го (зам.) - знае (гл.)

Толета тешко можеа да го најдат потерите, но селаните секогаш го знаеја каде е и дење и ноќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Веројатно малкумина го знаат одговорот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На човекот одеднаш како да му стана јасно нешто што било толку очигледно, а тој до овој момент не го знаел.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А нашиот крал е облечен како кукличка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Геј- мажите самите учат понешто од тоа што треба да се научи, но како да бидеме геј честопати учиме од други, било зашто од нив бараме поуки, било зашто едноставно самите ни го кажуваат она што мислат дека треба да го знаеме, без разлика дали сме барале совети од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И зашто има две очи, прекорот е убедлив, не за она во зрелата `рж туку за нешто што и ти не го знаеш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Минаа многу, многу години, но овие зборови никогаш не ми се избришаа од сеќавањето, кога и јас, барем во очите на домаќините, Тунижаните, посебно на Палестинците, бев Титов амбасадор, макар што бев претставник на Титовото претседателство кое имаше одреден рок на траење, кој сега конечно завршуваше!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како извор како глечер што под карпата се буди Искачен на лесни нозе а со копита од кремен Облак пенлив што го знае секој камен секој срт А по дното на поилото само еднаш кај ќе згазне растат млади месечини.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Вечерта, наместо да излезам во град со другарките за последен пат пред заминувањето за Маврово, решив да бидам од кул покул.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пред таа тивка глетка, трговецот со добиток за малку што не се откажа од својата намера, посакувајќи што поскоро да се врати дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еднаш во годината доаѓа Новата година. Тоа го знаат сите деца, а тоа го знае веќе и Зоки Поки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
— Не може тоа да биде! Јас турцка роспиа и посестрима не зимам па угу таа и јас да останиме на овој свет. Не прибирам јас жена крај мене шо била со години бегова роспиа, тоа да го знајте и мајка, и татко, и секој кој сака да знае.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие тоа го знаеле.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Јас не го знам нејзиниот дедо, ама се сеќавам на мојот, Димитар Скендеров, нејзиниот татко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се прашував себеси каква грешка при поставувањето на прашањето сум можел да направам, но бргу увидов дека, всушност, тие ни самите не го знаеја точниот одговор на ова прашање.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На лицето на човекот, чие име се уште не го знам, се појави израз на вчудовиденост и по кратко молчење, рече: - Не сум слушнал дека во Сукт имало такво нешто... - А кој пат води за Сукт?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На излезот ми пружи рака и ми соопшти дека резултатите ќе пристигнат за една недела.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но Онисифор Проказник, со тага гледајќи го колењето на премаленото и збревтаво животно, заповеда да заземат место на чука од која ќе може да се гледа на сите страни и на која не ќе бидат изненадени со напад. Свенувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред библиотеката Виеуссеау во Фиренца Еуџенио Монтале и позира на среќната иднина и го спитомува во погледот сето време што го знае.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Занемев додека слушав. Не дека беше тоа нешто неочекувано од Стомачето, но иако толку добро го знаев секогаш успеваше дополнително да ме изненади со своите каприциозни постапки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Никој од аргатите, па ни момчето Куле, не му го знаеја алот зошто не си оди дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пред неумоливата, татковинска вистина, која инаку, е општо позната, макар што тоа сѐ уште никој не го знае, бидејќи сѐ уште не се прочуло, Енценсбергер потполно занеме; делува како залутан молекул на една непријателска територија, која Србите секој момент ќе ја освојат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Гуга, гуга за гугање. Море, се смее и почна да си го знае името.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој ме познава мене, ми го знае табиетот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Повеќепати слушаме дека кај популарната култура се работи за нешто површно (или “бездлабочинско”, ако го употребиме изразот на Frederic Jameson), но тоа сѐ уште не ги оправдува површните оцени, претходните квалификации и лесниот пристап.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секој селанин може да има дебел компир - тоа имено е култура.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Непроменлива во движењето, матицата ги повлече. Бавно и сепак сигурно ги носеше кон море на кое никогаш не ќе му го знаеме името.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тоа секој Ираки и Виетиамиз го знае.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во последно време овој „добротвор“ многу е изитрен и во договор со големците од Белград ја чисти својата околија од интелегенцијата на еден многу посебен начин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ми ги знаат возбудите и заблудите, Болките во желудникот, реата, Ми ги знаат потресите и вознесите, Ми го знаат огнот и пареата Дреата со која ги нагазив, Мојот здив, кога во нив се преселив, Се вгездив и задомив.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Додуша, секогаш сито, ама што му го знаеш? Нели така велеше татко му?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Никој не му го знаел името на убиениот а тој одбил да открие кој е и од каде е.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Јас стојам некаде долу, ти го знаеш тоа. Твојата божем рамнодушност ми причинува повеќе болка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ни со најмало движење не му го кажала она што тој сакал да го знае и што веќе го знаеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа дури смееме да го изведеме оној единствено можен заклучок: дека ништо необично не се случило.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но униформата и оружјето, а и горчината која одвреме-навреме ја сеќаваше во устата кога некое невидливо животинче ќе претнеше во грмушките, му кажуваа нешто што и самиот веќе го знаеше – времето во кое чекори е војна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Никако не можел да го заборави умирањето на момчето со крвава уста додека самиот лежел во заседа и со кубура чие значење во почетокот на битката не го знаел или не сакал да го знае: свеќите на неколку животи, почнувајќи од оној здрав старец со мустаќи, догорувале пред неговиот замаглен поглед.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луан Старова пристапува постојано на алузивен начин и јас бев честопати принудена да се служам со речници, енциклопедии и атласи за да се ориентирам поуспешно во неговиот свет.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Што можеше Сандри да ѝ одговори на старата, кога и самиот го знаеше тоа, а ги беше предвидел нејзините зборови уште пред да стапне на прагот од нивната куќарка?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Патот за Лесново, го знаеш ли? прашала игуменијата, и веќе не можела да го стивне во себе преданието за овоземниот призрак, речиси му се предала неподвижна, сѐ уште исцибрена но без воздишка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
”, извика Пол и навистина тоа го мислеше - се плашевме дека можеа да боцнат и некого што не го знаеја.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога ќе му влезеше униформиран човек, се збунуваше, делум и зашто не го знаеше бугарскиот јазик, така што опслужувањето го преземаше мојот постар брат кој поради сето тоа, го напушти школувањето и се предаде на работата на дуќанот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Минува покрај радарот без проблем (нема ништо метално, ниту ситна паричка во џебовите).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не отиде далеку. Овчарите го знаеја тоа и се приготвија да ѝ постават заседа недалеку од трлата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тука секој него го знае за неарен човек.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зар ќе можев нешто да изменам? Не верувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Си седи доејќи го своето бебе кое наводно се вика Врба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Така е, и јас тоа го знам, но злосторствата веќе не се трпат, - рече замислено.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Таа беше Мексиканка на дваесет и седум години, згодна, сериозна, а нејзиното актерско име пред неколку години се прочу низ поголемите театри.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајката гледаше во својот син; таа знаеше дека е во право според тоа како тој молчеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
СПИРО: Како не знам, чорбаџике? Кога чорбаџијата нешто ќе заповеда, тоа го знае сѐ живо во куќава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
14. СТАРИЦАТА ТРИ ГОДИНИ НА СВЕТОТ МУ СЕ ЛУТИ - а тоа, пак, тој свет, неранибабо, и да не го знае!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
И ете, јас го започнав.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зашто, човек ако овој град го знае само од дните кога е обвиен во зеленило и во цвеќе, се разочарува и истинува од „убава Софија“, ако ја спореди со таа оголена, без цветните паркови во дните кога нејзините улици се побелени или раскашавен од стопениот снег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Чувствувам дека ако повторно се вратам по патот градот ќе биде исчезнат, луѓето сѐ уште неродени, нештата изменети, дворците неизделкани во каменот, стеблата непресечени од шумите; не прашувај од каде го знам тоа, пустелијата знае, и ми го вели.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
На ова место, тоа го знаеше инстинктивно, светлото никогаш нема да биде изгасено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Обетката на левото уво му блескаше, беше грутче сонце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Марин Крусиќ го знаеше овдешниот ред.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
АРСО: Го знам јас што антика човек е чорбаџијата твој.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
На селаните место за милост им беше само Бошко Манев, иако сега сите го знаеја дека е само јатак на Лумана и ништо друго.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Околу куќата на Фиданка и ти си се вртел. Така е, ние тоа го знаеме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Досега многу пати чувте за баба му на Зоки Поки. Но веројатно не го знаевте ова: - дека е тоа најубавата баба на светот; - дека е тоа најдобрата баба на светот; - дека е тоа најмилата баба на светот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога ќе тргнеше во двобој мојот пријател настапуваше навистина како бесстрашен пеливан а аргументите на противникот, тоа го знаев од лично искуство, за него беа мали калливи локви што треба само да се прескокнат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ние, штабов, такво решение зедовме и по него ќе постапиме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Исто така мисиите “не смееле да го знаат движењето, распоредот и оперативните планови на нашите единици“.286 На 5 октомври ГШ на НОВ и ПО на Македонија ги известува штабовите на своите единици “сите сојузнички групи и поединици кои немаат дозвола за влегување во земјата да се задржат кај вашиот штаб и веднаш да не известите како се викаат, од каде се пристигнале и со каква задача“.287 Видое Смилевски применувајќи ја оваа директива им забранил на членовите на мисијата Conserve да имаат контакт со “селаните и бара дозвола за наше влегување во земјата. Таква јас немам“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Колата со туѓи регистарски таблички и со луѓе кои не го знаат нивниот јазик – е сомнителна работа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Ти тоа го знаеш?“ „... се борел во четите на књазот Карпош, потоа сам.“ „Добро“, се согласи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа секој го знае, но и сите добро се пазат да не направат нешто со што ќе ги предизвикаат властите да им прават претрес.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Брус рече (со лаконско јужњачко отегнување) „бета-фенетиламин“. И тоа е во книгата. Бета-П.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сигурно живите не го знаат, а мртвите не можат да го кажат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никој ништо не знае за него, а Танаско, го знаеш, се мајтапи, вели не барај го, видов кога летна на веленцето вели, одел да поседи со него таму, на прагот... и не го стигнал, од пред очи му се кренал и побегнал на кај шарката каде што умирал денот!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се воздржуваше... колку и да беше силна Партијата и власта, си беа поврзани, роднински, пријателски, кумовски, сватовски и со други односи. Не отстапуваа лесно од овие врски. Јагулче добро го знаеше сето тоа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа го знаев само јас, бидејќи сè што знаеше Шефот, знаеше од мене, или можеби мене така ми се чинеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
— А бре, кој го знае дали има, бабо, токо и да има кој знае дали ќе ми даде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тато: Тоа го знаевме и кога решивме да го напуштиме Кочани... обајцата знаевме дека се селиме во градот со највисока стапка на невработени, знаевме дека ни е минимална, па дури и никаква можноста за вработување.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И пред да започнат со операцијата чистење на зборовите кои требаше конечно да завршат во минатото, како историзми, тие постојано се бореа со наносите што ги имаше секој збор отаде своето време поставувајќи си го постојано прашањето: каде останува тоа што веќе минало, дали минатото на некаков начин минува во сегашноста, дали е вечно присутно, дали идното е во сегашноста, дали тоа што било конечно значи никогаш повеќе, дали народите кои не го знаат своето минато се осудени одново да го живеат?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Но, ваше превосходство, рече Акакиј Акакиевич, трудејќи се да ја собере сета неголема грстка на прибраност, каква што воопшто можеше да се најде кај него и чувствувајќи истовремено дека ужасно се испотил, јас, ваше превосходство, се осмелив да ви додевам поради тоа што секретарите онака... не се сигурен народ...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„А? Не знаеш?“ Таа не знаеше што е тоа што не го знае, па уште позбунето ги поткрена рамениците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но тие раце Се врзани во една сложена плетенка Што го создава огромниот синџир на минливоста Кралицата на реката го знае тоа Знае дека и припаѓа само нејзе, на минливоста.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Селаните ги погребаа ноќе и од тогаш никој надворешен не го знае местото на нивната вечна почивка, освен Езерчени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Овој човек во суштина не беше луд, а ова го знам и оттаму што тој никогаш не рекол „луд сум”. животот на Kosznovszki Marton, или ако повеќе ти се допаѓа Monty Cantsin, беше стравично едноставен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Птиците стојат покрај водопади обложени со мов, исти како што оние што во нејзините фантазии ги красат базените на филмските ѕвезди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас навистина добро работам, тоа сите го знаат, но не можам да брзам, а сите муштерии брзаат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој имаше голема колекција оперски плочи, мислам дека Ондин го вовлече во тоа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секој газ си го знае својот фактор, како што се гледа на еден билдборд.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Добар човек ми се гледаше дедо попот, ама јас тогаш тоа не го знаев.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Баба им тоа го знае уште од детството зашто кога ќе заврнело по долга жега и суша, сите селани излегувале и така се молеле дождот да паѓа што подолго.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа го знам, а сепак не можам да се сталожам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Што да се прави, тоа јас не го знам и во тоа е мојата различност во однос на традиционалниот хрватски интелектуалец.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Уште послободна форма на наслојување, слична на хепенингот, претставува изведбата на Концерт за клавир и оркестар (1958) кој и самиот е резултат на наслојувањето на 14 незадолжителни делници, а може да се изведува во комбинација со делата од различни периоди на творење (првото изведување на Концертот опфаќаше делници со клавир и диригент, со Дејвид Тјудор и Марс Канингем) - Соло за глас (1958-60), Книга песни (1970), Фонтана микс (1958), Роцарт микс (1965).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, дури и по Стоунвол (или особено по него), предосудената тактика да се смажестиш и збучиш за да бидеш пожелен баш и не изумрела.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога авторот ми соопшти дека подготвува ново издание, спротивно од својот обичај да не се товарам со обврски, самиот му се понудив да напишам еден пропратен текст, зашто почувствував потреба да го поздравам излегувањето на ова дело кое и без мене - го кажал тоа некој или не, го знаел тоа некој или не - самото веќе си го обезбедило местото на врвот на македонската раскажувачка уметност.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На генералот, којзнае зошто, ваквото обраќање му се сторило фамилијарно. - Па што ви е, милостив господине, и натаму зборуваше отсечно, зар не го знаете редот? каде сте влегле? не знаете како се одвиваат работите?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
НАСРАДИН - ОЏА, ИТАР ПЕЈО И НИВНИОТ ПОМОШНИК Насрадин-оџа и Итер Пејо биле другари, а имале и некој помошник со них, ама неговото име не го знам, приказната е така - дека имале и еден помошник.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зборот на стрика Бориза, го знаете, како гром удира.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа го знае секој: и ти, и Ман, па дури и јас, бедна старица, го знам тоа!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Од каде го знаеш ти тоа?“ „Зарем не прилега така?“ „Никогаш не сум чул за Бунарот на душите.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Борхес повеќе пати рекол дека животот за него претставува товар и дека на смртта гледа како на добродојдено ослободување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жално, жално е за мене да го знам тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Одговорот го знаат само тие што се искачиле, под услов да го запаметиле среде разредениот воздух и да не ја изопачуваат приказната за Сизиф.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ама кај знаиш, ќе ми речиш. Јас го знам од мене, чунки сум патил од стопана ми што го имам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од каде го знам ова кога никој ми нема речено?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега го знам патот, знам од кај идев.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како одговор на нејната мисла во неа, гласот на Костадин, онаков каков што го знае, едноличен, ама полн со некаков гнев Шо ти е мори старо, шо мене ми се лутиш?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- А јас за штрковите ова го знам, и Петко пак кришум го враќа туѓото шише таму кај што беше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа го знам и би сакал уште да знам - кога можам да заминам кон чистилиштето на една планина како економ.“ Се потпиша и го здипли писмото со невешт искинат ракопис, по малку очаен зарад својата искреност, овој пат без капка цинизам, но и зачуден дека човековата биографија може да се набие в кожура како неколку зрнца ситен и безначаен барут.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Можеби на некој вечно неодреден начин, се надеваме да привлечеме и други: поточно, да ги измислиме или да ги откриеме другите кои сѐ уште ги нема - но кои тоа веќе некако го знаат а можеби знаат и повеќе од нас.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои го знаеја, некои не, а две девојчиња, што ѝ се придружија на групата оти ја познаваа Аделина, прашаа: - Зошто треба да го знаеме? – и се искикотеа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Над него господарело нешто посилно од разумот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Се чита Дебиси, ­- рече таа стегнувајќи си ги дебелите усни, - ама не го знам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
“ Познато е од практичното живеење на човекот дека прашања поставуваат само тие што го знаат одговорот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Го убија баш таа ноќ кога тој одлучи да ме преведе во светот на вампирите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Туку, да ве запознаам, Костадин го знајте, а ова е Петар Димоски, нашио нов даскал во училиштето „ Вук Караџиќ “, свежо вратен од студиите во учителската школа во Скопје. Ова е Томаица, ова е Христина.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Трепери тркалезното око, налеано со црвенина. „Го знаеш ли Емин? Не? Тоа ме чуди. Не сакаш да се присетиш за Емин? Тој ми е син...“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
За жал, веќе не ни е достапно тоа што го знаеле.384 А нејасно е и колку самите тие имале пристап.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Додека ја чекав да се врати (беше накусо излезена да купи нешто во комшивскиот маркет), заѕвони телефонот: Ало?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
— Го знаеме тоа, вели Захаријадис, имаш други забелешки?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега, татко ме дава, каде што срце ми нејќе...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тој е тврд човек, убаво го знаат најблиските.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Моево го знаете. Лекарската одговорност е голема а платата мала! – се уфрли со своите жалопојки Љубомир. –Одговарам за човечки животи, кој може да ја плати таа одговорност?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Него го знаеја и двете, а и тој ги познаваше. Пелагија! испушти зачудувачки глас.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
ВЕЛКОВ: Манастирот. Верата. Светот. Вие го знаете занаетот зографски.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Што е тоа што го знаеш ти, а јас не го знам?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
АНГЕЛЕ: Не го знам Стамбол, не сум бил на запад. ВЕЛКОВ: Стамбол е на исток.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Современиците го знаат како човек кој лесно ги трошел парите (и за лично задоволство, но и за други потреби), но и кој умеел на разни начини да ги набави.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но, до септември имаше уште време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А во внатрешноста на гаражата, покрај тезгето, стои некој човек постар од Еда, средовечен, кого Едо го знае, но никако не може да се сети кој беше тој.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој го знаеше тоа и тие го знаеја тоа и можеше да го види сознанието на нивните лица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас тоа одамна го знаев, само јас и знаев, мене Шарпентје ми рече и штом дознав јас него го притегнав онака пријателски: “Дај ми дваесет и пет илјади или утре ќе ти дојде ревизија”; и замислете си тогаш само тринаесет илјади му се најдоа, така што тој мошне навремено умре.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кому да му го кажеше ова рибарот? Тоа го знаеше само тој.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас, тежок збор, што би рекол еден Андриќ, збор кој пред очите на оние пред кои е кажан, го определува нашето место, кобно и непроменливо, често далеку пред или зад она што ние го знаеме за себе, надвор од нашата волја и зад нашите сили.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
13. ЗАМИНУВАЊЕТО Е ЖАЛОСТ, ДОАЃАЊЕТО Е РАДОСТ - го знае тоа младичот кому здравјето му пука: часовникот во слепоокото на неговата младост полноќното дванаесет со изгрејсонце го чука...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Го знаете она доба, кога место зимата, во нашите соби, и тоа без посебно најавување, влегува пролетта.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Највредното си остануваат парите, тоа да го знаеш...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овој, еден од најубавите народни обреди, дружината го играше на сцената одлично; сите беа искусни и се гледаше дека точно го знаат и го разбираат секој симболички детаљ; гатачот потем говореше: „Оддалеку идиме, надалеку одиме, на кораб се возиме, со стапој се крепиме, коработ се скина, на домаќинот газот му зина“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја допре нежно за рамото, полека приближувајќи ѝ се: „Она што сега во моментов го знам е дека ти си прекрасна и дека сакам да те бакнам.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
ЛЕНА: Како би можела тоа да не го знам?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Што велат: некогаш е за грош леков, може да е до тебе, ама кога не го знаеш!...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не го знаат она што го знаеш ти. Ќе учат од тебе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На малечката и итра Митра не ѝ одмина таа загриженост на Перса, едноставно како да ѝ ја преслика мислата во себе оти и таа од ова дете слути само лоши работи, а какви, Господ и иднината го знаат тоа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Прашањето дали ќе му го даде Рожденката не ги плашеше, оти веќе Тода го знаеше нејзиното расположение одамна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Милан ги остави четниците на чуката и во утрешната мугра тргна за Вепрчани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Следуваше звук на истрел и пред него со огромна брзина се редеа чудни слики на кои не им го знаеше потеклото (знаеше само дека не е во кино).
