го (зам.) - слушне (гл.)

Возејќи сега кон ешалоните што стојат построени, Коста ги преџвакува овие разговори и веста дека Нумо Дамовски е во Прењес и размислува што да направи наопаку за да го слушне од својот претпоставен она „Ај сиктер, паљопедо“22 и барем половина час да биде слободен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зошто го спомнувам токму овде овој дамнешен совет од животниот филм на тетка Боса?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
— Отворено рече Најдо и го запре здивот за да го слушне одговорот од кој зависеше неговиот живот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не знам, можеби ми рече или така ми се причини тогаш, додека симнат на подот на коленици ги средував цедињата паднати од наткасната, кога над мене го слушнав нејзиниот глас: „Нино, можеби ти не се познаваш ни самиот себе.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не можеа да поверуваат во тоа што го слушнаа од Марија. Толку го беа засакале Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Само наслушнував и, се сеќавам, секој надворешен шум, дури и шумот на една тревка, ми се чинеше пресилен и дека ми пречи да го слушнам длабокиот, скриен ромор на водите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А ќе слушнам пак колку чинит тебе. Де бакалум! — и зачека Адемага да го слушне одговорот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Човекот е создаден за да го слушнат – ми порача мајка ми малку подоцна, истиот ден, но не се впушти да објаснува какви намери се кријат зад овие зборови?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Меѓу своите пријатели имаше и сефарди од кои за прв пат го слушна јудеошпанскиот, кој по големиот расцут во Османската Империја беше во залез, во времето на револуцијата на Мустафа Кемал Ататурк, кога беше силен притисокот на турскиот монолингвизам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие беа толку навикнати на бучавата на камионите со приколки и на двокатните автотранспортери, што дење и ноќе одекнуваше на автопатиштата, но и на брмчењето на авионите над нивните глави, како и на далечната врева на фабриките, валавиците и леарниците, така што мораа да подзастанат и да ги начулат ушите за да ги слушнат, онака како кога сакаме да го слушнеме отчукувањето на ѕидниот часовник во некоја соба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се разбира дека знаев оти ќе го слушнам токму тој одговор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Улавееја сурферите низ разбранетата минливост и со начучулени уши залепени на даските очекуваа први да го слушнат големиот абер од големиот бран.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Но Толе сега имаше друга цел и тој почна да си го кажува алот зошто оди по планините.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колкупати горе во планината ќе ме поткренеше од сон неговиот глас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Убаво беше?“ запраша, но не дочела да го слушне одговорот туку се стрча накај групата што веќе ги собираше столчињата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Понекогаш тие игри беа измачувања, кога доктор Гете ги негираше исказите на оние пациенти кои опсесивно зборуваа за блиските кои ги загубиле, или кога на Ханс, кој секогаш кога ќе го слушнеше зборот „зошто“, удираше со главата од ѕидот, упорно му го поставуваше прашањето: „Зошто удираш со главата од ѕидот?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш не му реков на татко ми дека го немам неговиот занес кога ќе го слушнам пејачот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Неочекуваното исчезнување на нашите гласови од собата ни помогна да го слушнеме плачот на Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секогаш кога ги метев скалите на Куртиш ага верував дека нешто ќе пронајдам, некоја ситница, нешто необично.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Уште еднаш одекнува гласот на Сеген, тишината, небаре коз­лето ќе се премисли и ќе го слушне покајничкото мекање...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го слушна и блиското и живо брборење на црвеношијката, кое повеќе личеше на смеење отколку на брборење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не, тоа никогаш не сум го слушнал.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
- Сакам чедо, од мене да го слушнеш само ова.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Среќа што е полициски час во целата окупирана земја, па грмежот не може да го слушне никој освен Црн Врв.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Bruno Bettelheim разгледувал сличен феномен во текот на сопствените истражувања на темата насилство бидејќи, во текот на едно јавно предавање, што го слушнав во Сан Франциско 1982 г., спомена дека насилството како категорија на истражување драстично отсуствува од филозофските речници.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Гласот не го слушна невестата, туку во ковертот најде пусулче на кое чиновниците од власта ја известуваат:
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не веруваше дека го слушнал зборот Ангсоц пред 1960 година, но беше можно дека во неговата староговорна форма - „ Англиски социјализам“ - бил во оптек и порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Сакаш да купам? - го слушнав Филип како ме прашува. Да, да, му реков...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Господе, - помисли Рада - сигурно не е живо. Навистина таа ниту го виде, ниту му го слушна плачот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А тоа ау ау се јавува само помеѓу неговите прашања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тогаш пак го слушна довикувањето што беше вистина, што беше јаве.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го сфаќаш ли тоа - се наднесе Роза преку масата. - Доаѓа по полноќ, влегува како крадец. Ниту да го слушнам, ниту да го видам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа, без да седне, ги рашири рацете во исто толку широка насмевка и викна да го слушнат и под балконот: - Ајдете, соберете се да слеземе на плажа, па да се капеме додека папсаме.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
— Тој што не е роден или е роден глув, та не можел да го слушне неговиот пријатен глас.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Т. Корагесан Бојл (Coraghesan Boyle) е роден 1948-та во Пикскил (Peekskill) во државата Њујорк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мислиш дека и твоето подголтнување на плунката, твоето дишење ќе го слушнат другите.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Мислам дека немав прочитано ниту една книга пред својата осумнаесета година“, вели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Имате ли коментар за ова што го слушнавте?“, прашала Мис Стон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Беше по патики, па таа не можеше да го слушне освен да му ја забележи сенката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се зарадував кога почна да ме загрева! Не беше од оние молчаливите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога оцени дека е тишината погодна да го наложи својот авторитетен глас, секретарот, Трим Тоска, Албанец, познат првоборец од овој крај, стана и ги претстави присутните со избрани зборови, најпрвин претставникот на централниот комитет на Партијата, потем претставниците на Министерството за градежништво и урбанизам, па локалните функционери, како и биологот Цветан Горски, Јагулче Дримски очекуваше да го слушне и своето име. Ама, ништо!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Потем продолжи гласно да го слушнат другите за­дол­жени за мојата судбина во родната земја: - Што сме сакале да порачаме само ние преку Атеи­стичкиот музеј, а испаднало нешто друго, како на пример, во Вашата глава?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога го слушна гласниот плач на Томе, Дора се исплаши.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Ме барал Виктор. Зар нѐ викаше? Му го слушнав гласот!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кочијашот, кога го слушнал гласот, каков што обично се употребува во решавачки моменти и кој дури се придружува со нешто уште поматеријално, ја вовлекол, за секој случај, главата меѓу рамената, шибнал со камшикот и појурил како стрела.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пелагија долго стоеше пред влезната врата и просто се зачуди што го слушна гласот на мајка Перса скоро во ушите Си заминаа?