го (зам.) - одземе (гл.)

Нашето заедничко време. Ќе ни го одземат нашето заедничко време...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Ќе ти го одземеле полномошното. Таков е договорот“, рече.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Старата и дотраена 23-ка, која како да е така намерно наштелувана, гасеше на секоја втора станица и возеше со максимум 30 км на час, не можеше да ѝ го одземе на Јадранка тоа возвишено чувство што го имаше во денот кога таа го возеше својот џип.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ми кажаа дека прво му го одзела здивот, му нанела неподносливо ужасни главоболки, вкочанетост на екстремитетите, симптоми на грчење и дијареа, нагли промени на температурата, треска, студена пот низ целото тело и на крајот, ужасни црвени мозолчиња.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А тоа чувство на самозадоволување (било да е со прстот на едно место или инаку), не можете да ми го одземете!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Му дадов знак да молчи за да не му го одземе вниманието на возачот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ако, понатаму, го одземеме колонијализмот, тогаш сѐ уште ни останува балканскиот фашизам на усташите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Партизаните им го одзедоа оружјето на Бугарите за да опремат една нова бригада и се надеваме дека ќе успееме да формираме позиција со оваа и со 10. бригада пред непријателот да стекне поголема предност.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Доколку се предомислите и не можете да си го одземете животот, викнете некој од затворските службеници или озлогласените цимери да ви помогнат и да ви ја држат главата во вода неколку минути и самоубиството ќе биде благовремено извршено.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Вниманието, за миг, му го одзеде јато бели галеби кои слетуваа крај реката продолжувајќи го потоа летот кон ѕидините на тврдината. Lетот на галебите, во мислите, го водеше кон југ, му ја оживуваше надежта дека ќе биде можно, еден ден, да го следи новиот крак на патот на јагулите, кон морето и кон океанот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На бунтаџиите што го повикуваат времето за судија Им го одзедов бесправно узурпираното време.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Светликавата птица ѝ го одзеде здивот поради блискоста, и таа истиот миг како маѓепсана стоеше таму, гледајќи ја птицата, што беше мала колку молец, како лета кон цвеќињата со клун што е танок колку игла.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Улам на твојата жестока неправда Што ми го одзеде сонот, Улам на твојата божја сила еден крај друг дури стоиме и дури погледнувам на твојата рака што ги покрива усните неколку века од мене да се оддалечиш.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Твојот џез ти го одзел дури и патријархалниот морал, те разобличил; ти не знаеш што говориш“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И малку била казната таква за неговиот гнев, па му го одзел и првенството во советот на дванаесеттемина, и го поставил само за клучар беден на семинаријата, кај Јулијан Граматик.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вака, според устата на Лествичникот, му рекол: „Дојди синко единствен (тоа особено го нагласи, но тогаш јас не сфаќав смислата на таа нагласка), и избави се од неправдите што ти ги нанесоа поради Филозофот, и името ти го одзедоа: дојди и види што има во гробот мој!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А ако е така, ако гласовите поважни од зборот се, зошто ти ми го одзеде името, а не само некој глас од името мое, пречесен господару?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, на мојата супериорност ѝ дојде крајот; не бев предвидел дека тие, во моментот кога ќе видат дека ја изгубиле идеолошката власт над мене, ќе почнат да практикуваат физичка власт, односно дека, откако видоа дека не можат да ја поробат мојата душа, можат да го поробат моето тело, да ми го одземат; тоа е последниот механизам на власта, пред таа да се урниса.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Глетката не омаѓоса, небаре ни го одзеде здивот, но не израдува со чувството на надеж дека тука по некоја недела или две ќе се собира лебот и дај Боже да го има за сите...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Најмногу сакав да бидам во собата на брат ми кога и тој беше таму.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Да му се одземе на еден народ човекот кого го слави како најголем меѓу своите синови – не е нешто што човек радо и лесно ќе направи, особено кога и самиот му припаѓа на тој народ”; така почнуваше „Мојсеј и монотеизмот“, и со таа реченица брат ми ја имаше кажано целта на тоа свое дело: да го одземе Мојсеј од својот народ, да докаже дека Мојсеј не е Евреин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше Едип, беше Каин, беше Ное, а во оние желби кои не сакаше да си ги признае посакуваше да биде пророк, и затоа им го одзеде Мојсеј на Евреите – самиот тој сакаше да биде единствен, ничиј, самороден, па таков си го претставуваше и оној што од луѓето беше прогласен за она што самиот тој, брат ми, сакаше да биде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа “мојот” го изговараше не само со присвојување, со потполно освојување на она “златен Зиги”; туку и со некаква закана за оној кој би помислил да ѝ го одземе синот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакаше, како што Мојсеј повел еден народ кон слободата на ветената земја, да го поведе човечкиот род кон ослободување на Јас, кон ослободување на човековата суштина од оковите на потиснувањето и од мрачните понори на несвесното.