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сиот текст го знае напамет и многу интересно ги имитира артистите. Но, тоа не е сѐ.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Куќата ја напуштаа како да одат на кратко патување, а не во егзил со непознат крај.  „Сè ќе биде добро”, изговори Карер, повеќе за да си ги успокои разбрануваните емоции и да ја пополни непријатната тишина.  „Тоа го знае само Оној што нè гледа и во оваа темна ноќ”, рече рабинот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Козите на Чанга како да си го знаеја редот, па сега ова негово непредвидено истрчување и запирање пред непознатата коза не ги предизвикуваше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ама вие тоа не сте го знаеле.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Градот беше полн со јаничари, тоа го знаеше, и шетањето без цел за млади луѓе, и тоа на изглед помлади, како него, беше многу опасно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Секако тој тоа можел да го знае многу подоцна а тогаш само се прашувал: зад жолтите и ребрести костури како друг обрач никнува од земјата нов обрач, и сѐ така: обрачи, обрачи, обрачи: Турци, костури, пак костури со кациги, со штитови и со мечови, потоа сенки со чекани од камен; и пак некои други (кој можел да ги знае?) грпкавичави, со мали мајмунски глави, со дебели заби под кои се двоел надве арапски рунтавест орев или дебела 'рскавица на животно со сурлеста глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Папуџија сигурно не ќе останеш, оти Јосифа ефенди го знам, тој сигурно друго мисли. А ти сила, гледам, имаш и за други работи“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Впрочем, тие го знаеле неговиот став и нивното евентуално среќавање можело да има само информативен карактер, Делчев, колку и да симпатизирал на нивната акција, бил револуционер кој ослободувањето го очекувал од свесната акција на широките обесправени маси и сѐ што правел на револуционерен план секогаш првенствено ги имал на ум интересите на Организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Та кој во оваа царштина не го знае тоа?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Жената си отиде, веројатно да се обеси некаде, а тој не ѝ го знаеше ниту името.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А, како да го знаевме тоа, ако Мишко не кажеше сè што виде вчера?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знам,тоа што другите не го знаат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Мама кога ќе ја најде пештерата - бигорна празна, го знае патот до селото, до нашата дома.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Бре! И тоа го велиш! А, си чул ли, ако не го знаеш добро коранот, ќе ти дадат свилен гајтан сам да си пресудиш?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со првите партизани и тој отиде во шумата и, ете, оттогаш веќе две години ништо не знам за него.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во секој случај таа никогаш отворено и со конкретни зборови немаше изразено незадоволство поради начинот на кој ја прифатила понудата од човекот на кого ни името не му го знаела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Буф“, рече Едо. „Тоа не го знам“, рече Елефтерија. „Така ли го викате?“ го праша.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но, не треба да им ја знаеме сексуалноста; она што треба да го знаеме е нивната културна припадност, особеното стојалиште од кое го гледаат и го толкуваат филмот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Само, кој ќе го знае тоа име ако не го знае ни свети Ксавиер?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Каде ли е оној војник од сојот на стариот наредник Билко, што го знаевме и сакавме.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сега го знам изворот на таа река страдања.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не им простувај кога знаат што прават, и кога постојано го прават она што не го знаат.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Си го знае таа Својот почеток И приказната за крајот Со пискот во огништето. 9.6 Ја препрочитувам книгата Легнат на пелена Со која полетувам Кон топлите воздишки Од првата приказна на Мајка.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Никому ништо не плаќате! Тоа многу убаво го знам јас, па затоа и дојдов со беговите и сејмените да соберам што не сакате сами да донесете.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
— И почна попот да ја моли и благошава Бисера оти „од неа ќе го знае тоа добро".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Едо Бранов!... Се кладам дека тоа име го знам...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
“Што ќе ви е Гертруда?,” праша жената, шушкајќи ги зборовите низ штрбата вилица, и минувајќи со прстите, како со чешел, низ неколкуте прамени коса на проќелавената глава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
АНТИЦА: (со иронија). За тоа има многу чест. Јас не сум го знаела.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Него никој не го знаел во Солун и затоа бил најпогодно лице за таа деликатна работа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го знаев тоа штом окара. А сосема ретко пцуеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не ѝ го знам името, но радоста е тука, помеѓу нас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Пред да се одделам од сите нив, од морничавото офкање на Круме Арсов и од баботењето на моето месо, знаев дека Онисифор Мечкојад не се одмаздува со палење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подзапирам и си велам: гробот му го знам, но болката остана непозната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одлично прашање. Би сакал да го знаев одговорот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Татко му е голем мајстор, го знае тоа тој.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Михајло Горачинов се мачи да објасни дека треба да го знаеме и грчкиот јазик, зашто судбината нѐ одредила да живееме заедно со Грците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои од нив ги тераа како парламентарци да тропаат на портата, да им ги отворат за да им однесат порака од беглер-бегот и кадијата дека ќе им простат ако се предадат со добро, но сето тоа бунтовниците го знаеја однапред и не се лажеа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пред да забременам, за него го знаев само тоа дека неколку месеци пред тоа беше дошол во нашето мало гратче, налик на село, за да ги поправа тркалата на коњските запреги.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Иако Долгиот знаеше кој ден се враќаат екскурзијантите, не го знаеше точно часот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На тоа човече, на тој Брзакот, никој вистинското име и презиме како да не му го знае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само името не ти го знам. Како се викаш? - Златко, - одговори детето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И мој долг сакате да плаќате, рекол тој и, без некој да го знае што прави, се стокмил сè што му требало за тргнување.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но каде и да си и зошто и да си мајка тоа добро го знае: на сонот ми доаѓа една убава птица и само удира со крилјата на нашата стара порта, само удира...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас секако си го знаев човекот и само ладно се вклопив во неговиот филм.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- А, аа - веле - как ќи ме знае цар Александар оти колку чеши пи вино.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Јазикот не е сам.  Ако го знаеш тоа, тогаш кажи: во јазикот е битието.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ја праша дали го знае S - A - T - I - E, но и него не го познаваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
-Тие нè уништуваат со технологија, гледам сè повеќе - вели господинот Сенка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Индусите тоа го знаеја со векови: животот е танц, игра, илузија.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа ние најдобро го знаеме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Промуќурната Рада однапред го знаеше секој потег на Ружа, пред да ја скине китката таа прво ја чистеше од трњата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше во таа насмевка потсмев; јас тоа добро го знаев, оти во една прилика му се исповедав на отец Пелазгиј дека сум слушнал небесна музика во храмот, додека сум го призивал Бога, во часови бестелесни и бесчулни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Комитетот тоа требаше да го знае и мислам го знаеше.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јас тоа сигурно го знам, мислеше дека говори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таму, во тишината на зелените ливади и огромните лозја, сите станавме генерали и го знаевме решението на секоја загубена битка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Што е уметноста, пак, тоа го знае само Господ.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас немав време да ги слушам овие приказни, за мене беше доволно тоа што го знаев, дека нашите се доселиле од Крајова, овде купиле куќа во Дебар Маало (јас и Мариела израснавме во таа куќа со голем двор што беше наш свет во детството) и, еве, сега го живееме животот ваков каков што е.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Останатото не го знам. DD ЕВ: Имав намера да му се јавам да го прашам за содржината и да ми ја испрати книгата. DD ПТ: Кој ќе работи на сценариото? DD ЕВ: Мислевме ние да го правиме. DD ПТ: Идејата е одлична.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А и забите некако му беа побели кога се смееше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Она што го знам е дека не ни се потребни херои, ниту изолирани ентузијасти, ниту пак лидери.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Чувствуваше како да се вратил во непријателска средина, во туѓо село; како да не се оние истите луѓе што го знаеја од детството, од младоста.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Инаку: зошто едните се плодни, а другите не раѓаат, зошто едните слабеат, а другите се дебелат, зошто едните се извишуваат, а другите остануваат куси - тоа тешко може човек да го знае; тешко - зошто не знае каква борба се води меѓу нив, меѓу нивните корења - долу под земјата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ни името твое не го знам а некако, во душата ми влезе.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
А знаете ли вие, честити чавки, дека попчево се вртело ноќе околу куќата на Фиданка? - Знаеме, рекла жена му и самата трудна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Даскалов го заобиколи коритото од камен наполнето со вода што се грееше на летното сонце, а потоа, барем така ми се пристори, ги забрза чекорите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во деновите кои се прелеваа еден во друг чекорев по улиците, со наведнат поглед со каков што чекорат осамените, небаре мислат дека изродство од светот им е втиснато во зениците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Прикаски“, воздивна. „Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека и му го копаат гробот. Се раѓаш да буташ некого кон гроб додека друг и тебе те бута зад грб.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зарем нејзиниот постар син Ариф не го знаеше францускиот јазик и не ги познаваше добро француските војници на чело со командантот на воената територија на Подградец, припоена на тогашната Република Корча, а зарем тие не му ветија еден ден, кога ќе заврши војната да го прифатат на студии во Франција? Зарем не му беше ветена иднината?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Исти Џган Епизодисти. јазикот ти го знам Змијата?
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Најди му алишча, човек и едно магаре со штици.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога првиот ден, во свежо обоената, бело-зелена „Застава 101“, со светкава фирма Радио-такси „Вардар“ бр. 75 на покривот, појде во лов на муштерии, не ни претпоставуваше колку малку го знае Градот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јонче го знаат ко весело момче се дружеше често со другарот Јовче во лето во дворче се редеа вовче и секоја вечер беше авионче.
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Ме облеа топлина и мирис на коњ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мажот ѝ, откако го знаеше, последниве дваесет години, носеше брада, а таа нозете ги депилираше со крема.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Лобо: Вчера ми се јави. Ми се пофали, купил нова сачмарка. Среќно момче е тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- „Ние не го знаеме доброто додека не го осознаеме злото; а злото го осознаваме извршувајќи го.“
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Маргина 36 127 Бидејќи „случајно” го знам „случајот” со твојата книгичка „Love Girls & Fast Cars”, која ја приреди Abbe Buzoni, можам само да изразам апсолутно несогласување со твојата верзија на работите.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И тоа не само заради нејзините големи врски со лекарите туку и поради насмевката што ја искористи за да ми ја завитка веста пред да ми ја предаде. Го знам тоа нејзино умеење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Татко и мама секоја недела одеа со Ана, Роза, Марие, Паулина и Александар на прошетка во Пратер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дали тоа го знае Сфингата, или пак Ескимот?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Останатото многумина го знаат подобро од мене.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пол еднаш го праша Лу како тоа девојка им свири тапани, а овој му рече: „Многу едноставно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа го знам, а од она што го знам главата прска на шавовите, станува тесна за епската тага и Хамлетовската загубеност.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Иако се чинеше дека не му обрна големо внимание по тој еден единствен презрив поглед, тој отсечно нареди токму него да го стават на ноќна стража.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
— Не берете го тоа гајле. Шпиро си го знае занаетот и времето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ве почести со тутун, Иван Иванович секогаш претходно ќе го лизне капакот на табакерата, потоа ќе тропне со прстот по неа и, штом ви ја подаде, ќе рече, ако сте познаници: „Смеам ли да ве замолам, господине мој?“; ако не сте познаници, тогаш: „Смеам ли да ве замолам, господине, немајќи чест да ви го знам чинот, името и татковото име?“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Слушај малечок, уште додека, сега само јас и ти го знаеме ова место и немој да си го кажал.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сето тоа беше добро, како што беше добра и твојата прошетка низ сите соби на неговата куќа, кога откри дека тој во секоја соба веќе има по еден персиски ќилим, од оние, што ги ткаеа девојките во текстилната бригада. Тоа ти требаше да го знаеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Елем, да се направи адетот и да прикажуваат децата кога ќе пораснат дека „филан и филан јас го знам и на сповојницата сум му бил“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го сакаш ти животот го знам јас тоа и за него вреди човек до последно да се бори.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Во секој случај, тој не го знаеше името на девојката, а ни адресата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше во тој нејзин гест, во таа забрана да читам љубовни песни, нејзе посветени (а сепак анонимни, оти во ниедна песна што ѝ ја испратив јас не ѝ го споменував името, и таа добро го знаеше тоа), имаше велам, нешто нечовечко, нешто политичко, оти не можеш никому, со никакви, освен со средства на моќ да му забраниш да ти дава!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Жената на која сè уште не ѝ го знаев името, иако Б. С. ми го спомна, забележа дека љубовта не е горчлива додека тоа не го сторат оние што се бават со божемното добронамерно матење и буричкање по лонецот на туѓите чувства.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Проблемот го решил Орце. Тој побарал од Мерџанов во Цариград да му испрати некое момче кое го знае турскиот или грчкиот јазик, но не и нашиот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Следните денови им телефонираше по азбучен ред на сите што ги знаеше во Барселона.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Градот беше разбеснет (Етхем-паша добро го знаеше коренот на злото што се вклопуваше во душите на неговите синови).
