го (зам.) - спомне (гл.)

Тоа беше време кога човек не смееше и да му го спомне името на Сталина, а камоли да помисли некој да оди до него.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но, кога секретарот го спомна „комунизмот”, тој итро го прекина: – Ние, брате, со нашите кози, се враќаме од комунизмот, а вие дури сега сте тргнале кон неговото остварување.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Овој човек јас досега не го спомнав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас не го спомнав тоа, но ги гледав така што да ги собираат вратовите во своите маслосани затилоци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Седнав на масата над оној бел лист хартија што ме обврзуваше, што не смеев да го напуштам и да ја прекршам мојата нема заклетва на верност, и бавно и болно зедов да го пишувам пак она што веќе го спомнав, а кое божем секако треба да биде запишано: “Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А Зеро, инаку, некако настанува, тоа морам да го спомнам, под закрилата на тогаш отворената чајџилница Галерија Седум, која беше некаков вакумски, анти-простор меѓу „моќните” институции, универзитетот, ФЛУ, музеите и Уметничката галерија.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ќе отпочине, дали новото разорување на Алепо некој некогаш ќе го спомне во наставата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сонцето потајум се затскрива под стреата на старото училиште во Алепо.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Досадни се и овие травеститиве преоблечени во авторитет...  Па, добро, Сашо, не е толку страшно, прашај го господин Страшо! (во тој момент во просторијата на Сашо, влегува еден негов пријател сликар, Чкртко-Шкртко Вртко Ртко ко „О“ што изгледа, а чие вистинско име Сашо ми забранува да го спомнам) Имаш стан, огромно дрво во дворот, другар што добро ги продава своите слики... (во разговорот се вклучува Чкртко-Шкртко) Чкртко-Шкртко: Ма, макетонецот е генијален уметник, само не го бидува за организација, за бизнис, за политика...  Не заебаај, Твртко-Вртко, ти мал маусдонецу ко мравка вреден!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Првпат во животот го спомна името на бога со големо Б, зашто му се врати во сеќавањето дедо му кога го спомнуваше Него, тврдејќи дека Господ оставил ред на земјата, Еден од тие господови редови беше татковците да умираат пред синовите, а не обратно - како што се случува во современиот испревртен свет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од лутината цело време што кипеше во неа, не му го изрече, не му го спомна ни името.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Живко ме изгледа како во мене да го препознал ѓаволот, но сепак се воздржа толку колку да ми сржи низ плунка: - Да не си го спомнал тоа уште еднаш пред некој велгоштанец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко, штом го спомна Цариград, тешко ги изговараше зборовите што следеа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сите можеа добро да го слушнат, од слушалката, гласот на директорот, кога го спомна Водачот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На крајот, не можам да завршам а да не го спомнам она фантастично троминутно возење на камерата (без рез), кое следи по едно апсолутно генијално делче во филмот (целото трае околу пет минути, и се одвива во паузата меѓу вториот и третиот „чин“ на таа „театарска претстава“) и кое делумно потсетува и на „Готвачот, крадецот...“
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога уште некое време некој ќе го спомнеше, тој не велеше го прости Господ Илета Вегов, туку велеа - „Забара, којзнае што му се случи на Брчалото, како в земја да пропадна, а можеби и волци-врани го раскренаа...“ ***
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ќе се согласите, горчлив заклучок!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, никој на јазикот нема направа за сеќавање на вкусот на сите оние меурчиња и празнини за кои зборував кога го спомнав лебот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еве, само ова му го пренесов, а потоа, за да обезбедам отстапница, се исклештив сосема непотребно додека објаснував дека сум имал впечаток оти зборовите на Ристе декоратерот ми се потсмеваа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа сум спремен да признаам дека сожалувањето што го спомнав во врска со мешето на генералската ќерка има не само неодреден дури и чуден вкус туку е наросено и со еден посебен вид горчливо задоволство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веќе и не сеќавам дека слегуваме од тумбата. Даскалов чекори пред мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека тоа го сфати и Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе го повторам за да се потсетиш: Секогаш оставај размислите да го испреваруваат она што го правиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели со грдо лице е славјето па и прозрачноста што ни се лелее пред очите! Ха, ха, ха!