го (зам.) - однесе (гл.)

Тој го спомнува Зен свештеникот кого што го однел на рејв и кој мис­лел дека луѓето таму „медитираат“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, во хедонизмот нема ништо лошо“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Дај го ваму писмото, јас ке го однесам, ти оди си при Ленка.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Скриени по куќите, незнаевме што ке се изроди после таква силна поплава и трескот, се корнеше земјата, водата носеше по долот сѐ пред себе, дрвја, земја, камење, ама Никола Карев не го однесе!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Писокот од грлото на Јане се изгуби меѓу небото и правот на коњот, се заби во процепот кој за навек го однесе... ја грабнаа и Стојна на другите соседи...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Многу стока и жито се собраа од селото, некои од луѓето се разбегаа по удолните кории во шумата...го однесоа и Јанета, тригодишното синче на соседите... како јаничар: - Еве едно убаво мало! - викаше главниот. - Земете го!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми го затвори радиото, го извади шнурот, и го однесе во својата соба, овој споулавен апарат што, за толку кусо време, посеа толку немир.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Коњите како на крила, во галоп, го однесоа „трговецот“ надвор од Битола...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На сите страни беа испратени потери, богатиот „трговец“ да се фати, трговецот којзнае каде беше далеку од Битола.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Една ноќ Ерик и Рони буквално го изнесоа од таксито и го однесоа во неговиот стан.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Џим обично стоеше покрај барот и пиеше вотка со џус и истовремено земаше даун - и навистина потполно се губеше - и тогаш доаѓаа девојчињата и правеа будала од него.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Особено што тоа беа луѓе родени во еден од полските штетли, села со еврејско население, семејство кое судбината го одвои од животот на предците, а трговијата со сточна храна го однесе во Гдањск и пристојно го збогати, овозможувајќи им да скокнат од селската општина во трговскиот сталеж и од грубите ткаенини во префинета градска облека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Точно пред година дена, се сеќава Мертен, во центарлната команда самиот Фирер ги собра првите луѓе на рајхот и иднината на грчките Евреи беше определена, особено судбината на големата еврејска заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рабинот го фати под рака својот другар од школските денови и го однесе во другата просторија. Таму сѐ беше на своето место.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Во таа постела, си помисли, постојано недостасувам јас”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Но, она што сакав да ти го кажам е дека ова што ти го правиш го гледаме сите ние, моето семејство и целата еврејска заедница на градов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кому може да му користи тоа што двајца агенти на Гестапо во централната зградата на еврејската општина го влечат до тоалетот, заменикот на главниот рабин Хаим Хабиб, оној сериозен и скромен човек, кој да не беше Евреин, ќе беше уште и симпатичен – и како тоа да не е доволно, го исмејуваат и над Тората го тераат да одговара на нивните потсмешливи прашања за законот „заб за заб, око за око”, додека еден офицер на улица запрел некаков рабин, го однесол дома и му ја избричил половината од брадата и така го пуштил да излезе на улицата...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сега чувствуваше само задоволство што пополни еден дел од големата празнина, која уште во Виена фати да се отвора во него.  Отиде до одајата на децата што спокојно спиеја, ја погали малечката, го покри постариот Ариех, кој - му шепотеше Гита во ноќите на тивка исповед - откако него го однесоа, сонаваше детски кошмари и имаше немирен сон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој се мачеше попусто да улови некоја танка жица во сето ова преплетено ткаење, што да го однесе со бешумна мелодија во пределите на сништата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ветерот го однесе нестудот, се земјоса есента ќелава.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ингрид Бергман се заљуби во собарот Џо Котен, а кога него како осуденик го однесоа во Австралија, таа појде со него.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А јас, како идиот, им поверував.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Ние го завикавме Црни и Мурџо - а тоа си било Блеки“ реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ташко го немаше на првиот час. Загледував накај празното место и размислував што ли можело да му се случи...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
МАМО, ПОКАЖИ ГО БЕБЕТО
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И - ќе го однесе кај директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од каде да сонувам дека наставничката по англиски јазик ќе го фати лексиконот во VIб одделение?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вчера, откако Кате си го однесе Црни, останавме уште малку така поседнати зад зградата, си поразговаравме за Џеки и Белчо и се растуривме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лексиконот ѝ го вратив на Анче и таа ми заблагодари - многу искрено ми заблагодари.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И фативме да се смееме. Можеби од жал дека Кате го однесе црното кутре.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Овојпат подобро поминавме одошто со Џеки и Белчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Фати пајтон и го однесе Толета со Митра кај неговата Неда со малото Маре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе со другарите го одврзаа Тодора, кој веднаш побегна од чардакот и ги дочека во дворот, го однесоа јагнето кај него дома, та повечераа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си го зедоа Ферада Турците, го однесоа во Битола и му ја исприкажаа приказната дека тој арамија, Толета, не го фаќа куршум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тодор им даде два сомуна леб и тргнаа да си одат околу полноќ.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зборовите од Адема му ја затресоа целата снага и веќе се гледаше невеста крај убавото Толе Кулиќево. Не можеше да го дочека ѓезвето да зоврие за да му го однесе кафето на Адема. Му ги избакна рацете и му благодари за големиот подарок кој утринава ѝ го вети.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нека оди кој кај сака; вие гответе го јадењето! — ладно му одговори Толе и ги собра другарите да се напоручаат убаво „оти ќе имаме троа работа денеска" — им рече.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Илија ја знаеше слабата страна на Толета и го однесе ручокот кај Неда Романова, а за другарите — кај Босеа, бидејќи беа комшии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Не за кого е печено — ами за кого_е речено" вели народната поговорка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Откако си легна Толе, Митра му го однесе бардето со вода и му даде да разбере, дека ќе дојде, да ја чека.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трајко и Куле го зедоа Бошевото магаре и приквечер Трајко го однесе Адема дома и му го растовари на Муарема пред кулата, за да го лекува анката две три недели.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
