го (зам.) - следи (гл.)

Може да се рече дека системот за изразување на бројни вредности во архаичното грчко писмо го следел создавањето на конкретно грчкиот алфабет, но не бил истовремен со него.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Примарната тактика овде е симплификација на сложените општествени односи и воспоставување на односот содржина- евакуација.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Слично на колапсот на темпоралните раздалечини, што можеме да го следиме во електронскиот трансфер на информации, постои колапс на концептуалните раздалечини низ спарување на носталгичното или фамилијарното со футуристичкото или туѓото.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ваквиот релативно доцен настанок на системот на изразување на бројни вредности во грчкиот систем на писмо се покажува низ фактот на губење на грчкиот еквивалент за старосемитското садхе, кое во грчкиот систем на писмо е внесено на 27 место со бројна вредност 900.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Конечното решавање на правниот статус на овие „проблематични“ радиодифузери се случи дури на крајот на 2010 – од кога, правно гледано, тамошните работници повеќе не се водеа како вработени, туку беа одјавени од списокот на АВРМ и пријавени, односно внесени, во евиденцијата на невработени лица. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Примерот на Кукулев е за одбележување затоа што подоцна тој делуваше инспиративно и за другите вработени во неговото претпријатие – кои го следеа неговиот храбар потег и, исто така, поднесоа тужби против Радиото!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Ќе издржите вие, знам, ве познавам јас добро, сте влечеле и потежок товар. - нежно со шепот разговараше со својте коњи, мислиш комуницира со нив без никаква мака, а тие пак послушно го следеа неговиот говор, постапувајки според неговите мирни наредби знаејќи дека само така е можно да се успее во намерата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми го следеше бавниот тек на својата мисла, а решението беше едноставно, требаше како сите да се купи коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еден ден, сите кози исчезнале. Тие го следеле Чанга на пат кон ридот среде градот, со познатата тврдина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој напати беше полубуден, го следеше движењето на нејзината сенка по неговите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми уплашено го следеше разговорот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга не се задлабочи во татковата мисла, па неговиот коментар повеќе го следеше текот на сопствената мисла: – Лавот никогаш не напаѓа лав, или тигарот тигар...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сметаше дека е добро човек да го следи текот на историјата, но самиот го правеше спротивното.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И ние децата, без нашите кози, без смислата на нашите игри, беспомошно го следевме татковото чекорење крај нас. Тој како да не нè гледаше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, но првото стои в место, второто штотуку почнува, а веднаш го следи треска што ме држи легнат в кревет.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ден, кога инженерот ја кажа оваа вест, со истата онаа весела насмевка што секогаш го следеше, од високото кај резервоарот можеше да се види како Надежда јаде големи црвени цреши од полната скутина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татко ми и мајка ми, која го следеше во животот како сенка, подгрбавена сенка од работа и од послушност, беа погребани на гробиштата Фицрој, спроти водите на големиот Пацифик, како не многу заслужни, но трудољубиви новодојденци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со таков облик на перформанс, каде што се воспоставува дијалог на машината и телото кое што со својата згустена и со машините забрзана и напоена енергија е иницирано од третата механичка рака, Stelarc на експлицитен, демонстративен и стилизиран начин произведува ефекти коишто експлицитно и самостојно го следат секојдневието на голем број поединци вклучени во продукцискиот и репродуктивниот живот на постиндустриското општество.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Движењето на неговите мускули и реакциите на нервниот систем, мерени од соодветни медицински направи, е поврзано со жива сликовна/графичка и звучна претстава на мониторите и MIDI музичките инструменти, такашто неговата со технолигијата забрзана, набљудувана, стимулирана (и со тоа дијалошка) екстатичност, инсценирана во перформансот (во своите последни перформанси употребува и робот со камера во „главата” која истовремено го снима), визуализира и произведува звучни ефекти.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова воопшто не е само реторичко прашање, бидејќи, како што имплицира претходната дискусија, доколку следењето на правилата не треба да се смета за когнитивно достигнување, тогаш воопшто не може да се смета за следење на правила.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа, тогаш, не би било следење на едно правило, кое, врз основа на тоа што е нешто регулативно, ги опишува ограничувањата и бара извесен образец на усогласување со нив, така што и ограничувањата и образецот треба да бидат сфатени како такви од страна на оној кој го следи правилото, со цел правилото да функционира како правило.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Камерите го следат телото на корисникот, а компјутерите ги синтетизираат движењата на корисникот со артифициалната средина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тешкотијата при влегувањето зависи од компјутерот, а слободните движења на телото стануваат текст кој компјутерот го чита.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Рече, дека тука некогаш била првата фабрика за обработување на дијаманти, а огледалата намерно биле поставени, за да можат преку нив да го следат движењето на непожелните „гости“ пред вратата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Како оној гротескен идеал на примитивната народна педагогија - „држи се до златната средина“ - кој не само што ја осигуруваше репродукцијата на социјалниот конформизам туку секогаш одново го откриваше и количеството страв што го следеше секој акт на социјализација на поединецот, да станал општоважечко регулативно начело за сите протагонисти на општествената стварност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Таму тој нашироко расправа за етимолошките недоумици што го следат тој збор.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Цви Корец не сонува веќе. Кога спие гледа само црно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Проклетството на погледите што го следат од прикрајоците, гласот на ветрот што сенишно свири низ празните маала кое насекаде го следи... 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го следи градењето на вториот Храм по ослободувањето од вавилонското ропство и првиот обред на либидација, на полевањето со вода на жртвеникот, изразот на желбата за добра дождовна сезона и богат род на полињата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа го следи вековното ропство на неговиот народ во Вавилон, далеку од татковината и запустениот храм, таму, на реките вавилонски...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука Пискулиев најпосле се извести дека има едно создание што го следи со љубов, а тоа е неговата хазјајка, ќерка му на дедо Ивана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Убавиот лик не го следеше тој со вртење глава, а го проследуваше, се така загледан в земи, внатре во себе, дури не му се сталожи како неусетна издишка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајсторот, заинтересиран и психолошки да го следи партнерот, го забележа веднаш ова и во првиот момент, токму кога ја одби понудата, му се стори дека во таа нестрпливост на противникот се јавува извесен изглед за неговата победа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Затоа Пискулиев повеќе го следеше стражарот на коњот, што беше непосредно придаден кон нив, прв истурен претставник на власта која еве најде за сходно да го привлече и него под своја присмотра.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А тие го цепат воздухот над нашите глави и само нашите погледи го следат ова нивно преселување во највисоките височини, во недогледните далечини, тајно - бескрајно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Прскаат од неа милионски искри во зазорените патишта на планината, го цепат воздухот над нашите глави и само погледите сега го следат ова нивно преселување во највисоките височини, недогледаните далечини, тајно - бескрајно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Ова вовлекување што го прави Ренџов во овој ороводен танц на чиј почеток е тој самиот, а ние само го следиме зацртаниот од, шема, се сосема видливите и намерни вклучувања на севкупноста, на совршенството што постои некаде сосема надвор од дофатот на овој разигран збир.