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Војникот што стражари пред вратата од дворот не го знае влезот откај плевната.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Најмногу комитствувал тука во Брезничкото, зашто го знаеше секое дрво на Пелистер и секој човек од Брезница и од неколку села од околу.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го знајте, зет му на дедот Ѓура. Токо, јас се плаша дали ќе кандиса, сирома, оти децата му се ошче малечки, та може човекот ќе бара некоа сиромашка, да се прежени, а канонот црквени не дава преженет човек да застане на алтарот и да служи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Секој си го знае своето место.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој знаеше по еден, а по некогаш и по неколку дена од - време навреме да подречува по неколку збора сè за едно исто, како да ги измислуваше, молчејќи, сите свои мисли во тоа молчење, од по неколку часа, а потоа ќе кажеше некому, или напросто себеси, тоа никој не можеше добро да го знае, ќе кажеше што смислил: „Животот ти е цел, еден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа време, признавам, сосема малку зборови знаев, и тоа сѐ некои лоши зборчина што никако не можам да ви ги соопштам, бидејќи сега им го знам нивното подлабоко значење.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Или во малку веројатниот случај да успеал, дури и откако те однел в кревет, докрај да се прави буч, сите други илузии ти се здробиле – според главниот лик во Приказни од градот од Армистед Мопен (1978) – откако потоа си отишол во тоалет и таму си му ја открил целата козметика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Впрочем и твоето лице утринава не сакаше да се одѕве на мојот повик, одби да се појави во моето сеќавање, а твоите очи не ме погледнаа, дури не ми се ни насмевнаа, па јас не извлекував поради тоа несоответни заклучоци.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дојде тој и ми уништи сѐ. Беше посесивен, го знаев тоа, мислам дека болно си замислуваше дека флертувам со секого што ќе ми се најде на патот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се надевам дека по десет години, без многу мистифицирање, ќе можам да го правам она што најдобро го знам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
МИХАЈЛО: Дојдов тука да спијам. АРАМИЈАТА: Го знаеш манастиров? МИХАЈЛО: Да.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Првото поглавје, исто како и третото, не му кажаа практично ништо што тој не го знаеше, тие само го систематизираа знаењето што веќе го поседуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знам дали тој човек го знам или не го знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Оттогаш Домот си го знаеме, Корените и темелите од Домот Сокриен во мекоста на глината, Од тогаш нè заштитува громот, Оттогаш Господ нè воздигнал До срцето на светлината.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Да ти кажам право, не се распрашав повеќе, зашто и самиот го знаеш каков е.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во првиот момент одглумив дека не ми е познат, иако многу добро го знаев тој човек, а и целата јавност го познаваше како многу контраверзен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не го знам местото, но едно е сигурно, тоа не е близу. Зашто ако беше, ќе го најдев.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од оние на кои не им го знаеш името, ама знаеш дека, ако ја отворат устата, можат веднаш да те проголтаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој навистина им должи објаснение и тој е човекот, иако не го знаат, што би можел нешто да поправи во оваа ситуација.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сето ова во најголем број случаи, поетот не мора да го знае но, тој го чувствува, тој тоа по една законитост, по силата на својот творечки инстинкт и имагинација го прави, го созадава.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Му падна на ум дека сѐ уште не ѝ го знае презимето, а ни каде живее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
СПИРО: Ама јас баш да го разбудам? Е време? Да видиме првин што вели саатов: (Гледа во саатот.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Јован Бошковски ЧОВЕК НА ПОКРИВОТ
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Точно е. Ти и мајка ми тоа добро го знаете, но нас, твоите родени ќерки, во заблуда нѐ држеше; го држеше и целото село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Јас секако доаѓам во искушение да го тврдам истото но не сум сигурен дека јазикот што јас мислам дека го знам и јазикот што вие мислите дека го знаете е еднакво на сѐ она што треба да се знае за нашиот јазик.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Гром ќе удри во манастирот и ќе нè сотре со оган. Фиданка Кукникова има жив маж, тоа го знаете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Моето вистинско откритие е фактот дека во оваа цивилизација луѓето едноставно не го знаат вистинското значење на зборот "нема".
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А ние долго патувавме. Една ноќ, по долго стоење на некоја станица, името не и го знам зашто не го видов, нѐ префрлија во воз со дрвени седишта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Каљостро: Го знаете Пате од патологија, препараторот на химени?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Па како ќе пееш така? - Убаво- рече попот. – Прво со душата сум наш. Второ Очетонаше го знам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Некои ноќи јас седам до него, а патниците седат назад.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Пушти го, тој ми бил Наполеон, божем не го знам јас него!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А ми се чинеше убаво, можно, каков идиот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се формираше крај езерските брегови еден вид Поетска Република во која поетите откриваа вистински пристан во нивното враќање од егзил, кое најчесто не можеа да го остварат во нивните земји.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
ЈАКОВ: Каква улога играат годините? Јас сум измислен. Го знаев и Бакуњин, анархистот. Пет месеци лежеше врзан на ѕид со синџири во Швајцарија. Потоа уште седум години во Сибир.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Така рабинот веруваше дека градот според кој е именувана неговата синагога, не е нужно да го познава од лично искуство, дури веруваше дека подобро го знае во неговата дијахрониска и внатрешна димензија од списите што ги наоѓаше во својата и во другите библиотеки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Исто и добриот примаш - си го знае ли занаетот, игра ли мајсторски со гудалото по жиците од виолината, - никој не праша, дали му е кадрава косата, дали му се бели забите, и дали му е колосана кошулата, - кај него е главна музиката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„За почеток,“ рече Клара, „мајките треба да престанат да ги советуваат своите ќерки да им се покоруваат на своите сопрузи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Толку го знаат светот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Само не го знаеме бројот, се обидувам да го прифатам разговорот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мерџанов, преку Ерменскиот комитет, го нашол и го испратил во Солун Ерменчето Кристи, кое добро го знаело и турскиот и грчкиот јазик.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Соседите и оние што го знаеја, со време на него заборавија, во заборав го оставија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Па тоа ниедна жена ни самата не го знае.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кој ќе го знае од каде дојде Ѓоле?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како да дише без никој тоа да го знае, дури ни таа самата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Затоа што ние дедо попот си го знаевме, нели заедно со нас писмо учеше и малку како да не верувавме оти е поп.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа го знаевме дури и ние децата и затоа кога Петре седна кај огништето спроти дедо ми и крај татко ми, ние се прибравме поблиску да слушаме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Впрочем, тоа не го знае дури ни Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Затоа реагирав брзо обидувајќи се да отворам влез кон најважното за мене: “Што е тоа што треба да го знам, а го знаеш ти?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Можеби еднаш, не знам кога, ќе го сретнеш во некоја земја или на остров што никој досега не го открил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Животниот век на моите планови се смалуваше толку брзо што на крајот тие се претворија во кратки, мимолетни мисли што не можев дури и никому да му ги објаснам, затоа што не ми беа јасни ни мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вечерта се врати не вртејќи го лицето кон ќерка си, побара вода; пред да ја крене стомната, полека и без возбуда, како да соопштува нешто што таа го знае, рече: - Нека е со среќа. Андон те бара за снаа. ***
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
По неа јас - девојче Сара, па се родија Марија и Стефан на Споменка, а Светле роди син, но подоцна и не го знам неговото име... (Во „шестка“, во речиси исто време, Слаѓана го роди Александар) По 14 години, сите се запишаа во „Орце Николов“... и сите седуммина матурираа заедно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не можев да кажам дали се шегува или не.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој имал обичај во земјата во која служи апсолутно да го знае нејзиниот официјален јазик.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А и луѓето го знаеја и го сакаа, зашто не од едно зло ги спасил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Тоа воопшто не ми пречи, меѓу мене и Рада нема никакви тајни и сето ова го знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не го знае жената ни за жив ни за мртов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите очекуваа тоа да се случи во Картагина. Но никој не го знаеше точниот датум. Денот ветен на историјата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа го знаеше и Славица која ја започна темата токму за тие од кои се чувствуваше загрозена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Редот во седнувањето на софра исто така секој си го знаеше, зашто ова не беше параспурска куќа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Постои еден збор во Новоговорот“, рече Сајм, „Не знам дали го знаеш: пајкоговор, да квакаш како пајка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден ден, таму некаде во добрите стари времиња кога имав девет години а светот беше полн величествености од секаков вид што може да се замислат и животот сè уште беше прекрасен и таинствен сон, братучед ми Мурад, кого го сметаа за глупав сите што го знаеја, освен јас, дојде во мојата куќа во четири часот изутрина и ме разбуди со тропање на прозорецот од мојата соба. –Арам, – рече тој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кој не го знаеше тој завалија...“, рече Никола некако нервозно, чиниш лут самиот на себеси што го спомнал Брзакот, што исчекорил од својата прикаска впуштајќи се во деликатен дел кој би можел Сврделот да го прикаже поврзан со убиството на Граматниковски.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А покрај тоа, немам преголеми илузии и не би се осмелил да тврдам дека го знам патот што води кон тој толку посакуван (?), а воедно и тешко досеглив идеал, некој вид одговорно уживање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со прво јас не го знаев Јона, оти немаше и како да го знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Браво: Ти тоа никогаш не си го знаел.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Па дип веќе ако се крие од мене, тоа може, ама јас не знам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зеле да се чудат: - Абре, он е, заедно ние, го знам - вика - он е!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зар не го знаеш чичко Атанас на баба Вета? И тие живееја во големата егејска зграда!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Е море, де!... кога си одеа патниците со коњи, вистина со денови, уште од дома го знаеја времето кога ќе стигне, кај ќе стигне и кај ќе спие.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Ај бе малецак, немој да правиш проблем од ситнице - муштеријата повлече длабок дим и бавно го издиша: Свак си има своји мане.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Овој сега е во состојба да ти рече сѐ, а јас го знам и како човек, што знае да биде и молчелив како земја,особено кога ќе појдиш кај него по белешка за исплаќање на твоите трудоденови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Да бидам искрен со тебе, ова што ќе ти го кажам никој не го знае.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сѐ почесто знаеше по цели часови да остане на прозорецот и да ги гледа снежинките, не мислејќи притоа на ништо друго, а потоа ја дофаќаше книгата со народни приказни и којзнае по кој пат се занесуваше во тие долги и познати творби, секогаш повтор откривајќи во нив по нешто ново, што не го знаел во таа книга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, секогаш кога ги правеше плановите за излегување мораше да го знае возниот ред на возовите и кога татко и Никодин се враќа дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не плаши се! Подобро го знае патот од тебе. Те чека пред вратата на Грофот!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Десно е Китка, а лево е Водно, тоа го знаеме, ама да се потсетиме дека врвот на Водно е висок 1 066m.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И не знам што имам да знам тоа што не знам дека треба да го знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој веќе го знаеше текот на животот и имаше јасна претстава за сите појави и настани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа што го знае тој, ние другите луѓе не го знаеме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, не мора да ѝ кажам. Таа го знае тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ами вака, срамно избегаа ошче не ни започната борбата" — си мислеше тој и се јадосуваше оти не остана со војводите да го знае кој е заправо од нив виновникот за ова предавство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И со склопени очи го гледав зад зелена магла човекот-факел како споулавено трча, а зад него, зад границата на тој настан, се протегаа моите соништа врз почва покриена со кожа на џиновски гуштер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите имаме моќ на илузионисти, магионичари, енергија сами да го креираме животот, имаме бои црвени, жолти, зелени, сини, со милиони нијанси.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Си го знаел ова, нели?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тоа да го знаеме, но не веќе апстрактно, не само во чисти категории, поими, идеи, туку во поими што се одраз на една материјална реалност, што се одразени идејни слики на светот и општеството, значи да откриеме како и на кој начин можеме и мораме да станеме „субјективни“ делови на објективната стварност, реални фактори во појавите, општеството, политиката, науката, идеологијата, уметноста итн.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Тоа не го знаел ни Делчев, кој ги помагал.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На памет го знае секое животно, птица и риба во оваа минијатурна зоолошка градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Тоа го знам, но само ако е на линијата на мојата љубопитност. - Што ти пречи во овој случај? - Тоа што ништо не постигнувам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Стоејќи еднаш на куќа, видел жената му кај молзи кравите и, од милос на убаите телиња, слегол во двор и отишол до телињата да 'и помилуа ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штрко Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце и видело оти телињата 'и милуал Силјан со клунот, та се уплашило да не им стори нешто штркот, та је свикало на мајка си: - Мајко мори, види го штрко, ќе 'и јади со клунот телињата!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Поминаа многу години од неговата смрт, ама јас се уште се сеќавам на неговиот поглед.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Тоа писмо не го знам.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Им треба ли тоа да го знаат?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Но јас ќе бидам кочијашот, затоа што ти не го знаеш патот“, велам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Грета: Ма го знам уште од порано.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Па како не го знам, цела Битола ги знае и неговите песни и неговите чевли!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Зборуваше само натрапникот, зборуваше сѐ едно исто, упорно обраќајќи ѝ се на старата со „братучедо”,додека на Ване не му светна дека овој мора да е младиот Курназ, ама не можеше тоа да го провери, зашто не му го знаеше ни името ни презимето, а со прекарот беше ептен некултурно да му се обрати.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа се случи на едно друго скришно место што го знаеше Џулија, камбаната на една руинирана црква во еден речиси напуштен дел од градот, каде пред триесет години беше паднала атомска бомба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Можеби има словенско потекло“, ја прекина Едо. „Тоа не го знам“, рече таа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гарсија е мртов, гитарата е жива да тагува над поети паднати. _______________ * Барцелона и: Гранада, Ла Кордуна, Мадрид, Кордоба, Сарагоса, Ла Манча - градови и места во Шпанија. ** Рамоно де ла Романи сепак не го знаел добро јазикот.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
- Велам многу народ, голема тајфа!... - продолжи со нескриен потсмев господарот, како вечерва да откри нешто што не го знаел досега.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Воопшто, сите тие со кои имав случај да се видам или да зборувам г.Станчев или не го знаеја или лошо се одзиваа за него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По некој ден ојду о Костур, ама со кој ќе се разбериш? Езико не му го знаеш, нем си...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А каква е радоста на деца од шест седум години кога на Велигден ќе облечат нова кошула навезена од самите нив, тоа го знаат само тие.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ништо и - никого На сонот ништо и никого и некаде пред зори, само, гласот на мајка ми која одново ме поучува - ќе боли, ужасно ќе боли тоа, но ти слушај ја мајка: секогаш боли мртвото кога оживува тоа мајка убаво го знае.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На имотов сме триесет, четириесет врзани мажи и толку возрасни момчиња, вели Лазор, тие тоа го знаат и затоа нема да нападнат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Тебе, вели, ти го знам и псевдонимот што ти го даде Озна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му се јавив на Брус Стерлинг во Тексас, и му реков, „Дечкото се модифицира; може да прави традиционални стимуланси. Кажи, што може да добие?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе прекинам, некој доаѓа. Поштар, не оној што го знам туку нов и непознат, поинаков од вчерашниот, со пајажина на модроцрвени капилари под очите, со набабрен десен колк, со мирис на кожено палто штотуку симнато од рамениците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа се разлики во ткаеницата на мислата. Змејко многу добро го знаеше тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Патот го знаев како својата дланка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сѐ што душичката му виде на Трајан, сѐ што му помина преку главата, само тој и коњот го знаат: и шлаканиците од старешините, и мајката и шајката што му ја караа, и душичката в нос што му идеше на тешките вежби и маневри - сето тоа, тој, кутриот коњ, го плаќаше: сиот бес и лутина на него го истураше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас имам само едно ИМЕ и само тоа го знам...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Вие еве сте знаеле и по бугарски и сте го знаеле дури и името мое, рекол Силјан; ви се молам, стриколе, од кај ме познавате мене што ми рековте на име?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ја повикав, сега ѝ го знаев името. „Ганка“, реков, „остани, тешко ми е сам“.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Моето вистинско име е Томо, а вашето веќе го знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И се тргале на земјата со сета своја вкочанетост и бушавост, ги извлекувале главите од измитарени јагнешки кожи и со самиот заод го знаеле точниот облик на чудовиштето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кутрата, дури ни името не му го знаела на оној со кого легнала.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа се обидуваше да си го претстави како изгледа сега, но не можеше, оти секогаш го гледаше таков, каков што си го знаеше од пред дваесет и две години, кога ја остави.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како што во 1987 година тоа го срочи Лео Берсани, „Пародијата во еротиката лади, а ова го знае секој геј-маж.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не на ледината ќе газат твоите леки нозе, а на ова печално срце, како на подвената ледина, ќе го извиеш ти најубавиот танец, што еден само ќе го знае, еленче мое”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Автобус ко од филм, црвен и звучен, старицо ме гледаш со сините расеани очи, така се родив- едно црно, друго зелено око; Не гледам низ прозор, небаре Лондон го знаев од дете гледам до прозорот девојка со тен потемен од мојот плетенка од црната коса и за инает низ прозорот само гледа.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Таа, бидејќи го знае просторот, сигурно нешто ќе додаде.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се стемнува - тоа го знам зашто низ неколкуте симетрично распоредени прозорци помеѓу драпериите навлегуваат монструозни лилјаци и шандани со запалени свеќи од бел восок.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Овој човек е сам како и многу други луѓе а тоа никој не го знае.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Од друга страна, како што тоа го формулираше Дик Хигинс, тој на учениците “им го изнесуваше она што веќе го знаеја и со тоа им помагаше да станат свесни за суштината на она што го работеа”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, тоа всушност и го знаеме (како нечисти семејни алишта), нема многу корист од тие инвентарски лелекања, но треба одвреме-навреме да се повторува (основна психолошка заштита), за тотално да не го загубиме контактот со онаа поширока реалност и стварност, со самиот принцип на споредување, кој единствено и нуди некаков “идентитет”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Многумина од нив паметеа додека во Сукт работеше полска лекарка, но не го знаеја презиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Има луѓе и не му го знаат името.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Та јас го знам сето тоа. Го знам дури и подобро од вас. И останувам. Сакам да останам.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас го знам инаку: доаѓаат три џуџиња кај Ханс Кристијан Андерсен.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Она што го знаев од нашите разговори во паркот е дека таа има засебна соба од станот на семјството каде што работи ау паир.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