7. Во селото Орле кое се наоѓа токму зад онаа висока чука што се вика „Гарван" Толе нарача, како во Чаништа, десет брави и десет фурни леб; за него со другарите пак пет шест кокошки и две тепсии алва и реши да ја проведе оваа ноќ во една одаја со Мише Ќосото, а утре да го однесе јадењето на Маргара и да се збогува со своите не многу сакани гости.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги извади од чантата трите сиџили што требаше да ги протолкува за Сокол Мечевски, а врз кои работеше ноќта пред да го однесат в болница, а и додека престојуваше таму.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Пред порти беше Татковиот пријател Сокол Мечевски кој му ги остави трите сиџили, еден ден пред да го однесат в болница.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Замина синот, небаре со мајкиното западно крило, кон Лондон, кон Западот на нејзините соништа, како што другото крило го однесе постариот син во Цариград, кон Истокот на најзините соништа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Бродот му го однесе побратимот и кавалот - сè што имаше овде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За неколку дена палтото беше готово. Павле го облече.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Јас пак кај вас... Снебивајќи се, застана, по неколку дена Павле и пред човекот во дуќанот на Илинденска улица, каде што го однесе искрпеното палто на хемиско чистење. - Зошто, фино си е...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Заедно го однесоа кај Перо мајсторот, кој шиеше дома и на кого му беше Павле клиент уште пред ослободувањето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја сфати човекот положбата со палтото и бргу го лизна хемискиот молив, прецрта нешто на едно стуткано ливче и ја напиша цифрата 500.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Летото весело си го поминаа, дури повесело и од што се надеваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Војводите скокнаа. Востаниците го кренаа онесвестениот Цепенко на раце и со најголема брзина го однесоа во куќата на Начевци, каде што беше сместена востаничката болница.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- До година, здравје... Се сложи Павле и го однесе палтото на хемиско чистење.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Караман отиде... - Каде? - се зачуди старецот. - Го однесоа волците...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие сакаа да го однесат барем во кујната ако не во спалната, но Гого настојуваше да го спружат на миндерот во ателјето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Нешто, со кое цврсто стоеше на земја, сега пропаѓаше во него и тој беше лесен, но не лесен од што му беше лесно ами празен, толку празен што можеа да го однесат и облаците.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Фоте ѝ го беше принесол под носот да го мирисне, пред да го однесе на балконот во подавалникот со локум.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Жените се настрвија на зрелите и дрочни, црвени и црни капини, не мислејќи на трњето со кои се штитеа дарежливите плодови од ненамерните натрапници, а мажите го враќаа чекорот назад од помислата дека некој вол го подмочал пред да го однесат на колење за некоја трпеза надвор од листата за јадења.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Најдобро е, ако сте со некого кој е на лош трип од ПЦП, да го однесете во болница. Никогаш не користете туѓи игли поради опасноста од СИДА. okno.mk | Margina #8-9 [1994]
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Одненадеж задува силен ветар и за малку го однесе стиропорскиот Кинг Конг, а заедно со него и живите работници кои со сето срце се обидоа да го запрат Титовиот лет во небо.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Модерната филозофија го роди ова посмртно дете, на кое што веднаш му беше направена трансфузија на крвта (и покрај ризикот), пред да го однесат на крстилницата на слабата мисла.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Во тие денови било обичај жените на ѕидарите да им го однесат ручекот на своите сопрузи на работа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го отвори капакот и педантно го крена замотаното црево и едниот негов крај го однесе до славината за вода, на која го прицврсти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Му ги затвори очите го грабна на крилата и го однесе во царството на соништата...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тогаш Тимко сакал да го однесе некаде горе на зимниците, да го скрие таму и го зел синџирот да го врзе за да го води.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Врвот на Тумбица веќе е како избричен, а на Брчалото му се ближи времето кога, како што самиот предложи, тој требаше да земе едно запалено кандило од црквата Свети Архангел Михаил и да го однесе на Тумбица, да го постави на место каде што ќе се подигне една христијанска и една католичка црква за да имаат каде да се прекрстат и брезничани за својата среќа и сите што со своите чопери ќе слетуваат на Тумбица со џебовите полни долари.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И глас прекрасен слушав, но ноќта го однесе.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
„Значи дирекцијата на дрводелската задруга се клава ад акта! Така се вика фирмата кога ќе пропадне?“, прашав. „Точно така. Ад акта“, одговори Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали беше болна? Или курирот на друго место го однел пусулчето?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како мајстор за мртовечки ковчези ме одредија кога ненадејно му се претстави на Господа газда Спиро.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А што да напишам сега на тенеќето?“ прашав. „Стокми нешто што не боде очи“, ме посоветува Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или пак, навистина, повеќе не и бев потребен?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па така и твоето директорско место матните го однесоа".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас ќе ти го однесам до Струга како сокол.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КАТА: Да го зготви коњот, ќе оди да го однесе вујка ти.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кај ни беше муабетот, а тој кај го однесе, волкосаник, волк го изел. (Го удира по рамото).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Му ги покажав празните дланки да го разуверам, но Генералстап му се доближи, како перце го дигна од земја и го однесе в соба.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Патријаршка, број триесет и девет, крај Вардар. Ќе ѝ го однесеш ли? Се согласив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Треба в болница да го однесат. А сега, со зејтин мачкајте го.