го (зам.) - познава (гл.)

Примерот на Зефиќ е поучен за тоа како еден работник треба систематски да ги користи сите правни средства кој му стојат на располагање за да се бори против нанесените неправди.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како што нагласува и таа самата „не постои орган кадешто не го пријавила тужениот“, а доколку на нејзино место беше некој работник што не го познава правото и законите, тој немилосрдно ќе беше изигран и правдата немаше да биде спроведена.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не можеме да ја превидиме новата порака на квантните истражувања, според кои свеста игра активна и неделива улога во она што го познаваме како физички универзум.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со други зборови, во таквите системи на писмо планот на содржината изразен со зборовите на конкретниот јазик, непосредно се одразува во знаците на писмото, со што знаците на писмото ја играат улогата на единици, кои покрај зборовите од конкретниот јазик ги изразуваат и универзалните појмовни категории од разните нивоа на апстракции.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ваквите знаци на писмото во идеографските или семасиографските системи ја заобиколуваат фонетската вредност на конкретниот јазик и адекватно се читаат од претставници на разни јазици, кои ги познаваат тие знаци, т.е. го познаваат она, со кое што корелираат тие знаци.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од неодамна тој има нов проект, поддржан од некои големи американски универзитетски лаборатории.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кристоф Шикле Tageblatt, septembre 1997, Luxembourg Писателот ја познава земјата на козите и во албанскиот и во македонскиот дел, но го познава и периодот на бурните историски и социјални настани по војната, кога на власт стапува Комунистичката партија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Немаше човек да не го познаваше Чанга. Тој имаше остар и непредвидлив ум, не беше лесно некој да го надмудри.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козите сами го познаваа патот. Се случуваше Чанга да ги остави, и тие непречено да стигнат дома.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие добро го познаваа балканскиот менталитет во кој беше всаден синдромот на самоуништувањето, на проклетството, кога му е арно на човекот и на народот со козите, да му умре козата на соседот без длабоки, суштински причини.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во богатото и разнородно книжевно дело за деца и млади на Ванчо Николески, во недоброј убави и толкупати недоречени и незавршени страници од писателовата идеја и мисла, по неговиот знак на препознавање „Волшебното самарче“, секако и романот „Гоце Делчев“ е во редот на оние негови дела по кои ќе го познаваме и помниме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Да. Негов сум, - одговори Гоце, - а од каде го познаваш татко ми? - Ех, од каде? - рече Даме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таквите литературизирани судбини во одделни литератури имаат своја богата традиција и претставуваат долгорочен национален интерес и системска програма во творештвото.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Откако двајцата ученици добро се погледаа, Даме рече: - Добро... туку... - Што “туку“? - праша Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој се бранеше дека не го познава.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Никаде, кајмакам ефенди! - спокојно одговори Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Јас не го познавав. Подоцна во разговорот видов дека е наивен, но не ми падна на ум за тоа да го обвинувам, дури напротив, ми беше мило, бидејќи знаев дека всушност се работи за чувства кои во моментот го беа опфатиле.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Квечерината на дваесет и трети мај, кога се вратив од височинката каде што веќе се изведуваа работите на главниот резервоар, за кој земјата беше ископана и, на камиони, однесена, та почнуваа бетонерските работи, кога се вратив таа квечерина, пред куќата ме чекаше човек кого не го познавав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За жал, природата не познава време за умирање како што медицината го познава за раѓањето.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Градот што таа го познава.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не го познава ниту Слобода.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но дури и посетителите коишто одлично го познаваат неговото дело и живот, наоѓаат дека инсталацијата е помалку okno.mk | Margina #15-16 [1995] 91 неразбирлива.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Арена понекогаш ја опишуваат како колекција на визуелни документи од Бојсови објекти и перформанси од 60-ите и раните седумдесетти.