го (зам.) - постави (гл.)

Во некои проекти тој го поставува прашањето за загрозеноста на другите - пука врз патнички авион, а во еден телевизиски настап во живо на водителот му става нож под грло.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А конците се наоѓаат вон човечките раце. превод: П. Вулкански Маргина 37 81 ~ фоншови/ фразиране с 82 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Т. Гамкрелиѕе СЕМИОТИКАТА НА ПИСМОТО КАКО СИСТЕМ Разгледувањето на писмото како семиотички систем го поставува истото во низата на други семиотички системи оформени од човекот и ја определува теоријата на писмото како поглавје во општата теорија на знаковите системи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во делото на Бардон одговорноста за неговото тело е префрлена на публиката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оттаму Вујовиќ си го поставува прашањето: зошто вработени во ССМ, кога се наоѓаат пред судски спор против него, немаат право на услугите што ги нуди правната служба на истиот, а сепак своите должности во однос на членарината редовно си ги подмируваат?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Генерално, како Синдикатот така и правната служба во истиот, се финансира од членарина што вработените во ССМ редовно ја плаќаат – како и сите останати работници во останатите сектори.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко ми како да го насетуваше прашањето што сакаше да му го постави Чанга: – Длабоко, дури во дното на нашето сеќавање, постојат заборавени, изгубени празници кои го содржат и нашето создавање, обликувањето на нашата заедничка среќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега, по кратка тишина, тој го постави по којзнае којпат старото прашање: – Зошто ги убиваат козите? – Зошто оваа брато-козоубиствена војна?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Можеби на ова прашање и би одговорил кога би си го поставил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но луѓето од водостопанството, кога им го поставив ова прашање, тоа не можеа да го гарантираат, со оглед на обемните подготовки и обемната работа што требало да се заврши.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како ова да го пишува човек кој, ако не успеал да го воспостави таквиот склад во секојдневниот живот, секако си го поставил во редот на своите вредности и се стремел да го оствари!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но доколку повторно ги разгледаме барањата на аргументот за следење на правилата, гледаме дека ограничувањата на заедницата врз она штоможе да се смета за следење на okno.mk | Margina #15-16 [1995] 67 правила, доаѓа во судир со идејата за контингентна приватност, и тоа на два главни пункта.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На второ место, тие го поставуваат условот јавните проверки од страна на заедницата да бидат достапни на таков начин што оној што го следи правилото може да прави разлика помеѓу случаите кога го следи правилото и кога само мисли дека го следи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На прво место, согледбите за следењето на правилата како услов го поставуваат тоа дека следењето на правилата мора да започне со тренинг во практиките на заедницата и тоа во јавен амбиент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Никој од нив отворено не го поставува прашањето за недостапните книги, ниту на било кој начин јавно го артикулира проблемот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кога службеникот го постави прашањето, мислам дека татко ми не го ни слушна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Има ли некој в дуќан?” - ќе ѝ го поставеше постојано истото прашање, а откако мајка ми ќе му потврдеше, тој ќе ја наведнеше главата и ќе сркнеше од чајот што сега речиси постојано стоеше пред него. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Една друга волја го поставила во положба, да паѓа и на него сенка од подлоста што е починета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајкл Свонвик (Michael Swan- wick), некогашен антивоен активист (во шеесеттите) нуклеарниот реактор го поставил како тотем на луѓето со ограбена иднина во свет на постеколошки холокауст и на 106 Margina #22 [1995] | okno.mk радијациски болести.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ова нешто најмногу го зарадува Буза, па го постави за личен заменик.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кутрите, уште не научиле дека минато се и сите скришни љубови, па да го постават клучното прашање за истрагата: навистина ли се само обично минато скришните љубови при толку живи бивши љубовници?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На Толета му се отворија очите и се осети окуражен кога разбра дека и други како него мислат за она што сам си го постави за цел; а Трајко и Атанас, задоволни што ја исполнија задачата што им ја возложи Организацијата, дури и со факти ќе докажат со двесте и педесет лири, дека Толета го завртоа на нивна страна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На разделба Трајко му рече на Толевци: — Ете, отсега да знајте, кај ќе одите, ќе и барате нашите работници од Организацијата и тие ќе ви даваат јадење и меќан без да плаќате ни грош.