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Наместо на носилка и право во болнички кревет, останува настрана покриен со ќебе и чека да го однесат таму од каде никој не се враќа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го водел очајот, а не некоја мисла и решеност: како да не тргнал да се удави во реката, туку ѝ се препуштил на водата да го однесе кон некое поинакво постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во малечката библиотека еден човек постојано се држеше за глава, извикувајќи: „Зборовите одлетуваат од страниците! Зборовите одлетуваат од страниците!,“ и повторуваше сѐ додека останатите читатели не се побунеа, па чуварите ќе го однесеа во неговата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа го однесов во работните простории – во онаа во која се правеа предмети од дрво, па во кројачницата, во ткаилницата, и во собата во која везевме и плетевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, кога стоев крај неговиот болнички кревет, Рајнер Рихтер имаше осумнаесет години, а јас имав две години повеќе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Клара и јас го научивме доктор Гете да плете.“ „И тој плете?“ „Понекогаш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури и на судбината заборави што му го однесе животот без некоја видлива следа, без знак што ќе посведочи дека, сепак, битисувал и бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Чекаа да видат како смртта ќе дојде да го однесе лично „ѕвезданиот бик“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Проѕирната стија, конечно, го има во својата уста, и јас ќе го однесам кај оној што го бара и го нарача2, за да прогледне, да оздраве, да се успокои, за да ѝ исчезне и омразата кон тупотот во твоите гради - изворот на нејзината несреќа“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го кренаа Пикник и го однесоа назад во камионот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Му рече дека ќе го однесе на едно посебно место.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оти човечката душа е единствениот дом на неговото битие и нема таква поплава што тој дом ќе го однесе, или земјотрес што ќе го срамни, и нема таков оган што ќе го изгори, оти во тој дом живеат оние нешта што се направени од тули кои никогаш нема да се сронат пред забот на времето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Соленикавиот и свеж мирис на сината ширина во неговите ноздри, додека нозете брзаат да го однесат на тајната средба со девојката што го чекаше, далечна, а блиска, таинствена, а позната, исто како и морето...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сеќаваше на својот детски лик во берберското огледало кога дедо му за првпат го однесе и него да се истриже на бербер, како возрасен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
По споредниот пат некаде накај Тетово, полн со дупки и длапки, се доклацкаа до рекламата со зајачето од „Плејбој“, единствената среде тивките селски куќи од која доаѓаше музика.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сабајлето плачењето престана. Таткото самиот изделка мало ковчеже, го закова и на рамо го однесе до гробиштата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пак се склопчал на своето сиротинско легло многу потешко поднесувајќи ја предмугрената свежест буден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не му реков дека и другиот може некого да донесе на грб жив или мртов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Салко Вадидуша, Чучук-Андреј и Борис Калпак со пушката никнаа од земја зад мене и, без да се грабаат за збор, секој со по една или две реченици рекоа дека Трипун Караѓоз и Осип Сечковски отишле и го однеле на двоколка Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но ќе ви кажам: тие што дошле со по едно воле, дошле попусто. Не ќе можат да го однесат товарот ни до најблисконо село, ни до Древено.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со господова помош ќе ви ги изделкаме камењата за неколку дни, три или четири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Каде? - В село, Онисифоре. Ќе го однесам баџанакот Јане да го закопаат со поп.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил сигурен, подоцна само претпоставувал дека непогрешно го сонил она што ќе се случи во новиот ден: најпрвин, по сончевиот изгрев, го нашле, пред тоа, во ноќта, заборавен на носилка исцерителот Пандил Димулев, тој пријател на билје и треви; најверојатно дека безгласно починал од вчерашната рана помеѓу срцето и левата страна на стомакот, а потоа другиот тревар, откако го исплакал својот пријател со солзи што можел да ги пролее и над својата судбина, веќе видливо исушен и потемнет, легнал на неговата носилка и ѝ се предал на болештината, веднаш сите да видат дека се сушат и потемнуваат во лицата, и Самуил Пендуш, и Сандре Самарија, па некој (во неговиот сон, потоа во стварноста) барал да појде гласник по селата крај кои ќе минуваат, умните да оставаат на патот лук и ракија, за нив, и сено за воловите, инаку сами ќе атакуваат и ќе грабаат со темна можност да им ја донесат на домаќините, како гостинка, чумата што уште пред да го закопаат едниот тревар го однела другиот: два гроба еден крај друг, плитки и покриени со тврди грутки, крст до крст со шубари на вертикалниот крак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник се обидувал со грутка земја да ја избрише крвта од острицата на дуријата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мајка му, сигурно, ќе го бара, ќе го најде и ќе го однесе во седелото.“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Се обѕрнува беспомошно околу себе.) А јас, а јас што треба да го однесам писмово? (Кон Фезлиев.) Фезлиев, тој не рече што да правам јас со писмово?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЕТОДИ: Тогаш, ти дочекај го Ивана и Младичот, а јас одам да го однесам ова... (Мавта со писмото.) ... горе. (Излегува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас би го однесол писмово кај Иванов, тој би ме помолил да почекам одговор, таму би ме ликвидирале и ти би останал сосем настрана од сево ова и онаа работа со која јас те држам в раце не би имала такво дејство, како кога би загинал од твоја рака?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Добро што си се разбудил. Напишав едно писмо за Иванов. Ќе треба да му го однесеш.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ми рече веднаш да слезеш долу Иванов исто така, порачал, јас... ова писмо да го однесам... горе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Јас сепак мислам дека за тебе ќе е најдобро, ако го земеш писмото и му го однесеш на Иванов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас требаше како што си го пречекав в раце, и право дома да си го однесам, но ајде си реков, ќе го однесам кај мајка му, пак како што е редно, ќе го барам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Таму далеку загребав по иконата што ми го однесе погледот во далечина... сокривајќи го чувството на моето вљубение...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Како второ, го однесов во весникот “Јужен крај”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како прво, јас напишав расказ.