го (зам.) - стрела (гл.)

Но затоа пак него го фатија Шаќировци и Ѓуровци во Рапешко и место да го стрелаат или колат, му ја столчија главата со камен — како на змија осојница.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Над него, од висината на коњот, стоеше стражарот, го стрелаше со очи а корбачот му се потресуваше бесно во раката, готов да засече пак во овие клапнати раменици.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
За сето тоа време, со еден дел од свеста се прашуваше кога ли ќе го стрелаат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден ден тие ќе решат да го стрелаат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога го заробија непријателските војници и кога со другите заробеници го построија крај брекчето да го стрелаат, тој од селото, долу под брекчето, чу свирење на гајда и почнаа трпки да му врват по снагата од возбуда.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не можеше да се скамени, да стане сурово молчење во себе, зашто ако сакаше да го убие својот бог ќе мораше да го стрела своето небо, тоа црно пространство под татарски голото теме, ќе мораше да го уништи разумот, сеќавањето, а оддалеку, од едно време оставено зад грбот, му се клештеа призраци - Оче Симеоне, не откажувај се од себе или удави се во буре со ракија и стани заборав.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Бев женскар и лага и провалник. Затоа го стрелаа мојот ден. В грбник.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Истрели! Кога човека го стрелаат од грб, тие убиваат со него и сѐ што носи тој во себе, од првиот ден на свеста до последниот чууен истрел.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ами, ако го стрелаа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во 1943 година, рана пролет, го стрелаа татко ми, Тимјан.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Арслан се загледа внимателно во Анѓа, која ја држеше понаведнато главата, но очите го стрелаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бев женскар и лажго и провалник. Затоа го стрелаа мојот ден. В грбник.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ќе го стреламе, вели едниот. Другите двајца не велат ништо. Одобруваат со молчење.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не одрекувај, му велам, ти си го стрелал по наредба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наредниот ден ти си го стрелал момчето кое беше осудено за кражба на парче леб.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Ќе го стрелаат!“ - помисли Трајче. - Како да му помогнам?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Научникот одбил да ја даде за такво нешто, за што Мусолини го стрелал.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)