– Ех! Ако знаеш. Сигурно го знаеш Бренското Чешмиче каде е. Ете тоа сакам да ми кажеш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ме кочи мислата дека сѐ што сакам да напишам во мојата повест која упорно ми се опира, не се дава, е можеби веќе кажано, всушност скепсата дека не би кажал ништо ново што светот не го знае и не го искусил веќе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Макар што озборуваа дека тој се оженил, но тоа е чиста лага.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Исто така, добро ја анализираше Деветтата Бетовенова симфонија, составуваше правни документи, наизуст го знаеше бројот на законот за кој се зборуваше...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тогаш со домаќините се разврза разговор за тоа дека нивните деца кои веќе стасале за на училиште, не го знаат мајчиниот јазик, а уште помалку знаат и за нашата историја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Впрочем не е важно дали сум јас жив или мртов. Тоа јас си го знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа го знаев многу добро за себе, знаев дека тогаш нема да ми биде важно ништо друго, освен мојата бол. По што? Тоа и е она најнеискажливото...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сите погодуваа и знаеја дека на Ица детето – Еда – и е од тој калфата во фурната кај татка и, некој Дракче од Брезница кога инаку читателов веќе го знае, кој после се разболе од туберкулоза, стана партизан и, како што се зборуваше, загина во борбите со грчките монархофашисти некаде во Егејска Македонија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Впрочем таа одамна знаеше штом и јас знаев дека љубопитниците се упатени во сите поединости.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа веќе беше в ред, тоа веќе однапред го знаевме. Пред седум дена.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Вие живеете во конаците на манастирот Света Богородица. Добро го знаете.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
А сега пак ти вела оти не су магарица да ме тепаш со ластегарката. Тоа да го знајш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Беше добро и што отиде кај Претседателот, што виде дека тој со таа вар, што ја чекавте вие цела утрина, и што ја штедевте, бидејќи ви беше пред крај, ги дотеруваше ѕидовите, и дека неколку мајстори од твојата бригада работе тука, без да ти го знаеш тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во таков случај, говорот се губи затоа што зборовите можат само да го растурат она што мажот и жената го знаат еден за друг.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И колку е тоа понижувачко, што Аљоша сето тоа одлично го знае, а се преправа дека сѐ е во ред, дека сѐ е прекрасно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или таа можеби не го знаеше она што веќе го знаеја нејзините врснички – дека момчињата одамна не бараат дозвола и дека таквото нивно однесување се вика спонтаност.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Другите „мајки“ велеа за неа: - Ами како ќе им погледне еден ден в очи на мајките и на татковците?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како би можел да ви речам што сум кога ни самиот тоа не го знам. Не можам. Јас едноставно чекам.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Него го знаат мнозинството членови на Партијата, а особено сите оние кои се интелигентни исто колку што се и исправни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како го викаа едниот, жити господ: а! Дуле, Дуле. Не може да не го знаеш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А како не ќе го знаеја кога тој беше единствениот амал во градот од наша вера.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Само уште треба да се грижам за Роза, па нека е и младичот во право, па и јас нека умрам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„И не барај од зборот да плаче Или да се смее Зборот е голема опачина на она што треба да се случи А опачината, опачината е отворен череп Од неа се јавуваат можеби најлудите цвеќиња Оние што не си го знаат ни името“
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Еден Војне, Војне... Јас го знам него. Еден неранимајко, полош да го нема.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
ЕВТО: Сите што ја немаат болката, го знаат лекот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Откако го знам, ми се чини сè за Лондон зборува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„... Марк, помогни ми за ова, Марк, ти го знаеш ова најдобро, Марк те молам направи ми услуга ...”, беа клучните зборови на кои не можеше да им одолее.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Овој град ѝ е еден од најомилените, иако никогаш не била таму. го знае по тоа што мајка ми секоја година оди на филмскиот фестивал.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
ЉУБА: А јас би сакала многу да го знам крајот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За овие дечки се вели дека живеат во бодар нов свет на прифатеност и слобода, милосливо поинаков од оној затвор на угнетеноста, од оној „кафез на исклученоста“ (иако „позлатен... со величествени украси“), кој го знаеле нивните претходници.142 Ако сакате да измерите колку добро помладите геј-мажи денес се асимилираат во поширокото американско општество, треба само да видите – или така барем тврдат застапниците на овој став – колку тие момци се неуки за геј-културата, колку се рамнодушни кон неа, колку малку им треба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, два клучни настана од Поетската Република беа во врска и со моите подоцнежни дипломатски години (кој да го знае патот на судбината?): престојот и пријателството со палестинскиот и арапскиот поет Махмуд Дарвиш и со големиот шпански поет Рафаел Алберти во летото 1978 година и преписката, престојот во Струга и повеќедецениското пријателство со францускиот филозоф и социолог Едгар Морен во 1990 година, со потекло од македонските сефардски Евреи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На крајот го знаеш одговорот на твоето прашање...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Она старче, со рамото што му остануваше покусо и покрај кожниот ќурк, сите во нивното село го знаеја како човек, кој некогаш знаел да работи и кому на еден безмилосен и ужасен начин му беше одземено тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Ги подбуцнува Онисифор Проказник, тоа го знам“, рече.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одговорот на тоа прашање го знаел само еден патник - Шатев.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Отсуството на секој вид ригорозност и академски стандард, чувството на полна предавачка слобода (еден од курсевите за нова музика имаше за тема идентификација на печурките) му овозможи на Кејџ истовремено и да учи од своите ученици.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
ПРЕДГОВОР Како резултат од маратонската транзиција настана ова дело, Двоглед е опсервација на сè што е гнило, Двоглед е приказ на цело сивило, Двоглед го знае секое дувло, Двоглед ќе види што е подмолно, Двоглед е поглед на сè по ред, Двоглед е поглед на цел усран свет, Двоглед го гледа секој сончоглед, Двоглед е поглед на мојот недоглед, Секоја сличност со ликовите е намерна и нималку случајна.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Секој него го знае како Сврдел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Овој вид гледиште, општо речено. е фрегеовски; тој се сведува на исказот дека она што на изразите им дава смисла го трансцендира тоа што за нивната употреба го знаат говорниците.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Што му го знаеш? Тоа беа негови зборови, а и Петреви.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се лутеа ли на оваа зима, натоварена со студ и глад, на нејзиното несопирливо чекорење по беспатјето по кое минуваат само дивите ѕверови - мечката, која меко се отфрлува од задните на предните шепи, и волците, кои веќе неколку дена јурат подавајќи ги црните муцки кон младата волчица? Кој би го знаел тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој се мачи да им каже нешто, го знам каков живец е човекот, косата му се костреши, ко запци од гребни му се костреши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бидејќи и тој не му го знаеше родното семејно име, го викаше онака како што го знаеја по чаршиски прекар - Курназот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дури и подоцна по сите оние сознанија со кои се имаше здобиено од животот таа се трудеше самата себе си да се увери дека се можело да тргне и по други патишта, но и тоа што се случило имало свое оправдување а и свои вредности, па нема потреба да се оцрнува и да се трупа кај грдите спомени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој додаде: - Дедо ти Крстин го знае Ошетонаш поубаво од мене.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Конакот го знам, да ми ги врзете очите ќе го најдам. А и одбраната негова е слаба.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
У Свидовица прво доваѓа Насрадин оџа и пред дуќанот народот се собере.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Повеќето од викендите тие се на забавите низ цела Холандија, каде гостите плаќаат по три марки за да дознаат што точно внесуваат во своите организми и дали тоа е безбедно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој не ја разликува храната и не ѝ го знае вкусот, вели и се прекрстува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас се вџашив. – Се шегуваш! – Тоа сите го знаат. Й припаѓала на Ксенија Калопер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Твоето око сѐ ми кажа, го знам тоа. лежел и со обете раце барал оружје околу себе- кубура, нагант, пушка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Членовите на Братството немаат начин за меѓусебно распознавање и невозможно е кој било член да го знае идентитетот на повеќе од неколкумина други.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Малку беа тие кои го знаеја и можеа да го поминат патот до пештерата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А и татко ми не го знае... (Се досетува и се чукнува по главата.) Уф, што сум будала!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Со копачи ги испокинавме жиците што се протегаа од ѕидот зад неа и ја поеја со струја.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Арно ама ние тоа грчко ништо сторење, како што знаеш си го знаеме од векутому време.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ама тој, бабо мила, О г н е не го знае патот.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Го знам јас твоето срце. Ти нема да заборавиш на нас.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Што знаеш, што си слушал?“ „Знаат и другите - во младоста сте сакале иста девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
КАЖУВАЊЕТО НА АВНИ
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ова го знам од мое лично искуство.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И што да одговорам, кога не го знам одговорот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бидејќи само Органџиев знаел како пристигнал динамитот во Велес и оттука во Солун, властите не можеле ништо повеќе да дознаат од тоа што веќе го знаеле.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Тоа го знам! – му излета („тука беше искрен“, си се пофали, ама патникот како ништо да не забележуваше, тука само го чекаше следното прашање). – Па, те стигна ли?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Си го знам чедото. Таа ќе ја ишне, баба ефенди.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Некој праша како Превер можел да ѝ го знае името кога вели дека не ја ни познавал, а некој друг му одговори со прашање: зарем поезијата мора да се гради на расчистена и логична фактографија?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Доначудување немаа ни откако правта слегна и се растргна, враќајќи им го пред очи селото какво што си го знаеја, но им остана да нагодуваат каде застанала колата, додека најпосле не се досетија дека застанала пред одамна испустената и во скреби зарасната куќа на одамна изумреното и поштомено семејство Веговци, на висот над реката, речиси над село.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но уката на чтението бара гласовите да се читаат; ти тоа добро го знаеш, нели?“, рече и благо ме скара со прстот, оти таа ука ја имав потценето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Па сепак, незнам дали повеќе го знаевме тоа што нè учеа или радоста што ја чуствувавме поради празничното расположение и сите оние игри што ќе ги играме и нешта што можеби ќе ги доживееме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Постарите си прикажуваа за тоа што го знаеја и што го доживеале.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Живко Чинго и Ристо Шишков одамна го знаат тоа и се обидуваат да си ги оладат душите со ладна бира, а на шеќер локум не се мераклии.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
За нив, режисерите, авторите и останатите учесници во градењето на театарскиот израз, се луѓе кои прават будали од себе, зашто на крајот актерите го прават само она што го знаат и умеат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со првите пролетни дни, по сите зимски мори и плашења, едноокиот дошол ноќе од непознат крај, убил туѓа кобила и со големите нокти ѝ ја искинал утробата; ѕверскиот корен можел да му се напои само со густа врелина на крв...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Квир-движењетo од почетокот на 1990-тите, кое го разработи тој поглед, само го преоткрило она што претходните зналци на бродвејскиот мјузикл веќе го знаеле, а што моите геј-студенти некако самите го скопчаа: некои негеј-културни облици, како што е мјузиклот или големата опера или поп-музиката или дневните женски телевизиски програми, овозможуваат многу поцелосно ослободување отколку што може да даде геј-политиката, бидејќи вторава се стреми само да го подобри светот, а не ти ја менува состојбата во тој свет или твоето покорување на него – барем не веднаш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Споредувајќи ја својата замисла за несвесното и неговите односи со свеста со Фројдовата, авторот ја карактеризира Фројдовата теорија како некохерентна барем во два погледа: „Прво, јас не можам неговото објаснување на онтологијата на несвесното да го направам консистентно со она што ние го знаеме за мозокот, и второ, јас не можам да формулирам една кохерентна верзија на аналогијата помеѓу перцепцијата и свеста.“ (стр 169). 44 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Најпосле, меѓу своите братучеди и чичковци ни Претседателот не можеше да изнајде погоден човек за тоа место, а беше добро и заради светот еден од бригадирите да не биде од неговата порода, тоа Претседателот го знаеше многу добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас уште истата вечер кога Земанек преспал со новата кадровичка во партијата, знаев: го знаев тоа според начинот на кој влезе, ги собу чевлите, според начинот на којшто ме прегрна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но не ја прифатив како добронамерна оградата со која се обиде да ми предочи дека не било се едно кога таков малер ќе се случел во куќата на обичниот човек за разлика од генералот или високиот раководител.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Расте бројот на зависниците од опојките на минатото.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Не го гледам но добро го знам Тоа испотено чело на копнежот: едноличен регистар од сувата кашлица на чекањето со две ладни ѕвезди во очите.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
„Да се случеше барем во одаите на некое воено лице со два чина пониско“, заврши таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Светот не постои каков што го знаевме. Координатите на животот се растурија.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И кога пак на грчки ѝ го читале писмото за двајцата внуци кои лани останале меѓу карпите на Клефтис во Грамос, дека и тие јуначки отстоиле за славата на Грција, тогаш нејзиното срце не дознало гордост, не почувствувало достоинство, туку се згрчило во непреболот и во навредата затоа што тие, имајќи своја земја, свои корени натопени со крвта на толку други јунаци, во писмата и пишувале оти загинале како Грци за Грција, а неа затоа што не го знае грчкиот јазик и в црква не го разбира попот грчки и не знае на грчки да му се моли на Бога, ја презираа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чувствуваме страстно задоволство, специфично локална наслада, додека пред нас се одигруваат колективни ритуали на транспаренција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дознав малку повеќе за него кога му кажав дека сум бремена. Освен што поправал, тој и поткраднувал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше мојот брат, сепак мојот, каков што си го знаев и што си го сакав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе биде потребно уште многу разјаснување и заплеткување, објаснување и мистифицирање, за да дојдеме до поцврсти и можеби дури поупотребливи заклучоци за популарнара култура.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е најбитното што сакам да го знам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
— Не го знаете нивното лицемерие, вели дедо, сѐ што ќе ви ветат пак ќе погазат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Баждар (не му го знаевме вистинското име) се исправи пред мене пречејќи ми да влезам во широчината со три накривени багреми, бедни во зеленилото и полни со мравки по испуканата и брчкава кора, со јама за ѓубре, со излупена каросерија на стар форд.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Никој ништо не може да ти каже, секој ќе ти го рече само она што го знаеш: Абре, имаше вода!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во пресудата особено се крие тоа што го знаеле многумина, а и солунските конзули, дека гемиџиите со своите акции сакале да предизвикаат активна интервенција на Европа за давање автономија на Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ако човек по американските книжари продушка по полиците со етикетата нју ејџ (new age), ќе го најде таму дури и свети Августин, кој, според она што јас го знам, не бил никаков фашист.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Години со ред, со него доаѓаше и Јон, единственото машко дете на млекарот, кое со тек на време почна сѐ поредовно да го заменува татка си, сѐ додека, не стави и самиот каскет на глава и не почна, место татка си, самиот редовно да го разнесува млекото.  Никој не знае кога Јон и Рашела се загледаа еден во друг, важно тоа се случи и сите го знаевме, особено по руменилото болснато на образите на Рашела, која од тремот, сета збунета, влегуваше во одаите со лонецот пресно млеко во рацете.  Така ние почнавме да се потсмеваме еден со друг кога ќе ја видевме Рашела како, во првата квечерина, внимателно загледана во огледалото, ја зачешлува густата црна коса, пред доаѓањето на Јон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А непрекинатите соништа за неговото влегување во селото, за средбата со првиот човек, и за неговото пристигнување дома, во кои тонеше сиот овој како вечноста издолжен ден, покриваа сѐ и остануваа единственото, што можеше да го знае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Изгледа сето тоа го знаел Мусли бег, па кога ги изгуби синовите во Чепиговски Мртвици, првин мене, потоа моите, стрика ми Дамчета и татка ми Богоја, ги заплаши дека ќе бидат погубени и тие и сите христијани во Потковицата ако не дадат да заминат во војна, наместо погубените турски синови, дванаесет млади христијани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Или да бегаме, или да ја чекаме војната, овде, во дворов“? го праша некого дедо ти а ни ликата не му ја видовме, ни името не му го знаевме на оној кого го праша.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
