ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Требаше проекторот да се подигне на висок подиум, да се сврти надолу, а екранот да се постави точно под прав агол спрема оската на објективот.

Или пак примерот на Ниче. Напротив, изобилството од знаење го убива она живото во филозофијата.

Тој не го убива Вокеровиот татко. Тој само го предизвикува Вокер.“

ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45

Во 327 г.пне. го убива историчарот Калистен, внук на Аристотел како учесник во завера против него, а во лутина го убива Клит, својот пријател од детството.

Но додека го јадеш црниот, не ставај го на трпезата безволно, презриво: тоа го убива апетитот...

А лимон? Лимонот го убива кромидот. - Имам и половинка од лимон.

Инаку, самата приказна во „Бебето на Макон“ е едноставна и заличува на некаква апокрифна варијанта на Новиот завет: една грда, стара жена (под маска) раѓа особено продуховено дете; нејзината убава и интелигентна ќерка (маестрална улога на ....) го користи детето за сопствена промоција, но и за добробит на градот Макон; се покажува дека детето има многу помоќни способности отколку што претпоставувала итрата ќерка- девица; обидот таа да ја загуби својата невиност од страна на еден локален високодостојник завршува со смрт на младичот; девојката сфаќа дека детето е тоа кое ја предизвикало смртта и таа го убива детето; за казна, осудена е да биде силувана од цела чета војници; таа умира, а низ целиот филм присутната публика (измешана со актерите на театарската сцена) на крајот вели „Каква добра глумица!“

И додека канцерозните клетки на „медитациите“ бавно го убиваат пивтиестото месо на (не)стварноста, иднината е само низа на трошни црвоточни денови, а сегашноста полузадушено се превиткува во пајаковата мрежа на минатото, јас останувам да плутам внатре себеси низ правливите патеки на ништото, отсликувајќи ја бескрајната космичка празнина.

Племето Crow: момчето ја бара раката на девојката, која ја дава својата согласност под услов идниот младоженец да ја донесе косата на Црвената глава; момчето поаѓа на пат, со помош на магичните помошници успева да му се приближи на Црвената глава и да се омажи со него - откако ќе се престори во “девојка”; момчето го убива Црвената глава и му ја одзема косата по што може да се ожени со саканата девојка. 104 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

Племето Blackfoot: девојката се обидува да се омажи со Црвената глава, во што и успева благодарение на своите магични помошници; но истата девојка го послуша советот на јазовецот и го убива Црвената глава на спиење.

Ако тоа не е доволно морничаво, Били уште морало и да ги љуби, да им прости, да ги благослови и дури и да ги прифати тие што го убиваат, како во некакво средновековно страдание што кулминира со итро оркестрирана, многу напната, невидена емотивна и телесна размена со капетан Вир – екстаза на жртвена свирепост и на меѓусебно потчинување која е многу поразорна отколку сексот, но е нешто најблиску до сексот што може да го понуди овој бучовски свет.

Умрен, Били може да се здобие со бесмртност како предмет на бескрајна, елегична желба.

Мелвил и го антиципира и го обратува Вајлда: Секој човек можеби го убива она што го љуби, но и секој човек го љуби она што го убива: Нека им биде ова предупреда на приврзаниците на мажественоста, на оние што претпочитаат геј-еротичност повеќе од геј-култура.

Најпосле, моралната агонија на која невиниот Били го подложуваат воениот суд и следователната осуда само служи за да додаде нова, скокотлива и потресна димензија на неговото дотогашно совршенство како телесен објект: „ретката лична убавина на младиот морјанин“ се „продуховила сега преку последниве толку жално длабоки искуства“ (375). ‌Тоа зачеточно продуховување на Билиевата прекрасна плот им нуди на вљубениците во него глетка премногу восхитувачка за да ја прекинат ставајќи му крај на неговото страдање.

Пред телевизорот на тета Дитка бев сведок како Југославија станува полуфиналист во Чиле, како го убиваат Џон Фицџералд Кенеди, како Иво Андриќ добива Нобелова награда.

„Депресијата ја мразам од дното на душата. Го убива човекот. Го претвора во лебарка. Го ограничува секое движење.