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Прскаат од него милиони искри во зазорените патишта над планината, го цепат воздухот над нашите глави и само погледите сега го следат ова нивно преселување во највисоките височини, во недогледните далечини, тајно - бескрано.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Со интерес го следиме тренингот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Леле, да сум висок јас секако би бил перспективен...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Осмоодделенците ќе си заминат, па ќе треба екипата да се пополни...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бидејќи, ако говориме за „дигитален изглед“, тогаш мораме да го следиме баш него и ниеден друг.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Душевното и физичко страдање предизвикано од тоа ранување го следеле низ целиот живот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во овој период британските воени мисии со посебно внимание го следат движењето на германските единици и нивното повлекување и за тоа го известувале својот штаб Force 399 барајќи да се бомбардираат правците Лариса- Лерин- Прилеп и патот Дојран- Валандово- Струмица- Штип.272
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Татко, оттогаш, почнале да го следат парадоксите во животот, останувајќи со него до самиот крај.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го следеше немирот на неговиот сон.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тешко можеше да најде зборови со кои би го следел другарот Чапаев кој продолжи: - Јас, почитуван колега, ја разбирам вашата потрага по старите отомански записи кои не можеле да стигнат до цариградските централни архиви, поради нивното локално значење.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кумарасвами, кого овде го следиме, упатува на одредени земски паралели.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„Доаѓа шумарот“ - си помисли, па почна, тргнувајќи од својата колиба, да го следи со очите патот што лазеше преку Гогов Валог и преку Рамни Ливади и што под Дуковските колиби завива по реката кон селото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сигурно и дедо Иван го следел волчешкото завивање, сигурно стрепи за осаменото момче во Гогов Валог, па немајќи можност на друг начин да му помогне, се огласува и ги застрашува волците со пукање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Запри“ - викаше Бојан во своите мисли, обидувајќи се да си ја согледа положбата на осаменик, заробеник, обидувајќи се да се стави во положба на мајка си, татка си и деда си, кои со иста или со поголема загриженост го следат ова бело небопаѓање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Караман! Стрела, молк! - ги смируваше кучињата, кои со своето тревожно лаење не му дозволуваа да го следи завивањето на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Жеравот го следеше патот на своето јато.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Според тоа, оној филмски стил што јас би сакал да го следам е оној што прифаќа одредена доза на „извештаченост“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А замавот на крилата го следат отчукувања на срцето.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Доколку навистина интенцијата на предлагачот е унапредување и зајакнување на заштитата на човековите права и слободи, тогаш требаше да бидат прифатени сугестиите на експертите и стручната јавност кои сугерираа таксативното набројување да биде заменето со една општа формулација која би ги опфатила сите права и слободи гарантирани со Уставот, како и оние гарантирани со Европската конвенција за човекови права и останатите меѓународни конвенции кои ги штитат правата на човекот ратификувани во согласност во Уставот, со што со ваквата формулација би дошло до хармонизација со чл. 8 ст. 1 и ст. 8,147 и чл. 118148 од Уставот на РМ и целосно би се применил супсидијарниот принцип во процесот на заштита на загарантираните права и слободи, со што би се следела успешната примена на уставните тужби во земјите од поранешна СФРЈ како Словенија и Хрватска или пак Германија, чиј модел го следеа најголемиот дел на европски земји при имплементирањето на овој позитивно-процесен инструмент.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Секој чекор набљудува, божја милост сака, како рубин сјае, заедно со човек во љубов расне, својот црн другар го следи, неразделен, знае дека вреди.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Стојам на преслапот и го следам пристигањето на Даскалов. Дали ме забележа? Прилично е оддалечен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа, дека понекогаш остануваат измамени во своите оценки не се должи на нивната лековерност туку на простата вистина дека жената многупати, да не речам најчесто, го следи гласот на своето срце, (а познато е дека срцето е гласник на желбата а не на разумот).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја заобиколи камената жена од над амбисот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа се чини неверојатно но јас и денес можам со часови да го следам оддалечувањето на братот на татко ми во придружба со смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали Таша, постапувајќи и кон мојата желба така како што постапуваше, беше водена токму од тоа разногласие на срцето и на умот, не се потрудив да откријам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа го следи со очи белиот авион што веќе исчезнуваше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Наместо тоа, можеме да го следиме советот на Витгенштајн и да се осврнеме на начинот на кој го употребуваме зборот за да откриеме што тој значи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фала богу што зборот “терапија” и поимот на терапија - како што се дефинирани во речникот - не се структурно детерминирани или цврсто поврзани заедно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Затоа ајде да не го следиме мнозинството на теоретичари и да не бидеме фобични на подробности и ситници: наместо тоа, да го свртиме нашето внимание кон еден посебен проблем: егзибиционизам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова е во ред бидејќи тоа е начинот на кој зборот обично се користи, но тоа може и да нѐ доведе до забуна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Чудно ми е како можев тогаш, во исто време, да го следам и злосторството на Кузмана и битката на густо збиените деца.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мојата прва тешка физичка работа ми ги загреваше дланките но копав и го следев движењето на мојот постар другар.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не можев спокојно да го следам вештото превртување на двајцата кловнови.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со викот и галоп го следеа коњот на Кузман десетте јунаци смели.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
А тоа, пак, ќе значеше губење на скапоценото право што им се гарантира на истражувачите во едно слободно општество: правото да го следат своето размислување, каде и да ги одведе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Старецот мирно го следеше. Јастребот на рамото на Еразмо не се ни помрдна.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еразмо наизуст шепотеше непристојни пцости и погрдни зборови, викајќи по него, немоќен да го сопре, но, во исто време, мораше да го следи, да трча по бикот Чико, со сиот свој напор, независно од заморот, студот и тешките чизми, што му создаваа дополнителни тешкотии, разранувајќи му ги нежните пластови кожа на нозете.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Знаејќи како се живее, ќе го следиш пулсот на живото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А притоа, чавчињата покорно и занесно го следат најмалото упатство на учителот, горделиви на својата независност... Заборавете!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го следеше Сириецот низ целото Царство, сиот во напнат скок, а сега, кога го достигна во живеалиштето на шумските џуџиња, мирно, безволно го прифаќа изрезбарениот камен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
За миг го следиме, низ прозорецот на автобусот, молскавичниот лет на јатото врапци, што преплашени се засолнуваат зад крајпатното брегче.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Теодора! – извикувам. Ема и Хорацио го следат мојот поглед. – Тоа е Ана – се обидува да се насмевне Ема: - Почна да носи иста фризура и облека како сестра ѝ .
