го (зам.) - краде (гл.)

По плачот општ се сети дека веста беше болна и танок таа пушти крик, да, како лавица, што дрско ловците ја гонат и плодот ѝ го крадат прв ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
8.2 Орелот ми го краде небото, Змијата ми открива историја од сенки, Јас сега сум камен, Сам во самица, Неподвижен.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Има збор што ко црв те јаде и сонот го краде.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Каде е утрото, пладнето каде? Убавината е изгрев денот што го краде, Во средината ние, изгубени.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како ова срце да преболи, ова небо солза ми осветлува, а ноќта болка ми сокрива, лице ми венее зошто твоето не ме љуби.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеби уште не беше 5 до 12? Или можеби отпадоците коишто ја преплавуваа тревата го крадеа впечатокот?
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ќе одам и ќе го крадам, велам, било пишано и своето дете да го крадам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Киро знам дека многу учи, ама тремата го здрвуваа, му ја зема бојата од лицето, му го краде гласот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не ја украдов, ами клас по клас, зрно по зрно ја собрав за...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Толку е постелата за секој.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зар не знаеш дека Енвер Хоџа братски не прими, а ти му го крадеш стрништето, а?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ќе из’ртеше зрното по првиот дожд, а јас само гршче, само толкунѕаво шепиче...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го краде оловото од глупавите статии во весниците и прави тегови што им ги продава на пазарџиите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Господе боже, и своето мораш да го крадеш. И од своето да крадеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Не велам дека Борхес пишувал само затоа да го задоволи татка си.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дури и ако таа амбиција не е “барана” или наметнувана од Борхес како дете, сепак е јасно дека одлуката да стане писател не била негова, туку на татко му.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неодамна наидов на една книга од психологија во која ја подвлеков следната примедба: “Родителите им го крадат на децата сопствениот идентитет кога бараат нивното дете да ги оствари нивните нереализирани животни амбиции”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Уште повеќе, колку и одлуката да била “среќна” - според зборовите на Борхес - таа му била наметната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)