го (зам.) - открие (гл.)

”, објави Џим Вудринг (Jim Wo- odring), стрип цртач, на почетокот на својата серија Џим - место каде што го открива остатокот од своите визии, кои исто така се прилично вознемирувачки: Вудринговите стрипови се преполни со огромни светлечки жаби, морбидни физички трансформации, згради прекриени со лук, заканувачки симетрични сенки, и посебно, спирални виножитно-обоени духови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Огледало на природата, магијата на светоста божја... Ко дијамант од живо сребро на патот до сите искушенија ќе го открие лавиринтот на непреодноста на сите неоткриени нитки, но забележани од времето, од сончевиот отсјај, од очите на уметникот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Го сеќавав неговото молчење и неговото споро дишење и стравот да се помрдне за да не го открие она што го држеше напнат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дали на крајот Транк Спироберг го откри својот идентитет?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Третата група на малите робови ме вадеше со железната крошна од јамата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И потем легнав под дрвото; бев решена да му исполнам на тоа несреќно будалче сѐ што ќе посака; го открив сосема стомакот, и тој почна со својот ритуал; сипуваше по неколку капки во папокот, и потем со јазикот ги лижеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Цел живот трчаме за да го откриеме нејзиниот крај, нејзиниот гаѕер.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во тие денови на нив не им било лесно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тоа Царство што широко отворено кон водите остана копнено, патрицијот им припаѓаше на ретките занесеници кои на сопствениот брод се отиснува на пучината, не поради трговска корист, туку поради самата пловидба, или она што очекуваа пловидбата да им го открие.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога неговото уморено тело на крајот го откри она што долго време го сметаше за тајна, се чинеше дека тоа и конечно го скрши.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како и да е јас сериозно сметам дека неговите гледања во врска со соништата ја бркаат целта : да го откријат лажовното во вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навидум изгледа дека премногу невешто се обидуваме да го откриеме светот и неговите мистерии, но длабоко во нас совршено ги разбираме појавите и нивните законитости, точно онака, како некој скриен учител, да нѐ води со фенер во црна ноќ, низ безредието на мачното секојдневие, покажувајќи ни ја вистинската насока на патот, дури и во најтешките безизлезни мигови.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Значи, секоја нота во канонот има повеќе музички значења, а увото и мозокот на слушателот автоматски го откриваат соодветното значење од контекстот. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 21
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Откако го откри шинелот, тој мошне гордо го погледна и, држејќи го во обете раце, мошне вешто му го наметна на рамената на Акакиј Акакиевич; потоа го повлече и го притисна одзади со раката надолу; го обргли со него Акакиј Акакиевич сè уште само наметнат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Да, да тоа е гробот на Никола Карев Претседателот. –еден по еден го даваа мислењето –Господ го откри, за да го пројави, да го покаже каде е! –констатираа сите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во исто време додека разговараа, Виктор во новиот пациент го откри жарот, невидливата но, огромната желба за живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во еден период, Татко се запозна со еден белоруски емигрант, лекар, добротвор, спасител на многумина од маларија од која страдаа луѓето со векови, кој му го откри непречениот пат на женските јагули низ реката, по Јадран­ското Море и Атлантскиот Океан, сè до Сарагаското Море и враќањето назад, по истиот пат, на новите потомци.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А.А., видливо за другите, ме прекина: - Само Партијата можеше да ни го открие патот кон сите други, за кои произволно говорите, особено кон братските комунистички партии.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
VIII Сѐ до вечерта Бошко го мачеше забелешката на Најда, но тој премногу се надеваше во одењето кај Дика во селото преку Пелистер, за да може да најде сила да го открие значењето на зборовите што му беа речени.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Чауле зеде нова чаша со мастика и налеа во неа од водата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Авторот не би бил креативен, доколку не понуди излез од безизлезот, доколку не го открие решението на загатката; Александар Прокопиев секогаш поседува по некој резервен „адут“ со кој, навидум, своја и на читателот, се разбира.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Му кажуваше дека го открил излезниот пат од Беломорскиот канал. Морало да постои тој пат!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кај Ворхол, напротив, не е можно секогаш со сигурност да се разликуваат пропустите од свесното расипување или модифици­рање.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Заприлега на рутиниран артист кој го открива животот а сепак не престанува да биде артист.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Отец Симеон бараше во познато лице нешто, брчка или боја, грч некој, што ќе го откриеше сеќавањето на нивниот последен разговор.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Среде вревата ќе набасате и на такви кои вџашено допрашуваат дали слушате дека брмчат пчели и бумбари и дека тукушто не почнал нивниот заеднички десант врз Фиренца.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Крајната цел на неговата потрага, на неговата лична Еурека, остануваше да го открие можното согласие во патиштата човекови и патиштата на миграциите на сите други суштества.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ете, тоа е лошата вест. И една многу добра.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Татко, откривајќи ги битолските сиџили, веруваше дека ќе го открие балканскиот круг на мајкиното семејство.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но не сакал да го открие значењето на записот, оти ќе ја изгубел одајата на гревот и блудот, во која ја водел, секоја ноќ, малоумницата на логотетот, за наслада своја и на нечестивиот, што од ѕидот ги гледал, како трет во ѕверството страсно нивно!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така повеќе или помалку ја оставив философијата настрана, за подоцна повторно да бидам вовлечен во неа, клоцајќи и викајќи цело време.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Писателот не може да отстапи од она што го открил поради тоа што тоа го шокирало или вознемирило, или поради стравот од неодобрување од страна на читателот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа секогаш напаѓа фронтално, од темнината на мрачните ходници и во човека го открива него самиот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа е последното огледало кое го одрази лицето на мојот татко.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше пресреќен што го откри својот балкански брат по судбина и книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба;  ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања;  можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Господине, Според тоа што сте ми го пишувале, Патрик Крисман го усовршувал македонскиот јазик преведувајќи го романот Времето на козите што своевремено го открил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Марија...“ „Го мачеше.“ „Марија, чекај. Немој. Јас сум закон. Јас можам сѐ.