го (зам.) - пофати (гл.)

Се исправи, замижува и настојува цел да го пофати цртежот со погледот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дечиштата се стрчнуваат, го пофаќаат, викаат: „Перничиња клал, перничиња клал!“ - и бегаат да не ги поткачи со издуднатиот чадор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но на нашево ѕверче”, го пофати меѓу нозете, ”калемчево, машала, му е како на животинче...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И радувајќи му се на дрвцето, секој сакаше да го допре, да го пофати, да му тури вода, да му стави храна, да го негува, да го прска и штити од болести и штеточини.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нестор клисарот го пофати татковски за мишката, го потргна настрана за да го стави капакот на ковчегот и му рече успокојувајќи го: - Што можеш... Судбина... Да не дојде до полошо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не обрнувал внимание на него сè додека децата не почнале да го задеваат, да му се смејат, да му го пофаќаат рокчето. Поради него го завикале Рогле.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но кога видела таа како тој постојано седи пред огледалото, и како постојано го пофаќа и проверува рокчето, како постојано мисли на него - го напуштила.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но не се приближив, а камоли да го пофатам моето мртво дело.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Својот син пасош го покажуваше на оние граници што ги минуваше без некое посебно размислување, редовно на грчката (каде што му се чинеше дека не сакаат ни да го погледнат ни да го пофатат тоа проклето тетратче на кое пишува Republic of Macedonia), и тогаш на австриската (кога го вртеа толку ревносно, што речиси го научија напамет).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се плашам дури и да го пофатам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Митре го пофаќа Колета и му шепоти: - Кој ли го наговорил?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Му пријдува учителот и го пофаќа за рамото: - Зошто ти се јавуваш кога не беше...?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И вртам околу постелата на Ѕвездана. Ми е страв да го пофатам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)