Како оној што го убивал да сакал да ги уништи со него или во него сите виновници за тоа страшно пладне.

Но тој некој во него ги примал движењата и настаните со негови сетила: видел уште тројца или четворица мртовци, меѓу нив еден свој, премолчаливиот Куно Бунгур, без проштален поглед, со очи скриени под крвава коса и со многу рани по вратот и по рамениците.

Солзи во ноќта, солзи небото...и месечината молкнува во мракот... со сета своја жар ги испраќа светлосните прсти да минат, по твоето чело, ѕвездите битка водат во танцот, од палавштините што го убиваат чувството на заморен патник... низ светот, преморен од талкање по вистината...

Не попусто знаеше тој по цели ноќи да ги раскажува оние романи, што беше ги читал одамна, пред војната, во весниците, во кои секој секого го убива, или пак само некој некаде е убиен, а после сѐ друго се врти околу тоа, сѐ додека не се разврзе на крајот.

Сте го убивале тоа што го мразите, јас пак тоа што го љубам. И, ние сме квит.

Кога се исправа пред седелката, со левата рака држејќи се за дрвото, а во десната држејќи го секирчето, некое време се навикнува на темницата внатре, потоа, кога го здогледува бувот, исправен и скукален сред седелката, го зема со секирчето од страна, оддесно.

Потоа го соблекува палтото, му го подава на Васила и зема да се качува направо спрема седелката, која е водорамна пукнатина во спилата и пред која, од левата страна, расте ниско и осамено дреново дрво; за него, смета Максим, ќе се држи кога ќе го убива кобникот.

Значи, на крајот, кога се насетува падот на Османската Империја, таткото султан го убива своето дете јаничар?

Негде, зад него, некакво крцкање се лепеше за неговите петици. Тоа го убиваше.

Непредвидените средби секогаш го убиваат времето.“ „Чекај“, го задржа брат му, само за миг, како да се извинува, погледнувајќи во девојката. „Дојди утре на ручек.

Назаров наводно покажува разбирање, ја остава Марсиа, го наоѓа Пол и го убива.

Но духовите не мируваат на двете непомирливи страни со таквото мировно решение.

Млад припадник на екстремната десница на 5 ноември 1995 година за време на една мировна манифестација го убива во Тел Авив премиерот Ицак Рабин.

Јас не бев од оние синови, фројдовски речено, кои го убиваат татка си во себе, за да воскреснат, напротив јас настојував да го одржам жив татко ми во себе. И тоа во повеќе компоненти, слоеви. Првин во однос на тишината.

Кога ќе ја слушаш исповетта на твоето срце дека го убиваат болка и мака, тогаш, можеби тогаш, ќе допре до тебе гласот на моето срце дека сеуште те сака.

Ги молеше Методија Лечоски да не го убиваат, но тие не го слушаа.

И така учтиво се криеме едни од други, гледајќи како комшиската коректност го убива комшијата во нас...

Кога светот стои во место кога лудаците остануваат на престол кога тешко се стига до вистината стиховите ја мрдаат жабокречината Кога доблеста знае да кризира и душата со чемер тетовира кога љубовта знае да девалвира вистината на хартија се гравира Проклетници одземаат живот ѕверовите се грабаат за имот лудаците го убиваат мирот стиховите сведочат на листот Лудаците сепак умираат ѕверовите во пекол заминуваат карактери и луѓе се менуваат а стиховите на лист остануваат

Затоа и Исус Христос вели: Не плашете се од оние што го убиваат телото, туку плашете се од оние што ја убиваат душата...

Како и секој Ангел, кога го слушам него, со глас го убива злото, но злото го победи него.

Зашто Пандо грев за да го убиваат немаше.

Тој ти ја имал калемено работата со партизаните и чул некако дека тие решиле да го убиваат.

Еве за тоа што читаме во Мемоарот на Организацијата: На 23 април претпладне турски шајки, составени од професионални злосторници и крвопијци, следени од полициски чиновници и жандарми, без секаков повод и ненадејно, со бес и јарост се нафрлија врз христијаните низ битолската чаршија и, кого ќе сретнеа, го убиваа или рануваа.