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа беа и нивните црвени знамиња, што се ширеа и виореја на ветерот од таа пролет, и џандарите, што секогаш ќе го однесеа оној, што зборуваше, пред себе, кон џандармериската станица зад неколку улички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Вечерта го однесе во старата куќа со триста чардачиња и со меѓувраќе со чкрткави подови и со миризба на тафтабити, каде што имаше собичка тој, а жената, што ги издаваше собите, го прими на стан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Рисот сигурно го дебнел за сето време оној малумен клапчо, сигурно и многу поодамна на него, а сега беше побрз и го однесе во своите заби.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше да стои тука и да гледа како уште еднаш му го однесуваат неговиот плен пред неговата посегната рака.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Своето здивено срнче го пронајде целото закопано во една од неговите стапалки и сега, многу потешко од секогаш, му успеа да го фати и да го однесе нараце во својата собичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Требаше да го победи, да го пребори, мислеше дека ќе може да го стори и тоа со оние свои вредни рачички, пред другите да го видат, а утредента сепак мораше да го однесе и него високо горе, на скелето, а од неговата тежина како да поигруваа под него широките мостови на скелињата и тој многу често се наоѓаше себеси вкопан, како глувче, во некое катче на таа височина и со секој ден неговиот ѕид почнуваше да заостанува со по неколку реда тули, од ѕидовите на оние, што ѕидаа од обете негови страни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Заспа доцна и сонуваше како го јава својот бел коњ, кого што тој пред неколку години го натовари самиот со качмите и со плугот и го однесе во задружните тремови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште истиот ден ѝ го однесе на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Раде како дете го грабнаа неговите и го однесоа до автомобилот, а Никодин само се спушти на каучот на кој седеше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од петни жили посакуваше својот плен да го земе во заби и да го однесе на својата обележана територија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На денот на пресвета Богородица, уште еден силен астматичен напад го однесе Томо во болничкиот кревет на Пулмолошкото одделение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чесно да се расудува, Едип е ништо пред него, прав што ветерот може да го однесе, а еве, го туриле него на царско тезге.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А дедо Кизо веќе не беше тој. Секој ден ги чекаше синовите да дојдат и да го однесат во Велес на викендичката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Имено, таму било запишано дека Костадин Дамчески, Лазор Перуноски и Атанас Јанчески Цицко, брат му на Бошета Јанчески (животниот пат на Бошета, поради една изненадна околност, уште од истата ноќ зеде друга посока, го однесе далеку од Потковицата и никогаш уште еднаш не го врати назад) скриени во житјата на реченото место го издемниле Хаџи Ташку со дружината и кога овие им се доближиле на само педесетина метри истрелале сите тројца наеднаш во нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ете тогаш, кога Потковицата беше завојувана од Србите, кога од страна на Началството постоеше заповед никој да не се добира до војниците, да не им прави услуги и да не прима услуги од нив, кога отворено се зборуваше дека божемните сојузници се полоши и од Туците и дека се токмат тие да ги заменат нив ( во Потковицата сеедно и сеедно пристигаа гласови од сите краишта на Македонија дека новите завојувачи ги прогонуваат и ги убиваат нашите учители и свештеници,дека ги ограбуваат и ги палат нашите села и светилишта) кога се изјаловија нивните надежи дека Македонија, по победата на Сојузниците над Турците, ќе добие своја автономија и ќе стане држава каква што станаа тие, Србија, Бугарија и Грција, кога сите беа обземени од очај дека ќе останат без татковина, при крајот на Првното србско, во летото 1915-та, се случи една од чупите Јанчески, Благуна Василичина, да се измами по еден од војниците сместени во поранешното училиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кочијата, во која покрај ковчегот имаше уште четворица мажи и, една жена, мајката на умреното, се упати по Пазарџиски Пат, тогаш во тие оддамнежни времиња, сѐ уште неразгазен, кон Прилеп, но кај Алило, после се дозна за тоа, скршнала десно, кон Битолско Џаде и по него, по Битоско Џаде, го однесле малечкото во Битола и таму, на тамношните христијански гробишта, го закопале.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дојдоа двајца постари мажи и синовите на Софронија; го завиткаа во веленце и го однесоа дома кај Митровици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па, сепак, и покрај што сите христијани во Потковицата беа будни, освен Јосифа Акиноски и Васила Митрески, и, се разбира, освен нив, Јанческите, никој друг, ниту тогаш ниту некогаш подоцна, го виде човекот што таа ноќ, во простата 1857 година, во вторникот спроти среда, помеѓу Богојавление и свети Јован Крстител, засекогаш го однесе од Потковицата Бошета Анѓелов Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
После, ко се примири, поп Цветан побарал да го однесат умрениот на селските гробишта и таму да го закопаат, но му се спротивстави Михаил Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, бегајќи од неа, од колективизацијата, последниот од Акиноските, Јован Акиноски, го однесе некаде со себе и тевтерот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Својот старец, се расчу, го однесле во гората и таму, покрај некој кладенец, го оставиле сам да умре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш настапи Мустафа ефенди; на заптиите и на војниците им издаде заповед да ги фатат и да ги отераат Арнаутите во апсаната прилепска, а Лазора да го однесат во војничката болница за да го излекуваат, но Јосиф не даде; Сами ќе го излекуваме, рече.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во Потковицата, рече, ниту имало досега, ниту, пак, отсега ќе има српски гробови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А сигурно го убиле патема и го закопале некаде незнаено каде.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чуден беше тој Јован Аиноски; со ништо, ама со ништо не си сличеше на другите свои соплеменици, поблиски и подалечни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе го товарите на коњ и ќе им го однесете на оние продадените од Тополчани јали од Тројкрсти; тие, ако сакаат, нека го закпаат, а ако не, ете ви ја Црна; по Вардар дојде, Црна нека го однесе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потковичаните го спружија Лазора помешечки на веленцето Хаџи Паново и го пренесоа дома кај нив, кај Хаџи Пановци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Утрото, рано пред да се раздени, Ордана го натовариле на коњ, божем за да го однесат во џандармеријата во Алинци, и уште еднаш поштук не му се најде, рекоа избегал во Бугарија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа, со старецот Акиноски, зошто неговите го однесле во орманот, и покрај што наредните настани брзо го разјаснија, денешниве жители на Потковицата го раскажуваат со страв во душите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тие два вечера момчето од старио што го врати од планина, никако не прогоорило со старио.