го (зам.) - удри (гл.)

Еднаш дури и ми тресна шлаканица!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Па ти си жив! Гаду! - завреска тој. -Ти поганиш, значи, жив си!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Снимателот го удри со пивско шише по глава!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лицето му се вцрви и згрчи, како некој да го удрил по образот или како да му грабнал нешто најсвето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Малку не ми е јасно, но знам дека е така: на народот треба да му го направиш ќеифот, ама за да го отераш во ќеифот треба прво по глава да го удриш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Гоце со другарите се качи на колата, коларот го удри коњот со камшикот и викна: - Ајде, диии, диии!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сум го удрил кај препонот на левата предна нога...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од тогаш радиото не се исклучуваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еднаш фрли кристален пепелник сакајќи да го удри спикерот поради еден погрешно изговорен збор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ме памтиш? Возев нов црвен форд ескорт. Сите тогаш возеа канти. Ми го удри пикот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
ПАУЗА.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Керадер го удри среде лице, му се скршија и паднаа наочарите, Мартин се заниша наназад до ѕидот на лифтот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Пред очите ми светнува снимката од скопско еврејско маало.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Која е мојата ќерка можевте да видите во албумот што еден од вашите луѓе пред малку го удри од оној ѕид и го распарчи...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Браво, - го удри Танас по рамото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„За почеток - добро. Другпат подобро!“ охрабрувачки го удри по рамото Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Двајцата се испотивме, а мене на десната дланка ми излезе плуска.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го гледавме застанат до „опелот“, нешто чепкаше, се слушна крцкање и потоа Дејко наведнат, небаре ползи, се врати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Потоа побаравме дванаесет еднакви клинци, средна големина и ковевме по два на шесте места каде се спојуваа должните и напречните летви.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ми се скрши... еве, само три букви...“ шепна разочарано.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влатко со чеканот си го удри прстот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И уште Толе нефатен на танец, — рипна, го извади оној ист јатаган, со кој го удри Толета пред некоја и друга недела, по раце, и како стрела се џитна и се најде зад Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аир бег, не лежиме, ами појдоме да покаснеме. Од вчера не сме јадени, ако веруаш бога — одговори Трајко и сакаше да го потера ѕевгарот, но Адем замавна со камшикот и го удри преку очи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ете ти две среќи" — си рече сам со умот, — „ем ќе правам ќефот на валијата; ем ќе лапнам некоја и друга лиричка", та го удри Јована по рамо — дури филџанот со кафето му го истури на масата. .
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трчајќи, тој одоѕгора со изваден нож, сакаше да го онеспособи Сивета, замавна да го удри, но место Сивета, го удри другар си така силно по глава, што тој се заниша и падна како ќутук под стреата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Де е видел господ, арамиите влегоа в село; бргуте, браќа, откинувајте ме од виа пци!...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ми рекоа, брат Толе, ако не можиш да вирееш по селата тие би те испратиле во Бугарија, да се зас'ниш и да се одмориш, — му ја пренесе Гуле поканата да го напушти Толе Мариово и да оди во Бугарија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гоце осети дека Толе се збуни, го удри по широките плеќи и му проговори тивко?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бојко почна да вика колку грло што го држеше, та целата шума одѕеваше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Е, е, е! Се разбра таа, џанум! Сакаат да му го наметнат на Толета пак јаремот од нивната организација, ама на! — изговори Толе подругливо и го удри кундакот од манлихерката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Целиот танец списка и се загаа кон Толета за да го одбрани од сигурната смрт, но Аќиф беше побрз од сите и замавна со јатаганот да го удри по теме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оти, забрането е да јадат овчарите локум и мазник? — одговори Бојко и се витка од болките по ребрата, а најмногу првата што го удри на лошо место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Акиф моментално се здрви наместо и позелене, но стравот да не оптегне Толе за ногата од берданката веднаш му помина, сеќавајќи се дека нема фишек во пушката, и за час го извади јатаганот и со светкавична брзина го удри Толета со тилјето по раце, така силно што му падна пушката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само еднаш во животот вистински експлодирал, пред еден судија, провокатор, кога кренал пепелник за да го удри.