Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Имено, ако законските одредби, барем оние во сферата на инспекцискиот надзор, се во најмала рака добри и коректно поставени – тогаш, вината за нефункциони- рањето на овие контролни механизми не може да ја бараме во законот, туку исклучиво во човечкиот фактор, поставувајќи си го болното прашање на сатиричниот Јувенал за тоа: Quis custodiet Custodes – Кој [ни] ги чува чуварите? 2.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А симптоматично е тоа што најголемиот критичар на оваа школа, Р. Дворкин (Ronald M. Dworkin), неа ја сместува во „позитивистичките“ правни школи – што е сосем погрешно, затоа што таа, во својата најдлабока суштина, е јуснатуралистичка, бидејќи алудира на непишаното [етичко/морално/вредносно/природно/вродено] право. 305 го ставаат на значењето што го има креативноста, промисленоста и луцидноста на судиите [elegantia iuris] при толкувањето и креирањето на правото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За потребата од воскреснување на правниот реализам во македонски прилики Nulli vendemus, nulli negabimus, aut differemus rectum vel iustitiam.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Конечно, со второстепената пресуда, донесена кон крајот на април 2010, беше уважена жалбата и првостепената пресуда беше преиначена8 во корист на Зефиќ, од страна на повисокиот судски совет (во состав: Љ.Арсениевска – претседател и д-р З.Михајлоски и Т.Дуковска – членови).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И оваа приказна, барем на прв поглед, до овде делува сосема регуларно и праведно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова, Јаневски не можеше да си го наплати своето парично побарување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во образложението на својата одлука, овој суд најде дека раководството на тужената установа не го имал предвид фактот дека институтот „распоредување на работник“ не е предвиден во ЗРО и дека морал да постапи согласно постапката која во вакви ситуации предвидува понуда на нов променет договор пред отказ. 9

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Па така, оној кој ќе успее да „одвлече“ пет-шест вработени, намамувајќи ги на приватен бизнис, со потпишување спогодба за трајна деловна заедница, го добива раководното место во новата фирма – патем, не наговестувајќи дека сите пет основачи го уживаат истото право, односно го имаат првото да учествуваат во управувањето со претпријатието.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, задкулисните игри не изостануваат никаде, па ни во овој случај – што е и сосем очекувано и не треба многу да нѐ изненади.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А како причина плус за ова, покрај ликвидацијата,5 се јавува и смртта на сопственикот на СТД „Јасмина“ – со што настанува фактичка состојба, поради која не може да се оди понатаму со присилното извршување на побарувањето, кое иако правосилно и извршно, станува ненаплатливо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

3 Од денешен аспект, кога компанијата е во лоша финансиска кондиција, акциите имаат незначителна вредност – но постои кривична одговорност која непосредниот извршител како и неговиот наредбодавец мора да ја сносат и соодветно да обесштетат околу 200 работници- акционери.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

2. Должникот може да го пребие побарувањето што го има спрема својот доверител со она што овој го побарува од него, ако двете побарувања гласат на пари или други заменливи предмети од ист род и ист квалитет и ако двете се стасани (чл. 325, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, in concreto сѐ уште се чека отпочнување на кривичната постапка, бидејќи велешкиот основен јавен обвинител, 4 од само за него познати причини, сè уште не се изјаснил дали воопшто, и против кого, ќе поведе постапка или, пак, оштетените ќе треба да се јават во улога на приватни тужители во казнена постапка.5 ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Лошото искуство кое го има претрпено го одвраќа и од активирање во полето за заштита на работнички права, како и од самото учество во облици на протест и поддршка на работниците. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За крај, тој истакнува дека она што го има здобиено е искуството дека човек треба да е бори за своите права, па колку и минорни да биле кршењата на истите. 1. Интервјуто го водеше Игор Мишевски, на 27.II.2011, во Кратово.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По сите овие обиди за наоѓање некое „чаре“ за својата мака – тој конечно во јуни 2010 година се одлучува да покрене судска постапка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Згора на сè, како единствен правник во оваа установа, таа на сите вработени им беше како „десна рака“ за сите правни прашања, работејќи ја кадровската евиденција и целата кореспонденција со судовите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако нејзе, во мај 2009, предвремено и завршува директорската функција поради промени во политичките констелации на тогаш владејачката коалиција – од која е разрешена со владино Решение бр. 33-2908/1, нормално, таа очекува да го добие „старото“ работно место што го имаше пред назначувањето на оваа позиција, иако потсвесно насетуваше дека, во знак на реваншизам, може да не ѝ се додели токму тоа место – но, сепак, во најмала рака да добие работно место како правник.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Погрешна примена на материјалното право постои кога судот не ја применил одредбата на материјалното право што требало да ја примени или кога таквата одредба не ја применил правилно (чл. 345, ЗПП). 217 Папазова против Градска аптека Спор за неисплатени надоместоци1 Nemo in persequendo vel agendo deteriorem causam, sed meliorem facit (Paul. – D. 50,17,87) Со покренувањето судска постапка никој не [треба да] се доведува себеси во полоша, туку само во подобра позиција Работничката Јелена Папазова од Велес (сега 51-годишна) беше вработена во поранешната јавна Градска аптека „9ти Ноември“ во нејзиниот град – којашто, по приватизацијата, го носеше целосниот назив Приватна здравствена установа „Градска Аптека“ – Струмица, бидејќи сега седиштето на фирмата сега беше заведено во оваа општина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во овој случај, индикативно е тоа што речиси сите изгубени спорови т.е. негативни пресуди, и покрај немањето правни аргументи, се обжалуваат од страна на претставници на државните институции, при што се трошат големи суми буџетски средства („народни пари“) на име судски трошоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа, во новата т.е. пререгистрираната фирма, беше вработена со договор за вработување на неопределено време бр. 03-3/22, од август 2005-та2 – три години пред да настане конкретниот работен спор со нејзиниот нов „газда“, иако претходно, во истата аптека, имаше остварен работен стаж од над 25 години, односно таа сиот свој работен век го имаше поминато во истото претпријатие.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Објавена пред пет години во екот на општата Екстази паника што владееше во раните деведесетти, „Е е за Екстази“ беше одлично сумирање на сите достапни резултати од научното истражување на дрогата, истражувања што покажаа дека, спротивно на тврдењата на таблоидите, таа не е „убиец“ и дека ако се зема во вистински контекст, таа всушност може да има бројни корисни ефекти.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го имаме Алтисеровото „Еј, вие таму!“, или „Ја задавив својата жена“, и „Го заборавив чадорот“ на Дерида...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ал Недим вели дека „ми раскажа еден човек, во чија вистинитост не се сомневам, дека еден од царевите на планината Кабк (Кавказ) го имал пратено кај царот на Русите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А верувам дека сите твои обожаватели би сакале да носат дел од тебе, би сакале со себе да го имаат големиот Тики Ди кој еднаш го изеба Гризли Адамс!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зошто душата го има телото?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа може да предизвика проблеми.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Николас Сандерс, 57-годишниот автор на „Е е за Екстази“ и на штотуку отпечатеното продолжение „Екстази и денс културата“, ми кажува за фото сешнот што претходниот ден го имал за The Face.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Штом ќе завршиме со тебе, Тики Ди, и твоите и печатот и телевизијата има да дознаат кај си ги криел овие вештачки помагала!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

(...) Парадоксално е што во време на современиот промискуитет диктиран од демографскиот пораст, тој физички живот на телото го има сѐ помалку.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Книгата има корени во Сандерсовото прво (многу позитивно) искуство со дрогата што го имал во раните осумдесетти.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Топло летно попладне е, зјапам во длабокото сино небо доживувајќи нешто што најдобро може да се опише како флешбек.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Секаде каде што има змиски отров, се чува и растение што го има противоторовот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Сè дотогаш секој го имаше прифатено фактот дека не се произведуваат таблети со 2CB.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мислам дека моќта на телото не е толку во неговото смислено делување - тука лесно можеме да го сфатиме како орудие на духот приклонето кон волјата - колку во неговиот еротски живот, во трпењето, т.е. во неговата способност да перципира, реципира, да им се прилагодува и да инкорпорира други тела.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста (Ја гребе крастичката на долната усна): Глупости! Тоа го има само во бајките!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Оној што може да подигне 200 кила секогаш ќе го има патот до моето срце!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Арапскиот научник Ал Недим (X век) го пренесува расказот на емисарот на кавкаскиот кнез до источните Словени.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тие знаат против кого да се борат и реагираат брзо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во тренд е теоријата да знае за силата на слоганот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Маргина 37 131