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Контакт-адресата речиси е обврзувачки дел од мејл-арт работата, но постои и тнр. „еднонасочен“ мејл-арт кој често се одвива на начин и испраќачот и примателот на пораката да не се познаваат, или примателот да не го познава испраќачот; едноставно повеќе-помалку случајно некому му се испраќа некаква мејл-арт порака, и толку, не се бара фидбек; постојат и специјални случаи, тнр. „енигми” или „истраги” кога во мејл-арт пораката (или во низа пораки) се разоткрива некаква мистерија или шифра која понекогаш значи, на пример, само откривање на контакт-адресата, но понекогаш богами шифрите носат прилично дубиозни уметнички пораки (постои еден генијален „поштенски“ роман на мистериозни­от американски писател Томас Пинчон, „Објава на бројот 49“; самиот роман можеби и (не!?) може да се смета за мејл-арт, но во секој случај тој е инспирација за многу мејл-уметници).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој сега прави кариера на еден четврт континент.  Во еден дел од овој голем свет во кој, инаку, и по холокаусот не претстануваат насилствата: стари, сега и нови Берлински ѕидови подигнати на Кипар и во Израел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Прави сјајна кариера на дипломат од највисок ранг и доверба на својата земја и во мене предизвикува извесно задоволство и гордост дека сум го познавал.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така рабинот веруваше дека градот според кој е именувана неговата синагога, не е нужно да го познава од лично искуство, дури веруваше дека подобро го знае во неговата дијахрониска и внатрешна димензија од списите што ги наоѓаше во својата и во другите библиотеки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Следбениците на Адолф Хитлер го познаваат тој симбол, приказ на идејата во човекот, во знамето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Денес како во тоалетна шолја да сме сонувале”, е цитат на Музил, кого господинот глушец, лажниот автор на стрипот, се чини, пристојно го познава, но, се разбира, не како нас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И тој е од твоата траба, арамија, Толе од Крушевица; зар не го познаваш? — одговори Митра.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но сега Бахтијар заповеда јуриш на Маргара додека не се извлечкани преку слободниот простор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги познаваше лаежите на секој овчарски пес, знаеше кој овчар со каков кавал или шупелка свири и по тие звуци тој го познаваше секој булук на кој стопан е.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вечерта дојде Толе кај Гламнови и го најде Андона, кого и од порано го познавеше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури Толе разговараше во оваа колиба со четниците, Петре се поздравуваше во другата со Дамета Груев, којшто како местен работник и човек им го претставуваше на тие што не го познаваа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Му се обрна на Андона, кого го познаваше од порано.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бахтијар и бимбашијата не го познаваа местото и не предвидоа дека може некоја чета да ја опседне таа тумба и да ги бие одзади.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И навистина, Толе ја зеде улогата од Ѓорѓија, а и овие се согласија, бидејќи им објасни дека го познава овој крај, а има и свои пријатели.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како зачетници Тезауро ги споменува шпанските проповедници во Неапол, а тој самиот - а тоа го прифаќа и Бенедето Кроче - го познавал трактатот на Грасиан.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Отиде сам во место каде не бил со неа и каде не го познаваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Макар што му го познаваа добро карактерот, тие постојано од секој негов збор се штрекнуваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одлично го познава македонскиот јазик.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Често му носеше дома понекој документ што требаше брзо да се протолкува. Добро го познававме.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Затоа, ако веќе морате да купите, купете од некој што го познавате или од веќе проверена роба.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во таа смисла, светот на Ботеро е свет на сликичката, на “лубок” и во исто време, тој е толку сложен во својата конструкција; тоа е народен свет затоа што во таа “служба” за која веќе говоревме, народот не го познава лажниот срам, тој отворено говори за сѐ, за своите наклоности, своите желби, своите форми; него не го вежбаат во непотребните чувства, затоа што тоа ќе значеше да се посомневаш во среќата да бидеш она што си.