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И знаеше дека тоа што го откри сега нема никогаш да го заборави.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сакам да му ги гледам забите, големи, бели, наместа разрипкани, како цврсти карпи во море.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Елена, Елена, да ти кажам! - извика Бојан трчајќи по неа, да ја пронајде во темнината, да ѝ го открие своето срце, да ѝ каже каков необичен подарок има за неа, но за такво нешто веќе беше предоцна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Види, бога ти, треба човек да умре, па дури тогаш почнуваат неговите познати да го откриваат неговиот карактер и празнината што остана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ова е она што Ахил најпосле го открива за себе, откако ќе го убие Хектора во пустиот обид да ги искупи сопствените погубни грешки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не, не, и тој, без упатства и без совети го избра оној пат што и ние го избравме кога тргнавме да се избориме за она што го посакувавме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Игор Лозински навести да го открие најстрашното!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој останува нашиот симбол.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
14. Околу стари вечери сите петмина веќе навртоа над Рапеш, но не сакаа да му се кажуваат на никого, за да не го откријат правецот на движењето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нешто подоцна го открив она што од секогаш го знаев: дека ни случајната грешка не може да биде случајна бидејќи сигурно веќе заживеала на некое друго место, во некој друг јазик.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
За посветените таа станала проѕирна, таа, поправо, ги открива очите на нивниот ум.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Меѓутоа, контекстот во кој го открив делото на Луан Старова беше посебен и јас ја чувствував потребата да им оддадам почит на овие исклучителни суштества какви што биле неговиот татко и неговата мајка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тогаш го чу неговиот кикот, вриската на разигран коњ, на стомакот ја сети топлината на неговите раце, на ушната школка допирот на здивот, но огледалото не можеше да ѝ го открие неговиот лик.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ваквото право го открив токму во тоа нејзино упатство: дека би можел да побарам совети од нејзиниот пријател за решенијата околу кои се двоумам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но на кадијата ни на ум не му паѓаше да го бара и брата и во дотераните, ниту пак можеше да го открие и да сакаше.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Заборави на сѐ. Отвори се. Скучно е затворен да си, Остави скришното да гласи, Темното да го открие.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Беше незамисливо во стварност на овој начин да оживее патот на јагулите, но никој не ги спречуваше да го откријат патот во фантастичната имагинација на научниците.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа се слики на халуцинаторни катастрофи од соништата, речиси шикотимни ноќни кошмари.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Пег е еден од оние критичари што сакаат да мислат дека го откриле скриениот клуч за делото на некој уметник”, исфрли Џоен кога Френк ја за­праша за тоа додека се враќаа 60 okno.mk во хотелот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Јузбашијата ги знаеше многу убаво, тргнувајќи од својот татко — бег во Солун и преку разните негови другари — бегови, спаии, кајмаками, кадии, м"_ртии, авалеџии, беглиџии, идеше до сите заптии и колџии и нивните пљачкашки дела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Клодин Хелфт Arche, janvier 1998 Во 1632 г., Галилеј побарал од инженерите да ни го откријат вистинскиот систем на светот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега одново го извадија од гробот, го извадија капакот, го открија ковчегот и видоа како на Аврам му игра јаболкцето во грлото, како поголтнува тешко, сиот пребледен. Стана, излезе од ковчегот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ништо помалку од таа „возвишена визија“, како што ја нарекува Милер (133), не можело соодветно да ја изрази – без редукција, упростување и предавство – светосоздателската моќ на геј-желбата. 6 КРАЛИЦАТА НЕ Е МРТВА Неможноста на геј-идентитетот да ја долови „возвишената визија“ за која зборува Милер е токму тоа што го открив, за што лично платив височка цена, кога првпат предавав предмет по машки геј-студии на Универзитетот на Мичиген.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Последните зборови на сопственикот му го открија на Аргира целиот ужас што ја чекаше тајфата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
18. Вечерта не можев да заспијам, оти чув, разбрав дека Филозофот му порачал на логотетот: да слезат утре заедно во источната одаја, и овој да му го открие конечното и точното значење на записот, и да му каже уште во што се состои проклетството што со векови го опседнува царството.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тоа го открив многу подоцна, а во тој момент сè уште имав прилично надеж и храброста не ме беше сосем напуштила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
XXII И така, крај ова Езеро, уште пред да започнат моите дипломатски години, пред да се сретнам во Тунис со Јасер Арафат, како амбасадор во државата која не постоеше, а денес на некогашната држава што не постои, а тогаш ја претставував, го открив Махмуд Дарвиш, големиот поет на Палестина, живата поетска легенда на арапските поетски пространства, кој задно со поетите кои го придружуваа, небаре излезени од воените ровови, дојдени да сведочат крај Езерото за нивната борба за слобода, за вистината на својот народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Брадата го открива карактерот кај човекот: оној што ја пушта брадата да му расте слободно, природно, диво, без да ја дотерува и обликува - има нешто уметничко во себе, повеќе го обликува духот отколку брадата; оној, пак, што ја потскаструва брадата, што ја дотерува, негува и обликува - ја искажува својата префинетост, нежност, желба за блискост и допадливост; оној што ѝ дава форма на брадата во вид на трака што му врви преку вилицата и се спојува со зулуфите - сака да е упадлив, да обрне внимание на себе; оној што ја бричи брадата само на врвот од вилицата оставајќи ја гола како јајце и надевајќи ѝ на брадата од образите да се спои, прекинувајќи ја како прекинат мост - тој ја искажува својата затвореност, потиштеност, нерешителност, колебливост; оној што ја пушта брадата да му расте само на врвот од вилицата спојувајќи ја со мустаќите, ја изразува својата ученост и љубопитност кон сѐ, полн е со енергија и сигурност во себе; оној што ја остава брадата да му расте во вид на шилец или ластовичино крилце спуштајќи ја накај гушата - пргав е и склон кон брзање: брза и во мислите и во постапките; оној што носи порабена „шпанска брада“, полн е со искушенија и желби за доживувања, за авантури, за весел и безгрижен живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Читајќи го вашето последно писмо одненадеж открив дека меѓу вашите тројца починати браќа, бил и неустрашливиот млад човек кој еден ден ќе $ го открие името на козата Сталинка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Проблемот го откриваат со сета грдотија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Трајчеица не дојде кај тебе Васке за да ја оцрни Рајна туку за да купи уште некоја тајна за однесувањата на нејзиниот Генерал.