под стомакот) Мој си. Цврсто те држам. Јас ти стварам ерекција.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Се одвојува од Евто. Во стомакот му е забиен нож. Го фаќа со двете раце.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Стои исправен и онемен; со крвјосани очи замаглен поглед спушта врз огромната црневина и чувствува дека го фаќа замрачување.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Енди Ворхол беше еден од првите што снажно и иронично ја поцрта врската меѓу поп(уларното) и арт(ифициелното), а потоа и ја уништи, демократизирајќи го високоумното Дишаново “животот е уметност”, овозможувајќи му многу поширока достапност (токму како што ѝ прилега на Америка!), но притоа задржувајќи ги сите напластени одеци и во банализирањето само влечејќи ги контурите на една инаква културна клима, на еден друг духовен сензибилитет кој и денес сѐ уште го фаќа својот залет кон некои прилично магловити цели.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Речиси повеќе ништо не го интересираше додека не почна да го фаќа некоја нападна дремка така што потоа заживеа меѓу мислата на камчето и кутивчето и одбраната од дремката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој се напина и напорот станува толку тежок и неподнослив што го фаќа неподнослива паника и се буди препотен и уплашен за куферчето и за тоа што се случило со Германија... ...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Без да мислам, што се вели, го фаќам растојанието, чекорот негов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сакам да се уверам дали моето лице го фаќам, дали мојата слика ја пофаќам. И сѐ така, како на лага да се гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Денес и комунистите го фаќаат крстот, вели Апостол Макаровски и пали нова цигара.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во 1947 година го фаќаат третиот брат на дедо ми и го заколуваат заедно со неговата жена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По мене Лима ја видов како излегува, им кажува извини и чао и набрзинка го фаќа спротивниот правец од мојот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го фаќаш со рацете - за час ќе ти замрзнат и ќе поцрвенат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
ПИСМО ОД ИНДИЈА - Види го, порасна и ова наше девојче – има обичај да и рече татко ми на мајка ми и да ме погледне со многу љубов и со многу нежност. – На тато, тоа миличкото, колку мало ми беше, сега е права девојка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не ми се спие – се заинати Огне, а „од авион” можеше да се забележи дека очите му се лепат од што го фаќа дремка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)