го (зам.) - помине (гл.)

И сето тоа можело да се доживее само таму, високо, каде што нашиот незабележлив граѓанин и херој, Поетот, го поминува благопријатниот и посреќен дел од своето време.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сум го поминал ја моето.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повеќето вработени, како и впрочем во сите државни служби гледаа да го поминат работниот ден по принципот Нишај врата, земај плата или како Александар и уште два – тројца од вработените да сработат онолку колку што Тодор ќе побара од нив, ни повеќе, ни помалку.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тетин ми ја подигна едната веѓа сакајќи да ми укаже на тоа дека слушнал, а тетка ми заниша со главата и констатира дека веднаш мора да јадеме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дали денес третманот на ментално вознемирените е на повисоко ниво отколку што беше порано? Сегашната ситуација е покомплицирана од онаа од пред дваесет, триесет години.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Патот го поминавме за три часа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Цело попладне го поминав со Коста. Многу работи ми раскажа, многу.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се соочував со сложеното палестинско прашање, како предизвик во животот и функцијата која ми беше доверена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А немаше година откако се врати од Стамбол. Цел живот таму го помина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одново ги обзеде луѓето стравот и денот го поминаа надвор гледајќи кон дувалото, кон чадот, исчекувајќи што ќе стане.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И таман го поминаа анот од Младена Чкулот и излегоа на сретсело пред Влашкиот ан, се зададоа девојчиња од вода откај Јановата порта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не го исполни ли ветувањето, другпат езерово ќе го поминеш само со орелски крилја.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Откога го посетува Советскиот Сојуз, кога е во искушение таму и да остане, и поминува уште една година во својата колиба во Норвешка, Витгенштајн се враќа во Кембриџ 1937 година, а една година подоцна, кога Германија ја анектира Австрија, станува британски државјанин.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во Лондон, неколку илјади луѓе го поминуваат времето на Хемпстед Хит и на други места од пролетта до раната есен, а зиме мигрираат во душевните болници.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Септември минатата година го поминав во својот загребски стан.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сакаше да пронајде богата жена која ќе го сака токму таков каков што е и среќно би го поминала времето до крајот на неговиот живот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Најмили годишни времиња му се пролетта и летото: тогаш времето го поминува по ридиштата и околните места собирајќи секакви тревки и билки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А уште не можам да почнам да кукам, низ солзи да го поминам човекот, да го преведам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Живее во Кочани и дел од својот студентски живот го поминува живеејќи и работејќи во главниот град Скопје.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Цел месец го поминав во лечење на раните, а притоа ги враќав затрупаните сеќавања кои не биле толку лоши моменти.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Поголемиот дел од времето во денот, почна да го поминува тука.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
СТЕВО: Еднаш да се најдеш на прво место во право време, целиот живот ќе го поминеш како по лој.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Го помина шеталиштето, се нурнаа во мала врата и брзо заслегуваа по запрашено темно столбиште.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ги свртувам очите натаму, и што да видам: ја кренал Семјон раката над главата и го пипа стебленцето на лозата; потоа, бавно, со јаготките на прстите патува по сите кривини на дрвото, како да ги поминува низ најбавен ритам деновите и изминатите години кои само за неговите прсти оставиле траги на прачката на лозата; сето тоа го правеше токму онака како што постапи и син му, пред малку, додека ја пипаше истата прачка; некои невидливи чекори, стапка по стапка, бавни; и син му, како да настојува со прсти да го помине сиот оној пат што се издолжил по лозницата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мајка ми со години планираше да отиде и да ја види братучетка ѝ, но никако да се крене и да го помине долгиот пат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа силно го трогна, по првпат некој од Акиноските оставаше завет да биде закопан тука, во Потковицата, на Горник, заедно со луѓето со кои го поминал векот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше речиси утро кога легнав на креветот, жалејќи зошто нема да стигнам на време на плажа, зошто после бурната ноќ, морав да го поминам денот во спиење за да стигнам свежа на работа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И така значи?! Тој, добродушниот Хелвиг, тој благородниот, кого го запозна како таков... во заедничкиот живот што го поминаа сами двајцата... во земјите каде што работеше тој... одеднаш ја прогласува за виновна што се растури нивниот заеднички живот!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во 1939 година е избран да го наследи Мур како професор по философија, но поголемиот дел од војната го поминува како воен болничар во лондонската болница, а потоа во истражувачката лабораторија во Њукасл.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Некогаш бев многу бесна на светот, носев вина, тегобност, но не можев да ти префрлам за мојот гнев и за она малку време што ни останува, а можевме да го поминеме заедно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Стојан им дозволува опозиционерство на маргиналци, резигнирани интелектуалци и луѓе пропаднати во секој поглед кои денот го поминуваат во пијанење низ прчварници на периферијата од малите градчиња во нашата земја.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