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Како сега, пред него, во негово присуство, да го удри железото?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Докторот Петриќ го изгледа презриво дајреџијата, кога овој извади да плати и силно го удри по раката со зборовите: - Ајде бре, копук...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Браво комшија... - го удри по плеќите директорот Владо. - Таков те сакам. Нек се знае...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Веле се залула, како да го удри некој со стап по нозете и за малку што не падна од височината.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во моментот кога го удри железото за пајдос и работниците, наежени од умора, почнаа да слегуваат од сите страни - постројката личеше на голема нажежена печка, којашто ги исфрлаше од својата утроба прегорените, гламјосани и непотребни остатоци...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И го удри така со нога по слабините што овој само се преврте и, без да пушти глас, остана на место мртов.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Младоженецот го крена шишето и со тресокот го удри од подот. Илјади линциња заѕвонија по чардакот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Уште од скалите го удри интернатската миризба на ходникот - лимени кофи, мокри крпи, вечерни дежурства и цвикнати догорчиња.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го барав и во болница, да не го удрила некоја кола па да паднал во кома и да не знае кој е.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но сега, кога го почувствува на себе, поправо кога овој го удри право по глава, не по челото туку по темето, како чекан наменет за клинец а паднат на палец, виде дека тоа не е само удар што ископува дупка туку удар што ги изместуава сите центри во мозокот, при што не толку што се изместуваат колку што се поништуваат сите дотогашни вредности.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако излезе со главата напред, што значи херојски, може уште првиот куршум да го удри в чело и тој безимен да се срамни со земјата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Застана за да не си го удри челото од една издадена, рачно изделкана греда, што беше поставена преку нискиот таван.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој го удри по растресените и бели влакна, меки како свила, кои, за да бидат чисти, Тито мораше да ги чешла со својот остар јазик.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со дланката Зоја го удри детето по плеќите, драстичен лек кој веднаш даде позитивен ефект.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Наеднаш истрпна. Нешто како да го удри силно, како да му го зграби срцето и го стегна.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Некој нежно неколку пати го удри по лицето како да го буди.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ама не го удрив баш како што треба. Го погодив некаде кон вратот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го раскрвавив, ама тој не застана додека најпосле не успеав уште еднаш да го удрам по глава, ама овој пат салам го удрив и падна. Се скроти мајчиниот...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Луција стоеше во стројот и чекаше да ѝ дојде редот; јас со поглед го барав Земанек, го молев, го проколнував да му се случи нешто, да го удри инфаркт, да падне, гром да му отепа мува на челото, што и да му се случи, во краен случај да му се оди по надвор, само да замине и да ме постави мене на неговото место, како заменик, оти стројот брзо се движеше и Луција сѐ поблиску доаѓаше до него, до Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И си реков: зошто не го удрив оној ден со бокс по муцката Фисот, кога ме исмејуваше читајќи мои стихови?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А логотетот пребледе и се фати за срцето. И сите, освен Лествичникот, погледнаа в земја. Логотетот не можеше да земе воздух од изненадување; личеше како да ќе го удри кап. Побара чаша вода, за да се соземе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Наеднаш една мисла како камен го удри по главата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Улав си, го удри Пенчо со два прста по челото; како да испробуваше лубеница.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А ти од кај знаеш дека е тој? тивко и неуверливо прашуваше главурдакот отстапувајќи како да се плаши лимарот да не го удри по полниот образ.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Црните браќа се зарадуваа. Андон го удри со сета сила по рамо и радосно потскокна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не стигна да ме удри. Неочекувано и за него и за мене замавнав и со сета тежина на левата рака го удрив преку ковчестото лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кузман замавна но не стигна да го удри.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Половина од песокта во песочниот часовник е истечена, тасовите на вагата мируваат, мирува и ѕвоното, иако во секој миг може да го удри последниот час.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или можеби времето застанало и песокта во часовникот ќе застане, ни ваму ни таму, а тасовите на вагата во својата рамнотежа покажуваат дека веќе сѐ е сеедно и нема значење, а ѕвоното нема зошто да удри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Викнав по него тресејќи се: „Не е, запамети.