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: О, не! Сто пати сум ти кажала дека те сакам само тебе!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Владимир Давчев е асистент на Филозофскиот факултет при катедрата за хуманистички студии Користена литература 1 Авторот Ферид Мухиќ, во една серија написи, во врска со сфаќањето на Орфичарите за односот на душата и телото го вели следново:“Зошто ѝ е, воопшто на нашата душа, потребно телото?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Патријархот Јосиф, откако се согласил со Латинците дека формула за Светиот дух што произлегол од Синот го има истото значење како православната формула за Светиот дух што произлегува од Синот, паднал болен и починал.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Раката на човековиот творец тука го имаше потврдено својот вез, врз нејзиното лице.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Нивната делегација ја сочинувале стручни полемичари, кој дејствувале заеднички, сложно, како тим, а при тоа во заднина го имале за советник папата!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Скопското козиче ќе го има лицето на морнарите од Кронштад, на Бухарин, на Троцки, на Костов, на Димитров, на Велушиотис, но и на сите вљубеници во слободата во овој предел на јужниот Балкан.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Напладне, кога ние децата бевме обземени од игрите во дворот, мајка ми ќе ги собереше последните сили, па од брашното донесено од татка ми, се обидуваше со нови волшепства, со играта на своите прсти, кои како да не го имаа заморот на телото, во пресметувањето со секогаш истото тесто, да ни подготви нов ручек, различен од вчерашниот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа нема излез, ниту може да го има.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Само не беше сигурен кога тоа ќе се случи, но му беше јасно дека партијата го има утврдено денот „Д” за конечно обвинување и ликвидирање на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми од малкуто брашно што го имаше месеше некакво тесто, она вообичаеното, но секогаш со умешност, за да го залаже гладот, со различните форми на јуфките, на питите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го имаа жив! Дилетантски го испуштија!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Роже-Луј Жино, швајцарски романисиер Толерантноста на таткото од балканската сага, ми се чини неразделива, од културата која ќе ја наследи авторот и кому му беше при срце да ја збогатува, но култура со една впечатлива, речиси библиска случајност и спротивставена на уништувачкото што го имаат сите идеологии – vanitas vanitatum – од кои што човештвото периодично толку многу страда.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга го имаше на ум татковото кажување дека сите империи на Балканот, од римската, преку византиската и отоманската, се одржале со векови на власт само со неколку основни итрини, вешто возобновувани: „Првин раздели, па владеј!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Вака сѐ мораше да се решава во големата душа и намаченото тело на мајка ми, таа света заштитница на портите на откорнатичкото семејство кое го имаше проклетството Балканот да му биде татковина...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога ја напушти татковата соба, мајка ми несетум го остави на масата последниот златен наполеон, што го имаше добиено од својот одамна умрен свекор, да го чува за да го употреби во зловреме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа е една од маѓесностите на нашата држава за чие создавање и јас го имам дадено својот скромен удел без кој таа ќе беше невозможна.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зборот „проматари“ не ми се допаѓа, но се правам дека не го слушам зашто масите го имаат тој грд обичај за високото општество и посебно за луѓето што се на власт да се изразуваат погрдно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа по детали го имав разработено како случка која би се случила, си реков чудејќи се зошто никако не ја тргам раката од гениталиите иако во дланката ги чуствувам како некоја сува крпа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кристални чаши. Од приборот што на времето јас го имав купено од Карлови Вари.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Веднаш, - велеа продавачите. – Штом е за високопочитуваниот Тој и Тој, бесплатно го делиме најубавото што сме го нашле и што го имаме.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Млад овчар свири со кавал: „Развивај, горо зелена, ќе мине Делчев војвода со неговата дружина...“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Гоце веќе го нема жив, нема ни бегови, ни аги, ниту пак го има султанот. Погледај, драго дете, долу во полето?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Претпоставув дека го имаат предвид остварувањето на некаков развој на секое место откога ќе добие вода, ќе се изгради некој објект, фарма или слично, и така секогаш ќе треба повеќе и повеќе вода.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко ми ја препиша според договорот за догледување што го имав направено со него и со мајка“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пред мене го имам твојот осврт кон студијата „Анатомија на власта“ од Галбрајт и оној суптилен есеј за тоа како гледале на власта Исус и неговите ученици, посебно Павле.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во моментот веќе го имаа тргнато вниманието од копањето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Материјалот го имаат и ќе го имаат при рака - големи доводни цефки ф-150, цемент и вентили за каптажата што, се разбира, се изведува на самите извори и на речиштето, потоа за првиот мал резервоар и натаму за неколкуте стопирачки шахти и, најмногу, цемент и градежно железо, за големиот резервоар на височинката над Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас верувам“, рече Владе, „дека под она ’беше фрлен скраја...’, Нико Кочо мисли на тоа дека Никола не бил закопан според желбата и достоинството што самиот сметал дека го има, тоест во гробот што уште за животе самиот си го спремил до олтарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Гропчето на Ѓорѓи уште се познава, не го имаат срамнето дождовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За оваа работа имаат пишувано и некои историчари и го имаат објавено дури и договорот за купопродажбата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од чардакот на нашата стара куќа, која во последните години со жена ми Агна ја услагодивме за живот - го подредивме чардакот, ги сменивме диреците и веќе скапаните штици на подот, ги обновивме искривените рамки на прозорците, ги варосавме бело собите, ги урнавме, со голема тага, гнездата на ластовиците, ставивме тешка спорогоречка печка за топлење зимата, го проветривме тешкиот метален сандак кој го имаше задржано мирисот од пред седумдесет години кога бил донесен од Америка - гледам како се спушта пределот кон долината од чии млаки се креваат пасма пареа кон небото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Го имам предвид и тоа“, рече Владе, „но меѓу хрониките најдов еден исечок од грчки весник што излегувал во Цариград.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас ништо не реков. Мене тоа, лично, не ми беше важно, важно ми беше да се даде машинерија и луѓе, односно пари, да се изгради водоводот што го имав на ум.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Излегов од возот и тргнав надвор во оној амбиент што го имаат станичните квартови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Арно ама, еден ден, лето по сенокос, ова време вака, на зајдосонце, кога отидов да го земам од каде што го имав врзано да пасе во ливаѓето Бела Војца, не го најдов. Ми го украдоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Уште порано го имав прашано за возраста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Машината го имаше отворено мевот како да направила царски рез. Јас така ѝ реков, засекла царски рез!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Денес се случи да појадувам дури во 13:00 часот, па имам чувство како допрва да почнува работниот ден, додека во изминатите утра доручкував со самото пристигнување на работа, не затоа што чувствував неодложна потреба, туку ете така, доручекот си го имав сфатено како обврска, како една од работните задачи која мора да биде итно завршена и ако не биде систематски завршена во предвиденото време, ќе ми ги помести останатите обврски во денот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И татко ми, сиот полн со гордост, бидејќи толку богато ја снабдил трпезата и за овој Божиќ, а можеби мислеше дека е побогата од било која измината година, судејќи по бројот на гостите што беа собрани кај нас, го дофати со дебелите прсти, најголемиот нож што го имавме дома и ја финишираше постапката околу черечењето на беспомошното јагненце, кое за среќа не беше сведок на настаните.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Старата и дотраена 23-ка, која како да е така намерно наштелувана, гасеше на секоја втора станица и возеше со максимум 30 км на час, не можеше да ѝ го одземе на Јадранка тоа возвишено чувство што го имаше во денот кога таа го возеше својот џип.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Синот, повторно, за да докаже дека таткото не е во право во мислењето што го има за него, прави секакви мајмунлаци за да му се доближи на таткото и да го придобие неговото внимание, но како контраиндикација, наспроти тоа, успева само да го оддалечи и да ја удвои нетолеранцијата меѓу нив.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Исак веднаш ја отвори книгата за теоријата на веројатност, за да се потсети како гласеа некои од правилата што ги имаше подзаборавено, бидејќи поминаа веќе 10 години од завршување на образованието, кое и онака не му послужи многу на работното место што го имаше сите овие години наназад.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Татко ми не беше премногу воодушевен од своето дело, се прекоруваше оти не употребил некоја од техниките за кои беше читал во еротските магазини што му ги носеше вујко му од Австралија, но знаеше и што значи за родителите машко дете - само проблеми и грижи, а богами, го имаше за пример шурата.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Додека пишував заедно со неа ме следеше чувството кое веројатно сите го имаме кога некој ни недостига.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На болничкото долапче болничарот ги остави златното синџирче со детелинка со четири листа, прстенот што и го имаше купено сестра ми и мобилниот телефон што јас и го оставив за да можам да ја контактирам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И сега се сеќавам на тоа чувство на гордост што го имав утредента кога отидов на училиште, откако мајка ми и татко ми ми објаснија зошто не нарекуваат егејци.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тука ме пречека татко ми и, секако мојата помала сестра...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ако некој сака да дознае како живеевме тоа лето 1966 во Њујорк, сѐ што можам да му кажам е да го погледне Девојките од челзи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Морисеј, на пр., на сличен начин, снимајќи го Далесандро зад грб, ја крие скандалозната содржина иако го има во кадарот (Flesh, Heat).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Антонен Арто можеби би рекол, театар - сида.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Секогаш кога ќе го погледнам, го имам она чувство во стомакот дека тоа повторно се случува.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Дали Витгенштајн има на ум нешто повеќе од ова?