38. БЕЗ СЛОБОДА СИ КО РИБА БЕЗ ВОДА - навистина, тоа и секој маж го знае, дека знае и добива два кучешки бода - едниот за квичење, другиот за лаеж...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
СПИРО: Јас би се вратил со ќеф.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Го знае тоа Ангелина, не бери гајле! му велеа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Одговорот не го знаеше ни сега, но кога ќе се сетеше на сè, му се чинеше дека неговата генерација ја помина оваа деценија во една постојана противречност – кажувајќи ги сите вистински нешта, а истовремено правејќи ги сите погрешни работи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Гласот му беше придушен, слоговите со мака се корнеа од грлото: „Ти продолжуваш самиот себе да се исклучуваш од оваа средина. Го знаеш ли тоа:“ „Знам само дека се вклучувам во самиот себе“ , рече Отец Симеон. „Јас не сум акт за канцелариски фијоки.“ „Ќе бидеш избришан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Читателот ќе забележи дека прашањето не гласеше „Кој го знае одговорот на следното прашање?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да, од такви болештини се поцрнувало, тоа можел секој да го знае, и тука не помага билје, таков лиснат или цветен лек не никнува од земјата, ракијата и лукот ѝ се смрт на смртта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Вие сте гранки, ве сечат, пак растете, пак ве сечат, а не го знаете ни стеблото ни коренот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но и да го знаев тогаш тоа што подоцна се дозна зар ќе бев поумна или поправедна?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа не беше смеа а и ако беше - не ја предизвикуваа ни болка ни веселост туку навика да сокријам нешто што не сакав друг да го знае.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Луѓето од дружината, ни грчави мужици на болјарска напудрена дланка ни жнеачи или дрводелци во готска грофовија, не го знаеле тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така тргнавме пеш за Прилеп.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Онаму е мојот дом. Онаму е моето гнездо,“ повторуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го повторуваа и нејзините внуци без воопшто да го знаат значењето на овој збор, кој како да го заземаше местото на Бога во семејната молитва И кога Фетхи Окјар замина во Франција како амбасадор на нова Турција, баба веруваше дека постариот син, ако не успеа во Цариград, ќе успее да го оствари сонот на враќањето преку Париз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа не беше смеа а и ако беше - не ја предизвикуваа ни болка ни веселост туку навика да сокријам нешто што не сакав друг да го знае.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не ѝ го знаеше името, но знаеше дека работи во Одделот за проза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога тој го знаел само договорниот знак по кој ќе се препознае со врската, а дали таа ќе се појави како познат преправен во непознат или непознат преправен во познат, дали како женско маскирано во машко или обратно, тоа Баге ниту го знаел ниту требало да го знае.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ќе речете од каде го знам сето ова. Сѐ се знае.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но тој веќе го знаеше остатокот од пописот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговите подвизи остануваа сегде зад него, зад секоја негова стапка, трага на див вепар, а тој не им го знаеше името.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Што му го знаеш? Дали ќе е султанот во Скопје.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што му го знаеш? Каурот сега и на грбот треба да става очила, би рекол, да беше жив Благоја, Бајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
СИМКА: (Со болна насмевка). Го знаеш ти, Костадине, моминското срце... Додека сме моми, немаме срце. Само сме моми...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
– Не заборавај дека јас знам да се однесувам со коњот. – Добро, – реков јас. – Како што знаеш ти, знам и јас. – За љубов на твојата сигурност, да се надевам дека е така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кракатау: И со презерватив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И навистина, не само што Хичкоковите американски филмови добиваа сѐ поширока публика, тие во секој поглед беа и полични и позрели, поосмислени и пооригинални, повешто направени и посериозни дела од сите оние што ги создаде во „зрелото доба”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но, полека, во тие непрекинати разговори во вечерите, пред Змејка почна да открива еден сосема нов свет, што за сето време дотогаш му останувал скриен под самата поврвнина на сето она, што тој го знаеше како неменливо и како од бога дадено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа го знаеја сите, го знаевме тоа и ние, но не му верувавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Разговорот воден на каурски јазик и средбата на Анѓа со Ангелета ги окуражија другите сужни и сите му заблагодарија на господа што ќе им помогне на овој начин; дури и оче наш го прочитаа во себе тие што го знаеја.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но јас одбив да прифатам таков грд крај.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Актерот ја теши, со дебел глас, но потивко: Не секирај се, бабе, телевизијата ни е таква, никаква.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
ЕФКА: А тој, мажот го знае тоа, а и сам си ја има на срце друга што не му ја дале, па затоа, ти си му крива, затоа удри на тебе, викај на сиротата жена!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тогаш, пред тоа, исто толку и потоа, срцето на Европа, опиено од музика и во чипки, католичко или православно, ту рамнодушно за туѓа судбина ту со свои сметки самото да ја држи под узди таа судбина, сеедно во кој дел од континентот да го отчукувало времето на мракот, не ќе го запрело ни за миг броењето на миговите дури и болките на сиот народец од Македонија да се слеале во еден крик.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Воопшто не ни е важно дали актерот го знае методот на Меерхолд, познат како биомеханика, методот на Брехт што се огледа во подготовката на актерот за епскиот театар, визијата на Гротовски за театарот како уметност на актерот, антропологиските истражувања на Барба, обидите на Брук да го направи невидливото видливо и тоа преку актерот...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А зар останало нешто што го знаевме ние, децата, а не го знаеше Татко, од Мајкината „италијанска врска”?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Ами и син ми там е... Опитај го дали го знае?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Не, името не ви го знам, но ви го знам прекарот, и да знаете дека истиот наполно ви одговара.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мислам дека лесно можеме да се навикнеме гласно да го слушаме она што го знаеме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А Смечот веќе сите го знаеја, бидејќи оттаде дојдоа во Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Или, можеби Бог и посочил кои билки за што служат, во луѓето оттогаш досега заборавиле па сега одново мораат да го учат она што некогаш го знаеле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа немо гледаат во жените забрадени со црни шамии и, по подолго молчење Нумо почнува со она свое што Пандо веќе го знае на памет: - Еј, жено-женичке, не ми ја пери кошулата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Школскиот колегиум сака да те прогласи за тапа на годината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бидејќи тој беше мелинит и немаше изглед на обичен динамит што Турците го знаат (тој беше жолт прав во 1.000 пакетчиња по еден килограм), мислевме дека ќе може да мине преку турските царинарници како лек против филоксера.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Конечно, третото умножение на записот го сочинил некој наш мудар и умен предок, кој сето ова го знаел, и сакал да ни каже уште нешто.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да се уверам дека е циција за каков што го знам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Затоа, Пруст сметал дека единствениот начин геј-мажите да го надминат посакувањето стрејт-мажи и да успеат да се посакуваат меѓусебно, би бил да се прелажуваат, да ги глумат вистинските мажи какви што самите толку катастрофално не успеале да бидат и што е можно подолго да ја одржуваат шарената лага (иако никако нема да им успее да се преправаат многу долго).319 Така било, се разбира, во старите лоши времиња, пред геј-ослободувањето, кога геј-светот сѐ уште бил поларизиран поради поделбата на кралици и трејдови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
САЗДО: И не ви пречи дека знае кој е вистинскиот виновник за смртта на вашата снаа?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
И, тие тоа го знаат и го користат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го знаев напамет ходникот и мајсторот за варосување кој влечкаше дебела скала.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Затоа таа ноќ се задоволи ѕвонејќи само во Сарагоса, но поспаната баба без возбудување му одговори дека Марија си заминала по ручекот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најголемиот број на творци ова го знаат многу добро.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кој тоа може да го знае?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
За личност која беше толку срамежлива, толку на дистанца и далеку од сѐ лично, ова физичко покажување на топлина и блискост претставуваше претерување, или можеби премолчено простување, но јас тоа во тој момент не го знаев. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 210 Иако уште 1980-та, во песната со наслов “што ќе биде со уморниот патник...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А пак оној Симон, таков каков што го знам, ѝ рекол: Кога ќе се крене ѕидот, ѝ рекол, ќе можеме да го пуштаме Гаро од синџирот и дење!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ќе прекинам некој доаѓа. Поштар, не оној што го знам туку нов и непознат, поинаков од вчерашниот, со пајажина на модроцврени капилари пред очите со набабрен десен колк со мирис на кожено палто штотуку симнато од рамениците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ама не го знам името на плоштадот, како навистина да бев пристигнала на плоштад во Будимпешта и се бев загубила зашто не му го знам името; таму каде што едно име е еден плоштад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пелагија тоа најдобро го знае и ѝ кажува на мајката Перса со топол глас Во најубавите години Богородица истури гнев врз мојата Добра и врз мене, рано ја загубивме нашата мајка, не беше сведок на сеопштиот срам, а натаму низ животот бевме благословени со неколку мајки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Утредента не размислував многу за тоа, но кога влегов во уредот го гледам Стен Вилис како се загледал низ прозорецот, онака среде ден, па му велам, да се обложиме дека знам на што мислиш, а тој ми вели дека сонувал нешто ноќеска, и пред да ми го раскаже сонот, јас веќе го знаев.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ама, нека го знаат и ова: не им го оставам Дедо Мраз!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Тој е водачот, Крвник го викаат, а вистинското име никој не му го знае, - шепна дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не сум ни јас неговата и тој го знае тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Затоа што позгоден фраер не сте виделе! – ги пресече Весна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Мамо“, реков. „Не ми зборувај за ништо што веќе не го знам”, рече таа. Не плачеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој, онаков каков што го знаев, насмевнат, спокоен, во познатата блуза без медали.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе прашаш, палатот на падишахот, фала богу, секој го знае.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој збор одамна го имам научено и многу добро му го знам значењето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потем продолжува мирно, тивко како за себеси да потврдува нешто, што одамна го знае.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сепак не сум волшебник. Секој што сонува е волшебник.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Знаете, едно пони многу добро го знае својот јавач и не беше невообичаено што кафеавите понија на пасиштата и оние во шталите, му се потсмеваа на Семовото пони затоа што го јаваше свирач на гитара, а не некој весел, вистински каубој од глава до петици кој пцуе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Младиот господин живее сам. – Тоа го знам – ѝ рече тој. – Не живее тука, туку понекогаш доаѓа, зар не?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бате Јоле на тоа многу се лутеше, ама до ден денешен Јолета наш секаде каде што го знаат, го знаат како Јоле Ослето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Исто така Темпо бил предупреден да „не се оддаваат никакви војнички тајни, туку само она општо што е нужно да го знаат како сојузници.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Потоа почна да се смалува, дојде во возраста на која не го знаев, возраста од годините пред да се родам; се смалуваше сѐ повеќе и повеќе, на крајот станувајќи цицалче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се врати сличен на живо стебло со испреплетени ветки, го разгоре огнот и го помоли бедниот Герасим од Побожјане, домазет во нашето село, да раскажува за старите времиња: минал многу свет, го знае минатото. И рече дека нема веќе спиење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа го знаеме и по надвикувањето на првите петли, а и по долгото чекање да згасне веќе еднаш виделината во куќата на кметот. И згасна.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но тој го сака, го знае сето она од што е поезијата, изворите на животот на битието.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Го сакам и јас, иако не го знам, - ми рече Додо. – И тебе Пупи Паф.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но, да го знаев тогаш она што го знам сега – односно, дека самиот наслов на предметот ќе го чини Универзитетот на Мичиген речиси онолку време и напор да го брани колку што му требаше за да си ја одбрани доследната примена на позитивната дискриминација во своите приемни политики – сигурно ќе го наречев некако поинаку. ‌Меѓутоа, откако почна контроверзијата, веќе беше предоцна да му се менува името на предметот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дискурсот што го промовира целата таа гро­зо­морно анахрона булумента наоколу, која жи­рира, дели награди и објавува книги според единствената, комесарска, метода што ја знаат и според критериуми патриотски т.е. идеолошки т.е. никакви т.е. полоши и од никакви затоа што со никаквите барем владее случајот, за раз­лика од оваа мрачна културна ентропија што ни ја нудат новите наци-идеолози, е дискурс архаичен, полн со патос, плачливо самосожалувачки, екстремно нелуциден и здодевен, но којшто, од друга страна, на некој чуден начин е ефикасен и опасен затоа што оперира со најпризем­ните (најмалку интелектуални и кои најчесто се гола пропагандна содржина, што така добро го знаат разуверените Сербо-Кроати) пориви на човечкиот дух: идеализмот, морализмот и ресентиманот, три најстрашни духовни гревови од кои особено интелектуалецот, според Слотердијк, мора да се чува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Ете, произлезе дека е подобро што не сум го знаела татка си, инаку ќе требаше и јас да бегам од него“, го заврши мајка ми со шега тоа спомнување на божемната роднина).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И оние врз кои паѓа и оние врз кои не паѓа ниедна светлина - тоа добро го знаат!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во просторијата се појави Иле Маленко – Брзакот, онаков каков што сите го знаеја, но сега со рацете на грбот, во лисици, со изразито набрано чело и оѕверен поглед; подзастана, брзо подпогледна в лево и в десно и, бидејќи во недоумица, не се помрдна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Беа стасани на целта, да. Рибарот тоа го знаеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се потврдува тоа што веќе го знам: младичот е здрав, само има слаба циркулација; грижливата мајка го препила со црно кафе, но младичот е здрав, и најдобро би било со еден удар да го истераат од кревет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но јас, треба да речам, заминав и заради уште нешто, нешто што ќе треба да се објасни - зовот на мојот предок, големиот добротвор Никола Поцо, чие име го знам, а само малку од делата кои сакам да ги запознам и, ако е можно, да ги повторам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога јагулите го знаат патот, зошто луѓето го заборавиле?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Ти го знаеше тоа, Винстоне“, рече О'Брајан. „Немој да се самозалажуваш. Знаеше, отсекогаш знаеше.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
7 И за крај на оваа искрена, добронамерна и етичка критика на плиткоста, возгордеаноста без покритие и карактерната расипаност на судиите, би го навеле брилијантниот пасус на Б.Паскал, 7.  An Historical Introduction to Western Constitutional Law – 1995, во превод на македонски како: Историски вовед во Западното уставно право; Табернакул; Скопје, 2010; стр. 93 и 95.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Си приши во облеката и еден голем златник што ѝ го беше дал свекорот пред крајот од својот живот, велејќи ѝ: – Ќерко моја, јас си го знам добро умот на мојот син.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Андон замолчи за миг, премислувајќи нешто, потоа причека да замине келнерот кој во меѓувреме им го донесе виното, и во шепот, како за себе, продолжи: „Да, јас тоа го знаев, но ме изненади неговата смелост тој, нејзиниот маж, нашиот Стево, да ми го каже тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тие вдовици и сирачиња веќе самата мисла на нив го жештеше!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но Арсо Арнаутче не ги подал рацете како што очекувал Лозан Перуника, да ја прегрне, да ја здроби со машката набрекнатост, да ја ослободи, а и себеси, од маката на копнежот и од копнежот на исчекувањата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само не мораше да одговори зашто Петре прво ќе го прашаше: „Ова ти го знаеш или не го знаеш?“ Попот понекогаш му велеше: „Уха, го знам“, или ако не беше сигурен ќе кажеше што знае.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А јас тоа го знам добро, секој човек има по еден пресуден ден во животот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ж: Ама баш најпоследното нешто?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кој не го знае Дучета барабанџијата во Прилеп?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со недозараснатат рана на слабината, со тешки реденици на себе и тежок од нанаспаност, повеќе созреан отколку престарен, во обрач на турски пушки и топови, не сам туку со неколкумина од последните востаници, Питу Гули го знаел веќе крајот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа го знаеле старците, оние што верувале во прикаските донесени од Брсјаците и Мијаците со доселувањето нивно на престариот камен во оваа земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го знаеш пократкиот пат до утрото, само сврти десно од погледот па лево од паметот. Тука сме. Веднаш до знакот „не проаѓа“.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Ја прашав да не случајно го знае Стомачето и ѝ раскажав дека ми беше дечко и дека живеев со него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Човекот им е во срцето, - го знаат тие неговото лично, несреќно лице.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа нека го знае султанот, нека го знае и целиот свет...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дури едни не го знаат редот ни гласовите на црковното пеење, други немаат други условија што се бараат од еден свешченик.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Новоговорот беше базиран врз англискиот јазик, онаков каков што го знаеме сега, иако многу од новоговорните реченици, дури и кога не содржеа новосоздадени зборови, би биле одвај разбирливи за човек што го говори денешниот англиски јазик.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште еднаш ме измами некоја сила од некој кој ние не му го знаеме местото и големината или некоја сила што и без наша волја се создава во нас и не фрла од кошмар во кошмар .