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот со гнасење се потргна од квичавото старче со крваво лице и сепак, во двоумење дали да го удри или да го заборави, го праша нешто на турски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Побрза да не го удрам или тој да не замавне на мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад него стоеја двајца со побелени фесови, веројатно слуги на првиот, и со волча глад чекаа да се фрлат на нас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога минувате улица му го стегаш рачето толку многу што почнува да се жали дека го боли, а тебе ти е страв, страв од тоа да не ти се измолкне, да не поттрча, да не го удрат, да не го повредат.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Сега, додека самјакот заминуваше зад сртот, сиот обвиткан во виулицата, што се развитлуваше на сите страни, половината црвена од крвта, беше сеедно дали само го видел, или пак го удрил, бидејќи оној веќе не му даде време уште еднаш да фрли и одвеа натаму, нему и дрвјата како да му се поттргнуваа да му направат пат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во сето тоа истрелот се изгуби просто како да не постоеше. Го удри, тоа го сети уште веднаш, уште по тупиот одзвук, уште пред да ја види крвта, како се развеа во една црвена перјаница како облак по белината околу она погодено, збеснето - самјачиште.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа глувота чиниш го удри, чиниш го оглуши и него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го молеше Господа да не бекне, зашто знаеше дека „оние“ праведните без милост ќе му го удрат ножот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На ова Рада го удри со коленото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некој го удри шишето од ламбата и каушот потона во темнина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тогаш, кога јурна народот во дворот, еден куршум истрелан од копата, го удри Максима право во срцето и го кутна на земја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но, невешт во борењето, никако не успеваше да го земе Иса на колк и да го удри од земја, ниту пак да го дофати со десната рака за неговата десна рака, горе над дланката, а со левата за неговата лева нога, долу под глуждот, и да го акне од земја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Исо, пак, вешт, силен и сигурен во својата победа, се вртеше околу него, плескаше со рацете, со еден збор тераше подбишега со Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Може внукот не ти кажа за тоа, но јас токму за тоа и го удрив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не се излажа; само што стигна на нивата, од кај селото се зададоа на коњи шесмината вооружени Турци, а пред нив, со пушката в скут, јаваше Мусли бег. кога стигнаа Турците на само дваесетина метри од жетварите, Дамче, откако им даде знак со рака на своите да бидат мирни но и на штрек, сам се испречи пред Турците, викна: Се лутиш, Мусли бег, су ти го удрил внукот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Доколку Џорџ Орвел случајно го прочитал ќе се почуствувал инфериорен и ќе ја запалел 1984 уште необјавена, како Гогољ што му го удрил ќибритот на некои свои писанија.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Куменџијата го стругнал парчето од златото за да го види што е и, коа го удрил на менкташо, излегло сафи злато, и се удрил на пазар со момчето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се расплакале пак двајцата, плакале и се гушкале еден со други.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да што рекле стари: зла супраа - готоа штета, така му се сторило и на Силјана, дека силно паднал наземи и го удрил шишето на камено и го скршил, парче по парче, и водата се разлеала по каменот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Битови приказни и анегдоти, избор и редакција Д-р Кирил Пенушлиски, Скопје, 1973.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Брат ми шчотуку згази на едно от јажињата, еден гемиџија (раката да му се исушит), го удри и тој падна в море.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Треќи пат пак него беше го удрила, и кога виде царот оти сѐ ќелешо го удирала помалата му ќерка, при сѐ што ја милуаше многу, му се одмилило и со лутина је свикал: - Ај крши си глаата, ќерко, сосе ќелешо, да не те глеам пред очи, лели него го бендиса и ме устрами!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тогај беше проколнал старецот сио народ што се наоѓал во нашава земја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зело момчето една вреќа полна со слама и легнало до вреќата, та му свикало на старио да го удри со патерицата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа го удрил три пати, го посинил и му дал десет клучеи од десетте одаи да отворит момчето и да видит што има и што нема во нив.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така и стредната си зела едно момче од најбогата куќа, а најмалата никое момче не бендисуа и штом дошол ќелешо да врвит, беше си го удрила.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И не(ј)зе и кажуал Велче оти штркот го удрил со стапчето и после го ватил.