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Меѓутоа, дури и кога се во прашање потенцијално шокантни, сензационални сижеа, Ворхол со разни постапки создава и одржува монотонија, најчесто со репетиција („Кога постојано одново гледате грозна слика, таа навистина нема никаков ефект“); потоа со дистанцирано, ладно бележење; со држење на средиштето на настанот вон објективот на камерата, т.е. со еден кастриран сензационализам (Blow job).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сметам дека доколку е така, на повидок е една напнатост помеѓу она што тој го има на ум и неговото сопствено инсистирање (коректно, како што многумина би се согласиле), врз барањето за јавни ограничувања во поглед на значењето, нешто кое е потребно заради успешна комункација и е поткрепено од аргументи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Филмот никогаш нема да го има тоа доживување на сурова, иманентна присутност, тој вид на „насилство”, катарза, страв или едноставно мирис, кој што го има театарот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога Холивуд ќе направи филм за Сталин, тоа мора да биде глупост.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Стопард како своја драмска традиција го има шекспир.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Утре ќе го има в раце списокот со семејствата на оние бедни триста Евреи што живееа на островот и кои треба да бидат депортирани како и милионите што беа интернирани во полските логори и стотиците илјади подложени на „конечното решение” за кое се грижеа токму елитните единици на кои самиот со годрост им припаѓаше. Карер излезе на воздухот и продолжи уште извесно време да оди со спокоен чекор.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш реши да ме побара мене. „Слушнав – рече Бенвениста Давидовиќ кога седнав на чистиот миндерлак во нивната скромна куќа со бел вез што не се сипеше, туку спиеше под раката – дека што ти си врзала, човек не одврал, па решив да ја ставам судбината на мојот кутар син, жртвата моја сакана, да ја ставам велам неговата судбина во твоите вешти раце.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Почувствува дека кошулата му е мокра од препотување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дел од природата погледната од овој прозорец.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Бенвениста ја плати јасновитката иако не знаеше зошто така ја нарекуваат кога нејзе судбината на Рафаил ѝ стана поматна, та излегувајќи на кошавата која Севишниот ја беше пратил за да ги расчисти маглите кренати над устието што тие денови го гушеа Белград, првпат се свести дека залудно губи време во надежи и очекувања и во фантазии што не ѝ допуштија да го види она што вистински го има, синот Јехуда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како помлад го имав Вашиот став, а сега непрекинато учам. Од обичните луѓе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Европските култури - кога велиме “европски” го имаме на ум Хусерловото сознание дека Европа не е ништо “географски одредено” - треба да се чуваат од ненадејниот пад врз “природно” тло.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Значи, доколку од Ласиќевата хипотеза ја симнеме аурата на научна методологија која што пројоцирањето на сопствената личност во истражуваната уште и може да го има, но од што овде навистина немаме никаква корист, ќе ни остане простата Ласиќева апологија на дадената ни хрватска стварност.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Фанатично и со многу талент црта од малечок, а првото јавно изложување на своите дела го има на Париското Биенале, 1963-та.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Прашањето, кој е тој општествен субјект кој треба да ја финансира уметноста, едно е од идеолошките прашања на различните економски системи - на едната страна го имаме социјализмот и нему сличните кадешто општествениот стандард има примарно значење и е висок, а на другата е либерално капиталистичкиот во којшто единствено важен е приватниот стандард.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ритуалниот механизам на интеграцијата и понатаму живее во секуларниот углед што оваа уметност сега го има и го применува, така што низ аурата на “возвишен”, “чист”, “единствен” која ги опкружува делата, а која низ поимот за оригинал продира во временската свест, уметникот е ставен во ранг на суштество слично на бога, а уметничкото дело станува скапоценост.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Неспособноста на тие млади луѓе како студенти јавно да го артикулираат проблемот што го имаат со својот професор е израз на нивната немоќ како општествени субјекти активно да учествуваат во конституирањето на јавноста како таква.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Поради особено важното место коешто Крлежа го зазема во тоа културно наследство, поради неоспорниот углед што го има Станко Ласиќ како општопризнат првокласен хрватски интелектуалец, поради несомнената упатеност на критичарот Висковиќ, но и поради нескриеноста со која се врши манипулација со тоа наследство (во истото интервју на Висковиќ дознаваме дека мислата на Крлежа е вградена во програмските темели на владеачката партија, а исто така и за идејата на Виктор Жмегач за чистењето на Крлежа од политичките импликации во неговото дело), Ласиќевото промовирање на починатиот Крлежа во советник на Туѓман станува дрзок предизвик за цела една генерација која во критичкото пресметување со традицијата и со нејзините самопрогласени чувари и толкувачи допрва мора да се избори за својот сопствен интелектуален идентитет.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Кое значење во таа преобразба го имаат плебисцитарните уметничко-политички мерки?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Дури тогаш кога ќе се сосредоточиме врз критичкото од-странување од мемориската функција - од-странување што ни го нудат електронските мемории - ќе започнеме да го разбираме влијанието што оваа револуција го има врз нашиот живот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ако оваа технологија ја гледаме како уметничка форма (а химерите што таа ги создава како уметнички дела), тогаш идните уметници треба да го имаат предвид фактот дека меморијата на биомасата прави грешки и дека не треба да í се верува.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Познатата хемиска индустрија „Баер“, една од четирите производители на полиуретанот со светот, на два патнички брода на Рајна, веднаш до сајмиштето, имаше организирано изложба, која го носеше името „Визиона II“ и на која го имаше презентирано полиуретанот во сета своја функционалност.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Бранденбуршката Капија“ е од источната, а „Рајхстагот“, Хитлеровата вертел, зградата каде што легендниот советски војник во 1945 година го има знамето на победата над Хитлера и фашизмот, стои немо, темно и злокобно од другата, од западната страна на ѕидот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се откажав од помислата да влезам и во друг диско-клуб, зашто барав многу чист воздух кој го имаше во изобилство крај брегот на Рајна.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Главниот збор во Атомиумот го имаат големите „атомски“ сили САД, СССР и Англија, потоа Франција и Италија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во ова крајче од ЕКСПО не се чувствува шум, зашто тука не минуваат трамваи и жичената линија, не се чувствува вриежот на луѓе што го има по главните алеи од Изложбата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но баш таа мисла го свестува, и му станува јасно: ова го имаат скроено Гога и неговиот другар, ја наговориле да се нашегуваат страшно со него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Каде е, ако го има? Невозможно е да не го гледа уште!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Му се чинеше дека е тоа нешто најмногу до кое може да достигне во својата љубов, да го има при себе барем отисокот на нејзиниот лик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И кога го сфати веќе тоа, разумноста му налагаше да се задоволи со најмалото што може да го има.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа го има оној изглед на тврдост и сериозност на некои невидни созданија, изглед над кој на човека остро му се нажалува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Марко од своја страна си го задржа и по оваа новост односот што го имаше спрема него откако се знаат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Како да се проследат тие сите, како да се подредат, да се изврши правиот избор, за да не испадне просто смешен тој негов генијален потез, една обична очајничка непромисленост, А и времето што го има на располагање е толку кратко!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Воздухот редок а сепак чест – го има насекаде (се гледа по дишењето на пејзажот).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

ЛОКАЛНА СЦЕНА Seth Tobocman 76 Margina #22 [1995] | okno.mk Во Локалната сцена најнапред го имаме скулпторот од Скопје, Ибрахим Беди (36), еден, така, лирски и метафизички дух кој знае прилично работи, посебно за оние јазолни мултикултурни точки на нашиот град, а бидејќи ние сме, се разбира, мебиусовски маргини врз кои миговно фрчат разлики/рабови, за нас Беди е благодарен соговорник.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Го сакав Дали заради остриот изглед на неговата архитектура - Кирико е многу сличен - долги сенки, бескрајна далечина, линии кои се собираат во перспектива...лица без облици.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Својот систем Бекон го објаснува вака: „Шифрата го има тоа својство билошто да може да биде означено со билошто“.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

•Во книгата која ви ја посветија Вам, Ерик Ромер и Клод Шаброл говорат дека Вашата прва идеја била од Опседнат да направите многу пооткачен филм; на пример, директорот на клиниката требало на табанот да го има истетовирано Христовото распетие, за да го гази на секој чекор, бидејќи тој бил голем покровител на црните миси, итн...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сакам вашето лице да го има само она што сакаме да ѝ го соопштиме на публиката - она што го мислите”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Американски период (прв дел) Ребека (Rebecca), 1940г. •Претпоставувам, господине Хичкок, дека дојдовте во Холивуд мислејќи дека ќе го снимате Титаник? Наместо тоа, го снимивте Ребека.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Повеќе од половина го имав заборавено.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гронинг: Постои голема грижа за негативното влијание што разни слики и идеи го имаат врз детето, но се сеќавам дека како клинец бев фасциниран од крајностите на човечките напори и тоа посебно од негативните крајности - смртта и насилството и слични морбидни нешта - бидејќи тоа е она што најмногу ги растројува луѓето... 116 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Многу години подоцна налетав на Гари Пантер кој го имал истото искуство.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Децата сакаат гадости, а возрасните сакаат шеги на сметка на Сузан Зонтаг.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Грот: Кои други цртачи според тебе го имаат ваквиот аристотеловски став. !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гронинг: Како може некој кој некогаш купил примерок на „Zap” сосема да заборави на таа ера во својотот живот?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Секогаш кога седнував да цртам стрип, сакав да го пренесам она што го имав на ум, работи што ми создаваат грижи: љубовта, работата, сексот, смртта - основни работи.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Сигурно некој од шумкарите го има ликвидирано...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Победникот ќе го има авионот в раце.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Коле крцкаше со заби: - Само да знам, да знам кој го има поткажано, душата негова ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Прочитавме: „Ако случајно ви е тешко да погодите кој го има сторено тоа, еве да ви помогнеме - тоа сме ние...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ракописот е твој... Ти го имаш напишано.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Не сум јас, учителе, друг го има напишано. . .