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тогаш момчето, ставајќи ги двете раце покрај устата, како пред микрофон, силно извика за да го слушнат и другите: Ајде, стари паразити, излезете со нас на доброволна работа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Можеби Виктор не го слушнал до крај објаснувањето на лекарот - се обидувам да ѝ ја разјаснам на Бојка дилемата што ме измачува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тогаш беше навистина изненаден од она што го слушна и што го виде, уплашен од сомнежот во сопственото срце и од сомилоста што ја почувствува кон Стефана, осамениот говорник пред фарисеите, кои нервозно си ги потскубнуваа брадите слушајќи го.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но тој не сакаше да зборува за она што го слушнал, а уште помалку за она што го видел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Срамота е и греота, толку бакшиш ти донесе, та утре да боледува човекот — почна да ја „кандисува“ Трајко Митра, која одвај чекаше ова да го слушне.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И наеднаш, иако не можев да го видам, го слушнав неговиот глас: - Понекогаш потрагата по она што нам ни се причинува вистина, фрла грда сенка и врз најдобрите намери - слушнав како му реплицира на иследникот човекот затскриен зад светлината што беше вперена во моите очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не можев да сум поинаков од другите, со нив раснев и од нив учев, и не верував дека е прв ден на пролетта: минува времето низ мене, ме џвака однатре, ќе се споулавам, мислев и ги бришев солзите на пониженоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле го слушнав гласот на Гзиме, децата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Терминот „деструкциска уметност“ е концентриран индекс на 1 Saul Below: Herzog, цитирано според Robert Jay Lifton: The Future of Immortality and Other Essay for a Nuclear Age (New York, Basic Books, 1987) 2 Лифтон во текот на работата врз проблемите на масовната психологија на траума „дошол до ужасно“ но „есенцијално прецизно правило: колку што настанот е позначаен, толку е помалку веројатно дека ќе биде простудиран“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Шалтерот чкрипаво се отвори и јасно го слушнав своето име.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но, ова како да го слушна Сретен Јаворов, па му рече на Цветана Горски: - А сега почитуван Горски, што ќе стане со јагулите и нивниот пат, доколку проектот за изградба на хидроцентралите и насипите се оствари и доколку се подигне нивото на Езерото со упатување нова река во него?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, одеднаш еден ден Сонцето не го слушна гласот на Зорица.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Значи, слободен сум за час-два? - праша Коста. - Не! Веднаш тргнуваме за Елбасан!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Можеби,“ ѝ реков наведнат над цедињата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да се живее и не е ништо друго, туку повторување на слушнати работи".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мирнотијата на езерото во сончевиот ноемврски ден, прекинувана во правилен ритам од удирањето на веслата во водата на Александар му остана во сеќавање како најгрозен звук што го слушнал во текот на целиот живот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ако решиш да ме заборавиш еден ден... во мене нема да згасне огнот, сѐ додека постоиш ти, јас од бескрајот ќе се надевам, дека барем уште еднаш.... ќе го слушнеш крикот на една вљубена душа барем уште еднаш ќе бидеш само мој!!!!
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Малата Ервехе, штом си го слушнала своето име, ја облеало руменило по лицето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еднаш го прашав: „А што ти значи тоа, Руски, да не се навреди ни козата, ни зајакот?“ „Ништо! Сосема ништо! Сум го слушнал некогаш од некого.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Повторно се јавив, најпосле го слушнав нејзиниот глас. Беше необичен. Како да идеше од далеку, од многу далеку.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во истиот миг Милан потскокна зад леглата на пејачите, од каде што дојде крикот, и Кети го слушна како се дере, „Пушти го тоа, Тито! Пушти го!“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Никој освен мене не можеше да го слушне.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Објаснувањето на Нилика за болката што може да ја предизвика избегнатата зла судбина, во моментот кога го слушнав, ми прозвучи некако чудно, дури и патетично.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Во карпине е тој пес, ја кренал дуријата Онисифор Проказник. - По мене, браќа ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но она што ми остави пламенче надеж во душата дека сепак не сум ја прекинал папочната врска со Него беше тоа што додека го слушнав Филозофот како го растолмачува записот со логотетот, забележав дека уката таа подобна сосем е на уката моја на создавање на едно цело од многу здробени нешта, на камчиња подредување, на мозаик сочинување, и преподавање сказанија, што сѐ заедно еднакво е на плетењето мрежа пајакова: сѐ на свое место, сѐ во свое време, оти секое нешто си има свое време и место на лицето од земјата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да, глас беше и јасно го слушна. Сега точно знаеше на што тој се однесува.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кадијата така им нареди – да им даваат патем трипати на ден по малку леб и вода за да можат да ги одведат до Истанбул. – Ако некој се заинаети и нејќи да оди, ќе му го тргате јатаганот и главата ќе му ја однесете на падишахот – им рече на сејмените во дворот на затворот, пред осудените гласно, така што тие добро го слушнаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Толе и другите го слушнаа неговиот пригушен глас — скоро шепот — „Али, Муто, ѓел, ѓел, чабук, ич бише јок (Алија, Муто, ајде, ајде бргу, ништо нема) Тие што беа поназад се исправија слободно и тргнаа со мало растојание, едниот понапред другиот поназад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе стана простум, и како што беше поткачен на ѕитчето, излезе за цел метар и повеќе повисок од селаните, та сега можеа да го видат, и да го слушнат и последните од купот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се свртев кон неа, таа лежеше на креветот до спротивниот ѕид од собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
– Отсега, само леб и вода на оваа кучка – и рече јасно и гласно на Ајша, така што и Анѓа го слушна. – Никаква милост спрема неа. Нека сети каде се наоѓа...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Малечката Пелагија не ни го слушна своето име, ама мајка ѝ ја завлече кон средината на училницата и ја седна во една клупа, а таа самата остана простум во празното меѓу двата реда клупи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го слушнав и Цуцул Мицковски: „Тој нема веќе ни коса ни брада.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сè си има своја убавина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш или двапати го слушнав како горе по патот над куќата брчи тракторот на Методија, но тој, колку што сетив, ни првиот ни вториот пат, не застана.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На крајот попушти, откако ставив уште едно парче свинско во устата и со сила го голтнав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа го слушнав другиот чичко како го прашува тој што разговараше со мене:
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кадијата го слушна и го изнапцу: – Не прашам тебе, бре домус! – му се врекна и пак и повтори на Анѓа: – Кажи де, кажи; што молчиш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Токо, тие нека си и вадат очите, па ако сакаат и нека се истепаат, ами ние да си земиме по некоа паричка кога има будали — го кандисува Гуле Раифа и одвај чека да го слушне понатака.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ме изненадуваш! Каде си го слушнал ова?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сите води на светот капетанот Џек го славеле: само името кога ќе му го слушнеле корабите в море се давеле. И пиел капетанот Џек.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Ќе го слушнете Курта и бог, евентуално. Нема други.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
