го (зам.) - обеси (гл.)

И го направи. Го обеси на дабот пред неговата колиба Петка Ромков што отиде во Раково, газејќи ја Толевата пресуда.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога се разбра таа работа, ниеден полчишец таа зима не прејде преку река да ги вознемирува Дунчани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги слушнаа Милановите пискотници четниците на врвот на чуката и се вомјазија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И не само за такви големи работи Толе судеше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аир ефендум, какви комити барате од мене, мирна раја! — се правда Милан, но ќотекот се продолжи, и по заповед на бимбашијата Милана го обесија на еден даб.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Им рече еден ден на сретсело. — Ќе го обеса секого кој ќе наврти да и брка Дунчани од Раково.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како што Томе го приближи кучето, така Митре му го стави тељот со дупалки на кучето околу вратот, му го стегна, кучето зацвика, ама додека да му се чуе гласот, тој го обеси на гранката од дабот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А таа навика сигурно му е од војната.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа издејствувај ми едно пусулче за да можам да го обесам на ѕидот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знам, ако случајно го прашам, зошто на тој начин го обесил ранецот, сигурно ќе одговори дека тешкотиите што ги совладуваме во животот создаваат најтрајни навики.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нека струже, нека кове, како што се правеше и во капитализмот, пред војната, а јас како директор, ќе се потрудам околу некои нови производи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе приучам мајстор за ковчези од дрво.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас ќе бидам директор на претпријатието.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И го создаде господ човекот по своја лика-прилика, го создаде улав и килав, и ние, дружината со двоколки, го зграпчивме и го обесивме, повисок да е и со теме поблизок до небото, сепак, жеден и гладен, со подаден јазик кон земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Обеси се“, му подвикнаа и му рекоа дека заради кобењето еднаш веќе самите ќе го обесат, и Сандре Самарија отиде со познатиот чекор на гусок да бара јаже и поздрава греда на некој таван.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа рече господ: да создадеме човек по своја лика-прилика како што сме ние и кој ќе биде господар на риби морски и птици небески и на животни од сета земја и на ѕверови што се движат по земјата ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина не можев да се движам и навистина горев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Но и другите се безбожни, викал Богоја Гулабарин. - Го обесија улавиот Јаков Иконописец, слушаш, мајче, го обесија ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не пее но пие и Онисифор Мечкојад. Тагува по својот вујко а помагаше да го обесат. Сега си ја мие душичката со ракија.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Барал прошка од својата совест и простувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Орлен Шумков беспомошно ги рашири рацете. „Кој каде. Борис Калпак пие и пее со својот булук.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Навистина сакаше да ни помогне кога нѐ нападнаа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Но ти не го обеси улавиот. Ако е зло бесењето, тогаш сите сме виновни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да го обесиш со нозене угоре пет пари скршени не ќе паднат од џеповине негови. (благо) Еве, на пример, што би било лошо да можеме да ја нагласиме работата да ја земе Никола Стефанов?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во истиот миг стана и тој, го досигна одликувањето од перничето и застана пред Софронија; пред да му го обеси одликувањето на гуша, му соопшти, не без искрено сочувство, дека неговиот брат носителот на спахиската титула, Георгие Акиноски - Алах да му ја направи миризлива земјата - загинал во бојот со Австријанците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа, во исчекување да му биде предадено одликувањето, несвесно ја поттури главата нанапред, спрема Мурада, а кога и тоа го направи, односно откако Мурад му го обеси одликувањето, ја исправи главата и изговори: Алах да му ја умножи славата и удопствата на Прагот на среќата и лично вам, наш високославен султану.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На тоа згора, се кандисала и го зела за маж да је бидит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не дочекал сиромајио да му дозборуа чорбаџијата ошто се налутил, тики ошто му дошло да тепа, та му надал: - Пусто ви останало и чорбаџил'ко ваш, и добрината ваша што ќе ми ја напраите со метилаиот ви џигер, со смрдено некое чкембе и црева, коа ме сурукледисуате полојна ден за еден џигер од еден грош, а пак јас си го изгубив целио ѓундел'к.