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но, Дишан мораше да го познава најпознатото дело на Кирхер, насловено како Ars manga lucis et umbrae.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Овој крај тие не го познаваа. Случајно на главниот пат наидоа на една жена со остар поглед и ја прашаа каде е тука најубавата река.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тие си го познаваат занаетот и си носат со себе делови што лесно се расипуваат така што веднаш, ќе си сменат и, уште ти едно цигаре не си испушил, ќе ти викнат качувај се.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Или сите овие претпоставки беа обични самозалажувања бидејќи изгледа токму Даскалов отстојуваше овде, а јас бев оној отскитаниот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност зборовите што втасаа од некаде ми открија дека тој сепак се наоѓа во собата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или помеѓу зборовите на вака скудно изразеното незадоволство поради необмисленото однесување сепак беше содржана и премолчаната благодарност за љубовта што и ја беше понудил непознатиот војник на бел коњ, и убавите денови што можеби ги имаше поминато со него (за кои никогаш не беше спремна да раскажува); да не ја забораваме притоа и разочараноста која иако не беше најдитректно искажана веројатно навраќала во нејзините размисли шепотејќи и грдо и неутешно дека замаеноста од лудата среќа за жал премногу кусо трае?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели тој често ми има зборувано за тие небесни чекори што толку убаво го познаваат јазикот на оддалечувањето?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зарем не сфати дека знам сосема малку за незгодата што го снајде Иван?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А израсна овде. Го познаваше овој предел уште кога на тоа место имаше ниви со пченка и компири и го гледаше овој предел како се развива.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Подготвен сум да се обложам дека многу од вас си велат себеси дека го познаваат сопствениот јазик.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Всушност, јас сметам дека традиционалната врска помеѓу науката и терапијата е една од оние идеи кои ги хендикепираат терапевтите, теоретичарите, истражувачите како и клиентите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ѕвездата му се гаснеше. Ми личеше на скршена порцеланска фигура на оној Пенчо, што го познавав, му завидував и се одушевував од него, пукна пред мене и ја откри својата празнотија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го слушав како говори, сосема убеден во тоа што го говори, и почнував да се плашам; Лудвик, оној Лудвик што јас го познавав, немаше склоности кон мистицизам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За да кажеш: „Светот е без Бога“, зарем не треба прво да го познаваш целиот свет, да ја испиташ сета вселена со сите нејзини сонца и ѕвезди, историите на сите времиња, да го поминеш сиот простор и сето време?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас го убедував дека такво нешто немало; го познавав Стоби одлично, оти и Земанек го сакаше и ние често доаѓавме тука во првата година од бракот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му го познавав добро табиетот, и знаев дека нема да се откаже; во еден миг, веќе зажалив што повторно се сретнав со него, и реков: „Добро. Но само четврт час“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пораката беше од некој дечко по име Џеф од Ири, Пенсилванија, кого не го познавав.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вистинското голо его не го познава.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
В лице, пред членовите на Воениот суд, на Гарванов му рекол дека не го познава и него и другите професори.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Орце, кој добро го познавал Мечето, неговата недоверчивост и скептицизам, решил да оди во Перник и лично да се сретне со него.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гарванов потврдил дека тој е Шатев, но овој, негирајќи да признае дека го познава, одговорил дека Гарванов греши, веројатно лаже.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го познавал и францускиот јазик, што исто така можело да му биде од корист.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тогаш од каде може да го познава тато, кој работеше во фабриката за изработка на цигари.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас за него не знаев ништо, затоа реков оти малку го познавам.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