— Рожденката се затаи да го слушне нивниот суд, судот на двете нејзини најдобри другачки. — Ќе го тепаат?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навечер, ќе се прикрадевме до чардакот за да го слушнеме гласот од радиото па да дознаеме дали е готово со Сталин и дали, дефинитивно, ќе стигне каталогот на Ла Ринашенте за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Она што го слушнал сигурно му се чини несигурно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако “египетскиот Мојсеј никогаш не бил во Кадис ниту пак го слушнал името Јахве, а мадијамскиот Мојсеј никогаш не бил во Египет ниту пак знаел нешто за Атон”, тие останале запомнети како еден човек, затоа што “Мојсеевата религија ја познаваме во нејзиниот конечен облик, во каков што, да речеме осумстотини години по Ишодот, ја фиксирало еврејското свештенство”, а во тоа време двата Мојсеја веќе биле соединети во еден единствен лик, и Атон и Јахве во еден единствен Бог, во самиот себе различен онака како што се различни денот и ноќта, токму затоа што се два бога во еден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Аламанија наоружа нас со манѕерки, плукам јас на тие ваши мартинки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Срамота е да ги оставиме надвор по вакво невреме! му го слушнаа гласот токму кога се префрли во темницата на влезот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Оваа ноќ остани во прегратките, да го слушнеш ритамот на моето срце, да го сетиш вкусот на мојата искрена љубов...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Објаснувањава веројатно беа упатени кон иследникот бидејќи овој се насмеа и рече: "Разбирам разбирам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Еве еден збор што не сум го слушнал со години. Лакеи!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А потоа, откако станав од креветот и отидов до прозорецот, додека ги тргав завесите, го слушнав како вели: “Сакам да ја видам мајка ми.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ѝ се пристори дека го слушна гласот на политкомесарот кој скоро пред неполни четири месеци, таму на ливадите на Арена им велеше: - Ако не убиеш, тогаш тебе ќе те убијат!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дури и подзастанав па Бушавиот ме погледна некако зачуден и праша А што се случи? Да земам воздух, реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Буди се,“ го слушнав во ноќта гласот на Клара. „Тишина е.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Разгледувам наоколу, сè изгледа за нијанса потемно, а јас мислам дека е навистина поинтересно кога гледам од аглите на очите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ова што ви го реков за штедењето ми се зачна како мисла и како намера да ви го речам, кога го слушнав разговорот меѓу една Тања и нејзината мајка: - Тања, купи ли леб? - Купив, мамо.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А таа, стројна жена во четириесетите најубави години, како да му го слушна мрморењето и клетвата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многумина ги отворија устите и така подзинати чекаа да го слушнат арамијата Толета, кој ќе ги уцени сега со илјада лири, за да излезе од село, да не го најдат тука Турците и да го изгорат селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Те прашувам – ќе се качиш ли на дрвово? - Не, - одмавна со рака дебелиот. – Ти го слушна кивањето, ти качи се. - Ќе се качам, - се закани долгманот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Винстон одеднаш сфати чиј глас беше оној што го слушна пред малку од телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Песот ги крена ушите; но не можеше да го слушне извикот на овчарот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Слушам, тоа што другите не можат да го слушнат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Го слушнав звукот познатата мелодија со која ми стигаа пораки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Светлана беше нема, тоа што го слушна и виде не ѝ дозволуваше одбрана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јагулче Дримски, откако го слушна ова не можеше да се воздржи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Со мачнина го слушнав говорот што го одржа другарот од одборот на борците. Многу убаво зборуваше. Само пофални и големи зборови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Читаше гласно за да го слушнат сите околу него: Ферман на султанот Селим III до румалискиот валија,до битолскиот кадија, по повод жалбата на рајата против големите даноци што не сакале да ги плаќаат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Впрочем брзо сфатив: потплукнувањето се јавува секогаш откако ќе го слушнам она карактеристично ау! ау!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гласот од Бојковата пушка го слушнаа војниците во гробиштата на кои удри главната востаничка сила со војводите и почнаа да стрелаат, заклонети зад гробовите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не паметам дали некогаш сум го слушнала Саше да плаче. А пак така, никогаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Братучед ми сигурно се вознемири затоа што шепотот му прејде во тивок, од нервоза растреперен говор: - Не сум стоел јас кога сум мочал, тоа... - не успеа да се доискаже бидејќи тетка ми го прекина со едно гласно „шшшшшт!“ па братучед ми повторно повтори со шепот, како претходно да не го слушнале.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дојдов пак да го слушнам Моцарта, ќе му рече кога ќе и отвори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сите можеа добро да го слушнат, од слушалката, гласот на директорот, кога го спомна Водачот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Му го шепнав тоа на Живко, макар што и да го кажев гласно, од вревата немаше да го слушне никој друг.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Чувствував како се потам под мишките и под грбот и одбивав колку што можам повеќе, дури грабајќи ја чинијата и тргајќи ја од себе, но тоа не ја обесхрабри тетка ми Марија да се наведне над масата и со сета сила да ми го стави парчето месо во чинијата, при што стомакот го макна во нејзината недојадена чинија со супа, но до крајот на вечерта воопшто не забележа дека под папокот ѝ се налепиле неколку зрна ориз.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Недовербата спрема светот на интелектот секогаш била симптом на прафашизмот, од Геринговиот отворен став („Кога ќе го слушнам зборот култура, се фаќам за пиштолот“) до честата употреба на изразите какви што се „дегенерирани интелектуалци“, „јајцеглавци“, „јалови снобови“, „универзитетите се гнезда на црвените“ итн.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога поигрувањето се претвораше во измачување, Клара го прашуваше доктор Гете: „Зошто го правите ова?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обидував да заспијам, и долго се превртував во постелата, мислејќи на она што го слушнав од Отла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најпосле, никој – барем ниту еден геј-маж – што го слушнал Дејвид Даниелс како пее или кој преслушал снимка од него како пее романтични песни компонирани за сопран, не би можел да не наѕре некаква врска помеѓу неговото усвојување на женскиот гласовен репертоар и настраниот облик на емоционалниот живот што честопати изгледа дека ја придружува хомосексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога ги отворив очите првото утро во кое се разбудив во Гнездо, го слушнав гласот на Клара: „Како ја помина ноќта?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Другарот Тито кога го слушнал името на својата жена опеано во песна ѝ рекол: „Гледаш, дури и песна ти испеале“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Или ми се причинува дека сум го слушнал?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И не очекува и се плаши да го слушне одговорот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сигурно си го слушнал дождот во сонот... Затоа...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дури и цела дузина пријатели да се најдеа покрај мене за да ме уверуваат дека се лажам, дека тоа не е нејзиниот глас, пак ќе тргнев по него. По гласот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И таа можност започна да вее од секој предмет што ќе го слушне, види, рече или помисли.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа седеа, долго пишуваа на друг лист и кога веќе мислев дека ме заборавија, го слушнав гласот на мајката: „Сега убаво пишуваш!