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А за твојот избор на младоженец, што го спомна со задоцнување, не ти забележувам. И не треба да се извинуваш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа, ова е битно да го спомнам, никогаш не се откажав од овој експеримент иако негде во свеста, но многу длабоко, ме подјадуваше сомнението дека вистинската средба се уште се нема случено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Постојат и такви моменти, (но тоа се случува на ова место каде што сега се наоѓам), наеднаш да почувствувам дека ми иде да се засмеам до засркнување, бидејќи неочекувано ќе си помислам, "најверојатно тешко му одело проодувањето на мојот Човек Ведран".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури се обидов и да го подисплашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога го спомнав воденичкиот камен веројатно мислев на умот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му го спомнав само оној дел од разговорот со Ристе што се однесуваше на Маџунката од Криви Дол; за мајсториите на Маџунката во правењето на ковчези; а патем ја спомнав и последната желба на мртвиот, како и иштавот на покојникот што не смее да се погази.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Имаше и такви крикови: ти се чини дека ја расцепуваат темнината и придонесуваат да си замислиш некоја чудна звучна светлина).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Единствената слабост што можев да ѝ ја припишам, и тоа со мала резерва, беше она нејзино чувство на навреденост од животот што и Даскалов мислам го спомна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и ти велам додека се одалечуваш дека сум со впечаток оти нешто имаш скриено; нешто многу битно однесе со себе, или не го спомна. Дури не го ни нашепна“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Синот трага по таткото за кого речиси ништо не знае при што не ги избегнува и стапиците на недоразбирањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беше еден мој погрешен заклучок!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Паметам дека тогаш си го спомнав оној твој совет од последниве денови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи кога спомнувам леснотија што се лелее всушност мислам на лелеењето на нашето задоволство откако ќе наиде грдата вест.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборував, зборував и наеднаш сфатив дека Иван спие.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самата потоа се прашував: „Господе боже, на чие ли име помислив кога пред малку го спомнав она Иван?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Романот „Додека го барав татко ми“ ги следи случувањата од животот на Иван по смртта на неговата мајка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го спомнав и Ѓурчина. Реков дека не можам ни да си замислам а камоли да поврзувам некого од нив со приказната што го интересира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Кога го спомнав оној некој друг всушност помислив на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од каде го знам ова кога никој ми нема речено?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поздрави го Вражалецот и речи му дека се убаво ви посакувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ете, убавината на таа ноќ, слична на топол леб изваден од под вршник, ме потсетуваше токму на тие воздушести празнини во него. Или сум била гладна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И по многуте години од нејзината најсреќна ноќ, таа беше спремна да раскажува само за онаа убава починка во гостилницата кај Бањи, каде што гостилничарот им варел јајца во водата на врелиот извор на бањата а се разбира ќе спомнеше и понекое доживување или необична поединост од тоа долго патување низ ноќта кога размислувањата за среќата повремено ѝ ги прекинувал коњот со гласното фучење, а ќе го спомнеше патем и одговорот на птиците содржан во нивните исплашени крикови што ќе уследеле веројатно поттикнати од фучењето на коњот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар ќе се изразев така ако не бев фатен за тој Пребег, и тоа изгледа со двете раце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, оној глас, она нашепнување, што го спомнав пред малку, не доаѓаше однадвор, или, отстрана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни Френк ни Милан не го спомнаа Даниел кога слегоа долу за појадок.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас веќе го спомнав Земанек, тоа покорно добиче, кого многу го сакав и кој ми беше најдобриот другар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Без да го спомне, Чако веднаш го отфрли од својот ум, како неважна тема.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Името не му го спомна. Рај не најдоа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога некој ќе ни го спомне Господ, замолкнуваме и секогаш гледаме наоколу.