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Нежниот лист на едногодишната јаболкова младица затреперува: девојчето го следи тромавиот лет на ноќната бубалка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Потоа зборуваа официјалните личности, меѓу кои претседателот на Кожанскиот округ, началникот на полицијата и други кои изразија надеж дека примерот на жителите на Каридја ќе го следат сите Грци од пограничната зона“.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Морето од мириси е темно и опасно. Стравотен бран секој здив ти го следи.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И сега не умееше да каже што од овие нешта повеќе го боли – разрушеното его или разочараноста во оние што не умееја да го следат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да ја нурнал главата во вода: над него и околу него бучливо зашумела реката на возбудата влечејќи го кон еден свет од чие дно тој тогаш со внатрешен вид на изгубен волшебник го следел насилникот како се оддалечува јуначки валмосувајќи ги со два прста мустаќите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш рапав крик ја наморничави дури и земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Убивајќи го брчењето околу едното уво и бранејќи се од одговорот на предизвикувачкото Сакаш ли, Лозан Перуника ги стиснал со дланки ушите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој не те сака?“ Сега и жената во чија куќа ја боледував треската и ја доживував најголемата своја возбуда го следеше оддалечувањето на плеќестиот Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Салко Вадидуша прв се стрчна кон колата на својот тест. Другите, чешајќи се, го следеа без брзање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ уште како да го следеле криците на ранетите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го следеле животот околу себе со возбуда испливана од под мразот на зимската притаеност: и најстарите дрвја се подмладуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во такви часови, додека лазарски се исправувале со нејасни радувања, очите им се изострувале како и што им доликува на умните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Набожно се гледал себеси во светлост на идни божествени зори и ги пцуел четворицата шутови на своето подбивно кралство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш можел да се заколне дека никогаш веќе не ќе ѝ избега на топлината што го носела кон храмови на нечуени воздишки и непочувствувани допири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Побрза да не го удрам или тој да не замавне на мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никако не можел да го заборави умирањето на момчето со крвава уста додека самиот лежел во заседа и со кубура чие значење во почетокот на битката не го знаел или не сакал да го знае: свеќите на неколку животи, почнувајќи од оној здрав старец со мустаќи, догорувале пред неговиот замаглен поглед.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разнишан и повеќе сенка на болната бабуњосаност отколку машкост со жилави раце, отстапувал со тромави чекори на мечок и пцуел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето што го виделе како се скаменувал пред тоа на прагот на чудесната жена по која уште неколцина со извртени очи дишеле забрзано и го следеле како чекори и мавта со рацете како пред бескраен лет, не го засегале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жените го следеле распоредени во жива поткова.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оди до прозорецот и го следи заминувањето на пајтонот. Додека тој така стои, влегува Неда.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Веројатно, додека го пишувал... мислел дека со ова парче хартија ќе го потресе светот и ќе го присили да му одговори на прашањето: „Како е можно човек што сиот живот го следел својот идеал, да стигне до тоа да стане убиец на тој ист идеал?“
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Човекот никако не ме припушташе, а јас го следев како слепец сѐ до „мојот“ влез кајшто се запативме и по малку се најдовме во станот под „мојот“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чиновникот го следеше на високи тонови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чест - Збор, заради кој секогаш се борат и кого што најмалку го следат. okno.mk 119
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ч Шкаф со книги - Честопати само украс.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Што? Каде?“, пријатно смеејќи се, се затресе телото на генералот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Оние двајца сега го следеа по стапките од чекор в чекор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Отидоа, мислеше, а знаеше сигурно дека ниеднаш дотогаш не ги сетил толку блиски, оние двајца луѓе, како во тие мигови, додека го следеше нивното исчезнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакам, на овој мојот, да му ги оттргнам оние црни мисли што во последно време го следат како сенка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Снежана која од кујната го следеше разговорот, притрча мислејќи дека му се случило нешто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нивната цврста прегратка како да покажуваше и зачеток на уште нешто... Со својата камера младата новинарка го следеше искачувањето кон врвот и на другите учесници.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Татко му го следи под око и препредувачки се поднакашлува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо покорно го следеше како сенка Глигора.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во тој момент, од ходникот допре гласот на мајката, која, како суфлер, но повеќе како контролор го следи муабетот, но не сака да учествува во него зашто тоа се машки муабети: „И не само таа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Разбира се, професорската елита требаше да го следи примерот со форсирање на соодветен имиџ. Хе, хе, ова беше забавно.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Луѓето наследиле од дедовците навики и знаење; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го прикријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд; наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, сѐ повеќе зрна ќе се засеат ораниците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Внимание! Го следиме стариот клонв Жан Мартин, вдовец и стар седумдесет и една година и ќе бидеме со него само еден час. Или малку повеќе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Внимателно го следев умирањето на пчелиното брчење и гаснењето на цвркотот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не се плашев што истргнав една младост од полусон, што ја пратив да го следи мојот пат; се плашев пак од осаменост која ме покриваше со плесен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да го следиме претпазливо, да се обидеме да веруваме дека не е само кловн туку и човек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