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
- Имаш право – реков, а си помислив – Охрид е полн со млади, со живост, со кафулиња, со забава, плажи, дискотеки, а Маврово... – и ми се стегна малку срцето, но во истиот миг го слушнав неговиот глас, кој некако, не знам како, почнав сѐ почесто да го наслушнувам: - Не биди како оние што секогаш мислат дека е подобро на некое друго место, на секое друго на кое што не се тие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но иако доаѓаше од моите длабочини тоа беше твојот глас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Почека избезумена, алчно слушајќи го познатиот звук, тажна и испотена, еднаш, двапати, трипати, и конечно го слушна гласот на мажот на својот живот, кој живееше без неа во нивната куќа. – Да?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
— Жими вера, јас немам повеќе од еден бела меџудија — проговори тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На тоа добив одговор дека сум му се одмилела поради тоа што го слушнал од другар му за мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Бледо, испреплашено и без шинел, наместо кај Каролина Ивановна, тоа си дошло дома, се довлечкало некако до својата соба и ја минало ноќта сосема во хаос, така што следното утро за време на појадокот ќерката отворено му кажала: „Денеска си сосема блед, тате“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пладнето заминавме од Езерец. На свиокот, пред мостот го слушнавме одвај чујното ѕвонење на камбаната на црквата Свети Никола, чиниш ни кажуваше дека нема умирање и исчезнување на човекот се додека за него трае споменот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Или пак само сакаше да го слушне одговорот што Лев Петрович го бараше од мене?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го слушнав треварот Никола Влашки: „Луѓе, донесете зејтин. Побрзајте, скржавци. Круме е сиот во пликови.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога го залепи ушето на дупчето сосема јасно го слушна шепотењето од комшијата. Му прошепна и тој на дупчето и разбраа двајцата дека се слушаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога го слушна тоа, братот затрепка со своите ситни очиња и задоволно зафучи два-три пати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
— A гледаш? Нова е, од мајстор, шо се вели; ошче не су и го слушнал гласот — се горедее Толе со неа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но тебе? Што ти останува тебе? Зарем огновите повикот ќе ти го слушнат?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Замисли како би ти било тешко таа, новата жена да ти рече да ја извадиш сликата на мама, како нешто непотребно, нешто што пречи, или да посака да ја уништиш таа слика, а и јас тоа да го слушнам, да го знам...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Сашо, каде си? - го слушна гласот на мајка си. - Тука сум, мамо - одговара Сашо и се извлекува од под креветот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се симнав по скалите преку друга соба без прозорец со парчиња пресолена пастрма, што висеа од таванот и излегов да го слушнам разговорот на двајцата што се качиле до Лесново со трет од дружината што ги пречека.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој момент го слушнав избезумениот глас на татко ми: Христина, Ели! - и веднаш потоа неговиот плач. - Таткоо!