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Е, и ако не је така, чорбаџи, така нека биди, да ви отцепам и некое дрво и толку - му рекол сиромајио со полна уста и зел секирата, та му отцепил неколку цепаници и се прибрал да си го земи пустио џигер.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ами зер за мене сум го купил, мори домаќинко, џигеров?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ете, од татка ми се научив, честити царе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Стоејќи пред касапницата, го видел еден водул чорбаџија и го помолил да му го однеси едно јагне до дома, да што је мунасип, ќе му плати за носењето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сториле свадба и битисале, му дал царот една кочија и неколцина луѓе за да го однесат Тумбурли - бега дома у себе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се смрачило и си го зеле мажот и жената Силјана, та си го однесле дома.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За да не ми се смеат другарите и комшиите, скришем ќе го однесам дома и скриен ќе го држам и ќе си го гледам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Уште за малку не му втасало месото и да не го пуштат во долна земја, си пресекол од прасенцата (бутовите) и наранил орлите, та го однесле на горна земја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во старо време имало адет во едно царство, откоа ќе остареел чоек многу и не ќе можел веќе да работи, да го однесат на една планина за тамо да умри од глад.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Едно влегло во дворот и го догледале синои му на чоекот Силјана, дале радосен вик децата: - И, и, и, ене го Силјан од Коњари; ене го Силјан од Коњари, кај ни иди на гости!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа зеле заповеста царцка, сите беа се собрале кај царот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќава - дел во оние стари добри пегли со јагленово загревање, дел во радиотот чиј механизам го однесоа во вреќа црни и дрипави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во кој ја чував Неговата слика.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Најнеразбирливо беше друго. Земјата смекна, се згреа, потече во бранови и го однесе со себе и човекот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Веднаш почна да се лути на себе - улав ли беше кога мислеше дека момчево ќе можат да го однесат на грб?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го однесовме детето на гробишта. Пак на магаре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можеш сите да ги паметиш. Токму ќе му го научиш името и ќе го однесат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам дека стежерот што го однесе водата е Јон.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Или ќе го фрлаат по река за да го однесе водата. Како слепо куче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И го кренавме девојчето, Роса моја. Го однесовме, го запретавме. И седнуваме на гропчето да го поплачеме, да го истажиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а во Америка не палат кандила, како кај нас: со газија и со жарче, таму огнот го водат по некои телови, и не се гасне со дување, дувај си ти, ако немаш работа, и залидани сме, ти велам, некаде, којзнае каде, меѓу облаците значи облак ни го однесе алето,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ништо не смеам да го прашам Јона. Знам: ако го прашам, ќе си го однесам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Везирот даде шест големи килими за џамијата и пари колку што треба за да се изгради пред џамијата чешма со три шопури.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако согледа во што е работата, Акакиј Акакиевич реши да го однесе шинелот кај Петрович, шивачот што живее некаде на четврти кат од задниот влез, кој, и покрај својата косогледост и абрашавото лице, доста успешно се занимаваше со поправки на чиновнички и секој вид други панталони и фракови,  се разбира кога беше во трезна состојба и ако немаше некои други идеи во главата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секој мост што ќе го направеа од греди, водата ќе го однесеше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бидејќи, Господ знае кого случајот ќе го однесе една среда во градината за да го сретне, со чај за двајца, оној кој му недостига во животот...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зошто ја лажеш Асенета, кога добро знаеш дека е сосема неизвесно дали нешто воопшто ќе се случи и што може да се случи следната среда во градината на спомнатата кафеана?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кој знае кога почнал одот кој незабележително го оддалечуваше од мојата лева кондура, откако претходно го усмерив во правец што ќе го однесе до Маргарета.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Земјата смекна, се згреа, потече во бранови и го однесе со себе и човекот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќата - дел од оние стари добри пегли со јагленосано загревање, дел од радиото чиј механизам го однесоа во вреќи црни и парталави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во која ја чував Неговата слика.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А за поројниците, мил, не кажувај ми. Однесоа се, ми го однесоа и магарето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Така, постепено, сè што беше вистинско, го однесе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Бевме блиски. Само во последниве години, сето тоа го однесе ветрот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Запираа на раскрсниците, чешмите, мостињата на реката и на сите поважни места каде што врвел да се прости од нив и го однесоа на гробиштата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По кавги и закани од селаните, татко му Аврам го однесе во душевната болница во градот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Толку многу верував во силата на Големата вода, верував еден ден таа ќе дојде, ќе го удри ѕидот, ќе го однесе, ќе му рече: Доста, доста си ги држел затворени!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби, видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце на полуглас, како за себе повтори: - Мајка, па погледна во Кејтен, во сите нас направи нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го имавме чуено, изусти: - Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, - мрмореше Аритон Јаковлески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Потоа, така трчајќи, детето и кученцето стигнале до некое друго село, непознато, пошле в град, го виделе на некој брег, крај голема вода, со часови лутал заедно со кученцето, си играле со брановите, го однесле во некој дом...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во тој миг само едно на бога му се молев, господ дух на стриче Силе Николоски, Кејтен да не го однесат в болница.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ додека двајца брадести атлети не го однесоа во стара кола.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но тогаш, во таа ноќ, на Отец Симеон уште ангели му пееја над глава. „Добро утро“, се насмевна човекот, Отец Симеон се сврте кон него и го остави адвентистот да избега, да го однесе со себе своето ненадејно штукање.