ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Жените навистина имаат да понудат нешто посебно за да му помогнат на нашето општество сексуално да порасне.“

Во „Манифестот на пост порн модернистите“ (што го напиша заедно со пријателката Вероника Вера), Ани изјавува: „Пост порн модернистите го слават сексот како сила што храни и дава живот.

Европа Ах ти прелепа божице што богот наш суров без поштеда и пардон те опаша грубо сега освета слатка ни спремаш судбината ко џамаданче ни ја кроиш и приспивни бајки ни редиш но не во сон сладок ами во очај и летаргија нѐ фрлаш Ах Зевсе ненаситен манијаку сексуален никаквецу од небесна сорта што несреќа на врат ни врза што грев в мозок ни жигоса та ни камшик ни пост велик оттаму не може да го истера Ах милост имај божице сјајна еве на колена клечиме пред портите на домот твој златен петиците ти ги целуваме прошка дај ни за гревот наш древен и прибери нè внатре бар малку тело запустено да одмориме и душа грешна да згрееме подај ни сал трошка од трпезата ти божеска и вечно името твое ќе го славиме и пелтечиме Маргина 35

Партијата на Луција наскоро изгради најмоќна младинска организација; со ноќи поминуваа младинци од нивната партија под прозорците, во темните улички и со запалени свеќи го славеа, како што велеа, „пристигнувањето на слободата“.

Да, слугите на Арес ќе го слават, мајко, сето што тој го сторил в подвиг смел, и сите певци ќе те слават секаде по светот со еден занес толку врел.

Ова тврдење постојано методски го мелеа и сѐ повеќе распалуваа колективна омраза кон човекот за кого сме пееле песни, сме го славеле и за земјата која прва ни подаде рака, нѐ хранеше, нѐ вооружуваше и ни ги лекуваше раните.

Тука, тие од високото раководство на чело со Захаријадис, кого тие, нашите, најмногу го славеја, како што реков, ги прогласија за Титови агенти и шпиони.

„Да му се одземе на еден народ човекот кого го слави како најголем меѓу своите синови – не е нешто што човек радо и лесно ќе направи, особено кога и самиот му припаѓа на тој народ”; така почнуваше „Мојсеј и монотеизмот“, и со таа реченица брат ми ја имаше кажано целта на тоа свое дело: да го одземе Мојсеј од својот народ, да докаже дека Мојсеј не е Евреин.

Христијанството, тврдеше брат ми, е признание на тоа убиство – преку него, со убиството на Христос, човечкиот род признава дека некогаш го убил својот татко.

На самиот почеток од религиското верување, тврдеше тој, стои таткоубиството – религијата во своите зачетоци е обид за искупување на гревот што го сториле синовите убивајќи го својот татко во борбата за превласт, и кого потоа го слават како божествен предок.

Не само што Мојсеј го прогласуваше за “угледен Египќанец – кој можеби бил принц, свештеник, висок намесник”, туку и Евреите од тоа време ги опишуваше како спротивност на Мојсеј - “доселени, културно заостанати дојденци.”

И така стотина деца, со ред. Во воздухот се слушаа само смрзнати детски плачови, наместо благогласни ангелски труби да го слават животот.

Но сега, повикувајќи ве да истраете во битките свои и да не потклекнете пред душманите што сакаат да ве нема од земјата ваша, сакам да ви го кажам ова: блажени се оние што го љубат името свое, та со делата свои го воздигнуваат, оти така го слават и Бога што тоа име според волјата своја им го дал.

„Само така, со реч гласна и жива ќе Му го славиме името. Сѐ друго е лук и вода“.

И двата звука го славеа името господово, сплотувајќи ги луѓето кои судбински беа врзани да го делат овој животен простор.

Само, додека мојата сестра го проколнуваше Бога зошто го изгуби нејзиното, јас го славев затоа што моето го спасија и се роди здраво и живо!

Ен ден „Свети Никола“ го служел, го славел тој, богатиот човек.

Луѓето наследиле од дедовците навики и знаење; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го прикријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд; наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, сѐ повеќе зрна ќе се засеат ораниците.

Ама не очајувајте, ако непорочно го носите бога вели попот, ако го славите Исуса, ако го спомнувате во сѐ што правите.

Имаше еден Илија од Призрен и си го слави денот. Дава некоја ракија од дивјачки и од дренки.

Другата работа беше во куќата на една деведесетгодишна старица во инвалидска количка, која се фалеше дека секој од своите последни триесет родендени го славела со нов магионичар.

На последниот настап веќе не можеше да ја потисне вознемирувачката мисла дека нешто ѝ се случило.

Луѓето наследиле од дедовците навики и знаења; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го приткријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд, наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, со повеќе зрна ќе се засеат ораниците.

Човекот си го заборавил валавичарскиот занает. И пак го слави трудот.

