Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

По окончувањето на спорот во првостепена инстанца, не следуваше иницирање жалбена постапка од незадоволната странка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во текот на постапката судот може, на предлог на странката, да одреди привремени мерки – заради спречување на насилно постапување или заради отстранување на ненадоместлива штета (чл. 407, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, трагично во целиов овој случај е тоа што, и покрај постоењето на судска пресуда во нејзина корист, бидејќи во меѓувреме млекарницата од државна се трансформира во приватна сопственост – Ангелеска сè уште, до ден денес, по изминати речиси 14 години, го нема добиено паричниот надоместок кој ѝ е досуден, а коешто побарување веќе е и застарено!?6 ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Против ова решение не беше дозволена посебна жалба, сѐ до септември 2010, кога се прецизираше дека против решението може да се изјави жалба, но дека таа не го задржува извршувањето на решението (чл. 93, ЗИДЗПП/септ.10). 5) давање можност жалбата против конечната пресуда да го нема вообичаеното т.н. „суспензивно дејство“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Испуштајќи го виното, таа сомнабулично јурна во собата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа го нема ни во Холивуд.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вадим се прпелкаше на подот, а старецот никаде го немаше; Наташењка притрча до брата си; лицето му беше изобличено и тој се прививаше крај нозете на сестра си; раката му се тресеше.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вистинскиот свет е оној што го нема или е преку непосредниот живот истоштено чудовиште.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со само неколку операции обемот на цицките ѝ изнесува 120 сантиметри.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мајка ми никогаш го немаше видено татка ми толку забрзано да чекори од едниот до другиот крај на собата, од чардакот, од дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го нема! Побегнал! – И козите ги нема? – извикав плачно. – И козите... и козите... сите кози... – Кај можел да избега со толку кози? – се охрабри да праша братот партиец. – И ние се прашуваме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега и Сталин го нема. Без него, нели сме свои, ќе можат да донесат, едно, одгоре, ситно решение.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга го немаше. Сигурно беше исчезнал со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дојдоа од судот, дојдоа и извршителите. Учителот го немаше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гоце веќе го нема жив, нема ни бегови, ни аги, ниту пак го има султанот. Погледај, драго дете, долу во полето?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Ама, што го нема? - праша еден црномурест ученик.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Јаваш, јаваш 49)! - се правдаше командирот на полициската станица.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Не потраја долго, вратата скрцка и внатре влезе Гоце. Со него водеше уште еден ученик.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Млад овчар свири со кавал: „Развивај, горо зелена, ќе мине Делчев војвода со неговата дружина...“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Денеска ги нема високите кули, го нема стражарот со острата сабја и бојното копје.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Ама го нема Сулејман Пеливан да дели мегдан со нас, - го потсети Коце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Селаните од ден на ден чекаа да дојде главниот инженер, а него го немаше...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Само него го нема, само младоста ја нема.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Брзам да го најдам старото, но веќе го нема. Тоа е мојата положба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Една година е поминато како е таа регуларна снаа, а зетот го нема.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Башевски како да се надоврзува на Селимовиќ, но додека Селимовиќ го воведува ликот на Хасан, кој верува дека спасувањето на братот не може да се доведува под прашање заради виша правда, туку дека правдата може да се оствари само преку поединечното спасување, т.е. дека универзалното го нема, ако го нема во поединечното, во Бунар нема позотивни нишки на ликови чија етика не се доведува под прашање.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бидејќи нема машки пород, го нема ни потребното машко внимание, се впушта во развратни односи со други мажи, а потоа, од натежната грижа на совест, ја товари својата ќерка дека се курва, па ја заклучува дома и не ѝ допушта било каков контакт со машкиот пол - гласно рече Лора.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сепак, јас се сеќавам на многу моменти кои, се уште, како секвенци од некој дамнешно прожектиран филм се движат низ мојата глава.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Од нивната венчавка (регистрација) во Скопје, пред земјотресот во 1962 година, остана само споменот на две работи.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Секогаш кога ќе поминам покрај зградата спроти училиштето, која повеќе ни одалеку го нема истиот изглед, чинам како да го слушам отчукувањето на часовникот над зеленото креденче во собата, во која со часови игравме домино со Борис Кривошеев, во долгите зимски ноќи, додека баба ми ми плетеше ракавички во различни бои. Брзав да пораснам!!!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се насетуваше во дадени моменти и ситуации предизвикани од нашите силни емоции (на деца растурени по светот кои постојано и постојано се враќаат дома, а таму постојано некој фали, го нема, заминал или залудно го чекаат) дека не баш го планирале бракот, арно ама се случило!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На лицето го немаше веќе оној блажен занесен изглед. Беше бледа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И Романиотите и Сефардите, значи, се населиле таму, и во градот Битола, вториот, а во рабинската историја и првиот по значење балкански град. И покрај значењето за историјата на неговата синагога, рабинот Елеазар бен Цви го немаше посетено балканскиот град по кој таа е именувана.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Девојчињата седеа дома, а пред портите на куќите излегуваа само постарите Еврејки и во топлите летни ноќи, додека ветрецот го носи мирисот на Дунав, џагорот на бродарите и јазици допловени од далечини, пееја романси донесени речиси пред пет века од Шпанија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Е, тоа во мое време го немаше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во целата таа сторија Даниел го нема никаде, тука се само трагите за него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Наспроти калифорнискиот Дизниленд на овосветовната радост, ова е дом на знаците, сенките и сеќавањата на еден непостоен, бивш живот кој стега во грлото и пече на работ од очите. Самуел Ароести гледа преку оградата на Монополот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Браво! Сум воскреснал нешто што никогаш не се загубило бидејќи никогаш и го немало!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во моментов ми се чини непримерено жалењето дека луѓето како Walter, Klemperer, Reinhardt итн. мораат да се откажат од своите концерти, дотолку повеќе што многумина вистински германски уметници во текот на изминатите 14 години беа осудени на молчење, така што случувањата, кои последниве неколку недели го немаат нашето одобрение, се само природна реакција на тој факт.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

ВЕЧНО! нека плачат! 14 ехе-хе! ете тој фраер го глеаш влегува во проклетиот лифт се прославил по тоа како дошол до некои пет стапки дол стап не се зезам никој од вас го нема од пет стапки и тој влегува во - аха! ма замислете таков еден дунстер да влегува во шугава јавна куќа сакам да кажам јавен лифт?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тоа го нема ниту на враќање за Источен Берлин.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во улиците го нема она довикување по муштериите, а колку се оди кон пристаништето, нечистотијата и правот се зголемуваат, како и во секое пристаниште во светот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Едно мало суштество им го нема да бара прочка оваа вечер.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но со кое право да постапи така? Тој го нема тоа право.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но, ако тргнам да ги реализирам овие „технолошки комплицирани” концепти, богами ќе требаат пари. Што мислиш за заедничката креација, по искуството со Зеро, и во светлината на ова што велиш, „го нема веќе она дружење од осумдесетите во градов”?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Го нема? Тогаш Кој дише низ окарината Кој ја лулее тишината Кој разговара со планината Кој извира од вирот Погоре од Манастирот? Кој?

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Чичко Петре никаде го немаше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кметот нареди и претрес да се врши по куќите, но попусто: Буза го нема.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Водарот ја пребара и планината, но Лангачот никаде го немаше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Него сѐ уште го немаше, па чичко Лозан со нетрпение постојано шеткаше де горе, де долу, а кога еден Германец се појави на влезот, тој ме прибра кон себе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Зарошкав низ торбето, ги истурив книгите, но моливот го немаше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Најпосле, кога сѐ се смирило, отишле на бродот и ги ослободиле оние што биле врзани и почнале да го барат Едноокиот Полип, бидејќи него го немало меѓу оние што лежеле расфрлани на брегот.“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Досега само еднаш сум патувал со него, и тоа пред неколку години, кога учителот нѐ поведе да нѐ запознае со градот и да го видиме сѐ она што го нема во нашето село.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Денеска пак го нема сонцето и сестра ми не ги отвори очите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но Колета го нема.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Умот ѝ е во сонцето. - Уште ли го нема?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Преку ден никаде го нема...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Неколку дни Лангачот го немаше. Се затвори дома и никаде не излегуваше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Секој по нешто ќе речеше: го виделе овде, го виделе онде, но јас и Васе претчувствувавме дека него го нема: распарчен е од некакво ѕвериште.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А еве зошто: Васете го нема и не доаѓа повеќе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Го дочувавме вие да му судите ... Но вториот овдека го нема ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Што станало со него Марко? „Го барале, но него никаде го немало.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Лангачот никаде го немаше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И денеска е втор ден откако што го нема полјакот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но што е тоа, си помислувам, што ги охрабрувало потомствата да се откажуваат од себеси - меѓутоа да се љубат.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Какво ли тоа завештание запишал животот во нејзината крв па сега птицата се сеќава на песната на нејзините деца и колве заумни трошки од светата трпеза на стеблото кое веќе го нема...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Што е потивко: да се чека и сонува нешто што го нема и не се знае дали ќе дојде и дали ќе се обвистини и по крајот на сонот или да се исчезне еднаш засекогаш?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Знаеле ли тие дека човекот во кој не постои љубов си го одзема себеси она што го нема?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Бевме љубопитни и тргнавме по Љупчо. Скршнавме лево од главната улица, па десно зад големата зграда. Таму беа паркирани неколку автомобили.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

МАМО, ПОКАЖИ ГО БЕБЕТО

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И фативме да се смееме. Можеби од жал дека Кате го однесе црното кутре.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Гледате, жртвите се спокојни. Не знаат што ги чека. Тивко ќе се доближиме и - цап! - амблемот го нема.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Акција, другари. Секавично ќе дејствуваме. На препад и - магла. Братот сѐ испланирал.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ташко го немаше на првиот час. Загледував накај празното место и размислував што ли можело да му се случи...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Бојко некако се поприближи до вистината и почна да тврди дека тој другарот на Мачникот, Толе, што седеше зимоска кај Митра Брлева го нема од некое време, та не е чудо тој да им се поткажа на агите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сакаше да се врати назад, да му рече на чаушот дека ништо нема, ама овој ја забележа неговата забуна, се стрчна со навртена пушка пред себе и го виде ранетото момче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И со ред, секој за себе правеше разговор со соседот, додека некој не запраша: — Ами, камо го коџабашиата Митрета, бре луѓе?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги испрати со Трајка да ја фатат Маргара, а сам со другите свои другари влезе во селото и нарача десет брави, десет фурни леб, тутун, ракија и се друго што им се „следуваше" во она време на четите кога ќе бидат „на гости" во реонот на некое село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толета го нема, a Јован ја убедува дека сврши работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некои од другариве сакаат да останат како Даме што направи — и покажа на Перета и други нивни едномисленици, кои веќе беа определени во својот став по ова прашање, та дури веќе и на една страна стоеја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ај анасени, бре коџабаши! Јас оставив осум вчера, каде побегнал едниот? — му се обрна на коџабашијата и почнаа обајцата да се ѕверат низ смреките, затресени од страв да не им скокне сега тој што го нема.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ами, оти ошче го нема, до кога ќе не држи, ќе умриме за јадење — се јави трет.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И откако се убеди дека Толета го нема, почна стенкајќи да зборува: — А бре, што стана овој, бре синко? Што беше овој работа?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Излезот го нема никаде — побрза да му одговори Борис.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Тој маж досега на сто пусии паднал, ама ниедна го нема задржано.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Братск не е многу далеку од Омск, каде што, нели, претстојувал другарот Тито кога џишнувал Сибир и тука, во Братск, саде за братски делби зборат, брат брата не ранел ама тешко кој го немал, луѓето во Братск многу се слични на едни Балканци во изумирање кои само за братство и единство и за други свечени песни од старата татковина кога ќе се напијат си ги кинат грлата – Републико мајко наша, од Вардара па до Триглава... Демек!