158. Ова барање писмено го истакна уште самоукиот ѕидар, комита, литератор, граматичар и историчар Ѓорѓија М. Пулевски: „…треба да се соберат од сите напред речени народности по 4-5 учени луѓе што го познаваат мајчиниот јазик чисто.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го познаваа под името Константин Анастазис, учен патрициј пратен од престолнината да управува со нашата провинција.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го познаваше механизмот на часовникот до најмалото шрафче.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога тој,на неговите студенти во Америка, им кажал дека лично се сретнал со Гордон Крег, со Тристан Цара, со Пикасо, со Албер Ками, ама и со многу други, исто така, значајни личности во уметноста, студентите, изненадени, го прашале дали го познава и Балзак.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таа прво се уплашила за здравјето на дојденецот, но кога овој почнал да и поставува прашања од типот дали го познава Бихнер и дали ја читала неговата пиеса, сфатила дека на дојденецот му треба помош, ама поинаква.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А сега, благодарејќи му на Бога што сум помудар од тогаш, сакам уште да ви кажам: дури и ако мене ме снема од светот што го познавате, дури и ако храмовите Божји ги разурнат, та од нив да не остане ни еден камен, дури и ако вашите пророци и водачи ве напуштат, а браќата и сестрите ви ги погубат, не чекајте Божја одмазда за неправдите што ви се нанесени!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Евтина светкава дискотопка се вртеше во средината на салата, а кога очите му се навикнаа на темнината, тој виде дека местото е полно со мажи, сите седнати по двајца-тројца во сепареа слични на нивните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Цело време тој зборуваше само пред Евреите, оти не го познаваше добро јазикот на неверниците- Римјани, ниту пак оној на Галатејците, Кипраните или, скраја да е, на Македонците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш за првпат разбра колку нешата се смениле, оти му беше тешко и непријатно да го зборува јазикот што (сѐ уште) совршено го познаваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Братучед му добро го познаваше местото – самоуверено влезе и седна на една празна маса во темно и зачадено сепаре во левиот агол.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не го познавате? Па јасно! Вие денес се распукнавте и уште не сте чуле за него.“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Меѓу дрвјата се гледаат за миг и дури истрчуваат на улица малите прозорци со резбарени обоени капаци.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прекрасен човек е Иван Иванович! Него и полтавскиот комесар го познава!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Откоа доказа сето сторение негоо, Силјан им се молил за и тие да му кажат од кај го познаваат и од кај го виделе што му 'и кажуале грешките, како со очи да му 'и гледале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ејди, синко Силјане - му рекле старите - ние сме дојдени во вашето село Коњари уште не беше роден ти; Ние сме живееле на вашата куќа и во вашето поле, да затоа ти знајме сѐ по име од дома, чунки ние се слагаме како од вашата куќа; ние знајме сѐ што имате дома, ем поарно од тебе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мислеше прво на Претседателот и на сето време откако го познаваше. Беа врсници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Глигор не беше го видувал, иако го познаваше сиот апсанџиски свет.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не го познавате?“ „Не, не го познавам вашиот сопруг госпоѓо, ама не е никаков проблем, ете ќе ви дадам попуст“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На почетната страница од нивниот сајт напишано е: Се надеваме дека до сега не сме ве разочарале, и дека повторно во некоја песна, некој стих, некое зборче или пак тон, ќе пронајдете дел од себе, дел од вашиот живот, затоа што светот во кој што живееме, малку е убав, малку за нигде, ама единствен кој што го познаваме.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Дејан немаше жал за ништо. Во лутината и татка си не си го познаваше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го превртувам, не го познавам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А лицето без очи не го познаваш, не знаеш што ти мисли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ајде, ајде, алипна ми е ногата, а патот, ко пат: никаде не му го гледаш крајот, не го познаваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Кога шејтанот го споменува името на мојот алах, ќе се тркалаат глави. Прашав за Сафет-бег. Го познавате ли?“ Молчевме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, тваровит и разжален, ја подаде раката со долга пушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Бујрум, ага, на зијавет. Ќе те послужиме како свој човек, алах те благословил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Го познаваше ли некој од вас Сафет-бег?“ Станувавме еден по друг и молчевме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие го познаваа, а тој, иако не можеше да им ги согледа лицата, ги покани в куќа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