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Да“, рече таа, „бевме блиски“, и јас се сетив на првата ноќ во нејзиниот стан, момчето во меур и облеката од провидна фолија, се сетив на целиот зашеметувачки спектакл на нашата врска кога го слушнав нејзиниот глас како удар на чекан на рефренот „но не толку блиски“. превод: Г. Н. Ом
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но гневот сѐ уште остана во неа, па со удари им се противстави на болничарките кои безуспешно се обидуваа да ја совладаат, сѐ додека не ја виде Херкулина како со прекстени раце ја мерка оддалеку.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тргна возот. - Илјада и двесте доброволци - го слушнав гласот на Високиот - по два дена ќе имаме во Берковица30.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш првпат ѝ го слушнав името.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таќир и Јован го видоа и истрчаа низ врата, та се исправија пред нив во дворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
ТРОШЧЕЈКИН: Што е пак ова, ова уште не сум го слушнал.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јован му пообјасни на Толета кој е тој Делчев и му рече дека ќе треба да го слушне.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му реков: „Носи си го и грлото! Не оставај го овде. Ние имаме уште да се бориме!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ѓорѓија подголтна во себе, и насмеан и изгледајќи сосем природно, ја потсети за вчерашната покана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Аман, што ѝ направи па сега? - го повиши тонот свекрвата и ме погледна зачудено.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога го слушна ова, Ане уште посилно заплака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го слушнаа зад себе шепотењето: „колку прекрасен пар“, пленат и двајцата со својата елеганција. Ова на двајцата им годеше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гласот ѝ дојде толку познат, толку мил и одвратен, та сакаше до живот да го слуша, и ич да не го слушне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа се обиде да се преправа дека не го слушнала гласот на тој човек, но, тој уште еднаш, повторно викна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И таа толпа, како и мртовците, повеќе зачудена отколку исплашена, густа, исклештена, со ревење свртена кон истрелите, јурнала без сопнување и во скокови со таква ненадејност што третиот истрел ни го слушнале ни можеле да го видат - сега од нечија кола летнало само парче иверка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе го слушнат ли големите и малите чеда на мајка? Ќе го слушнат ли? Лелеее!!! Оф...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа сакаа Татко и Цветан Горски да го слушнат од Игора Лозински во ноќта на пресудата: - Но, да се вратам на патот на јагулите, - продолжи Игор Лозински, - во времето кога идеологијата ја подели земјата на „црвени” и „бели”.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Последниот, најголем бран препотување го добив кога веќе завршивме со обилната вечера и сите седевме врз столовите, офкајќи од прејаденост.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како одблесок се нижат деновите и ние се враќаме со мислите на боиштата, во туѓината, се враќаме во тоа наше постоење таму и тука, во нашето вчера и денес и не поткачува прашањето – а утре чија слика ќе се појави во весниците и чие име ќе го слушнеш во телефонската слушалка?...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но бев сосема шокиран кога еден ден заѕвони телефонот и јас го слушнав гласот на мајката на Луција: „Добар ден; ве молам, господинот Јан Лудвик, ако сакате?“ „Да“, реков, „повелете, госпоѓо“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не, не…, не сакам… Не е вистина, викав на глас… Не е можно… Го слушнав тој застрашувачки збор, РАК.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Вратата што сум заборавил да ја заклучам се отвори и го слушнав гласот на баба ми Санда: - Што не го поправите ова ѕвоно?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се стрчна напред и кога го слушна стариот, ѝ стана јасно дека за него плачат машките.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога ќе го слушнам зборот уметност...Навистина знаеш да гризеш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Нашиот безгласен разговор гардистите на Мортенија не можеа да го слушнат. Со своите весла господареа над реката.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Овие го слушнаа и веднаш почнаа да ги затвораат дуќаните, да ја избегаат глетката која ја приготвуваше кадијата за сите „неверници”.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Мислам дека е време да ме упатиш на кој начин ќе дружиме понатаму.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Прашувате зошто? Па тоа беше првото нешто што ќе го слушнете некаде пред седум часот наутро, кога ве будат за на школо.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Го слушна пред малку зборот на Дилгер Заде ефенди. Не треба друго објаснување.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Ајде, едно крилце барем. Добро е за тебе, - го слушнав гласот на Дино како да доаѓа од некоја длабочина и ја почувствував неговата нога како под маса ме подбуцнува пред лажицата полека да ми црпне едно крилце со налепен масен ориз.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога веќе мислев дека тој разговор е завршен, пак го слушнав гласот на тетка Рајна: - Еве другава зима веќе е на прагот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А тогаш еден друг, сосем различен глас, еден тенок, култивиран глас, за кој Винстон помисли дека го слушнал веќе порано, упадна: „И, патем речено, кога сме веќе кај тоа 'Еве една свеќа, да ти го осветли патот, еве еден џелат да ти го скине вратот'.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- И сега? Го постави тоа прашање несвесно и излишно, зашто веќе му го знаеше одговорот, но сепак толку гласно што го слушна и Горда.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко, како и секогаш, внесен во читањето, не го слушна добро прашањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Она што го слушнавме во Солун за специјалитетите и за гостопримството во Ставрос, тоа го исполнуваше љубезиот Калидиоти.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Уште го паметам начинот на кој ја изрече оваа порака.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Да му се одземе на еден народ човекот кого го слави како најголем меѓу своите синови – не е нешто што човек радо и лесно ќе направи, особено кога и самиот му припаѓа на тој народ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се разбира тука е и оној најважен ден, да не го заборавиме, во кој за првпат го слушнав плачот на син ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можев да го слушнам како чекори - туп, туп, туп туп- чекори низ металниот ходник. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 73
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зашто, луѓето и не можат да насетат колку има моќни и големи луѓе кои така, молчејќи и невидливо, а брзо, умираат во себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој и во мојот кревет не се стеснуваше да го тврди истото она што го слушнав од писарот во српско: дека гревот е измислица на итрите и на богатите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луѓето ги овргалија очите кога го слушнаа да зборуваат по каурски.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Седна на скаличките пред вратата што директно води од дворот во дневната соба и си ја фати главата со раце, мислев и косата од очај ќе почне да си ја кубе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Уште при влегувањето, го слушна чеканото прашање од стражарот. — Ќим сн сен!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И тука имаше некој мотив, па почна да пее француски шансони под тушот - и наутро и навечер - при што не можеше да го слушне само таа, туку и целата зграда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пред влезот на зградата три девојчиња играа ластик; не ги погледна туку само го слушна рипкањето и се упати вдесно, за да го скуси патот кон продавницата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тоа беше нашиот договор уште од моите први денови во Гнездо – ако една од нас се разбуди во миг на тишина, да ја разбуди и другата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бојан со свиркање си влезе во колибата. Старецот го слушна како лока матеница од бокалот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Скокнал и споулавено се вртел околу себе, истовремено трчајќи во круг и мавтајќи со долгите раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако тетка Олга од другата страна го грабна телефонот, очигледно алармирана дека некој се јавува од странство, и покрај тоа што не стоев блиску до мајка ми, можев да го слушнам целиот разговор, од причина што и тетка Олга врескаше како да се довикуваат со братучетка ѝ од едниот до другиот крај на огромно поле.