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Својот правец на дување го менуваше, за да неможе никој да го открие текот по кој таа оди, за да се подзаскрие зад злото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Мишко тоа го открива и на некој начин сака да му помогне.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Тие денови, средината на септември, кога Методија веќе разбрал што се случило, дека Симон е уапсен и зошто е уапсен, подработувајќи на гробот на Борко на завршните работи, како што велеше тој, го пројала мислата за она што го открил Симон и тргнал да го види со очи самото место спроти долнечките гробишта.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Стоеше увиснат, на прозорецот. И дури многу доцна, полн со тие себеобвинувања, можеше да го открие она, што се случуваше со денот надвор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Или тоа го открил Милер кога згрешил и се послужил со албум од оригиналната постава на Јужниот Пацифик како додворнички дар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ретроспективата истовремено пре­зентира и многубројни ситни предмети кои, педантно наредени во витрините долж ѕидовите, пожолтеле од времето; исто така и 456 цртежи од „Secret block for a secret person“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во таквите мигови погледот на Шабтај ќе се сретнеше со погледот на снаа му, а потоа, за да не го открие сосем и докрај она што се знаеше, брзо-брзо ќе отшеташе до внучето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сега срнчето го откри буден. Беше еден поглед кон неговата постела, во кој немаше ни трага од онаа провалија од синојка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Самиот тој најдобро сфати дека вистинската слобода доаѓа тогаш кога човек ќе сознае дека Бог му го открил својот лик и му дал избор – да поверува во Него и во Радосната Вест и така верувајќи да се врати кон духовноста, кон божјата суштина на својата човечка природа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ТВ ЛИЦЕТО: Вие први го откривте.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ако она што на крајот го открива културната практика на машката хомосексуалност за природа на машкиот геј-субјективитет е колку многу излегува дека личи на оној куп популарни и псевдонаучни карикатури, воопшто не е никакво изненадување тоа што толкумина геј-мажи не би сакале да имаат ништо со геј-културата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А кога денот се прикраде пак во неговиот прозорец со онаа негова нерешителна виделина, во која будењето траеше долго, првото, што успеа да го открие, беше едно малечко, питомо главче, со две долги увца, кои по својата боја и по тоа како беа порастени многу потсетуваа на два листа од една мека тревка, што расте по висовите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Судот, се разбира, сакал по секоја цена да го открие вистинскиот идентитет на обвинетиот; дека се викал Павел Шатев, дека е од Кратово и дека е турски поданик.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој кон овој медиум се однесуваше како самиот да го открил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
1. Преобразби „Срцето ме влече да ги опеам преобразбите во други тела“,23 на Ѓаволот конецот намотан на макара да го замрсувам јазикот да го вртам вртоглаво на врвот врв да најдам во коцката, коцка-бесконечност во кругот, точка-вселена за габите легло, да го откријам -пред да пропеат првите петли- мистериозниот отпечаток, совршено обол божјата преса по европските полиња додека житото живее знак дава човекот да се прилагоди на чуда и да мисли низ чудеса небаре сѐ е од два краја составено на два раздвоено, непостојано хаос и космос секаде и секогаш отровен и неотровен свет двојници свет условно отворен на слобода пуштен за да биде поблиску до смртта најаве одошто теориски.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сакам да сум во иднината за да го видам овој сензибилитет што го открив во Африканската култура, да го видам ослободен од катастрофалната ситуација во која се наоѓа Африка во моментов.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Правеа анализи, графикони, поставуваа поставки, се жестеа, длабеа, но никако да го откријат подмолниот уривач.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Брзо го открија - препознаа каде се наоѓа по насобраниот народ на улицата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во 1965. (зрела фаза) Ворхол дефинитивно го открива тонот и почнува редовно да го користи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Замина и секретарот, уверен дека времето ќе го открие значењето на старите дефтери, но сомневајќи се во значењето што им го придаваше Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Со тоа заговорниците биле обезглавени, а нивните акции прекинати.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
И кога го откри сето тоа, се втурна во собата каде што беа неговите.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој ѝ го откри своето вистинско име доверувајќи ѝ се дека тој на таа тема пишува роман, дека најверојатно Паца, под друго име, во неговиот роман ќе има значајна улога.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Белата капа од главата на Водно се зголеми, некој невидлив ѝ наддаваше петли на долните рабови и растејќи слегуваше сѐ подолу и подолу додека најпосле не се претвори во бело платно што едно утро го открија врз покривите на куќите и врз калта на улиците.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но, го откривме натписот Аспровалта и бргу се наоѓаме во прегратките на ова морско летувалиште, за кое велат, дека такво го направиле југословенските туристи...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Токму тука е она што Гедел го открил користејќи го математичкото резонирање за истражување на математичкото резонирање.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Верував дека книгите ќе го откријат времето на моето семејство кое не сум го живеел, ќе ме доближат до непознати луѓе со душа како мајкината, татковата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Зошто најпосле се дигнаа овие мирни селани против нас? — почна да се праша јузбашијата и го најде одговорот, во својата личност, кој му го откри самиот Толе: „вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Точно е, ги има многу намалено цигарите, и кога ќе ја фатам на дело, според бројот на догорчињата во пепелникот, дека претерала, таа има израз на лицето како дете што го откриле во некоја забранета работа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сосема е инаква разработката на мотивите богати со поетска фантастика (Портрет на непознатиот) каде што стварното, скриено од нашите очи, ќе го откриеме низ уметничката постапка, благодарение на визијата на Владимир Георгиевски.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Најмногу го тревожеше мислата дека ќе треба да пука, та истрелот ќе го открие и ќе си има расправија денеска со целото потерно одделение.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како да го открие вистинскиот излезен пат кон Америка, кон една од варијантите на можниот спас?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Беше убедена дека, преку читањето на книгите, ќе го открие тесниот премин за кој веруваше дека води од овој кон оној свет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Мамо! Тетка Ане! Тетка Оце! – викнав. Се одзва моето ехо, доаѓајќи од далечните ридови, и ми се пристори дека ми се потсмева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Добро ама, бидејќи ништо на овој свет нема тајно, така еден ден и Толета го откри потерата баш кога одеше од дедот Паленѕа кај Митра. Не можеше да се стрпи без неа. : Селото беше сето сардисано.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си мислам: кој ќе го открие санскритот дури патуваме кон ѕвездите?