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сирота мајка му. Јас го имам дома, тука да го гледам и негувам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Другите, молам, на задното седиште!“ нѐ покануваше широко размавтан со рацете.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Попладнето бевме зафатени со пробите во оркестарот, со состанокот во новинарската секција и немавме време да наминеме во паркчето, до нашата клупа, за да се најдеме со Љупчо и со Џеронимо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Марко на предното седиште, до возачот - а тоа ќе сум јас.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Тато, Ташко, Влатко, Дејко и Марко дојдоа да ме видат!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тие ми се најверни другари...“ рече Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Несвесно се фатив за клучот што го имав под маицата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога и другиот ден Љупчо не дојде на училиште, се вознемиривме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ми стана криво дека толку се прави важен, но ништо не реков, зашто и му се може: автото е голема работа. Не може секој да го има.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пак си тераат по свое, си ги негуваат мустачињата, глуви за одговорноста пред идните поколенија, тие та дури и умираат колку да се умре.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во Венеција има мнозина кои не знаат точно што сакаат (хипиците на времето исто така не знаеја што сакаат, ама барем тоа го сакаа веднаш) а безмалку сите знаат што не сакаат – не го сакаат тоа што го имаат, не ја сакаат деноноќната врева, а богами се помалку ги сакаат и старите канцони.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Петре стана простум и наслуша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Одамна го имам намислено ова, ама сам, без вас сите, не се може.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти ии! шо такцир сме имале, живи да нѐ печат агите, бесот да и вати и едните и другите!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пораката беше усна и гласеше: Се слуша дека Хилмипаша веќава бераети за сите оние востаници што немаат крвни злочини.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа Толе стотици пати со дела го имаше потврдено.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сете вие си имате по еден занает, а ете и ние арамиите си го имаме арамилакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Верувам оти Шаќир го има свиткано овие седум осум дена, та ете дури и средба нагласил.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— На кого?... На тој што го имаше и досега, — на султанот, — потфрли и не сакајќи Сарафов, кој веќе беше решен да се прибере во своето гнездо во Софија, каде што го чекаше пријатен пречек на неговите работодатели и награди за успешно свршената работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Како да не — одговори Куле, кој безбројпати го имаше поено вода магарето кога носеше кошеви на пазар во Битола.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ние, ние со паличниците, со косите, со секирите, ние со испуканите раце требе да тргниме да се ослободуаме; та на тиа шо го имаат оружјето в раце, чии раце се меки, најадени, напиени, наспаки каква слобода му е требна?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И бидејќи Сиве си ја имаше мувата на капата, ја отвори малата врата и сакаше да избега за да не падне в раце.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Многумина го имаа видено Толета отпорано, та сега од неколку грла се испушти една тажна воздишка. — Леле, мајче ти мила!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За да го има Јован пред очи Толета по три четири дена му фати „квартира" во истиот двор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Митре му ги наброја Сивевите „мили" гости и Тодор разбра дека никаков аскер нема в село, бидејќи, ако го имаше, забитот сигурно ќе беше Сивев гостин.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Што е тоа несогласни, море, туку кажувај да слушнеме и сите да поразмислиме — одговори еден за сите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море кој ни а дава нам таа слобода, бре Толе, шо ве лаже умот!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа уште помисли оти Сиве, го има, дотепано нивниот другар, та не малку ги налути и се спремија за одмазда.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само уште некој ден ќе ти бидеме гости, не плаши се нема многу да ти додеваме, — му одговори Гарванов божем навреден од неговата остра постапка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Френк деновиве го има истото чувство додека ги гледа нивните фотографии од тоа време: еве ја веселата Марџори на плажа, сѐ уште неоскверната и поубава и од неговата ќерка, со оние две прекрасни деца; еве го него како позира на својот велосипед, сѐ уште несвесен дека неговиот панкреас решил да го убие по кратка постапка.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Единственото што го имаше, што му беше останато од она што го имаше, тоа беше пагурчето ракија; шишето ракија, додека беше на работа, сега беше смалено на пагурче, откако појде во пензија.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Меѓутоа, расказите кои за свој предмет го имаат тој друг Град неповратно загубен, ја надополнуваат онаа „карика што недостасува”, па некои од читателите на овие страници веројатно ќе отидат да ги бараат местата каде некогаш се наоѓале Дрвениот мост на Вардар, Офицерскиот дом или скопската плажа...

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Морам да го имам”, се реши Френк на лице место и наспроти благите протести на Џоен дека покрај Леонардо нејзината „Баричка роса” изгледа како локвичка урина (и ненадејниот увид дека ќе биде вдовица пред тој календар да биде потрошен), влегоа и го купија за работната соба на Френк, која деновиве главно беше користена за водење на семејните сметки и пополнување на формуларите за здравствено осигурување.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Голема благодарност ѝ должиме на госпоѓата Лидија Капушевска-Дракулевска која целиов проект првенствено го имаше замислено како книга (дваесетина автори со околу 25 раскази) и се надеваме дека дури таа евентуално отпечатена книга на најефектен начин ќе ги поентира целите на нашата едногодишна работа.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Не го правам тоа намерно, но го има истиот ефект.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кај алкосите можно е да се јави цироза јетре ама тоа е случај само при патолошко пиење, додека кај малоумните џанкерчиња најчесто доаѓа до сушење на мозокот кој и онака го имаат во мали количини.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Еврејската клетва го стрефи сосема неочекувано, но тој барем го имаше искусено дното за разлика од татината галеница на транзицискиот арамија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Блазе си им на Србите што си го имаат Новак Ѓоковиќ да им го крева моралот додека живеат у транзиција.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Со тоа делот меѓу Охрид, Струга, Дебар и Кичево повторно станал слободна територија.175 Успесите на Првата македонско-косовска ударна бригада во Западна Македонија како резултат го имале повторното разбранување на вооруженото востание во овој крај и големиот прилив на нови борци.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Според извештајот раководството на ЕЛАС го имал “Титово уверување дека неговата независна Македонија не ја вклучува грчка Македонија“.346 За сите информации кои британските воени мисии ги барале во однос на Македонија од своите претпоставени се нагласувало дека “владата на Неговото Височество не може да заземе каков било став за македонското прашање сé до после победата“ и дека британските мисии за врска на ова прашање мора да му пристапат со посебно внимание.347 Членовите на британските воени мисии, и покрај нивните настојувања и препораки од повисоките инстанци, не можеле да останат надвор од политичките инволвирања во однос на иднината на односите меѓу Македонците и Грците.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Потребано е да се истакне дека дотогаш грчкото движење на отпорот го имало опфатено скоро целокупното население, а исто така имало организирано и бројни силни воени единици.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ако јас целиот свет го разбирам како случаен настан, тогаш со помош на компјутер можам да создавам алтернативни светови кои што имаат исто толку оправдание - или исто толку малку оправдание - за стварноста, како што го има таканаречениот даден свет. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 89

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Скот: Ќе го имаме.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

За професија каква што е уметничката треба извесна доза на фанатизам сличен на оној што го има скарабејот кој така доследно ја тркала куглата измет.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сите овие небески појави го имаат потеклото во правилноста на движењето на Земјата и другите планети, кое пред повеќе од 300 години го објасни Исак Њутн во своите закони за движење и во теоријата за гравитација.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Конфликтот што Бретон го имаше со француската левица по Втората светска војна (со Пикасо, на пример) јасно укажува на длабинската приврзаност на Бретон кон слободата на интелектуалецот и неговото јасно согледување на новиот, комунистички тоталитаризам кој во тоа време малкумина слободни интелектуалци и анархоидни уметници на запад можеа да го видат. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 38

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Американскиот книжевен агент на Жене, Бернард Фричман, веќе 1949-та го имаше отчуканиот текст на Сплендид во рацете.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Дали страдате кога помислувате дека некои луѓе зборуваат, мислат или прават зло? А не, нималку не ми е грижа.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Чајот, го имаше колку што ти душа сака, тоа ти е пријатна парфимирана водичка, ама само ти прави дупка во стомакот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Доколку на италијанскиот фашизам му го додадеме радикалниот антикапитализам (кој врз Мусолини никогаш не дејствуваше нешто особено) тогаш го имаме Езра Паунд.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ако ги додадеме уште и култот на келтската митологија и гралската мистика (што на службениот фашизам му е потполно туѓо), тогаш пред себе го имаме едниот од најугледните фашистички гуруа, Јулиус Евола.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ете, малиот Македонец во својата микро-библиотека го има и овој контроверзен тип, пеки.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Да претпоставиме за момент дека овој проблем го имаме решено.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Уметноста го има тој излез и болно би било да не се искористи, да не се откопаат некакви флуиди од потсвеста.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Па, човече, секој што еднаш го видел рецитирањето во Струга јасно му е дека на таа почва може виреат обреди и ритуали, паганштина, но нешто навистина подлабоко сакрално, она што кобајаги го нарекуваме уметност, она проникнување меѓу неверојатно извештените раце и божјиот стринг, она што го има Бах, Леонардо, Џојс, тоа овде никогаш го немало...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Бобан Пешов ГОСПОДИН ХАНОВЕР СЕ ФУРА НА ЦРТКИ-СТРЕЛКИ, КРУКЧИЊА, КОЦКИЧКИ И ДРУГИ ЛУДИЛА Бобан Пешов своето прво појавување во јавноста исто така го имаше во едно Темплум-списание - Лифт.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Прекодирањето на таквите равенки може да бара повеќе време отколку го има предвиденото траење на вселената.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Што се однесува до тоа, го имаше и тоа колку. Ми сместија сѐ што треба, навистина, богами навистина, го имаше многу, многу. 36 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сега веќе знаете, станува збор за Марлборо и за славната “Marlboro Country” имиџ кампањата која трае еве веќе 40 години!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Иако имаше многу работа, отиде во продавница, пронајде некаква механичка направа која овозможува побрзо испишување на буквите, успешно ја употреби, направи сѐ друго што беше потребно за таа работа, а покрај тоа ми го врати и моето лично достоинство.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Деридините гледишта се применуваат на јазикот општо, па според тоа, мора да се применат И на неговите сопствени списи.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Враќајќи се во првобитната положба, не смеејќи се, помирливо и без срам рече: И јас имав незгоди; изгледаше дека тоа би можело да биде чекор назад.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Всушност, се работи за основното место што за него го имал чинот на предавањето, не само заради тоа што тој сакал да зборува и да убедува и затоа што неговата харизма била голема, туку, како што пишува неговиот биограф, “предавањето беше суштинска компонента на неговата волја за проширување на полето на уметноста”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Принципиелно, имиџот се користи секогаш кога производот од ист вид го има многу на пазарот и кога меѓу нив е невозможно да се направи некоја конкретна и битна разлика. 3.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со намера да им се зголеми публицитетот, што им беше повеќе од потребно, Ники Хаслам со уште неколку пријатели одлучи да направи голема журка во студиото на Џери Шатберг на Јужната Парк Авенија, една вечер пред “Шоуто на Ед Саливен”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Каде го имав оставено?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