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа го поставува и прашањето “дали би се сметало непромислено на партизаните да им се даде (чија цел е независна Македонија) силна поддршка во областа меѓу патот Лерин-Желево“, според неговите опсервации “поради страв од политички проблеми меѓу нив и грчката држава о војната.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во таа смисла мисијата Bethesda на 4 ноември до Force 399 го поставува прашањето “дали сојузничките единици во Грција и Албанија ќе влезат во Македонија со сила“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Со пристигнувањето, македонскиот претставник го поставил прашањето за доставување на помош од страна на сојузниците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Чапаев, со најголема прецизност, ги погаѓаше и најскриените Таткови мисли кои тој не се осмелувал да ги искаже, особено кога велеше: - Бргу ќе дојде времето кога овдешните луѓе, но и соседите, во потрага по нова хармонија, со право ќе си го поставуваат судбинското и драматично прашање: кои биле, што биле, пред сто, двесте, триста, четиристотини, петстотини години?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Од сите уметнички родови филмот е идеолошки и стратегиски најоптоварен; затоа многу творци и познавачи на уметноста честопати го поставуваат деликатното прашање: колку филмот е уметност и дали воопшто е уметност или комбинација на дејности во која уметничката дејност е саме една слоевитост.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- И сега? Го постави тоа прашање несвесно и излишно, зашто веќе му го знаеше одговорот, но сепак толку гласно што го слушна и Горда.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа го охрабри, или го насочи, или го поттикна, или просто го подлажа да напише еден драмски текст, од кој театарските уметници толку се изненадија што дури и се намуртија, па одвај се најде некој почетник режисер да го постави на една провинциска сцена, некогашна коњушница на некогашна касарна, што живуркаше со половина душа, одвај собирајќи премиерска публика, а не пак да собере некој денар за авторски хонорар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Уште да стокми одговор на прашањето на кумчето Војдан (што го поставува секогаш кога не е трезвен) Кога ќе порасте лулето дали станува ѓезве?...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Клупата не беше удобна, а таа не знаеше од кои причини Кети го постави плетениот стол на тревникот, но нејзе оваа клупа ѝ се допаѓаше затоа што таа беше сместена крај малата воденичка за мелење на жито, која ја пееше својата таинствена песна, и беше поблиску до бавчите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговата склоност беше да се задлабочува во некоја тема разложувајќи ја за да одговори на прашањето што си го поставил или да обмислува некој предмет барајќи ја неговата суштина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И малку била казната таква за неговиот гнев, па му го одзел и првенството во советот на дванаесеттемина, и го поставил само за клучар беден на семинаријата, кај Јулијан Граматик.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знам: во мигот кога ќе го поставам последното камче, во центарот на новата вселена, јас ќе се престорам од пајак во мрава црна, оти крстот ќе го изгубам, средето на светот ќе го поместам на место лажно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не туку се прави невешт.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека стоевме во тремот дури одбегнуваше да праша каде лежи; во која просторија е сместена?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Навистина, и животот знае да злоупотребува!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кога ќе си го поставам прашањето „од кого бил злоупотребен?" го слушам оној чист и јасен одговор: „од животот!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, можев да си претпоставам за некои од причините на Таша, а можев да си го замислам и одговорот на Иван, и тоа пред да го поставам ова прашање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ќе дојдете и ќе е ви покажам каде го одреди местото за починка - рече Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако не беше така веројатно немаше да си го поставам прашањето: зошто Даскалов го одлага моментот на средбата со мајка ми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Децата како да се скаменети и прашањето што така упорно го поставува учителот како да не се однесува на нив.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Истото прашање често си го поставуваат и двајцата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Го зел вообичаениот предмет и го поставил на тој начин што неговото употребено значење се губи под новиот наслов и новиот агол на набљудување - за тој објект создал нова идеја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа дали господин Mutt (псевдонимот на Дишан за таа прилика) ја направил „Фонтаната“ со сопствени раце или не, не е важно. Тој ја ИЗБРАЛ.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ме одбраа едногласно под услов што го постави Пенчо: Баждар да ги каже брзо, како што тоа го правеше често, имињата на сите градови што ги знаеше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Знам дека не се многу пет минути - кралевачкиот може и да почека пет минути - но тие прашањето го поставуваат принципиелно...