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не, не смеев да се двоумам кога беше во прашање она што го слушнав. Гласот на Катерина!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Менувајќи ја бојата, трговецот со добиток ја испушти шапката од рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На кулата покрив рамен, преголем, со око мерен, на покривот црно знаме со извезен волчи череп.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Затоа и одвреме навреме ќе се затекнев како му се обраќам преку прозорецот, како го викам по име, му дофрлувам неважни зборови само за да се јави, да проговори нешто, или барем да ми го спомене името, да му го слушнам гласот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Климент Камилски, откако забележа дека момчето доволно се оддалечило и не може да го слушне, подавајќи ја главата од прозорецот на чардакот извика: Комунистички мангупи!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Од каде пак ти? - одвај прозборе Фоте, ама само да го слушне тој, а не и неговото друштво.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Инаку изговорот „Немам време, зафатена сум“, не сакам да го слушнам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го слушна Тошевиот глас и се заслуша. Гласот беше силен и необичен. Изгледа дека Тоше се кара со некого.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тромаво и споро ја подигна раката за да ги повика од зад себе и само со два-три збора се разбраа како ќе се поделат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги затворија вратите од вагоните. Локомотивата свирна и тргнавме по шините по кои јас појдов пеш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој не се менува затоа што не може да се слушне или е лишен од способноста да го слушне народот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Еве, на пример: Секогаш кога ќе го слушнам тој збор, ги гледам членовите на сите комисии (жири, за избори, за селекција) како подготвуваат смеса што треба да ја запржи одамна приготвената манџа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но господ на робјето виде од вишното небо колкав е нивниот ужас, и нададе уши стенчивиот глас да го слушне - плачот на тие што служат.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Го слушнаа и Анѓиниот одговор: Главата ја давам клето Турче – вера не менувам.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од зборувањето на албански јазик, ние нешто разбравме – го слушнавме името на улицата што ја бараме и зборовите кафе и чај. Толку разбравме од албанскиот јазик.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секретарот Јаворов добро го слушна коментарот на Јагулче, но не му обрна внимание.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Знаев дека е тоа истото собитие што ти го слушна од мене, вчера, иако си го запишал со букви за мене ини.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Првото што го слушнав, кога во еден краток момент го сретнав Котета Буџе, висок и поднаведнат, со мустаќите напред и со челото набрано од брчки како трапчиња за садење чудоцвеќе, или поточно кога мораше да се сретнеме, зашто патчето по кое двајцата бевме кинисале секој од своја страна, беше многу тесно и, откога јас му реков добарден и, не можејќи да издржам, ја спомнав и водата, тој рече:
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Постапив според една поука од детството: Ако не сакаш да го видиш ѓаволот затвори ги очите; а ако не сакаш ни да го слушнеш затвори ги и ушите!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш го слушнав поштарот како ѝ вели на мајка ми „Онаа, легнатана, ако стоеше немаше да ни се причинува толку голема“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се стресе кога пак го слушна гласот од мајка си како без прекин повторува со налудничава упорност: – ’Дереваун Сераун! Дереваун Сераун!’
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со мојата особена почит и благодарност Луан Старова XV Имаше мигови од времето на најинтензивната преписка со Елен Лејбовиц (иако никогаш не сум ја видел, ниту сум го слушнал нејзиниот глас), кога таа ми стануваше многу блиска, ми го надополнуваше семејството со тоа што не можеше да ми го даде Балканот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Грмна тука од секаде посилно да го слушнат каурите – пазарџии – и повтори на сите четири краишта, а потоа отиде на средето каде што беа насобрани десетина-петнаесет сејмени со еден буљукбаша. – Овдека, овдека ќе бидат изгорени, испечени, на ова местоооо! – се провикна и ги виде најревносните пророкови синови каде носат, не заграби или цепаници, ами товари суви буковици.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Утрината по појадокот отидов пред бараката на трудниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бабичката, газдарицата на неговиот стан, кога го слушна страшното тропање на вратата, бргу скокнала од постелата и со влечка само на едната нога потрча да ја отвори вратата, придржувајќи ја од срам ношницата на градите; но кога отвори, таа се повлече назадечки, гледајќи го Акакиј Акакиевич онаков каков што беше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Здраво, Јана! Тука е Снежана од Нови Сад. - О! Снеже, баш ми е драго да ти го слушнам гласот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Си реков: „Името негово сонот ми го открадна, па сега ми го враќа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога вчеравечер влегов во дуќанот, со иштав да купам пиперки, иако малку подовенати, што беше ги донел Чане, газдата, ставени во гајба, исправена пред влезот, во полната просторија го слушнав зборот „арондација“, токму Владе им го објаснуваше. И уште „продажба на странци“, „процент“ и „пратеник“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Попусто молеше за помош. Од свирежот на ветриштата никој не го слушна.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Најпрвин само офкаше кутриот Сергеј а малку потоа богами можеа да му го слушнат гласот и оние Козаци што беа слезени два метри под земја; оние кои не сакаа да го издадат Императорот и да им се придружат на црвените.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Толку многу силно вика, што туѓите сетила не можат да го слушнат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Или ништо не слушнал?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Геџелер ѓебедер!“ „Море, аир да не видите“, промрмка со исита закана и старецот кој беше најблиску до нив и кој го слушна ова.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од тие причини се избезумив кога првиот пат го слушнав Документот...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Добро вечер, Август, го слушна својот глас. Имаш ли нешто да се напиеме.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И Митко го слушна завивањето на сирените и отрча на прозорот да гледа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А потоа бесрамно додава, за да го слушне и Бојка: - Навистина знае да угодува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Постојано имај на ум дека молчењето е правило што мора да се почитува“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А Гого, пак, ако некој воопшто можеше да го слушне, само повторуваше „Нако“ и сè послабо „тонам“. „Нако” и „тонам“.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Била силна тенденцијата граѓанинот да зборува турски (Vatanda oturk konu o)!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Почекаа да го слушнат татнежот. Но не втаса до нив. „Негде далеку“, се насмеа таа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јован и Шаќир веќе се спремаа да му одат на свети Петрета, но кога го слушнаа и гласот на конзулот, просто се здрвија на место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само што го слушнав брмчењето на нивниот автомобил прво што направив се втурнав право во нивната спална соба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- А птицата? Другиот не одговори. Се оддалечуваше.