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Портата е замандалена, стопанот го нема. Стоиме пред куќата на Габриел Гарсија Маркес во Картагена де Индиас и се обидуваме да измериме колку неговите сеќавања се раздалеч од Аракатака и колку Маконда збира во едно белодробно крило?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Небото го нема, поклопено е од облаци.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Но, автобусот и покрај тоа што спрема часовникот на човекот во сина облека веќе требаше да биде тука, сѐ уште го немаше да се појави од онаа страна на улицата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Нема вистински крај на нивната посета; нема последно уживање во чистата светлина на нивното конечно место за одмор, го нрма свечениот проштален појадок со конечниот леб со сусам на балконот покрај море, нема последно пливање во базенот, последен сет на тенис, последниот лесен ручек во ресторанот во анексот, последното нуркање без костим за капење на гребенот близу до нивната омилена мала плажа, го нема потоа поспаното одмарање врз лигештулите, последната купка во џакузи, последното доцнапопладневно повлекување за последен пат да се води љубов на последниот љубовен начин, паѓајќи во сон, кожа крај кожа, во взаемна прегратка; го нема последниот повик за будење од тој сон, последниот предел и десерт.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Време време време време; никогаш го нема доволно, но сепак уште малку... „Не.”

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Древниот град Ур во Месопотамија, првиот и најстар регистриран метрополис, го нема веќе на географските карти, но тој живее преку Епот за Гилгамеш, оној Гилгамеш кој ја бараше тревката на бесмртноста.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но автобусот сѐ уште го немаше.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Имах сина, имах чедо, а сега го немам.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Ето така момче младо, бог да ми те чуват, имах чедо, имах сина, а сега го немам.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Што помина не сја врштат назад, о девојки, нема краља, нема бана, гиздави, го нема!

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Мајмунот, на пример, или кртот, или бумбарот-балегар го немаат тоа својство.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Па, човече, секој што еднаш го видел рецитирањето во Струга јасно му е дека на таа почва може виреат обреди и ритуали, паганштина, но нешто навистина подлабоко сакрално, она што кобајаги го нарекуваме уметност, она проникнување меѓу неверојатно извештените раце и божјиот стринг, она што го има Бах, Леонардо, Џојс, тоа овде никогаш го немало...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но тој никогаш како таков го нема обземено, во толкава мерка како денес, светскиот хоризонт на најразличните истражувања и најразнородните дискурси во поглед на нивната намера, нивниот метод, нивната идеологија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Набрзо можеше да се види како мозокот тивко, беспомошно болува зад очите, а тогаш мозокот најверојатно и изумре, бидејќи очите речиси му испаднаа од главата и во нив го немаше повеќе оној препознатлив израз, туку израз како кај очите на краба на едниот крај од нејзиниот сплескан труп“. 22 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Момчето беше голем уметник, способен постојано да измислува нови комбинации и специјални климакси, а некои беа „ноти“ од сферата на Непознатото, со паузи, привидни дисонанци, ноти кои ненадејно се пробиваа една со друга и прскаа заедно, со вчудоневидувачки, врел и сладок удар. (...) Аракнид, шоферот на Ендрју Кеиф е единствен домородец во Интерзона кој не е ниту педер ниту бузерант.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа, речиси против себе, покажува дека една историско - метафизичка епоха најпосле мора тоталитетот на својот проблемски хоризонт да го определи како говор.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Спи ми, чедо мое мило, спи ми спокојно, тебе мама не те дава... - зборуваше Бојана над лулката на своето дете, среќна што има син и тажна што го нема Крстан да му се пофали каков убавец родила.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Веле се штрекна од Аргировите зборови. Да, скоро ќе приврши и оваа сезона, а тој Веле го нема добиено мајсторското писмо.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Уште еднаш се пребара по џебовите, но индексот го немаше, освен ако не беше на некое трето, дотогаш неброено место.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- И? - Нема ни таму. Никаде го нема.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И така Дуде растеше од Груда до Горда, додека слободата слегуваше од планините до градовите, прво во опинци па во цокули па во чевли, а сирењето што им беше и појадок и ручек и вечера сега го немаше ни за лек, додека се подавија во пипер и патлиџан, барабар во краставици со сите кривини, а девојчињата што ги израснаа крутите селски здолништа немаа со што да си ги покријат пожолтените гаќички па навлекуваа куси панталони од постарите браќа и ги префаќаа нивните кражби по соседските овошки.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Не е. Ама го нема. Веќе половина година.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Па го немаме четвртиот член на екипата, третиот асистент.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Отиде на работа пред шест месеци, - потсети мајка му како да броела додека молчела, а потоа заврши како вчера да било. - И оттогаш го нема.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Артистите, кои ги интересира само нивната улога, се разбира дека го немаат целото дело туку само страниците каде што е нивниот лик.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А Живко го тешеше: тоа е зрно црн пипер а не сачма за крупен дивеч, може да ти замени пломба на заб; тоа ти е терзиски конец, а не врвца за опинок, можеш да ја џвакаш ама не и да ја голташ; тоа е дафинов лист, а не еврејска кожа, можеш да го исплукаш и да го залепиш на слепоочник од урок; тоа е говедско, а не биволско, сечкано, а не мелено, ако ти е тврдо тоа е од бутот, а не од плешката; тоа е малку свинско, а не од крмак, да ти омекне на жлебината, ако не ти пречи на верата; се ставаат и други мевца, од телешки до јагнешки, ама по малку, башка од тоа тие се топат; некои ставаат и месо од мечка, тоа е црно, овде го нема, ама на ширденот му дава посебен шмек на дивина; а тоа ти е обичен лут пипер, а не црн барут, можеш да се закашлаш ама нема да експлодираш, гарантирано. Маде ин Прилеп.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Како го нема? Не е петлица да се изгуби.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но тој не можеше, како татко му него, допрва да го земе за рака и да го контролира, да го дисциплинира и, едноставно, да го држи покорен; зашто, едно имаше отпор кон таков начин на воспитување во кое гледаше просто повторување на односот од татко му кон него, а и друго и времињата на нивните детства беа различни, па она што го имаше неговиот син тој го немаше во своето детство, така што не можеше да се снајде во него како што веруваше дака се снашол во своето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Човекот како да пропадна в земја, го нема па го нема.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Каснавме од питата тикуш, но таа го немаше оној вкус од времето кога Мајка ни го месеше еднаш во годината, од заштедените трошки, но со Татко, здрав и ведар, покрај нас.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Орденот го немаше очекуваниот сјај.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко одамна го немаше меѓу нас, а Мајка, вардејќи ги неговите книги и нивниот распоред, постојано ја гледашесликата на Фетхи-беј Окијар, никогаш не дознавајќи ја, како и Татковата мајка, докрај тајната на неговото цариградско време и на неговите врски со мајкиниот роднина.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ниту за Татко а ниту за нас децата Орденот го немаше и не можеше да го има истото значење што би го имал ако го добиеше многу порано, кога ни беше тешко, најтешко во животот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајка го слушаше внимателно. Никогаш го немаше видено да ѝ зборува толку долго и со толку силен занес. Дури и соништа да ѝ открива.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој ми стануваше вистинскиот, можеби задоцнет и незавршен, но единствен универзитет, каков што го немаше никаде во светот, единствен, каков што беше и самиот негов живот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Е, тогаш, Орденот го немаше па го немаше.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Утре кога ќе станам, мислеше, ќе го нема Денко, ќе го нема доктор Коста. Јас и дедо и - сѐ по старо!” Се исправи. Тешко му беше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се стаписа. Едниот шатор го немаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но веќе во следниот миг го гледа деда си како стои некаде, не гледа на што стои, и само со очите мрда, а очите му растат, растат, стануваат големи и дедо му веќе го нема, само две очи треперат, па се претвораат во птици, а птиците летнуваат и летаат, летаат кон некаква црвена точка, а точката расте, расте и сè станува црвено... ...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Крај стубелот Бојан го забележа едното стомне. Другото го немаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан го немаше искуството на деда си.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега го нема ни таму, којзнае каде е!?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- А ти што наваму? - праша измеќарот. - Барам едно загубено теле. Два дена го нема...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога дојде до местото каде беа археолозите, веќе и другиот шатор го немаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ова семе нигде веќе го нема. Уште од турско е. Маџир се вика.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со себе носам бури и насмевки Последен воз до светлиот yид спротивности кои немаат значење се случува да ја промашиш станицата тоа е дел од неоформеноста Верувам во лажни вистини сладок е крајот кога го нема и дозволувам да бидам шут добро е да имаш сопствена бездна Би создавал нашминкани прасиња а немоќта да ја криеш во џебот но тие се раѓаат такви секогаш е денот посветол од сонцето имаат стаклени очи, памучни уши држи во прегратка две птици и дрвени нозе. едната го носи гласот на стихот Сум градел и поинакви долини другата е само обична птица преплавени со отсечени јазици Два дена го сонувам патот пробиени ушни тапанчиња дел од него е покриен со сомот распукани черепи и истурени мозоци дел се губи во празнината Сето тоа го најдов наоколу своеглаво го напуштам празниот стол Во мојот, Во твојот, Во било чиј град на него останува мојата трага среде парковите без трева и земја мирис на изгубеност во етерот чуден е овој глас. среде згради и улици од бетон и асфалт. okno.mk | Margina #8-9 [1994]