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Си го знае својот вечен пат... Така и ние.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Две години затвор во Кожани. Кога си дојде дома, ми рече: - Јас, Ристанке, ќе си одам во Америка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ама исто така ми беше јасно дека моите шанси се поголеми откако оној „еден ден”, стана „една среда”, иако не ми олесни туку дури ми беше и потешко.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По два дена ќе биде осми август, Света Петка, и тој уште сега се мачеше, тоа го знаев, како ќе го помине тој ден без работа доколку жена му го преколнува да не работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но јас го знам лекот а ти нема да се согласиш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој вози такси и напамет го знае тајмингот на семафорите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Насади ги под прав агол, без агломер, со добра волја и, ако ги негуваш по правилата на геометријата, секогаш ќе можеш да им го пресметаш периметарот за да бидеш внатре во него, зашто го знаеш дијаметарот на рачињата што гушкаат и ноџињата што цупкаат околу тебе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ами, како дошол, браче Јоне, вели Уља, кога ние го знаеме во Америка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Над куќата растеше дрво (не му го знаевме името).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Му го знаеја и маалото, и куќата, и портата, и одамна упокоената жена, и петте деца, едно на друго до рамењата, и кучето му го знаеја и бунарот во дворот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Судбината секогаш си го знае својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дом е онаму каде што ја “спуштате” главата. Groucho Marx Дом како Место Да се биде дома значи да се биде во позната околина - и скоро како дома, значи нешто различно за секој читател на овој текст, иако сите ние го знаеме чувството што е поврзано со 24 okno.mk тоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Беше... го знаеш ли новоговорниот збор „добромислечка“?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Миха го знаеше сето тоа, дали го насетуваше или го наслушуваше не е важно, но во секој случај го чувствуваше како приопашка, која итрите деца му ја прикачуваат на маалскиот будалетинка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Нема никаква разлика помеѓу тоа дали сум жив, како сега, или мртов, бидејќи тоа не можам да го знам.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Работела како редактор, таму де, кај што се печатат книгите, вие повеќе знаете тоа како се вика, а и од таму го знае и татко ти.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Пијан е.“ „Пијан е роден“, суво ја утеши Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога ги гледаше како се загледуваат низ прозорецот, тој го знаеше она, што го сеќаваа притоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
АНДРЕЈА: Го знае Скопје поарно од сите нас заедно кои сме родени овде. Не. Симон е шпион.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Беше тоа доста време, дотогаш сигурно ќе може да ја сврши и работата, за која беше дојден, а за дванаесет до петнаесет дена времето сигурно ќе разјужи и тој според некаква направа во себе речиси со сигурност го знаеше тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сепак термодинамиката, а тоа Карно добро го знаел, не дава целосен опис на најсложените системи, посебно на оние во кои заемодејствата не се слаби како кај молекулите на гасот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Вели и татко му не е противен, па ѓаволот да го знае.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
ЈАКОВ: На секое прашање на кое одговараат со народна мудрост, не го знаат одговорот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тие луѓе од циркусот навистина го доживуваа светот надвор од нивниот круг, околу нивната одбранбена територија како опасен и чуден; сум читал дека сите животни имаат таква одбранбена зона, и дека таа се движи од неколку милиметри кај мравката до три метри кај лавот; тоа дресерите на лавовите добро го знаеја, и должината на нивниот бич беше токму толкава колку што изнесуваше „забранетата зона“ за влегување во просторот на животното.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сите тие го знаеја карактерот на газдата и тивко минуваа крај него, со нем знак на почит.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Молчи змијата, Се таи. Си го знае таа Својот пат Над планини И мориња.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
- Признај дека си горд на мене – му реков, не очекувајќи одговор. Не го ни добив, но го знаев. ***
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, а убијците го знаеле тоа подобро од сите и го користеле токму неговото отсуство за да го сторат науменото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За волја на вистината, повеќемина меѓу обичните луѓе во светот на неврзаните го знаеја Тито, а не ја знаеја Југославија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Каков град, види ја државата бе. Никој не води рачун за ништо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А оти ќе испукаат со првото обување од невестата, тоа и мариовците го знаат, но главно, кога ќе ги обуе тие се убави.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„О, твоето тука убаво го знам“, му велам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еден пријател ми помага, махер за Достоевски, го знае на прсти. - Браво, богами.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
— Јас знам дека е од кај нас, велам, му го знам и селото Загоричани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислел дека ќе го разбере ако веќе не може да го чуе и дека макар со нишнување на главата ќе му одговори. - По него ли дојде?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Туку, што ќе правиш, домаќин ти е... И тоа ти го нарекле наречниците.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Голема, вика, толку шо чавките коа ќе се стават на џамијата, чапкат на ѕвездите со клуновето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Би било добро да го знам почетокот, коренот, темелите кога веќе неможам да го знам крајот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Пелагија малку по малку навлегуваше во светот на Дончо, во неговата подготвеност за на училиште и веднаш заклучи дека и тоа е умно колку и нејзината Пеличка, ама она што го знаеше самиот го откривал талкајќи низ стопанството, а изгледа мајка му ни малку не се интересирала да дотура во тоа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И што ќе правиш ти по десет години?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Мојата мајка? (А бре со овој, нит’ го знам - нит’ сум го видел, да не излеземе роднини, којзнае...).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Моите париски домаќини, овдешни долгогодишни работници, кои веќе имаа деца што одат на училиште, или се веќе подготвени за тоа, велат дека би сакале нивните деца да го знаат нашиот јазик и нашата историја и дека во нивните домови бараат да имаат катче од убавините на родниот крај и да ја слушаат „Билјана платно белеше...“
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас го знаев сето тоа и свесно прифатив да бидам жртва.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа и Ак добро го знае, и затоа веќе не држи многу до веродостојноста на сопствената акција, туку до играњето на самата акција, до играњето на улогата - измамата е всушност играта.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Така што ќе го земеме нивниот хардвер, и ќе го направиме она што најдобро го знаеме, ќе изработиме софтвер за него.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Едо уште изгледаше бледо и изморено, но на Али му помагаше доволно овој да види дека има работа со младич кој што овој занает го знае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кандински и Кле, големите претставници на апстракцијата на почетокот на модерната, тоа сѐ уште го знаеја и проживуваа. Колку само има чистота кај Кле!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„Господ Седржителот, кога го создавал светот, водел сметка и во непознатото да стави зрно познато, за да можеме да го именуваме“, рече и продолжи медот да се излева од устата негова: „Зарем кога ќе сретнеш непознат човек, не те потсетува тој, по одот, или по некој дел од телото свое, или по гласот на некој што претходно си го знаел?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како да ја ослободиме птицата од загатката Онаа загатка што прашува: „Зад облаците какви се планините на сонот“! (И да го знае одговорот, зар ќе ја реши тајната)? 1991 год.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Луѓето го погледнувале Илка во очите, во јазикот, го пофаќале за челото, за рацете, нозете, и секој прдлагал некој лек што го знаел или претпоставувал дека може да му помогне.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ние прилепчани многу добро го знаеме, порано како четник и ајдут, сега како грабач на туѓи имоти и „народен претставител“.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Винстон го знаеше човекот од видување, иако не знаеше ништо повеќе за него освен дека се наоѓа на некоја значајна функција во Одделот за проза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше потреба, не толку можеби да ми каже сѐ што е лошо во врска со семејството Поцо, колку дека ги знае минатите настани и луѓето што учествувале во тие настани; дека го знае почетокот на настаните и дека го знае нивниот крај; дека никој не знае подобро и повеќе од него. Тоа, впрочем, беше и точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сепак не можам да го замислам пинаков отколку што го знаев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Или ако знаела нешто што тие не го знаат, била должна да им го соопшти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ние тоа си го знаевме со човекот мој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не знам дали тоа ќе се случи денес или многу подоцна, тоа го знае само Севишниот, но кога и да се случи, мило мое, прочитај го ова што ти го оставам како единствено наследство што можеш да го имаш од мене и пристапи ми на судниот ден како дете кое за прв пат се соочува со животот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Оти има по планините лоши луѓе како Толета шо го рече сам, та го знајте и вие, го знае и царот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му се брзало на убиецот. Прстенот од ногата е најден на самото место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Понекогаш ќе се штрекне од некој чуден, непознат глас, на кој не му го знае потеклото и кој го збунува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јас тоа го знаев, но знаев и што може, и колку може.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
-Нападот е најдобра одбрана, тоа го знам – рече Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Птицата коби врз својот пород човекот не си го знае патот додека тагата и дождот влегуваат во пејзажот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тој веројатно и на небото се шета лево-десно. Кај не го знае!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Првите мои чекори беа сврзани со основаното од нас списание “Сатирикон” и јас досега го сакам како сопствено дете, тоа прекрасно, весело списание. (Годишна претплата 6 рубли, полугодишна - 3 рубли.) Неговиот успех напола беше мој успех, јас сега со гордост можам да речам дека редок е културниот човек кој не го знае нашиот “Сатирикон” (годишно 6 рубли, полугодишно 3 рубли.) Но, на ова место јас � приоѓам на најдоцната, најблиска ера и нема да речам, но секој ќе сфати зашто јас на ова место смолкнувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа го знам и без тебе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Океанија нема главен град, а нејзиниот титуларен шеф е човек чие живеалиште никој не го знае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наеднаш чиниш тој простор беше му го позел; тој простор чиниш уште пред тоа, пред тој да може да го знае тоа, беше му го украл сиот негов здив во своите недогледни глобочини, со мирна невидена плавна синевина, што го исполни сето растојание меѓу бескрајните брегови на неговиот поглед и простор беше го повлекол сиот него кон себеси, кон својата шир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па и тоа да бевме, пак ќе знаевме чиј сме, ќе си го знаевме стопанот, му велам, се дерам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
-Знаете сè, и покрај тоа што имам впечаток дека непрекинато губиме...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеби така шумоли ракијата во ловците, ги грее, ги распалува и им го претставува светот поинаков отколку што го виделе и што го знаеле.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сакам да го знам тоа, да го предупредам, зашто и ние имаме свои искуства, и нашата работа има свои правила што би можел да му ги кажам нему, на мојот наследник кој засега сè уште е непознат и кој си игра со другите како волк во јагнешка кожа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Текстот на овој пруски патописец го знаев од порано, но сега целата моја ситуација беше поинаква, така што, имав потреба пак да го прочитам. Го читав со трепет.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој знаел дека речиси сите уапсени немале врска со солунските атентатори, но го знаел и тоа дека голем број од нив имале врска со Македонската револуционерна организација, иако немал конкретни докази да ги испрати на суд.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Па знам како му одеше проодувањето на нашиот син Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иван Иванович има големи изразни очи со боја на тутун и устата малку му наликува на буквата ижица, Иван Никифорович има мали, жолтеникави очи, кои сосема се губат меѓу густите веѓи и дебелите образи, и носот му е како зрела слива.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Братучед ми Мурад седеше на убав, бел коњ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Според она што го знаеја сите, ние сè уште бевме во старата земја каде што, барем според она што го велеа нашите соседи, припаѓавме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овој пак, не гледаше во купувачот туку во неговите пари, па немаше можност ни да го препознае ако воопшто го знаел дека постои.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Постојано сретнував Американци, можев совршено да го читам планот на Њујорк, го знаев на памет и возниот ред на американските возови, бидејќи од таму порачував каталози, тоа беше моја најомилена забава.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Го знаев тоа, и самиот сум го осетил, дека онаа светлина и свечена големина и раскош на сликите што се запаметиле од детството или од младоста, не соодветствува на стварноста во која сѐ е со неизбежната и единствената можна мерка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Попот и Васил му раскажаа од почеток до крај, Анѓа ги дополни за зулумите од прилепскиот кадија со своето ропство кај него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Имаше голема мистерија во сето тоа, имаше нешто што јас не го знаев и не требаше да го дознаам – тоа ми беше јасно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сепак тие го знае уште како дете и ги познаваа и неговите.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа што добро го знае германскиот јазик секако ќе ѝ биде од корист.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не се ни насмевна. Отстапи, потоа застана на прагот завртена кон мене со грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поважни му беа разговорите со луѓе кои го знаат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа за нас му беше прво на даскалот и до Василица ние веќе знаевме доста букви, а го знаевме и Оченашето и неколку песнички.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но да ги прашале во тоа време што правеле, зошто се решавале за тие решенија и кој ефект сакале да го постигнат, сигурно ќе одговореле нешто, макар и на јазикот на стилот во кој работеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Двајцата го знаеја секој пејач - мислам пејачите за кои никој порано не чул - и постојано ги обиколуваа продавниците со плочи барајќи некои стари или приватни изданија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нетот стана прозорец на светот од него ни падна и наталитетот и сите шмизли го знаат редот па блицови фрштат во тоалетот Бог да го бие тој свет виртуелен живот компјутерски, извитоперен семејство збрано, ручек се тура трошки се ронат на тастатура Бутови, дојки, линкови од Цеца тетки у години бркаат деца врие манијаци, стари педофили женети дртала демнат по профили
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тој го знае моето минато и затоа тој ме сака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако вистински беа справедливи и ако навистина си го знаеја занаетот, не ќе им требаше да измислат коцкасти шапки – оти големината на нивната ’наука’ би била дос- тојна за почит самата по себе.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Имаш право. Хибриди на креацијата ја возат релацијата. нурната во обично небо птица со златест сјај сонувачи ја зборат ликот не и го знаат но златен пердув наутро им ѕирка од газ „Успехот танцувал сред беспрекорна насмевка“ Margina #19-20 [1995] | okno.mk 65
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Лео Берсани јако го пренесува чувството на геј-посраменост поради неминовната пропаст на геј-мажественоста упатувајќи на „класичното спуштање: влегува буч во бар и се топори наоблечен во кожа, зинува и звучи ко пешован, те носи дома, каде што првата работа што ја гледаш му се сите дела од Џејн Остин, те легнува на кревет и – и другото го знаеш“.320
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На внимание на Г. Клод Диран, од изданијата Фајар Господине, Времето на издавачот е, јас тоа добро го знам, мошне драгоцено; затоа ве молам простете што сакам да ви одземам неколку мига.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И двајцата го знаеме тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неколку дена потоа бледото февруарско сонце почна да го топи снегот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа јас не го знаев, ама ми го кажа еден наш. Пред да умре.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Не треба да се тревожиш. Амбициите на Хитлер не можат да се остварат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се надевам дека нема да биде така, како што сите се плашиме дека може да биде.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Без размислување ми одговори: Помеѓу сонот и она што не е сон понекогаш нема граница. Го знаеш тоа и самиот – господар си на соништата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Само за кратко време!“, ќе додадеше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знам дали тоа ќе се случи денес или многу подоцна, тоа го знае само Севишниот, но кога и да се случи, мило мое, прочитај го ова што ти го оставам како единствено наследство што можеш да го имаш од мене и пристапи ми на судниот ден како дете кое за прв пат се соочува со животот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние го знаевме непогрешливо редот на Мајкиното кажување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сето тоа го знаеше, и сепак, звуците ја имаа таа сила да ја раздвижат крвта на осаменикот со пријатна илузија за она што најмногу не му недостасува и за што страдањето вака тешко се поднесува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И Тода, и Бисера, и поп Петко го знаеја тоа дека домаќин на село, кој нема барем еден ќереп покривач над глава, тој не се смета за домаќин.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И професорите го знаеја тоа. Оценките веќе беа формирани.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Митре го знам откако знам за себе.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
- Го знаев тоа и пред да те прашам - рече таа и продолжи да ги составува со иглата разделените делови на здолништето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Џиновски беше тој страв и ужасно темна беше таа ноќ околу нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Некогаш се мисли со срце, како што може да се чувствува со мозок: тоа го знам, јас, кој сум имал и пријатели и жени колку што сум сакал.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тогаш не го знаев сето тоа, не ја познавав во детали технологијата на власта; но со интуиција (тоа прекрасно орудие за сознание само на младиот човек), чувствував дека не треба да го потпишам формуларот на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Прстот на судбината му покажувал по која врвица да чекори? Можеби. Кој го знаел тоа!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го знаев тоа и секогаш им велев на моиве.... – побрза да се пофали старешината.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога ќе излезат од вода, од гаќите и од под гаќите им капат само промашувања.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Зашто тој бил иднината на животот - старите се само стари и мртви пред да умрат, тој и неговите врсници ќе го обновуваат животот, плодоносци со живо семе во живо месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По таванските скали се искачи прво на терасата што служеше за сушење на алишта, а потоа на покривот од куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти велам: што сè правеше тој во тоа време неговото, тоа ни сам господ Бог не го знае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
РАЈНА: Остави! ЕВТО: Ќе го оставам гол меѓу мечки! Ме распрашуваше Киро дали го знам Ангеле. Реков не.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Подготвен сум да се обложам дека многу од вас си велат себеси дека го познаваат сопствениот јазик.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Не можам, се бранел попот и ги вртел кон нив дланките како да сакал да ги одбие од себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во Женева, кадешто доживеав откровение, не на Калвин, се разбира, туку на Вергилиј и Тацит?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Чана како да беше откриена во нешто што не треба никој да го знае, ѝ се рашета крвта по лицето, очите ѝ затрепкаа, а од устата иако се отвораше и затвораше, не излезе глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Побудите поради кои човек сака да го знаат како родител на некое дете треба да се преиспитуваат секогаш – како побудата на Крафорд да добие публицитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вистина, тој не е баш најпознат како дувач на стакло, го работел тоа како хоби, и се сомневам дека некој го знае тоа - а овој пехар е последното нашто што тој го направил.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Што е ова? - Прочитај и потпиши. - Извини, ама јас слабо читам. Скоро не го знам грчкото писмо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ајде пиши да те видам! - Јас тоа лајно не го знам.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Можеби едноставно биле нурнати во материјалниот речник на стилот што го обработувале толку умешно и зналски.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Толе проведувајќи го времето постојано во природата меѓу животните и птиците, им го знаеше нивниот немушт говор и ги имитираше: кога ќе зарикаше како магаре, сите магариња што ќе го чуеа во селото рикаа; кога ќе замукаше, како крава, сите крави мукаа; кога ќе залаеше како куче, се одѕвиваа кучињата; кога ќе замјаукаше, се одѕвиваа мачките; кога ќе закукаше, му се јавуваше кукавица.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Голо цицалче кое плаче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не забележуваш, дури и она што го знаеме тој го обвиткува во магла“ рече, а откако изгледа се исплаши дека кажала и премногу сепак замолча.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Или ваквиот впечаток го црпам од она негово заканувачко ако... ако ... што одвај може да се наслушне додека го повторува и чие што значење само тој го знае!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Има ли нешто такво? Може ли да има?“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Еден млад човек, кој седеше покрај пијаното, рече: „Тоа го знаеме сите, но не знаеме како работите да се сменат, а да не тргнат на полошо.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се разбира, јас сето ова го знаев од брат ми и со нетрпение чекав да проверам дали е баш така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега зачекорувал во седумнаесеттата и зреел поинаку отколку што можел тоа да го знае пред поаѓањето од Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа тој подобро го знаел од нив.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Да не даде гаспод да се изгубите по бели друмови. Светот е за оние што го знаат патот. За друтите е затвор. (Пауза)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Вплеткувањето на другиот, кого можеби веќе не смееме да го нарекуваме „читател”, е нужен иако секогаш неизвесен против-потпис. Тој секогаш мора да биде непретпоставлив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но потоа станал сирак и раснел од куќа во куќа, бил без мајка и без татко, и секој со малку љубов можел да му биде родител.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Шо има чудно? — го прекина Неда разговорот и ги зеде торбите со ѓумовите — зашто веќе тоа го знаеше. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сето време додека татко ти се мачеше и стенкаше со топлата печка во рацете, ти трчаше околу него, повеќе му смеќаваше одошто да му помогнеш, а кога најпосле големата преселба на годишните времиња беше извршена, се врати од дворот и застана пред татка си.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го знаев, ама не како што го знаеше таа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Знам тато, три илјади метри не е за потценување. Тоа и јас го знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не се симна на Сен-Силпис, тоа го знаев уште пред возот да почне да кочи, тука е онаа подготвеност на патниците, особено на жените кои нервозно ги проверуваат пакетите, го затегнуваат капутот или гледаат отстрана кога стануваат за да ги избегнат колената во оној момент кога губитокот на брзината ги врзува и заглупува телата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А зошто да буричкаме по минатото? – Ако си го знаат добро минатото, подобро ќе си ја контролираат иднината! – дополни Татко. – Еден ден, кога ќе нè нема, можеби по природен пат ќе си дојдат до старите вистини, без притисокот на новите! – коментираше Мајка. – Можеби имаш право.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас тоа го знам и не ѝ вртам грб.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Со неа и на неа си умре Сане Сандин, што од јад што од глад, на наши очи, без пензија, зашто не плаќал пензиско ни во српско, ни во бугарско, ни во наше време, зашто не го знаел законот Сане Сандин, наречен Сане Амалино.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еден господ, што се вели, и неговата слаба душа тоа го знаеја.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа тие не го знаеја. А нивното незнаење нејзе ѝ беше најмала грижа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