“Ne BOISiа” е игра со зборови која го споредува името на германскиот сликар Бојс кое на Руски се изговара Boïs и заповедниот начин на глаголот boïatsiа што значи “да се биде уплашен”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Воздухот мора да влегува како што излегува - без тага, само несреќа“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова покажува колку Бојс беше чувствителен за исходот на уметноста и на скулптурата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како би го дефинирале значењето што Курт Швитерс го имал за вас? Јасно е дека Раушенберг, во 1953 или1954, ја видел изложбата на Швитерс кај Дизни Џенис (Disney Janis) на 15 East 51 street, бидејќи истовремено тој излагаше кај Бети Парсонс (Betty Parsons), која се наоѓаше на истата адреса и на истиот кат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Или, отстранувајќи го велот на циркуларност, можеме да кажеме: секој од зборовите во фамилијата има значење благодарение на неговата мрежа од релации на спротиставеност со останатите членови од фамилијата, односно, неговата разлика од нив.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

” “Не знам” - отсечно кажа Б, која мрази да ја прекинуваат. 156 Margina #11-12 [1994] | okno.mk “Што правиш?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се сеќавам на рокот што го имаа: да постават изложба не во излозите на улица, туку горе во зградата, за компанијата која се занимаваше со продажба.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во изразот “Ne BOISia,, го имаме значи истовремено името Бојс и заповедниот начин “не се плаши”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа биографска епизода, раскажана од Хајнер Штахелхаус (издание Abevil press), осветлува само еден аспект од личноста и делото на Бојс, аспект којшто изложбата во Бобур тешко дека би можела да го разјасни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој го имаше предвид начинот на кој делата беа инсталирани; тој целосно ги објаснуваше своите идеи во овој однос, опишувајќи ја нивната позиција и меѓусебен однос, како тие треба да бидат сместени, и како да бидат изложени во иднина.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас го имав тоа искуство да напишам нешто за што мислев дека е најдобро; и препрочитувајќи го неколку дена потоа, реков:”Господе; скини го ова на најмали можни парчиња и фрли го во нечија канта.”

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сакав просто да нагласам дека секоја претпоставена сигурност и не-контрадикторност во толку напнати околности (а тоа важи и за сите други) всушност се потврди на оптимизмот, чистата совест и неодговорноста, па затоа и на нерешителноста и продлабочената неоперативност а сѐ под маските на оперативност и решителност. 4Прашањето можеме да го поставиме и инаку: постои ли филозофија на Жак Дерида? 4Не постои. 4Значи, нема порака? 4Не. 4Дали има норматив? 4Секако, го има, само него и го има.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Иако зад себе го имаа големиот хит “Кажи ми”, иако дури и следниот сингл им беше хит, тие за Американците суште не беа супер-група. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 169

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Својот прв голем настап во печатот го имал не како писател, туку како јунак со револвер, кој несакајќи ја застрелал својата жена.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Идиомот, ако го има, она по што препознаваме нечиј потпис, не се присвојува, колку и парадоксално да звучи тоа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Барнет тоа успеал да го направи во спотот за келлог*с сувото грозје; на продавачот ненадено му пристига нова, мамутска нарачка што треба да се подготви за неверојатно кусо време.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во него не лежи тоа што е заводлив.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто известувањето дека некој нешто направил влијае на судот на другиот?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Која беше замислата, влогот за потфатот наречен Глас? 4Не отстапувајќи од правилата и барањата на филозофското читање, за кои отсекогаш го имав сочувано должното почитување, во книгата Глас сигурно сакав сериозно да обработам некои содржини (семејство, сопственото име, вера, дијалектика, апсолутно спознание, погреб - и уште по нешто), но спротивставувајќи ги, страна наспроти страна, интерпретацијата на големиот канонски корпус на филозофијата на Хегел со реиспишувањето на поетот- писател, речиси вон законот и неприфатен - Жене.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бојсовиот авион прекриен со valenkis е проект роден во 1992.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А веднаш по изложбата на Швитерс, Раушенберг ја започнува својата серија на COMBINE PAINTINGS.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој смета дека кога не би постоеле некои зборови што го имаат добиено значењето по директен пат, непосредувани со други зборови, тогаш тврдењата не би имале одредена смисла.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто е потребен јазикот кога уметноста веќе го има во себе?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Еднаш кога заедницата го разбрала, го прифатила, го протолкувала, го сочувала текстот, тогаш нешто во него, нешто сосема друго во него му бега и му се спротивставува, нешто што привикува ново заедништво, кое никогаш не допушта целосно повнатрешнување во помнењето на постоечкото заедништво.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За мене беше неопходно да се остави простор за трансформирање на внатрешната енергија, и така јас морав да создадам однос помеѓу телото и искуството на набљудувачот како оној помеѓу масата на материјалот на скулптурата и празнината.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во Tractatus-от 3.23 Витгенштајн вели: “Барањето за можност на едноставните знаци е барање за одреденост на смислата”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во каков однос е тој со другите значајни појави на веков? Во некоја смисла, Швитерс е егземпларен за модерната.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дури не сум сигурен дека со тоа може да се мери поимот “должност” (или, во секој случај, поимот треба - да се биде).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ја завршија во Карнеги Хол, заедно со Боби Голдсбур и Џеј и Американците.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие можат да се видат во витрините, ги има во повеќе инсталации; особено присутни се во композицијата насловена како “Водечки сили”, каде стотина од нив се расфрлани по платото во онаа состојба во која ги оставил Бојс за времетраењето на изложбата “Art into society, society into art”, а на која присуствувал секојдневно, од пладне до осум часот навечер и водел еден вид отворен семинар за “водечките сили на едно ново општество”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

4 Веќе структурализмот го отфрла гледиштето дека една фраза има значење благодарение на тоа што го изразува самиот поим како таков.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

“Б ми даде детална слика за шоуто на Барбара Волтерс.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Џаспер ја презема таа обврска.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но таа се надоврзуваше и привикуваше едно исто така старо предание: она во кое страницата инаку се устројуваше во главнината на текстот, толкувањата, внатрешните белини.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не ми беше досадно бидејќи го имав заборавено.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој забележува дека фразите доаѓаат во фамилии, често бинарни фамилии, и тврди дека една фраза го има своето значење благодарение на нејзината поврзаност со останатите фрази од таа фамилија, и, особено, поради нејзиното разликувачко место во фамилијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И по редот што го имаше земено додека живееше заедно со неа, по стара навика, го вклучи решото, ја тргна фијоката и извади оттаму мало зелено лонче за чај.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иако не беше седнат уште ниеднаш со мајсторите на скелето да ѕида, тој го имаше така научено мајсторскиот занает што немаше работа којашто сам не би можел да ја сврши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Да... Одвај чујно му одговорив: размислував за наравоучението, што тој го извлекуваше од приказната, но кое го имав заборавено јас.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само што ги виде и проговори збор-два со Велета тој веднаш разбра кого го има пред себеси и неговото човечко, благородно срце се исполни со тага.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Најдоброто што го имаа сработено мајсторите преку денот, Веле сега сакаше да го види и сам да го испроба и да го направи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секој човек си го има своето место, својот удел во изградувањето на општочовечката среќа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Животот го имаше научено дека пламен во срцето може да запали само пламен од друго срце.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Копнежот, големиот, несовладив копнеж, да ги излее во работата трепетите на своето срце, го имаше маѓепсано Велета: му пречеше до крај да го согледа животот, макар не еднаш да го имаше сетено тој на својот грб неговиот камшик...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но тие и така мадро си седеа да не носат модро: знаеја дека прават хумор во бесконфликтно општество, беа свесни дека можат да ја критикуваат само соборената класа и дека нема ништо смешно во новата работничка што се регрутираше од селската сиромаштија, им беше укажано на недопирливите теми и имиња - сето тоа тие го имаа во малиот џеб, па сепак од некаде вадеа хумор, од ѓон цедеа лој.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Покрај режисерот, артистите и другите соработници на претставата, мора и суфлерот да го има делото в раце.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тогаш, таа го има последниот примерок од делото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