За тоа време, скриена в сенка на диви боцки, волчицата внимателно го следеше животот пред себе - стадото на густо збиените овци и кучињата, таа нејзин жива и страшна омраза.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа го следиме, некаде, од појавата на Украденото писмо на Едгар Алан По (1809–1849) и Шинел на Николај Василевич Гогољ (1809–1852), значи од првата половина на 19 век, преку расказите на неколкумина долговечни автори кои го одбележаа 20 век и кои се карактеристични за повеќе раскажувачки и стилски текови на 20 век.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Историјата не располага со други податоци за врагот, иако е голема штета тоа што не сме во можност да го следиме неговото движење од времето кога, по реставрацијата на Меиџи, пак дошол во Јапонија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А во мај излезе Јусуф од заробеништво како победник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не би можеле без тешкотии да го следиме истражувачот на јазикот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Поголемиот дел од движењата за национално ослободување го следеа истиот пат: со Фенон како пророк, тие попрво ја избираа етничката отколку „изборната“ теорија за нацијата и попрво се приклонуваа кон културниот идентитет - тој модерен израз за Волксгеист - отколку на „секојдневниот плебисцит“ или идејата за „вековно здружување“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Внимателно го следев умирањето на пчелиното брмчење и гаснењето на цвркотот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Луѓето наследиле од дедовците навики и знаења; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го приткријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд, наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, со повеќе зрна ќе се засеат ораниците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Рамениците, наизменично го следат ритмот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ѕверот е тој што оди прв. Руши сè пред себе, ама само за оние кои го следат неговиот идеал и веруваат во неговата семоќност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нашата цел не е да го следиме или да не го следиме Freud кога овој во Leonardo гледа совршен претставник на еден вид на психолошки развој, каде што истражувањето „станува, во одредена мерка, опсесија и ‘ersatz’ на сексуалната активност”, и во кој, благодарејќи 12 Margina #3 [1994] | okno.mk ѝ на една посебна форма на сублимација, „инстинктот слободно може да му се посвети на активното служење на интелектуалните интереси (...)”. Leonardo, вели Freud, после еден инфантилен период на интелектуална активност во служба на сексуалните интереси, стигна дотаму да сублимира најголем дел од своето либидо во инстинктот за истражување.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Десетмина „Маасови” агенти кои секогаш го следат ќе се соберат околу автомобилот како мравки; „Маасовиот” сигуроносен апарат ќе се стврдне околу точката на неговото исчезнување како епоксидна смола.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ја плаќаше татко му Аврам отштетата и заедно со полјакот и шумарот го следеа каде оди за да не ги запали житата или шумата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ќе дојде вечерта, ја гледа аловата боја на зајдисонцето што ги поплавува околните брда и планини, кога селаните што се враќаат по патот од полето, седнуваат кој каде по камењата и меѓите и го гледаат заоѓањето на сонцето, неговата чудесна светлина, како што тоа го чинеле древните луѓе кои секогаш заеднички го следеле заоѓањето на сонцето и се молеле пак да им се врати.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Овие интелектуалци, најдени среде ужасите на војната, вкопани со месеци во рововите на смртта, во интервалите кога биле поштедени од смртта, го следеле животот на луѓето крај нив, нивната природа, песни и јазик, носии и обичаи, во надеж дека заедно ќе преживеат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На крајот Камилски сакаше да ја вкуси баклавата, но неговата сопруга го спречи, а тој се задоволи да ѝ се насладува само со очи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во право си, пријателе, но ние ќе го следиме во нас самите текот на историјата на јазикот!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како најкарактеристична заемка го истакна зборот сој, со значење род, племе, потекло, сорта (од турскиот збор soy); лагаб, прекар, односно фамилијарно име, со потекло од арапскиот збор lgab; арка, грб, протекција (во преносна смисла), заштита, со честа употреба во балканските јазици (турски arka); евлад, чедо, дете (од арапски evld), дост, пријател (персиски dost), душман, непријател, противник (од персиски dmen),на новогрчки dusmanis, во иста форма и во другите балкански јазици; асија, крвен непријател, од арапски si; кардаш, брат, другар, од турски karda; јаран, пријател и другар, но и љубовник, еквивалентен збор на оваа турска заемка би бил зборот побратим, како и посестрима; јолдаш, и овој збор се употребува со значење на другар, сопатник, пријател, од турски jolda Камилски внимателно и трпеливо го следеше Татковото реферирање на турските заемки за коишто беше задолжен, очекувајќи да ги назначи неподобните, но неговиот избор како да одеше во обратна насока.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко со восхит ги гледаше книгите на својот пријател и го следеше неговиот жив говор, кој како да им се придружуваше на тие од наредените книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски, кој го следеше подготвувањето на баклавата од суканите тенки, речиси проѕирни бели кори, до додавањето врз секоја кора на филот претходно направен со мешање на состојките мелени ореви, бадеми и лешници, на крајот сечењето со нож на парчиња во облик на ромб и на крајот печењето во загреаната фурна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко додека го следеше патот на една голема количка која ги носи трите сандаци со книги, а Камилски чекори зад неа, слушајќи лево-десно коментари, дека си го потрошил времето за овие книги, кои ќе завршат на некој таван или подрум се сети на своето враќање од Цариград, многу години пред да се најде Камилски во Париз, кога во родниот Поградец крај Охридското Езеро, по студиите во Париз, стигна со една чеза во која имаше два големи куфери.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нема познато јадење во светот што опстанало кај многу народи што го следи митот што го создал човекот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Многу едноставно се подготвува тикушот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И ние сме повикани да ги вразумиме грешните, тука се законите, судовите, државата...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко ги истакнуваше зборовите кои со векови опстанале во балканските јазици, не можејќи да бидат истиснати од нови зборови и сметаше дека на листата треба да бидат истакнати тие зборови, што беше во спротивност со првичната концепција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како го правите, живи бога? погледна Камилски кон Мајка, а потоа кон сопругата Камилска, која го следеше претпладнето приготвувањето и печењето на тикушот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски со восхит и замислено го следеше Татко, во неговата свест се будеше сорбонското време кога пред тогашните големи авторитети ја бранеше среќната иднина на детето преку неговото воспитување.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На крајот го следеше и подготвувањето на сирупот од шербет (варена вода, со сок од портокали и шеќер), со кој ја прелеваше испечената баклава со половината од сирупот, а потоа и со другата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
По откривањето на битолските кадиски сиџили (од ХV-ХIХ век), тој се најде пред вистинска ракописна Атлантида на исчезнатото османско време на еден од значајните делови на Балканот, со што патот на судбината беше одреден.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но не е лесно да се разбере суштината на оваа идеја која го следи човештвото уште од најстарите времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И јадењето имам бајалди има своја легенда...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко благо се насмеа на забелешката на Камилски и кимнувајќи со глава во знак на согласност, се надоврза: И бакшишот, со непожелните деривации, и митото, и корупцијата, отсекогаш го следеле и ќе го следат човештвото.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така, Татко не можеше да најде пореална и поголема историска сцена од Скопје, за да го следи подемот и падот на империите за својата замислена Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таква беше и судбината на офицерот и славист Андре Мазон, кој не се врати од бојното поле со медали, туку со книги за опстанокот на обичните луѓе, недолжните жртви на Големата војна која ја водеа Големите сили и нивните балкански поделени балкански сојузници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се обидуваше да среди нешто нејасно што го следеше во тие дни.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Изгледаат загрижени за коренот на колективното како за пациент со вртоглавица - безделнично го следат секое негово движење, со сигурност дека тој нема да побесни и да ги избрка набљудувачите.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Младешки неоптоварените уметници на групата „Мост” се служеле со чисти бои и линии што го следеле моментниот импулс.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
