го (зам.) - зема (гл.)

Некоја будала им го зема, Џони. Мртва будала.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таму, на малото парче хартија, на некаков раб стоеше жена свртена со грбот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Па ќе донесат друг. Го земаат, го стрижат, му ја лупат главата ко компир и го шијат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сестра му ја осети работата и, чувствувајќи се виновна, гледаше да му ги ублажи болките и сама одеше кај татка си и го земаше Крлето оти сама ја страеше да лежи, бидејќи нејзиниот Трајко беше цело време на колибата, а дома немаше други жива душа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас, меѓутоа, го земав мошне сериозно и уживав, бидејќи најдов некои заеднички точки меѓу шахот и сликарството.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
СПИРО: (Го зема.) Арно, чорбаџи. (Излегува мазнејќи ги мустаќите со фрчичето.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Станува Манол Форевски да брани, ама Захаријадис и нему му го зема зборот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
АНТИЦА: Вујко ми го има пишувано за да се согласам да го земам Гзарка оти не го сакам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Обува нараквици и само зборува, ми кажува, ми го зема вниманието.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А Делин, гледајќи ѝ го лицето и телото издраскани, го земаше коњот и пушката и вртеше по сета планина да ги бара качаците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога Трајан го крена и го гушна, Маруш му рече: „Ете, внучко Трајане, го нема веќе Висара... Го нема веќе да го земаш и да го шеташ по езерото...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го земаа коженото палто од татка си и го свртеа наопаку.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
ЛУКОВ: (Го зема и го проверува. Откако ќе го откочи, го сокрива под палтото.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Обично Мајка си го земаше најмалото братче кое сѐ уште не можеше без неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
ФЕЗЛИЕВ: Прав си. Прав си. (Го зема подавалникот и излегува. Сосем заборава на пиењето што му остана врз масата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЈАНКУЛА: (го зема парчето комад и по малку штулка — јаде). Ајде...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Го зема јаболкото, се обидува да го гризне. Умира.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Го зема куферот и излегува. Вртењето на клучот во бравата и штама.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ама, запомни го и овој мој совет: кога ќе сакаш врз некого да се потпреш и да го употребиш, немој да го земаш на ум само она што го знаеш за него од порано: човекот може се изменил: зашто телото на синот човечки се менува постојано, небаре од една состојба во друга.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога Гаврил беше трета година средно тие повеќе пати го земаа на гости кај нив во Вермонт, тоа многу ни значеше и нам како родители, бидејќи има некој во туѓина којшто се грижи за нашиот син.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кавгата беше за кредитот кој го зема. Дваесет илјади денари.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во тој момент музиката престанува. Старецот го зема микрофонот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Чагас заболување“, рече таа насмевнувајќи се и широко откривајќи ги своите големи и совршени заби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кртовица се залепува до него. Се движат во ритамот на тапанот.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Педерлук стана модерна шема секој од Сорос во раце го зема дојдоа дури во нашиот двор Софија Теодор прв амбасадор Педерлук сегде на Тв се врти и секој водител газот го трти пораки секоја вечер се редат неможат мирно на газот да седат Ја сум пасив, имам снага витка пуштајте есемес никој да не титка добро ситуиран живеам на Водно поздрав до режија нека стои долго
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
И после сите натрупани, хибридни грешки кои ги броиме и кои поминуваат низ деновите, ќе дојде и денот кога ќе донесеме цврста одлука, храбрoда ги исполниме сите надежи и очекувања.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зачекувам на трета вечер наречниците убавини да ѝ наречат на нашата момичка... ама не било пишано... душичето ѝ го земале - уште некрстено...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Аргентина според минатото и сегашноста, по проблемите и недоумиците, е составен дел на Третиот свет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Андреја го зема за рака Симон и му го префрла колачот нему.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
„Никако! Таа има можност да избира во селово, а не да го зема најсиромавиот човек, копук“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Смирување на денот. Сонце веќе нема, багремот се капе во последната светлост, пурпурен залез здивот го зема над планините над Мургаш додека чекам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Го земаш лепчето и го завиткуваш в крпче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ФЕЗЛИЕВ: (Отпрвин е изненаден од појавата на шишето пред него, потоа диво, како некој да ќе му го грабне, го зема и скоро го сокрива во себе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЕТОДИ: Не грижи се. (Го зема писмото. Трга кон вратата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме бакна во образ, го зема шишето вино што го донесов и ме воведе во собата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој си го зема за себе тоа право и живееше во земја која, би рекле, е мошне далеку од тоа да биде европска.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