После, кога ми дојде мене редот, откако таа си го положи испитот, го знаев само првото прашање.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тогаш ми раскажа, иако јас сето тоа го знаев поинаку, онака како што го раскажуваа денгубите старци во Кукулино, не ќе си ја смират ли душата со туѓи гревови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Татко му, Мустафа-паша бег, не го знаеше тоа баш најдобро и затоа славата му избега, покрај браќата Иса-бег и Паша-бег.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Господе, си реков, во кој живот и со кој благослов се наоѓам во овој предел, дали јас бев тука или сега првпат доаѓам, а пределот го знам?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ами изборот мој падна, деца, на еден човек, кого може вие малку го знајте, ако и добро да го познавате.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А, Наум? Ах, само да го знаеше ти него. Чуда можеше тој да направи со тие негови вредни раце. За сѐ го бидуваше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Во минатото (пишуваше таму), пред славната Револуција, Лондон не беше овој убав град што го знаеме денес.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако си созреал, ќе го знаеш тоа. А ако си јагурида, тогаш ... Магарштина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама, вистински би се препалил да го знаеше и ова: илјада и петстотини јаничари беа пуштени по Румелија и тие требаше да испофаќаат и донесат назад во Турција уште двапати по толку млади робови на околу петнаесет години, што ќе ги држат после под строг надзор уште шест години, додека да станат јаки, скромни и послушни.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таа си го тера само тоа што го знае.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа брзо почна да се оградува велејќи дека тој не го по ништо лошо не го знаел и ништо не може да тврди, туку, еве, на авторот му прикажува прикаски:
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Разговорот немаше срдечен тон и одеше во некој правец што не го знаев. Но, набрзо го дознав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го знам човекот: што ќе намисли и ќе направи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Не, тој збор не го знаев, но го знам тој вид луѓе, и тоа многу добро.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го знаеш сигурно, туку сега не ти текнува. Ама другар! За компанија - прв!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Нешто подоцна го открив она што од секогаш го знаев: дека ни случајната грешка не може да биде случајна бидејќи сигурно веќе заживеала на некое друго место, во некој друг јазик.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој ѝ е татко на мајка ми, и се вика Благоја, ама сите го знаат по прекарот кој доаѓа од Баже.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Никој не ги забележува моите указанија, никој не го слуша гласот на петелот, никој не го знае модриот прстен на левата рака на продавачот на петли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И еден друг човек се разбуди во мене, вели, некој кого не сум го знаела дотогаш, а постојано живеел во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господинот Сенка со зашилено стапче ја пока­жува не многу прецизната, но затоа огромна фото­графија на Призрак, веројатно настаната по мистериозен пат, бидејќи, тоа сите го знаат, Призрак е отпорен на фотографирање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Будала, - ми вели тој мене. – Тоа јас го знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Барем го знам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нема да им пречи што ќе го знаат притоа и она завивање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ми рекоа дека е во одредот на Јанулис, кого таму сите го знаат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ооо, па не сум знаела дека господинот... - овој пат не го одржа ветувањето и му персираше со господине, со овие зборови сакаше да го поттикне да каже нешто повеќе за себе, што самата не го знаеше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Најдобрите книги, помисли тој, се оние што ти го кажуваат она што веќе го знаеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што се однесува до Виктора, неговиот одговор го знае: „Јас, батка, таквите работи не ги бројам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Не јади штрк телци, а чедо, туку лели ти е страв, бркни го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- И сега? Го постави тоа прашање несвесно и излишно, зашто веќе му го знаеше одговорот, но сепак толку гласно што го слушна и Горда.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
8. Шуми под твоите нозе мртвото лисје од лани не го слушаш се веат над твоето лице надвесените гранки не слушаш од твоите очи занесени ѕвездите светлина пијат и паѓа златниот прав по разбушавените коси ти знаеш те вика само ноќта браната песна што ечи и што ја слушаш сал неа некому да ја речеш и итаат колку ли итаат твоите очи озарени што не го знаат мракот ни тој ги знае нив Очите полни со ѕвезди ја носат пред себе светлината на преболениот стих Побрзај побрзај брзај оваа ноќ е твоја ноќ и песната е новородено дете што не знае да молчи
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Што да кажам, а повторно да не поверувам во сопствената лага.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И обајцата како да се бараа во истиот лавиринт, во балканскиот лавиринт, веру­вајќи дека само заеднички го знаат излезот на спасот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И нека е само поради таа нејасна радост на која не можеме да ѝ ги видиме очите, Иван Степанович ја заслужува нашата длабока почит и благодарност“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Секако дека тоа го знаеше и Онисифор Проказник. И затоа непрекинато молчеше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали од страв, дали од срам или од друго што не го знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оти дома ќе полежат два три месеца, тоа го знаеја сите, но барем главите ќе ги однесат здрави, та иако останат без една нога, една рака, ќе питаат после по селата и ќе се хранат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зарем и мојата имагинација, и човечето создадено од неа, и неговата потресна битка, не се всушност она надворешното, сосема неважното за што обликот ниту знае ниту му е важно да го знае?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ретко кој го знае тоа или пак го интересираат маките што ги тргаш за да живееш така како што мислат дека живееш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа го знае цело село, иако Крмакот истото го предлагаше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Стојче му објасни во кратко на Толета кој е овој човек, и откаде иде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе го водам својот народ за рака додека е сигурен дека го знае патот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од каде можеше да го знае тоа? - се прашував додека одевме накај нејзината Редакција.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Доста ми е воа шо го знам. — И си остана на своето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најновите песни на Анте Поповски го потврдуваат она што го знаеме за неговото пеење, едно и единствено, но и ни дозволуваат да се приближиме троа поблиску до она што досега беше пропуштило да се (пре)создаде како песна...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Саше, - одвај изговорив, - бабата од разурнатата куќа умрела летово, а јас тоа не сум го знаел.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Што е уметноста, тоа го знае само Господ.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И сѐ уште се восхитувам, се прашувам дали е можно, одговорот не го знам, но ти ми го шепнуваш мудро, можно е, сѐ е можно.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
О, потомци, островјани на бесконечноста, љубовта кон вас нè прави неранливи. * * * Немало потреба да се мачиш и да ми пишуваш, сине, зашто мајка, како Исуса, писмо не знае!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- А ти, Бреза, што чекаш, што не туриш кока-кола?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Според тоа колку го знаат мајчиниот јазик, а колку англискиот, излегува дека на нашиве млади дудуци им престои блескава кариера како папагали.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Освен тоа, му кажала дека е девојка на фудбалерот, за кој самиот ми имаше кажано дека многу добро го знае.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Лена не само што не го знаеше вистинскиот мотив на Борко, туку и за самата одлука да се изгради браната дозна од телевизијата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А еден ден дојдоа и Маџирите да пљачкосуваат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Селаните, гледајќи ја сликата, велеа: ”И луѓето се како нив...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа нешто кое го знаев на самиот почеток, а реагирав според тоа што го чувствував во моментот дека треба да го правам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
—Кој го знае, колку нас што не знаат имаме или немаме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа што сама го знаеше и што ѝ имале раскажано други, постари од неа. Тешко се разделувавме од неа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Шо вели? Не? Не го знае? Е, кажи му, кога ќе си оди о, ка се вели таму де живи?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Супер!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога конечно јас го знаев ова, Сновалката веќе беше заминат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Стерлинг го знае нејзиниот брат кој има појачало и тој ни рече дека може да го земеме тоа појачало само ако ја земеме неговата сестра да ни свири тапани”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На неговото викање со мака се разбудувале. Ги калајсувала маглена павлака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брат ми се врати по неколку дена, истиот каков што си го знам, само ми се виде поубав и поголем.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Лажеш. Јас не го знам добро јазикот на овие луѓе. - Не, не лажам. А знаеш ли ти нешто друго?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Откако постенка ја исправи главата и рече, гледајќи во онбашијата: — Зошчо, ефенди, ме клоцаш?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги прекри сите оние ѕидови што се распаѓаа со различни делови од сребрена фолија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можело сѐ да се случи без збор, Лозан Перуника тоа го знаел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа не му рече ништо, иако добро го знаеше одговорот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Обајцата до совршенство го знаат вкусот на непрсканите и нецрвливите јаболка како што знаат дека на уметникот му е најважна подршката од семејството со којашто јаболкарот никогаш не бил скуден.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Личиш на некој кого одамна го немам видено, а во времето кога го знаев беше на твои години.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа е она што го знам: апчиња, бројки, латински наслови.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас тврдам дека патот до таинственото здание на детските сништа, кое плови во ветрова запрега, го знае само јунаков на нашава приказна.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Погледот не си го знае крајот. Светлина насекаде, отсекаде. Не одам никаде, останувам. Пролет.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Но знаел, и постарите можеле тоа да го знаат, дека Онисифор Проказник не ќе им даде да го заколат волето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали ова било така, тоа никој за сигурно не го знае, ама така се зборува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На едно место, во една своја тетратка, по едно пијанство, од не знам какви причини, сум запишал: Тешко на оној кој знае да чита само затоа што претходно ги изучил сите букви и знаци на јазикот од кој чита; блазе си му на оној кој знае да чита и без претходно да го знае значењето на знаците; само тој вистински чита.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Со белењето на косата почнува човековата зрелост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Треперам и не знам што ќе речеш кога ќе споменам дека ѝ го знаев и името, кое пред тоа никогаш не бев го чул.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но ти си гавран, ние тоа го знаеме, писна смеата на зелените очи од мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Не може да е ништо. Го знам јас него, не збеснува туку-така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во публиката ќе имаше многу геј-мажи што си го знаеја филмон наизуст и ќе ги изговараа репликите усогласени едни со други и со глумицата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Имено, според она што јас го знам, не станува збор за „кршење на авторски права” туку за обично приватно недоразбирање во коешто твојата суета навлегла во некои ирационални или деструктивни сфери.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кој го знае јазикот на каменот знае дека Куско ќе остане големо собиралиште на молкот на поколенијата со многу исполегнати извичници и сал по некој исправен прашалник.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И дека на крајот од плоштадот започнува мостот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Фараонот О, о, застана! Мириса на клаустрофобија. Тој е среќен.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А лекот го нашле, ете, пак кај нас, кај народот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ја барам Гертруда,“ рече Рајнер. „Презимето не ѝ го знам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кој го знае тоа, тој ја знае суштината на постоењето. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа и ние, децата, го знаевме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кејтеновиот син, разбирајќи ја мојата мисла, рече: - Слушај Леме, слушај мало будалче, - ме прекори, ова место никој не го знае освен тебе и никој не смее да го има додека не го заслужи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Квечерина Не е дека ме јалови рана изутрина дека се тутулам в черги од бучната надојдина низ прозорот од танките стапалки што ги гибаат земјините сводови, оти не сум го знаел ни самиот свод небесен; Не е дека ноќта не ја доимувам од што е ноќно одбојно премрежје, не оти не сеќавам раце- отворени премлади булки.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Не знам точно дали приказнава започнува во вторник или петок ама сигурен сум дека беше тоа еден пазарен ден во Битола, а во Битола само вторниците и петоците е пазар, тоа сите битолчани, а и многу небитолчани го знаат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа го знаеше уште со првиот поглед кон долинката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ние тоа го знаеме, седум години се занимававме се жалост заради Нантер.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ни самиот не можеше да поверува дека неговата најголема желба му се остварила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој, не ти, се оженил со неа. Тоа го знам.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тоа ливче учевме да читаме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не му го знаеме трагот, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го знаете Кара? - Перо-Кара го знаеме, ама те знаеме и тебе, - се смееше Коче.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас ти реков дека веќе го знаеш одговорот. Сите го знаат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Борбите се водеа во нашите места. Тоа го знаевме и пред да не одведат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ти не го знаеш, брат Арсо, каков е, што ќе заповеда тој, како бог... (Го остава дикелот и си ја брише потта.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОП ЈАНЧЕ: Тоа и без да ни го кажеш го знам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Стариот слепец од Кападокија му одговорил: „Тешко на оној кој знае да чита само затоа што претходно ги изучил сите букви и знаци на јазикот од кој чита; блазе си му на оној кој знае да чита и без претходно да го знае значењето на знаците; само тој вистински чита.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Го знам – се пофали. – Старото име му е Крчишта. Нели? - Така е. И таму ќе одиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А и да престанам не смеам зашто оној момент кога ќе се смирам на едно место, тоа некако сигурно го знам, во тој момент ќе почнам да тонам како во живо блато.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Неговиот мотив е дека доколку ние мислиме дека јазичните игри секогаш би требало да бидат ограничени од правилата, тоа би значело дека повторно би ја прифатиле идејата на Tractatus-от за фиксирани правила кои лежат во основата на јазикот, или поопшто земено, на еден поим за смислата на изразите кој е објективно детерминиран, независно од употребата која им ја наметнуваат говорниците на јазикот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во таа смисла, тие меѓусебно се дефинираат“, и „се сомневам дека некоја личност може да го знае значењето на само еден од овој биполарен пар а да не го знае значењето на другиот“.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во улицата го знаеја под името Белчо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таков го знаевме Мише Сечко, таков го паметиме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
ФРОСА: Не сум го знаела стрика Котета дека бил ваков изелговолкот...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Винстон го знаеше тоа, се разбира. Тој се насмевна, се надеваше, со разбирање, немајќи доверба во себе за да проговори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Како не го знам бе. Па тој дури и телевизија отвори.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сарафовци се накиселија, но однапред го знаеја Ѓорчевиот став, та ништо нѐ ги изненади.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Кој е тој гроб?“ „Светот...“ „Како така?“ „Така... светот е од сите гробови - најголем гроб; кој заскитал во него - тој го знае...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таа поткрепата ја има во Мурџо кој постојано е крај неа и внатре освен кога легнуваат со Пелагија во креветот, тогаш си го знае местото - надвор, во куќичката крај оградата на фабриката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Кај го знам јас Толета, кој е тој Толе шо го барате вие од мене?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само не викај, не сакам Ребека да нè чуе. - И јас око не склопив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И тој го знае и селото и селаните на прсти.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не постои ништо во врска со Екстази и со ова движење во Европа, што Херман не го знае.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сестро моја…,“ како со кажувањето на сродството да ја кажуваше сета моја судбина, сето она што го знаеше и не го знаеше, и плачеше меѓу изговарањето на сродството, го оплакуваше она што го искажуваше изговарајќи го тоа „сестро моја“. Ме бакна во челото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И криво им беше дека јас - незнамитисот - добро им го знам јазикот и нивните книги.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но, зарем тој не го знае тоа?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Направи мала пауза во кажувањето, забришувајќи си го челото од потта со долниот дел од ракавот на сакото, и продолжи: “Еднаш Стево ми го кажа тоа што јас одамна го знаев, дека госпоѓата не му палела.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А тие го знаат моето место во сферата на духот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знам, меѓутоа, што правев за тоа време, каде и како живеев тие осум години, но тоа го знам апстрактно, делумно како некој друг да ми раскажувал спомени во кои верувам, но кои всушност не ги поседувам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Господи боже, тоа никој освен мојата фамилија не го знае.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се разбира, го знаат тие животот, го сакаат, го љубат животот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Какви сѐ не тајни го поврзуваат Рибинск со Белото Море, тоа не го знаеле дури ниту оние коишто најмногу страдале во тие краишта.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Излезе од сандакот онаков каков што го знаев: во црнозеленикаво палто, неизбричен и бос.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Подобро да не го знаете, - рече дедо Лико и сепак не се воздржа да не почне да кажува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Човекот ја произведува и покрај тоа што го знае она што го формулирал англискиот писател Киплинг: „Кога стомакот те боли не ти помага славата“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога би го знаела ова Европската Унија ќе нѐ прими – ние сме без мираз!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
ПАРАСКЕВА: Од каде го знаеш нашево семејство?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Еден ден дојде Атанас кај Бешот во Полчишта и овој го одведе на она исто чешмиче на Торневата нива каде се расправи Толе со онбашијата и откаде тргна со него и Бојко Паленѕов.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таму не се познаваме. Тоа го знае и Авни.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дишеше шумно низ нос, не во исчекување да станам и да го доведам до местото за кое беше уверен дека го знам, дека привремено е моја тајна, туку во занес на човек од кого ништо не може да се сокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Остануваат некои зборови, слики, бескрајното чекање на нешто (чувствуваш?) неизбежно, нечие доаѓање, ѕвонење на телефонот, адреналин, будењето на мрачниот ѕвер, убиство на времето, ненадејно отворање на вратата... остануваат валканобелите ѕидови обременети со тишина, ги голтаат погледите и те оставаат самиот на себеси, безброј прашинести утра кога се откажуваш од својата НАМЕРА, а стакленото око ти го нацелало грбот, подготвено да го испука бесмислениот истрел... остануваат меките, пренатални допири на темнината, ококорените, црни пукнатини на времето меѓу скаменетите бранови на празнината, пополноќните прошетки низ мртвиот град и она скокотливо чувство на необјаснива слобода што ја чувствуваш додека чекориш по пустите улици (стариот Витмен тоа чувство го знаеше подобро од мене)... остануваат порозни делови од едно филтрирано сеќавање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ти кажа ли таа нешто што веќе не го знаеше?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Не си го знаел патот наудолу - накај нашето село...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- А велиш, внук ти е со нас? - Со вас, ами каде? Го знаеш? Борис Петров. - А, Борис, се присетува партизанот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа јасно го знае секој кој пишува со писмо, со букви и зборови што се служи, сочиненија што сочинува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најбитните небесни појави заедно со молњата и горечкиот оган (како медијатори) се вклопени во тријадата црвено, бело, црно и натаму Упанишадата вели: “Старите кои го знаеле ова, го рекле истото (...) Благодарение на трите бои, тие знаеле сѐ.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Замисли како би ти било тешко таа, новата жена да ти рече да ја извадиш сликата на мама, како нешто непотребно, нешто што пречи, или да посака да ја уништиш таа слика, а и јас тоа да го слушнам, да го знам...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Да, да, се разбира. Го знам јас Г-н Стерјо Пикулис, тој е еден од главните финансиери на оваа модна ревија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Вечерта се врати невртејќи го лицето кон ќерка си, побара вода; пред да ја крене стомната, полека и без возбуда како да соопштува нешто што таа го знае, рече: - Нека е со среќа. Андон те бара за снаа. ***