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина чоечка је лоша, тики чоек колку да се чу(в)а да не греши, пак ќе згреши.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога чу Велко зборот од мајка си, врли со стапчето по него и го удри по глаа, та го ошумоглаи и не можел Силјан веднаш да си летни.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Арно ама момчето го сетило куменџијата оти чини многу тоа нешто, што неќел дури да му го даит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Арно ама за муурот не знаел царот што му го удрил.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа рече Божин и замавна со остено на штркот, та беше го удрил по десната нога и од силното удирање беше му ја скршил писката од десната нога.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Брго, брго се испрпелал над истурената вода Силјан; арно ама немаше да се натопи барем ич и си остана пак штрк.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од големата болештина Силјан летнал како некој стршен и отишол на куќа, та си застанал на левата нога да плачи лошата болештина од скршената нога.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Орлето пуштило солѕи и му рекло: „Аа, да беше жив брат ми, не тфојте два сокола, ами двајсет да беа, пак нишчо не можеа да сторат; туку раката да му се исушит на тој, шчо го удри и го отепа!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк јет и можи син му да го удаи и умри, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раци и умирачка ќе си го наеше, чунки можеше да го врзи Велко со ден сиџим за нога и да се играт со него, како што си играат децата коа да врзуаат врапчиња и чавки.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа видело Велко оти стоел Силјан на тоа место, пошол да си го земи стапчето и го грабнал штркот преку полојна со обете раце и свикал по мајка си: - Мајко, мајко, го ватив штркот!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа му 'и пребројале, пак му биле токму четириесет, бидејќи момчето, откоа му го дало зајакот на син му од царот, беше му дал многу пари на еден ловџија та беше му ватил еден друг зајак жив и беше му ја прекршил ногата и на тој зајак како на друзите за да не можи да бега.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Слушај вамо, момче - му рекол царот - јас ќе ти ја даам ќерка ми, ама уште едно нешто ако можиш да ми го сториш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Земи 'и синко, овците - му рекол старио - и отерај 'и да 'и пасиш, оти прегладнеа, чунки одамна не биле на пасење и сегде да 'и пасиш, само на самовилцката планина да не 'и носиш, оти има три самовили што ми 'и зедоа очите мој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бидејќи лоши многу биле децата, го удриле одземи старецот и беше му пукнала жолчта на часот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа го удрив, го пожалив пусти штрк, ама се стори.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Поминало некое време, и царот го заболеа очите; го лекуале; немало вајде од ништо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- За греој, завали штрк - рекла Неда - што сте го тепале, доста му је самотијата што је вдоец како мене, па сте го тепале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И друго: да не го прета огнот во ѓувечот за да тлеит огнот, оти од тоа иди сиромаштија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Поодил што поодил му текнало нешто што требало да го нарачат на жената: - Туф бре, види како заборавив нешто да је нарачам на жената ми - си рекол сам со себе - ја чекај ќе се вратам, нема чаре, за на аџил'к и утре се оди, дните в торба не влегоа, кога ќе сторам ниет, тогај ќе одам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
АНД.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Вечерта, како што си вечерале дома, му текнало на Велка за штркот, како одел по бразда и како го удрил дедо му со остенот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Повторно пак се наврвеле, сите да врват, и пак таа ќелешот беше го удрила.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Андонов, П.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Фермано, чорбаџи - му рекол на тепачот - ќе остани вечерва кај мене за да го сторам кати во големиот тевтер и да му го удрам муурот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се наврвеле да врват, и големата ќерка од царот си бендисала едно богато момче, та врлила со јаболкото и си го удрила, си го зела за маж да је биди.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Му рекол некој на царот да најди од вил (слон) млеко, да му турат две - три капки од млекото, ќе му оздрават.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Несреќата на лошо место го удри Богоја. Гробникот му ја запусти куќата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Квак! Како да го удрив со нешто по глава. Очите ми се исушија, станаа остри како отровни стрели.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Има ли нешто? - Ме запалија. Воденичкарот го удри лулето од дланка и збунето се искашла. - Пустина, боже прости ми, а не живот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Сакаш! Ќе го удриш! А како ќе го докачиш?