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Идеалите на оптимизмот кои најсилно ферментираат во младоста, во кревката душа која верува во сите можни апсолути, кои ги пластев учејќи ја и читајќи ја француската книжевност и филозофија низ нејзините доминантни преставници, кои во мене ја извишуваа моралистичката крива, картезијанската логика, откако го открив Сјоран започнав да се сомневам во нив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа, во Ервехе, го откри своето чедо, а таа, во Клементина, својата мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пролог Татко, во наследство, покрај книгите и дел од сиџилите, ни го оставии неговиот сон за дооткривање на нивните пораки, откако, конечно, успеа да им го открие нивниот толковен код.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но болката можеше да ѝ понуди перниче термофор со топла вода или перниче за затоплување, како во минатото, за да ја смири, но, иако ги имаше и едното и другого, таа сакаше да ги употреби, не сакаше да го открие тој стар непријател зашто не сакаше да се открие себе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Уследиле и непотребни недоразбирања а и сомневања: активистите во градот со кои тој лично контактирал подоцна во првиот момент не биле сигурни фаќањето на курирот дали било последица на предавство или на случајност?!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев многу колеблив, но научив да го следам патот по кој ме водат нештата, па започнав да ја читам современата философија и бев многу изненаден кога го открив тоа што го открив.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дел од таа задача подразбира убедување на што е можно повеќе луѓе за исправноста и важноста на нивната кауза.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Настојуваше длабоко во ноќта врз својот ракопис да ја одгатне јаничарската порака и да го открие нејзиниот код длабоко врежан кај балканските народи, за да проникне во суштината на историските случувања, за да ја осмисли иднината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа сака да ѝ го открие вистин­скиот пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бездруго оттаму и потекнува пренасочувањето кон естетиката, бидејќи во медиумот на уметноста можеби порано би засветкало она што од поими составениот говор го спречува. Спонтано не се приклонувам кон тоа да тврдам дека уметноста го открива предметот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Татко мораше да проникне во стотици различни ракописи, да ги открие постојните грешки, да го открие дури и нивниот клуч. Сите тајни на сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Денеска не сакаат ни да ѝ се приближат на таа тема.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако знаеме дека две проекции на еден ист филм не се секогаш идентични, Ворхол отвора можности за интерпрета­ција, како во врска со звучната слика, т.е. озвучувањето на своите филмови, така и во поглед на редоследот на прикажу­вањето на ролните и нивниот меѓусебен однос (во Девојките од челзи кој се прика­жува симултано на две платна, односот на ролните не е прецизиран ниту временски ниту со распоредот).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
“238 Единственото нешто на кое местото не му е во списоков, ми се чини, е „трагичната историја“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мораше да го открие пресудниот збор.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Почитувана Елен Лејбовиц, ова беше прилоg за јазикот на душата што го откривте во Татковите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Беше свесна за значењето на последниот распоред на неговите книги за, на крајот, тој да го открие сиџилот-мост кој, дури и отаде животот, требаше да го исполни аманетот на неговата мајка, тој да ја поврзе со нејзините, на далечниот пат кон Исток, или, конечно, да си ја запре душата таму каде што пресудила судбината.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Со Мане и Дега, според Гаетан Пикон (Gaetan Picon), се раѓа модерното сликарство, коешто го откри „почетокот на еден свет, за којшто би било погрешно да се мисли дека е комплетен”, а критиката го опиша „самото место на оваа слика, нејзиниот континент: ефемерното”.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го сонува овој ужасен сон со таква полнота што се плаши да не го сонува повторно, а кога буден размислува за него, не умее да го открие и да го протолкува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Денес тоа одново го открива­ме.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Додека го открива стравот, додека се слуша последното биење на блиската камбана, тие се веќе од другата страна на реката, во уличката која, заедно со многу други луѓе, ги истура во дворот на црквата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Трчајќи се врати горе во станот и кога ги погледа татко си, мајка си и баба си, го забележа истото она што го откри и во очите на Лидија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
1. Кога ги реставрирале фреските, го откриле фреско - портретот на Крали Марко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Повоените генерации го открија домот како објект за поврзување и огледало за егото.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Слаба утеха за мене, и голема моја мака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа е за начинот на кој мојот тим и јас го употребуваме зборот. 36 Margina #4-5 [1994] | okno.mk *** Нема ништо надвор од тераписката средба.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се прашуваше зошто во Кина козата се доведува во врска со громот, го фасцинираа врските помеѓу козите и божествата, го восхити митскиот податок дека козите, заиграни околу чадот, го откриле пророчиштето во Делфи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И обратно, простото броење на поединечните склоности не мора да го открие систематскиот, карактеристичен облик на некоја култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, кога веќе го откри, избегни го она клекнување, за тебе и тоа би бил преголем напор, - низ смеа му одврати Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откога свршил царот разговорот со стариот, си повел по себе мезличот и си ошол на сарај.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Који да дојде на неговото место, не ќе умее да им говори на истиот доверлив јазик што го откри само тој.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ворхол во филмската традиција Ворхоловиот однос кон филмската традиција е поинаков од оној кон сликарската, па затоа е потешко да се постави во историјата на филмот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ете затоа јас се кандисав да се потурчам; да не го тргам тој воловски живот; ама еве овдека пак паднав на полош, пчошки, што ми го откри ти сега.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Водата е име кое алхемичарите ѝ го дадоа на живата, елементот од prima materiae, како и Меркур, конечниот производ на вештината. Duchamp веќе го откривме во Меркур, така што идентификацијата Вода/Меркур уште еднаш го потврдува дублетот Du- champ/Посветеник.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во разигран поглед на младичот со сини очи, го открив она што одамна не сум го видела... ниту почувствувала тој еруптивен смок на емоции..