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Изведбата на Копола е апсолутно класично одигрување на жена што видливо „шекнува“ – она што Гордон, можеби, би го опишала како слом и ранливост – а тоа е оддавање почит на пресвртот на ѕвездата од преседанот на Феј Данавеј во Најмила мамичке, кој нѐ научи самата Крафорд да ја третираме како своевидна скица на женската комбинирана гламурозност и абјектност, на занесната екстравагантност и на драматичното, хистерично, беспомошно распаѓање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неговата вредност прилично јасно се разбирала во времето на создавањето на филмот; најпосле, некој го осмислил кадарот и го поставил многу грижливо и обмислено – претпоставуваме за да го пренесе конкретниот ефект што сѐ уште го предизвикува толку силно, што да ти подзастане срцето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Членовите на групата се претставуваат како занесно страсни приврзаници на Џоан Крафорд, но ставот кон Крафорд што се имплицира со претераниот приказ од Копола кажува вртоглаво комплексна приказна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во случајот со секвенцијава од Милдред Пирс, она што би ни требало за да ја завршиме анализата, да ја конкретизираме точната вредност на секој стилистички елемент посебно во контекстот на неговиот систем, е длабоко техничко познавање на продукциските вредности и работни начела на поединците што го направиле кадарот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Само поради таа причина, односот кон женственоста што го поставува Марки во музичкиот спот прави односот на машката геј-култура кон женственоста да изгледа релативно едноставен и јасен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Италијанските вдовици од Фајер Ајленд не се стегале да ја искористат таа нишка на мизогинијата во околниот сексизам на поширокото општество за да го постават својот чин на општествен пркос.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“383 Значи, стилот може да се анализира: може да се натера да проговори, да каже нешто со сопствени поими – може да се натера да не упатува на нешто друго, туку да каже нешто што самиот тој го значи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Небаре Копола имитира дрег-кралица што ја имитира Феј Данавеј која ја имитира Џоан Крафорд.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Знаеле луѓето што прават.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нѐ фати пладне и на пладнување одиме на островот Свети Аиљ до каде нѐ води понтонски мост што недамна го постави армијата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се обидував да му побегнам на тоа прашање кое ми го поставуваше некоја сенка во мене, како што избегнував да погледнам во огледалата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа исто прашање на сосема друго место го поставува некој друг човек, тоа исто прашање во некое друго време го поставува некој трет човек, тоа исто прашање на различни простори и низ разни времиња го поставуваат неброено многу луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да се живее или не?, - прашањето кое како да си го поставува Меланхолијата на Дирер, се претвори во прашање на моето постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Петмина млади пријатели одат во Тубинген со некаква светост во срцата, како да одат на поклонение, затоа што таму, во домот на столарот Ернст Цимер, живее Фридрих Хелдерлин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно од првите прашања што ќе го постават противниците на националното обединување и преродување на Македонците ќе биде: Каква македонска словенска народност?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од Ненси Холанд Is Women s Philosophy Possible? By NANCY J. HOLLAND. Savage, MD: Rowman and Litlefield, 1990. Margaret Nash, Hypatia vol 8, no. 1 (Winter 1993) Одговорите на прашањето што го поставува насловот на оваа книга се “да”, “не”, “можеби,” но “можеби” е оној најинтересниот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Театарџиите, пред секоја претстава, си го поставуваат прашањето: Ќе има ли публика?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога му го поставивме барањето на готвачот, кутриот со брзи движења на рацете ни покажа дека е од далеку, од Кина, и дека се уште не ги знае домашните миленичиња во нашава Македонија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, она што нас нѐ интересира е: Дали Флоренс, ако била жена на писателот на пиесата или на режисерот, би му го поставила истото прашање?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Наместо да си го поставам прашањето каков е овој календар за годините што поминале, сфатив дека календарот на Коваќевиќ е оној што ги мери периодите од други причини.