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мечката ќе се подисправа, ќе крева камења и ќе се подисправа, велеше, ќе сака да го удри, да го погоди со каменот, ама крмакот е само пред неа, зад неа, покрај неа, в жили, ќе фрли подалеку од него, и така, ќе се умори, или ќе се уплаши и пак ќе се качи на буката, велеше, и ловецот скришум тоа ќе го гледа и пак не ќе се јавува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може некој светец стоеше пред него и не даваше да помине куршумот, да го удри војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама штом ќе го удри јајцето го испушта чадот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно го удриле со клоца, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знае кај да го удри побрзо Мисајлета Ковачот, не знае што да му скрши понапред: дали рака, дали нога, дали вратот да му го скрши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јоле, го гледам, се фаќа за пушката, Сака да го удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бојана се закикоти и силно го удри Александар по плеќите.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И покрај тоа што тоа беше карактерно во канцеларијата и воопшто пред пониските, и само ако го погледнеше неговиот мажествен изглед и неговата става, секој ќе речеше: „Уф, каков карактер!“ – но тука тоа, слично на голем број други што имаат јуначки изглед, почувствувало таков страв, што дури не без причина почнало да стравува да не го удри некоја дамла.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но само што му се приближи, слугата ја фати и го удри своето од нејзиното лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Бев вџасен. Префектот изгледаше како да го удрил гром.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Параболата за играта што се закажува на листовите верно ја вдвојуваат индигата небаре темни огледала се врз кои одразот го удрил печатот на премислата и предавството, силно и чисто, близначно до Бога, како тие да ја определуваат неа, а не судбината нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Качете се“, рече потоа, и навистина: сѐ е подготвено.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кочијашот, кога го слушнал гласот, каков што обично се употребува во решавачки моменти и кој дури се придружува со нешто уште поматеријално, ја вовлекол, за секој случај, главата меѓу рамената, шибнал со камшикот и појурил како стрела.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја префаќа кралицата, ја издигнува во височината на челото и очите и мене ми кажува: кај најдов да се родам во ова проклето време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сопна зад неа, го удри коленото од висок триножец.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Марко, кога тоа не го очекуваше не само попот туку ни Геле , го удри со левата рака преку лице за да го забрза неговото прекорување, нека си ги стисне забите и нека послуша.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Болничарот го крена Темелка и му рече на сакатиот: „Што му направи на човекот... Зошто го удри?“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На вратата од другата соба пајакот ја крпи својата мрежа што синоќа Богдан му ја скина кога ја отвори и ѕирна во собата и од каде што го удри мемла на влага во носот; од прокиснување на покривот на подот изникнале стракчиња трева што повремено се сушеле и обновувале мачејќи се да зафатат живот во мрачната соба каде што им залутале семињата носени од дождот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Постојаното свиркање на Темелко, му ги истенчи нервите на сакатиот и тој не можеше веќе да издржи, та еднаш кога му свика да запри кога Темелко не запре - сакатиот го удри со патерицата по устата и темелко падна.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога наближа кај Богдана, таа го запре коњот со мака тргајќи го со сета сила за уздата и му рече на Богдана не слегувајќи од коњот: „Ха, мислеше не ќе те најдам...“ и го удри коњот со петиците по слабините.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Толку многу верував во силата на Големата вода, верував еден ден таа ќе дојде, ќе го удри ѕидот, ќе го однесе, ќе му рече: Доста, доста си ги држел затворени!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ах, - рече со болка, - како нож да го удрил в коска, ах, тој гад, тој подлец!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но најпрво откога ќе измешавме сѐ, откога целиот небески свод ќе го удревме наопаку, Метеорот помирливо ќе речеше: - Добро де, будалчиња едни, што сте запнале толку, што е тоа најважно, Сонцето или Земјата, Земјата или Сонцето, сеедно, важно да знаете дека се движат, важно нешто се движи, доволно е толку!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Болниот не спиеше, беснееше, го удри со глава во наведнатото лице, така што нему му потече крв од носот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ја турна вратата и една нападно непријатна усирена смрдеа од кисело пиво го удри в лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ништо не ми е“, повтори таа кусо. „Само си го удрив малку глуждот. Благодарам, другар!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само едно беше важно: да остане неподвижен, да остане неподвижен и да не им даде изговор да го удрат !