8. ПЕСНАТА САЈБИЈА НЕМА - за народната речен е зборов, некој и лелекот од неа го зема да го вие своето хонорарно оро...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Тој цртеж, направен на малечко парче хартија, случајно се нашол во џебот на брат ѝ при една од неговите посети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие нагло паѓаат, влажните тела им се споени, страсно тресејќи се од страв, од радост силината на ударот е Јас, Мартин, јавно го обзнанувам против сите судбини неуништливото семе Мартин не го зема лифтот без лифтбој до четиринаесеттиот кат, како што тоа обично го прави, бидејќи, размислувајќи за тоа поради некое чудно претчувство, решава пеш да ги искачи сите тие четрнаесет низи скали.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
ЦОНКА: Леле! (Притрчува, го зема бебето.) Што му стори на кумот, цревце и црвче низаедно! Проштавај, кум Давадосе!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Знам, чорбаџи. (Го зема палтото и излегува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Дај го, баба Цонке, кумашинчето да го видиме. (Го зема.) Машала, машала, угоено е да не е урок, прасенце! (Ѝ го враќа и ѝ дава знак да му го даде на Теодос.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во ретки прилики, таа го земаше Винстон в раце и долго го притискаше на градите без збор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ФЕЗЛИЕВ: (Се наведува, го зема револверот што го фрли Неда и се прекрстува.) Господи, белки не умрел Македонецот во мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го зема менито и започна да чита па наеднаш застана. „Што е?“ праша жена му.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
На импровизираната бина, каде што е ди-џејот, се искачува еден постар човек и со раката му дава некаков знак.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа се сепна. Ја отвори устата, а во устата болсна забот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Излегувај! (Му го зема метрото. Го фрла низ врата.) Марш надвор.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Дојде до Бошка и му се сплетка во нозете. - О, Перо! Мачорче убаво! - Рече Бошко, го зема мачорот и заедно со него легна на креветот. - Слушај, Перо, бато ти Бошко ќе ти раскаже нешто убаво!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
ЈАКОВ: Веќе не чекам официјални покани. Го земам она што ми треба. БОЖО: Што ти треба? ЈАКОВ: Она што го земам. БОЖО: Уште имам власт.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Стрчувам и од легалото му го земам јајцето. Ја засукувам скутината, го клавам јајцето в скутина, и трчам кај Доксима Тренчески. На меана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето се веселеа, се слушаа убавите Штраусови валцери, по паркетот се влечеа долгите фустани на дамите, со разиграни фризури, распеани и лични, така што сето тоа здивот ми го земаше и си помислував колку би било убаво да се биде овде - но заморот ме принуди да се повлечам во хотелот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Потем: Трите победи го навестија ова: Кралот Филип виде сон: „Печат на чија плотна има втиснат лик на лав... го зема Филип и го втиснува на утробата на жена си... со еден силен замав!“
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но оној благ и толку кроток изглед на Пискулиева, на кого стариот гледаше преку главата на Ордета, покажувајќи така дека просто не го зема предвид малиот, ја сломи коравата душа негова и тој се реши да ги прибере земјаците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Симче си го облече палтото, си ја стави новата топла кожена шапка, си го зема под мишката и доминото и ѝ рече на мајка си: - Мамо, јас сум кај Тоше. Ќе играме домино.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пуста војна, си велиш, на едни им го зема животот, а други ги прави да не знаат дека се живи...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Учителката не рече ништо. Само го зема блокчето со мачето и излезе пред одделението.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
МЕТОДИ: (Уплашен, збунет, тажен, го зема писменцето и тешко, бавно, трга кон излезната врата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Бугарите собираа сѐ од селото, го земаа дури и сеното, си ги хранеа коњите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Знам и за кучињата и за кравите, знам зошто вујна понекогаш ме мазни по глава, ми дава лепче со сиренце само за да излезам надвор од куќи; знам и колку го налутува тоа мое влечкање по скали добриот вујко, него место не го земаше чекајќи да излезам од куќи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Без нималку колебање го земаме во прегратки сето она што ни припаѓа, ги припиваме кон себе сите блиски луѓе без кои не можеме да го замислиме нашиот обичен живот, сите копнежи, сите желби, сите надежи, целата љубов, со сето свое совршенство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сега ќе можам пак да го земам презимето од Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Велам: – Не е ли време да седнеме? Ѕвонеше, ми се чини. А таа вели: – Не. И го зема третото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