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се плашам да си го поставам прашањето дали со нашите претстави, концерти, растураме една игра на сметка на друга?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ФЕЗЛИЕВ: (Луто.) По ѓаволите, ќе го постават човека за челник на Ѓорче да не е Ѓорче, туку игла.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но вечерва, кога се врати од кај Јанчевци, му изложи што се здоговориле, да соѕидаат општина и училиште, и се обиде да го наговори да се согласи него да го постават за учител.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сеедно што, ако беше така, ако свети Јован Крстител го одвел Бошета, остана отворено прашање кое беше чупалето - Божја ќерка?! - кое беше лично како цариче и кон кое и сами Јанческите и сите другите се однесуваа како да е навистина цариче, (Јанчевци од залакот си делеа за да го облекуваат во коприна; дури и градски кревет му купија, го поставија во женската одаја, веднаш под пенџерињата што гледаа во дворот и на гумното и двојно ги зарешетчија), а тоа заедно со децата Јанчески и заедно со сите деца од Потковицата си играше и си растеше со ништо не разликувајќи се од нив, ниту во игрите ниту, пак, во говорот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога во 1941-та, на сам ден Благоец, 24 април стар стил, фашистите ја завојуваа Потковицата, него, меѓу првите, го собраа војска, а кога, пак, го пуштија од војска, го поставија да биде писар во општината во Тополчани и го вооружија со пиштол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не се запре само на тоа. Зашто болеста на Видана му беше таква, да не може да работи во полето, и покрај противењето на општинарите од Тополчани, во согласност со жителите на Потковицата, го постави за падар, да го чува нивниот синор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Божем да се бранел од комунистите, а всушност го направија кодош, па тој и тогаш се однесуваше кабадаиски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така Видан Јанчески, по мајчина пола тукашен, стана жител на Потковицата, речиси кога имаше полни дваесет и пет години. И фати брзо да пушта корени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не би било лошо кога би ми бил зет. Ех, па да го поставам за војсковоѓа!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се спремил робот. Му дале сѐ што му треба за пат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Зошто капетанот веднаш не го поставил на нет?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Настанот опишан во „Селскиот лекар“ го поставува, дрско, прашањето Што е сон, а што јаве?, во услови кога од човекот се бара една невозможна мисија и кога се тестира неговиот морал, неговата човечност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа можност ѝ го поставува идеалот кон кој таа би требало да се движи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се чинеше дека зарзаватите од нејзината градина, чудесно подготвени, се прелеваа во разните чиничиња, светнати од маслиновото масло.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека госпоѓата Камилска во кујната беше зафатена со подготвување на јадењата за послужување, Мајка на веќе седнатите Татко и Камилски им го донесе првиот подавалник со ракијата, мастиката и двете чашки, а потоа го постави на масата и поголемиот подавалник со раскошното мезе во повеќе чиничиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Маргина 36 159 Eda Čufer & Irwin THE EAR BEHIND THE PAINTING Приближувањето на 21-от век го поставува прашањето дали периодот во којшто ќе навлеземе ќе биде ист за сите нас.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На пример, го поставува прашањето на уметничкиот објект (или производ) во една средина која неспоредливо се разликува од западниот контекст, во кој тој ист објект егзистира и е сфатен.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во мојот живот, како да ја наследив татковата и семејна судбина на егзилските парадокси, кои секогаш на животот му даваа сосема подруга смисла и го поставуваат во некакво неразбирливо и апсурдно наттрчување со неумоливата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој гинеше во повеќе битки, излегуваше од смртта, но умре само во една, подмолна битка-стапица, дијаболичен предизвик кога пред време се врати во слободна Палестина, положувајќи го оружјето (извор за недоразбирање со многумина), кое впрочем самиот секогаш го носеше симболично...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Легендите никогаш не умираат и кога конечно ги напушта реалноста...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најпосле охрабрен, зедов слобода, да му го поставам на големиот поет, на стариот пријател и директното прашање, кое најмногу ми беше при срце: - Вие ја напуштивте Палестинската ослободителна организација кога Арафат најмногу веруваше во мирот, кога го стави потписот на договорите во Осло...