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше некаква пресметана крволочност во очите на момчето, сосем јасна желба да го удри или да го ритне Винстон и свест дека е многу блиску до возраста за да го стори тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ама веднаш потоа, како ровја да го удрила, туку се провика: „Аферим, светол пашо, аферим. Согласен сум, да!.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми зборуваше за метежот по улиците, за сопругата кога го удрила автомобилот, за времето, за цените…, за животот…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Не, - му рекоа, - се удави... Тој го згрчи лицето, се собра како гром да го удрил и заплака: - Ах, ах, останав без него...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Првпат кога го удри, го спасија со пикање во буре со вода за да му излезе електрицитетот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не го удрил директно, но добил срцев удар кога му паднал во близина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледа: на креветот паднала рамката со неговата слика од ѕидот, која го удрила по глава во моментот кога тој, јавајќи на коњот во сонот, го потчукнувал со креветот ѕидот и таа се откачила.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мил му свика, но тоа не запре: запре дури кога го удри со клоца и го спотера во куќичката.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Размислуваше да го удри одненадеж со дрво по главата, со секира, но како да го изведе тоа за да не биде тој побрз од него и да го спречи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По неколку години пак го удри гром.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Поп Јакова силно го удри еден со кундакот од пушката по тилот и тој се струполи; се онесвести и така го врзаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тука го препозна Трајка дека тој го удри по глава кога му влегоа во конакот да ја спасуваат Анѓа и уште толку го зацврсти решението него да го осуди на смрт и со тоа да се одмазди за сето она што му го направија Мариовците за овие дваесет и седум години борба. – Што велиш сега, Анѓо?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го удри челото од подот и остана неподвижен на местото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Стариот му се приближи на кадијата, кој ја поткрена главата и сакаше нешто да преговори, но тој замавна со јатаганот и го удри со тилјето в тил, а овој се онесвести и се испружи врз подот, клоцајќи со нозете.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Затоа ме испрати мојот господар дури до тебе, свети царе, за милост и совет што да правиме со тие разбојници – заврши Суљо се потанко како што му нареди кадијата и пак го удри челото од подот пред султанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Устрау да го удри, што не го најде порано, цалото село ќе си останеше, немаше уште еднаш да тргаме маки! зборува и збивта, крвта во лицето ѝ се има кренато, а од очите ѝ болскаат искри.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нејзе ѝ е испомешана сликата и од тоа што пак се појави Костадин, устрау да го удре, се завртува да ги затутли внучињата да не настинат, а тој седнат веднаш до неа, си ја чеша небричената брада божем се чуди што ги снашло.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра исто така тој ден го виде Дине, ама не му се приближи, не му проговори, како да чувствуваше дека под кожата му се тркалаат костенови ижувини, нејзе ѝ беше мило што е надвор, што ја прикрпува бараката, што може да го удри чиста ава, што околу него се трчкаат неговите и дечињата на Тронда.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ете, откога Аљоша го удри него по образот, кога Миша го држеше. Искористи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ох, Костадина го сакам!... Да му го видам окото! Да му го чујам гласот!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Кого го удриле, кого за гуша го фатиле овие бели рачиња, та да тргаш мака за татко ти во туѓина?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да знаат селаните кога службата ќе почне, Петре го удри клепалото, и од сите најнапред се довлечка бабата Манџичица, Милошка, дедот Пило и некои други стари жени, и службата можеше да почне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Бре, да не сака сам да одбира, та ако не пушчи нам пушка ќе го удри, ќе му го видиме задникот бес шалвари! — Велеше Мало, шмркајќи бурмут од дрвената кутија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Место јусшевро или бокс тој ги прави од овчки мешини; место ѓон, ќе кладе мукава, но кога ќе им го удрат децата лустрсто, ни Петре Модерното, што е прв мајстор во еснафот, не ќе може да разбере оти не е ѓон.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога влезе во земникот, дамла ќе го удреше: која ли е оваа самовила од гора зелена?! Гледа Илко и на очите не им верува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И го удри магарето по десното уше за да ја помине Бојана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ха, ха, ха. — Се насмеа слатко и го удри Лесната по десното рамено.