Полека темното слегува кон долината и го потиснува здивот што се таи во млаките.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Тука е можноста за употреба на наркотици, стимуланси, седативи, транквилизери за да го потиснат спознанието за сопствената депресија, да му го „подобрат” апетитот, или да му „помогнат” да заспие.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
— Заврти Андон и длабоко се издиши, како човек кого го потиснала несовладива грижа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
За маниристичкиот „поредок“ Некаде околу 1580-та новите елементи на знаењето од настанувачката природна наука почнуваат да го потиснуваат повеќезначниот свет на тнр. magia naturalis, иако тие два света, експерименталистичката научност и магиско-природофилозофски концепт уште многу години по 1660-та интерферираат.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Ослободен од товарот на небеската или адската населба, современиот град го напушта полето на алегоријата, додека високата организација на животот го потиснува неговиот карневалски израз.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Еден ненадеен, не многу силен налет на ветрот, ги разниша блиските буки, го потисна удолу чадот што пред тоа се вишеше над колибата, го зачади просторот наоколу, се вовре и во носот на момчето, донесувајќи му искрена веселост.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
1. Најлошото ѓубре настојува од ТВ екранот да го потисне обичното ѓубре.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Болката во зглобот беше силна но не можеше да го потисне срамот пред жената пред чии очи со зеленикави пламенчиња се чувствував бедно.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ќерката најпосле ги проникнува и ги отфрла мистификациите на родителскиот договор, сфаќајќи дека мајчините отровни изјави на љубов дејствуваат само како стратегии за озаконување на бескрајната емоционална злоупотреба.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тоа е тоа што претставува општествено суштествување. (Locus classicus на оваа настрана пронигба е драмата Прислужничките од Жене.) А тоа е и она што хетеросексуалната култура го потиснува и не може да го признае, бидејќи ако се признае, тоа би значело откажување од повластиците сврзани со автентичноста, со општествениот статус на природно нешто, чие постоење не е ништо освен вистината за неговата суштина.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Во тој миг на победоносна визија и отпор, ќерката ја остварува својата морална независност – иако историскиот одговор на мајка ѝ, увеличен со алкохоличарската дементност на ликот и разгорен од нејзината шумоглава лишеност од секакво чувство за општествена умесност, лесно го потиснува во заден план искрениот и самозадоволен морализам на ќерка си.
Во Милдред Пирс, пак, токму одбивањето на ќерката морално да надмогне во расправијата, нејзиното одбивање на сите семејни вредности, ја прават толку неодоливо привлечна.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Сепак го потиснав тоа и реков: - Тато уште кога ти ја донесе сликата за првпат сакав да те помолам да ја ставиш кај нас во собата, но не можев тогаш да ти речам.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Верувајте ми, ја пресеков секоја можност, го потиснав секој нагон, туѓ или мој, што можеше намерно или случајно да предизвика било кога било каква живост во тој, од човечка гледна точка, ептен мртов стан.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Полека се поткренува, ги оттргнува од себеси штиците и ситните парчиња што го потиснале.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Да речеме, нешто му се слошило или жандари го потиснале, што станува со нас? Една глупава смрт, и ништо - живна Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тука Арсо сети како нешто му го потисна мозокот и во него се насобра болка и тага. Не го исполни својот долг.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се мачи да го потисне тоа свое чувствување, но тоа уште повеќе го прави несреќен.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Право да ти кажам, ѝ рекол, ни јас не се израдував кога видов како водата го потиснува животот, природниот живот, за да биде заменет со вештачки, на периферијата на Б., ама не реков ништо.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Веднаш сакаше да го потисне.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Но, една од најнесфатливите и најчудесните особини на човекот е да го потиснува тоа мачното, страшното, неиздржливото до жестока болка.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Ќе го потисне ли Темното што се заканува Меѓу два реда?
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Тежок товар го потисна.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе ти влезе во свеста
ќе ти се пикне под кожа
ќе забега во зоната на интимата
и оп, еден ден ќе му појде од рака
да го состави она што ти си го скршила
да го препише она што ти си го избришала
да го ископа она што ти си го потиснала
длабоко во тебе, со луд ум на лавина
да го открие она што си го забранила
за јавна употреба;
ќе ги размрсува и повторно
ќе ги замрсува знаците-јазли
на твојот личен и на
македонскиот синдром
ќе си поигрува со преобразбите
од дамнини до иднини
од лично до колективно
ќе ги претвора софистицираните искази
и поетските евокации
во егзистенцијални слики
за да ја долови речито сочноста
на твоите исконски мори
на твоите детски занеси
на твоите судбински
застранувања;
можеби ќе те надмине
со помош на вродената
смисла да глуми
да ја игра улогата на другиот
да се губи во другиот
небаре голтнат од ништото.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Но, можете да сметате на тоа дека алчниот сталеж ќе се брани.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Оној којшто еднаш ќе ги раздува сите тие моќници со кои сталежот мавта како врачевите со своите фетиши - неговите големи писатели, неговата Џоконда, неговите столови Луј XV, неговата убава граматика, неговиот изумрен стерилен јазик, целото негово купиште конзервирани мртовечки коски коишто ги потстава како уметност и култура - оној кому што ќе му успее да му дојде од газот до главата дека вистинската жива уметност, единствена, и вистинското инвентивно творештво се на негова страна, а не маскарадите под покровителство на министерствата, тој ќе го потисне алчниот сталеж.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Најдов на едно шумско полјанче остарени лисја киселец, најдов и некое јаготче, но сето тоа не можеше да го замени лебот, не можеше да ми го потисне гладот.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)