го (зам.) - пикне (гл.)

Го облекол кожувот, ја зел секирата под кожув, го пикнал пиштолот в пазува, ги префрлил дисаѓите преку рамо, божем се токми за на пазар во Прилеп, и излегле со ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние сме глупави ( а толку се глупави и Гилфердинг, и Каниц и Григорович и Липарди и многу други етнографи) дека е Велес бугарски град и дека се најдува во Македонија; следствено не треба вие да се лутите дека владиката Дамаскин го затворил училиштето туку не дека вашата пропаганда си го пикнала носот не во својот чорап...“
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе го пикнат у куќен притвор рече Спасе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Така им го пикнаа Грците на Французите божем за цивилна власт да им се најде додека тие си ги гледаат војничките работи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Си го преспала денот. - изненадената Рада имаше само толку време колку да го пикне писмото во пазувите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Требаше да го пикнеш во полицијата и готово. Сигурна плата, државно јасле.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Раководител на градот го пикнале! Ќе изгниеше во затвор поради аферата во Ракитница ако не прежалев сто лири за рушвет!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Фалејќи нѐ и благонаклоно повторувајќи го името наше, ти им го пикна во окото на нашите непријатели како спица, која сега ги боцка и ги јаде, па пред себе гледаат само крв, а во срцата свои носат само гнев кон нас...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Под леглото на деда си не ја најде, што би се рекло, само царската круна, инаку добриот старец се што нашол, се што му се нашло в раце, а мислел дека ќе му затреба, го пикнал под одарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Требаше и да му се брцне врвот од муцето во плитко чинивче, да не може да го пикне и носето па да вдише од течноста, и требаше уште да се наполни некоја плитка лимена кутија со песок за таму да мочка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ми даде и топломер и јас некако го пикнав под мишка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се потпрев на лакти и лицето го пикнав во потокот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Лири го пикнаа во затвор поради банално поседување марихуана.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Пелагија престана да ја негува Пелагија, не ѝ го негуваше лицето, не ѝ ја чешлаше косата, не ја капеше еднаш неделно во дрвеното корито среде одаја, туку еднаш месечно, фустаните ѝ ги врза во бовча а бовчата ја напика под одарот, убавото, мургаво тело ѝ го пикна во стари војнички пантолони, цврстите гради ѝ ги стегна со стишно плетена блуза, косата ѝ ја напика во црн каскет и од мома ја претвори во бербатен маж.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Меѓу зимските алишта што ги чуваше мајка му здиплени лете под нафталин на дното од креденецот, го пронајде својот омилен сив џемпер, продрснат од носење и закрпен на лактовите, па го оддипчи и сосе нафталинот во него ги завитка цокулите и така стуткан го пикна во раницата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Готово е, а? Мириса. Чудно некако.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, кога Маци почна да доаѓа накај мене, набрзина го пикнав и последното парче месо во уста за да не морам да јадам уште и мачешки влакна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе ги закопаш колената в трева ќе се потпреш на лактите и ќе го пикнеш клунот во брзакот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Трајче продолжи нагоре низ врбјакот, се распули наоколу, скина едно танко врбово гранче и го пикна во кавалчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
По избрзаниот и залуден обид да го пикне во некоја од фиоките, била принудена да го остави писмото на масата, отворено.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сум го пикнала зад качињата, во конопта. Ја мачкам Роса по челото, по вратот, по градите, по рачињата. Ја редам со крпи, со ракиени облоги.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Почнавме да му ги кршиме нозете за да го пикнеме во сандакот, и во тој момент човекот се поврати од шокот, оживеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)