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петре донесе и вода, и по заповед на Кулета, отиде да го удри клепалото, оти дури не удри клепалото, селаните не знаат дали е дојден попот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Продолжуваше да го удри со клоци Наќо по мевот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се исправи, ги крена свеќите и забележа човечка прилика, иста онаа што порано ги следеше; во рацете имаше секира и стрчна да го удри; полковникот исплашен, му ги фрли свеќите во лицето, инстинктивно се фати за појасот, но пиштолот го немаше со себе; свеќите го збунија напаѓачот, и тој ја фрли секирата кон полковникот, но тој се поднаведна и таа профучи над него удирајќи во ѕидот. напаѓачот почна да бега, а полковникот стрча по него кон врата; во дворот се покажа калуѓер кој одеше да ја затвори црквата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Отрча во каменоломот, грабна еден камен, и како што Танаил беше наведнат и чукаше до чеканот и глетото на бистата што си ја довршуваше, го удри по главата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Наќо склопчен на скалилата се бранеше, офкаше, но игуменот сè посилно го маваше, при што го удри и по глава и Наќо се спружи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Ах, Наќо, мамицата твоја! - му свика некој од луѓето што одеа со полковниците и му се впушти да го удри.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„А таа?“ под ребра го удри прашање.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не“, притрча таа кога агентот првпат го удри со тупаница и му го расече образот со остриот камен на прстенот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Исто како некогаш кога ја земал Марија, како пред тоа кога го удри со тупаница преку лице.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Треба да се бранам, се сети. Како би било да го удрам со стол. Едноставно, по глава, како со кундак.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Ду лугст! Форверц!** - извика вториот војник, го удри со клоца Трајчета и го потера назад во Струга.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа рече Божин и замавна со остенот на штркот, та беше го удрил по десната нога.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откога го удрив, го пожалив пусти штрк, ама се стори.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Така и Силјан коњарецот, голема радост му се сврте на голема жалост, чунки од големата радост слегувајќи на земи не стори мукает да не го окрши шишето; да што рекле стари: "зла суправа – готова штета", така му се сторило и на Силјана, дека силно паднал на земи и го удрил шишето од каменот и го окршил парче по парче и водата се разлеала по каменот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога чу Велко зборот од мајка си, фрли со стапчето по него и го удри по глава, та го ошумоглави и не можел Силјан веднаш да си летне.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И нејзе ѝ кажувал Велче оти штркот го удрил со стапчето и после го фатил.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Бидејќи лоши многу биле децата, го удриле од земи старецот и беше му пукнала жолчката на часот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Вечерта, како што си вечерале дома, му текнало на Велка за штркот како одел по бразда и како го удрил дедо му со остенот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Го фати неподготвен, го удри момчето како гром од ведро небо.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Витез во оклоп, на Лордот Хари! Го удривме!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Луман, налутен, го удри Мирчета со нога уште еднаш и рече: - Да запаметите како не се давало на Лумана арамијата...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го удри еднаш некаде по главата со раката замавта одопаку, го пречека на другата страна, Мирче падна на земја, а Луман тогаш, во мракот, не гледајќи каде и како, му зареди удари со нозе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
СЕЛАНЕЦОТ: Што ќе правиш, ќе ја раниш и чуваш, дури да не дојде и да и го удриш ножот во вратот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СЕЛАНЕЦОТ: Ами што ќе и правиш? Свињата е за колење.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Рогуш залудно се обидуваше да го удри со роговите.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Хи -и, кого ќе го удриме? Долу нема никој, - почна Стевчо да го уверува.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Затоа што и тој не ми го врати кучето, туку „Тинк!“, без да му мисли многу, му го удри куршумот в чело.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Дарко намовна, се згрчи од лутина, погледна во Лорета која ја наведна главата, која поцрвене, а очите ѝ се навлажнија; постоја така Дарко како скамнат, како удрен со чекан по главата, а потоа наеднаш се сврте и со тупаници го удри Ацета по лицето.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ми го удри пикот.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Свеста за присуството на тој туѓ, наметлив елемент во него го удри со сета поразност.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Овој, сиот бесен, ја зеде иконата и го удри со неа командирот по глава.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Море напред, семката твоја“, свика војникот и го удри со кундакот, но Делин се изви, напна со сета сила и им се оттргна од рацете.