XVII Дипломатите заминуваат да го следат ловот на јато туни кои според проценките на старите рибари-морнари, треба да пристигне крај Сиди Дауд, на најистурената точка на Добриот `рт неколку часа пред амбасадорската ескорта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби ќе го најде за миг во катедралната црква Света Софија, по речиси три децении од првото доаѓање на бреговите на Езерото, ќе трага по клучот на бравата на слободата, ќе ја најде отворена вратата на катедралната црква Света Софија, во храмот таа ноќ престорен во поетски храм на добрината и толерантноста на поворката избрани поети од светот на Езерото, татковина на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба во тој момент го погледнал својот часовник и му рекол на угледниот гостин: Побрзајте за да не задоцните за вашиот авион.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат заминал, Бургиба свртувајќи се кон својот министер Бен Сајах, кој го следел разговорот, загрижено му рекол: Каква несреќа! Па тој ништо не разбра.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го следев пеењето на Махмуд Дарвиш во потрага по својата Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш Раиф Диздаревиќ не ме познаваше лично. Брзо мина на главното во разговорот: Вие заминувате во деликатен регион уште во поделикатно време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Поезијата го следи човека на планетата Земја уште од самиот изгрев на неговиот живот, запрашан за неговата мистерија и неизвесност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не заборавајте, Палестинците се чувствителен народ, но верни на пријателствата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секој чекор на Арафат беше следен од невидливи тајни сили кои беа навлезени дури и меѓу самиот раиз, во неговиот дом, во неговото опкружување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се припијувавме сите до топлото крило на нашата мајка, а Татко на кормилото на чунот го следеше веслањето на татковиот побратим Гури Порадеци на пат кон другиот брег на Езерото преку границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXXV Човековиот живот отсекогаш го следи тајната на пријателството.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но каква смисла можеше да има оваа споредба можеше да се види подоцна кога ги открив во Сиди Дауд туноловците со древната матанѕа кои со инстинктивен нагон за владеење со големи метални прачки до бесвест ги убиваа заробените џиновски туни, чија мазна синосребреникава кожа стануваше црвена од крвта која ја менуваше бојата на морето во делот притеснет за масакрот?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го следев Сојузниот со внимание. Нешто и забележував, не да покажам сериозност, но најчесто кога сакав да ја одржам концентрацијата, запишував.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа запрашаност ќе го следи поетот, венценосецот Махмуд Дарвиш на заедничката поетска молитва во заедничкото присуство (Рене Шар) на сите обединети гласови на човештвото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со години го следев Јасер Арафат и пред и после периодот кој го поминав близу до него во Тунис и Картагина во осумдесеттите години на минатиот век, како и поетот и Арафатовиот соборец со перо Махмуд Дарвиш, особено по нашето познатство во 1978 година, па с до крајот на неговиот живот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со овие неизбежни мисли за сјајот и бедата на владеењето во нова Картагина, во која стариот Југурта ги завршуваше своите последни години во својот златен кафез, се доближувавме кон Добриот `рт, на долго очекуваната матанѕа...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Очекуваме ревносно и позадлабочено да го следите палестинското прашање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го следеше смртта на секој чекор. Неколкупати речиси митски ја избегнуваше. Веруваше дека го штитат таинствени сили. Беше постојано во својот транс.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
При првата средба во Струга, со доверлива искреност, која мигум се воспоставува, сведочеше за неговиот егзил, за првите минати години во Галилеја, за трагичната 1948 година, кога по нападот на Израел, ќе го доживее крајот на рајот на детството и ќе започне неговиот егзил, кој ќе трае до крајот на неговиот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Убивањето на туните, притеснети во малиот простор, го следат громогласните извици на матанѕистите, на чело со нивниот капетан Монги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се чувствував во мисијата како човек да продолжам да ја следам судбината на овие луѓе со кои ме поврза верно пријателство...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И не без причина се вели дека тишината е мајчиниот јазик!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Остануваше да го следи нивниот лет на брегот на Езерото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе се најде со семејството во егзил во Либан, каде што за првпат ќе го разбере значењето на зборот татковина, потоа на зборовите, војна, бегалци граници, чија реалност ќе го следи до крајот на животот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се соочував со сложеното палестинско прашање, како предизвик во животот и функцијата која ми беше доверена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби сепак не го следи; можеби е случајност што седи толку блиску до него два дена едноподруго.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се чинеше дека точно знае како изгледа да се седи во ваква соба, во фотелја покрај запалениот оган во каминот, со стапалата на оградата и со чајник закачен на куката: сосем сам, безбеден, без никој да го посматра, без глас што го следи, без секаков звук освен пиштењето на чајникот и пријателското отчукување на часовникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби е девојката, или некој сепак го следел до тука.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но поради гласот од телекранот што му ги напаѓаше ушите, не можеше да го следи текот на мислата понатаму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Огромното лице ( затоа што постојано го гледаше на постери, секогаш мислеше на него како на еден метар широко ) со неговите тешки црни мустаци и со очите што го следеа наваму натаму, изгледаше како да рее во неговиот ум само од себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неподнослива смрдеа од пот, како несвесно сведоштво за напнатоста на неговиот живот, го следеше насекаде па дури остануваше и зад него, откако тој ќе заминеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Старецот што го следеше тој стоеше покрај шанкот, занесен во расправија со барменот, еден крупен, цврст младич со орловски нос и со огромни шепи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зошто го набљудува? Зошто упорно го следи насекаде?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мора да го следела до тука, зашто не беше веројатно дека сосем случајно шетала истата вечер по истите мрачни попречни сокаци, на километри далеку од кој било кварт во кој живеат членови на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и од монетата очите го следеа. На монетите, на марките, на кориците на книгите, на транспарентите, на постерите и на кутиите од цигари - насекаде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Патролите, меѓутоа, не се појавија, а додека пешачеше од станицата претпазливо обѕрнувајќи се, се увери дека никој не го следи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бегот, потпирајќи се на својот бастун, смуртено го следеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога ќе излезеше во чаршијата, ако ќајата на занаетчиите не го отпоздравеше, тој помислуваше на пизмата од Тодора, која ете, го следи и надвор од дома и му го поросува патот со остри срчи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му го следев сега одлучно погледот што почна да му паѓа пред него или да врти настрана од моите очи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Билансот на политичките партии во однос на оваа проблематика ќе го прикажеме во заклучокот, а за читателите да можат да го следат тоа која влада какви промени во законската регулатива донела, овде посочуваме во кој период која политичка партија ја предводела македонската влада: •  20 март 1991 – 17 август 1992 година – експертска влада •  5 септември 1992 – 30 ноември 1998 година – СДСМ •  30 ноември 1998 – 1 ноември 2002 година – ВМРО ДПМНЕ •  1 ноември 2002 – 28 август 2006 година – СДСМ •  28 август 2006 година до денес – ВМРО ДПМНЕ.