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш, кога мојот страв ќе ја создадеше помислата дека тој ќе си го одземе животот, сакав да побарам пари од брат ми за да можам да отпатувам, да го пронајдам имотот близу Минхен, каде Рајнер израснал и каде што сега веројатно беше, но знаев дека за да дојде во мир со себеси, за да дојде до одговорот на „Кој сум јас?“, му беше потребно да биде сам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не само што Мојсеј го прогласуваше за “угледен Египќанец – кој можеби бил принц, свештеник, висок намесник”, туку и Евреите од тоа време ги опишуваше како спротивност на Мојсеј - “доселени, културно заостанати дојденци.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа и заминувајќи од градот не ја зеде мојата адреса, не ми ја даде ни својата, и така ниту преку писма не можевме да си кажеме како сме и што правиме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Долго работевме да го возобновиме оној дел што Господ го одзеде како опомена за нашите гревови. И во тоа успеавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не, тој е вистинската причина и вистинската последица, и тоа никој не може да му го одземе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од локалните органи на редот и мирот побарале, наместо да го прогонат или затворат, само да му го одземат инструментот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пред почетокот на турнејата, си го одзел животот, иако имал само 21 година.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А очите му беа насолзени.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Да кажам уште дека заради доследност во она што го спроведував си го одзедов правото да слушам музика.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дописникот му го одзеде речникот, да го прекине мачењето.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Толку беше големо тоа негово откривање за себе, дека тој ете пак може и да сака нешто на еден ваков див и само негов начин, да го сака токму вака незаоглавено, дека не го имаше заборавено тоа ниеднаш досега и дека никој не успеал да му го одземе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не можеа да му го одземат тоа ни додека го водеа пред себе по долгата спружена улица во ветривото претпладне на пролетта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше само да го направи тих, многу тих, премногу тих, просто да му го одземе здивот со таа тивкост, но тоа воопшто не беше нешто, што можеше сега да го израдува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тогаш, како некоја рака да ѝ ја затвори устата, како некој да ѝ го одзеде здивот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе му го одземам задоволството на крвникот и ќе го избришам потсмевот на оној што ќе рече: измамник и дезертер.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дека приматот за вечна фалба, ете, некоја му го одзела.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Живеејќи на чифлигот на татка си потајно демнеше згода за која ќе може да ги наклевети Акиноските пред султаните во Константинопол и да им го одземе Имотот а нив да ги направи свои раетини.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа е едното, а другото е што кога ќе стане збор за коњот што им го остави нив ајдутинот, а кој си го присвои Тахир бег Јаузоски, сосема се согласуваат, двајцата велат Добро направи Тахир бег што ни го одзеде, оти да останеше Мурад наш, досега ќе беше пцојсан за храна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За гледање на ваков коњ потребни се многу работи, потребно е чиста пченица, а јас зашто за една година изгубив тројца ваши луѓе, за загубата ви го одземам коњов.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нешто наеднаш го жегна, го прободе и го одзеде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На пример, сите во домот знаеја дека нешто лошо ќе се случи со Аритон Јаковлески, некои можеби го знаеја токму и часот на несреќата, а можеби знаеја и некои други подробности, за местото и начинот на кои ќе си го одземе животот, но никој не наоѓаше за потребно ниту со мало прсте да помрдне.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Всушност, му реков дека ќе му го одземам чаталот ако го стори тоа повторно“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ајде, башлама сутане бирда јапмајнз муабет за ова!“ Сигурен дека ибн Пајко нема избор, освен, чувај боже, зашто нема челад што да го жали па да си го одземе животот, обесен на некоја куќна греда, Мехмед-паша, во присуство на навиот кадија Махмут-бег, ги викна своите двајца хазнадари, Дилавер-ага и аџи-Ризван, и им нареди да приберат и стокмат ситнеж, зашто приквечер, по икиндијата, со ибн Пајко ќе се појде во џамијата овој таму да се турчи, а тој, како валија, сака притоа да се расфрлаат пари по калдрмата каде што ќе поминува неговата поворка, за да види рајата какво славје е тоа!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Блажени да се твоите златозрачни очи кои го одзедоа неразумното слепило од моите очи и ми огреа богоразумна светлина.