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Не знам. Го однеле на лекување.“ Студен е здивот на смртта, проклета ракијо, се заниша беспомошно гледајќи околу себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И сирото тркачко грло со куп ребра и една бела душа - си попаднало во нестарателски раце. „Твојата соба е поголема“ , шепнаа. „А утре ќе дојдеме и ќе го однесеме.“ „Кого?“ Го триеше со дланката темето и мислеше: брзо ми расте овесов на глава - треба утре да појдам на бричење. „Коњот“ , чу и се изненади.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го викна Васе, му даде еден динар, му нареди ова како најстрога тајна да го чува и му го даде писмото веднаш да го однеси и лично на Петар да му го предаде.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Го најде Васе кому му нареди веднаш да го однеси писмото до куќата на во Влашко Маало.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Пациентот го однесоа во некоја задушлива соба.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Може ѓавол да го однесе.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Повторно го преврзавме и носачите вчас се најдоа пред мене, секогаш се движеа близу до мене.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По долги години ме интересираше коњоводецот каде го однесе ранетиот и дали знае нешто за него, а кога го најдов, еве што ми одоговори: Јас не бев коњоводец, јас бев офицер – лидер.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Веднаш го однесоа а ние бевме откриени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го завиткале во чаршаф со спуштени раце на стомакот и го однеле со комбе во Одделението за судска медицина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Идниот ден на гробишта во Крушица од Стерјо се простиле само мајка му Суада и двете сестри Лејла и Вера.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Шестемина селани од Ајдинци мирно го спуштија ковчегот на земја, а шестмина гавази веднаш го позедоа и го однесоа во џамијата на ибн Тајко, каде што одново, само според други обичаи, требаше да се подготви телото за вонземскиот живот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Везењето го почнав на полна месечина, по редот завезов три парчиња - едното го фрлив во Серава да го однесе, другото в огин го изгорев, а третото парче, еве мајстор Миклош, сега тебе ќе ти го дадам, оти таков е обичајот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Утредента рано, Бошко допушти како во сон, пред очи да му го земат телото на саканиот пријател и да го однесат во тукушто изградената џамија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И го зеде дете малечкао, го однесе на сирота вдовица. Си ја најде сирота заспана.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
... Погледни ме веднаш сенко моја што така немо си седиш и залудно ме следиш Не заборавај сенко, си втора по судбина, после мене А мора, мора да си наследила барем нешто од она што јас вешто некогаш го правев а ветерот го однесе за навек Побарај ме сега види Во мојот дневник Дали јас некогаш те славев и оставив аманет да продолжиш по мојот пат Заборави засекогаш на моите патила Извини за она што некогаш те мамев Врати ми сега, ако не си ми вратила
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
При една посета купив убав букет со лалиња и го однесов во станот на Гаврил, го ставив во една вазна на средина од масата, малку да ни внесе позитивна енергија во нашите животи.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како го однесле во Германија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од стравот или настинка се разболе тешко и го однесоа во болница.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еден од мајсторите го зеде јагнето и го завлечка накај темелот: јагнето насетувајќи ја опасноста, почна да блее и да напиња со глава да ја скине врпцата, но мајсторот го зграпчи за половина, го крена и го однесе до темелникот; кога јагнето го виде ножот што го измолкна мајсторот зафати посилно да прета и пожално да блее, да моли за спас; но мајсторот, го притегна поцврсто да не прета и му ја стегна устата; јагнето сега почна со погледот да го моли мајсторот да го пушти, да го ослободи; но мајсторот му ја затегна главата нагоре за да му го зарие ножот; кога виде јагнето дека му нема спас, дека мајсторот нема срце, душа, го погледа со презир, со омраза и смигна да не го види сечилото од ножот што му беше допрено до кожата; првин сети студенило во грлото, налик на допир на мразулец, а потоа силна болка, губење на воздух, на здив, на свест, се стресе, спрета со нозете, за последно сапна, потоа се успокои, како да заспа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Поверува подоцна кога го однесе на гробиштата и кога му го покажа гробот покривајќи ги очите со планките за да не гледа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му го дава, но не знае кој му го дал и кој му рекол да го однесе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ги смени овие бакарни садови со сто оки ’рж и на петпати по дваесет оки ја донесе до Скаклевите воденици; ја сомле и го однесе брашното дома. Co тоа го осигури лебот за децата до пролет.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сега се убеди дека навистина ќе го однесат некаде далеку од каде што нема жив да се врати. – Што ли прават сите тие? – се праша и сам си одговори: – Плачат, што има да прават друго – и почна да рони солзи низ жолтите образи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Буљукбашијата Сефедин многу добро го знаеше патот, бидејќи лани беше да го однесе писмото од кадијата, та не се брзаше многу-многу.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Всушност тие стигнуваат до последниот вагон, до вагонот на Чана, застануваат, се погледнуваат во чудо една во друга и тргнуваат назад испаничени А нашиот вагон бре Милке кај го однеле!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ти ме знаеш: од празно не пијам... (Стојче и го однесува пагурчето на Рајна во другата соба и пак се враќа).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тоа што остана и го однесе на баба попадија со големи и убави благопожеланија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бино се однесе кон ова писмо како Јован кон неговото кога му го однесе Коле Куков на Сињак, та и тој ги повтори тогашните Јованови зборови кога го прочита: „Ќе му кажиме, кога ќе го видиме“, го искина и продолжи со потерата да го брка Јована.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко се врати од село каде што беше отишол да го однесе паличникот да чека ред кај мајсторот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нашата куќа беше близу еден дрвен мост кој, при движењето на луѓето, се нишаше и понекогаш се чинеше оти ќе го однесат брзите води.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Посакувавме новиот ветер на слободата, на отворањето на земјата, силно да дувне, да го понесе нашето писмо на некој облак, да го земе некаков добар ангел, да го однесе во Италија, во земјата во која Мајка некогаш беше среќна и да го предаде во стоковната куќа на Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И одново луѓето го однесоа во манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Болеста го однесе и Ном.