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Што е уште поинтересно, сите три сили веќе поседуваат, во атомската бомба, едно оружје далеку помоќно од кое било што нивните денешни истражувачи би можеле да го откријат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но ако барам некое оправдување за себе, ќе го речам твоето: го правев тоа од немајкаде но и од некој необјаснив бран на задоволство од изненадите што ги носи тоа немајкаде и те турка кон некој брег на кој мислиш дека конечно ќе го откриеш светот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Којзнае колкава била изненденоста па и уплашеноста на Иван Степанович кога во очите на својот толку очекуван син наеднаш го открил погледот на Генералот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не успевајќи да мигрираат, Таткото и неговото семејство на посебен начин го откриваат патот на слободата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мошне веројатно, тие не се “амблеми” за политичко-социјалната сложеност на одреден период, туку за една сосема специфична психолошка состојба на безизлезност, за особениот страв, поточно, за уметникот кој го открил фантастичниот карактер на делириумот на соништата (во надреалистичка смисла), при што на самиот Десидерио веројатно му било сосема сеедно кој против кого војува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Си го капеше своето лице во таа богата синевина, ги собираше со својот поглед сите нејзини заискрени и невидливи бели прашинки виделина, а еднаш можеше да го открие таму и сосема синиот и усвитен и полн круг на зимното сонце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Според него, исто така, потребно е преземање на посебен напор за да се изложи реалноста, и специјален тренинг во методолошките суптилности пред да може некој да ја согледа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со еден збор, Чамецот за спасување спаѓа во сосема друг вид филмови од оние на Хичкок: оној вид психолошки драми, кадешто групата луѓе се наоѓа на ограничен простор и егзистенцијално заострената ситуација ги присилува да ги „откријат картите”, да го докажат својот вистински карактер, да смогнат доволно сили за спасувачката одлука или да пропаднат.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ако ни се прескапи рибјите патеки, отворите на браните со прикладни лифтови за да се совладаат висинските разлики помеѓу реката и браните, прескапи во сегашните години на изградбата, бидете убедени дека кога ќе стасаат идните генерации научници, хидроинженери, биолози, кога ќе се откријат и други извори на електрична енергија, тие сигурно ќе настојуваат повторно да го откријат патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Знаеше дека го откриле неговиот поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа е тоа што на крајот го открил Пруст и тоа е тоа што стана поаѓалиште на неговиот велик книжевен експеримент, Во потрага по загубеното време: за да ги досегнете нештата во нивната суштина, мора да ги досегнете во нивното општествено битие.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Татко, слушајќи го Игор Лозински, имаше јасна претстава - до каде стигнуваше глупоста, односно заслепеноста на диктаторот, занесен од мислата, низ тоталното жртвување на своите поданици да го открие новиот ритам на својата Империја, со кој неа ќе ја спротивстави на побрзиот ритам на другата Империја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дел од тајната на драмата лежи можеби токму во тоа мало отстапување на името, кое дури читањето на текстот го открива.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ита да го види невиденото, да го дознае тајното и да го открие скриеното.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Напротив, токму затоа што ништо нема да им ја надомести загубата, зашто ништо на светов не соодветствува со она што ужаленото и гневно семејство го сака, затоа што ништо што би сториле (ниту одмаздата) нема да биде доволно за да им се преведат чувствата во соодветен облик на личен и јавен израз, ете токму затоа можат да се согласат – колку и да е тоа неволно – да се помират со чисто симболично обесштетување (во вид на пари).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Значи, тој беше го открил. Знаеше дека страда. Уште повеќе знаеше дека тоа страдање ќе го доведе до луди потфати.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Огновите цела ноќ се одржуваа, се бореа со налетите на ветрот, ама кога утрото го откри просторот со малечката станичка, со полето и со забот на туланата, сите беа притулени и испозаспани.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Многу години подоцна, во основното училиште, кога прв пат го учев францускиот јазик, Мајка ни го откри знаењето на овој јазик, кога требаше да направиме некој мал состав на француски јазик или да одговориме на прашањата од француската граматика.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Филозофското дело на Емил Сјоран го открив уште во раната младост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Или пак еднаш оние луѓе отстрана ќе мораат да го откријат сето тоа со нив; што доаѓаат да видат како е во нашава Задруга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа одненадеж ме потсети на еден текст што многу ме изненади кога го открив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко беше нестрплив да го дослуша Игора Лозински до крај и најпосле да му го открие стравувањето за прекинот на патот на јагулите, до што според него морало да дојде.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нешто што ќе изгледа како транспарентно, но со време гледачот ќе го открие како еден вид нарација сама по себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Се извинувам“, рече тој, трудејќи се да не го открие својот домашен проблем со кој беше соочен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Можеби еднаш, не знам кога, ќе го сретнеш во некоја земја или на остров што никој досега не го открил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Курирот ни своето име не им го открил на убијците а камоли да открива туѓи!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Посебно го саштиса кучешкиот посмртен ритуал што го доживеа или можеби го откри последнава зима.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Им го кажав ова на многу луѓе, па ќе ти кажам и тебе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас сѐ негово познавав како свое, каде да беше меѓу децата, очите веднаш ќе го откриеја него прв.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Ами со двете како си: скраја, али близу?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Луѓето најпрвин се плашеа, но кога дресерот ги увери дека нема ништо да им стане, дека војниците ќе ги држат кучињата врзани за синџири и не ќе им даваат да се допрат до никого што ќе го откријат, и кога почнаа за таквата вежба да плаќаат и пари, некои од селаните се согласија и прифатија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ете зошто е толку важно да се занимаваме со тие несреќни и незгодни прашања на еден отворен и позитивен начин.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби ни е страв дека нема да ни се допадне тоа што би го откриле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веќе се распишани и награди за оние кои на брмчалата ќе им го откријат патот до полјаната каде што ќе се случи двобојот меѓу Давид и Голијат.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Како што се оддалечуваше од куќата, гневот и омрзата сѐ повеќе му растеа во него, зашто токму кога имаше намера да се зближи што повеќе со неа, дури да ја земе за жена, го откри нејзиното неверство; виде дека неговото отсуство во текот на неделата таа го делела со друг.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