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше повеќе игра на посакуваните симболи отколку на текот на реалноста која не беше толку идилична колку што се посакуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше уште многу прашања кои сакав да му го поставам на мојот стар пријател Махмуд Дарвиш, поврзани со мојот пријател Јасер Арафат и палестинското прашање, кои беа живо присутни во еден дел од мојот живот за време на дипломатската мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мораше да го постави, а сепак неговиот јазик како да не сакаше да го изговори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се чинеше дека нема никакво прашање што би сакал да го постави: уште помалку чувствуваше потреба да изговара бомбастични фрази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но неочекувано сфати дека во целиот свет постои само една личност на која тој може да ја пренесе својата казна - едно тело што може да го постави меѓу себе и стаорците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие така и треба да се сфатат, како бегло на суштинско за мене допирање на прашањето што си го поставив самиот за смелоста на млад поет на почетокот на своето творење да пее за Рацин, прашањето што си го поставувам и сега како и во сиве години во кои зад квантумот стихови и книги, но не и во нивна сенка, живееја овие стихови.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Од друга страна, пак, знаејќи ја улогата на верата во организацијата и општеството, Мехмед ја обнови Пеќската патријаршија и за патријарх го постави својот брат Макарија. Со тоа си го осигури своето влијание кај српската раја.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мислам дека токму ова треба да се нарече интерактивно, бидејќи целиот процес на она што потоа се случува зависи од она што си го поставил на почетокот. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 139
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Промоциската критика никогаш не ги доведува во прашање сопствените претпоставки - никогаш не го поставува прашањето зошто ја сакаме уметноста во која ќе веруваме, кое е ветувањето или „спасението“ својствено за тоа верување...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мене, тогаш, според условот што им го поставил татко ми прифаќајќи ја понудената функ­ција, макар што бев 17-годишен, ме сторија и преведувач, и секретар, и инспектор на отворените албански училишта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги замолив војниците, уште еднаш, во името на Бога, да ја поштедат нашата куќа и да го постават митралезот на друго место.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Прагот, сине, го поставил некој од нашите далечни предци.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најстариот син, без да знам, го поставил знамето на чати­јата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да го поставев на чатијата, ќе нѐ ставеа во редот на „предавниците”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Е, колку нѐ изврте човеков, токму како јагула, никако да дојде до вистинското прашање што му го постави секретарот за јагулите, за рибјите патеки, за да му се спаселе јагулите, - повторно коментираше Јагулче Дримски, но сега нечујно, онака за себе.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А, и кутриот Јагулче Дримски, имаше толку ум в глава да разбере дека го поставуваат на оваа функција не ум да дели, туку сила.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Не разбирам - реков. - Мислам на тоа колку сме млади и што сѐ може да си понуди младоста трагајќи по задоволства.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-И не одговоривте уште и на прашањето што пред ова ви го поставив: дали нешто пишувате?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога престана да му плеска на она првомајско привидение Пепрутката, веројатно понесена од некое посебно чувство, ми го постави најчудното и најнејасното прашање: дали сум посакувал да учествуваме во некоја заедничка игра, игра во која ќе имало малку свеченост но многу возбуда?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова беше прашањето што бев спремен да ѝ го поставам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеш ли да ми одговориш, се сврте тој кон мене, кое било првото прашање што си го поставил Адам кога се нашол во надворешниов свет во кој ќе треба самиот да одлучува а притоа не му се дадени или нема при себе никакви упатства и елементи што ќе му помогнат да донесува одлуки што ќе го поведат по вистинскиот пат?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби и затоа зашто слушна како раководителот го поставува истото она прашање што Филип имаше намера да му го постави нему.