Судечкиот судија (Х. Илјази) прво донесе решение со кое овој предмет на четворицата активно легитимирани сопарничари од Скопје, меѓу кои беше и Р.М. – заведен под П.бр.574/96, го спои со предметот П.бр.139/96 на уште шестмина скопјани, кои уште од порано тужеа за истата правна работа
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Во судскиот процес пред Основниот суд – Гостивар, како првостепен граѓански суд, тужителите-сопарничари2 беа договорно застапувани од полномошник – дипломиран правник (Н.Алексиевски) од Синдикатот за здравство при ССМ, а истиот овој синдикат се понуди и да ја плати првичната судска такса за тужбата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Кога компанијата „Кјуби“ дознава дека е тужена, го известува дека тој има акции кои, во негово име, биле купени од матичната компанија од Австралија (!?), и за да ги добие во валутна противвредност, треба да потпише Изјава – која му е понудена на потпис во август 2005, во која ќе стои дека сите права и обврски од компанијата се намирени и дека тој, како работник кој поседува акции, е согласен сумата што би му следувала од продажбата на овие акции да ја добие намалена, соодветно на 265 неговите „финансиски задолженија“!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
За свој адвокат најмува негов близок роднина (Д.Стефановски), кој му ја подготвува и, во мај 2005, му ја испраќа Тужбата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Кога ја поставуваше мрежестата ограда, пред две-три години, не го спои долниот дел од жицата со рамката на прозорецот, или барем да го доближеше до неа.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Поради тоа што овој предмет беше зрел за одлучување судијката (С. Мирковска) оправдано одби да го спои со другиот спор кој паралелно се водеше пред истиот суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Ако го споиме со нашето секојдневие, го разбереме како целина, како единствена сцена, во која временските кадри се само исечоци на едно заедничко постоење, тогаш можеби ќе ја вратиме љубопитноста на детето-поет во нашите очи.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)