А ако помине, Пандо, за нас тогаш е крајот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Добро е. Не се жалам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ретко ќе се чуе некој да се фали како прочитал убава книга, како скопал голема леа, како помогнал дома, како одморот си го поминал во Душегубица, Блатец, Теарце, Трново, Наколец или некое друго македонско село, кај дедо и баба, кај стрико и стрина.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кога ќе го забележеа од далеку, другите козари со стадата доаѓаа да го поминат времето со Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еден ден братучедот Јанко отишол да сомеле брашно во друго село каде што имало воденица, но како и секогаш, за враќање морало да се мине низ Долни Дисан, затоа гледале секогаш дење да го поминат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го помина камениот мост со неговите четиринаесет свода и со двата гроба отстрана на неговите градители, и токму кога се загледа кон многуљудната врева кај Даут-пашиниот амам, пред него, пак поради некаква важна случајност, застана чуварот на мостот и му се загледа со лутина в лице, небаре Ибн Тајко имаше скриена намера нему, кој се грижи за мостот и за неговото одржување, на некој начин да му наштети.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Тоа е тој“, со тага си помисли Миша и суво одговори: - Троцки беше разобличен долго време пред да се родам, а реакционерното учење на Маркузе ние не го поминавме.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Она малечко време што го поминале заедно на салашот за време на раѓањето на Пеличка и она другото додека се вратија во Скопје, ги сплотило толку многу што ги направило роднини, од кумови и нема поблиски надвор од семејството.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Реков: само еден мост. Го поминавме ли мостот, ќе ти се насадат љубителите на играчки како мушички на шербет.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Таму сум роден и таму детството го поминав.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
“Постојано мислам на тоа,” продолжи таа одушевено.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но јас сиот свој живот го поминав без некој увид во поединостите и без стриктна самоконтрола.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еден од главните писатели на германски јазик на ХХ век, роден во еврејско семејство кое му припаѓало на средните граѓански слоеви.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И откако го поминаа Бит-Пазар Пелагија го олабави грлото, дозволи да излета првиот збор, рече Денеска почувствував и радост и болка во исто време, мајко Персо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Двете жени го поминаа чардакот и сами влегоа во големата одаја.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Преостанатото време од неколку часа го поминаа на Калемегдан.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Застанати простум пред иконата му се помолиле на Господа и Богородица, па излегле во дворот со јајце вапсано и со светена водица да го поминат имотот и имањето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А кога го поминавме Камениот мост ми го покажа оној див костен, мислам дека тоа беше петото дрво од Офицерски дом, под кое Јана ѝ го превзела некогаш првото либе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Празното Мјенѕиздроје го поминаа без да ги забележат луѓето кои беа тука на одмор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По два дена ќе биде осми август, Света Петка, и тој уште сега се мачеше, тоа го знаев, како ќе го помине тој ден без работа доколку жена му го преколнува да не работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Единствено место каде што можевме да го поминеме малкуто слободно време беше дворот, вам веќе познат, и појасот околу ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
ФРОСА: (крстејќи се). Со здравје да си оди, со лес да си го помине патот. Со лес и со чест да си спечали.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Си го поминав животот како што сакав... Ѝ дадов на душицата сè што бараше, зашто знаев дека е гостинка во мене - еден ден ќе ме напушти...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Јули минатата година го поминав во својот загребски стан, зад спуштени ролетни, зјапајќи во телевизискиот екран.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Според планот централната колона (Третата македонска ударна бригада, Косовскиот и Гевгелискиот одред и единиците од врањското подрачје) требало да го помине патот кај Стразимирово, а потоа да нападне на Босилград.139 Меѓутоа, поради продолжувањето на бугарската офанзива и непланираното задржување на единиците на НОВ и ПО на Југославија во реонот на Црна Трава дошло до доцнење во извршувањето на поставените задачи.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Што одбра човек оддалеку со кој ќе го помине животот?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