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се разбира, едниот од иследниците, оној со повредена лева рака и црн заечки опаш под носот, рече дека прашањето што му го поставил не било поврзано со никакво писмо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да влезеше во тој момент некој намерник во келијата сигурно ќе му го поставеше она судбинско прашање: нели надвор врне дожд?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Зарем пак!“ „Бартон? Бартон те вика. Ќе мораш напладне да отидеш во градот за да го поставиш телетронот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И ми се чинеше дека истото прашање го поставуваат за човекот што стоеше под бандерата сите оние од котлината на смртта од истурените шатори, оние што со наведнат поглед погледнуваа накај столбот, носејќи ги на врвот големите камења по патеката со расфрлени парчиња бодликава жица, тапкајќи по неа со боси стапала, и оние кои папсани ги трпеа ударите со кундаци и челични камшици.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го претвори во румено јаболко и го постави токму пред принцезината постела, на масичето кое допираше до нејзината перница.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
ги гледаше Висар на широкиот пат крај езерото испоседнати Ѓупците со разни бакарни садови што ги поправаа, калаисуваа и продаваа, ги гледаше како одат по куќите и бараат нешто за јадење, тропаат по вратите, а луѓето им викаа: „Сиктер, никогаш вас човек не може да ве нахрани; и кога Ѓуптинот го поставиле за цар, тој прашал: А што ќе правам за леб...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа едноставно се искушува себеси, се нуди себеси, обидувајќи се да се задржи себеси во точката на исцрпеноста на значењето. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 65 Она што Дерида го кажува, со сите оградувања, е дека неговите забелешки за значењето, И особено, како што може да се претпостави, за différance, се бесмислени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа концепција им дозволува не само да го прекријат со валенкис воениот авион, осмислувајќи го на тој начин, придавајќи му дополнителна димензија, туку им дозволува и да го „спуштат“ во позната и призната галерија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога Антони Барџис водел курс за пишување, еден од студентите му го поставил прашањето: „Зошто вие стоите таму и предавате пишување, а не јас?“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Почитта што еден ваков проект ја буди и неговото значење весело преминуваат од технолошки проблем кон иделошко достоинство. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 87
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се работи за оваа забелешка: Се обидувам да го испишам просторот во кој е се поставува прашањето за говорот И значењето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Исходот е забележителен: голем квалитет на извршување, вистинско руско уметничко дело кое го поставува прашањето на некаков нов естетизам наспроти изјавите на авангардистите од 70-тите и 80-тите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се обидувам да го поставам прашањето: што значи да се каже?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури и продавачот му го постави истото прашање.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Денес имам многу повеќе години, многу помалку коса на главата, немам фикус на балконот и сѐ уште немам одговор на прашањето што ми го постави татко ми кога имав четири години.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тогаи ќе да се јави честниј крст от небо, ангели ќе да го носат и ќе да го постават на това место дека бил Христос распјат.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
И от земља создал перваго человека Адама и го поставил у рај да седи.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
„Простете“, - го прекина ученикот кој беше го поставил прашањето, „кога велите мерење - претходно зборувавте за застарена апаратура и технологија на мерењето.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но бидејќи често не ги разбирам научните прилози од областа на правото, ми се случува, читајќи, да си го поставам прашањето: дали новите перспективи кои се наѕираат во меѓународното право би можеле да бидат од таква природа што би му овозможиле своевремено на вашиот татко да замисли извесни подобрувања на положбата на балканските народи?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Потоа академикот Друон, поттикнат од читањето на романот, го поставува прашањето: Зошто во еден долг период марксизмот завладува и се распространува во светот со толку силна моќ?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На средбата со македонските писатели, откако од претседавачот на собирот беше претставен и со искажувањето дека Роже Кајоа го поставува човекот во центарот на рланетата Земја, како најсовршено суштество, тој непредвидено го прекина предавачот и несогласувајќи се со неговото тврдење дополни: Не, почитуван претседателе, јас никогаш не сум го поставувал човекот во центарот на егзистенцијата, за мене човекот е и како другите животни, кој произлегува од делувијалниот период, со незавршена еволуција...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ви благодарам за прекривките, за вашата благородна мисла, која не престанува да ме следи во овие тешки времиња во потрага по спокој за пишување. Ваш Луан Старова