1. По технологија, тоа е главно вака: откако ќе се постави претставата, делото по правило го снемува, Режисерот го има во главата, нему не му треба (поправо, тој го има во главата уште пред претставата; а по претставата, воопшто не му треба, заправо му пречи, зашто треба да му влезе во главата друго дело според кое ќе ја прави следната претстава).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не да го украдеш, односно да го плагираш, додека уште не е објавено, било да е оригинално или преведено или преработено или компилирано; туку да го побараш во него она што не си го нашол во веќе печатените и прочитаните, да го побараш макар и не го нашол, оној клучен збор со кој ќе ти се објасни сè, ако воопшто го има.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гоце, единствената надеж на мајката, му ја стискаше раката како да сакаше да го додржи до свест, го плескаше по бескрвните образи со галежни шлаканици, молејќи се да го има жив во рацете барем додека не се појави таа секогаш Брза помош или додека не долета тој волшебник од лекар.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но батали ја сегашноста кога го имаш минатото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но тој не можеше, како татко му него, допрва да го земе за рака и да го контролира, да го дисциплинира и, едноставно, да го држи покорен; зашто, едно имаше отпор кон таков начин на воспитување во кое гледаше просто повторување на односот од татко му кон него, а и друго и времињата на нивните детства беа различни, па она што го имаше неговиот син тој го немаше во своето детство, така што не можеше да се снајде во него како што веруваше дака се снашол во своето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Кога би го имале ова дома! - Тогаш, - одвај дојде до здив Горда, - би посакал уште повеќе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога ја фаќа чашката, го фрла тутунот - два отрова во исто време не бидувало да се земаат; тоа е единственото што го има прифатено од уката на најмалиот син, медицинар.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Човек треба да е задоволен од она што го има.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Или барем човек треба да верува и да се надева дека го има.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Веќе го имаше смислено, блиско до роденото но далеку поубаво: Горда. Не Гордана туку Горда.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Помалку е познато што прави композиторот со делото пред да прави музика - дали го има пред себе или под себе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никогаш не го имав вистинското чувство каде да запрам.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Од искуството што го имаше од проучувањето на историјата на Балканот, низ падовите на империите, најмногу стравуваше од непресметливиот реванш на победниците.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Еден дел од овие гени и хромозоми, можеби, својот почеток го имаат во далечната Анадолија, за да се вкрстат со други, во срцето на Балканот, во Прилеп, па потоа кон нив да се вклучат други, некаде од областа Сул, крај Јонското Море, за да продолжат кон бреговите на Езеротои, оттука, да започнат нов балкански круг.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со истиот занес, каков што го имаше кога ги преведуваше сиџилите, се внесе и во преведувањето на некогашните записи за лековитите билки.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко, свесен дека за прв пат, откако ги откри старите кадиски записи, пред себе го има најдостојниот собеседник на Балканот, продолжи со истиот занес: - Би можело да се напише една од најверните истории на човештвото, врз основа на религиите и на конверзиите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега, кога го имаше клучот од големата сиџилска тврдина, од таа тврдина од хартија, а клучот беше самиот тој, него сега го оддалечуваа...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Секретарот Зафиров не му одговори ништо. Не сакаше да се искажува пред претседателот на судот, а Партијата, впрочем, секогаш го имаше последниот збор.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко веруваше дека го има клучот на сето сиџилско време.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ех, барем да го имавме во Партијата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Беше јасно дека јас, сега, го имав признанието дека Татко ги преведувал сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ниту за Татко а ниту за нас децата Орденот го немаше и не можеше да го има истото значење што би го имал ако го добиеше многу порано, кога ни беше тешко, најтешко во животот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајка ги прибра парите, но без она задоволство што го имаше кога ѝ ја даваше месечната плата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Чувствуваше дека му се одзема последното што го имаше во врска со сиџилите, надежта.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Освен она што го имаше на себе, не беше донел ништо од дома.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Му требаше светлина, таа беше неговото единствено оружје што го имаше и со кое можеше да им се противстави на волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не сакаше и нив да ги учи на месо, зашто потоа сигурно не ќе сакаат да јадат од лебот што уште го имаше, не ќе сакаат да јадат компири, што ако потраеше снежната опсада, ќе им бидат храна и нему и на кучињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А тоа време, иако поминато сред луѓе, иако подобро гледан, дедо Иван го имаше преживеано како да беше на робија.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Гринавеј ретко постигнува оригинален изглед во своите филмови (и покрај тоа што го имаше искусниот кинематограф Саша Верни (Sacha Vierny - Hiroshima Mon Amour, Last Year at Marienbad, Belle de Jour).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Затоа што истиот некаде го има опишано својот ноќен кошмар во кој некои луѓе се обидуваат насилно да влезат во неговиот стан за да го - шампонираат!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Целото големо знаење што го има (вклучувајќи го тука и она побизарното, што така фино го отсликува неговиот маниристички сензибилитет: за разни детски игри, пагански обреди, необични симетрии, јазични игри...) на Гринавеј како да му служи само за да го здроби под валјакот на своите моќно апокалиптички филмови.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Истото доживување го имал и Олдос Хаксли за време на својот познат експеримент со мескалинот, додека набљудувал една столица во собата: „поминав неколку минути - или неколку векови - не само лизгајќи со погледот по тие бамбусови ногарки, туку бев и дел од неа - или подобро, бев во неа, или, да бидам уште попрецизен, бев небитие во тоа битие, кое беше столица.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А секој филм што го работам е есеј кој го има за цел достигнувањето на тој специфичен приод кон филмот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тешко е да се предвиди ефектот што алкохолот може да го има при краткотрајни употреби.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Упорноста на сонцето умее да пресели Цели езера на небото А мртвиот поглед го има осетот на кртот Кој ќе ископа и премногу мрак за да излезе

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кога би го имал металното зрно страв што фазанот го носи на врвот од клунот додека се обидува возбудените женки качени на танки но брзи нозе да ги преведе преку поспаната шумска патека што бавно води кон самиот врв на брдото не ќе го досегнев никогаш оној игрив чекор на старчето што својата мудрост и стрпливост по истиот пат ги пренесува.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

По кои скали од зборови ме качуваш во твоето минаре за да го имам молчењето за сопатник а немирот за водич?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Се надевам Многу брзо ќе го има растот на брат ми од пет години Кога ги навлече огромните чевли на татко ми.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Татко ми ја преместува печката од соба в соба Верува оти го има летото в раце Мајка ми се крсти бидејќи се сомнева дека нечестивиот управува со неговите намери “Господи летата и зимите се твоја грижа Зошто оставаш да верува дека станал чудотворец” Секогаш додека таа се моли помалиот брат се игра со нејзините зборови како маче со клопец Се враќам при татко ми токму кога ја качува печката на покривот Некој топол ветер шета околу нашата куќа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Нивниот приод е космички и доколку во моите песни го има космосот, тие ќе го чујат и ќе се одгласат. ...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

10 При воведувањето на еднаква исплата за еднаква работа останува недоречено и нејасно дали овој еднаков третман (освен при исплата на платата) се однесува и на исплатата на разните дополнителни додатоци кои (согласно закон и колективен договор) би можеле да им бидат исплатени на работниците како на пр. додатокот за деловна успешност на работодавачот!?; б) измени беа направени и во постоечкиот чл. 8 од ЗРО кој ги регулира исклучоците од забраната на дискриминација со тоа што овој член беше дополнет со два нови става кои предвидуваа дека работниците кои го имаат склучено „атипичниот“ договор за вработување на определено време не смеат да се третираат на понеповолен начин од работниците на неопределено време, освен ако таквиот различен третман е оправдан од објективни причини!?

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Тие телефонот од скоро го имаа и затоа Митко не знаеше уште да телефонира.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Од здодевност решив да станам и да излезам пред порта, нешто кое никогаш дотогаш не го имав сторено без туѓа помош.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ама, што е право, и не секое село го има стрика Бориза.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Покрај куќарката, на горната страна, имаше едно фурниште колку половина од куќарката, со покривот пропаднат внатре, целото обраснато во скреби во коишто живееше најдолгиот и најдебел смок што воопшто некој брезничанец во својот живот го имаше видено.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој, од своја страна, својата начелна вина во ниеден момент не ја губеше предвид и, исто така, немаше илузија дека проблемот на истата начелна вина го има и таа, но не сфаќаше зошто тоа за возрасни и зрели луѓе би резултирало со уништување на бракот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа на Јосифа му го имаше признаено тоа или тој просто го знаеше тоа!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тешко му беше да ја крене главата да го извиди Илета, но затоа десното уво го имаше начулено по слух да му го расебети изгледот и табиетот на новодојдениот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа повторно и повторно му го потврдуваше мислењето дека добро направил што се решил да биде човек-куче и дека ова куче сепак е најдоброто што може човек да го има.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Севда го имаше заборавено сонот како што обично соништата се забораваат, но сега зборовите на мајка ѝ ја потсетија на сонот што беше го сонувала и во мислите пред себе го виде вишнеењето како до в небо на оној чадлив оган, чадот во кој се гушеше силата на голем и опасен оган, со матна, отровна темна жолто-зеленикава боја.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На човек кој го има изгубено спокојството обично му е здодевно. Здодевноста раѓа непромислености.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не знам дали тоа дрво е уште таму или Томе го има пресечено откако се растурија колективите.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Како да не можеше да го фати нејзиното траење, иако траењето на таа музика него го имаше обземено и го држеше во својата моќ.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сигурно наеднаш го удрило и така го простил Господ братучедот мој Методија, ме остави без убавиот муабет што си го имавме, лесна да му е земјата".

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Токму го имаше здобавено она чудовиште што целото тело му беше отрпнато за секаква повреда.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Или, клекнат на задните нозе, потскокнувајќи и вртејќи ја опашката, го чекаше да си легне и, бидејќи стариот професор имаше обичај пред заспивање да прочита нешто лесно, грифонот не ја свиткуваше главата да задреме како што обично прават кучињата, туку го имаше на ум својот стопан сè додека тој не го изгаснеше светлото и не се свртеше покривајќи се преку рамо да заспие.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа што уште повеќе бојови одам кај грлс е поради традишнот што го имаме ние таму во Америка останат од старо време, ама тоа брзо ќе помине.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Многу ми се сакаше, речиси нешто ме копкаше, некому да кажам што сонови сонувам, ама не решив, пред стрика Бориза ќе испаднев религиозен и суеверен, а тоа најстрого го имаше забрането Партијата, и стрико Борис за такви работи, религии и суеверија, не проштаваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа чувство дека селото се пусти и го снемува секој, помалку или повеќе, го имаше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