“Што е следното на ред - комодата? работната маса? купатилото? веќе го поминав купатилото со правосмукалка, и мислам дека ќе го завршам денеска...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го поминав периодот на опседнатост со возовите, но се уште ме возбудува нивниот врисок, кога запираат или поаѓаат кон некое друго градско утро, во тешкиот, замаглен здив на железничката станица.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Сум го поминал ја моето. Не треба повеќе. Старост, грдост.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
По куса тишина, другиот рече: – Подготвен сум да го поминам со тебе, дури и да треба да одиме многу години.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Паметам само две реки: Кубан и Волга. И Дњепар го поминав, ама бегајќи“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Моравме малку да подзастанеме пред да го поминеме џадето и потоа меѓу германската стража се вративме назад.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Најголем дел од својот престој го поминал во областа Лерин, каде што се задржал сè до октомври 1944 година.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Јас читав. Тогаш за првпат го поминав Фројд, Кјеркегор, Маркс и Ниче.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И бидејќи знаев дека еден ден таа ќе се соса, ќе дојде до ова, гледав животот да го поминам што може подобро: шетав, скитав, одев кај ќе ми текнеше...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Душа прибраа и преспаа во училиштето, во црквата и во куќите на Лобанчени, а денот го поминаа скриени во шумичките надвор од селото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наговорила две други девојчиња да тргнат со неа, избегале од поворката и цело попладне го поминале следејќи некој непознат човек.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Крстовица забави чекор во кој Кузе забележа страв. Ликуваше кога гледаше такви.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секој поединец, на кого ќе му се случи да не го сфати ова правило ќе мора да го помине долгиот пат на превоспитувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А за развиен, дури и го помина Јована, кога почна и да го кутиња по орото кога се фаќаа да се борат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
За да кажеш: „Светот е без Бога“, зарем не треба прво да го познаваш целиот свет, да ја испиташ сета вселена со сите нејзини сонца и ѕвезди, историите на сите времиња, да го поминеш сиот простор и сето време?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Та, ете, затоа гледам и сега некако да излезиме од селото со мрак, ама да не е ногу рано да не можеме да го поминеме орманот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гледав како го поминува честарот што слегува кон водата токму на она место каде што патот поминува најблизу до реката, а потоа наеднаш Даскалов го напушти патот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неколку дена по безизлезното прифаќање на неговите хирови и помирувањето дека со ваков човек треба да си го поминам остатокот од животот (личен став што не можеше да најде свое логично оправдување, но секогаш беше присутен), тој имаше смелост да ја избегне средбата предвидена за нашите вообичаено убави неделни прошетки низ паркот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Човечката рамнодушност ми ги отвори очите, животот ме научи на простување, тлеечкиот жар од горко и очајно плачење кое доаѓаше од далечината ме научи на простувањето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Започнаа да зборуваат на латински; потем, на германски.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Цел ден го поминав во посета на старите гробишта Pere Lachaise.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мислам животот што го поминува тука и сега никако не е подобар од оној што го проживеал за време на борбата од другата страна на Кајмакчалан.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сакам да ме подучиш на Занаетот. Крај тебе сакам да го поминам патот што води до Каменот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледав во ретровизорот, нашите гости Американци поголемиот дел од патот го поминаа во спиење.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Потоа бил уапсен од Германците, тие лошо се однесувале со него, бил ослободен и оттогаш бил во Унгарија, од каде што била добиена и доставената информација".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Цел живот го помина како аргат. Јас на 26 години имам своја канцеларија.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Човекот е она што го поминал и искусил во своето минато. Ова е непобитен факт!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
