На преголем број од толкувањата кои штотуку ги изнесов заедничка им е склоноста пребуквално да го објаснуваат изборот на материјалот на машката геј-култура и така со образложенија да му ја намалат важноста, наместо да го разјаснат, па во нив се заборава важната поука што веќе ја научивме: она што геј-мажите го сакаат кај своите негеј-културни икони е токму фигуралноста на тие икони.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ваквата буквалност го сведува овој кинематографски момент на прост одраз на геј-идентитетот, а не средство за геј-идентификација и израз на геј-желбата.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но зборовите му откажуваат послушност на Христов, тој пак го сведува погледот в земја и по извесно време, тргнува да излезе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Сите тие буквалистички толкувања, наместо тоа, имплицираат дека геј-мажите кои реагираат на Милдред Пирс можат да реагираат само сосема преведувајќи ги поимите на тој филм во сопствената стварност – така што ќе ја погејчат Џоан Крафорд и ќе ја читаат мелодрамата на судирот мајка-ќерка како буквална претстава на машкиот геј-живот – наместо да ја сфатат како фигура или метафора или како место за влез во еден настран свет.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)