го (зам.) - корне (гл.)

И го исекоа, го корнеа, со копачи, со сила.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Го корнат паркот... Унапот шири медна миризба. Силна. Продорна... Расцветани дрвја. Цвеќиња. Миризби... Пролет...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секоја недела доаѓаше цвеќарот, секој празник Да ги окопува овошките, да ги крои Да го корне дивиот повит по ѕидовите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ѕидниот часовник – предел во кој се гледа пастувот од песните со рогови кога го корне крстот во полето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ѕидниот часовник – предел во кој се гледа пастувот од песните со рогови кога го корне крстот во полето; лилјак кога прелетува некаде од кај амбарите; старец што му шепти во сонот на полноќното сонце; ноќта во која полка исчезнуваат буквите чиј глас од ѕид до ѕид, бие во крвта, скита низ иднината и застанува само ден-два по твоето заминување.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Вистина на неколкупати и зина, ама одговарајќи на настојчиви прашања поради што тој што прашуваше имаше чувство како со клешти да му го корне одговорот од устата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Вирее и таму кај умираш, на полиња распослани и брегови, под лед и под тежина, како билка лековита, под коров, додека го корнеш и во истиот миг или ја собираш за да се удвојува или исчезнува.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Гребев со прстите по ѕидовите, го корнев ѕидот, ѕидот ми ги корнеше ноктите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Водата надоаѓаше сѐ посилно, ми ја поклопи главата и ме давеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го повлече со себе како да го корне од скрка. Останатите тројца намуртени го испратија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Чекајте“, застана меѓу нив Онисифор Проказник. „Меѓу себе ли ќе се колеме? Ајде, Никифоре, ќе се помолиме на гробот Неделков. Погледни, луѓето чекаат некој да му ја испрати душата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој уште се порева, ја трие главата и се обидува да ја истера тежината што го корне целиот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тажната поворка минуваше низ селото и срцето им го корнеше на луѓето: напред одеа другарите од Висар и ги носеа бајрачињата, по нив попот, а по него ковчегот од Висар; на секоја раскрсница ковчегот го спуштаа луѓето и попот му пееше молитва на Висара простувајќи го за последен пат од овие места по кои газел.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Галебите жално пискаа над нас како мали деца кога плачат и срцето ни го корнеа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но кога ќе ги иставеше очите од книгата, кога ќе погледнеше кон прозорецот, кога ќе го видеше разбеснетото езеро како рика и како ветриште го нишаа и го корнеа прозорецот, повторно го обземаше страв од смртта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Екнуваше пукот со часови, ги решетеа прозорците, го корнеа малтерот и сè повеќе се стеснуваше обрачот околу училиштето; се префрлуваше учителот со жена му и син му од едно ќоше на друго, од една просторија во друга и се засолнуваше од куршумите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Песни се овие срцето што ти го корнат! (кон младите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И Богдан сега истото го прави: удира со копачката и го корне.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сојот негов опак...! Да видам до кога ќе тера инает...“ И удираше со копачката, го корнеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Овде е пострашно од пеколот на Данте со векови реки се полнат од плач но пирејот повторно расте и расте попусто го корнат им пркоси пак
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Но братучедите и не брзаа. Кога мислењето почна да ги заморува, Србин седнуваше под еден даб, ќе ја тргнеше капата над очи и ќе замижеше, а Шишман со ред, како да плеви, го корнеше мовот од карпата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И кога неговото распрснато тело паѓа крај неа, надолу, надолу, во запрениот миг на разминувањето, тој, вон себе, се дере, најсилно што може, го корне гласот – Те љубам! Те љубам таква!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Го врзале со дебели челични сајли и го влечат булдожери, го корнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Циганите (тарабука, кларинет и хармоника) со натчовечки напори го корнат коренот на церешната.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Со денови шета сам дење долж пресушеното корито на реката ноќе низ пустината во себе и утринава тој се собува, ги засукува ногавиците, зацапува во празното корито, го собира камењето, го корне билјето, го зачистува дното; што се случило, сам се прашува, кај исчезна водата...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Некојси, а велат тоа бил Христос, се нафатил да го корне злото, лошото, болното, грдото, ама со добро и правејќи само добри дела.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)