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа следниот ден пак го однесе Бонети на езеро кај перилото каде што таа переше алишта.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Отец Иларион откако го изми Наќо во главата со вода и му ја поврати свеста, го однесе во ќелијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На враќање помина низ едно полско село, купи два кутла жито и го однесе во Крива Воденица да го сомеле.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Горјан и Огнен пак го зедоа и го однесоа на Велјановата Ливада.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Тогаш ќе му го однесиш право кај чичко Талета. Поздрави го и од нас! - рече Огнен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Како секојпат, така и вчерашниот ден, Трајче отиде во Струга, го однесе писмото во Самарчето и му го предаде на чичко Талета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се смрачило и си го зеле мажот и жената Силјана, та си го однесле дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Утрото станале и го зел Силјана Аџи кљак-кљак, та го прошетал низ неговото гратче и го однесол кај двата извора, што се правеа штркови и човеци.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Го кренав леѓенот со вода и преку надворешниот балкон го однесов во заедничката бања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го соблече хубертусот и ја замоли девојката да го однесе во гардеробата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги измив и прстите што не беа во завој а потоа бокалот вода што го истурив врз згазените лебарки ги одвлечка во канализацијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не можеше да ја избегне малата насмевка на задоволство, но веднаш повика еден од своите најталентирани ученици и го замоли да го однесе писмото на Големиот мајстор на Играта кој живееше на другот дел од Градот и да му ги пренесе неговите најдлабоки изрази на почитување.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Шумарот дури тогаш сфати дека нема да може да се ослободи од него и реши да го однесе дома.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Утредента дојдоа хорофилаци и го однесоа во астиномијата. Ми го донесоа по два дена.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сѐ, сѐ, сѐ да истриете од вас. Нека го однесе дождовницата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А појот, ту близок, ту далечен, ту длабок и растреперен, нескладен и испрекинат, се растура во ноќната тишина тажновито и пејовито, потсетувајќи на еднаш изминатото време што наврапито го однесоа и го однесуваат времињата крвави и мрачни...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако ја видиме мама, што ќе и кажеме за Коста, а?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На болничарката, седумнаесетгодишно девојче, ѝ го врзав ѓемот за рака и тргна таа да го однесе во лазаретот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Лапавицата ми го зграпчи гласот и кој знае каде го однесе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Отишол по дрва во коријата, му беше редот да собере дрва за кујната, и кој знае, како го однесе ѓаволот во пештерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со никој од селаните не се поздрави зашто никој не го бранеше во судот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стана стопанот мој, се облече и отиде во кафеаната. - Даскале, - му рече - излези на збор.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А ден пред Велигден помина селскиот кмет по сите куќи и рече: - На секој чардак на празник и по неделини да се вее грчкото знаме!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Фукоовите класични студии за политиката на јазикот и за контрола на свеста го однесоа дотаму што тој веруваше дека човечката свест - изразена низ говор и слики, самоодредувајќи се и взаемно одредувајќи се... - е автентичен терен што го одредува човековото општествено битие...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Светот во кој мажите и жените се раѓаат е само нешто површинско, овој или оној општествен, законски или вредносен систем.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Момците го однесоа Бошка во една од одаите на неговиот конак и го оставија таму затворен заедно со неговиот претсмртен страв.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Можеби оваа ноќ токму него ќе го земе и ќе го однесе во неврат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Таа била девојка сираче, само со еден брат когошто Турците го однеле на заточение и без нигде никого, па кога овој ја грабнал, никој не ја побарал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Руски човече, белки не беше ти тој несреќник што го однесе Генералот во смрт?“, го прашав кога дознав за настанот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нека си го однесе дома и нека го затвори во гостинската одаја.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За малце водата да го однесе сосе автомобилот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И нему не му беше јасно како се извлекле од водата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира, за да стори вакво нешто ќе морала да побара согласност и лично од него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Не, јас го возев Иван Степанович, оној лудион Ракоткин и еден наредник од Полицијата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
НАЦА: Не е лесен ум, туку голем мерак.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Таа девојка умот му го однесе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Коле и Танас го зедоа под мишки и тргнаа да го однесат дома. Одев по нив скиселен и нем.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Господе, кажи што ти згрешив... - заолцка повторно Маруш: што лошо сум ти сторил што ова ми го направи... - почна повторно со главата да удира во ковчегот од Висар, но Трајан го крена и го однесе во другата соба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нацртпил вода во едно шише и бргу-бргу додека не се затворил процепот на планината, тргнал да се враќа по гласот на ждребињата и кобилите кои меѓу себе 'ржеле и се довикувале; но токму тогаш кога почнал да се враќа со гемијата по езерото, се кренале силни бранови што скокале преку гемијата и му го однесле шишето со вода; кога се смирило езерото, царот им наредил на своите луѓе да скокаат во езерото и да го бараат шишето; но сè било попусто: шишето пропаднало на дното од езерото и никој не можел да го најде; и по смртта на царот, многу други цареви се обидувале да го најдат, но сè било залудно.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Слепиот Тимон им викаше на луѓето: „Работата гледајте си ја, луѓе: не одете по умот нивни, зашто ќе ви го однесат; и персискиот цар не видел аир од нив: за да им го олесни тешкиот живот на луѓето, побарал од царот на Индија да му испрати даровити музиканти што ќе го веселат народот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го качија на коњ и го однесоа в град кај казанџиите; тие со триста маки, со разни ножици и глета, му го извадија котлето и му ја ослободија главата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И долго, долго да нѐ чека крупното буре на ноќта остриот млаз на денот да го пробие да бликне еден бел пат широк пат што ќе го однесе од тука.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