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога подигнат во Ламија споменик на некој херој за грчката независност, Грците се чуваат како од оган во своите говори да го спомнат некогашниот ентузијазам и желбата за одмазда; кога ги слуша човек, би помислил дека Дијакос, Колокотронис ... (херои од времето на Грчкото востание во 1821 тодина против османското ропство - б.м.) беа најверните пријатели на Портата, најсрдечни слуги на џелатот... не разбираат ли тие дека од ден на ден станува сѐ потешко да се застапува нивната кауза пред цивилизираниот свет“...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На прашањето: „Од кого“?, тој го спомнал Милан Арсов192.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Територијата на птиците повеќе е мрежа одошто хиерархија, додека хипотетичкиот предизајниран стан на корпорацијата што го спомнав на почетокот на текстот е повеќе хиерархија одошто мрежа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пробуваше да се извлече. - Бев сведок на еден случаен разговор каде ви го спомнаа името.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Слушам, секогаш кога ќе ти го спомнеа името, за тебе зборуваат како за „бомба“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зборот војник ја потсети Рада кога на вечерата во Петроварадин го спомна виновникот на нејзината бременост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Свилата е вештачка, храната ужасно синтетичка и прилега на оние фалсификувани продукти со кои се колкаат мумиите, а жените – стерилизирани против несреќи и стареење – престанаа да бидат живи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го спомнав ова, Филипе, дали вие сте толку среќен затоа што, како што би се рекло, имате добра мајка?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако го изведев налудничавиот обид што вие го спомнавте, можеби никогаш не ќе излезев жив откај министерот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Проклет да бидам кога го спомнав името на вујко ми Иле Костадиноски, јас мислев оти сум рекол голема работа, сè!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Би го спомнал германскиот уметник Ханс Хаке (добитник на наградата за национален павилјон на минатото Венециско биенале), кој го посветил својот опус на константно разоткривање на врската меѓу уметноста и капиталот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Камилски дури и го спомна податокот дека Друштвото по лингвистика во Париз во 1865 години на членовите им објавува дека нема да прифаќа на разгледување никаков труд кој би се однесувал на потеклото на јазиците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски слушајќи го Татко со наплив на видлива возбуда, кога тој го спомна рајот на детството, почувствува дека се дојдени неговите вистински пет минути за да изнесе прв пат на Балканот една од скриените пораки на неговата париска дисертација Придонес за студија на детето во контекстот на јаничарската судбина на децата и воопшто на народите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сакав да го спомнам Шефот, но се откажав кога забележав дека по лицето на Ема ѝ прошета и брзо ѝ згасна желбата за насмевка и во истиот миг таа ги собра веѓите и го спушти погледот кој дотогаш упорно ме опсипуваше обидувајќи се да го разбие мојот молк.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Наредниот ден никој повеќе не го спомна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ѝ го спомна тоа на Џулија, таа се согласи со неочекувана подготвеност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Броев и видов дека двапати го спомна, вели.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зошто го споменуваш него?, вели тој. Досега двапати му го спомна името.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не знам колкупати сум го спомнала, реков. Тоа нема значење.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
При нашата средба подоцна Лена ми го спомна тоа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако јас гледам некоја играчка и при тоа го спомнам моето малечко, тебе ти станува здодевно, тебе тоа те разлутува, заради тоа што ти си се договорил самиот со себе дека поминале три години и време е да се заборави.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Уште една промена кај оваа материја настана со измените на овој закон – имено, во октомври 2009, максималното траење на прекувремената работа се скрати од десет на најмногу осум часа во текот на една недела (чл. 5, ЗИДЗРО/окт.09); д) во август 2008 се избриша изречната забрана која предвидуваше дека работникот во ноќна смена смее да работи најдолго една недела (чл. 11, ЗИДЗРО/авг.08). 17 Тука ќе го спомнеме и воведување- 17.  ССМ реагираше дека работникот може да биде принуден да работи ноќна смена во текот на целата година.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ако Марија не го спомне Карл, и тие да не зборуваат за него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Многу се вознемирува кога ќе почнеме разговор за нејзиниот сопруг. Детето избегнуваме дури и да го спомнеме. Ја фаќа паничен страв.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
