Работеше сѐ што беше потребно - готвеше, переше, крпеше, го местеше креветот, го метеше подот, бришеше прав од плочата над каминот - секогаш мошне бавно и со чудно отсуство на секаков вишок од движење, како восочна кукла што се движи сама.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но повремено и сега како да ѝ се јавува некое сожалување кон него што изцело го запостави и отфрли, па понекогаш почнува да му глуми дека таа пак му е приврзана како порано, дека со ова познанство и блискост со Богдана ништо не се изменило меѓу нив и продолжуваше да му упатува благи зборови, да му готви јадење, да му го мести креветот и сменува постелнината, да му ги пегла кошулите и алиштата, да го поведе понекогаш за рака низ просториите или полигонот за да слуша како се дресираат кучињата, да му вари почесто кафе како што му вареше, да му кажува како одат приходите во Пансионот, да му купува нови плочи со текстови за слепи на кој тој со прстите се учеше да чита - но тој кога ќе ја почувствуваше во својата близина, замавнуваше со бастунот да ја удри и бесот го смируваше со алкохол; се тетеравеше низ просториите на Пансионот викајќи по неа со најпогрдни зборови.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Јас веќе го местам чаршавот на масата и сите влечат од кујната храна и пијалаци.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
А ги местам зборовите, и гласот така го местам, да не му е лесно што се јавил, да види колку пари чини да го држиш Методија на пат, кога тој сака една ракија да испие дома.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Милион ситници од Икеа те прават неизмерно среќен, гордо газиш по хардвудот што сам си го местел...
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
За сето тоа време го местеше предниот нишан кон онаа вршка на сртот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
После неколку секунди се враќа и го мести шавот на чорапата.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Тики заедно со девојчето излегува од собата.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Кога во тој филм Кристијан Слејтер и Винона Рајдер убиваат двајца играчи на американски фудбал во нивната гимназија, а убиството го местат да личи на двојно геј-самоубиство, геј-сексуалниот идентитет на жртвите им го воспоставуваат како непобитен со тоа што, заедно со лажната проштална порака, им подметнуваат и неколку очигледни „хомосексуални артефакти“, како што ги викаат – меѓу кои и маскара, шише кисела вода и, најзначајниот, „разгледница со Џоан Крафорд“.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
- Ама не, бабо, какви овчари? се буни момчето и, божем налутено, го мести реденикот; потоа се присетува и ги открива ретките, бели заби: - Прашуваш ли за Овчаровиот баталјон?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Како што го кажуваше тоа, сакав да го покријам задникот со блузата, но го местев неговиот лизгав капут врз закачалката, а тој паѓаше ли паѓаше, а јас се наведнував ли се наведнував, станувајќи сѐ поголема и поголема топка.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Само знам дека е така, дека некаде преминувам мост во истиот миг (но не знам дали е истиот миг) во кој момчето на Ривасови го прифаќа чајот и си го мести најдобриот израз на кретен.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)