Се симнав од дрвото. Утови, ве молам Утариус да го славите.

Ноќ без спомени и без сеќавања. Спиев.

Клучот од онаа страна на бравата двапати крцна, во празнината останаа само куќните шумови обесени на ѕидовите како ненужни крпи. „Дојди вечер да пееме“, му викна Отец Симеон. „Го славам роденденот на мојот прадедо.“

Во Сопот тој имал роднина кој го славел Свети Никола, тие го прашуваат каде е таа девојка а тој покажува на мене.

Често настапуваше на платоа во Метрополата, крај дрвореди, испраќаше ливчиња по реки, во отмени салони ухнуваше здив во стаклени чаши и говореше со јазик на јасновидец, излегуваше гол, со кренати раце на полна месечина, и луѓе слични на него, почнаа да одат по него, да го слават и да го тажат.

Чаршијата ќе ја затвориме, кавурите ќе ги пуштиме од апсаана, името да ти го слават! Ишала!

„Гледаш, го слават новиот муслиман!“ се насмевна нажалено Гази-баба.

Секој занает си имаше своја слава во градот - ќурчиите го славеа Свети Илија, казанџиите Свети Спиридон, бавчованџиите и лозарите Свети Атанас, терзиите Петровден, и сите ги канеа на своите денови, и турските големци, и другите видни граѓани, ама Свети Пантелејмон на папуџииите за Тодора беше некако најубав празник и чест што мислеше дека целосно и самата ја заслужува.

Сега, еве, најдобро што можев ја завршив таа задача, задача со која само посакав, на скромен начин, да го славам прочуениот монарх, на чија величина и моќ во науките на војната и на мирот, а особено во музиката, човек може само да им се восхитува и да ги обожава.

На Бог му пркосат, клеветат и мамат горделиви среброљупци со суети полни грабаат плодови и шејтанот го слават болни од алчност, подмолни и злобни Вавилонци бдеат над мрачното небо морално да нѐ осакатат и збришат но пирејот нема намера да згасне Господ го создал да живее вечно

Ноќта ѕвездена, денот темен, Темното денот го слави, Со пожари и поплави; Со таги, врз плаштот земен На кој се накотиле и сплотиле Болки и рани, неразбрани Поети, мислители, исцелители Врз, тајните на животот задумани, Склупчени среде денот темен, Заборавени, во тага оставени Под небото ѕвездено-извезено Од знајби, мисли и умности За да редат убости молитвени Со кротка благост изустени.

Пиеше сега во својот стан и смуртено го славеше роденденот на својот гостин.

Маргина 34 103 Две години подоцна, Кит, во соработка со својот идол и ментор, Вилијам Бароуз, создаде монументално дело, Апокалyпсе, кое се состои од дваесет свилени екрани поезија и инспиративни цртежи кои го слават крајот на Христијанскиот милениум и почетокот на новиот паганизам.

На тој ден Лоте секоја година го слави својот повторен живот.

Во неа за коренот се вели: „Коренот не е ни мал, ни голем, не е ни долг, ни краток; не трепери како оган, не тече како вода; Тој е без сенка, без мрак, без ветер, без зрак; Тој е без вкус, без допир, без вид, без сетило, без слух, без говор, без мисла; Тој е без здив, без лице, без тело, без мерка; нема внатрешност, нема надворешност; не се плаши од ништо; не јаде ништо, и ништо Него не го јаде; на Негова заповед сонцето и месечината одат секој по својот пат; не се судира небото со земјата; минутите, часовите, деновите, годишните времиња, вековите ја следат својата патека; реките што извираат од планините одат по својот тек каде што им е определен; на Негова заповед луѓето го слават доброто, а го мразат злото; во Него е и светото и проклетото...“

Затоа животот го славиме и неговите ритми...

И песна пеам што не сте чуле, радоста моја ко бран е речен, за Делчев песна и Питу Гули, - го славам гордо Илинден вечен!

В пазуви мои срцево пее и јас го славам празников мој, знамето мое гордо се вее, има ли посреќен од мене кој!?

Сите води на светот капетанот Џек го славеле: само името кога ќе му го слушнеле корабите в море се давеле. И пиел капетанот Џек.

Тоа ни е фамилијарно име. Цели колена си го славиме Митровден...

И оттогаш, да до денес затоа го слават и го жалат убедени дека тој во име на доброто со својата смрт ја победил смртта....

Парви мај го слават, празнико на пролетерите и дено кога им се роди водачо.

Во полутемните простори на музејот, во кои е заробена светлината и ставена во функција на паролите кои го слават атеизмот, ја напаѓаат религијата.

Меѓу посветените бискупи е и Монсењорот Франо Илија, кој дента го слави и својот роденден, а на истиот ден на 25 април 1968 година бил осуден на смрт за шпионажа, за потоа казната да му биде заменета со 25 години робија.