— Ами, зошчо да губиш време кога знајш? — му рече на Кретата и го помина во второ одделение.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„За утеха, останува само едно нешто. Останува за планетата Земја да водиме сметка така како што поединци умеат и можат да се погрижат за здравјето на своето тело и својата душа за да го поминат животот без болести, здрави и весели и со надеж дека најверојатно ќе поживеат некоја година повеќе, со добра сетнина.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да го поминат мостот, да се префрлат на другата страна од езерото, да ја фатат планината, да се скријат во грмушките, во честарот... а авионите долетуваа од кај планината Бела Вода, правеа полукруг и во низок лет пукаа, фрлаа бомби, гранати, оган над рамницата, чад, викотници, лелекања...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Децата на сиромасите останаа да го поминат летото безгрижно, доколку татковци им не ги приглавија кај некој чорбаџија да му ги враќаат воловите и коњите по гумната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
ЛУКОВ: По ѓаволите, уште цели пет часови. (Пауза.) Понекогаш ми се чини дека сиот живот сум го поминал во чекање на луѓе што задоцнувале со своите пристигања.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Глетката е необично променива: час гледаш како сите добро се знаат, среќни се што заедно овде безгрижно си го поминуваат времето фалејќи се еден другего за сè што направил и истовремено се прават како никој никого да не познава дури и како секој од секого да се срами.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Седат сите околу масата, за децата, се разбира, нема место, тие се во другата одајка, го гледаат и го слушаат Димостена, а тој го држи лицето како кадро што почнало да се губи од хартијата и ги пушта своите така да се рече излитени зборови, кажувајќи за затворскиот живот и тоа го поминува само со десетина во кои се нагнетени пет шест и повеќе години.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ќе повторам: Користете секое слободно време од неделниот одмор да го поминете во средина што е поквалитетна од оваа што ја имате во градот.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И овој пат што ми претстои: недоодлив, но што морам да го поминам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако му се случеше да биде со некој рамен на себе, уште и можеше да мине како човек на место, мошне честит, во многу нешта дури и доста умен; но штом ќе му се случеше да биде во друштво каде што има некој макар со еден чин понизок од него, тогаш тој стануваше просто за никаде: молчеше, и неговата положба просто предизвикуваше сожалување, дотолку повеќе што и самиот чувствуваше дека би можел да си го помине времето неспоредливо поубаво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го рече тоа со подбив, со мирен глас, како да станува збор за грутка снег што одамна се има растопено а во нејзината дланка останала само лигавата навлажнетост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Имаше можност ако го поминам интервјуто да ме земе со него на истиот брод со некакви лажни документи дека сум му жена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да го поминат тука блатото не смееја, беше најполоноводно и најшироко, а да се вратат во Потковицата без главата Владимирова и без чупата Перуноска исто не смееја, зашто не сакаа да се изложат на нови подбивања на христијаните.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Синко, внимавај да не сториш нешто лошо...“ вели наутро, брзајќи на работа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Персеј остатокот од својот живот го поминал во заточеништво на островот Елба. Умрел меѓу 163 и 161 г.пне.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Ноември минатата година го поминав во New York, во станот на една пријателка којашто беше на пат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Август минатата година го поминав во едно мало островско место на Јадран.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Гого беше дојден од едно гратче среде внатрешноста, каде што се родил и каде што го поминал детството, сè додека имаше школо во кое можеше да се учи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А тој пат само со еден поглед може да се изврви...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Денот го поминав во шумата кај Стење и ноќта ја преминав границата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еден таков систем (ако го поминал ТТТ) би бил навистина втемелен: Ништо виртуално во врска со него.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Таму нѐ носеа не за да гледаме футбалски натпревари, туку во трчање и играње на зелениот килим од ниско искосена трева да го поминеме половината ден.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Зошто не можеш да го ‘поминеш‘ првото одделение?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сакав да ја смирам, да ја предупредам дека јас сум сигурно во првата третина ученици која ќе го помине класот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вагонот со дрвени седишта во кој патуваше беше преполнет од едно единствено огромно семејство, составено од една беззаба прабаба до едно едномесечно бебе, кое патуваше за да го помине попладнето со сватовите на село и, како што му објаснија слободно на Винстон, да набави малку путер под рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ти се возиш во автомобил“, му велам јас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Безумник, брза, трча, вјаса, цел свет со невидена брзина го помина , до тебе да стаса.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Михаил Ренџов го поминал векот во библиотека, опкружен со книги.