Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во својата контроверзна одлука судијката го отфрла сведочењето на единствениот сведок кој и беше директен учесник во настанот, на база на соседски и пријателски однос меѓу него и Јакшиќ, а го прифати сведочењето на надзорникот кој беше и единствениот кој знаеше да работи и кој ракуваше со машината.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа е, всушност, оној вработен кој и ја пренесе наредбата од сопственикот на фирмата, со кого прет- ходно се консултираше телефонски, а кој во критичниот момент за себе ја одбра најлесната, најбезопасната и банална работа да го измие „пиштолот“ за нанесување малтер, а на своите неискусни подредени им ја остави потешката и опасна задача на отпушување на цревото, кое беше под притисок од шест бари.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Наместо да ги раскрене и да го измие таа им ги принесува чиниите на мачките и кучето, им ги поставува долу на плочките и тие ги лижат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Дури и ако наидеме на некој белег од поразите по упорното копање во себеси Тој одвај забележлив срамен податок Ќе побрзаме во првото утро да го измиеме На кладенецот на заборавот со рацете на сонливиот Пилат.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Си го изми лицето со студена вода за да си ги избрише трагите од солзи и, без да се нашминка, ја напушти куќата од предната врата, која многу ретко ја употребуваа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со силна секавица првин го предупреди населението, најавувајќи бура, а потоа се истури врз градот, ти се чини со цел да го измие целиот насобран грев.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еден човек, кој носел во кофа вода од чешмата до еден гроб, веројатно, за да го измие, или да ги полее цвеќињата, него го прашала: - Простете, случајно да не сте чуле, да не е закопана тука во близина жена што загина во земјотресот, а работеше во банката, - и го кажала нејзиното име и презиме.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Што сака тој Куно Бунгур? Ни со сите реки не ќе го измие гревот на... - На оној со врзано око? - Мојот, воздивнала.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Те натепав зашто нема вода со која ќе го измијам срамот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И рекол дека и Куно Бунгур ќе ја следи додека е таа жива.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ништо не сакам и ништо не сум барал од тебе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Крај на третата книга.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само така ќе го измие срамот што го насобра кога како зајак бегаше од едни двајца заптии, кои не му беа ни до појас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Максим се свртува, го зема палтото од Васила но не го облекува, го стуткува под мишка и продолжува да граба пред Васила и пред Карамана - што побргу до стигне на Коритница, за таму, во некое од коритата, не на Кладенец, за да не ја испогани водата, да си ги измие рацете и да го измие секирчето, - да не однесе крв дома, меѓу децата, кои сè уште не се пораснати за такви работи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Иако таа беше во години, изгледот нејзин ѝ беше младешки, очите полни со сјај и опчинувачки, лицето поднасмевнато и со дупчиња на образите; усните меки и сочни; само не му се допаѓаше што таа премногу го лепеше лицето со крем за да ги израмни неколкуте брчки на него, па некогаш му заличуваше на маска и ја тераше да го истрие со крпа или да го измие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ги повика селаните да му ги направат сите адети, и тие му ги направија: го избричија, го измија, го облекоа во нови алишта, му обуја нови чевли. И го ставија во ковчегот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Со исти песни ги оставаме љубовите во сегашноста на минатото Ако застанеме на ветрот ќе го измие делот од нас...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Поглед на едни очи во една соба за двајца... солзи за да ми го измие лицето од секојдневието.. една прегратка за вечност за да ја чувам во себе себично додека дишам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Црвеното синило го изми жолтото зеленило. Безбојно виножито остана зад небото, некаде под погледот.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Кога почнавме да го јадеме само земја и песок крцкавме меѓу забите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Можеле барем да го измијат, па така повторно останавме гладни.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Телото првин го измија од земјата со водата донесена во котле, потоа го легнаа во приготвениот дрвен сандак искован од груби штици, и сандакот го заковаа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Молчеле задумани од тежината на гревот што ниту езерските води не можат да го измијат.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Грлото ѝ се стегало - ниту крик, ниту лелек - молчешкум си го изми, си го забриша, му облече сува кошула, му ги крстоса рацете, па седна од десната страна до него.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Грижата за него, да го измијат, облечат, успокојат, им помогна да се соземат.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Зела леген да го измие... Ете, зошто се жени човек, за такви редови!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Отец Иларион откако го изми Наќо во главата со вода и му ја поврати свеста, го однесе во ќелијата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Евто убаво го изми шлемот, го наполни со вода и го обеси на синџирот на огнот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Беше проѕирно, нежно девојче кое како пред многу години да се загубило на дождот, како дождот да ѝ го измил синилото на очите и руменилото на усните и како жито жолтата боја на косата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не ми стигна да си го измијам ниту едниот бут, така што другиот ми остана недоизмиен…“ А газлеста и месеста беше, уф!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го изми до светнување, го наполни со вода и испи едно шише, уште едно, уште едно, испи четири шишиња, пет – и најпосле дотера до десет.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Вели: „Најнапред му поливав под оревот да си ги измие рацете, потоа почнав да му поливам да си го измие и вратот, и најсетне, кога генералот се свлече до половина, пустата јас, и не ми требаше многу а да не забележам дека тој и не бил само генерал туку и мажиште“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Деветото господ ѝ го задржа, и го крсти Трајан за да трае, а Блосоениот по „Блосоените врби“ под кои го изми на изгрејсонце.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Солзите не можат да ја променат судбината, да го измијат минатото, да ги избришат зборовите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Со тоа раководеше чичко Темелко: со гребла го исчистија тревникот, потсекоа прецветани рози, го измија бетонираниот дел и лево од бистата на Лазо Ангеловски поставија подиум и скали за хорот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Го удавија во едно буре со боровинки и кога го донесоа со ништо не можеа да го измијат од боровинките“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Си мислам дека сѐ што ми е извалкано со солзите ќе го измијам, ќе го исплакнам.