го (зам.) - толкува (гл.)

Во 1985-та г. таа направи премин во светот на перформанс уметноста како актерка во претставата Deep Inside Porno Stars којашто се даваше во познатиот авангарден простор Franklin Furnace во Њујорк.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа тој премин од порнографијата во светот на уметноста го толкува како ослободување од „junk“ сексот и исчекор кон еклектичните истражувања на крајните граници на сексуалноста.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Подоцна сакаше уништувањето на козите да го толкува и низ сите други балкански митови, но тука запираше интересот на Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Секое гребење во тишината не само што јасно го наслушувавме туку и појасно го толкувавме отколку изразот на течението на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа негово страдање, неговите соборци сакаа да го толкуваат како страдање заради загубените идеали.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие го толкуваат она што е оригинално „дадено”, на начини кои ние возрасните некогаш сме ги употребувале, но сме ги заборавиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
По одењето на Турците, селаните почнале да си го толкуваат вртењето на главата од Турчинот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сега ќе си одат во Битола, ќе соберат свои луѓе и ќе дојдат да го опљачкаат селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Можат да си играат со тоа, да го толкуваат погрешно, да го реинтерпретираат, а и ние имаме слобода да го правиме истото.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ги приграби жените како две половинки од една лубеница и продолжи да им го толкува она што му го предложи на докторот како споредба на кураторот со карбуратор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во тоа време, тој можеби беше единствениот во земјата кој можеше да го толкува изворно архаичното османско писмо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко сета ноќ ја мина со книгите. Мајка тоа го толкуваше како среќа која, потоа, ќе се пренесе на семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка не успеваше да го толкува Татковиот распоред на книгите без сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Со хомофоно читање од “souffleur de serre chaude”, што по мое мислење претставува само уште еден доказ за тајниот механизам кој “Големото стакло” го толкува како алхемиско возвишување: “La mariee mise a nu”, “La Mariee est mise a nue”, “par ses celibataries”, “par ses celi-batteurs”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Мусли бег нема да го испушти Јована да премине на чифлигот Јаузоски, припратен е по него како по свој, го научи турско писмо, го изучи да свири ут и го изучи да го толкува Коранот и му има повеќе доверба од на синовите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мислам дека не знаев да ја читам Луција, да го толкувам јазикот на нејзиното тело.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Поновите преобратеници во култот на перформативноста во квир-теоријата, затоа, се обидуваа да го толкуваат клоновскиот стил од 1970-тите, како што е играњето улоги на буч и на женче кај лезбејките, како свесна пародија на родовите улоги, како потсмешливо подражавање на нормативните сексуални конвенции.75 Но, на времето, во 1970-тите, барем што се однесува на машките геј-клонови, ништо не можело да биде подалеку од вистината.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Машкиот геј-култ на Џоан Крафорд, како што го толкувам, ми овозможува да расчистам дел од тоа недоразбирање, ако не и целото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нејзиниот режисер, кој во сижето на филмот ѝ е и поранешен сопруг, откако проценува дека таа улогата ја толкува премногу политички, премногу феминистички и недоволно страсно, ѝ приредува средба со една млада Американка (чиј лик го толкува Елен Бирстин), која во Атина отслужува доживотна затворска казна за убиството на своите деца: не знаејќи ништо за класичната книжевност и за феминизмот, таа изгледа несвесно го реинкарнирала ликот на Медеја кога нејзиниот сопруг Грк, како Јасон во заплетот на оригиналната приказна, на родната грутка си ја оставил жената туѓинка за жена Гркинка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во Сон за страст, прочуената сопруга на Дасин, Мелина Меркури, игра извесна иконична глумица, многу слична на неа, која, по падот на воената хунта во 1973 година, се враќа во Грција од политички егзил за да ја одигра улогата на Медеја.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, не треба да им ја знаеме сексуалноста; она што треба да го знаеме е нивната културна припадност, особеното стојалиште од кое го гледаат и го толкуваат филмот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пригрнувањето од страна на машката геј-култура на понижувачките претставувања на женственото не е и нивно прифаќање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мислам дека напнатоста меѓу традиционалната машка геј-култура и феминизмот барем делумно е недоразбирање на политичката намисла на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Реакцијата на еден мој другар хетеросексуалец на филмот Сон за страст од Џулс Дасин од 1978 година – кој е сјајно испитување на возможните современи примени на Еврипидовата Медеја во феминистичката политика – е пример и примена на културната логика што дејствува тука.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За разлика од нејзиното љубовно величање на различни диви, ѕвезди и активности што се идентификуваат како женствени, внесеноста на машката геј-култура во женственоста може исто така да изгледа дека е сосема во согласност со некое нагласено непријателство кон вистинските жени.395 Оттука и вечниот феминистички укор: нема тука ништо смешно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во исто време таа го толкува реакционерниот тренд како еден обид од страна на мажите повторно да ја присвојат моќта врз жените која државата до извесен степен им ја одзела.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сепак, било премногу доцна – Џон Лок веќе изјавувал дека дури и религијата мора да биде рационална, а Томас Хобс го толкувал лудилото како грешка во мислењето предизвикано од дефект во телесниот механизам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оваа овде, која денес ни служи за пресоблекување, е Големата сала, во која доктор Гете понекогаш ни држи предавања, ни го толкува лудилото, мисли дека така ќе ни помогне да се разбереме себеси.