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Зашто мудрецот од Калкута велеше: природата постојано иста ќе се повторува, а само човекот сѐ понесреќен и понесреќен ќе станува, зашто духот и умот ќе го влечат сѐ понаред, а силите не ќе можат да го следат...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сега сме во период на изолирани настани, изолирани вести, а медиите се присилени okno.mk | Margina #17-18 [1995] 129 тоа да го следат на екстензивен начин.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Музичарите го следеле од соба во соба, и секаде се барало од Бах да ги испробува пијаната и да свири композиции со импровизации.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Доследно стоиш пред земскиот бог го следиш твојот неприкосновен идол идол кој уништи иљадници животи и сѐ повеќе наликува на ѓавол
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
На другата страна од границата го следеше според јазикот на соништата и кажувањата на емигрантите кои по цена на смрт ја минуваа границата, патот на својот брат Бубуш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ервехе го следела внимателно разговорот. Не можела докрај да го разбере.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И Татко, во времето на ослободувањето, се најде заробен од мислата, сепак, да го следиме патот на јагулите кон Америка, сè додека не биде доцна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го следи авторот она што го наречува фигуративно како „зборување на молкот”, „реч на тишината”, имено, во тој маѓепсан простор се разоткрива и мизансцената на приказната – возбудливата одисеја на мајката Ервехе и нејзиното семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Помисли на својата мајка. Таа ќе го следи со погледот на мислата, сѐ додека не исчезне кон хоризонтот, зад границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка молчаливо го следеше Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Трепери молкот, Тоа глобоко, тоа темно око, Со кое го следиме сивото, Невидливото, тоа далечно Слачно тесто што таа го цеди, Тие шумливи, тајни болкореди, Од загодочно и од мрачно, Врз очи што се гнезди, се лепи, Та ние остануваме слепи За искрите, за сјајот, за лачите.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Искрите и пламенот На огнот знамето Поетот го следат До купот земја, До мудроста и сјајот Во каменот, Ставен како знак На гробот негов.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Игуменот продолжуваше да им раскажува дека сѐ некоја несреќа го следела манастирот: токму кога ќе завладеела благосостојба во него - ќе зафател пожар и сѐ ќе збришел.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот правеше пауза да види како го следат и продолжуваше: - Жителите се од словенско потекло... Македонци... Ќе се уверите и самите...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Високи модри планини се брановите на морската шир; По нив делфини го следат патот на господарот лут До мудроста на Нереј, до вистината една, до благ допир Посејдон сака да стигне пред да се оствари сонот злосут.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Молчеа. Ранетиот и не се обидуваше да го следи нивниот шепот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со брзи чекори, следен од загрижениот поглед на жена си, појде долж реката чии бистри води не ги гледаше, но се чинеше дека тие сега, макар во спротитек, го следат загрижено.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Арно ама, мене јанѕа ме јадеше. Ќе го следам патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко беше сигурен дека верно го следиме патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татковите книги сето тоа будно го следат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко и Игор Лозински остануваа сигурно единствените балкански утописти кои беа готови да го следат патот на јагулите низ водениот дел на планетата, поврзувајќи си ги и своите судбини.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински, беше јасно дека запаѓаше во нова меланхолична тирада која требаше да го води уште еднаш до вистината кон која ги упатуваше и оддалечуваше своите собеседници, пријатели: - Насетувам, веќе ви реков пријатели мои, дека немам уште многу живот за да го следам текот на овие води, судбината на овие јагули на големиот пат кон океанот и да го дочекам нивното враќање, - рече тивко Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Беше решен дефинитивно да замине по текот на овие води, да го следи патот на јагулите…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Откако ги заврши работите што беше предвидела да ги заврши утрешниот ден, само за да го следи Татко во ноќта, небаре да го преземе својот дел од одговорноста од татковото замислено патување, кое еден ден можеше да продолжи во реалноста, тивко се прикраде до неговата соба.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го спасуваше чувството за праведност и рамнотежа што ќе биде пресудно за иднината на семејството и во новиот режим кој се вестеше, но со верна мисла да го следи патот на јагулите кон Америка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Историјата не простува ако умно не ѝ го следиш текот, ниту пред неа, ниту за неа, туку токму со неа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И како што минуваше времето, шансите на семејството да се помести кон Америка ја зајакнуваа татковата илузија да го следи патот на јагулите кон нејзините брегови.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го следев имагинарниот пат на јагулите. Излез мораше некаде да постои!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во овој син воден густеж започнуваше, според сите таткови претпоставки, големиот пат на јагулите и кој требаше да го следи семејството во потрага по излез од Балканот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
ЛИПА I Кога се решив да ја исечам неа кога се решавав челото со градушки ми се оросуваше а срцето ми биеше в грло кога се решавав зашто одлуката не беше лесна да се исече врсникот мој со кого растев од ластар што го следев до вита стеблика со која си игравме на врвот јас нејзе поткрепа ѝ бев таа пак мене лулка таа мене устрем во височини јас нејзе заштита од бубачки и мравки од црвојаднина.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Едниот ќе поведе во својот утрински занес пречекувајќи го сонцето другите го следат во складно безредие и еден по друг се редат во устремот на денот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Никогаш нема да си ја објаснам смиреноста со која го следев вознемирувачкото излагање на Николина Кралева.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но не онаа позната сеопшта и безмилосна вистина спремна да ти ја положи главата и на трупец, под сечилото на некој груб аргумент со тежина на непознат метал. (Поетот во наведениов случај го користи зборот метал надевајќи се дека на тој начин ги избегнува грдите асоцијации што го следат зборот гилотина).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