" рече стариот професор пред да биде свесен што рекол и заборавајќи да погледне кон госпоѓата Гологанова за која не знаеше што мисли за сето ова што се случува помеѓу него и кучето, иако беше свесен дека таа е лицето што го има правото на одлучување.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Исо за ништо не е виновен, вели; Хаџи Ташку сакаше да се бориме, тој и го има ова смислено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Началник окр. М. Новаковиќ А сакајќи и да ородат два револуционерни соја, но и за понатаму да го имаат под свое Петара Акиноски го оженија со една од Дамческите, со Калина Блажева.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А за крвниците рековме, времето и некои што им го имаат акот, тие нив ќе ги пресретнат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во тевтерот Акиноски така било запишано, ти одговара и брзо додава: Јас лично него не сум го видел но за многу други работи, кои биле таму запишани, сам можам да посведочам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа Акиноските го имаа како свој, како брат на Петара, и затоа му допуштија, кога се ожени, да соѕида куќа на Имотот, но и за да му помага на Амета во водењето на Имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но како и на сѐ друго што било, постоело и нестанало во Потковицата, и нему, и на тефтерот Акиноски, времето, луѓето и животот му одредиле судбини и облици на легенда, секој од мештаните кога раскажува за Потковицата, дури и кога не ја споменува неа, тевтерот Акиноски го има во вид и него го приложува како поткрепа, па ако го препрашаш: А, бездруго тоа навистина се случило?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа тие го мразат, зашто го имаат како заштитник на ропството и вестител на сите зла што извираат од него, од ропството.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но Ангеле си тераше по свое - ништо не работеше и само шаки правеше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кулите, и ден-денешен го имаат тогашниот изглед: надвор немаат балкони и покриени се со старовремски ќерамиди; внатре, пак, на најгорниот кат, имаат една единствена одаја со четири, на секоја страна по еден, големи шимшир прозорци и камени поѕидоци - миндерлаци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Така е, вели Тахир бег.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јанче долго молчеше со погледот закован во трпезата, разговараа тие тројцата сами, во гостинската одаја, а кога го управи на Дамческите, во нивните очи виде иста таква беспомошност каква што го имаше него навасано.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тие, пак, во слава на Перета Тошев, прилепчнаец и член на Централниот комитет на Внатрешната македонска револуционерна организација, кого заедно со сета македонска историја си го имаат за свој, на станицата ѝ го дадоа неговото име - Пере Тошев.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сите знаеја, сите го имаа видено како им се натрапува со дружината на Јанческите, но и сите се крепеа на мислата дека не ќе смее ништо лошо да ѝ стори на чупата зашто Јанческите беа раетини на Јауз бег, а тој беше и највиден и некако најнеповредлив од Турците во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Грчките пропагандисти одамна го трујат тамошниот народ и му ја убиваат душата; арнаутите им ги отимаат имотите на селаните, им ги палат куќите и ги убиваат; цинцарските анџии и чорбаџии, кои скоро секогаш биле грчко оружје, тој несреќен крај го имаат доведено во страшна положба; агентите на Милоша Милоевиќа - кои би требало да бидат апостоли на јужнославјанското единство и ангели-хранители на незаштитените и убиените, т.е. кои би требало да ги заштитуваат бугарската народност и бугарското име - проповедаат некакви назадни идеи, сеат раздор, создаваат поблеми и ги тераат своите браќа и сојузници да го изгубат и својот последен карактер и да се фрлат во прегратките на јужнославјанските непријатели.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во секој случај, си мислеше, ако се согласи да му верува, го има потребниот податок, то ест дека никој не е скриен во шумата, како што се соменва, то ест дека нема кој да го нападне оттаму в грб кога тој ќе нападне на Имотот?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кутрата Виша се поштукана од умот тогаш, избега од дома и цели две недели се криеше во колибите низ полето и во копите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Барем вака жителите на Потковицата си го имаа протолкувано оној турски збор.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој го има татка на душа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Жалам за тебе, за мене, жалам за сите убави мигови изгубени, за секој чекор недопрен до себе и жалам за миговите кога зборови немав да вриснам од среќа, и само во прегратка без зборови она малку што го имав во тоа изгубено време го стегав.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Или само на филмови го има, можеби под женска сукња скриен... сега некаде лежи.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Само човек такво чувство ретко познава, каков хендикеп е тоа на природата, недостаток кој го имаме, сѐ уште, секојдневно, откривам и дознавам.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Сега го имаме најголемиот доказ...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Партијата го имаше последниот збор.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И јас го имав сокриваниот дел од сонот на семејството за моето враќање.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се сеќавав на силниот впечаток што го имаа врз татковата размисла за светите книги, неколкуте книги што ги прочита од Достоевски од едно предвоено издание на српски јазик со сини корици.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

МАРА: Еее... и ние го имаме детето таму, море биро.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Немал ваков адет! Ова досега не го има сторено!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Пак да го има секојден некако ќе се тера, ама само од пролет до есен и целата зима седење и дембелење.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Еве десет години напролет откако го имаме пуштено Димчета во пусто Влашко, десет пари скршени не ни има пратено, ни оти пак писмо, и ако со пусти борч го пуштивме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Та и беговите; да не дошле некако инаку — со пот до она што го имаат?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сигурно и тој се сомнева, особено сега, откако се наоѓа в затвор, дека некој друг од личен интерес го туркал во овој правец".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но кој е тој, и со што го имавме задолжено?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Оние што дошле да се распрашуваат за него заборавиле да ти кажат дека го имаат прибрано“, ми вели Сане деверот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ти, другар Ѓурчин потоа мисли му ја каде ќе ја сместиш таа навалица и каква работа ќе ѝ понудиш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури не сум ни сигурен ваквата појава колку може да се смета за нормална.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, тоа е лошата вест. И една многу добра.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи небото беше една од нејзините тајни скапоцености.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Внимателно ги разгледав документите и извештаите на иследникот Кожинката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само едно не спомна Боге од Бањи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не можам дури ни да си претпоставам дека заборавил на каде се има упатено.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, недостасува само уште сандакот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И, најважното: дали некој веќе го има забележано овој мој недостаток!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам на онаа огнена топка што им припаѓа на вистинските природни чуда?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вистина е дека мојот Човек го имав како раката што си ја чуствував додека ја кревав за да му го допрам челото и да му ги слушнам желбите; го имав како очите што си ги имав за да ја симнам темнината од неговиот сон кога ќе посакав да му го видам лицето, толку го чувствував близок иако отсутен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И ако се погледне наназад, и внимателно ако го наслушнуваме нејзиниот глас низ тоа минато, ќе надвладее впечатокот дека сиот свој живот таа го има поминато трудејќи се да и се доближи на оваа скапоценост, небото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од мракот ме превтаса и нечие придушено смеење. - Не застанувај, Иване.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно отишол да работи во Германија. Или во Бугарија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Гледаш, животот е многу краток за да се потсетиме на се она што го имаме откриено - објасни таа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како тоа наеднаш, се прашував, најпофалуваните и најсаканите простори на желбите и намерите на мајка ми, се престоруваат проклети места што нудат толку малку надеж?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Првпат слушам за ваков вид класификации!”, го наслушнувам гласот на оној мој двојник што често ми се јавува за да ме зазбори.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја зема хартијката од масата и ми ја подава. -А овде, потпишете се.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Впрочем не еднаш и ти го имаш речено тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ДАСКАЛОВ

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можам дури да потврдам дека тој гердан на вратот на Цвета Басотова во летните ноќи многу пати го имав видено населен со безброј ѕвезди!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или си вообразувам!? (А кого уште го има за да побара совет и помош?) Сега, на оваа нова раздалеченост од Ивана, сфаќам дека тргнал да налее вода од потокот (или веќе има налеано?) па откако ме забележал застанал да ме пречека!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

“Вината треба да ја бараме кај нас, луѓето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Навистина? Го имаш на слика а зборуваш ли зборуваш? Како навиен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Паметам кога ми рече: „Објавувајќи го гревот за божји закон, итрите и имашливите настојуваат да се заштитат од лакомоста на својот ближен“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не ја препознав ни жената која заедно со фустанот како да го имаше заземено најголемиот дел од попречната штица напред во колата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А Сина Скала е срцето на планината, зар не?“ (Ова прашање ми го има поставувано повеќе пати).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку, она што треба да се има предвид, во тие денови на моето заздравување во спомнатата плевна, Цвета Басотова ми беше единствената врска со другарите од планината и со пријателите од градот!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А замислете си, таа лесно препознатлива скапоценост од мојот спомен, наеднаш, во едно обично работно утро го забележав на вратот на Деса, секретарката на другарот Ѓурчин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Малку подоцна, додека службеното лице ја отвораше затворската порта, го слушнав како му објаснува веројатно на некого од чуварите, дека јасните чекори ноќе што убаво се слушаат, не зборуваат за бељи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа што се не замеша. И борбата. И нашата потрага во неа. И потрагата на Иван. Па дури и побуната на природата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Открив кој е таткото на Иван. Ја имам и неговата слика.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се сеќавам дека сосема сосема тихо забележав: -Можеби навистина требаше да се придржувам на желбите на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, го имав предвид траурниот момент и не побрзав да му ја прераскажам приказната на Ристе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Небески суштества ѝ доаѓале во сонот на мајка му и препорачувале од она што го имаат земено една третина да подарат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ДАСКАЛОВ

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едни велат дека набрзо го поарчил она што го имал; и љубовта брзо му истекла; а кога го продал коњот заминал“. *