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Верувам дека ќе ми простиш Ведране, но кога повторно го слушнав тоа Иван, знаев дека тоа е твоето вистинско име. Треба да ми веруваш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Им кажува нешто но само тие да го слушнат а тие како да го разбрале легнуваат на грб и се грвалаат по правта.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За мене не беше тајна партизанското минато на Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше мрачно, па чекав до утрото, за да ја видам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа се чу тапо копнување. „Влажно е“, го слушнав како рече, „но ја нема водата“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Куќата си бара стална домаќинка, по цел ден во неа да си работи, - го слушнав, една вечер разговорот меѓу тетка Рајна и татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сега го слушна гласот на Кети како ги проколнува двата дрски гаврана кои секое утро доаѓаа блиску до куќата и гракаа и крескаа како божем да гореше куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Да го слушнеме крајот на излагањето!“ „... а ние ќе вложиме максимум сили и со ваква застарена технологија да обезбедиме мобилно следење на аерозагаденоста во градот и навреме да информираме, да предупредиме“ - зборуваше претставникот од Републичкиот хидрометеоролошки завод.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се трудам да го слушнам гласот на интуицијата, зошто кога се раководам според неа, секогаш го правам вистинскиот чекор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мурџо заврти со главата кога го слушна името Дончо, а Пела продолжи Не ја видовме тетка Чана таа не беше дојдена, а баба Митра помалечка од Дончо! Знаеш, не сме во исто одделение!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога го слушнаа, сите почнаа да се распашуваат, та и самиот мудур.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Белиот мачор сигурно го слушнал неговото викање, зашто се појави како од никаде и скокна на скутот на старецот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го расони сигналот откај домофонот. Го слушна гласот на Нина: „Ајде, слегувај!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Песот ги крена ушите; но не можеше да го слушне извикот на овчарот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Знаеше дека е забрането, ама кога налутен од нешто опцу на тој свој мајчин јазик и малку поднапиен запеа в кафеана „Слушам кај шумат буките...”, додуша тивко, ама доволно гласно за да го слушнат некои, на шест месеци го пратија во казнена единица во еден од логорите на сувите острови во Егејското Море.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој ѝ одговори пред да биде сосем буден. Во својот полусон го слушна сопствениот глас како одговара, „Да, да, Рози“.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ти си единствената на која сум упатен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како многу години пред тоа, тргнавме кон неговата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега почувствува мирис на праз и кромид, а зад затворената врата во кујната го слушна шиштењето на шпоретот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури и смешни причини измислував за да го повикам во собата, божем нешто да ми помогне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го слушна неговото кркорење низ цевката додека заминуваше кон царството на фекалиите.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
А тој уште од оној миг кога за првпат го слушна името на девојчето, почна во своите мисли да го изградува и нејзиниот лик: „Би морала да личи на татка си, височка е значи, има дупчиња на образите, крупни црни очи, црна коса што слободно ѝ паѓа врз белото чело...“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Застана пред бункерот и го слушна зарипнатиот глас на својот соселанец - Павле.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Татко ми кога го слушнал за ова, ја зел ловечката пушка од ѕидот и сакал да се убие.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе го слушнам за последен пат мојот часовник кај го испушта своето пфффт! лигаво... па шлас! уште... ќе си ја расклати потоа аортата... како сечилото на некој стар нож...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога го слушнав ова, јас се сетив. Не ќе може со тракторот, реков, патот е скинат. Никако, ни трактор, ни нешто друго, може да помине.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Отиде и од тогаш никој не му го слушнал името.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Маријанти си отиде при крајот на септември и наредниот ден веќе не го слушнавме острото ѕвонење на парчето шина кое нѐ будеше во раните зори и трчаница, сѐ уште по мрак, носејќи го сонот во заспаните очи, моравме да се построиме на плоштадот и со строев чекор што побрзо да ја заземеме малата лединка лево од касарната на која секое утро, во пропишано време, припадниците на албанската воена морнарица истрчуваа на утринска гимнастика.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наеднаш го слушна како се накашлува. Ѝ соопшти со нагласена сериозност: „Најголемите несреќи на луѓето им ги приредуваат недоразбирањата“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„А јас се восхитував од сето што го слушнав!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Попусто молеше за помош. Од свирежот на ветриштата никој не го слушна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мајката, која беше изумена сета, штом ова го слушна, над маката бескрајна своја затажи, припадна клета.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Кога го слушна и Петре Митревиот глас, ги ококори очите, ја отвори широко устата, му се загледа право во очите и почна да муцка одоздола: — Ми ... Ми ... Митре, брате Митре!!? Ти ли си, или твоата сенка?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го отвори прозорчето и рече: „Еве ти човече“, и ми фрли една книга. Нова џебна книга.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Чанга чекореше тешко и цврсто. Кога ќе го слушневме крцкањето на дрвените скали и на басамаците што водеа до татковата соба, ние знаевме оти доаѓа Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ни прозбори на грчки, но во нејзиното зборување не го слушнав акцентот на грчкиот јазик.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секогаш доаѓа тој миг, распараното и скаменето од секојдневните ужаси, од чемери отруено и оболено мајчино срце - и во најтешките времиња, ќе го слушне и ќе го препознае гласот на својата рожба...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„А железово нема да го фарбаме?“ а другиот рече, „Е, сега, сите ако ги фарбаме до никаде нема да стигнеме“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почна да станува од креветот од штици, полусигурен дека го слушнал гласот на О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И јас секогаш кога ќе го слушнам зборот Кујна, ја гледам мојата нана надвисната над шпоретот во кујната како размислува дали да му свари едно јајце на дедо ми за ручек или да не го прави тоа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
— А бре, ако сакаат да имаат добри пушки, ќе дадат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- „Ние не го знаеме доброто додека не го осознаеме злото; а злото го осознаваме извршувајќи го.“
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
