Бунар е обликуван како кинеска кутија која содржи сѐ уште неоткриени прегради и веројатно уште по некое дупло дно, скриено до следниот обид за толкување на овој повеќезначен роман во кој можните комбинации на прашања и одговори со оглед на доминантните мотиви на сомнеж, на гласови на кои не е можно со сигурност да се потпреш, на паралелните наративни текови, се наизглед неисцрпни во мера во која овој роман може да го понесе епитетот на отворено дело без дефинитивни вистини и конечен, смирувачки крај.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Со себе, во своите коли, носат сè, но на враќање тие го понесуваат со себе само сонцето, воздухот, и насобраното здравје.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Филмот беше така изрежиран што, напоредно со страотиите на војните, на преден план се истакнуваше големината на француската војска која врз себе го понела товарот на војната...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Конечно се постави прашањето, зошто сите тие луѓе благовремено не прозбореле за сеновитите страни на своето минато, туку чекаа во јавноста да се појават документи што токму двократно ги обвинуваат - не само за докажана соработка со тајните полиции, туку и за прикривање на таа своја дејност - и на тој начин им товарат на грбот морален товар поголем отколку оној што ќе го понесеа навремено самите да излезеа во јавноста со своите вистини.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Го понесе Париз како неменливо зглавје. Гласот на Коен кој доаѓаше секогаш од некое ќоше. Сите тие жени, исончани тераси, цвеќиња.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Сладострасен ветер го допре со крилата неговото срце и го понесе плахо, необуздано...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
По десетина минути, поттикнати од гласовите на археолозите кои очекуваа вода, а немаа поим што се случува кај стубелот, Бојан и Денко направија столче од рацете, го седнаа изнемоштеното девојче и го понесоа угоре, кон колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Го положија на носилката и без да здивнат од напорното искачување, го кренаа болниот и го понесоа низ Гола Глава.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Глетката толку многу го понесе што имаше чувство дека може да скокне како лав на тигар.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
А потоа, како да му се симнал тежок товар од грбот, како да го понесе нешто убаво, секојдневно, извика: - Јас сум обично дете!
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Еразмо, збунет, незнаејќи што попрво да направи, реши да го крене немоќниот старец, да го понесе на раце.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Голема по својот дух, таа не само што ќе го понесе товарот, туку и ќе се усреќи од сознанието дека може да се размножи повеќекратно и дека својот голем дух ќе го подели со своите деца, давајќи им духовно богатство.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Тоа што успеале да го понесат со себе, секогаш стокмено, чекаше да биде фрлено на рамо и чекорот подготвен за долгиот пат на враќањето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Трчав по кејот, молев за помош и гледав во телото кое исчезнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Го видов и последниот негов чекор, по кој падна во водата, и таа го понесе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Е, тоа кутриот спанко не можел да го поднесе, па прибегнал кон најсуровото, за него единствено решение, самоубиство, но откако прво со себе го понел и семејството.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Знаеше да го понесе од темно до темно, а многу често да се продолжи и на повеќе денови.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го подигнаа внимателно и го понесоа натаму, под тоа високо сино небо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Уште истиот ден го испрати уверението за положените испити кое интуитивно го понесе со себе и телефонскиот број од домот на Ѓорѓе.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Рада и Јана влегоа да ја средуваат куќата, да му најдат место на целиот "магацин" - работи, што од Бечеј го понесоа со себе.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ете, одберете си сами наслов на делото што, во името на народот, како пресуда ќе го добие во институција која живее од таквите, „понављачи“ на испитот: „издржи до крај, или до смрт“ и како срамен крст ќе го понесе.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Едниот коњ послушно се повлекува од прозорецот; го фрлив пакетот во колата; бундата одлета премногу далеку и само со едниот ракав се закачи на некоја кука. Па може и така.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Тој читател е оној избраниот. И само тој може да го понесе тајното име на јунакот на оваа приказна – Аристин.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Над мене има дрвен таван а на него е прицврстена четириаголна маса поставена за јадење.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
И тој го понесе и се стиши.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Во врска со Хермесовиот жиг треба да се спомене дека Хермес Трисмегист (“три пати најголемиот”, заштитникот на алхемичарите) е нарекуван и како Татко на зборовите.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Поради својата лингвистичка активност, Duchamp со право може да го понесе прекарот на својот заштитник, и тоа не само поради измислување на зборови туку на цел еден нов јазик.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Си го понесуваат со себе да им мириса убаво.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Камилски на почетокот не сакаше да го меша искуството што го понесе од Голи Оток за кодошењето и кодоштвото, што се спроведуваше како дел од организираната психичка и физичка тортура врз затворениците.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Прогонетите Сефарди од Шпанија ќе го понесат како трајно богатство својот јудеошпански, во трајниот егзил во медитеранските земји.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Во еден период го понесе идејата своите книги во библиотеката да ги нареди историски, односно според временската хронологија, но брзо ја напушти оваа замисла.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тие ќе го сочуваат зачуваат нивниот кастилијански јазик, кој ќе еволуира во повеќе јазици (еспаниол, ѓудезмо, јудио, ѓидио, шпањолит, ладино итн., но ќе се развијат и јудеофранцуски, јудеоиталијански, јудеотурски и други).
