го (зам.) - сече (гл.)

И бразилската уметничка Лигиа Кларк нагласува дека боди арт уметникот може да стане предмет: Во таа поодмината демистификација, зарем митот за уметникот всушност не бабри дотаму што тој мит станува објект на спектакл?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Која е разликата меѓу уметникот што си го сакати телото и оној што го сече или уништува платното за да го порекне како објект на експресија?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бијат ровјата, ја подготвува својата кола, грми, небото се тресе, огнени секавици го сечат сводот со силен пукот, фрла огнени стрели по ламјата...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Орел кој го сече небото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Неговата убавина го сече здивот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- А бре, - говореше еден чјалмалија,- него куршум не го дупи, него сабја не го сече.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Лајпциг е историски град, полн со споменици, со многу старини, град во кој можеби најмногу е изразен барокот во архитектурата на многубројните цркви, и секоја од нив претставува само вистинско ремек-део, а на градот, со својата посавеност и со извишените кубиња со кои го сечат небото, му даваат впечатливо убав белег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Жал му беше да го сече тоа крувче, иако им држеше сенка на околните лози.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога ги збрка полицијата, тој се најде меѓу првите редови во бегањето, но беше слабичок и истоштен, и сѐ повеќе заостануваше, не ги разликуваше лицата, гледаше само како безброј нозе го заминуваат, го сечат некако грубо неговиот чекор, и тој останува сѐ поназад и поназад.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ама сѐ да изедеш, ништо да не вратиш дома.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пак ја отвора рерната.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Готово, печено“, вели, го клава плехот врз шпоретот и го покрива со крпа малку да истине, потоа - знам - ќе го потури со шеќер во прав и ќе го сече на квадратчиња.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Таа како конец го сече небото од едниот до другиот крај.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Будалесто лето: со малечката се нуркаа,собираа школки по песокот, се смееја пред фигуринките на голите танцувачки, шепотеа за делфините скриени во тајната одаја на миноската кралица, се јазеа по подјадената тврдина на Млетците или, со автомобилот, го сечеа островот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Секој првороден син бил убиван – му го сечеле главчето на новороденчето, го давеле во вода или го гореле во оган, го фрлале на кучиња или свињи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајките го создале тој непишан закон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Девојката од пред малку донесе чаши и ги остави на масата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога им се допреа образите во поздравот, тој виде дека мазниот образ на човекот во костумот, светнат од колонска вода, го сече долга лузна, сѐ уште по малку црвена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Нема патување додека не го фатиме.“ „Нема патување, денес?“ „Реков веќе. Ќе појдеме на лов. Ѕверот само така се сотира.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш го видов оној белец што луѓето го бодеа со колови и го сечеа со секири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби и Дмитар-Пејко го видел во очите на својот судија она што тој сега го гледал под веѓите на тие двајца кога прашал без зачуденост дали тие бараат лоша крв во него, дали ќе го сечат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој навистина, додека Онисифор Проказник со уште двајца отишол да го земе скриеното оружје на оној бег и на неговите измеќари со кои се колеле во куќата на немата Ганка пред да влезат во Лесново, седнал под стар орев и умрел говорејќи, зачудо смирено и без страв, дека не умира од старост, дека на дружината крлешки ѝ се залепила црна чума или проклета утеха: болката го одбрала него за да ги предупреди дека ни најумниот не е достатно силен да ја победи: злото ни секира го сече, ни нож го дупи, ни можеш да го зграпчиш за уши и да го урнеш од карпа в бездна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сјајот на недалечниот оган поигрувал на нивните лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се молел пред умирање Симон Наконтик. Луѓето, свикнати да измислуваат молитви, да се сожалуваат или да бараат сожалување, и не го слушале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молчешкум ќе завиваме во потсвеста на противникот, кој ни го сече патот до успехот на нашата пасија...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ќе го сечат моето дрво на Кале.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Одеше со чувство дека му гази в петици на она ѕвере, што поминало тука не водејќи сметка за него; беше лесно да се чекори по тој широк пат, беше одморен чекорејќи по него, а кога навлезе подлабоко меѓу дебелите стебла под снежната сеница на крошните од дрвјата, тој можеше бесшумно да се покажува во секоја од идните долки, што му го сечеа патот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше собата на дежурниот офицер - еден ситен човек што нервозно го сечеше малиот простор со брзи чекори.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Е, ај кажи како се прави шопска салата!“ И им кажав. Ако е за гости, ги прашуваш дали јадат кромид, дали јадат луто... и го сечеш патлиџанот на коцки, ставаш краставица, пиперка, кромид на кругови и сирењето на ситно го рендаш... И тоа...