При распитот што инспекторот го извршил во гостилницата Црвен рид, а во врска со посетата на М. Ѓурев на гостилницата, беше наведено: Гостилничарот изјави дека тој лично бил на џамлакот и го следел доаѓањето на градскиот човек М. Ѓурев уште од моментот кога тој се појавил на ритчето, значи уште пред да почне да се спушта по патеката покрај редицата тополи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го следеше со некоја обична насмевка за која и не размислуваше сѐ додека Томислав не дојде да ѝ рече дека тој и Божинов ја замолуваат да си ја тргне од лицето иронијата бидејќи на една културна домаќинка не ѝ личи таквото однесување. Ете и тоа се случи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И таа, во доцните часови, додека беше трезвена и будна, мораше од софата да го следи тоа нивно лудување.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми се причини дека тој со погледот внимателно го следеше и тоа паѓање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сега облекуваше спортски чевли кога тргнуваше на прошетка зашто инаку, кога би носел чевли со цврсти ѓонови, би го следеле пците-скитници со своето лаење долж сиот пат, би се палеле светлата на прозорците од каде би се јавувале разни лица, и целата улица би била вчудовидена штом би видела едно- единствено лице што талка низ празната улица.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка му и татко му го следеа за да се поздрават и да пожелаат среќен пат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сонот го следеше својот тек: и во него први беа скалите, дрвените скали на старата куќа по кои се качува, па кујната со маса наместена како за ручек со шарен извезен чаршав, соларник на сред и четири чинии околу, потоа надесно, кон собата во која спиев со Мајка, таму, веднаш таа-лежи на креветот, до половина покриена со јамболија под која ја насетувам мекоста на крупното тело.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Потоа, пуста улица, црвен автомобил што ненајдено се појавува и минува, бучејќи како побудален, а човекот седнат на тротоарот го следи неговото минување, спокојно повлекувајќи уште еден чад.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Лицата камелеонски го следат нивниот од.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
И такви какви што бевме, умеевме со радост да гледаме како изгрева сонцето и да ги разликуваме сите мени на утринските бои; умеевме со восхит и страст да му се радуваме на сончевиот зрак што преку цепнатинките на бараките се разигруваше на ѕидот; знаевме во него да гледаме се додека го снемаше, да гледаме во молк и исполнети со надежни мисли; знаевме во свежите зори да го слушаме ведриот пој на птиците; знаевме до зачудување да се загледуваме во чашките на расцутените цвеќиња, во кои проигруваше пчела, во килимот на зелената трева и до бесконечност да го следиме облачето заскитано на синото небо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Високиот се сврте и му даде знак на шоферот да го следи со џипот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во овие два смели потфата, дневникот и каталогот, тој ретроспективно го следи својот уметнички развој, досегнувајќи до самите корени на сопствената креативност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овие откритија ќе ги постават координатите за неговата позрела фаза.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Подоцна, додека од мансардниот кат на Dom Literatury го следев зајдисонцето со звукот на камбаните од Катедралата и со директен поглед врз плоштадот и Кралскиот дворец во реставрација, смислив како ќе го почнам својот реферат на научниот собир „Националната идеја како истражувачки проблем:
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со сериозни лица и чести коментари, мајка ми, тета Мања и тета Ана го следат „дневникот“ на А1.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Димитар го носи искуството „на парцели“, карактеристично за луѓето на возраст меѓу четвртата и петтата деценија, кои го живеат овој историски (транзициски) период на овој географски (екс-југословенски) простор, можеби затоа што неговата лична судбина е уште поиндивидуална.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во ресторанот којшто, како што реков, ми е добро познат од ручеците со Моне, додека си буричкам по усната празнина со големата голтка „кока кола“, си го следам со „ммм“ рефренот на „Knocking on the heaven door“ од џубоксот. Можеби, и нешто си мислам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Најлошо е, Мањо, што ја избришаа втората класа. Само прва и трета.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
АРСО: Така! Удирај се сам! Те стигнаа клетвите сиромашки! (На свирачите.) Свирете ја сега со мекам, полека... за играње! (Игра старо оро, Поцко го следи во чекор, сѐ пред Теодос, околу него.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: (Доаѓа, застанува зад плотот и зинува, за малку да ја испушти тепсијата, со зелникот.) А, леле мајко, што е ова чудо!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Неколку парталави дечиња го следеа, но како го оставаа Градот, и се наближуваа до подножјето на планината, така ја губеа сигурноста, едно поедно се повлекуваа, исчезнувајќи во испарувањата на Градот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Напредуваа без застој. Забележа, птиците што го следат бродот ги напуштаа – знак дека Островото е далеку зад нив.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Таа рече: - Зарем не сфаќаш дека витештвото одамна не постои. – Но ова воопшто не е подвиг! – се побуни. – Само го следам повикот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во почетокот тоа му беше интересно, но подоцна му стануваше непријатно: му се причинуваше дека тие оживуваат, гледаат во него, го демнат од сите страни, го следат секое негово движење.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дење седеше во колибата, ги следеше од внатре птиците што слетуваа на островцето да отпочинат, им го следеше летот низ воздухот, им го одредуваше местото каде навечер слетуваат да преспијат, или каде прават гнезда, и кога ќе се затемнеше, излегуваше како ноќен гуштер од колибата, се влечкаше пополека низ шеварот и трските, го слушаше тивкото прпање на птиците кои тонеа во дремка, и како орел, како аждер, им се нафрлуваше одненадеж, ги фаќаше со раката за шијата, ги стегнуваше не давајќи им да писнат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Постојат некои обврски кои, за да вродат со одлуки и за да бидат продук­ тивни, не треба да го следат знаењето, туку да проистекуваат од него како последици или продукти.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со оглед на тоа дека настанот во секој случај е единствен, во мерка на својата разлика наспроти другиот, секојпат одново треба да се измислува, и тоа не без стојалиште, туку секојпат надминувајќи го, без било каква сигурност и извесност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бели се облаците кои го следат патот на мојата судбина, бели се копнежите, бела е бојата на невиноста, бела е бојата на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во екстаза да се доживее визијата за постоењето и почитувањето на божјата мудрост, љубов, милост тогаш неминовно би го следела срцето а не умот низ ова невреме на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сино е небото а на него напишано моето и твоето име, сини се твоите очи, сјајни и топли, скриени зад завесата на очајот, сини се твоите погледи, вљубени во очите на љубовта, сина е бојата на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го барав и чистилиштето сакав душата да ја исчистам и да ја издигнам до некој рај, некоја среќна земја, некоја утопија каде што владее хармонија, единство на човекот со човек, единство на човекот со просторот кој го опкружува и љубовта која го исполнува.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Помисли дека уличното осветлување сковало заговор против него; дека го следат духови на мртви животни од зоолошката градина; дека тоа што му се случува е добра фабула за басна... секакви будалаштини помисли М
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Како последица на развојот на технологиите за надзор, „границите сега постојат на друго место... на места кои традиционално им припаѓаа на суверените држави, но сега се трансформирани за да им овозможат на владите надвор од своите географски граници да го проверуваат личниот идентитет и да го следат движењето на луѓето пред тоа движење воопшто и да се случи“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Преку процесот познат како „обезграничување“, функциите на границите сѐ повеќе навлегуваат длабоко во територијата, сѐ подалеку од границите на територијата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Елементите кои течат околу и низ него... го следат како планети и комети...