9. Ѓаволот ќе знае зошто го помнам сонувачот Маркс Баш во пабот Spanniards Inn во Лондон Но кога веќе го спомнав пабот Редно е да ви кажам дека таму често навраќаа И поетот Џон Китс и писателот Чарлс Дикенс Обајцата беа големи љубители на сонувачки пасијанс Па си редеа ред сон ред јаве И уште ред смеа ред тага Отпосле за нив се дозна дека му припаѓале На редот на големите сонувачи
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Кој не го знаеше тој завалија...“, рече Никола некако нервозно, чиниш лут самиот на себеси што го спомнал Брзакот, што исчекорил од својата прикаска впуштајќи се во деликатен дел кој би можел Сврделот да го прикаже поврзан со убиството на Граматниковски.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тетка ја сети мојата голема возбуда кога го спомна живиот гроб на мајка си. И таа би возбудена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А што се однесува до онаа негова розова прошетка низ здивот на Росана, (ова не му го спомнав на Вртанов), тој очигледно воопшто не ја познава вродената итрина на оваа девојка, а да не зборуваме за способностите со кои таа располага кога ќе го наѕирне во своја корист и најмалото бранче од нашата шумоглавост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дури се откажав и да го спомнам моето сомневање во врска со нашата дораснатост да го земеме во свои раце изведувањето на фините работи што ни преостанале.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа и го спомнав Адама. Тој ти бил првиот човек што го доживеал поразот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таквото непријатно чувство, верувам дека смеам да го наречам непријатно, и оној срам, што самите го спомнавте, всушност биле опомена од Севишниот дека го имате избрано грешниот пат, ме прекина Никола Леко, и покажа со прстот угоре.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зар не го спомнав веќе случајот на секретарката Росана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Патем го зеде палтото од закачалката. Костумот овојпат не го спомнаа, а и двајцата помислија на него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Значи јас сум подбрканиот и секогаш сум во очекување на тој непознат настан кога и вистински нема да ме одмине многу спомнуваната горчлива чаша од Новиот завет и тоа само затоа зашто негде сум го спомнал мојот необичен сон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она што го бев рекол на излегување од сивата зграда , еве, можев и пред оваа визита да го спомнам без да ја навредам вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи тој знаеше само за онаа моја забелешка кога го спомнав патувањето од самицата па до овде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Жената на која сè уште не ѝ го знаев името, иако Б. С. ми го спомна, забележа дека љубовта не е горчлива додека тоа не го сторат оние што се бават со божемното добронамерно матење и буричкање по лонецот на туѓите чувства.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и го спомнав она за завистливоста! Не, не реков ништо, само размислував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во случајов всушност станува збор за движење стокмено од непредвидливоста и на мислата, и на птиците.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ајде, доизречи се, кажи што те мачи – воскликна жената за која сериозно сметав но истовремено и сѐ повеќе се сомневав дека е тетка Боса. – Не смееме да оставаме да нè подјадува сомнението.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаете како е кога ќе навалат на вас злочестите?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, мислев на сè она што веќе го спомнав: на гласовите; на претрчувањата; па дури и на сите оние коридори што одвреме навреме заличуава на темни сокачиња од некое не осветлено гратче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Лично јас, кога ќе го спомнам зборот мисла како да летнува птица.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Само она, до кое многу држиме – ми префрли еднаш мојата Катерина - настојуваме љубоморно да го сочуваме тоа наше скапоцено делче само за себеси.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога сме кај спомнатиов женски свет само да разјаснам дека ми е спомнато и тоа не еднаш оти ми недостасува доволно отменост!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Решение што барем малку ќе наликува на она што веќе го спомнав немавме донесено, иако знам дека таа не ќе го одречеше ваквото мое објаснување за нашите односи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некој веднаш ќе побрза да ме обвини дека суетата ја сметав за извор на неговата болка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во ова уловување што го спомнав слободно сместете го и она што ни се насмевнува од плиткото женско море.