го (зам.) - оптегне (гл.)

Марјко Посков, тука ли е? Тука е! му одговараа, малку е наведнат на едната страна и малку повеќе со мевот напред од оној пат кога го оптегнал синот со држале од лопата затоа што го истуркал од Агелина! и ќе се раширеше смеа низ купчињата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Брануваат гласовите на распеаните жени: ту повисоко, ту пониско ту помеко, ту посилно го оптегнуваат кругот на сеќавањата.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Откинува ново стракче трева, го џвака и, откако устата му се наполнува плунка, ги токми усните и, како гуска што тешко голта, ја подава брадата, си го оптегнува вратот и исплукува низ заби.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)