По добриот „цуг“, од келнерот кој го познаваше, дури побара и цигара.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Искривената вистина за заводник ја создаваа само злобниците кои вистински не го познаваа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За неговото исчезнување, оние малкумина кои добро го познаваа, молчеа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Капетане! Овде Милорад. - И покрај кажаното име Саво не можеше да се сети, но се правеше дека го познава - Знаете, капетане, многу ми помогнавте околу прекомандата на синот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој добро го познава мојот ракопис, па на средината од празниот лист ги напишав следниве зборови: ’Un dessein si funeste, S’il n’est digne d'Atrée10, est digne de Thyeste.’11 Нив ќе ги најдете во ’Атреј’ од Кребијон12.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Конечно луѓе излегуваа на улица масовно или барем во поголема бројка од студентската група за социјална правда „Ленка“, чие движење го познавав.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
По некое време кучето скока од скутот на жената и стрчнува кај Богдана како да го познава и му скока во скутот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Само на синот не му го познава, зашто кога тој замина, синот немаше уште почнато да зборува. Само гугаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На сите им го познава гласот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Тој не е поп“, мирно ја погледна. „Тој е ефтин палјачо со психологија на старовременски разбојник.“ „Го познаваш.“ „Не... Ќе го запознаам.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Современите возачи сепак го познаваат контекстот, така што ретко доаѓа до двосмислености.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во целата таа работа дури по неколку дена се запозна со Атина Димоска (официјално Димовиќ), познатата битолска шивачка, за која се зборуваше дека е вдовица и жена која многу добро си го познава занаетот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Пред секоја средба со Јасер Арафат чувствував длабока, необјаснива потреба да се видам со сето семејство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Моите во Картагина го познаваа добро мојот ритуал на блискост, нежност, пред секое заминување на тајна средба во некое од тајните места во Тунис во кои Арафат се сретнуваше со своите приврзаници, новинари, амбасадори...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јасер Арафат имаше среќен израз на дете кое најпосле ја добило најсаканата играчка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Минаа крај дипломатскиот кор со војнички поздрав. Го познаваа сите, познаваше и тој многумина. Запре кога ме забележа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го познавав и неговиот претходник, амбасадорот Петер Себастијан, кој ќе мине најголем дел од својата дипломатска кариера во арапските земји, а во Тунис ќе службува во последните години од режимот на Хабиб Бургиба (1984- 1987). Имавме убави односи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми рече по недолго молчење, спокојно, не толку да поучи колку да му одговори на човек што е роден во времето кога тој го напишал својот афтобиогравски расказ, дека Макс Левенфелд (и тој со него) живееле во Босна и говореле за Босна: авторот што ќе говори за взаемна омраза на народ што не го познава е негов посветен судија и може да стане, и не сакајќи припадник на своја омраза.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа беше изум со чија помош секој беше деноноќно опколен од поткажувачи кои добро го познаваат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се стори како да го познава местото. Па се разбира!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон одвај го познаваше Тилотсон и немаше претстава со каква работа се занимава.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден русокос млад човек со глупаво лице, по име Вилшер, кого одвај го познаваше, го повикуваше со насмевка да седне на слободниот стол на неговата маса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оние што не го познаваа доволно велеа дека остава впечаток на одлучен човек, но оној што го познаваше подобро, забележуваше кај него нешто здржано, тоест како нешто да му тежи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој уметник [Wilhelm Frideman Bach], барем што се однесува до познавањето на хармонијата и на способностите за изведба, ги надминува сите музичари што сум ги чул во животот и оние кои можам само да ги замислам, макар што луѓето кои го познавале татко му тврдат дека тој бил уште