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми го сечеа патот, ме пречекуваа во темни улици и ме прашуваа колку е часот, ме прислушкуваа на стадионот, по продавниците и на состаноците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Или на оној што го заклаа овдека. Јон ми кажа како го сечеле и пак му оставале малку живот. За да се мачи, за да го боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еда, јас ќе го сечам, вели, и се држи за дабицата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Супер, супер, супер, мислите додека се играте превртувајќи се на грб и погледнувате некаде во далечината.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Глетката потсеќа на оние од разгледниците, а вие замислувате како го сечете мангото на четвртинки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми го сечеа патот, ме пречекуваа во темни улици и ме прашуваа колку е часот, ме прислушкуваа на стадионот по продавниците и на состаноците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопчуваа од подот Неговата слика.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Те гледав како се облекуваш, го гледав лулањето на твојата темна, рамна коса, како го сече воздухот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Човекот не можеше никако да се намести во своето лежиште и да не почувствува како тој зрак го сече преку лице или преку грло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Перо се издига полека, сркна од кафето, додека Атина со ножиците го сечеше јаженцето околу пакетот кој го беше пратил нивниот брат Ташку од Филаделфија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Така би и во таа темна ноќ кога душата беше претворена во светлина за да го осветлува патот на сина си до границата која го сечеше Езерото на неколку километри од гратчето Подградец Бабата своите внуци, кои сега се оддалечуваа засекогаш од неа со малиот чун во судбинската ноќ на својот живот, ги заспиваше со прикаски и легенди поврзани со блиското Езеро, чии бранови често допираа и до бреговите на нашите соништа, ги вознемируваа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ние го сечеме јазикот до коска.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
До онаа единствена куќа на брекчето сега се стигнува по патот што доаѓа откај браната и вдолж го сече ридот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Двајцата од придружбата заостануваа и, тие, штом слеговме пред куќата на Симона, се поздравија и заминаа по оној пат што го сечеше ридот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Митра држи, Доста сече, и тоа касапски го сече!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста го искуба петелот и почнаа двете да го сечат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сеќавав како стапалата ми пропаѓаат во меката влажна трева и како неговите долги суви прсти ми го стегаат вратот и како наеднаш нозете ми се ослободуваат од земјата иако и понатаму продолжуваа да го сечат воздухот (моите проклети нозе како да си играа ножички во рацете на многу умешен бербер) а проклетиот воздух сè потешко втасуваше до градите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господи, колкупати ги имам протрчано Слатински ливади кренат во раката на тоа чудовиште од човек.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа го зеде празот, си ја одврза престилката, ја посла на тревата и со ножето почна да го сече на мали еднакви делови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден палавко го бутнал пенисот во својот другар, додека другото момче го сече најличниот дел од курот на возбудениот примател, а посетителовиот гостувачки уд скока и го исполнува празниот простор од кој природата се гади и свршува во Црната Лагуна каде нестрпливата пирана го грабнува сѐ уште нероденото дете кое никогаш - со оглед на некои добро познати факти - нема ни да се роди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не ми беше јасно ништо, само гледав како Бистра и Мони ме гледаат и слушав како сестра ѝ на Бистра заедно со Јасмина го сечат воздухот со лулашките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не е можно да смрдам, си мислеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пеаните ги појат во заднина... та нивниот писок небото го сече...
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Тато Петре заинтересиран стана и се доближи до Влатко кој со ножици го сечеше текстот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
АНДРЕЈА: Реков. (Пауза. Димитрија делкајќи го своето дрво го сече прстот. Пцуе под мустаќ. Ја цица крвта.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Попот го сече колачот во крст.) Во име оца, сина и свјатого духа, Амин. СИТЕ: Амин.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Додека брзите коли го сечеа просторот, Мајка првин прашуваше за Татко, како сме минале без неа, дали снаите успешно ја замениле во грижата за него.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Секој си го одбра дрвото што ќе го сече, а фелдфебелот сенка каде што легна.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Едо“, рече еден сукус, тркалезнообразен тип, „влакното не го сечи на пол туку вдолж, го цепи на две!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе го сечам стеблото, вели, и ќе си мислам на Рјазин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Захаријадис го сече и не му дава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа како конец го сече небото од едниот до другиот крај.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)