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Опиумот во неговата сирова форма практично и го нема во Британија.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Бдеам над тоа око што никогаш не ќе го сретнам Бдеам над она што го нема над она што го насетувам.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кој ли јунак ќе се пронајде песните од сон да ги скорне Да ни бидат Царот што го немаме?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тој и не помислува на она што го нема.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Оваа патека сега треба да сврти лево, Да почне да се искачува, Да те доведе под едно исушено стебло, Испотен да седнеш крај него, Да се сетиш на својот некогашен дом што веќе го нема, И во воздухот, на светлината што бие откај црквата,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Поранешната законска формулација против ваквото решение на судот не дозволуваше посебна жалба, додека пак по ново се допушта жалба против ваквото решение, но таа не го задржува извршувањето на истото, односно го нема вообичаеното суспензивно дејство (чл. 93 од ЗИДЗПП/10).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Се воведе и нов, чл. 38-а, кој пропишува дека АВРМ ќе доставува месечни извештаи до Државниот инспекторат за труд за лицата и компании на кои им е издадена работна дозвола, а истите во законски предвидениот рок го немаат пријавено почетокот на работата или ја немаат вратено издадената работна дозвола (чл. 10 од ЗИДЗВРС/фев.14). 73 2.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Кога Славчо западна во сенките на врбите и елите, зракот веќе го немаше. Побегнал некаде.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Поради тоа, тој којзнае од кога го немаше отворено регалот или барем, изгледа, не се имаше загледано.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, автобусот сè уште го немаше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Принабраа луѓето уште по некој товар дрва, но помина и Голема Богородица, а почна да се ближи и Малата, а Брчалото пак го нема да се врати.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На Брчалото секој месец, некое време околу половината на месецот, поштарот му носеше по еден долгнавест жолтеникав плик после, така што тие дена одеше в град и по најмалку неколку денови го немаше да се врати.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, автобусот, и покрај тоа што спрема часовникот на човекот во сина облека веќе требаше да биде тука, сè уште го немаше да се појави од онаа страна на улицата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие беа толку многу понесени од работата што во прво време и не забележаа кога Брчалото со жолтеникавиот плик превиткан на две во задниот џеб од панталоните заминал и го нема да се врати.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, бидејќи Аето, заседнат во топлината на роднинскиот прием на Паца заради кој беше дојден, го немаше да се појави, децата наскоро ги ставија своите љубопитни прстиња на колата поради што уште повеќе ги закопка иштата да видат што има во колата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во ништо од тоа што брезничани ископаа од децата не видоа нешто невообичаено, па продолжија да се надеваат дека Брчалото ќе се појави да им каже што друго треба да сторат, но Илета Брчалото, еве, цела недела, па и две го нема да се врати.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И затоа кога во зорите, нешто посетен од трети петли, Јанческите со запалени вивки и гламни истрчаа на срецело и нададоа лелеци дека ајдутин го одвел Бошета нивни. (Велеа на измама; божем само за да го изнесе на пат за Прилеп, а оттогаш од сред полноќ, и покрај што изминало толку многу време, Бошета го немало да се врати, а за јамка дека ќе го пушти да се врати им оставил едно чупале, петгодишно и сето завиткако во коприна и во кожуви, небаре е цариче, и еден коњ, ат, ист небаре е царски.), сите, трчајќи накај срецело, велеа Ама ајдутин, ни пците, ем што се пци, не го сетија, не пак човек кој е со помали дарбини од нив за тие работи, да го сети!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зашто меѓу нив нема никого Перуноски, поточно зашто го нема братучедот Богдана, си мисли Максим не се изменил кон него; го оставил и понатаму да биде старешина на сите имотски сојови и глава на сиот сој Перуноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа и после го немаше во гостинската одаја, меѓу мажите Јанчески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И да го нема пред нив отворениот гроб и да го нема покрај гробот, испружен на носила, него, мртовецот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сега го нема споменикот. Во Второто бугарско, во 1942, во летото, кога дојдоа во Потковицата божем за да вршат маневри, бугарските војници го разурнаа, со топови го гаѓаа од Коритница, од Плоштина и од Чауле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но кога пропеале трети петли и ко почнало да се разденува а Бошета уште го немало да се врати, стрико Никола сиот се вомјазил да не му се сторило ништо лошо и заедно со стрина Николица и со Атанаса ги разбудиле сите домашни и сите зедно, со запалени вивки и гламни, истрчале на срецело и надале гласови, троа навистински троа од навал, за сите да чујат каква нова несреќа ги снашла и да тргнат да го бараат Бошета.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го нема, кутри, Кузман ваш кој како своја зеница ве чуваше вас сите и крајот свиден роден наш!"

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Стравот пола живот е, па живеам денес. За цел живот да имам. Утре ќе го нема вчера.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

И така, јас останав без темелна верска наобразба и култура, а го немав наследено ниту спокојното верување на моите родители, особено кога ни беше тешко во животот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка уште кажуваше дека Татко, пред исчезнувањето, неколку пати го менувал распоредот на своите книги, ги доближувал до одговорите кои ќе ни се наложат како неопходни во времето кога него ќе го нема.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тука мораше да биде и Мајка. Речиси целото семејство. Само Татко го немаше.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А ако си смислила да го немаш филџанов да го ставам в џеб. (Сите се смеат.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: Мислиш сега тоа го нема, поарно е?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тоа самиот Словенец и го расакажал кога преспал една ноќ кај нас).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури ни тогаш кога јас го напаѓав. (А за моето незадоволство од однесувањето на Ѓурчин, нели, постоеја конкретни причини).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Приказната за застреланиот можеше да го означи и свршетокот на приказната за Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Толку недели и месеци морал да носи токму такви тежини на десното рамо! (Добро, тој никогаш го нема спомнато тоа, но мајка ми ми има раскажувано за неговиот пријател Словенец и за цевката од минофрлачот што Даскалов честопати ја земал на своето рамо за да му помогне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Цела недела едно момче што го примив кај мене, го нема.“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во бунарот го нема. Со своите очи се уверив!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А се случи токму во тие денови, кога се прашував зошто го нема, да слушнам дека убиле некого долу, во градот. Во некоја рација.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ете, ти се јавило“, ми вели деверот. „А како мислиш дека ми се јавило?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Оние што дошле да се распрашуваат за него заборавиле да ти кажат дека го имаат прибрано“, ми вели Сане деверот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А таму понекогаш се случува и по нешто од она што во животот го немаме сторено.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас само ќе додадам дека тетка Маца навистина засекогаш остана стара мома...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој не му го знаел името на убиениот а тој одбил да открие кој е и од каде е.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до Ѓурчин, таа никогаш го немаше спомнато како лош другар или грд пример.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Така е со соништата. Доаѓаат и си одат наспроти нашите сфаќања и нашата волја.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само што ќе ни се запрат очите на некое селце лево или десно од патот, а него веќе го нема.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- А каде е цвеќето? - Го нема, но треба да си го замислиш... И јас си замислувам.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Само, зошто ли лаат кучињата и зошто го нема тато?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Рози никогаш го немаше допрено лубеничето зашто веруваше дека, ако го фаќа, тоа може да биде исто како кога се фаќаат неразвиените птици во гнездо.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога ќе запрашате што е тоа зен, повеќе нема да го има. Кога ќе прашате што е тоа Дишан, веќе го нема Дишан. Кога ќе запрашате што е тоа стил, веќе нема стил.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не можеме да знаеме сигурно што Кондијак подразбирал под “наука”, но тој сигурно го немал ограниченото значење што ние сега го имаме за тој термин.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Всушност, Дишан својот став го поткрепува со следното: „да се доведе Декартовото сомневање многу подалеку отколку што тоа го стори картезијанизмот: сомневање во самиот себе, сомневање во сѐ. На прво рамнодушноста”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Бидејќи како што философот од 18 век Кондијак (Condillac), (во Дерида, 1987, стр. 103) напишал: „Дали сакате да ги научите науките со леснотија? Почнете со учење на вашиот сопствен јазик“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Како можеше лавот да ти ја изеде сенката?

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Можеби пак се излажав, си реков и ги затворив очите.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Сега знам: тоа тогаш беше пустинска фатаморгана, виѓаваш нешто што го нема!

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Сега го нема ни лавот ни сенката.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Уште пред да ја отворам големата железна врата, забележав дака на широчината пред училишната зграда со безброј прозорци го нема зелениот автомат од кој, кога ќе се пуштеше метален динар, ќе излезеше убаво спакувано чоколадо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А сега, ене, долапчето е отворено, парите и крпчето го нема!

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Погледот ѝ се промени, стана жив; го немаше веќе оној презир од пред малку, и таа рече: „Каква е таа точка?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

“ „Папокот на светот била чашата на Соломон, и на неа првпат записот од одајата бил сочинет; тоа е изворникот што денес го нема, а сите го бараме: во папокот на жената, во мрежите на словата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Двата записа се разликуваа само во дребулии: уводните стихови во двата записа имаа различно „јас“; во едниот случај тоа беше царот Соломон, а во другиот – царот Дариј; во нашиот препис го немаше зборот „жена“, со кој започнуваше пак текстот кај Лествичникот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останавме стрештени. Јас бев најнеутешен, оти во мигот кога Филозофот излегуваше од одајата, видов дека веќе не виѓавам: облакот светлина околу отец Кирил Филозоф го немаше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А тој ме викна вечерта во одајата на укорите, и почна да ме бие веднаш, без збор, без прашање; бараше да му ја откријам тајната ука на виѓавање на невидливото, оти сметаше дека тоа е ука што се учи, а јас ја кријам; и пак ме биеше, а јас му велев дека благодет е тоа, дарба божја што Бог на смерните им ја дава и на горделивите им ја одзема, дека дарбата не се учи како писмото и краснописанието што се учат, дека и сочинувањето сказанија не се учи и дека тоа или го имаш или го немаш, како што човек или се раѓа или не се раѓа, а никогаш не се случува да се роди половина: само со тело или само со душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме одби поради него, и сега го нема во мене, а го има секаде: во класјето крај патот, во билките и животните, во рибите во водата и птиците во воздухот, во очите на луѓето, во сите створови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И видение јасно, светлина силна во умот ми се јави, па се состави мозаикот: ми стана јасно од какви причини го немало Лествичникот на закопот од неговиот татко, и разбрав дека отсуствувал шеесет дни и шеесет ноќи, токму колку што треба за да се потроши под нозете патот до Дамаск и назад, ми стана јасно дека го украл клучот од западната одаја, од рубата на неговиот татко пред овој да се упокои; и дека златниот клуч е умножение, дело на рацете на Амореецот; ми стана јасно дека Лествичникот, откако направил умножение на клучот, го вратил изворниот клуч во одајата на неговиот упокоен татко, и дека од тагата по таткото овој се лишил, само за клуч-близнак од одајата кобна да поседува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во одајата негова немаше чаша, ни клучот златен од тезгата од пазарот во Дамаск го немаше, оти тој беше цврсто забиен во клучалницата на гревот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во нашиот автобус го немаше Фискултурецот, оти си беше заминал со џипот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А отец Стефан никаде го немало на сохранението на чудното, гласовно тело на отецот негов.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И крстот на грбот мој го немаше. Паднав на колена пред него, во молитва огнена, но ништо не реков; само плачев.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Седеа еден до друг. Еразмо за миг со мислите се оддалечи од старецот кој го немаше дотогаш оставено на мир.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Види како боите се прелеваат на сонцето, се мешаат во една чудесна боја – со восклик скокаше Еразмо и ја покажуваше раката кон старецот, бидејќи за сиот свој живот ова го немаше забележано.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ликот на старецот го немаше во воденото огледало.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој го немаше достигнато потребното ниво на духовност, неопходно за да се разбере вистински оваа длабока загадочност.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Занесен од својот глас, Еразмо случајно се сврте и виде дека до него веќе го немаше старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Човекот го нема на ниедно друго место: тој е внатре во луѓето, скриен, осмислен но оддалечен од твоите очи! - мудро одговори старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не сакав да верувам дека го нема, не сакав да ја прифатам вистината...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Одлучивме да одиме лево за да го посетиме селото Дреново иако на сообраќајната и туристичката карта го нема.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Секоја мајка е ранлива кога и го нема чедото.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го барам тоа што некогаш беше. Сега го нема. Духови и сенки на духови...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Беше, го нема, сал името му остана што многу одамна го добило по крчењето на костените.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Има уште еден кат, но тогаш го немаше.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Началникот го нема, отишол на одмор, но го најдов неговиот заменик.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Жена улуглава трчаше де ваму, де таму, од возот до пампурот и обратно и на сет глас плачеше, викаше, молеше – чупчето, детето, ми го нема, људје, барајте, помозите, детето ми го нема, ми го нема чупчето...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И поминаа денови и поминаа ноќи, а Трајко го нема и го нема и никој не знаеше каде заглави.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И градскиот стадион го нема.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тага ѝ зрачи од очите, образите ѝ се покриени со болка. Жали. Некој од најблиските ѝ го нема.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таму по богослужбата седнуваа верниците и жените од накитените сапетки раздаваа за душа, за здравје и берикет; ја нема камбанаријата и камбаната виси на подгниена греда; на таванот го нема Пантократорот – Христос кој од горе со раширени раце бдееше и чуваше од лошо; го нема престолот и верниците ги нема...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сега го нема. Останаа само спомените и тажните воздишки на постарите...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мислам дека никаде го нема тоа херојство, тоа себеоткажувње, таа саможртва...“