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Бидејќи информацијата веќе беше стигната и до останатите службеници, неколку од нив потрчаа кон неа и ѝ го одзедоа детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Одеднаш ново, тешко, мачно прашање: има ли право да ѝ го одземе на Марија единственото и најскапото што ѝ остана од нејзината љубов со него?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се присили да зборува убедливо: - Кој може на мајка да ѝ го одземе детето?!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие ми го одзедоа моето дете... Детето ми го зедоа... Сè ми зедоа ... И здравјето ми го зедоа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нешто мора да се изменило од тоа време, кога преку суд ѝ го одзеде детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Домашните сфатија дека таа се плаши некој да не ѝ го одземе насилно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Насилно да ми го одземе, или преку суд?!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Можеби мислиш... Да не сакаш да кажеш дека Хелвиг може да ми го одземе детето?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога видел дека ништо не помага, се разочарал, се јадосал, му се одмилил животот и во моменти на криза и очајание - си го одзел животот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Втората свеска од Дневникот, голем формат, од околу 200 страници, нападно озаглавена со црн туш како Без преживување нема уметност со распон на дати од почетокот на јануари 1951 па до средината на осмиот месец во 1953, ја одразува големата борба љубопитното дете да се осознае себе, да го совлада она што му го одзела војната, а во исто време да импрегнира толку многу настани, приказни, судбини што постепено ќе почнат да се преточуваат и во поинакви форми.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Со кинеските пагоди кохабитира мексиканската чаршија Олвера Стрит, место на кое малиот скитник Чарли се бореше со лошите државни чиновници што сакаа да му го одземат синот.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Имаме и други сведоштва за тоа што ни го одзедоа, за куќата, за лозјето, за воденичката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше готова да ми го одземе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А и нека се множи селово... Нека се надомести она што војните ни го одзедоа...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Животот што таму во родната Русија ми го одзедоа, тука си го повратив...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Всушност завчера успеав да го оневозможам Величковски да ми го одземе редот при една од распределбите на свинското месо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од видовитост опседнати по саноќ страхувале да не би Небото да ги изневери луѓето да не им го одземе од очите фасцинантниот сјај, астралниот отсјај пред којшто горостасните суштества отстапувале со извесна нежност по крв жедни, од крвта се откажувале, да не би да го заборават тигрите, леопардите, лавовите времето кога со љубов биле гледани и егзалтирани о, да не би да престане дејството на космичкиот искон - хипнозата да не би да е смртна Светлоста нивната душа, нашата!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во таквите околности кој да мисли на еден Русин, уште повеќе кога беше присутно и сомнението дека сам си го одзел животот?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Рекоа: пред да си го одземе животот, цела недела пиел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сам си го одзеде животот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Најнапред помислив дека татко ти го има одведено Ролана на лов.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На кутрото куче од соседот Лешо уште од раѓањето му било пишано јас да му го одземе животот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
" Да му го уништите сонот на некој друг, да му ја земете надежда, да му ги згазнете желбите, да му ја растурите среќата, да му го одземете тоа шо го сака најмногу на свет, тоа што му е најмило.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа е тежок товар што ќе го носите со вас и во пеколот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, веднаш по запишувањето на четвртиот факултет државата го прогласи за национално богатство, го заштити со закон и ни го одзеде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Тоа, тоа! Куклата – убавица беше во состојба на овргалениците во Дедо Мраз, да им истури сѐ, да им го отстапи и последниот залак од уста, само да не ѝ го одземат сопатникот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ти го одзеде ли, тогаш ни пат за дома нема да најдеш...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Почна да се плаши дека или не ќе може да издржи или ова тропање ќе му го одземе задоволството на раскажувањето токму во моментот кога ќе дојде до поентата на анегдотата, до неочекуваната тепачка што требаше да предизвика смеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Што ја натера после да си го одземе животот, не знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, вината на совеста го натера да посака повторно да си го одземе животот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чудев зошто некој како него би сакал да си го одземе животот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Одеднаш така ми се стори: дека нема зошто да имам против и дека Миру не може да ми го одземе Игбал, дури и кога би се обидела тоа да го направи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)