поголем музичар. Така смета и кралот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Елена забележа дека неговото име го изговори сосема обично, како на човек кого го познава. Рамнодушно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Откако ќе се проветри и осуши зрното секоја си го познава своето и пак назад го враќа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој имаше изнесено стотици оки компири, јаболка, а лебами, и неколку чупи и вдовици има преметнато преку рид. И затоа го познаваа и Рожденци него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По одморот и појадокот кадијата издаде наредба еден од сејмените, што го познава добро патот и месноста, да излезе напред, а на друг му го даде коњот да го води, бидејќи на надолништето не се јаваше.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таа верува дека на оној човек што не го познава, кому не му го знае името, кој, боже прости ми, како да не е тука, сега сигурно и не е тука, таа може му ја гледа само сенката, единственото нешто дека некој негде се наоѓа!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
До него Благоја Бардавски и Јакуб Селим кој е хендикипиран што не го познава добро македонскиот јазик.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
ЈОРДАН: Слушај, ќерко. Ете, стрико ти Кољо те сака, да му бидеш снаа за внук му Јован. Го познаваш?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Неколку пати се обидов да го убедам да го смениме локалот, чисто за промена, ама бадијала: Лос Анџелес е огромен град на осамени луѓе, а во француската кафетерија Карло сите го познаваат - па зошто тогаш тој би се откажувал од таа удобна позиција на маалска икона?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ништо повеќе не го повредува моето чувство за достоинство од еден криминалец кој е подготвен да убие било кого, дури и некого што не го познава, туку-така.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
“Иако многу од корените на ронин... се во машката култура, мнозина успешни жени добро го познаваат Патот на ронин.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Ако го познаваш непријателот, а се познаваш и себеси, не мораш да се плашиш за исходот на стотици битки.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Успешните жени ја напуштаат својата традиционална положба и земаат учество во работите монополизирани од мажите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако се познаваш себеси, а непријателот не, при секоја победа ќе доживееш и пораз.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не знам што мерка ама кога видов јас така, му го дадов тој стрептомицинот на шоферот. Го познавав.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Откаде го познаваш? - праша Горјан. - Како да не го познавам - продолжи да објаснува Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ех, - воздивна мајка му - што татко имаше! Секој го познаваше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со прво беше направил еден крст на едно дрво, од некое суво дрвце, за да го познава местото, чунки ќе одел како внатре во адата, за да види што има и што нема, да ако нема некоја трага од човека, пак сакал да се врати назад кај изворот за да поживее тамо со емишот што бил на дрвата.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откога го доказа сето сторение негово, Силјан им се молил за и тие да му кажат од кај го познаваат и од кај го виделе, што му ги кажувале грешките како со очи да му ги гледале.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А тој дури се осмелил да ги праша дали го познаваат тој Чардаклија?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го познаваш? - Забележав дека го повишив гласот, и веднаш сфатив оти избрзав.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- А по колку чашки добиваш од службите, за информациите што им ги носиш?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Како? - Избега со некој новинар. Велат Шиптар бил. Не го познавав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ме прашуваш за човекот на џамлакот а ти сигурно и лично го познаваш? - Цената на одговорот е иста!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Умее тој да се измолкне во последен момент.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ни едното ни другото не е точно. Добро го познавам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ослепел уште во првите месеци по Првата светска војна, додека го разгледувал решението издадено од власта со кое го обавестувале дека го ослободуваат од обврската да предава мајчин јазик бидејќи не го познава јазикот на новосоздадената држава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
(Еден од офицерите кои останале со нив им раскажувал за тој чудак од старите времиња, кој ни своето сопствено море доволно не си го познавал).