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Делииванов, одамнешен пријател на Делчев, и Стефанов нормално го немале оној револуционерен капитал и авторитет што го имале нивните претходници, но биле под силно Гоцево влијание.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Често го запирав погледот на учителката Вера и ми се чинеше дека и таа е нерасположена што го нема татко ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Тато се уште го нема, реков смислено и незабележано гледав во Вера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Утредента татко ми најпрво долго го немаше. Повеќе часа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога тргнав кон влезната врата ми се стори дека го догледав татко ми крај прозорецот и во другиот момент го немаше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дури на моменти ми се чинеше дека ако и татко ѝ сосем го немаше ќе ѝ беше полесно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Помислата на некојшто го мрази она што ние најмногу го сакаме, за нас е неподнослива, особено ако му успеало да ја придобие наклонетоста на некојшто го сакаме; ако си замислиме дека некој се радува на некое нешто, што може да го има само еден човек, ќе се трудиме тој тоа да го нема; ако си замислиме дека саканото нешто врзува за себе некој друг со еднакво или поблиско пријателство од она со кое што нѐ врзува нас, кон саканото нешто ќе почувствуваме омраза, а на другиот ќе му завидуваме... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 78

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нашите “љубови”, во коишто сме подготвени да ја видиме само здружувачката моќ, нѐ раздвојуваат исто толку колку што нѐ здружуваат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Навистина групираат, обликуваат колективни идентитети со моќен антагонистичен потенцијал.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И нејзиното тело го немаше некогашното сигурно држење: ги подиздигнуваше рамениците, главата ја вовлекуваше надолу.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Идниот ден не го најдов дома. Го немаше ниту деновите потоа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој не може да ја следи нишката назад кон она што некогаш бил, ниту пак она што некогаш бил може да дојде до она што тој сега е; тоа затреперување на нишката само растреперува некои негови чувства, како нејасно сеќавање, и тој почнува да плаче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледав во таа живост на нејзините очи, во очните јаболкца кои се беа исушиле и собрале, се беа стуткале длабоко во очните шуплини.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа, кога ќе дојдеше време да се вратиме во нашите соби, болничарите го фаќаа Хајнрих под мишките, и тој се подигнуваше, па потоа тие со рацете го бодеа во грб, и тој чекореше, механички, отсечно мрдајќи со нозете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во сите тие гласови го немаше гласот на Клара Климт, во криковите на тие ноќи кои се прелеваа едни во други и се нижеа во години, во моите обиди да ги чујам нејзините ноќи, Клара остануваше нема, Клара копнееше по тишина, Клара сакаше само едно малечко парче од овој свет во кој би можела безбедно да ја свие главата и да преноќи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во неговото сопче, дури и кога го немаше дома, веќе не влегував.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Личеше на стуткана птица на дожд.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Избегнував да бидеме во иста соба; сепак исто како и порано исчекував да се врати од гимназијата, или од посетата на некој од пријателите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа некој од неговите соседи ми кажа дека Рајнер си заминал. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја слушав во тие ноќи Клара како забрзано дише, како плаче, ја слушав како се моли иако не знае кому да ја упати молитвата затоа што од Бог се откажала одамна, откако тој се откажал од неа, ја слушав Клара како ја прекинува молбата, и како престанува со плачењето, ги шмркнува мрсулите и се издишува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во еден миг, додека двајцата бавно чекорат по паркот, синот здогледува како градинарот отсекува неколку ружи, и целиот затреперува, неговото дотогаш тапо лице добива чувствителност, како она што го виде да повлече некоја нишка во него, некоја нишка која води кон сѐ она што за него некогаш било, а веќе го нема.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Желбата и натаму да гледа во празното, да го здогледува таму оној кого го немаше толку години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А Хајнрих гледаше без да ги помести зениците, како да нема ништо околу него, како и него да го нема.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој час исчезнуваше, час се појавуваше, со денови го немаше, во мигови го имаше. Што правеше, никој не знаеше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во тој миг, на овој одговор си поставив друго прашање: „А што е тоа што веќе го нема?“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На тоа мојот другар, Специјалист за чудни болести, рече: „А, како јас да разговарам со некој кој го нема“, притоа гледајќи длабоко во една точка од ѕидот. Неподвижно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Веројатно, го немало ни Арето, ни јарето, ни Сугарето...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Меѓу многуте „претставници“ на божјаците од прозата на Ренџов, се паметат ликовите на Сане Сандин од Човекот што го немаше во законот, Ефрем Ефремов од Сенка, Невена, Ристосија и Кијмет од истоимените раскази, Мише Сечко, гулабарот од Светиот дух и др., но меѓу сите нив по својата уметничка впечатливост особено се истакнуваат Сане Сандин, Невена и Кијмет.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се вѕирам кон Св.Спас, црквичето од каршија, но и него го нема, и тоа како да се преселило.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го побара домаќинот Хасан со надеж дека од него ќе чуе некое толкување, некое објаснување, некакво утешување. Домаќинот го немаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Еден ден тие во чудо забележале оти гулабарникот на Мише е отворен, гулабите слетани, само него нигде го немало.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ти одам така јас, нога за нога, кон градот, а градот како да го нема, како да се преселил некаде другде.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но Санета го немаше. Празен беше гробот, празни беа гробишата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Од што стравуваш“, се прашав, шепотно, но сосема јасно, и еве што си одговорив: „Не се плашам од тоа што е тука, туку од тоа што веќе го нема.“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го нема на десното Чуварот, а на левото Лукавиот... Не се чувствува нивната тежина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вдахновен (чувство кое одамна и со таква силина го немаше обземено), зеде да направи скулптура по која ќе го паметат сите и со која, поверува, трајно и достојно ќе влезе во историјата на уметноста.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Истрчав од дома, со страв, и со премален здив се тутнав во собата на мојот школски другар, познатиот Специјалист за чудни болести и му кажав дека на моето прашање: „ Што е тоа што веќе го нема“, некој друг Невидлив, со темен глас ми одговори „Тебе те нема.“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

До тогаш и во турско време го немало кај нас.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако тоа го нема и ако од неа едни – имаат голема полза, не правејќи никакви жртви, другите прават големи бесполезни жртви, целината се разделува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Имаше отсутен поглед, но зарем го немаат многуте од нејзините врснички?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Мислам дека сите ние подеднакво го имаме чувството на несоодветство на времето што си минува и нашето време – рече татко ти – Ни се чини дека вчера замина, како да е само еден ден отсутен, а сѐ околу нас го тврди сосема спротивното – дека долго го нема.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

По извесно време, откако ќе направи неколку круга со јазикот избразден од неизречени пцости и клетви по усната празнина ќе извика: - Леле, се сеќавам, ама тој датум го нема во мојот календар. Ќе сакате ли да ми го дадете?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој, на тимот со кои работел постојано им ги покажувал филмовите на Дизни, па потоа ги прашувал: „Што е тоа што Дизни го има, а ние го немаме?“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Детето ѝ донесе нешто што пред тоа го немаше – музика.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ликот што го гледаше ги носеше сите дополнителни ознаки на тоа време што изминало – малку подгрбавените рамена, подбрадокот, килограмите наталожени со текот на годините, формалноста на костумот што тој дотогаш никогаш го немаше облечено...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Десет години на рамното поминаа од оној ден кога им зборуваше: „Иако голем број од вас се чувствуваат спокојни, јас навистина не можам така да се чувствувам, затоа што сметам дека спокојството во Македонија е веќе одамна разрушено и затоа што спокојството веќе одамна го нема...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

На крајот од краиштата, ако го немаше тој непресушен страстен порив да реагира така како што реагираше, Тој никогаш немаше да го избере токму него...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Никогаш претходно го немаше чуено, но од вцрвенетото луто лице на неговото дотогашно другарче сфати дека се работи за навреда.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како воопшто и да го немало сето тоа изгубено време на еден живот – цели триесет и некоја година од неговото постоење сега во главата му поминуваат само како испресечени далечни слики.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Потоа немаше масло за готвење, па почнаа повеќе да јадат варено, па мајката на снаата од некаде донесе неколку кила шеќер, оти се слушаше дека следната недела ќе го нема и него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Голото машко тело над неа требаше да биде тело на странец, човек што таа недоволно го познаваше и никогаш го немаше замислено ниту како близок пријател, а камоли вака.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога влегував во шумава го забележав најмалиот од вашата тајфа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По еден или два часа зад полноќ, кога веќе ни месечината го немала она нужно значење на таинственост, далеку и со острината на рабовите забуцана во неподвижен облак како парче на посребрена лопата во сива и лилава земја над самата земја, ридовите се згуснале, биле исплашено и гровнато кртило на непознати животни, речиси повеќе правоаголници, триаголници и искинати елипси на светлост и сенки отколку скаменети крмници со џиновски стави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дери! Проклетството лежи врз нас, Онисифоре, врз тебе, врз мене, врз сите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И стражарите, иако со раце врз пушките, спиеле со зјапнати усти, тешко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дмитар-Пејко го нема, сега и волето му го сотревме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одеше по мене. - Одел, сега го нема.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Го нема. Без помош на мислата неговите заматени очи гледале во Мечкојадовиот шеснаесеттодишен роднина Лозан Перуника.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зад нив стоел Богдан Преслапец. Црна земјо штура земјо зошто си се отворила? Ракија нема.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Мамо, леле, мамо! Бате го нема никаде!“ - липаше таа, а нејзините другарки стоеја околу неа занемени.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

И додека сите ја бакнуваа Благица, никој не забележа дека Марко го нема.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Откога стивна вревата, мајката праша: "Каде е Марко?" - сите се растрчаа да го бараат, но него го немаше.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Го нема, мамо, бате го нема!“ - липаше, а јадри солзи се тркалаа низ исплашеното лице.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ЛУКОВ: (Нервозно, испокинато.) Јас... јас не можам. Акцијата уште не е завршена. Ивана го нема. Не.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЛАДИЧОТ: Се разбудив. Гледам во собата го нема другарот што спиеше со мене.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЕТОДИ: Значи, да го нема?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ко сезонско овошје час го има час го нема... и повторно се појавува но во друг облик.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ги гледа колите низ прозорецот (’ко-ко’), мобилниот ѕвони во другата просторија, за миг го оставаш, и додека се враќаш замислуваш дека го нема, дека се наведнал и паднал, и дека ти ќе бидеш виновна.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Што и му честитаме, ако е вистина. Михаил Булгаков КИЕВ ГРАД Status praesens Да се рече: „Печорск го нема“, тоа ќе биде претерано. 186 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во свечената соба примуси немаше, привремени печки исто така, оџаците беа исправни и редовно се чистеа, но столчето, за неверојатно чудење на Алхен, го немаше.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Остап ѝ се заблагодари на домаќинката за ручекот и тргна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога Бендер со економот минуваа по куќата, вратите им салутираа со страшни удари.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Впрочем, тоа не претставува опасност од пожар, - забележа Остап.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Па и чорапчиња, сега, тој носи почисти.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Зад сета таа крепосна бујност ништо не се сокриваше - столчето го немаше.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„И не мислеше да дојш дома, а? Признај Абе сум видел љуѓе ама некој ко тебе да се испајпузи, то нигде го нема!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во кујната, исто така, столчето го немаше.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Коа побара ѓерданчето, го немало; барала, барала и не го нашла, плакала и колнала едночудо.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