НЕДА: (Се враќа, го зема кафето. Излегува, но вратата кон кујната останува отворена.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ТЕОДОС: (Вика.) Параскево, Параскево! Ела да ме фрчосаш уште еднаш... дури го чекам палтото...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Уља после ми го зема од пред очи го замива во млака вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Додека небото се раскрвавува во самракот и ветерот го зема својот прв здив во зората ќе го завртам клучот од бравата два пати, ќе ја задушам болката, достоинствено ќе си ја понесам тагата и ќе побрзам да го фатам последниот воз кон далечниот хоризонт каде со таква леснотија одново и одново се раѓа новиот ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога влегов на испитот истиот тој ден, колешката што ми ги бараше книгите се бутна да одговара пред мене. Ми го зема редот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го зема горниот и внимателно го разгледува. иставајќи го постепено колку што може да ја испружи раката. Тоа е цртежот со бронзениот бокал.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
(Се смее. Се враќа до фотелјата преку која му е префрлено палтото, го зема и трга во собата на Неда.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Некои луѓе го земаат амилот во комбинација со Екстази. Тера и на смеење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
— На, има овде нешчо. Ако се врата, ќе си го зема, отворчето е у мене.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се решив да си го земам детето, да го извадам од болницата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Голем дел од своето слободно време го трошеше на имотот кој неколку години по ред го земаше под наем од Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе го земам вашиот свет, ќе ги испразнам водите, ќе ги ставам планините на нивно место, Еверест во Пацифик, ќе го стуткам заедно со сета флора, фауна, народи и народности и ќе го отфрлам меѓу два прста како мрсул.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Не отидов дури ни во Црвениот крст да си го земам следувањето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ај, го земам војничето на рамења да го носам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го зема за рака и го води како слеп, како да го води мажот ѝ Вајс.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Туку да ти кажам дека на сите што избегаа, значи дезертираа, народната власт им го зема имотот. Сѐ. И куќа и покуќнина и стока.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секој ден кога ќе се пушташе од школо Бошко поминуваше откај весникарот на ќошето и го земаше весникот за татка си.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
— Ќе се венчаме, велам, му го земам зборот од уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Понекогаш Клара го земаше в раце цртежот што стоеше на масичката покрај нејзиниот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ЗАФИР: (Го зема Костадина во заштита). Уште малку, чорбаџи Аранѓеле...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: (Го зема дарот и го предава својот дар. Во тоа време).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ТЕОДОС: А ти мустаќите арно да ги исчистиш, Спиридоне. Уште ти се извалкани.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Го зема за рака Андреја и му ја става раката од една страна на колачот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Само во тие часови, кога му беше најтешко само тогај го земаше Јаким својот кавал и свиреше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
(Евто го зема Михајло под рака. Го влече зад себе. Прават движења како кружно да летаат низ собата. Удираат од ѕид во ѕид. Несигурно се смеат.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Веднаш го грабнува едното бонбонче и го става в уста. Другото го зема Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Јас ќе ѝ светам, велам јас, и го земам фенерот од Левтерија и Левтерија оди напред а јас одам по неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
(Го зема за раменици и го води кон излезната врата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го зема самоварот и ме послужува со чај.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го болеше левиот катник, никаде место не го земаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
СИМОН Станува. Го зема шишето.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Сите сте на ист калап...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Го допирам цвеќенцето на реверот на мојот внук, го земам тој цвет и се мачам да запишам нешто со него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
АРСО: Е, ништо де, чорбаџи Теодос, ќе биде бериќетна годината.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Го зема шишето. Ѕирка низ прозорецот.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
- Сѐ што е убаво, есента го зема, - тихо си шепоти Билјана. - Трендафилите,овенаа, кајсијата е гола. Сега и црешната оголува. Да, сѐ е оголено.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Го собраа и житото и добитокот. Добитокот го врзуваа за нозете, го легнуваа, и откако ќе го изгазеа убаво на мевот, го одврзуваа: ако добитокот можеше сам да стане и да оди, го земаа за носење оружје и храна.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пак за крунски сведок го земаме Тезауро, кој смета дека небото е „восочна плоча“ (cerula) во која природата го вцртува „она што ќе го измедитира“; притоа, за своите тајни таа создава загадочни знаци и симболи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
ТЕОДОС: Ама зошто, може да ме извалка... (Сиот се тресе од гнасење. Го држи детето и ја врти главата наназад.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кога пораснал синот, почнал да се плаши од смртта: ја гледал како му доаѓа во сонот, како го зема и го води со себе. Се будел исплашен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- О, Перо! Мачорче убаво! - рече Бошко, го зема мачорот и заедно со него легна на креветот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Го зема шишето. Го удира силно Свето по глава.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