САЗДО: Не си загрижен?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Не велам дека јас го открив прва, зошто Прабхупада го кажал уште пред околу четириесетина години.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Српскиот правопис, кого српскиот јазик успешно го одвои од некогашната руско-славјанска мешавина, ќе им го открие и ќе им го омили на Македонците нивниот роден дијалект и ќе ги отуѓи од тешкиот и заплеткан историски правопис со кој се служат Бугарите и како попроста и поуслогодена работа ќе ги разниша кај народот најдлабоките корени на бугарската пропаганда и на бугарската писменост кои Бугарите ја имаат широко распространето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во пролетта 1881 османлиската власт во Битола успеале да го откријат заговорничкиот кружок во Крушево и Охрид, а потоа и раководителите на прилепскиот кружок.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Го застрелале над Соколаната во градот, пред насобраниот народ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но Монсу на свој начин, внатре оваа традиција, претставува нешто ново: тој го открива пејсажот на соништата од онаа страна на нивниот “амблематски” карактер, тој ги опишува “како такви” во нивната чиста алогичност, и тоа главно халуцинаторните соништа, елементите на еден “параноичен” свет кој Дали, на пример, премногу програмски го наметнува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Наскоро најдов и едно тајно ќоше со малото ѕитче на кое можев да седам и да гледам поголемо ѕитче врз кое се потпишале другите пациенти што го откриле ова скришно место: Дуле, Мери, Марко.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И јас решив дека не сакам да отидам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му преостануваше да трага по новите концентрични кругови на егзилот, по новите глобални метафори, му преостануваше да го протолкува, да го разбере времето, кога одамна беше останат без татковиот егзилски компас, да го открива правецот на своето движење во времињата кои беа негови, во кои мораше и самиот да го продолжи патот на некогаш започнатиот егзил, патот на пробивањето во неизвесноста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Инстиктот на белата лоза ни го откри небото.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
heisenbug - (според Хајзенберговото начело на неопределеност) bug што исчезнува или го менува однесувањето, кога сакаш да го откриеш или изолираш; види mandelbug
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Некако во истиот миг тоа го откри и Претседателот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Судбината како да сакаше да се најдат двата големи поети во една точка каде што се соединуваат едниот со другиот егзил, каде што се остварува враќањето од него, неговиот можен крај, пред новите почетоци...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој не беше човек кој немаше навикнато на осама, но сепак - тој тоа сега го открива - едно вакво живо суштество, суштество какво што се покажуваше неговиот, сега неговиот, грифон, Грифи, таа негова осама сепак не само што нема да ја нарушува, туку и не ја ни осиромашува...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бенјамин му се обраќа на Поовиот Лондон, нешто помалку и на Хофмановиот Берлин, на којшто е во состојба да му придружи и сопствени фрагменти што го откриваат духот на урбофилијата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Дури тогаш ја сфаќа емоционалната јаловост на тоа јуначко дело – неговата неможност да го надомести загубениот Патрокло и да му го ублажи чувството на одговорност за смртта на најсаканиот другар.302 Според Илијадата, човечката општественост зависи од одржливоста на чисто симболичните трансакции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ниту гласот на Агна, кога го открива наличјето на Симоновите искази, ниту директно спротивставениот глас на историчарот Владе, потомок на противничкото семејство на Симоновите предци, како ни гласовите на селаните, не можат да се прогласат за сигурни и релевантни сведоци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Прашањето е, веројатно, бесмислено за самиот автор; тој како да сака да ја укине границата меѓу животот и летературата, зошто и животот може да се чита, а литературата – и да се живее.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Е, у случај да низ окцето го здогледаш суперинтендантот, обавезно врз машината го фрлаш најубавиот чаршав од чеизот и све со цел – да не го откријат твојот и–Ти... ...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Кулик се надева во своето кучешко тело повторно да го открие загубениот објект на желбата за да ја постигне целоста којашто му недостасува на човекот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Особено е битно да не се лепите до апаратот зашто вратата, ако не ви е Бетменска, не ќе можете да ја отворите, а кога ќе го откриете тоа, позади вас ќе има веќе две аута што чекаат ред, па ќе мора и тие да се враќаат во „рикверц“, додека вие маневрирате вешто, напред-назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сево ова дава можност да се претстави еден ваков значителен број на вредни предмети кои го откриваат патот на творештвото на авторот од повоениот период сѐ до 1986 година, без воопшто да се добие впечаток на неред или прекумерност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Саздо застанува зад него но Мишко го открива неговото присуство и не се изненадува.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Ние го откривме, ние го фативме, па според тоа редно е ние да му судиме и да го стреламе. И тоа пред сите борци...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бездетна како што беше, со чемер в душа, таа во несреќата со Бошко си го откри меракот да заштитува немоќни, мерак всушност по незаштитеност на дете, каков што таа немаше можност дотогаш да пројави.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таму, на Трескаец, за првпат го откри, а потоа, во Света Гора, и го домисли она што и ден-денеска го сокрива од луѓето и поради кое мисли дека е неподобен за вршење на свештеничка работа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во една таква мала цепнатинка во која како да беше сместено и нејзиното двоумење јас ја открив дозволата да постапувам толку слободно што да можам дури и да се предомислувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Виталниот динамизам што го покажуваа Татко и Камилски, во донкихотовска мисија од збор до збор, во чувството дека го откриваат пресудното во секој збор, беше одвреме-навреме обележана од нивниот метафизички неспокој.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Немоќна пред агонијата на сопственото лудило очајнички се обидувам да се соочам со сопственото “Јас”, да го откријам стравот на сопствената душа, страв од солзите во очиве, од последната надеж дека во моето срце ќе пронајдам светлина и ќе се покаам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не успеа незабележливо да се откине од толпата како што планираше, ама сега нема каде - сите ќе се напикат во брлогот што го откри.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На мигови, сакаше сите времиња да ги поврзево едно и да го открие вистинскиот излез.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сигурно по многу години историчарите ќе си имаат големи маки да го откријат овој човек-феномен!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие бои, во основа, како да го откриваат мотивот на песната, како да ја насочуваат мислата исклучиво кон прапростојбината на тагата во која до стрните до високото пладне кружи времето преобразено во илјадници бои и слики.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ти, и кога би ме сменил, не би издржал повеќе од половина час да не ја прекршиш стражарската дисциплина и да не се вовреш кај неа, а јас ти веќавам дека, ако ме смениш, немам никаква намера да одам да спијам и да се откажам од мадемов што сум го открил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но тој, ако го откриеја жителите на Потковицата, не поминуваше неказнет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се оттрга од луспата, (душата на зборот си го открива демонството.) Како Градот, така и Зборот има свое детство.