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во тие времиња кај нас постојано се цитираше една Титова изрека дека човекот е наше најголемо богатство и дека, тој е во средиштето на егзистенцијата. Времиња, обичаи...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Избегнувајќи го директниот одговор, бугарскиот министер за надворешни работи започнал да ги изнесува проблемите со кои се соочувала Бугарија „за повторно добивање на својата независност“, со што го свртел разговорот на сосема друга тема.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во таа политичка неизвесност, Донован на бугарскиот министер му го поставил прашањето "што ќе прави Бугарија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Адамиќ сметал дека во таа ситуација "Обединетите нации би требало да бидат тие што ќе обединат и ќе изнајдат формура за акција, со што оптимизмот на Салвемини би станал реален".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Овде Доливети го поставил прашањето дали за реализирање на идејата на Салвемини нема да претставуваат пречка, од балканска гледна точка, територијалните претензии и другите политички проблеми на Балканот или во некои соседни земји, кои би можеле да ја комплицираат ситуацијата?
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Една вечер така лутав наоколу, распрашувајќи се што би можел да сликам, а тогаш една моја пријателка ми го постави вистинското прашање: „А што ти најмногу сакаш?“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Така реков! – прифатив веднаш. – Бог што го поставивте над сѐ беше за едноконфесионалните, Бог на идеологијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Набргу мина на главната тема: - Утрово ми рековте, морам да признаам тоа силно ме вознемири, дека ние сме го убиле природниот Бог во душите на луѓето и на негово место сме го поставиле партискиот Бог?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој сепак ги чува за крајот своите крунски аргументи: - Вечното прашање што си го поставува човекот од пештерските прапочетоци, па сѐ до атомската ера е што се случува по неговата смрт?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Фала за прикаската“, задоволно му вели Летка и не се навраќа на прашањето што пред тоа му го постави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сепак, случајните кратки средби со мутулавата сокоја авторот (сега веќе не само Митре Геровски туку и „шпионот“) ќе се сретне уште многупати, како да го постави на дотекот што водеше до изворот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се почувствува стаписан кога разводникот пред да го остави на местото каде што го постави му нареди: „Пукај без предупредување!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Командирот на четата, еден црномурест сериозен човек, Еда го постави за помошник на магационерот од каде што со Марка си обезбедуваа паштети и сувомеснати производи, а пиперки, патлиџани и лубеници имаа на дофат во градините и бостаните на Албанците што беа распослани секаде околу касарничката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури отсега тие ќе заработат самостојно и снабдувањето со динамит ќе го постават на прв план.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но не го постави, зашто над нашите глави профуча некаква птица, а Билјана мораше да ја види.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Го гледам во нив прашањето што сака да ми го постави.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Истото прашање често си го поставуваат и двајцата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Верувам дека Билјана за сето што ѝ го реков, а не ѝ беше јасно, ќе го поставеше прашањето: „А зошто?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Пред да ѝ одговорам, бев веќе сосема сигурна дека одговорот е потврден.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, ова беше Игбал и нему можев сосема слободно да му го поставам тоа обично, а толку ретко употребувано прашање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Толку искрено го постави прашањето и ме погледна право в очи што не можев да скријам. А и немав зошто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги премолчив моите јадови. Игбал го премолчи прашањето што очигледно сакаше да ми го постави и се упативме таму каде што тој реши да ме одведе:
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)