А кога на себеси пак се повративме беа го однеле в двор.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Зедов нож, го однесов во дуќан да го наострат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој ја удри по главата и рече, „Еве ви нешто што ќе ви даде причина за плач“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зен монахот рече, „Така не се преминува поток. Појди по мене“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа стави чаша на глава, јас имав еден стар револвер.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го однесе до место каде водата беше плитка и тие тука прегазија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некој ќе го земе со автомобил, ќе го изгушка и ќе го однесе на некое непознато место додека јас седам заклучена надвор од тој свет.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш мислев дека проблемот е во нив, но сега мислам дека знам во што била работата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дедо Владимир и тато Петре го однесоа багажот во собата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тука е и Дрвеното мовче, кое во 1962 година го однесе засекогаш една голема поплава.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Ветерот го однесе неговиот веќе зарипнат глас и тивкото, исплашено “разбрав” на Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нејзиното “разбрав” го потфати ветерот и го однесе вејавицата, го растури меѓy боровите и го изгуби долу во трапиштата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од под нејзините стреа засекогаш одлетаа ластовиците и ветерот презаситен со чад, далеку го однесе мирисот на џунџулето и босилокот што толку многу ги имаше во дворот... Пусто... Запустено...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѓорѓи го подигна и го однесе до врбјакот што расте скраја од езерото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Лелеее... - залелека плач мајчин и се стресе колоната што прудолу змиулесто се спушта и плачот го презеде планината, го голтна трапот, го однесе далнината...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во истиот окрвавен чаршав, пред разден, го однесоа на гробишта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А него го однесоа во Костур и по кратка постапка му пресудија: за зборување на забранетиот јазик дома и на јавно место, за пцуење и напад на власта – заточеништво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не знам зошто, бев сигурен дека татко ми ќе го донесе крстот што требаше да се купи, а договорот беше, како и со тетка Сава, татко ми крстот право в црква да го однесе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Намислил на децата да им го однесе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Тие, - на брзина рече Проедросот, - ќе одат со Методија на она една педа нивче што го имам да покопаат малку компири, а јас, штом бидам готов, веднаш ќе им го однесам тескерето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Готвачот, малку потаму од заробениците, распали оган во огништето, го крена тенџерето, го однесе некаде зад шаторот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Марко го однесе Еда во својот стан во Скарборо и таму го внесе во една соба со голо душеме.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо Бранов чувствуваше благодарност кон Јани што ќе го однесе во хотелот каде што ќе може да здивне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вслушувајќи се во таа бучава во којашто се тушираше сончевиот ден и во песната на славејчето, како да се најде повторно понесен од матицата на планинската река што синоќа го однесе во тврд сон, а утринава го повикува и тој да потече по своето корито на денот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека Едо беше на стражарското место на кое имаше скратено време од еден час, милиционерите уште еднаш излегоа и изведоа уште еден човек, сега некој средовечен маж со кече на главата и го однесоа, исто така во училиштето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тамам детето, а убаво, добро дете беше, тамам детето да се замомчи, кога – болеста го однесе и татка му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ништо. Марко нормално го однел во болницата во Сан Диего каде што го задржале да го оперираат...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се разбира, не му одговори на прашањето, но намисли да го однесе в постела, евентуално да му одговори некако на прашањето кога Едо ќе почне да се помамува по нејзиното тело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
До таму го однесоа нозете на кои изгледа одвај се држеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И така тука не бил од времето кога уште пред години пријателот Муса кој подоцна се исели од Труција, го однесе на ручек во бањата во Банско каде што успеа да изеде осумнаесет јајца половина час варени во бањскиот извор на температура од околу седумдесет или седумдесет и пет степени, додека неговиот пријател Муса лакомо изеде цели дваесет и осум јајца.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во следните денови, пред да ја напушти работата во Шумското, откако детално ги испревртува тезгите во НаМа, подготви голем пакет и во најголема тајност го однесе на пошта и го испрати до затворот во Суботица каде што ја издржуваше казната Димостен.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Метежот во Грција го однесе неговиот полубрат, а него го чувал Господ, се врати жив и здрав поминувајќи речиси половина година во пијанки горе во рамната земја, во Гаково, додека не се врза со Павлина, бележана во срцето уште од селото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А можеше и да си го однесе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го барам детето, а детето го однесле во Скопје.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој ќе клекне и ќе ги бацува шините, се моли да го однесат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури да трепнеш ќе те расчепатат и ќе си го однесеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
6. Го однесов детето дома и не можам да му се изнагледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не можам до уста да си го однесам залакот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Откако му бил прегледан пасошот и запишано името во регистарот, Манасов го однел куферот на преглед во царинарницата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Павел Шатев, престојувајќи подоцна по задача во Бугарија, се сретнал со Христов, кој го однел во една конспиративна куќа и го запознал со Гоце Делчев и со Сандански.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Птицата одлета и од усните на Билјана го однесе и прашањето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ама, што можев. Бев немоќна да изреагирам така скриена во грмушките.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме налути кога видов дека, чепкајќи, ми го отшрафи задното светло, а тамам вчера конечно го однесов на мајстор да ми го монтира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)