По некоја недела беше останала жена му од Силјана сама дома и си седела во двор на ругузина, та си везела една кошула со црна преѓа, како за вдојца; си везела и си плакала за к'сметот што го имала, дека без домаќин останала.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Беа и траговите на големите Дукови раце, траговите, што ги остава секој да лебдат по неговите стапалки во живото, кога веќе го нема самиот него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во валчестата шуплина на буката, која колку се одеше подолу се стеснуваше по должина од над десетина метра, сега го немаше оној ниеднаш непрекинат заплисок на остриот пад на водата од планинскиот поток, што се вливаше во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како да го немаше ни тој простор понатаму, како да немаше каде да се пречекори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За сето време додека чекореше меѓу дрвјата тој веќе ниеднаш го немаше во себе она подмолно, проклето и застојано чувство од сите поминати денови за себе си сосема сам; постојано беше со оној напред; тоа сигурно и неотуѓиво му го носеше сето тоа време оваа крвава трага, што се протегнуваше меѓу нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Трепереше над виорењето на снежниот врнеж, тој колеблив ден, а тука некаде, до каде што достасуваше скусениот поглед, неговата виделина се спрепелкуваше во снежинките, што кружеа, се испрепелкуваше во нив, денот просто исчезнуваше, сопнат, и веќе го немаше, оставајќи ја на своето место само таа густа и мека ткаеница на снежинките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Наеднаш го снема. Го немаше цела една пролет; дури од ненадеж не се расчу дека заминал со партизаните.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во валчестата шуплина на буката1, која колку се одеше подолу се стеснуваше по должина од над десетина метра, сега го немаше оној ниеднаш непрекинат заплисок на остриот пад на водата од планинскиот поток, што се вливаше во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гледајќи ја оваа маса од расчувствувани лица, Арсо се прашаше самиот себеси, зошто овие сериозни лица - запотени, стеснети и опијанети од љубопитност, ги заборавиле своите секојдневни работи, многу важни за самите нив и се претвораат овде во наивни, пакосни или добродушни гледачи, зашто им е потребно тоа да се согласуваат со оние што обвинуваат и на таков начин да си ги прават душите тврдокорни, барајќи во себе презир, непопустливост и казна за оние што се млади и непокорни, но очигледно способни да ја платат највисоката цена за таа своја непокорност, за тоа свое несогласување и за мечтата за нешто што го нема, но треба да дојде, зашто без него нема смирување и среќа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во главата стои твојата гордост, ако ја скршиш главата, гордоста ја нема, тебе те нема, светот го нема, ништо нема.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Раскажувачот брзо го наоѓаше со своите внимателни, скриени в сенка, очи божем не обрнувајќи внимание на задевките, потфрлуваше зајадливо: - Жената, пријателе, го бара тоа што ти го немаш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Зар ти не си горда за она твое што другите жени го немаат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ги гледаа крстовите издигнати над снегот и се ежавеа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога Трајан го крена и го гушна, Маруш му рече: „Ете, внучко Трајане, го нема веќе Висара... Го нема веќе да го земаш и да го шеташ по езерото...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го бараа, го бараа, и кога видоа луѓето дека никаде го нема, решија да му ја продадат куќата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Рибарите шетаа со чуновите по езерото и не можеа да се изначудат и да им поверуваат на своите очи дека селото го нема.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По пробивањето на фронтот и по растурањето на војските, тие што останаа живи се вратија дома; само Трајана Блосоениот го немаше никаде; одеше жена му Царјанка кај оние што се вратија живи, ги распрашуваше, ги молеше да ѝ кажат нешто за Трајана, да ѝ кажат барем гробот каде му е, коските да му ги пренесе; но никој ништо не знаеше да ѝ каже.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќе ставеше во торбичката леб и вода, и штом трубата ќе писнеше за спиење, тој низ жиците се протинаше и лазеше низ тревата како дождалец додека се оддалечеше од касарната, и спраштуваше да го нема.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На Рада ѝ дал дар што го нема секој.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како да го објаснам тој полет во движењето рано наутро, кога сѐ што шушка, капе и тренира нерви одеднаш не го есапам, како да го нема. Бог ги замеша прстите?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тие се ретките, па можеби и единствени во оваа колумна кои што го немаат предзнакот in memoriam.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Си ја држи главата и си шепоти: - Дури бев млад, вели, мислев дека секогаш ќе има време за она што го немам. 231

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе го нема, со времиња ќе го нема, па пак ќе се појави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го барам во постелата, до мене, пак го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледам, а никаде го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го нема. - Ќе најдете други, им велам на луѓето, зар малку кучиња има низ селово. 129

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама човек си, пак за него се туфкаш. Цела ноќ си ја тепам главата: каде е, што е? Чекам, а срцето не ме држи. Еве го, ене го - го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никаде го нема. Никого не го клава на газот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одам секаде кај што одеше Јон, кај што работеше. Ја гледам трупалката, кај што сечеше дрва, коралницата на која ги овчеше колцата, кај што ја точеше секирата, брадвата теслата; ги гледам деланките, секаде има по нешто негово, по некој засек, по некоја сенка, стапалка, а него го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еве го, ене го, го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се вртам, се шукадарам во собата, а него го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Погледот му го нема и дишењето му го нема. Ниедна жила не му мрда, не му работи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не знам кај скршило глава, велам, уште од вчера го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И, за да се одрече од она што го немаше, со пакосна радост пронајде дека е дамкава, плашлива, молчалива, покорна пред слободата трепетливост на машките.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

По планини, по планини шете, по планини шете Васил да намере, Васил да намере, a Васил го нема, Васил го убие, го убие, Васил го убие клетите фашисти.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Го нема. Да ли си е отиден, боже, или пак се качува горе? (Наслушнува од вратата).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: За онаков каков што е подобро и него да го немаме!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Понекогаш по ден два и се јавуваше и по двапати во месецот, а понекогаш го немаше да се јави и до три месеци.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За тоа требаше да се има врски. Моќни луѓе од врвот, од политичари до владици. Тоа, за жал, Томо го немаше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Оправдувањето, дека студира повеќе, го немаше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, нејзиниот човек едноставно го немаше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во собата која им беше посочена, пациентот го немаше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, сега изгледа многу посериозен и повозрасен. Го немаме видено цел век.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Зар мора секогаш парите да бидат причина, најдрагото кога најмногу ти треба да ти го нема тука.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Премногу е темно, а тој што требаше да ме води, тој со кого требаше да го изодиме патот на животот, го нема.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Знаеш Радо, и Долгиот никаде го нема. Како да ви се совпаднаа исчезнувањата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А што ако сега се појави? Како ќе реагира? Тоа го немаше испланирано.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Радица го немаше тој проблем. Имаше од поодамна јасно поставена цел, а закачените петки беа резултат на нејзиниот претходно вложен труд.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Пиеше, ама никој никогаш го нема видено пијан.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бев во голема невола: ми претстоеше итно патување; еден тешко болен ме очекуваше во село оддалечено десет милји; силна снежна меќава го исполнуваше просторот меѓу мене и него; имав кола, лесна со големи тркала, токму онаква каква што е потребна за нашите патишта; завиткан во бундата, со ковчежето со инструментите в рака, веќе стоев во дворот, подготвен за пат; но коњот, коњот го немаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го пречекавме со срдечно добредојде; оти тој човек колку што беше достоен за презир, барем половина од тоа беше и забавен, а освен тоа и со години го немавме видено.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој чувствуваше дека е студено и дека шинелот го нема, почна да вика, но гласот, чиниш, немаше шанси да достигне до крајот на плоштадот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Секако“, мислам богохулејќи, „во такви случаи боговите помагаат, испраќаат коњ кој го нема, поради итноста додаваат уште еден, па уште и те даруваат со коњушар.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вратата се отвори и се заниша на ментежињата, отворајќи се и затворајќи се.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајка ми му донесе на осамениот гостин кафе и тутун и тој си завитка цигара, шмркаше и пушеше, а потоа, на крајот, тажно воздивнувајќи, рече: „Мојот бел коњ што ми го украдоа минатиот месец, сè уште го нема.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зар сите не ја загубивме родната земја?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, сè уште не ја спомнав неговата најлоша особина: понекогаш знаеше да ги врати парите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ставаат пред мене чаша рум, стариот ме тапка по рамото, предавањето на тоа богатство ја оправдува интимноста присутна овде.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, „Маргина“ фура понатаму („Човековиот живот е само низа фусноти по маргините на еден огромен, неосознатлив ракопис“). Грепкањата на нашите скрибомански канџички можеби само ќе ги слушнете, бидејќи го немате оној бетмен- поглед што ги пробива „централните“ опни.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Јас немам дом, немам куќа. Немам постелнина, ниту огниште. Имам само пламен, а го немам засолништето.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сега имаш друго, поубаво кое во идната сегашност, исто така ќе го немаш. Затоа тогаш ќе го посакуваш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кој ќе биде херојот, кој ќе биде лошиот, а кој ќе го нема и ќе биде заборавен засекогаш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тие го немаат прелиминарниот пеоритет како предходните, а тоа е убавината.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога го пијам утринското кафе, го нема вообичаениот вкус.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Овде, каде што сонцето го нема истиот сјај.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сега, кога го нема тоа сонце, врне во нивните души.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Наеднаш се разбудив. Бев вистински малечка и лежев во соба која беше иста со собата со отвор кон таванска просторија, но него, едноставно, го немаше.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Потоа ќе ми се заблагодареше и ќе ми раскажеше нешто.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