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Малку беа тие кои го знаеја и можеа да го поминат патот до пештерата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бев и до Охрид по широката калдрма од бел камен, сѐ крај езеро. Осум илјади чекори. Патот го поминавме за три часа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Соговорникот го погледа сомничаво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Своите опсервации за она што го видел за време на својот престој го набележал во подолгиот извештај што го доставил до Управата за специјални операции на 12 декември 1944 година, а извештајот во Форин офис пристигнал на 30 декември 1944 година.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ја прашував како го поминува денот а таа ми вели: Ќе станам наутро, ќе си го ставам појасот, имам сине, голем појас, ќе ми ги стегне коските, инаку коските ми се растурени и веќе без него не можам да мрднам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кучињата се вратија дури кога стадото го помина исушениот поток на кој како непроѕирна сенка умираше стара безгласна воденица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еве неколку збора за неа: родена како Џесика Штајхауер во 1973 година од татко Јапонец и мајка Германка, детството го поминува во родното Њу Џерси, каде што завршува основно и средно образование.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Чепкаат во тоа што го поминале по планињето, без престан ги бараат виновниците за изгубената рака, нога, големите лузни, за опустошените села и уништените куќи, за осакатените и загинатите, за изгазената верба и лажните ветувања, за удолницата што ни ја направија многу стрмна и по која сѐ уште не сопираме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Веќе си замислував како ќе го поминам во убави мигови и друштвото на мојот сакан дечко.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
25 ОСМИОТ ДЕН од денот кога дозна за смртта на Ристо, Крстовица го прегази џадето и, откако го помина бурјаништето, стаса до беловицата што беше ја забележана порано кога со жените одеше да собира суварки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Денот го поминавме во една шума. Ноќе нѐ товарија во камиони и во зорите стигнавме тука.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
— И по сето што го поминавте?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така беше го поминал целиот бел свет, оној старец, оној бригадирот Језекил, сиот бел свет, кон кого имал толку малечки барања онаа првата утрина, кога заминувал првопратено; со една тајфа тој отиде дури и во Канада, но ни онаа, другата страна отаде Океанот не сакала ни да чуе да биде малку подарежлива спрема него, и сега веќе не постоеше нидно место на светот, кое што не беше запознато со тој заговор: на она ситно човече од мајсторските тајфи да не му даде ништо повеќе само толку колку што му беше најнеопходно, не водејќи сметка за неговите крвави соништа барем еднаш да може малку подолго да здивне, барем еднаш малку да подзаборави на својата тешка копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само понекогаш ќе ги штрекнеше старото палто на Павле. - Е, до година...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Неупатеноста никого не го ослободува од вината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Целото претпладне го поминаа во ливадата чувствувајќи како да се наоѓаат во некое осамено рајско катче недостапно за очите на луѓето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тогаш родителите ги земаа двете постари момчиња од интернатот дома за да го поминат викендот со семејството.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Јас, тоа последно лето што го поминав во нашето село, бев на возраст од единаесет години, мојата сестра Ева тогаш имаше тринаесет години и нашиот брат Тома на возраст од петнаесет години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Под сенките на густиот врбјак го поминавме денот и ноќта, по полна месечина ја преминавме границата и стигнавме во Медово каде ја преспавме ноќта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во една таква расположба, недела две пред самата Нова година, Пелагија и Чана заминаа од долното предградие кон центарот на градот, не со умисла да купуваат за себе или за децата, туку да го поминат центарот, да го изодат плоштадот, да завлезат во уличките зад него, да ги признат фотографиите на новиот филм во кино Младина, да излезат на дрвеното мовче преку кое ќе стигнат до малечкото плоштадче пред театарот, и уште потаму, до онаа грозоморна зградурина под Калето што ја викаа Фестивална а беше начичкана со бегалци, со Егејци.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа ги имаше прибрано кокошките веќе, а своите пиленца - внучињата кои денот го поминаа надвор, околу зградата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас знам шо ќе си посакам! Знам! Сакам да ја запознаам мојата љубов, мојата животна љубов, оној со кого ќе го поминам целиот живот!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Летото весело си го поминаа, дури повесело и од што се надеваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Морало овој круг да го истераш, да го поминеш. И колцето се врти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни објаснуваа како го поминуваат нивното време, дека имаат свое производство, дека читаат, се молат, веруваат…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Долго по него, тука наоколу, се расфрлаа неговите коски, но и нив земјата, невремето, ѕверовите и последната Голема војна сосема ги уништија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Целиот свет го поминав, сепак најдов дар за тебе: Највисок,најширок и најтопол ископан од моето срце-БЛАГОДАРАМ, чувај го себично, како тајна!