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку века подоцна, Аретаеус од Кападокија, во делото „За причините и знаците на болестите“ вели: „Пациентот може да замислува дека има земено друга форма од својата, некој верува дека е врапче, петел, или земјена ваза; друг дека е Бог, оратор или актер кој го држи жезлото на светот; некои плачат како новороденчиња и бараат да бидат држени в раце, или веруваат дека се зрно синап и постојано треперат од страв дека ќе бидат изедени од кокошка.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тој продолжуваше да го толкува лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во времето кога неговите сонародници и современици изворот на лудилото го толкуваат со влијанието на божицата Хера или пак со богот на војната Арес, еден од учениците на Хипократ запишува дека ни светли ниту пак темни сили го предизвикуваат лудилото, туку само нашиот мозок е она што нѐ прави “луди или делирични, ни внесува ужас и страв”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А што е нормалноста?,“ го праша Клара на едно од тие предавања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ни го толкуваше лудилото, уверен дека и така може да предизвика промена кај некои од нас, а ние му се потсмевавме, го гаѓавме со стуткани ливчиња, вревевме за да го збуниме во зборувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И покрај тоа, прифатилиштата за лудаци и натаму изгледале како мачилишта за злосторници: во двете најпрочуени, Салпетрије и Бисетр во Париз, болните биле чувани како животни, некои од нив и во подземни ќелии, со синџири околу вратот, по казна врзувани на столбови на срамот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тој и натаму го користи зборот лудило?“ „Да. Вели дека така е подобро, и во право е.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Таа книга е наменета првенствено за студенти и постдипломци, за стручна публика која освен што очекува да ужива во општењето со расказот, се подготвува и да разговара за него, да го анализира и да го толкува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Фактот дека coniunctio oppositorum се одвива во главата, Јунг го толкува како индикација за психолошката природа на овој настан.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јунг споменува дека во cucurbita (тиква, латински колоквијален израз за глава кој преживеал и во италијанскиот, каде што zucca, тиква, исто така колоквијално се употребува наместо глава) алхемичарите го набљудувале „алхемиското консумирање на кралскиот брак”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Една од целите на Neu Slowenische Kunst е да се докаже дека апстракцијата, која во својата темелна филозофска компонента - супрематизмот - го толкува и отфрла политичкиот јазик на глобалните култури од јазикот на културата и уметноста, содржи општествена програма која е примерена на потребите на модерниот човек и заедницата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Животот му беше однапред жртвуван за да му ја утврди, потврди слободната држава на својот народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со години ќе го толкуваат историчарите овој човек-феномен во историјата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Едгар Морен, оваа состојба на месијанска идентификација на вечниот суверен со правото на владеење над судбината на народот, овој вид на делириум во владеењето, го толкува како нарушена психолошка визија на суверенот, блиска до митската интерпретација на власта од страна на вечниот владетел, особено во годините на залезот на животот, кога конечно смета дека власта која ја има му иде од далеку и оти му е доверена од бога и дека само пред него треба да одговара!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Конечно Камилски предложи овој збор да остане во листата на опасните зборови, од проста причина што тој никогаш не можеше да стане безопасен, како и да го толкуваа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така настанал сурггунот, како турска варијанта на западниот поим на егзилот, односно прогонството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но со годините започна да го изневерува распоредот на своите книги, залудно губеше големомногу залудно време во библиотеката што загрижената Мајка не знаеше како да го толкува на арно или на лошо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, на изненадување на Камилски, пред да го толкува поимот гурбет, се задржа на османизмот srgn, присутен во балканските јазици, со незначителни модификации, но со главно значење на прогонство, односно протерување од земјата: Во времето на османското владеење на Балканскиот Полуостров, но и на сите територии на Империјата, се вршени често принудни, но и доброволни преселби на народи од еден крај во друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие три збора во еден момент Круме Волнаровски ги продолжи во „така сакаше Шефот“ (или така можеби мене ми се причини), но веројатноста дека јас тоа навистина го слушнав беше голема затоа што често, во отсуство на цврст факт во кажувањето (си го толкувам тоа како професионална деформација) ние го спомнувавме Шефот непосредно слушнат во наложувањето на обврските, иако никој од нас не можеше да биде блиску до него, а уште помалку близок со него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го гледаа гобленот луѓето и секој го толкуваше на свој начин: едни велеа дека гобленот претставува: светлост и мрак - ноќ и ден.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Татковата библиотека беше вистински храм на тишината, негова градина на тишината, чиј таен код на неговиот живот и на животот на семејството, најуверливо можеше да го толкува само Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ова кажување Мајка си го толкуваше на свој начин и за неа светите книги беа божји.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И ова забременување си го толкуваше како Господова волја да доварди, да спаси уште едно чедо.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Осамени меѓу прастарите стебла Ја слушате виолината на Марин Сореску, А потоа долго Жан Пол Гибер Ви го толкува лицето на благата смрт. (Сина вода блика во сеќавањето: Од мостот на Незвал Гледате жена во множина).
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Цветан гледа кон небото и го толкува времето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие, пак, го толкуваа плачот на С сосема поинаку: - Глеј го, се лигави зашто не успева да му закачи цицки на снешкото!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Јас, пак, тоа го толкувам како благодарност на мечката.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)