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ако ни го откриеја знамето, само Господ ќе знаеше каде и како ќе завршевме, си мислеше Татко, макар што никогаш, како Мајка, не го мешаше Бога во своите и во семејните работи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Фактот што тој самиот не пушеше сега му стана несекојдневен, како никогаш дотогаш да не бил свесен за тоа и дека тоа нешто го откри токму во овој момент.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Некое поголемо сомневање, што таа не сакаше јавно да го открие и да го искаже.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Франција, со голема возбуда и со восхит го откри Луан Старова, исклучителниот романсиер, тешко сведлив на рангирања но, сепак, извонредно ситуиран во балканскиот свет успевајќи, низ својата поетска визија, да ни предочи силни искуства.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Понекогаш нивниот гласовен склоп го открива туѓото потекло, но тоа не влијае на граматичката посебност на балканскиот јазик, не пречи и кога постои во матичниот јазик ист збор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Господ Саздов изгледа не знаеше дека Зумбул го викале коњот со кој Чауле се нашол пред вратата на црквата. (Ова ми го откри доктор Пачев кога слушна дека во приказната го спомнувам коњот на Чауле).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога првпат почнав да го употребувам терминот “разговор” во врска со спроведувањето на терапија (de Shazer, 1988) сѐ што имав на ум беше дека она што едноставното набљудување го открива, е дека најголем дел од времето терапевтите и клиентите наизменично зборуваат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Моиве очи се клуч, а очите клучалница на вратата која ќе ја ослободи мојава заробена душа растргната помеѓу две сили.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па, сепак, беше очигледно дека најавува спремност да поднесе секаков вид вистина, се разбира ако некој друг се досети да ја објави или барем да ја спомене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој дури помислуваше да се спакува и да си бега дома, но после му се виде дека баш тоа може да стане особено сомнително, да го открие како човек што си ја има мувата на капата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не, навистина морал нешто да преземе и да не дозволи синот негов некогаш, во огледалото, да ја открие насмевката на својот вистински татко.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, за жал, и нему му се случи истото она што ние одамна го имаме откриено и доживеано: она, кога веруваш дека со раката брцаш во бочва со мед се случува да утврдиш дека раката си ја пикнал во помии.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луѓето се кажаа на разни имиња, та и Стојана не го открија дека и е маж на Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Потсетувајќи дека уметничките дела на Бојс не може да се редуцираат на она што ние го гледаме, овие бордури-рамки играат двојна улога: тие се забрзан тек за оние кои тежнеат да ја дофа­тат мислата на Бојс и, истовремено, направа за корекција на погледот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не ни беше тешко да го откриеме шефот – кој обично носеше кожено палто и, по правило, имаше мустаќи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Петра ѝ блазеше на Чана што го открила ова брложе каде таа ќе може да ги доварди дечињава додека не дојде нејзиниот закрилник Костадин.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да го стави во шаторот кој му беше одреден, ќе го откријат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Еве, еден друг исклучителен човек!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дерида исто така се обидува да го открие принципот зад феномените што ги прави нив такви какви што се, принцип кој многу не се разликува од суштината на нештата во традиционалните системи. 70 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Една друга тенденција во поранешната мисла која исто така постои кај Дерида е залагањето за реформа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој одбил да го открие својот идендитет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега, кога му се чинеше дека некому одамна умрен му го открива својот бог, оставаше да го лазат спомени и се мачеше да не шибне како дожд во својата исповед, како понекогаш кога ќе беше сам и згрчен во некоја бескрајна и болна тишина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Велеше: „На враќање од Виена, мојот прапрапрадедо не го одбрал патот на Виа Игнатија, туку скршнал кон Овче Поле за да навтаса кон Едрене, па да фати кон Кападокија, а оттаму по пат што допрва ќе го открива да се врати назад во тивките пространства на Инд.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Триејќи го челото, се обидува да се сети дали некоја од сликите на апокалиптичниот кошмар што му се повторува, не е некоја од претставите што ги анализираше во својот докторат по ориентални студии и во кој се занимаваше со претставата на пеколот во Куранот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гледаа суво и јас се сетив на сјајот што го открив во нив пред осветлената сцена на театарот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во замокот ги јавнаа коњите и факелите на неколку чекори зад мостот го открија блескањето на оставените, зинати чевли на девојката.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Откако го открија нивниот потенцијал за рекреативна употреба и можноста работничката класа да ú се препушти на првобитната верзија на “вклучи се, исклучи се, откажи се”, владата воведе контрола 1868. година.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога го откри него на дрвото, волкот си ја зеде неа со себе и отстапи в страна, продолжувајќи да ја дроби бавно со своите заби.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Долнец пак јас го истражував во поединости, особено по она што го откри Симон, но се покажа дека не може да се најде никаков пишуван документ што би зборувал за долнечкото стрелање. И да имало, тоа било уништено.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Или поприфатливо ќе ти прозвучеше ако речев дека наш Иван го избрал тунелот за патека верувајќи дека и таа негова јунаштина ќе му помогне да го открие она по што можеби и со години трага?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во таа последна битка веруваше дека во судбината на Татко го открил вистинскиот балкански сојузник...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Една недела подоцна, полицијата го откри неговото тело прекриено со муви и го фотографира.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Само тој сметаше дека Дон Кихот не успеал да го најде излезот кон светот затоа што не успеал да го открие вистинскиот распоред на книгите во својата библиотека кои водат кон вистинскиот излез.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Галантноста на таткото - што и покрај своето колаборантство останува џентлмен од стар ков - е секако во тоа што во моментот кога ќе го чуе автомобилот со којшто ќерка му се враќа дома, и со тоа ќе го открие блефот на јунакот, не се разлутува, туку мирно си ја продолжува работата, и му кажува дека „му ги прочитал картите” во самиот облик на признанието.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ако класиката го интегрира скриеното во „чистотата“ на разбирањето, а маниризмот посакува со дезинтеграција на „нормалниот“ земски темел на земјата, нештата и човекот, да го открие скриеното, кој од овие гестови за нас ќе има поуверлива сила во „принудата“ на откривањето на апсолутот?