А и гавранот веќе го немаше. Отиде по свои патишта.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Креветчето му беше празно. - Каде е Кејтен? - праша едно од децата. - Кејтен го нема!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И што од тоа, пријателе, та н е г о веќе го нема, на неговото место зјапа црна јама гроб.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Кејтен, пријателе, го барав насекаде, го немаше, Кејтен, чинам реков на глас, но луѓето ракоплескаа. И ракоплескаа на Оливера Срезоска.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но во поседно време огледалото го нема на своето место каде што стоеше; напразно Богдан шета со очите и го бара; на ѕидот се гледа само бела празнина каде што стоело обесено.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Од таа ноќ таа сосем се измени, стана сосем поинаква, немаше веќе змиски поглед, ами мек и кроток; го немаше она напнато лице од бес и незадоволство, ами отпуштено, женствено.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога селаните забележаа дека Богдана одамна го нема да излезе во градината, дознаа дека е тешко болен и некои од сожалување почнаа да го посетуваат и да му носат понади.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Гледал дека на прстот ѝ го нема прстенот и ѝ викал: „Каде ти е прстенот?“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ме научи да гледам со твоите очи, во твоето време... така постојано живеам во твоето... зошто моето одамна го нема...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Нема ништо друго во оваа песна го нема ни твојот лик ниту глас, ни мисла те нема ни тебе, а ни мене, не нема нас...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Не треба да ѝ се придава значење што таа го нема.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тие се језуити на корисноста. Интелигентен како Саванарола, тоа веќе го нема.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Од друга страна, културите што го немаат трауматичното искуство на средба со други, различни култури, не се идентификуваат себеси како одредена култура, туку својата култура едноставно ја проектираат како модел за целото човештво и за сите други култури. 136 okno.mk Токму во оваа смисла, одредени култури се воспоставиле како доминантни во однос на други.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Цела недела го немаше видено татка си, иако тој не беше никаде заминат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Можев да се прошетам во Картагина, во декорот на некогашното бурно време.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не го попречиле, само го предупредиле што побрзо да го нема.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Возачот Бешир конечно го нема. Ситуацијата е сигурно критична, ме предупредува Гзиме испраќајќи ме со децата кон споредната порта на резиденцијата, каде што е обично паркиран темно-синиот мерцедес.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој беше свесен дека внатре, длабоко во него, требаше да се минат уште многу други, за нас непознати граници, кои ги откривавме подоцна во животот, кого него го немаше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мене ми преостануваше да трагам по татковата визија за власта во последната четвртина на XX век кога него повеќе го немаше, а неговите книги го одржуваа неговото присуство во мојата свест... I Пишувам за да отворам дамна затворена врата, за да минам граница.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никакви инструкции, и од највисоките центри на власта, во доменот на надворешната политика, не можеа да ги заменат татковите инструкции и кога го немаше, а беше присутен преку неговите книги, преку нивниот распоред на читање кој ми го остави во наследство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Низ Авенијата на палмите, крај градината на резиденцијата во која повеќе го немаше градинарот Раиз.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Времињата се менуваат, си помислив, во очекување на новиот патрон на земјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сојузниот с уште го немаше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас овој збор со значење на пита не го најдов ниту во еден речник од оние со кои располагам, го нема ниту во гастрономски енциклопедии, ниту во стари и нови арапски, персиски, старотурски и турски речници.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога конечно газдата на арабаџиите не пушти глас дека ќе дојде, старите играчи очекуваа да се појави некој од повиканите нови играчи, кои, меѓутоа, го немаа потврдено своето конечно учество, па не се знаеше до последниот момент кој би можел да дојде.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но тој сѐ уште си го немаше кажано последниот збор: Нашата планета Земја постојано се јаничаризира.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ние, се разбира, нема да се пресметаме со сите зборови, само со тие што изразувале зло и насилство, кое повеќе го нема и не смее да го има!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мајка се чудеше што го нема Климент Камилски, порано не ќе минеше ден без тој да биде тука, или Татко одеше кај него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не најдов ниту сличен збор...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Моите очи останаа живи само за ток експонат во гробницата на ненужните стари мечови и наџаци, кубури, клопотарци, икони, лажни Буди и Шиви, црковни книги, евзонски носии, светогорски бројници, сребрени пехари и фајански ламби, кандила, беговски чибуци, во тој калеидоскоп во кој вчерашното време умрело под 'рѓата на механизмите на секаквите дрвени и порцеланени часовници и го нема зад правливоста на старите огледала тоа време од кое испариле и кросниците и творците на сета излитеност. Рубина - но дали Фаин?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Проклетија, гори куќа а нивниот селанец Ангеле Преслапец, сега пожарникар во градот, го нема да дојде со црвена цистерна и да помогне: во огнот бездруго е Антуш Крстин.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дури го немаше ни оној што понекогаш (пред колку ли години?) можеше да се види меѓу крстовите и старите, израмнети гробови, ни него ни дабовиот забел зад гробиштата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И, за сѐ одрече од она што го немаше, со пакосна радост пронајде дека е дамкава, плашлива, молчалива покорна пред слободната терепетливост на машките, пред да ја изгради таа увереност, веќе и говореше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Раните на ноќта од војничите истрели се затворале самите од себе, коњот веќе го немало, ревел крвав офицерот, крескала разбудена птица, непознати тревки развевале во себе мирис на тага, лилави биле облачињата под месечината - ноќта е бескрајна чиниш.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Можев да те излажам, да ти речам татко ти е тој и тој; беше, но сега го нема, не постои заради тоа и тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Прво, тоа никогаш го немаше правено, а од некој имаше слушнато дека човек може да се исповрати од консумирање на марихуана. И тоа на лице место.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Подоцна Александра му кажа дека на тоа инсистирал претседателот на општината, заради поголем пропаганден ефект – глупаво би било да снимаат во некое местенце што го нема на картата на Европа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Покрај сè што имаше поминато, Дарко го немаше изгубено ентузијазмот често да ги напаѓа девојките, и тоа не со толку лош успех.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Сето тоа е од храната на Внатрешната партија. Не постои ништо што тие свињи го немаат, ама баш ништо. Но келнерите, служителите и луѓето, се разбира, крадат и... види, имам и мало пакетче чај.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кокни акцентот го немаше повеќе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја отворив полека вратата и излегов. Беше тишина. Крцкањето го немаше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Симона го немаше пладнето, а беше топло, омарнина.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Симона го нема, а и да го има, и тоа не определува ништо важно во мојот живот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Најпрвин откај нашите умрени - се вртам - мама ја нема - тебе те нема, бабо мила, - ама и никој нема на гробиштана - го нема ниту дедо попот - раздавам а нема кому да раздадам.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Откај Голем Град се распалавиле оние ламји и јепиришта од пештерине заизлезени - го нема Царот ниту Царштината - бесовите да ги скротат...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Душата ѝ се предава на тагата, небаре во домата веќе го нема упокоениот - над кого бдееле, тажеле и го испратиле според сите адети на верата рисјанска...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А ти ќе мораш да живееш и понатаму, да јадеш, спиеш, па и да се смееш, ама него ќе го нема".

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Едната "јас", којашто се надеваше дека и во новонастанатата ситуација ќе испаднеш победник, дека, како и првиот пат ќе се бориш, ќе бидеш јак, ќе издржиш…, па ти ми рече седум години, а не поминаа ни четири, а другата "јас" која си велеше самата на себеси: "Мора да бидеш јака, мораш да издржиш, те чекаат тешки денови, него ќе го нема…

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Нема ништо да смениш, готово е сѐ, него веќе го нема, не знае ништо, не чувствува ништо, но, сепак, не би сакал да бидеш ваква, сигурно.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Се надеваше дека ќе се измени сè до оној ден кога ја сретна на средсело и кога фаќајќи ја за рака да ја задржи, виде дека прстенот ѝ го нема на раката.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во Црвениот крст во Белград ги прелистуваше списоците на сите загинати, но него го немаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И заспа, втонувајќи во мачен сон: минува со автобусот низ селото, но селото го нема: избувнал вулканот и го смачкал; се гледаат само урнатини од куќите; овде-онде се гледаат јагленосани луѓе останати во онаа положба во која се нашле кога избувнал вулканот: едни легнати в постела, други седнати, трети расфрлани по дворовите и сокаците како што бегале; добитокот исто така: јагленосан; јагленосани и дрвјата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не е можно тоа... - му се затресе целата снага, го фрли торбичето што го држеше в рака и стрчна по скалите, влезе во лабораторијата, виде дека го нема, растрча по сите простории, избара, и кога виде дека го нема, праша: - Кај е појден тате?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Гледаа дека чадот навистина го нема, се бацуваа, се радуваа, пукаа со пушки, удираа на камбаната.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ќе се споулавеше таа. Врвеа денови, а него го немаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Често кога ќе го немаше навечер, го бараа со фенери.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Движењето при станувањето му е споро, круто, оди збунето нерешително, но постепено се привикнува: поеластичен е, ги допира предметите за да се ориентира, да види каде е; застанува малку како да размислува што да прави, во која насока да оди; потоа тргнува со сигурни и точни движења како да е буден: ја отвора вратата од одајата и излегува; а ако е заклучена, ја отклучува; ако го нема клучот на вратата, оди кај прозорецот, го отвора, се фаќа за гранките од јаболкницата и по неа како мачка слегува во дворот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се искачија до дувалото и видоа дека чадот навистина го нема.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но од Кала излегуваше само крв - породот го немаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но се изненадија: чадот го немаше... Вистина ли е ова боже?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

ТРОШЧЕЈКИН: Антоњина Павловна, каде е тој, што му сторивте? Никаде го нема.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Овој ѕид како да го нема, а тука е огромна мрачна бездна... и, значи, како да има многу публика во замаглен театар, редови, редови... седат и сите гледаат во мене.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ЕЛЕОНОРА ШНАП: Сега наминав, но него го немаше дома.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Додека овој процес не се оствари, уметноста, се чини, го нема својот raison d’etre - бидејќи владеачката идеологија има монопол над причините за постоење.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Го оставивме на улица само неколку секунди и, кога се вративме по него, веќе го немаше.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Против ова решение не е дозволена посебна жалба! 5) давање можност жалбата против пресудата да го нема вообичаеното т.н. „суспензивно дејство“.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Повторно фигурира, во непроменет облик во однос на 1996 година, можноста да се формираат резерви за пензија, осигурување од ризик или добротворни цели на вработените (чл. 486, ЗТД/04), но правото на првенствено купување акции од страна на вработените при условно зголемување на основната главнина е трансформирано во право на акции (чл. 434, ЗТД/04), а правото на вработените да им се издаваат нови акции врз основа на влогови во друштвото го нема во Законот од 2004 година.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

За таа разлика во однос на законот од 2003 година што кај оваа одредба го нема неисполнувањето на обврските како законска пречка за остварување на правата утврдени со овој закон. 126

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ќе го нема веќе оној церемонијал што се приредуваше во време на ручеците.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Задоцнила на аеродромот... или дошла таму, но откако сите патници слегле од авионот, Карл го немало...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се прибра Стојо, се прибра Трајко, Илка уште го нема.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Брат брата не рани, тешко кој го нема“, — вели народната пословица. Така и Сукаловци.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кошот го наполни слама, кокошките ги затвори. Пак црниот петел го нема.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ела, не плаши се, го нема Крлето веќе; ни кај тебе, ни кај мене.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И се усеќа, сирома, крив; откога го немам видено! Може цела година, ако не и повеќе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така си мислеше Трајко, одејќи кон портата и прашувајќи се: Ами зошто барем Ѓелета го нема ако се заговорил стариот?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Да не нѐ заборави, сега, кога ми го нема стопанот...

