го (зам.) - поклопи (гл.)

Ураа фати го! – викаше еден, го поклопи со самиот него, нафрлувајки му се, го дофати за задниот дел од вратот, па го закла за миг како пиле што се коли..
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Посебна драж внесла детската рака во оваа сцена со тоа што мачката ја нацртала двојно поголема од Шара, Па чисто логички земено, ништо не би и пречело да рипне на него и да го поклопи целиот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И на главата има плетена волнена капа која му го поклопува челото до самите веѓи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со последната страница, со која го поклопи ракописот, Грдан се протегна од долгото седење, но во истиот момент се сепна и ги спушти рацете, зашто пред него веќе стоеше Горда - облечена и дотерана.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Напати му се причинуваше дека се тоа бранови што се креваат, шумат, се пенат и тамам да го поклопат се расчленуваат на најразлични бои кои треперат, треперат додека не се претворат во шарени кругови кои се вртат, се вртат околу него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чомлекот, на пример; редовницата уште одвечер ќе го наполни грнецот со дробенки од гоедско месо, само удина, ќе стави многу кромид, цел грст налупени чешниња лук, една рака суви везени пиперки, црна пипер, сол, две-три дрвени лајци сало и ќе го поклопи; околу наоколу поклопот убаво ќе го залепи со тесто за грнецот, за да не туши, и така спремениот грнец ќе го намести на огниште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пеперугата и понатаму шумно се врти околу зачаденото стакло на ламбата; нејзината сенка игра по ѕидот, го поклопува пајакот, пак ја снемува и пак се појавува - трепетлива и голема.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со дланката го поклопи цртежот кој беше најблиску до неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Остави го цртањето, ако сакаш да си ја спасиш смислата на својот живот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А кога ќе ја налутеше, носеше сè пред себе, матна, разбранувана, можеше со само еден потег да го поклопи и да го угасне.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Благо, без тежина, тој му го поклопил на видовникот едното рамо со дланка и му рекол да не се спротивставува, да легне на грб пред неговите нозе, да остане без отпор пред ножот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој имал моќни очи и можел без милосливоста на месечината да го види меѓу сите видовитиот Дмитар-Пејко и да дојде до него додека ја сечел со џбиткавоста толпата што полека се стивнувала, чиниш и се предала на судбината во многубожечко исчекување на ново чудо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот ја задена секирата за појас. Се наведна над легнатиот и му го поклопи челото со тешката дланка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Облаците го поклопија градот, беа сива корица на една книга со многу испреплеткани тајни.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мирон се наведна за да види ( „ Ха, срце прободено со стрела!“) и не сфати зашто не се надеваше: земјата порасна и му се залепи за грб, небото падна ниско и го поклопи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Камилски живна, стана од своето место, го поклопи големиот речник пред себе и рече: Во право си, пријателе, животот останува првата и последна проверка за вистината...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така двајцата стари пријатели појдоа по жива потрага на старите османски зборови по еден вид нивна проверка во животот на коишто малку се сметаше како белези на едно исчезнато време...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа гласот му го поклопија испреплетените звуци на хармониката и во тој миг во куќата на вториот кум бабите запалија свеќа и ја определија првата тажачка со покорност и со сув плач - нивна врсничка им доаѓа, пред сите нив стои една и последна врвица по која се чекорилесно и нечујно, со насмевка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се наведна над легнатиот и му го поклопи челото со тешката дланка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но, штом го сместив во прегибот на левата рака, галејќи го со дланката на десната, со која целото можев да го поклопам, мачето се смири, се скроти така што, мислиш вели: Мене овде ми е убаво!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зар не гледаш дека и докторот кога ќе дојде во селово се напива за да ги тргне мислите од вулканот што му чади над амбулантата, да не мисли дека секој миг може да го поклопи...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Поп Петко си го поклопи цело Витолишча и кај него ништо не се измени. „Оче наш“, „Свјати боже“, „Господи, помилуј“, останаа истите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако венчаваа тие за половина лира, тој земзше бела меџудија, ако свртат тие на српски пари — десет динари, тој венчаваше за пет итн. се додека тие изумреа без наследници, та си го поклопи целото село од двесте куќи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А потоа пред полноќ небото го поклопуваат ниски, густи и влажни облаци, коишто го покриваат овој град на илузии онака како што мајка покрива дете што се заиграло, па заспало.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
„Да бидеме чесни еден спрема друг“, го поклопи сенката на агентот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„На отец Симеон“, одговори мракот од него и го поклопи. *
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Синот од срам сакал да се направи дека не пуши, но стариот вака го поклопил: - Запали кога веќе си почнал да ја смрдиш таа смрдеа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во појасот тој стави пиштоли, на колкот јатаган и на главата кожениот калпак на деда Гера, којшто го поклопи до под носот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не ги ни засука ракавите кога ја нурна во водата и со долниот дел го поклопи падобранот од тоалетна хартија и којзнае уште што друго под него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, тактиката излезе сосем беспотребна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)