го (зам.) - потчукне (гл.)

Ете, токму затоа, како на старите телевизори со неуки сопственици кои куќиштето го потчукнуваат, ми требаше итна и ударна поправка...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Кметот го потчукна по рамото насмевнувајќи му се.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Пред да ја запали, благо го потчукна едниот крај од цигарата врз својот рачен зглоб.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но Ристе веќе стои кај коњот и го потчукнува по вратот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Се одмори, нели? - прашува еднаш, а потоа уште еднаш но овојпат понежно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Коле протегна рака зад грбот и го потчукна стеблакот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коњот ти се вратил. Не обрнувај внимание на тоа“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Братучед ми Мурад ги стави рацете околу главата на коњот, го притисна својот нос во носот на коњот, го потчукна и потем си отидовме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека сонцето изгреваше ќе го потчукнеше со тупаницата одстрана камионот, а возачот, смешкајќи се му возвраќаше со едно „здраво“.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Докторот се исклешти и го потчукна по раката: „Мене, синко, раката ми прилега сосема нормална. Си имал единствено треска.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)