Во нејзиниот спомен се врежа тој миг, ама никогаш не го проколна ниту денот ниту луѓето.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тогај Бог ги крена рацете од монахот Ефтимија и го проколна да биде поет и да биде окован само во немаштија и ружи.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
И во шпанските и во турските серии, сите Селми и жени со име Долорес, со изобличено тело и растегната уста и врат кој пука ја довикуваат мајката и Господ на помош, а го молат, па и го проколнуваат суштеството кое не сака да излезе, силно вгнездено во матката, на сигурно.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Тогај беше го проколнал старецот сиот народ што се наоѓал во нашава земја: "Ох да би Господ ве судил деца, им рекол, што ме отепавте на правина!
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Мајка ми која го преживеа крлежот во увото во планинско село во минатиот век и пукнување на слепо црево во интернат во туѓина каде што ја идентификувале со плочка со бројче околу вратот далеку од дома и од родителите, почина на клиниката која е на десетина метри од моето работно место во истиот момент додека на брифингот се фалевме колку се успешни реформите во здравството.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Во ходникот ме пречека докторот. Се ми беше јасно! Го проколнав денот кога ја донесов.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Ама господ, за да го м'чит за греот шчо сторил, му отмел гледањето во дења, а му го остаил за ношја и го проколнал да живеит све во пусти јапии (згради).
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Богородица, ет напраен на една страна од највисоките планиње, околу Прилеп, од лева страна од кај што огрева сонцето (северо - исток).
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Кападокискиот истражувач на болестите ги посочува меланхолијата и манијата како два пола на лудилото: “Меланхоликот се осамува, се плаши да не биде прогонет или затворен, се измачува со суеверни идеи, го мрази животот,” тој “го проколнува животот и ја посакува смртта”; оние, пак, кои не се обземени од меланхолија, туку од манија, се во неконтролирана фурија, возбуда или веселост, и во овие состојби може да се чувствуваат инспирирани за големи дела за кои немаат подлога да ги направат, или пак можат без некоја вистинска причина да убијат некого.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Понекогаш, двата пола на лудилото се пројавуваат кај иста личност: “Некои пациенти, откако се меланхолични, имаат напад на манија,” додека пак некој кој бил еуфоричен заради манијата, го обзема меланхолија, “станува, на крајот од нападот, изнемоштен, тажен, молчалив; се жали дека се плаши за својата иднина, чувствува засраменост.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Филистејците се како дечињата во шегобијната македонска песна: сите клечат, сал едно кака.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Од колено на колено сите потајум го псујат Голијат, ама сал еден му излегува на мегдан, средполе, пред сите да го праша како тоа само за пет години служба станал мултимилионер кому наеднаш му се присакало сите да му се поклонуваат а да не го проколнуваат.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Првин нѐ учеа да му пееме на полжавот да пушти рогови, како што жетварите го проколнуваат небото да пушти некоја капка дожд.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)