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тој беше свесен дека тие нивни сфаќања - дека само Германка може да биде достојна да влезе во нивното семејство, "да ја измеша крвта со нивната", се нешто што ќе го понесат и в гроб.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Не лути ни се, чичко! и го влечи малиот понатаму, ама во главата го понесува и сувото и жолто човече.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Што дека уште веднаш им беше празно без него, особено на внучињавата, ама во неа имаше и надеж дека можеби некој друг го одлостил вагонот и го понел со себе.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Светот ќе го понесам во фенер од светулка, На крилат коњ ќе го пренесам цело време За да застанам пред себеси И да речам: Би небичас А се беше Бреме Бреме Бреме.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
И има место. He да речеш оти човекот е претоварен, па ајде, да не го товариме да не може да го понесе товарот?“
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Посакувавме новиот ветер на слободата, на отворањето на земјата, силно да дувне, да го понесе нашето писмо на некој облак, да го земе некаков добар ангел, да го однесе во Италија, во земјата во која Мајка некогаш беше среќна и да го предаде во стоковната куќа на Ла Ринашенте.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Таа овде брзо го понесе бремето на животот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Кога почувствува дека сите нејзини синови и ќерката се доволно моќни за да го понесат семејниот товар, таа остануваше само сакан гостин во нивните куќи, со речиси точно измерено време, кај секого.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Луѓето рекоа: - Ете, отидоа и тие... Злото си го понесоа в гроб...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Скопските раскази немаат претензија да бидат сеопфатен приказ на сите раскази воопшто, напишани во чест на градот под скопското Кале, кој лирски тивко пулсира со своите мали сништа на двата брега од реката Вардар, а веројатно нема да го понесат ни епитетот „прв” и „единствен” проект од ваков тип.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
„Болен е, помогни ми да го понесеме.“ „Сонцето.“ „Не, не е сонцето“, мрморам. Ме поставија на тлото.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Откако ручаа, Трајанка, единственото девојче што веќе неколку години другаруваше со нив и во ништо не беше подолу од ниедно од децата, го изваде од торбата шишето што утрината случајно го понесе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Таквите капетањи, кои товарот на војната и отпорот го понесоа на своите плеќи, Захаријадис не ги трпеше.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Едо имаше чувство дека телото му олеснува сведувајќи му се на пердув, чиниш сега беше оној момент кога пеперутките би можеле да го понесат својот кршкав лет, а потоа како истото тоа негово тело некаде длабоко одвнатре да му се дроби во ситен песок што се рони.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Така сега, кога мајка му му рече дека пеперутки ќе се собираат на него, се почувствува толку лесен што му се пристори дека тие можат да го кренат и да го понесат во убавините на нивните бои.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
А потоа, како да му се симнал тежок товар од грбот, како да го понесе нешто убаво, секојдневно, извика: - Јас сум обично дете!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Настапи момент кога Томчо требаше да донесе важно решение: да го понесе ли зајачето со себе или да го пушти на слобода?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)