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Судот го пресудил полјакот да го обесат, или да ја земи жената од убиениот чоек за жена, ама ако сакат таа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Си го кренало едно момче татка си на рамо да го носи планина и, носејќи до некое место, го симнал и го остаил наземи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еле, како би - би, си дошле дома при чорбаџијата, и го обесил јагнето сиромајио на дирекот, а пак чорбаџијата му го зел џигерот од рака на сиромајио, ѓоа да му го подржи, дури да го обеси сиромајио јагнето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ја навалиле пријатели да не се чинит каил за да го обесат таквоо момче, чунки мажот је умре, тој веќе си отиде, назад не се враќат, ами да си го земи полјачето за маж, да ја гледат, да ако је таа постара од него; не оти таа го зема од бес, ами од ал го земат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- А, бре момче - му рекла таа, ќе те прашам ако не ми кажеш, од кој град си и чи си и колкугодишен си?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Е, го обесивме на чингелот, под тремот и го дере Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога ѝ никнуваа заби нанижавме на конец варена пченица и конецот го обесивме на едно дрво.„Како што раѓа лесно дрвово, така со лесно да му никнат запчињата на девојчево.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во илјада осумстотини триесет и петтата, во доба кога јавачите на апокалипсата биле вечни и достојни на обврските и кога толпа тврдоглави Кукулинци терале спрегнати двоколки преку планини и беспатици да донесат од крај свет камења за ред воденици, Јаков Иконописецот го запалил богољубивиот Круме Арсов но најдивите од дружината го зграпчиле пироманот и го обесиле.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Вујко ми тоа заради дукати. Затоа и го обесија зад Аземовата воденица под касарните.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пред да го обесат, ако е точно како што се раскажува, на јажето на црковната камбанерија, се свртил кон некој свој невидлив собеседник и прашал - Каде отиде коњот на Питу Гули?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И потоа? Заљубените се радувале, саноќ танцувале!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Облачето ја избриша темницата. Невидлива рака го обеси облачето на невидлив конец да се суши.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Часовничарот кој му ја знаеше убавината, староста и вредноста, му даде на татко му колку што му побара и не го нави, ами го обеси на ѕидот да му го краси дуќанот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Проклет да бидам, ќе го обеси. Почна главата да му ја става во бесилката.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Судбата го обеси неговиот џакет на нејзината закачалка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Потоа го обеси јагнето, го одра и му го даде на Оруш да го испече.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Надворешниот сјај и богатството на царскиот палат го замајаа Суља и готов беше да се врати, но се сети дека кадијата ќе го обеси ако не му однесе извештај од султанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На Биновци им притекна на помош самиот нивни анџија — „Бугаринот“ Мито, со сите Јенималци од Битола; на Дима — неговиот „Грк“ Крсте Нале, со сите џамбази и Власи од атпазар и токму на местото каде што Турците го обесија Алекса Турунџа се отвори „муаребе“(Војна).
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во мислите ја најде Доста, и го зеде сандачето, го обеси на маската во дворот на дедот Карабуклија, ја поведе во темницата ја качи и неа. My се виде лесна како орлово перо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навапца петшест оки предено во разни бои и го обеси во дворот да се суши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Утрото порано Митра веќе беше го обесила месарникот со вода на верушките за да ги измие ваганките, лажиците, тепциите и грнето во кое се вареше петелот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јајцата ги смести во едно кошниче со слама, а шишето го кладе во торбиче и го обеси на самарот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го обеси торбичето на една гранка и почна да сече дрва.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тале го изнесе Дорча. Од едната страна на самарот му го обесија празното тенеќе од млекото, а од другата торбичето, во кое беше шишето со бензин.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Евто убаво го изми шлемот, го наполни со вода и го обеси на синџирот на огнот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога ќе ни дојде времето за одење кај вас, ќе се искапеш и ти и ќе се сториш еден штрк, ќе си земеш едно шише вода од другиот извор и ќе си го обесиш на гуша и кога ќе си одиме дома, ќе се потуриш и еве си пак човек.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ми вели ќе дојде ден ќе ти покажам еден извор, ќе си земеш од него вода во едно шише и ќе си го обесиш на гуша.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
ВЛИЈАНИЕТО НА ХОРАЦИО ЦВИКАЛО ВРЗ РАСТОТ НА ШАРЕНИТЕ АНТИ-УПАТСТВА (III) Патека на слоновите...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го обесил пиштолот на клинец и до зулуфите се вљубил.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Ги спотерав овците на кај селото, палтото го обесив на една врба и му ја спраштив во шумата, кај партизаните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)