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но зарем тоа го знаеја Зоки и убавиот петел?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се плашевме од учителите, тие тепаа многу. Кога ќе почнеше наставата сите се тресевме и тоа што го знаевме поради страв и збрканост не можевме да го кажеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше сигурен само во едно – го знаеше човекот што презриво го погледна кога се поднамести во седењето на ручекот, оти никогаш не седел скрснозе, и по само петнаесет минути сосема се здрви.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
АНДРЕЈА: Таа го знае тоа. Рече „Знам дека не му е гајле, но ти поздрави го”.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
„Би биле изненадени колку многу луѓе се заразени без и да го знаат тоа.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дури иако самиот странец не го знае патот, толку е убаво со некого да се подели проблемот, да се има некој што разбира колку бедно се чувствувате.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не и го знаат името, ама додека објаснував кого барам едната жена на другата и рече да не ја бара таа жена која постојано седи надвор на столче и плете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И рисјани и Турци го знаеја тоа и се плашеа, дури и да сретнат таква дивеч, а камоли да кренат пушка на неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Скотје во тоа време ги живееше дваесеттите години од Чикаго. Алкохолот во смрадот навечер можеше да се набави само во локалните кооперации и само ако го знаеш пиљарот да ти дае под рука.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Дали го познавам? Их, мајче, па ти прашуваш дали го знам! - тој му намигна на другар му, велејќи: - Кажи, Кољо, колку другари сме ние со Ташко?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да го знаев тоа место, си мислам, на рамена ќе ве носев, ќе одев со години, со векови, ко светец ќе се мачев, по трње боса ќе одев и ќе ве одведев, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас пак Митеран не го знам, ама вас ве знам. Ај на здравје.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
СИМОН: Добро сте забележале. И сите мислат дека само тоа го знаеме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
А некој викна од другиот ќош на мензата: - Тој бил со Егејската бригада, другар, па кој го знае, нели?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се сетив како во нашето детство ме бакнуваше в чело некако скришум, кога мајка не беше покрај нас, бидејќи му се потсмеваше на таквата нежност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Па дури и еден ескалатор во трговските центри, можеше да биде извинет затоа што сопнал некој трубадур.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сега, кога веќе го знам неговиот вистински мотив, ми останува да се прашам: Зар само тие „аспекти“ постоеле? А другите?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Најдобро ќе беше да не раскопувам, ама јас си го знам кумот Танаско, тој тоа и онака ќе го откриеше.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во книгата Незгодата наречена доаѓање на свет (Париз, 1973) Сиоран вели: „Сето она што го знам со шеесет години, го знаев и на дваесет.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Извини – ѝ реков – но ти ми личиш но и не ми личиш на тетка Боса.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа верува дека на оној човек што не го познава, кому не му го знае името, кој, боже прости ми, како да не е тука, сега сигурно и не е тука, таа може му ја гледа само сенката, единственото нешто дека некој негде се наоѓа!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кој ќе го знае ова, но ако е така – тогаш е добро.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Така и докторот што ги лекуваше туѓите душевни болести, сега се затвори да си ја лекува сам болката без да ѝ го знае лекот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И самите дуќанџии тоа го знаеја, така му се стори на Петре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таму, на дното на просторот, седеше Круме Арсов, онаков каков што го знаев - си го гали брадичето со палец и се чуди каков е тој пламен што се движи помеѓу него и онемените луѓе од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа јас сигурно го знам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Види, бре! Јас тоа не го знам! Сите нешто криете од мене! - одвај проговори.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По една своја воздишка на грижа, челникот можел да процени дека познавачот на треви е болен и се сетил дека така исто бил црн и Симон Наконтик дури и по смртта и го побарал другиот тревар, го нашол и го прашал навистина ли од чумата или од улерата се поцрнува пред умирање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа го знаеме уште од порано ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Или тоа просто го знам и моментно сум никаде ни некаде затоа што тоа во овој момент така ми одговара?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа го знаеја само Стевчо и Иван, но се плашеа да кажат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„Онисифор со обетка на увото не е далеку.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чичко Никола, татко му на Мане, ми рече: Јас го знам патот преку планина, така побргу ќе стигнеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Една девојка, чие име не го знаев, ги размрдуваше рамената и замавнуваше со рацете како со крила, и гледаше некаде кон покривот на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа го знам денес, но ова сознание го платив со тригодишно залудно студирање, свесен за фактот дека ќе стекнам глас на безделник, згора на сè за тоа отиде и целото наследство, но оттогаш помина многу време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но ќе ми треба човек што го знае патот, да не одам без пат, оти поризично ќе биде. — Тамо — тамо! Кога ти зела главата ветер!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Бе, тоа сете го знајте, — одговори Толе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако потсвеста сакаше да ми раскаже што мислам за колекционерите – благодарам, тоа го знаев и порано.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
- Затоа што на баба вчера и зборував нашински. – А мајка ни збор да изусти од грчкиот. Па и јас не оти го знам?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мојот коњ пцовиса претходната ноќ од преголемите напрегања по оваа ледена зима; мојата слугинка трчаше по селото за да позајми коњ; но беше безнадежно, го знаев тоа, и сè повеќе завеан со снегот, станувајќи сè повкочанет, стоев така бесцелно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас не го знаев дека Еда и политика го интересирало.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Овчарите го знаеја тоа и се приготвија да и постават заседа недалеку од трлата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
ЉУБА: А можеби, ќе нѐ убие, - господ ќе го знае...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И селаните се позарадуваа кога го видоа Шаќира, бидејќи и него го знаеја од каде иде и што работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А, можеби ова да не го знаеш!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Државниците на Европа повеќе или помалку го знаеле тоа што го знаел Виктор Берар и други интелектуалци слични на него.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А може и нешто полошо што не го знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па, помислувам дека не ни сакам да го знам крајот, некако е прерано за сè.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А кажете ми го тоа машко што не побрзало да се угледа на родениот татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Црвената боја е поубава од жолтата, тоа секој го знае и го признава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сакаше да ги знае сите тие работи, сакаше да знае сѐ, што беше напишано во оние тешки купишта книги во собата од младичот, а сакаше да го знае и она, што го кажуваа и другите, забранетите, кои младичот отпрво си ги криеше под креветот, а за кои после Змејко му изнајде едно скришно место во подот од своето сопче. Младичот не му кажа ништо веднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тие шо му го знае езико, се плаше уста да отворе...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сакам Калија тоа да го знае и да ме чека.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сонот ми вели брзо ќе ми се вратиш, брзо...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Па најпосле, изворот на чешмата малку кој го знае и од нашите белким не ќе го најдат и ако се сетат – го поутеши поп Јаков загрижените свои другари, но ова прашање остана да им гори во душите на сите луѓе во тврдината и сите се обеспокојуваа од него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Аферим,“ рече тој и за грозјето, и за речта. Во мене имате пријател. Ибн Тајко го знае тоа веќе многу добро.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, овците немале само проста задача да јадат, туку со својата присутност давале и голем придонес во растот на еколошката свест кај луѓето, всушност, биле живи книги од кои, децата, а и сите заинтересирани, можеле да го научат она што не го знаеле за овците.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ти го знаеш слоганот на Партијата: „ Слободата е ропство“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сакам да ти се заблагодарам од сѐ срце за таа жртва, пријателу”.  „Јас имам мотив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Приказната за застреланиот можеше да го означи и свршетокот на приказната за Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не го знаев тоа кога ја пишував книгата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Винстон добро го знаеше местото. Сега беше музеј што се употребуваше за различни пропагандни изложби - модели на ракетни бомби, на пловни тврдини, на восочни фигури што ги илустрираа злосторствата на непријателот и слично.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Раѓањето на Снежанка беше еден силен повод за затрчување во тој свет на непознатото и таинственото, па Бојан, и покрај желбата да биде попрактичен, долги минути остана покрај овцата и јагнето, поставувајќи си во мислите стотици прашања на кои не им го знаеше одговорот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако си го знаеш тоа аз, буки, веди, глаголи и шо има понатаму...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Но знаете ли дека оној што ќе умре од змија и самиот станува змија под земја?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пес, рече огорчено во себе за соговорникот од Имотот и уште еднаш зажали што не му го знае името.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го знаеја сите Белиот дуќан во градот Украсен со црни гредички по ѕидовите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Телото ми е мртво, тоа е сега болеста, но тоа никој не ќе го знае.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ако молчев ќе значеше дека го знам она што го знае таа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- По тоа би требало да постои и некултурно збогум, види тоа не сум го знаела.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Него сите в село го знаевме како кроток човек.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ова му е најмалку стоти пат, откако го знам, а 99 пати досега „бизнис почнувал“ со Славко, - се подбиваше мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Врело побрзав. „Дедо му бил ајдутин и ...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Прозорчето од визбата добро го знаеме кај е.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Зарем тоа милицијата не ќе го знаеше, ако го прегазиле?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не. Јазикот ти го знам.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Сè што се покажа дека го знае и на кое даде потврден одговор беше неговото сопствено име.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Каљостро: Полуција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби го повторил она што пред тоа некој друг го рекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Знаеш, имав еден брат. Боге го знае, едно време беа другари.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас многу добро го знам Иван Никифорович и можам да речам дека тој немаше ниту намера да се жени.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кажува само ако знаеш чија е, ако го знаеш човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иако уште 1980-та, во песната со наслов „што ќе биде со уморниот патник...“, запиша: „Во кој од разните градови ќе умрам?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Престани да бидеш дрзок. - Те љубеше? - Тоа го знаеш! - И ја избегнуваше нејзината љубов.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сето време Петре правеше така што нам од една страна ни беше страв од учењето што ни претстоеше, но од друга страна, нестрпливо очекувавме пак да одиме на учење зашто знаевме дека таму нè чека нешто што ниту сме го знаеле ниту пак сме помислувале дека е нешто за знаење.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
— Голема е, лели? Тоа го знаат и тиа наши големи луѓе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Имало луѓе што добро го знаеле коренот на злото и самоубивачкиот акт на гемиџиите го сметале за нормален и му се поклонувале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се разбира, со оглед на фактот што Пингов многу малку го знаел занаетот, не можело да се одбегнат некои непредвидливи ситуации, по својата форма комични, но по своите последици доста опасни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
­- Дебиси. - Не го знам. Французин е?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мојот одговор воопшто не ја зачуди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па тогаш, зошто толку се загрижение за кравата: Тоа го знаат само Стевчо и Иван.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Оттогаш, кога брат ми се враќаше од гимназијата, јас одев во неговата соба, тој земаше некој од учебниците и минуваше по нивните страници, раскажувајќи ми го она што мислеше дека треба да го знам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А сега, колебливо, несигурно, со триста недоверби, а сепак, секогаш сѐ подлабоко, тој успеваше да го сети како свој еден сосема нов поглед, еден нов клуч, со кој можеше да никне во сите тие прикриени текови под скаменетоста на она, што го знаеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Откако го знам, сѐ вака се беси. Што велиш ти, Никола?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А никој друг тоа не го знае, нема кој да ги предупреди моите, да им каже дека претстои сотирање на мојата лоза.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зошто да бидам како скитник крај стадата околу твоите другари?, а наместо него, одговара Хорот: Ако не го знаеш тоа, о, најубава меѓу жените, тогаш оди си по овците свои и паси ги јарињата покрај пастирските шатори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јадев како кучињата скитници, без ред во оброците, без место за јадење, не го знаев местото во домот ниту пак часот во кој загризував во храната, џвакав, голтав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На се што е машко му здодеало да трпи, најмногу на младите и силните, а никој , ете , не замавнува со тупаници, Очигледно, тоа сите го знаеја, попот цапа по гревови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Очите тоа го знаат, очите тоа ми го дозволуваат.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
На пример, сите во домот знаеја дека нешто лошо ќе се случи со Аритон Јаковлески, некои можеби го знаеја токму и часот на несреќата, а можеби знаеја и некои други подробности, за местото и начинот на кои ќе си го одземе животот, но никој не наоѓаше за потребно ниту со мало прсте да помрдне.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Можеби тоа е храна на некоја бубалка, можеби расте заради некое друго растение, можеби е чуден лек што уште никој не го знае...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа А.А., добро го знаеше, и затоа како да беше артист со две улоги, со двојна личност, при што едната (партиската) ја потиснуваше природната, сопствената.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Или да подразмислиме малку за некој геј- маж што вака му вели на друг: „Еј, стварно треба да го знаеш филмов ако сакаш да бидеш геј“, или „Не ми се верува дека не си чул за креаторов: чекај, да ти покажам колку страва работи, знам дека ќе шекнеш!“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи дојдени од Албанија, иако рисјани кои говореа многу чист македонски и не го знаеја албанскиот, нашите почнаа да ги викаат Албанци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеби и немале јасна свест за значењето што го произведувале.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колку срамотно е тоа да го знае некој!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Откако го знаеше Баге, тој - постар од него за некоја година - работеше во радиото, дали во студиото или на предавателот, како техничар: и во српско, и во бугарско, и сега во македонско време.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Си мислев убаво девојче сум, сите тоа го знаеја, убаво се облекував, имав убава коса, ќе ја заплетев на две плетенки и ќе ги замотав околу темето, беше толку густа, небаре шубара да имав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
— И тоа го знаеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите жители на кралството го знаеја тоа и го потврдуваа тоа во секој погоден случај.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се сеќавам дека еден ден помислив: „Таму ме тепаат, таму снегот ми влегува во чевлите и ова го знам во моментот додека ми се случува таму, јас истовремено знам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Прости ми, Господе, за лошава мисла моја, спаси ме од омразата кон братот мој и дај ми сила да го љубам и во несовршенството негово“, си промрморе пред да се фати повторно за перото, за да напише нешто што тогаш во Антиохија, во лутината своја, ниту тој ниту Петар не го знаеја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Само еден господ го знае местото што не може да го најде смртта, ама како да го прашам господа, кај да го најдам да го прашам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Овој филм често се дава во Париз и понекогаш се случува да го гледам и двапати неделно; секој пат си велам себеси: бидејќи го знам на памет, нема да ја следам приказната, ќе го следам возот во филмот... дали возот се движи... какви се рир-проекциите... дали камерата се движи во ентериерот на купето, и секој пат сум обземен од личностите и заплетот така што сè уште не знам како е направен филмот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му го знам јас и татко му што чешит беше, - се присеќава сега одеднаш дедо Иван за некои гревови на татка му од Пискулиева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И, како што подвлекува проф. Ван Кенегем (R. C. van Caenegem), од Универ- зитетот во Гент: „[О, по ѓаволите, па] каква корист имаме ние од судиите, ако тие можат да бидат принудени да се сложат со неправичните барања на власта?“
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Луѓето киваат и гледаат колку место им зафаќал Сталин, колку многу место што не го знаеле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Застуденуваше. Сепак еден од помладите, Куно Бунгар, отиде по дрвја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Армасникот не ни го кажувај, го знаеме. Атанас на Вета?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не си го знаела презимето на директорот, кога те прашале не си го знаела ниту моето презиме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мише се оптегна по меката папра, размешана со гороцвет, од чии цветови идеше опоен мирис, и ги фрли очите во гранките на борот, барајќи прозорче да достигне со погледот до синото небо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И погледни сега, пресветол: значењето на три зборови го знаеме, а за тие три зборови седум знаци се употребени, така што со три зборови – седум букви од тоа писмо отклучивме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Кога ќе наиде такво јавно прашање за осомничен и осуден човек, а со своите очи имате видено и како Чардаклија го водат со врзани раце, ќе помислите пред сѐ дека некој злонамерно сака да ве молерисува или нешто слично, па нема ни да се обидете да го скриете она што го знаат и пилците по грмушките“, се насмеал гостилничарот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Знам. Но тоа го знаеме дури сега, по четириесет години.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
— Го знаат патот, вели Лазор Рогожаров.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега знам, тоа требаше да го знам порано, и јас и другите офицери. И сите поднаредници со веѓи и без веѓи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш за миг се појавува над судиската маса, Тој, Онаков каков што го знаев, насмевнат, спокоен во познатата блуза без меадли.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Буенос Аирес е друга улица, онаа низ која не сум поминал, тоа е тајно средиште на блокот и крајните дворови, тоа е она што го кријат лицата на куќите, тоа е мојот непријател, ако воопшто го имам, тоа е личност на која не ѝ се допаѓаат моите стихови (ни мене не ми се допаѓаат), тоа е скромна книжарница во која, можеби, сме влегле па сме ја заборавиле, тоа е отсвиркано делче од милонга*, што не го препознаваме а нѐ допира, тоа е она загубеното и она што ќе настане, тоа е она следното, друго, туѓо, странично, кварт кој не е ни твој ни мој, она што го знаеме и сакаме. * Милонга - аргентинска пучка мелодија. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 117
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пелагија го кажа само најважното, другото може и да не се каже, она што го кажа тетка Перса за неа, Чана одамна го знае. И требаше да се молкне.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го знам нивното маало, зашто навратував кај мајка му и носев алишта за теснења, поправки и поткусувања и како што ќе влезев во маалото ќе ме пречекаа исти гласови на две жени што везден се довикуваа: - Сара! - ќе викнеше едната - Што е Бела? - ќе прашаше другата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Она што малку луѓе го знаат (поправо, го знам само јас) е тоа дека Маргарета од мене е оддалечена приличен број на полжавски години.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Оној третиот Пенчо што го знаев - сонот на моето детство, бестрашен и силен, господар на сите деца од улицата, со параден војнички чекор, слободен од стегите на уличиштето - полека гаснеше во мојата свест и оставаше во мене некаква празнотија на измамен човек, навреден до солзи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Жан: И тоа го знам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Јас тоа го знам и не и вртам грб.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој разбра, бидејќи сите го знаеме тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вози со два прста и ем ја притиска ем ја отпушта педалата за гас со стапалото, без да успори или да забрза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ајде вие пак застанаа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Змејко можеше да го знае тоа уште веднаш по малку, кога сите со сините комбинезони си отидоа, а тој остана, онака ластарест, во госитлницата, и побара од него стан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Толе се збуни.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури сега, додека го пишувам ова, се сетив дека никогаш не го дознав неговото вистинско име, зашто во Барселона го знаевме само под неговиот уметнички псевдоним: Сатурн Волшебникот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Какви беа подлабоко, тоа го знаеја и двете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се стемнува - тоа го знам зашто низ неколкуте симетрично распоредени прозорци помеѓу драпериите навлегуваат монструозни лилјаци и летаат секогаш подалеку од оние осумнаесет сребрени шандани со запалени свеќи од бел восок.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И така, потоа... нејасно чувствуваше ... дека е поинаква, а децата го знаеја тоа и ја избегнуваа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)