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го нема на оваа страна каде што легна синоќа, а добро знае дека тука легна и дека пред заспивање ја пикаше во своите пазуви од што ѝ се рашири една леснотија по снагата па спиеше со благи соништа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Чана ѝ враќа како одјек што може да ја истурка назад низ ходничето Мајче Росо, тук сме, тук! и скокнува од одарчето, ѝ ја отвора вратата, ја седнува крај Митра, а таа стои простум и со очите стигнува до прозорчето, во прозорчето дрвената барака, ама околу неа веќе го нема Дине Бочаровски.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во брлогот го немаше само мажот на Добра, ама Чана не праша каде може да биде.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На друго место барајте го, овде го нема! и токму сака да стави шеј што ѝ го подаваат врз купот, кога купот почнува да се лула и да се поткрева.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ги отвора очите. Го нема на своето место.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Адаптирањето мислам дека веќе беше завршено, стравот дека не ќе можам да се носам со градските деца како никогаш и да го немало во мене, особено кога дознав дека еден добар дел во класот се исто така дојдени од други места, од внатрешноста на земјата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го нема мангалот, го нема жолтиот човек со окалките, а нема ни запрежни коли за да се нафрлат пљачките во нив!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Дедо и денеска го нема, а кога ќе дојде ќе му свариме колку што сака!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Нашиот свет е нивниот, само што го нема.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Тој балкон често и непланирано умее на себе да собере многу интересни и раритетни лица: филмаџијата Машко со приказните за Мајкл Чимино кој си го сменил полот, доктор Глигор со смисла за хумор од едно Скопје што одамна го нема, кумот Пеѓа со својата ма-шта-то-значи- опрем-добро дилема, актерката Мира Фурлан желна за дискусија, професорот Младен секогаш гладен за расправија, новинарот Борис со либерална словенечка мисла што ни траварица не успева да ја помати...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Се случуваше да стигнеме навреме, според прецизните Таткови проверки на возниот ред, а таму да го нема нашиот Балкан-експрес.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Никогаш го немавме слушнато Татковото кажување за причините на неговото исчезнување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но каталогот го немаше па го немаше.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не беше лесно да се трага по небото на Мајкиниот живот, по ѕвездите на нејзиното детство, по нивното тивко ноќно зрачење во ведрите години на животот, по миговите кога таа се ослободуваше од својата длабока внатрешна тишина и носталгично ни дошепнуваше по некоја нејзина, само нејзина тајна која не допираше до Татко или, кога ќе допреше, таа го немаше поранешното значење, значењето коешто некогаш го имала за Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Така, откако Мајка беше конечно уверена дека повеќе никогаш нема да си го најде својот каталог, ние, децата, се вдадовме во потрага, макар што бевме убедени дека го нема, но не сакајќи да ѝ одречуваме на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Да го немаше знамето, не знам што ќе се случеше, сигурно не арно...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сега можам да напишам илјади нови страници, но ќе го нема среќното лице на кое му се наменети.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во времето кога го немаше стариот каталог на Ла Ринашенте, во периодот од 1939 до 1949 година, Мајка најмногу време минуваше во читање и во толкување на светите книги.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

– Зар печената јагула го нема вкусот од онаа на твојата мајка?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Колата која стоела на семафорот 33 секунди по 33 метри се забива во некого што токму стапнува, и убива.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Го немаш тоа право. Башка си дрзок, башка си конфузен. И? Анихилираш

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Кого го нема, без него се може! – одговараат во ист глас дедото и помладото внуче. (внучето продолжува да му го влече јазикот).

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Се исправи, ги крена свеќите и забележа човечка прилика, иста онаа што порано ги следеше; во рацете имаше секира и стрчна да го удри; полковникот исплашен, му ги фрли свеќите во лицето, инстинктивно се фати за појасот, но пиштолот го немаше со себе; свеќите го збунија напаѓачот, и тој ја фрли секирата кон полковникот, но тој се поднаведна и таа профучи над него удирајќи во ѕидот. напаѓачот почна да бега, а полковникот стрча по него кон врата; во дворот се покажа калуѓер кој одеше да ја затвори црквата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А тогаш, колку што стрептомицинот се бараше толку, како за инает, го немаше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш се случи тој срамотилакот со сестра му на Еда, со Гала, зашто дома кај нив се смести еден германски офицер, еден убавец друг да го нема таков, очите на жените им истекоа по него и таа, Гала, се сплетка со него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога се враќаа, Едо му рече на Марка: „Ова го нема ни во социјализмот“ А Марко му одговори: „Социјализмот ни на сон не може да види толку стока. Не можат да ја допродадат...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Еден Војне, Војне... Јас го знам него. Еден неранимајко, полош да го нема.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Само за големците не беше така. Тие ја имаа таа специјална продавница во која се наоѓаше тоа што за нас обичните луѓе ни на сон го немаше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој Војне беше еден матрапаз што друг таков да го нема.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во нив немаше ништо, не, го немаше она што ме плашеше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ноќта длабеше, а Коља го немаше, ниту Марија.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Него одамна го немаше меѓу нас.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во татковата потрага, по недопирливото другаде, не беше целта да стигне до крајниот предел, до пределот што го нема, туку беше битна потрагата во самиот себе, до суштината на својот идентитет, низ крстопатите на својата душа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ми претстои најтешкиот дел од патот, во потрага по пределот што го нема!“

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

ЕВДОКИЈА: Го нема! Не се појавува!

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Паркиран автобус на последна станица. Шоферот го нема.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Влегува Кирил со шише вода. Гледа дека го нема Борис.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Забележа дека стрражарот во дворот го нема. Тоа ги зачуди.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Почна да се забавува со барање погодно камче што би го ставил во кутивчето што го немаше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Единствено непријателот го немаше ни на повидок така што не беше најсигурен дека фронтот е токму овде.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Појадокот заврши а Љакета го немаше да се појави.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

А Љакета никаде го немаше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Ама кутивчето го немам. - А што ако го имаше кутивчето? - Друго ќе беше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Танејца, со запалена борина шеташе низ куќата, размислуваше и се тувкаше: „Тув, ми го нема детето! Задоцни!“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Го побара Дорча, но него го немаше тука.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го, му рекла Неда, оти е гревота, зер и тој, завали, е некој вдовец ја вдовица како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го нема.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кога го побара ѓерданчето, го немало; барала, барала и не го нашла, плакала и колнала едно чудо.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И кога мислев дека веќе го нема и дека се изјасни се наеднаш сфатив дека неговата сенка се скрила под моето чело да притиска глуво како во кошмарна бессоница.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Кога роси и дете кога си игра на улицата И мајка од некаде кога довикува И златна јаболка во дворот кога се ниша Излезете на молитва За вечен да биде таа слика Зашто по многу време ќе застанеш под прозорец И гледаш: Веќе е есен и детето во тебе го нема И пред тебе и сушата и лисјето венат и ниту роси и којзнае каде е Магдалена...

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Едно мало човече, кое дотогаш го немав сретнато, довлечка од некаде кутија со пијалок и се качи на неа само за да може да ме потчукне по рамото во знак на охрабрување.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А, јас! Јас го немам загубено љубопитството, убедуваше Лев Петрович некого кој изгледа беше присутен во собата а јас не можев да го забележам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А тоа не се отвара толку лесно. Зарем го немаш сфатено тоа?“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во ред, да претпоставиме дека М Ѓурев воопшто го нема посетено другарот секретар во спомнатиот понеделник; дека не ја видел белезицата на раката на Ботка; дека сѐ ова што се случува со него во затворов овие денови се некои необјаснети привидувања; дека и кај него, еве, дошло до тоа пореметување на рамнотежата помеѓу она што не било, и она што тој мисли па дури и верува дека се случило.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И тогаш го додадов она што испитаните од селото ви го немаат кажано.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не ги паметам сите поединости од разговорите што ги водевме, но го немам заборавено мирисот на сите мои попладниња во Пасажот... ми се обраќаше понатаму Нилика во нејзиното писмо.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Од каде овде овој снег, се прашуваше очигледно затечен? Долу во градот го нема.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Притоа, размислуваше Д. посебна предност за него претставува околноста дека Поканава не ја очекуваше и, што е исто така важно, никого го немаше замолено за да му ја испратат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Погледнувам нагоре. Ја нема полицата. Го нема полуиспразнетото, прашливо шише со волшебна напивка.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Дојдов до свијокот. Го немаше. Избив кај централната фонтана...

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Без нив, потребно е само да се спуштат ролетните и да се изгасне светлото, и по извесно време, ве уверувам не подолго од три дена, и најиздржливиот би заборавил колку воопшто време поминало, а не дали сме ден и ноќ, или уште колку има до вечерниот „Дневник“, или до која бројка се доближува дебелата стрелка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кога татко му Трајко видел дека го нема дома, го јавнал коњот (според бате Иле, одма му станало јасно куде е Прокопија), па негде на полпат го престигнал. – Што мајку тражиш тамо? – му се развикал (можам да замислам колку страшно од горе, качен на коњот, можеби со нагрнатата гуња и со кубур и долг нож во појас, му изгледал на десетгодишното дете).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кај него можев да го пронајдам „Чајлд Харолд“ што веќе го нема по библиотеките.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сите овие тројца се папагали, кои, чувствував дека ќе се налутам, имитирајќи некој илузорен канаринец, кој всушност никаде го нема!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Здолништето, она што не ѝ досегаше на Катерина ниту до колената и од кое добар дел од нејзините нозе остануваше незгрижен од туѓите погледи, особено кога ќе седнеше, го немаше виснато на ниту еден од потпирачите на столовите ниту пак на кваките од прозорците.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но жената која можеби и беше тетка Боса, откако ме ослободи од прегработ кусо рече: - Пратив двајца да го зазборат! – А потоа многузначно ме погледна. – Сакав да сме сами кога ќе ти ја соопштам новината дека твојот братучед и вистински преживеа. – Зошто велиш дека преживеал кога и досега го сметавме за жив. (Го употребив зборот сметавме за да ја потсетам на досегашното нејзино тврдење дека Благоја е жив но да ја изразам и мојата подршка на нејзиниот ваков став иако верував дека братучедот Благоја одамна е мртов).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Почнав да се оџарувам околу себе. Всушност бев забележал дека го нема Бушавиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Многу слободна, дури и искривена интерпетација! – реков – Не стануваше збор за никакво счудовидување туку за обично разменување на размисли.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не постои таков будала што ќе поверува дека мојот Благоја веќе го нема.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но исто така го немаш спомнато ни оној случај: кога си останал счудовиден од намерата на Господ Саздов да си ја изврши граѓанската должност откако во твое присуство изјавил дека ќе ги обавести надлежните служби за противдржавното однесување на тројцата развластени команданти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И никој ми го немаше кажано.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мислам дека во некоја доба ме пробуди глас што пред тоа го немав слушнато, но веројатно беше мојот бидејќи открив дека плачам во рацете на другарката Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога по половина час влегоа во собата, врапчето го немаше.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Го бараа по станот и кога го немаше во другите соби и бањата, се сетија дека е под масата.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Го сака и Кире. Можеби затоа што веќе неколку дена го нема?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тешко е кога ќе се разбудиш во зорите и гледаш дека на креветот покрај тебе го нема другарот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дојдоа тројца нови офицери и сега ќе бидат со нас.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Таму ни ги зедоа автоматите и ни дадоа стари војнички униформи.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кире го забележа и тргна да го пресретне.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зборуваше долго. Прекина за миг и потоа покажа на планините и рече: - Зад оние планини утре ќе се води тешка борба.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Девојчето го немаше со неа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дури тогаш, во земјанката, почувствував дека немам татко, дека никогаш нема да го видам, да му речам “тате” да ме погали по глава, да ме пофали, и дека не стигнав да се израдувам со него, а сега, ете, го нема...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Замолкнаа. Секој во, себе прежвакува понешто што се уште го нема речено, нешто што го дави како коска во грлото.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Четир... петнаесет...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го бараат Зоки во собата – го нема. Го бараат Зоки во спалната – го нема.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Го бараат Зоки во кујната и во шпајзот – пак го нема.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но повеќе го немаше Фигаро да излезе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Го бараат Зоки по скалите, пред зградата, на балконот, на долниот кат во станот на неговата пријателка Лидија, а него го нема и го нема.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И свикнат веќе да се радува на сѐ што е ново и што го немал дома, Зоки Поки си мисли: „Каде ќе го најдам ова? Ах, какво лето!“

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Само она што го немаме при рака пекаме по него: она кое, не по наша волја, ќе ни се измолкне од погледот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А Ана постојано беше со мене. Како втора јас. Затоа и отсуствува од зборовите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да, тој никогаш ништо не знаеше, "људи приходјат и уходјат, некого увидиш другого нет" така што произлегуваше дека никого го немаше видено, или не е сигурен, а за секој случај изјавуваше и најдлабоко жалење заради оваа своја невнимателност.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знаеш, мила, Иван Степанович никогаш, никого за ништо го нема замолено.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А може веќе се случило и она најстрашното. Можеби веќе го нема.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А тие како да не се спремни да поверуваат дека оние кои ќе ги дофати студ на патот нема повеќе да се вратат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Чуден е тој твој Господ, велам, што ти се јавува да направиш столче а божем останал негде далеку и овде го нема“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури и своите најголеми потреби тој ги преобратува во ситни пријатни услуги што речиси секогаш се условени со меѓусебна корист.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога ќе пораснеш во друго поимање ајде пак да бидеме истородни болки и ако тоа „пак“ го нема, Нурудине сине да мине докрај сѐ што иде, барем ќе се биде сега дојди петкамен да се играме во бесчас дојди среќите да си ги измислиме без нас.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Овој дожд не е од вија времиња сите дождови идат од далеку но овој е од потаму си думам и никако да најдам стреа да го заштитам она што можам барем она што го немам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Уште ли го нема?