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што се однесува до убиството од омраза, што веќе го спомнав, ќе ја прочитам само одломката во која тоа дословно е наведено: Што се однесува до Мирко Бундев навистина не сум сигурен кога точно го замрзив и која беше причината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но кога веќе проговорив, зошто да не го спомнам и тоа, вистински бев изненаден од природното звучење на мојот глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и гласот на Непознатиот што го слушав како доаѓа низ вратата додека стоев во собата на Грофот беше истиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако не била заклучана и ако не бев тропал на таа иста врата (можеби со денови), зошто на многу места на десната дланка заедно со болката израснале и плускавици, слични на зрна од црно грозје?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека реченото можеше слободно да се смести во графата обично губење време, а инаку, во себеси, но под јазикот, го прпелкав и оној друг исто така метафоричен исказ во кој беше присутна тепаната празна слама!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа ѝ го спомнав она за пиралката и за далечната пра-пра-прабаба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овде ќе го спомнам и Денко Самоников, иако неговиот плач и избезуменоста на животните од месарницата не трпат никакви споредби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ќе го спомнам последниот, што се случи на една седенка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи пред Грофот сепак го немам спомнато името на неговиот началник или шеф Бунде и не знае ништо за нашите средби од детството во високата кула? - Раскажував само за она што се случи!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И секогаш кога во темнината ќе го спомнев овој збор ќе му го здогледав лицето на Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кој не верува и самиот нека провери!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А во оној случај, што го спомнав пред малку, кога ги делкаше и премеруваше оние штички, не успеав да го натерам да појде заедно со татко ми в црква, иако го употребив и најсилниот аргумент.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го спомнуваше Скопје, Белград, Рим. Еднаш и Париз го спомна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но воопшто не го спомнав она мое сомнение за можната врска помеѓу раѓањето на Алексеј и смртта на Ролан.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
После онаа посета на Иван Степанович, татко ти, барем со мене, никогаш не го спомна веќе во нашите разговори Белиот Корпус.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не го спомна дури ни како можна претпоставка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но во мене од истиот тој момент, кога ми ја раскажа приказната, се јави помислата дека и тој се посомневал оти неспомнатата убавица била токму Пелагија и ниту една друга.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да го спомнам само Ване Нуната. Оној, што му излезе на Каламатија под балконот и си го разгрна палтото, а под палтото, да извиниш, само она, што им се мафта на машките.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но како да ве оставам вас, красавици маи?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој топол ветер, што го спомна уште како мал, јас дури сега, како стара, го сеќавам и тоа честопати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За среќа, Рајна сè уште не беше ни помислила за таквата можност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе ми се падне еднаш да зборувам за рамноправноста меѓу мажот и жената и, само што го спомнав зборот рамноправност, стана еден човек и свика: — Сѐ, сѐ, само тоа не!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас, само што ќе го спомнат и ќе ми се накрене душата, ќе ми се збурбати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добро ми плати. Ама сепак нејќам името да му го спомнам.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во моите писма веќе ви набројав неколку такви личности, но не ви го спомнав и мојот пријател Патрик Крисман.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Седна до нив, закатанчи уста и, молчејќи си го спомна разговорот што неодамна го водеше со својот најблизок сосед, дедото Киро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Доволно е некојa да го спомне загинатиот маж или чедо и тогаш очи наглотува солза.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Зарем еднаш сум го спомнал?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Молкни! - просаска таа и си го спомна денот кога, лани, во јуни го мобилизираа Ставре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да го спомнеме и лебот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тодора си ја оближа големата буза, небаре се бацувала со јунакот што го спомна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)