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Она, дека лично другарот Ѓурчин го назначил за партизански столар при крајот на четриесет и четвртата кога му наредил да ги изработи оние ковчези за испотепаните кај Крупиште, бидејќи по главниот друм тогаш шетале германски тенкови што се враќале од Грција.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно и тој не верува дека лично среќата го има фатено за рака и го води кон вистинското место!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Денешниов Иван сликан пред дваесетина години.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И така во слика и во зборови како во убаво замислен филм го изведе сето она што го имаше опишано во нејзиното писмо со пет потписи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека неговото однесување при вчерашната средба само го потврди оној мој заклучок дека непотребно го имав сместено во групана млади за кои помислував дека се подучувани од почитуваниот професор по сомневањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи можеш да му речеш доброутро на новиот ден - вели Денков без да го поткрене погледот од листот што изгледа неколкупати го има прочитано.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој ѓердан неколкупати го имав држано и во рацете.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Еднаш одамна и мајка ми ми рече дека таа лично животот го има ослободено од секаков вид вина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не дека не се посомневав оти може да е во прашање и такво нешто.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, за жал, и нему му се случи истото она што ние одамна го имаме откриено и доживеано: она, кога веруваш дека со раката брцаш во бочва со мед се случува да утврдиш дека раката си ја пикнал во помии.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку лично јас, во врска со гревот, одамна го имам прифатено објаснувањето што ми го даде, уште во српско, и тоа без секаква надокнада, писарот на нашата општина, (она, дека гревот е измислица на итрите луѓе).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира дека јас лично за оваа моја слабост немам објаснување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неговиот сон не го посетувале небесните сили бидејќи бил Партиен!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но сепак конкретната причина за тој најнеобичен и највозбудлив потфат да го напушти животот покрај реката и да се упати кон Сина Скала била средбата со непознатиот туѓинец, војникот на бел коњ, кој всушност ја повел по патот што водел кон планината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сигурен сум дека во ранецот го има насобрано сѐ она што е потребно за да може еден погреб да се изведе според воспоставениот ред.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А да знаеш, уште пред да се случи настанот, писмото веќе било предадено на секретарот Домазетовски а потоа не знам на кој начин тој и го беше вратил, или искинал, или намерно загубил, бидејќи преку ноќ, иако и секретаријатот го беше прочитал, писмото го снема, при што, ценам, слична услуга со убава ноќ, каква што мене ми беше пружена, веројатно Стојна му подарила и на секретарот Домазетовски.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И знаеја: оние три-четири реченици што ги напишал Иле за својата мајка кажуваа повеќе од сето она што тие заеднички го имаат напишано во своите тетратки.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ни типичните пејзажи, ни гратчињата на средновековната Америка не го уништија неговото внатрешно верување дека она што го имаше направено ја имаше магичната моќ на смртта.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој тргна со самодоверба. Додека одеше, подразмисли за тоа што ќе каже и како ќе го каже, а веќе го имаше смислено тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се сети дека вчера ова време навистина му завидуваше на брата си за ручекот што Рози му го имаше спакувано во кутијата за храна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Неговите очи, додека ја пребаруваа земјата, сè уште го имаа оној внатрешен поглед кој на Кети ѝ откри многу повеќе за она за што размислуваше тој, отколку неговите зборови.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Навистина чувствуваше единство со земјата, со самиот центар на земјата и надвор од земјата, и како нов бран од животот да ѝ протече во неа, така што таа се почувствува посилна, многу посилна од кога и да било, и тогаш немаше ни болка во грбот ни мака во срцето, туку го имаше само чувството на надуеност и набабреност во длабочината на своето тело.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Секој можеше да поверува дека таа испливала од сините морски длабочини - зашто во неа имаше нешто што го имаа сирените, имаше нешто подводно во целата нејзина појава - како да дошла од длабините на некој злокобен свет за да го намами и да го изневери, и откако го направи тоа, сега сакаше тој да го изеде тоа неверство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Иако Кети знаеше дека доктор Станеф сега вози бјуик, не можеше да го замисли својот стар пријател без црниот ”ла сол” автомобил, со подвижен покрив, што лекарот го имаше повеќе од дваесет години.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Посебно ја игнорираше Кети, можеби затоа што го имаше почувствувано нејзиното неодобрување на начинот на кој Милан му угодуваше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Првото се зборовите „тераписки разговори” и можеби она што некои од нас го имаа на ум кога го прочитавме насловот на оваа конференција.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Пролетта 1926 година Марсел Дишан престојуваше неколку дена во Венеција со американската колекционерка Кетрин Дрејер.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не можеме да знаеме сигурно што Кондијак подразбирал под “наука”, но тој сигурно го немал ограниченото значење што ние сега го имаме за тој термин.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Така тие го избегнуваат соочувањето со моралните и етичките импликации на нивните практики на знаење.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Единствен визуелен документ што го имаме за неговиот престој таму е една фотографија на уметникот, седнат во гондола, што ја снимила Дрејер: облечен во костум и вратоврска, седи удобно, но со некој збунет израз на лицето.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа значи ефектите врз нивните емоционални состојби, односите со семејството и со врсниците, социјалните односи и односите на работа, и т.н., со посебно акцентирање на тоа какво е влијанието врз нивниот “поглед” на самите себе и односите со другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Описот кој не содржи критичко размислување за позицијата од која тој се артикулира не може да има други принципи освен интересот придружен со неанализираниот однос што истражувачот го има со тој објект. (Bourdieu, 1988, стр. 15) Отворената, нејасна, привремена и променлива природа на светот преку овие вистинитосни дискурси, се преведува во затворена, одредена, непроменлива и постојана.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Бидејќи како што философот од 18 век Кондијак (Condillac), (во Дерида, 1987, стр. 103) напишал: „Дали сакате да ги научите науките со леснотија? Почнете со учење на вашиот сопствен јазик“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Всушност, Дишан својот став го поткрепува со следното: „да се доведе Декартовото сомневање многу подалеку отколку што тоа го стори картезијанизмот: сомневање во самиот себе, сомневање во сѐ. На прво рамнодушноста”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Така, индивидуите се okno.mk | Margina #4-5 [1994] 47 повикани да го скицираат влијанието што тие “погледи” или перцепции го имаат врз нивните животи, вклучувајќи ги тука и нивните интеракции со другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога сѐ ќе биде готово, ние со полковникот ќе излеземе на мократа зелена ливада, ќе ги собереме од тревата шаховските фигури и ќе ги распоредиме врз таблата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 81 илустрација: VALERO DOVAL “)))ƚ))ƚ ƥƪƟ)ƚ” 82 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога ќе запрашате што е тоа зен, повеќе нема да го има. Кога ќе прашате што е тоа Дишан, веќе го нема Дишан. Кога ќе запрашате што е тоа стил, веќе нема стил.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Човекот клекна до мене и се насмевна. - Па ти го имаш Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Единствениот физички контакт што со Луција го имав за тие три години беше на часот по физичко; машките вежбаа на разбој, а женските играа кошарка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Парадоксот беше во тоа: тие, надвор од циркусот имаа сѐ, ја имаа целата планета, милиони и милиони квадратни километри; ние, во циркусот имавме круг со радиус од одвај дваесет метри, а сепак го имавме целиот свет (сум пресметал дека, според формулата πr2, тоа е само површина од 1256м2.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земанек имаше тажен живот; израснат без татко, со мајка и помала сестричка, тој го имаше преземено бремето на глава на семејството.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Всушност, се жалеше (како што само тој знае да се служи со зборовите), дека забележал дека неговите сетила се целосно мртви, дека веќе и чудата не го возбудуваат, оти отрпнал на невозможното, кое во циркусот го имало премногу; дошол до ситуација, велеше, чудата да му станат секојдневие, и посакал да се врати од малото небо (веројатно мислеше на циркускиот шатор), под големото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа му пречеше цел живот да биде среќен: зависта не му дозволуваше да се насладува со она што го има, оти постојано се вознемируваше со желбата по она што му недостига.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оние кои го имаа видено записот (а тоа беа Граматик Граматик и отец Мида, за кои слово ви преподадов веќе), беа веќе мртви, и устите нивни беа неми, запечатени за овој свет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И да не те изместат, да не те избркаат оние кои го имаат целиот свет, наспроти твојата точка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти, со доаѓањето на денот, јас го имав Земанек; Земанек беше веќе во Партијата, со мене; одевме заедно на сите кружоци; тој напредуваше одлично, и набргу ме надмина и мене во Партијата; таа наша упатеност еден на друг, преку партијата, ми пружаше утеха и мене, а верувам и нему, после она што му се случи на Јан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како и да е, таа случка на разбојот беше многу непријатна; најверојатно (оти не го имам читано дневникот на Лудвик), тој си замислил дека со тоа што го прегрнав при доскокот (го гушнав, затоа што во суштина ми беше многу жал за него, оти беше подготвен на најниски понижувања, само за да биде еден миг со мене), негувам некои длабоки чувства кон него. Но, тогаш не беше така.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„О!“, рече цинично копилето; „Па дали тоа значи дека јас ја имам таа чест да го имам оригиналот?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оној што потпишува не го гледа тоа прераснување на „јас“ во „ние“, оти тој пред себе го има само својот формулар, па помислата дека истиот текст егзистира истовремено и со друг потпис му е сосема надвор од „видното поле“; во таа „стеснета“ перцепција и редукција на она општо „јас“ на сопственото „јас“, со име и презиме, се состои трикот на владеењето на власта со индивидуата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме одби поради него, и сега го нема во мене, а го има секаде: во класјето крај патот, во билките и животните, во рибите во водата и птиците во воздухот, во очите на луѓето, во сите створови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

(Нешто слично ми се имаше случено само уште еднаш; имав слаба по математика, во втора година: Земанек ме тешеше, и ми даде една книга под наслов „Космос“, од Карл Сеган; таму се расправаше за нови, незнајни светови; се тврдеше дека секоја секунда изумираат милијарди и се создаваат уште толку нови светови; тогаш за првпат ми стана смешен проблемот што го имав со слабата по математика).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Некој го има пренесено мозаикот, камче по камче“, рече. „Некој го има поместено на друго место.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А тој ме викна вечерта во одајата на укорите, и почна да ме бие веднаш, без збор, без прашање; бараше да му ја откријам тајната ука на виѓавање на невидливото, оти сметаше дека тоа е ука што се учи, а јас ја кријам; и пак ме биеше, а јас му велев дека благодет е тоа, дарба божја што Бог на смерните им ја дава и на горделивите им ја одзема, дека дарбата не се учи како писмото и краснописанието што се учат, дека и сочинувањето сказанија не се учи и дека тоа или го имаш или го немаш, како што човек или се раѓа или не се раѓа, а никогаш не се случува да се роди половина: само со тело или само со душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Напротив, признанието дека нешто е камп самото по себе е признавање на сопствената подложност на камп-естетиката и на сопствената готовност да се учествува во заедница составена од тие што го имаат истиот благонаклонет однос кон грозниот предмет.