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

- Пуштете го да го нема...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Има денови кога е душичка кроток, благ, подобар го нема на светот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

За ручекот го немаше Дача.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Пред караулата се пребројуваат. Во редицата го нема Дачо и Фатмир.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

- Да го нема! - свика старешината Раде.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Веќе три вечери како се трага, а Дачо го нема.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Го бараа во шаторот, го немаше; го бараа во шумата, го немаше; го бараа кај реката, го немаше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Денес пак го нема сонцето и сестра ми не ги отвора очите.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Веќе, два, не веќе три дена го нема допирнато инструментот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

ТЕОДОС: (Доаѓа.) Го нема! Хм, хм! А Спиридон ми рече дека овде ме чека.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Можам јас лозјето да го земам и негледано. Ќе му го дадам веднаш сенетов за борчот, на кадијата (Тргнува назад.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Сега да пие, кога ни виси токмак над главата.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ере, бре, уште го нема! (Се чукнува по челото.) Иј, што би тај бил за кум!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Бре, бре, што би било кумство, што би бил џумбуш!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Ама што мравка не може да најде, тој ќе најде, црна Нацо! Што го нема уште Спиро?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А татко му уште го нема (Гледа на сат.) Тој да задоцни! Се успал.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Туку тој од гроб би станал, на носила би дошол, кога има нешто да грабне...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Кога го нема (напразно) црвениот мускул на утрото да се згусне со рацете на малото девојче што не е тука.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Ако навистина секој може да произведува слики на тие цвеќиња, првобитната идеја на уметникот се губи некаде во самиот процес. DD ЕВ: Мислите дека тоа е лошо или добро? DD ПТ: Најпрвин, дали се согласувате со тоа? DD ЕВ: Да, доколку го нема мојот потпис.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Уште повеќе, за да завладее тишина, во некоја рака и времето би требало да стане хоризонтално, да го нема неговиот одек во иднината, тоа да биде само таложење на геолошките слоеви и од него да избива уште само некаков фосилен шепот.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Шепот на непознати чекори и лаги за минатото кое веќе го нема.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Го бараме првото село, а селото го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Коста, Коста, го викам, ама Коста го нема, не ми се оѕвива.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе се свртам и — го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се алкам вака: го барам пиштолот, го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сакам да викнам, ама гласот ми го нема, што се вели, некаде ми тептисува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Го нема човекот, велам, никаде нема човек... Ами...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Така почнав да се делам со Бога: Долу го нема, а горе не го гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе се наведнеш, ќе се исправиш и веќе војникот го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Албанците ќе ме поздрават, а Горачинов го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ме пречекаа многу борци, а Никифор го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Секој ден го слушам од иследниците, а во книгата го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бегаме и се пребројуваме, ама Горачинов ми го нема во бројот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Не ме загрижува тоа, вели, што го нема него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пред нас доаѓаат црни „волги“, излегуваат делегатите и се губат во театарот. Хрушчов уште го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе испратам писмо до Меѓународниот црвен крст, а на списокот што ми се враќа, името на детето го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само Горачинов ми го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А од десното наше крило веќе ми го нема митралезот, не го слушам. „Крило е дел од фронтот на борбениот ред од единицата што се наоѓа помеѓу крајната точка на фронтот и центарот на фронтот.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сите куќи ги превртевме и го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Веќе неколку дена го нема Горачинов да ми се јави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никаде ми го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Што оглуве, си велам, оти го нема да се јави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми го нема ликот, ми ја нема височината.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За нас го нема ни на небото, ни на земјата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најмногу го сакаат оние кои го немаат.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

- Само така. Кога ќе го види тој тоа со окото што го нема, ќе ви ја врачи наградата „Златна опашка од риба“ .

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тука се наоѓало селото Горно Водно, точно тука било сретсело со чешма со шест шопури, а над неа голем чинар... селото го нема, чинарот го нема, од шесте шопури не тече вода, ама останало местото да се вика - Шесте чешми.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- Да тргнеме! „Не! Го нема Филип. Уште малку да почекаме. Нели сме другари?

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тој го немаше калаузот за да влегува и излегува од секој јазик кога ќе посака.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Со блиски од семејството, освен со мојот татко, кого одамна го немаше, немав постигнато толку голем степен на доверлива блискост, дури и еден вид интимност, во врска со плановите на моето пишување и балканската сага.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Во писмата е секогаш присутен, жив Андре Френо, зрачи неговата интелигентна добрина, а него го нема.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Го нема ниту Дрвениот мост што го поврзуваше десниот и левиот дел на градот. Останале само делови од кејот крај реката.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Но денес го нема моето некогашно Козар маало.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Некогашниот закон за забрана на козите беше укинат, но го немаше времето на козите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Таму ќе го нема ниту сефардското маало во чудесната гора која с уште листаше во неговото сеќавање, изгорена во големиот пожар во 1917 година.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И со друг глас, како да не беше негов, Јани рече: - Изгинаа сите, го нема веќе водот...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Печењето во бутот веќе го нема.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога се враќаа; едно време Ставре го немаше. Помислија дека дезертира. Ама не.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Реков да го нема! - Точно е, рековте да го нема, ама никој не нареди!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој денес е тука, утре го нема. Како даскалите и даскалиците.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тие постојано треба да бидат зафатени со занимања и вежби, а потоа со чистење на оружјето (какво оружје си вели во себе, кога го немаат) со колективен разговор, колективно читање, пеење и играње оро.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Застана под високиот бор, под кој местото беше избришано од снегот и вејавицата се уште го немаше пополнето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Изгинаа сите... го нема веќе водот... сега врвот е понизок за педа или две...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ама да го имаш, зашчо ако го немаш, тогаш јаска лично ќе те стреља! - му подвикна и му ја пикна под нос цевката на пиштолот што наеднаш го извлече од зад појас. - Ќе те стреља като бесно куче!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Ами, бре Кузе, тешко ми е да одлучам без Ѓорѓи. Туку штом него го нема, да ти дадам нешто на чување, ама пред сведок. - Пред сведок велиш?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Татко го фрли опушокот во огништето, се искашла, плукна во пепелта и рече: Ова и од Турците го немавме...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не оти ќе остани вечно? Беше Турчинот? Беше. Го има? Го нема!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Маркос се сврте кон присутните и тивко, одвај чујно, скоро разочарано, рече: - Практично јужниот фронт го немаме. Тој веќе не постои.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Помина цели пет дена откако татко ми замина и уште го немаше да се врати.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ако никаде го нема.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Цели две недели татко ми го немаше да се врати од својот кираџиски пат.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Дедо ми пред некој ден рече: - Се чудам што стори, та уште го нема да се врати.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Кога татко ми ќе тргнеше на пат, најмалку две недели го немаше дома. Понекогаш и по месец, по два.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Но Беличот го немаше.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Постојат желби да се владее со други, желби да се има нешто што го немаат други, па како што се вели тие други да пукаат од завист.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Или го нема, или не го познава.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јас ништо не разбрав за душата за Рајот Божји каде што е сега Наум, но сфатив дека мора да е некаде многу далеку и дека старичката одамна го нема видено.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Што е тоа што го нема мајка ми, па не може да го одржи ветувањето што ми го даде?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Плачејќи се вратив дома. Никој го немаше забележано моето отсуство.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На баба Санда ќе ѝ купам нов сандак за замрзнување, и онака стариот постојано ѝ се расипува, а на дедо Борис нови карти за редење пасијанс, неколку шапки за сонце, а можеби и автомобил, зашто тој никогаш го немал...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Во 1912 г. Дишан сѐ уште го немаше создадено неговото најинвентивно дело - и повторно требаше да зачекори на Жариевиот пат.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

А сега го нема.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Чувствувањето го нема без телото.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но, кога навечер посакав да го добијам моето јаболко, јаболкото го немаше.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

А командирот Леко, бидејќи беше мераклија за пиштол а го немаше, некој му направил дрвен пиштол, рачката на пиштолот беше цела изнашарана и бојадисана како вистински пиштол.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

ОРУЖЈЕТО ЕДНАШ ГОДИШНО ПУКА САМО Нашите во отсекот, кога одеа некаде по работа ги носеа пиштолите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Го нема Русинот. Јас и Тодор Малинов чинам и сме среќни што класот не е испомешан.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Таа не се согласуваше со својата ќерка дека на Дончо треба да му се пружи најмногу затоа што го нема татка си крај себе (па ако го има што ќар?), особено што веќе се знае дека ќе ја има снагата нејзина!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Така, Дончо не беше оставено само на себе, туку го немаше вниманието со кое беше опкружена Пела.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дончо се чувствува слободен штом го нема Мурџо и сака да пронушка околу куќи, тој не ни знае какви овошки има бабата Перса, само штом ќе го направи првиот чекор и тоа на онаа страна каде што е куќичката на Мурџо, Мурџо застанува пред него со оклештени заби.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дончо само ја врти големата гола глава направена како јаглен од сонцето и чудно му е што го нема ни Мурџо.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Освен површините со пиперки и домати, имаше други со бланучки опојно миризливи и благи, а кога тие завршуваа се појавуваа јаболкца петровки што го немаа вкусот на бланучките, додека ѕарѕалините онака убаво пожолтени и со темни дамки од сончевата страна имаа уште поубав вкус и од бланучките, па сѐ до црешите, праските, грозјето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Го нема човекот што го познавав! Овој што го видовме го имаше само неговиот глас, мил и топол, со позната боја, ама без силина и цврстина.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сигурно и во него има чувство дека е казнет заради нешто од самиот Господ оти такво чувство имаше и во Доне, само што Доне тоа чувство го немаше претворено во гнев, туку во понизност пред предодреденоста што не може со ништо да се промени.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Зарем затоа одгледуваше син, та сега да го нема?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ама, се прелажа ибн Бајко. Таа беше за него токму толку за да не се гордее со тоа што го нема, но не беше за него со тоа што го имаше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Таа почна да се разубавува и да се дотерува, градите ѝ станаа бели како млеко, кајмаклијата лице пак се научи да го употребува за изразот на задоволството што го немаше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Подобро да го немаше, отколку вака да им го даде на Турците.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И оној прв митрополит Матеј, кој беше виден човек и меѓу турските големци, кој не се предаваше и одржуваше врски дури и со султанот, сега повеќе го немаше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А можеби бегот и не беше важен во настаните што ќе следуваат, та затоа го немаше и во претчувствата? - си рече момчакот, тешејќи се.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ми се допаѓа едно „типче”, но еве веќе трета вечер попусто го чекам да се појави, а него го нема.