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Колку повеќе остануваше на прозорецот, тој можеше сѐ појасно да го открива тоа, а во длабокото претпладне тоа веќе сосема се одреди и се изјасни пред неговиот поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Откривајќи го патот на јагулите, цврсто веруваше дека го открил и патот на луѓето кон нивната суштинска хармонија со природата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дури и тие личности што се во центарот на настанот, не можат многу прецизно да го откријат истиот и да го одгонетнат во вистинска светлина.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Од тоа не излегува дека човек со својата логика може да го создава движењето на логичките категории на „апсолутниот дух“, туку дека човечкиот разум, како една од појавите на „светскиот разум“ субјективно го открива „објективизираниот“ „апсолутен дух“ во природата или општеството.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Запишаноста на градот во книжевниот текст, урбаната имагинација врежана во книжевните дела, го открива процесот на раѓање на урбаната поетика.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Петре го зеде шејот на левата дланка, со десната го откри на сите четири страни и на неговата дланка врз црната басма, ние децата што бевме тука собран, видовме нешто ем знајно ем дотогаш невидено: беше костенливо сјајно, со крвчиња во сребро на краиштата на трите краци и со сребрено столче на долниот крај да можеш да го пуштиш и легнат и простум да стои.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа ми се случи и мене со моето пишување на балканската семејна сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Додека Годаровата и новобранова субверзија произлегува од познавањето на традицијата врз која се базира и од која израснува тенденцијата кон интелектуализирањето, Ворхол се однесува како да го открил филмот: неговата субверзија произлегува од незнаењето, односно од тежнението кон упропастување и деинтелектуализирање.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како нарачана оздола се зададе брачеда му Тода — Маловата помала невеста, на која Рожденката беше ѝ го открила пропаднатиот план и со која Неда многу добро се спријатели.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некое време се зборуваше дека некој го предал, но јас во тоа не верувам, турците од Турско Рудари го предадоа! – го повиши гласот баба ми – А Господ го откри гробот, кога сакаа да си ги земат моштите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Го мачеше. Ненадејно дојде и го откри. И го мачеше.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога го откриле се мислело дека е најсигурна материја за смирување на секакви болки и дека ќе направи револуција во медицината, од кадешто доаѓа и неговото име.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Така под негово водство доживеав низа такви состојби во кои тој можеше да ми го открие своето знаење и да го потврди.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Уметноста го означува како прекинот со прареалноста, така и обидот да се излекува преломот кој со тоа настанал во човековата суштина.“ (Ернесто Граси) А Каде сме денес?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А тоа што не сме го откриле не е доказ дека не постои, секогаш има нешто зад нештото. * * * Најмала сум во моето петчлено семејство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нејзиното вклучување многу говори за Кушнер и за неговите преокупации со историската драма или мелодрама, но не говори многу за вообичаената геј-дефиниција на фабулозноста.239 Сепак, она што исказот на Кушнер го открива и го нагласува е темелниот судир во машкиот геј-субјективитет помеѓу културата и еротичноста. ‌Токму затоа што машките геј-културни практики се штетни за машките геј-сексуални практики, затоа што толку ја спласнуваат сексуалната возбуда, геј-културата (пеењето фалсет, бродвејските мјузикли, модата и дизајнот) побудува толку силна одбивност кај геј-мажите што сакаат да си мислат дека се сексуални субјекти – дури и кога тие геј-мажи и самите се творци и потрошувачи на геј-културата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неодамна го откри Тарзан, па изјави дека сака да се мажи за него.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Еден ден поставија прислушни уреди, антени, радари, детектори, рефлектори, наслушувачи, ѕиркачи, чекачи не би ли нашле дира и алира од уривачот, но него никако и никаде да го откријат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Винстон го откри лицето. Парсонс ја употреби школката гласно и изобилно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ех, уште не качени на штипските ридишта Козаците го открија Езерцено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зајакот не е во грмушките, зајакот стои среде друмот, а за она што се наоѓа зад капињакот остави времето само да го побара и да го открие.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури подоцна беа комплетирани созананијата во врска со ова убиство без пресуда.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа е странична соба во која почина Пол Гросак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пинчон живееше близу Ридинг, Пенсилванија. Го откривме таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И таа реши на инаков начин, низ една домашна задача, да се обиде да го открие тој свој таинствен ученик.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Она што го открива парадоксот на оваа изложба, а оди во прилог на тезата за отсуство на дефинирана ликовна стратегија и структурирана сцена е фактот дека и по цела година од реализирањето на овој проект (куратор Зоран Петровски) не се појави каталог во кој авторот ќе ги инерпретира веќе лоцираните проблеми и новонастанати поетики, како едно теориско согледување на конфронтираните ликовни јазици - оваа изложба, навистина непотполна, сепак беше еден од најопсежните обиди за презентирање на уметничкото совремие во Македонија и понуди доволно материјал за едно такво согледување.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа можеше да го открие најдобро дури сега, додека плачеше, оптегнат на леглото, поразен, присилен да ја исфрли и сега наеднаш останат без неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој е манирист во секој поглед: изборот на боите е под влијание на Камбиасо, тука е хиероглифскиот пејсаж, магичните простории, визиите од соништа итн.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Само толку. До колку ти го откријам она другото што доаѓа по ова, ќе морам да ги уништам соништата!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Многу години подоцна, во 70-те години на минатиот век на шпански јазик ќе биде преведена книгата на Емил Сјоран Лошиот Демиург, која брзо ќе биде забранета од цензурата како атеистичко и антихристно дело, а авторот иронично ќе забележи: Инквизицијата не е мртва. Колку е тоа смешно!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ноќта кај два - три саатот, дошол богатијот со една ластегарка, го открил, му удрил неколку по плеќи и саноќ го терал да 'и пренесуат камењето од гробот, од еднијот крај на гробиштата до другијот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И не е тоа чудо: „женствената“ идентификација и фиксацијата со мајката ги будат најзадртите клишеа од поп- психоаналитичката хомофобија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мрежата на зборови и тајни за Томо беше премногу замрсена за да го открие почетокот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зашто таквото симболично обесштетување е единствениот вид на обесштетување што можат да го очекуваат за она што, најпосле, е непоправлива и ненадоместлива загуба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е сала во Библиотеката во која 1957-та го откривме јазикот на тврдите Саксонци, јазик на храброста и тагата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ уште татко ми не бев го открила меѓу гостите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)