го (зам.) - стаса (гл.)

Зар Ататурк сакајќи да го стаса европското време со институциите на прогресот, посебно на разумот и просветителството, нема да го жртвува османското цивилизациско време? продолжи Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Прашањето ти е сосем умесно, мој Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Требаше да го стасам и бездруго да му го покажам истетовираното срце на мојата рака.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
На игуменот му се крена косата, пламна од возбуда, од лутина, истрча на чардакот, но Наќо кога го забележа, стрча по скалите надолу да бега, се сопна, падна и се стркала по нив во дворот; игуменот го стаса.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А потоа, од сонот во сеќавањето и останаа само Едо на стрмниот пат како ја исчекува и како таа верува дека сепак ќе го стаса.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дедо му на Ибраим Ибраим, меѓу своите познат како Кара-Демир, се висхитил од долгоногиот распон, зошто му се сторило дека тој иноверник е готов да загине за султанијата па го стасал и трчал со него барабар, воинствено ревејќи сѐ додека на чекор од нив не бапнала граната.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ќе го стасаат волците осамникот и ќе го нападнат, тој ќе заколе еден или два и ќе им избега.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Може ова му беше казната од копјето на Свети Ѓорѓија, кое најпосле заслужено го стаса?, си рече.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не можеше да не го стаса, не.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но големата жена, со машки разголени раце, го стаса пред тој да се префрли.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Штом густата лепливост ќе му го ослободела разумот, околу него си се намалувало, и звук и облик, и тој тогаш не ја стискал коскената дршка на ножот и бил без она свое чувство дека однегде ќе го стаса брз удар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неговото несфаќање со сета тежина легнувало врз патот зад него и тој останувал сам, шуплив и пак затворен за сите шумови и гласови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак ќе ѝ се завртиш со чело на својата мака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над нас, високо, се движеше зачаден облак кон орел со неподвижни крилја. Не го стаса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Проста е историјата за козите во повоено Скопје, кога новиот комунистички режим од поканетите козари во градот сакаше набрзина да создаде силна работничка класа која требеше да го стаса капитализмот, кој според пресметките на Сталин му бегаше на комунистичкиот социјализам за седумдесет години.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога поручаа, Горда стана да си оди, но железничарот ја предупреди дека го испратил последниот патнички воз за дента, а жената ја кандисуваше да преспие кај нив, додека најпосле не изнајдоа дека токму сега поминува шинобус за кој треба да се доплати, па Горда набрзина се испрати со нив, го бакна детето во сон и истрча да го стаса писокот што наидуваше од блискиот свиок.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Одеше несигурно. Под она скаменето стебло, исправено како стражар над рекичката, го стаса детето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Трајче се истресе од правот и се спушти да трча по него да го стаса и да го фати...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Вохин лауфст ду!* - Коњчето ми се исплаши, брзам да го стасам и да го фатам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Еднаш, ќе го заколеше и Чако, ама не го стаса.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)