На заминување, Псалтир Палигоров дискретно му рече на Татко, без да го слушнат другите, дека во Архивот добиле сигнал од Федерацијата, дека тој сигурно ќе го добие Орденот на трудот, вистина од последниот, трет ред, но, сепак, тоа ќе биде одликување што го доделува маршалот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во таа гужва ниту јас ниту момчињата не го слушнавме отварањето на вратата од станот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Воздивна со кревање на главата и вкрстување на дланките со шепот кој само таа го слушна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За жал узнав дека и татко ми бил мртов. Го убиле!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И во тој ден се сметав многу богата. Најбогата...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В лежеше на подот во својата куќа. Го слушна пукањето на огнометот и стана.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Почнаа и војводите да пукаат, им се придружија четниците и останатите востаници, но укрепениот аскер не ги остави своите метеризи — гробиштата и не попушти, а веќе и зората забеле, та војводите наредија повлекување да не ги фати денот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Женски, брачни, мајчински: децата можеби со подозрение ќе покажуваат кон таа несреќница и ќе зборуваат со глас што таа ќе го слушне; мачката пак има буви, тие ќе ни влезат во софата; сопственото лице делува замачкано, тоа е поради жештината; дали е вклучена ринглата под гравот? мрачната болест на машината за перење алишта може да се повтори - баботи при испирањето, а ѕвечка при перење; господи боже, веќе е единаесет часот; кој од вас загубил една каљача?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Беше очигледно дека се запрепасти од тоа што го слушна од Ема: „Со нејзина помош вие се обидовте да допрете до мојата приватност.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Френк ќе ја гушне, ќе ја прегрне. Ќе ја спаси.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Вистина било“, си повтори во себе кога го слушна Стевана со понос да раскажува што му кажало Катето сношти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ха ха ха! — се насмеа високо Расим кога го испеа стихот: „сете мартинки купиле", па како за себе гласно проговорид го слушнат и тројцата онбашии што одеа по него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како јурија Ружа го слушна негодувањето и готова како пушка која чекаше да ѝ биде фатено чкрапалото, рафално „спука“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По него тргнаа и другите. – Варди Ибро, да не нападнат нас овие ѓаури – му се обрна кадијата на стражарот што застана на вратата. – Без гајле, кади баба – рече Ибро и се фати за јатаган – мрдна ли некој да излезе низ вратата, тука ќе сечам главата со јатаганот – подвикна да го слушнат децата и ги овргали крвавите очи во нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Додека сите што ги знаев паѓаа во транс штом ќе го слушнеа вокалот на Жељко Бебек или соло партитурите на Горан Бреговиќ, јас целосно бев на страната на Дадо Топиќ, на неговите исповедни стихови и металниот саунд на бендот „Тајм“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И застанаа сите тројца да го слушнат Достиниот одговор.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога стигнаа до работ на чистинката, го слушна лаењето на кучињата. Беа веднаш под селото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но вака може да се размислува па и да се донесуваат оценки само благодарејќи на фактот дека за наша среќа но и за среќа на обвинетиот не се предизвикани поголеми штетни последици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку свири на оргули, ќе имате прилика да го слушнете. Вистински мајстор е за оргули.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Брмчењето што го слушна пред себе ја натера да застане на патеката и истиот миг виде една колибри - црвеношијка што брмчеше и се врткаше меѓу криновите, како некоја бургија што дупчи, оддалечена од неа колку една спружена рака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како да му кажам дека го слушнав гласот на Никифор Абазовски. „Зар не можеше да почекаш да се изладам во гробот?“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Браќа рисјани, градевци и вие сете мариовци, Маќедонци!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Куќата се тресеше кога тој слегуваше од катот, ама тој ден никој не му го слушна чекорот, не дека од страв човекот газеше внимателно, туку само затоа зашто лелекот по убиената Пинговица го надвишуваше и бозелот во дворот а не само нашите исплашени очи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Рафал: (влегува) Нема вода. (се чини дека никој не го слушнал) Велам дека нема вода. Сега ја укинаа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„На жената од над амбисот мислиш?” праша мајка ми додека седнуваше да се потпише во бележникот на поштарот за примените пари.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Слушнав и не ми се веруваше во тоа што го слушнав. Па тоа е за мене... Тоа сум јас... .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Да не подранив малку?“, го слушна својот глас, и самиот изненаден од сервилноста со која му се обрати и тоа на вратарот кој наеднаш се најде пред него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но таа божем не го слушна тоа. Си продолжи по свое.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тие три збора во еден момент Круме Волнаровски ги продолжи во „така сакаше Шефот“ (или така можеби мене ми се причини), но веројатноста дека јас тоа навистина го слушнав беше голема затоа што често, во отсуство на цврст факт во кажувањето (си го толкувам тоа како професионална деформација) ние го спомнувавме Шефот непосредно слушнат во наложувањето на обврските, иако никој од нас не можеше да биде блиску до него, а уште помалку близок со него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Речиси сум сигурен дека не го слушна дури ни ова мое неконтролирано вежбање на гласот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тие не сакаа ни името да го слушнат на вашата земја. Ги мразеа и луѓето од вашата земја.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како што разговорот што го слушнав и светлината што ја гледав она попладне кога се откри неверството на Луција во џипот, во тоа сум убеден, не беа исечоци од мојот живот, туку од некој друг; тие, тоа попладне не ми припаѓаа мене, по истиот начин како што не ми припаѓаше ни телото на Луција онаа ноќ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одамна не сум го слушнал...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Целото негово суштество го слушна тој судбински знак и се растрепери како и рацете.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Беше замината премногу далеку за да го слушнам нејзиниот одговор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со сиот глас, за да може секој да го слушне, главниот ѕидар го кажува името на подарувачот и што подарил.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Значи, евентуално би се слушнал цвилеж, ако има некого да го слушне. okno.mk | Margina #22 [1995] 93
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во еден момент, од високото плато на кое стоевме, го слушнавме долу во селото гласот на Надежда како продорно вика: Мајкооо! Мајкооооо!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Барем сега, додека сум во собата сам, можам слободно да заклучам дека сѐ повеќе наликувам на оној наш Кочко, партизанскиот песнопоец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Но и покрај грешно избраниот пат и произволно донесените заклучоци, потрагата на младиот човек по вистината треба да се сфати како разбирлив чин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Те пцуев и сакав да го слушнам твојот пресмртен крик... Проклето бев лош.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бев среќен во прегратките на тагата по виулицатa и дождот, сонце ќе огрее погледот залутано талка во далечината се обидувам да го слушнам гласот од златоустиот коњаник во дамнината... Oдвај ги забележав трагите од прашинките во одминување...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
При ова долго влечкање низ ходниците мислам дека двапати или трипати го слушнав и гласот на Катерина а во еден момент, во ова речиси сум сигурен, на еден од премините претрча и Јана. Ми го пресече патот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еден од нив, една жена, беше упатена во собата 101 и Винстон забележа дека се стресе и побледе кога го слушна тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Јас ќе одам прв во веце! - го слушнав братучед ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Изгледа дека почнувам да дишам подлабоко и потешко, можам да си го слушнам дишењето.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Паметам: еден од чуварите, веројатно со добра намера, ми рече: „Овде молчењето е на цена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас, во своето детство, поминато меѓу обични, добри луѓе, често сум можел да го слушнам поздравот: „Добар ден, добри луѓе!“
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сега можеш, сега знаеш како, сега го слушна одговорот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)