го (зам.) - престигне (гл.)

Кога татко му Трајко видел дека го нема дома, го јавнал коњот (според бате Иле, одма му станало јасно куде е Прокопија), па негде на полпат го престигнал. – Што мајку тражиш тамо? – му се развикал (можам да замислам колку страшно од горе, качен на коњот, можеби со нагрнатата гуња и со кубур и долг нож во појас, му изгледал на десетгодишното дете).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
В ред, ако постои голема желба и на обете страни, оној што те одминал можеш и да го престигнеш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На два-три пати го престигнав и го удрив по плеќи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Белки тоа беше аплауз за ластовиците што при преселбите на југ, во натпревар со невремето, ја надлетале ледената напаст Долу над Подлог млад осамен облак трчаше да го престигне веселото друштво упатено од порано кон Плачковица.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Постои таков Бог кој не страда од помислата дека луѓето не смеат во моќта да го престигнат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И почна да плива како рипка витка, во синото море го престигна Боре.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
ТАТКО МИ ОДИСЕЈ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дека оној човек, кој ги полева леандрите во дворот, не е татко ти туку некој негов двојник кој доаѓа да го замени додека да се врати од неговите патешествија, ако воопшто некогаш се врати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Имаше денови кога помислував дека веќе не можам да го престигнам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Впрочем и млакиот допир на тагата е пијанство И твоите зборови исправени пред ѕидот на срамот И раката што ни мавта преку водите е пијанство И разбудените мравки на надежта растрчани од заборавените гнезда За да нѐ пресретнат Само за да нѐ пресретнат се пијанство И не прашувај дали среќата танцува И какви се нејзините чекори Времето ќе го престигне неоседланиот коњ и ќе го впрегне во колата на животот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Оти има денови чиешто сонце пред да помине над нас се распрснува како жито и како зрнесто благо над главите на сватовите И грдо е тогаш со поглед заводлив да гледаш во невестата Додека среќата во нејзините очи танцува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„А кој те поведе на тој пат, руски човече“, го прашувам јас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стражарот го посоветувал да вози кон Велес ако веќе има намера да го престигне Штабот; и тој, види му го умот, место да го сврти автомобилот и да се врати дома, тргнува во потрага по Штабот на 23 Пешачки полк.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина се трудам да го прикажам како вистинито она тврдење дека животот ги казнува брзите кучки слепи да раѓаат. (Но како да ги ускладам овие потврдени искуства со досегашните мои сознанија дека животот постојано ме испреварува а јас никако да го престигнам?) Роза ме чекаше во најзатскриеното ќуше на кафеаната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)