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нели, бидна и она што со години се очекуваше. Жената на Иван Степанович, Анастасија, се породи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да не се случи нешто уште полошо. А лошото и без тоа добро го познававме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Веста за необјаснивото исчезнување на Артистот кај многумина што го познаваа беше дочекана со заверничка насмевка.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Гледајќи ја сожаливоста во нејзиното око, помисли колку Таа не го познава.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И тие се друго на моќта, слеп протагонист кој го надлетува политичкиот лавиринт, оној кого власта не може ни да го познава, ни да го именува, ни да го обележи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кокаинот, се разбира, го познава.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
— Го познавам детето, вели жената, ние, на секое ваше барање, го носевме во Букурешт, но секогаш доаѓаше претставник на грчката партија и детето ни го одземаше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зарипнав од викање, што се вели и гласот свој не си го познавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали го познаваш Апостол Макаровски, Паун Радевски?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, истрагата си тера. — Дали познавате Англичани? — Го познавам капетанот Еванс.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Другото, вели Оливера Поточка, не си го познаваш детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Добро, Нина, значи, од вашата зграда сите го познаваат Влатко, ама ќе се запознаеме сите во одделението, па и пошироко - во училишниот колектив“ рече и продолжи да поминува, свртен кон средната редица, во насока кон таблата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- За да владее подобро - се оѕва Аргир, кој барем од кога го познава Мита, никогаш за никого добар збор не рекол.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не го познаваше човекот отаде жицата, а тој, позадинец, навикнат на крепко спиење далеку од фронтот, со врски до самоти врв и со клучот од лебот, месото, шеќерот, брашното и што ли не друго, дали сериозно ќе го разбере ако му се претстави само со името?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Прво - прифати Барѕотас - во таа смисла, што ти добро го познаваш теренот и располагаш со способности да организираш еден таков потфат кој бара преземање сериозни чекори за да се спречи евентуалното праќање војска од Костур, која би можела да ја пресече колоната...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само пак... Слушај, ајде уште утре и да видиме како ќе држи времето ама јас да проговорам со Најда Пашов, тој го познава времето, погодува.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
МИМИ: Милиќ го познава. Ми го покажа.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СИМОН: Ќе го направат да не можеш да го познаеш. АЦО: Тоа ми е лебот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ќе ве распрашуваат новинари еден ден дали сте го познавале Стево Андреевиќ.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОЖО: Ти си го познавал Константин Миладинов? ЈАКОВ: О, да.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Што ти е тоа во раката? - го праша Саше којшто го познава, бидејќи мајка му и тетка Маја исто така се дружат меѓу себе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Здраво, - рече срдечно таа, како да го познава кој знае од кога и како да не е воопшто изненадена од неговиот изглед.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Или го нема, или не го познава.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сега не се сеќавам на името на градот. Го познавав само еден саат, на автопатот, под сивото рајнско небо, а го заборавив во твоите раце.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Го нема човекот што го познавав! Овој што го видовме го имаше само неговиот глас, мил и топол, со позната боја, ама без силина и цврстина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зеде од велигденските јајца стокмени за вапцување со варзило, и, како кога го учеше татко му, стариот Благоја, дупна едно јајце, го бележа со рецка за да го познава и го наполни со течен гипс.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Никогаш не сум им зборувала еден за друг.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше тоа најдолгиот, најтажниот и најнесреќниот месец што дотогаш го познавав. Но, не сакам сега за тоа да зборувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби сето тоа и натаму ќе продолжеше, или ќе морав, впрочем како што и решив, да измислувам и да се преправам дека и јас сум во некого „зацапана”, но во некого кого и тие го познаваат, ама се случи нешто што сосема ме растрои.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Килимите ги продаваат низ сиот свет, којзнае кој и на каков начин ќе ги користи, а нашите ткајачи остануваат во своите ткајачници и ниту го познаваат светот, ниту пак тој знае дека постојат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Добив писмо. Драга Бреза, голема, мала моја, Размислувам на почетокот од моево писмо дали да ти се извинувам за големото доцнење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да не беше тоа прва наша средба и да го имав запознато Игбал така како што сега го познавам, сигурно ќе го замолев да ми објасни подетално што се тоа западњаци и источни цивилизации, ама таа ноќ, тогаш, не сакав да помисли дека сум незнајко, па решив утредента да го прашам брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, потоа се сетив: ни Ивана не го познава Игбал, ниту пак тој неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во првиот момент одглумив дека не ми е познат, иако многу добро го знаев тој човек, а и целата јавност го познаваше како многу контраверзен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Најопасно во целата приказна е што јас го познавав девојчето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)