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Мал а силен во летот, јурна надолу, за потоа да ја задржи висината на летот, да можат да го следат.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Седумте слончиња што го следат малиот Буда или пак не, тоа се седумте светски чуда.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
На гроб Овде речиси и не грее сонце и дува некој тажен ветер (и снегот многу побавно се топи отколку, да речеме, во луна-парк) и доколку го следиме пламенот на свеќите ќе заклучиме дека ветерот дува од повеќе страни истовремено.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Влатко посака да остане на плоштадот и да го следи настапот на музичките групи: најавени беа познати имиња, а на полноќ голем огномет.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И никој тогај нема да помисли, никој да поверува дека некој го следел нивното вљубување и го запишал: неговото писмо ќе биде прекрасниот килибар кој ќе блесне на градите на идните девојки.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Бог не сака да ме сретне, прориците тука го следат само Израила, а јас, и без народ и без земја, што барам јас во оваа пустина?
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Дедо иронично забележуваше дека границите ќе го следат нашето семејство и на небото.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Изгледа дека на сите нам што го практикуваме таквото дистанцирано (или академско?) читање, постојано ни се случува истото: текстот на речиси секој од своите колеги да го следиме мошне внимателно, но притоа да го апстрахираме самиот скриптор онаа загадочна persona dramatis, која успеала да се избори за разновидноста и за множеството на совладаниот материјал, за да им го овозможи на своите читатели концентрираното естетско задоволство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Добро, ние знаеме дека нивното авторство е несомнено и драгоцено, ама сепак остануваме фокусирани на текстот а не на неговите пишувачи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
III ПИСМО ОД ЈЕЛЕНА ЛУЖИНА ДО ЛУАН СТАРОВА, ПИШУВАНО ПО ЧИТАЊЕТО НА НЕГОВИОТ ЕПИСТОЛАРЕН РОМАН ПОТРАГА ПО ЕЛЕН ЛЕЈБОВИЦ Скопје, 28 март 2008 Драги Луан, Ти благодарам што ми го испрати ракописот на Твојот најнов роман, насловен со таинствена, небаре јунговска синтагма Потрага по Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Елен Лејбовиц го следеше патот на моето семејство во текот на еден век низ балканските граници бегајќи од војната.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сакаше да ѝ зборувам за генезата на албанско-македонскиот конфликт во Македонија како закана за мирот во земјата и во регионот, закана за албанско-македонскиот соживот во кој истрајуваше моето семејство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можам да се обложам дека никој нема да се повика на капиталните семиолошки студии на Еко (Отворено дело, Шесте прошетки низ наративната шума...) или на неговата откачена фељтонистика (Diario minimo, на пример...), туку сите најпрвин ќе с закачат за Името на розата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мислиш сите треба да го следат твојот пример.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
"Г) Да го насочиме нашето влијание кон Балканот преку консолидирање на нашата позиција во Грција и во Турција и да се воведе и искористи Турско-грчкото пријателство како фундаметален фактор во југоисточна Европа и во Источниот Медитеран; и "II/ додека избегнуваме каков било директен предизвик на руското влијание во Југославија, Албанија, Романија и во Бугарија, да ја искористиме секоја можност за ширење на британското влијание во овие земји".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Непосредно по завршувањето на заседанието, мајорот Милер своите импресии ги доставил до Меклин, а овој ги препратил до Форин офис.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на "пазарењето" за интересните сфери со Советската влада, се истакнало дека, доколку Британија го следи влијанието на Русија во Романија, а тие го следат британското во Грција, сметале дека тоа "треба да се применува само во услови на војна", дека е тешко да се очекува дека некој од двете земји би сакал така и да продолжи "кога ќе дојде до мировна спогодба и кога ќе настапи поволен период, или да се прошири на другите балкански земји во поглед на важните интереси, што и обете страни би ги имале при обликувањето на иднината на Балканот во целост".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На вториот ден од Конгресот, 7.000 Словени од Питсбург и од околните места се собрале во паркот Шенли за да го следат излагањето на министерот за внатрешни работи на САД, Харолд Икс, кој пристигнал како гласноговорник на претседателот Франклин Д. Рузвелт.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Пред присутните тој го прочитал писмото на Рузвелт упатено до Американците од словенско потекло, во кое тој ги повикувал да го вложат сиот свој ум во конструктивни акции за забрзување на големата задача - за што побрза победа, како претпоставка за мир на земјата и за благосостојба на народите.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Сето тоа заедно Британија настојувала внимателно да го следи и во одделни моменти да го искористи за остварување на своите стратегиски цели.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тие со посебно внимание го следеле текот на заседанието, посебно говорите на македонските и југословенските политички лидери.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И З.З. упатува ревносен поглед кон мравките неоти го интересираа, туку тој повеќе го следеше мојот поглед, секое мое движење во арената.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ние верно го следиме текот на светската историја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го следев верно во животот големиот татков молк што ѝ да се случеше во земјата на нашите корени, во големиот лак на нашиот егзил.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Големиот парадокс во татковиот живот кој подоцна го следеше и неговото семејство, беше во тоа што секогаш кога помислуваше дека се здобил со нова дефинитивна татковина, неа како во правило ја губеше, обземен од митот на враќањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ние, уморни, повеќемина рамнодушни, го следиме монотоното излагање на директорот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го следиме. Стигнуваме до целта.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И така утешен, го следев летот на белите галеби како се претопува во синиот хоризонт од каде што Х.Х. го гледаше неизбежното идење на непријателите. Им завидував на галебите на хоризонтот, јас заробениот албатрос...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Последната во низата сали е реконструкција на злогласните тушеви во Аушвиц.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја нарекуваат Сала на сведоштвото: темница, студени немалтерисани бетонски ѕидови, познати снимки што се емитуваат преку мониторите, расфрлени по просторот, во таа средина стануваат омразени дури и за рамнодушните и оние “без предрасуди”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во секоја сала серија витрини, човечки кукли, звуци и ликови ги оживуваат корењата на анти-семитската омраза и го следат нивниот поход на патот до истребувањето и кон Конечното ослободување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас по него на извесна оддалеченост, за да не ме забележи оти го следам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас, се разбира, го следев дедо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Идните солунски атентатори го следеле развитокот на Револуционерната организација во своите средини.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гемиџиите што имале начини да го следат неговото судење разбрале дека тој негирал сè, со единствена цел да биде ослободен или да добие што пониска казна.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Младинците сметале дека тој амблем - гемија на суво - најмногу одговара на нивната определба и разбирање: лица кои што мислат дека патот што го следеле сите обични луѓе стремејќи се кон егзистенција, бил несигурен, зашто на крајот, при постојните општествено-економски услови во Македонија, тој пат водел кон неуспех.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во пограничните реони и градови полицијата била засилена, а по селата се движеле “контрашајќи“ од 5-6 души, со специјална задача да го следат движењето на сомнителните лица и да го спречуваат преминувањето преку граница.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Стотина очи го следеа натпреварот на детето со смртта.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)