И двајцата час го земаа адвокатот Фонче да ги брани, час го оставаа и земаа други адвокати.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Може да ви се слоши. А таа: – Не, – вели – свикната сум. И го зема четвртото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нејзината иднина, како и иднината на остатокот од Латинска Америка, е заложена кај американските банки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јон го зема писмото и застанува пред кандило, го чита. Чини почитај, почитај, па пак поврати сѐ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го зема клучето што му беше околу вратот и го стави во ситната брава на машината. Потоа неколкупати го сврти. 34
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во истиот момент го согледува револверот од Фезлиев врз масата. Се стрчува и го зема. Го управува во Фезлиев.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Како во времето на де Квинси да не постоеше закон против наркотици, голем број луѓе го земаше овој препарат на опиумот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Курта го зема бокалот со кокошја крв. Доаѓа до Кртот. Го прска со крвта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Учителката не рече ништо. Само го зема блокчето со мачето и излезе пред одделението.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Митко го зема ниското столче и се наместува зад печката, до ѕидот. Тука е топло и пријатно.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Анѓеле му ги затвора очите. Го зема јаболкото. * КРАЈ *
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
-Одам сега - му вели на својот при. сликар; тебе ништо не ти е јасно, но еден ден ќе ти се разјасни само; морам да проживеам пред да се замонашам; ова не се многу пари, поготово ако трошиш многу; сѐ е тоа глупо, но вреди да се проба, нели; три или триесет години провод, што е тоа во однос на вечност - еден момент, нели? Чудни се патиштата...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јас бев ревносен учесник во неа и во мојата екипа го земав секогаш местото на десен халф.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
СИМКА: (Следена од другарките и мајка и, се повлекува во другата соба, додека другарките ја продолжуваат песната.) Не ли ти велев, девојко, не оди често в комшии, комшии ти се душмани.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Нѐ преполни со некој бес, почна да нѐ нагризува, да ни го зема сонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Чагас заболување“, повторив не знаејќи што точно да правам со себе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А Бугарите, срчка да ги испие немаат за јадење и земаат сѐ: кокошки, кози, сало, сирење, кој има свинче и него му го земаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
МИТРЕ: (го зема пагурчето). Здрами си, Коте; здрами си, кума! (Пие и му го подава на Котета).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И војводата го пречекува кај воденицине Чатлакови. Го зема на пушка и му излегува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој го земаше и веднаш пристапуваше да го препишува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секогаш така со нив, со „незнамитите“, кои биле сакани и величени само тогаш кога гласно свирела воената труба и најгромко удирале воените барабани. И тогаш им го земале зборот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И го зема стомнето од под ветките и тура во рачникот, во маштеницата. Маштеницата се танчи и помодрува ко небото. 34
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си го љубев долго време, Дојде време да го земам...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Потоа, оди до масата, го зема писмото од Младичот и го чита. Седнува.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Историјата покажа дека не бил во право.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Не! Не! Не! - врескаше мајка му на Јане. Не ми го земајте синот! - Сечи! Коли ја! Да не ни додеваа!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Оттогаш Клара го чуваше тој цртеж на масичката, а понекогаш го земаше в раце и се загледуваше во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сеедно, си мислам, веќе нема излегување со тебе. – Враќај го – велам – да му се сневиди!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
(Се облекува. Ги препашува редениците, го зема револверот и камата, ја нарамува пушката) Јас сум готов! (Влегува Темјана)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Го земам весникот и трчам кај луѓево, немам здив за повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш му доаѓаа, заедно со тие чудесни слики и некои необични мисли од кои дури самиот се плашеше, како, на пример, не му припаѓа тој никому, не е роб, дури не е ни зависен, и сè што е негово е само негово, толку многу негово што тој има право, по своја желба и мерак, да го разделува на оние што ги сака или сожалува, а никако на еминот кој тоа му го земаше сосила.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Лазор го зема ножот и почнува да го точи, да го намавнува на еден камен во гумното.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го земам телефонот и го вртам бројот; на Ема. И, само што ја спуштам слушалката и само што замавнувам двапати со чешелот по косата, таа е веќе кај мене тука.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Првиот останува кај вратата, гледа надвор. Вториот трча до Киро, го зема пиштолот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)