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но кога почнало да пропаѓа полето, кога почнале луѓето да не мислат на нивјето, на работата, персискиот цар им го удрил стапот на Ѓупците, ги нападил од земјата”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Море ќе те откорнам јас тебе оттука, семката твоја!“ пламна Профим и со мотиката го удри Грдана.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го удри дедото по главата и ѝ го украде здолништето на бабата која беше беспомошна без бастунот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Со него го удираа дивјакот, а овој, откако ќе крикнеше од болка, почнуваше да ја пее омилената песна на тој што го удрил; и тоа со милозвучен човечки глас!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Јас замислувам како никогаш не би го удрила Дејан по носот, и кога случајно тој сам би се удрил, како со денови би го бакнувала околу завојот и би му ги гледала потечените очи, би му кажувала колку се убави и би му ги влажнела усните за да не му се сушат, но се разбира ова не сум му го кажала.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан водел љубов со некоја девојка на креветот на мајка ѝ и татко ѝ, и во занесот што ги обземал, девојката го кренала коленото во грч и го удрила Дејан среде неговиот убав нос.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Не го удрив. Го турнав и тој сам падна, - рече Дора, веќе бледа во лицето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој може да стане друг, а јас ќе си останам грда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Да не плаче пенкалото затоа што Александар го удри?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа е исто како кога ќе сонуваш некоја убава песна, некоја убава приказна или пак цела симфониска композиција.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Зошто го удри Томе? - праша Ане, малку подналутена и намрштена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некој ќе го земе со автомобил, ќе го изгушка и ќе го однесе на некое непознато место додека јас седам заклучена надвор од тој свет.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
МАТЕЈ: Дедо! (Пауза) Дедо! (Замавнува да го удри. Борис избегнува, го удира Матеј во стомак. Матеј се руши. Борис седнува врз него. Го фаќа за врат.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Нагло, со коленото го удри меѓу нозе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Избезумен со глава го удри в лице и во истиот миг му го откина од рака камшикот и му врза два нишани од уво до уво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Стои неподвижен и чиниш чека гром од ведро небо да се огласи и да го удри.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со левата го удри по уво и поправи уште еднаш. Полуседнат го дофати ножот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога Фимка се доближа и скоро застана до неа, девојката подаде кон неа рака обврзана со окрвавен завој, погласно залипти и низ липтежот одвај чујно изусти: - Мајко.., мила, мајко моја... таа толку тивко прозбори што се чинеше дека ветерот некаде од далеку донесе само шумолење од глас, го удри од карпите и стеблата и го растури меѓу тревјето во лединката распослана под сенките на високите борови и само делче од него стигна до Фимка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со глава го удри меѓу очите. Еден, два удари.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Студениот есенски ветер го удри в лице.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кутриот мој брат неискусен во јавање на коњ, го удрил коњот по слабините и тој се в дал во лет, го исфрлил брат ми од самарот, на прашливот пат, врз камењата, во темната ноќ...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Поминувајќи покрај него, Мече го погледна ѓаволесто и замавна како да ќе го удри со лакт во слабини, а кога тој уплашено се изви на страна, Мече се исмеа слатко и потрча по Белича, кој што беше изминал подалеку по патот за бригадниот логор.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Ми го удри срцето! - продолжуваше да вреска.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Петре Даскалот уште рано-рано, го удри манастирското клепало да нè собере за учење.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Како што го исправи од другата тупаница на десната рака го удри по вилицата и со другата тупаница го пречека од другата страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја ведна главата, се подведна над него и, поткревајќи ги двете раце со отворени дланки и лабаво раширени прсти, силно го удри со левата нога во слабината.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дедо се накренал да го удри, а татко го фатил за рака деда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ко со магарешко копито го удрив в стомак, а можеби подолу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се истрга и го удрив по уста. Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Полицајците се свртеа, јас се подослободив и го удрив тој што ме држеше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се истрга и го удрив по уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наеднаш една мисла како камен го удри по главата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)