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Уште со видело фатија метериз во камењето над патот и ги видоа сите пазарџии како ги бркаат добиците, што побргу да го поминат ова страшно место, ако не сакаат да останат без ќесиња и без добици, а може некој и без глава.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Првото лето Толе го помина со неколку кражби и зеде некоја пара за зимовиште.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во неговите очи понекогаш се гледаше силна желба да учествува во некој интересен разговор и круг, но мислата го кочеше: да не биде тоа премногу од негова страна, да не биде фамилијарно, и да не го намали на овој начин своето значење?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некаде меѓу она што тие го правеа лежеа моите опсесии.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го заобиколи трњакот и влезе во питомината на која до пред една недела, изгледа, не беше ожнеана пченицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Синко, дали чесно си го поминал денот?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јосиф го набрчка челото во знак на чудење, но спокојно продолжи по патот, решен да го помине целиот ден во безделничење, преместувајќи се од клупа, на клупа, а и како да не се преместува, кога на една фалеше даска за седнување, на друга даска за потпирање, на трета, ногарки...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Голем дел од животот го поминал во странство, во Тангер, Париз и Лон­дон, секогаш во бегство од полицијата, самиот себе и инфлацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се раскажува и тоа дека тука, покрај кладенецот, некогаш одамна, во земуница, молејќи го поминал животот некој грешник (очајник, покајаник - или што ли бил) од Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не сети како го помина просторот од пристаништето до оваа тесна улица каде што се потајува во бујната зеленина на бршленот вратата на магазинот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Патувањето го поминав гледајќи ги прекрасните пејзажи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Средното училиште го поминав кршејќи глава со секакви учители и администрации.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Тој целиот живот го помина со амалскиот самар на грбот, со амалската ортома околу половината, со проклетството на Атлас и на Сизиф, да ја крепи и пренесува земјината топка.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„До лани одев, ама сега не одам зашто не можам да го поминам првото одделение.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Подготвени ли сте да го промените идентитетот и да го поминете остатокот од животот како келнер, или како пристанишен работник?“ „Да.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова е прашањето поставено на овој „виртуелен” симпозиум, првобитно воден електронски помеѓу четворица когнитивни научници: Доналд Перлис, информатичар, се залага за тоа дека според компјутационалистичката теза, виртуелните умови се реални па според тоа Серловиот аргумент со кинеската соба потфрлува, бидејќи ако Серл меморизирал и извршил еден програм кој би можел да го помине Тјуринговиот тест на кинески тој би имал втор, виртуелен ум што разбира кинески за кој тој бил несвесен (како кај повеќекратна личност). 70 Margina #3 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Истиот ден ДХ42 добила нови информации и го известила СО2 дека спротивно на претходната информација "Михајлов го поминал целото свое време во Полска.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со години го следев Јасер Арафат и пред и после периодот кој го поминав близу до него во Тунис и Картагина во осумдесеттите години на минатиот век, како и поетот и Арафатовиот соборец со перо Махмуд Дарвиш, особено по нашето познатство во 1978 година, па с до крајот на неговиот живот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не е лошо од тоа тесто да се замеси огромна топка и за нашиот именден да се испече огромна погача, а во неа да го вклучиме и Троцки, и можеби дури Херберт Маркузе, - велеше Василиј, доверливо гледајќи му во светлите очиња okno.mk 205 на Миша и фаќајќи го за коленото.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Аха, значи, кражба! – исцеди Кузе. – Ајде жено, тргнувај пред мене.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На неа го поминав сето детство, за неа скитав по светот да соберам пари, да направам куќа”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Добар дел од животот го поминал во доброволно прогонство (Трст, Пула, Цирих, Париз).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Филмот завршува со слика од неколку патнички коли и автобуси полни со туристи кои го поминуваат мостот кај Кулата и восхитени од убавината на ова божјо катче, се враќаат на југ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Заведен од духовитоста и афоризмите, читателот е поласкан да присуствува на едно вакво општо дрдорење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се сети како да го помине времето. Не требаше да оди далеку.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)