го (зам.) - зема (гл.)

На импровизираната бина, каде што е ди-џејот, се искачува еден постар човек и со раката му дава некаков знак.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тој момент музиката престанува. Старецот го зема микрофонот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Не! Не! Не! - врескаше мајка му на Јане. Не ми го земајте синот! - Сечи! Коли ја! Да не ни додеваа!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бугарите собираа сѐ од селото, го земаа дури и сеното, си ги хранеа коњите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Луѓето се веселеа, се слушаа убавите Штраусови валцери, по паркетот се влечеа долгите фустани на дамите, со разиграни фризури, распеани и лични, така што сето тоа здивот ми го земаше и си помислував колку би било убаво да се биде овде - но заморот ме принуди да се повлечам во хотелот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тие нагло паѓаат, влажните тела им се споени, страсно тресејќи се од страв, од радост силината на ударот е Јас, Мартин, јавно го обзнанувам против сите судбини неуништливото семе Мартин не го зема лифтот без лифтбој до четиринаесеттиот кат, како што тоа обично го прави, бидејќи, размислувајќи за тоа поради некое чудно претчувство, решава пеш да ги искачи сите тие четрнаесет низи скали.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Јас бев ревносен учесник во неа и во мојата екипа го земав секогаш местото на десен халф.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го зема горниот и внимателно го разгледува. иставајќи го постепено колку што може да ја испружи раката. Тоа е цртежот со бронзениот бокал.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но оној благ и толку кроток изглед на Пискулиева, на кого стариот гледаше преку главата на Ордета, покажувајќи така дека просто не го зема предвид малиот, ја сломи коравата душа негова и тој се реши да ги прибере земјаците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
(Се облекува. Ги препашува редениците, го зема револверот и камата, ја нарамува пушката) Јас сум готов! (Влегува Темјана)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Го допирам цвеќенцето на реверот на мојот внук, го земам тој цвет и се мачам да запишам нешто со него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Некоја будала им го зема, Џони. Мртва будала.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Пак за крунски сведок го земаме Тезауро, кој смета дека небото е „восочна плоча“ (cerula) во која природата го вцртува „она што ќе го измедитира“; притоа, за своите тајни таа создава загадочни знаци и симболи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Само во тие часови, кога му беше најтешко само тогај го земаше Јаким својот кавал и свиреше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како во времето на де Квинси да не постоеше закон против наркотици, голем број луѓе го земаше овој препарат на опиумот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Некои луѓе го земаат амилот во комбинација со Екстази. Тера и на смеење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Митко го зема ниското столче и се наместува зад печката, до ѕидот. Тука е топло и пријатно.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Секој ден кога ќе се пушташе од школо Бошко поминуваше откај весникарот на ќошето и го земаше весникот за татка си.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Учителката не рече ништо. Само го зема блокчето со мачето и излезе пред одделението.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Симче си го облече палтото, си ја стави новата топла кожена шапка, си го зема под мишката и доминото и ѝ рече на мајка си: - Мамо, јас сум кај Тоше. Ќе играме домино.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Дојде до Бошка и му се сплетка во нозете. - О, Перо! Мачорче убаво! - Рече Бошко, го зема мачорот и заедно со него легна на креветот. - Слушај, Перо, бато ти Бошко ќе ти раскаже нешто убаво!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Го земаа коженото палто од татка си и го свртеа наопаку.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Смирување на денот. Сонце веќе нема, багремот се капе во последната светлост, пурпурен залез здивот го зема над планините над Мургаш додека чекам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Учителката не рече ништо. Само го зема блокчето со мачето и излезе пред одделението.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- О, Перо! Мачорче убаво! - рече Бошко, го зема мачорот и заедно со него легна на креветот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
МИТРЕ: (го зема пагурчето). Здрами си, Коте; здрами си, кума! (Пие и му го подава на Котета).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ЈАНКУЛА: (го зема парчето комад и по малку штулка — јаде). Ајде...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
-Одам сега - му вели на својот при. сликар; тебе ништо не ти е јасно, но еден ден ќе ти се разјасни само; морам да проживеам пред да се замонашам; ова не се многу пари, поготово ако трошиш многу; сѐ е тоа глупо, но вреди да се проба, нели; три или триесет години провод, што е тоа во однос на вечност - еден момент, нели? Чудни се патиштата...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Го зема куферот и излегува. Вртењето на клучот во бравата и штама.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Оттогаш Клара го чуваше тој цртеж на масичката, а понекогаш го земаше в раце и се загледуваше во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш Клара го земаше в раце цртежот што стоеше на масичката покрај нејзиниот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој цртеж, направен на малечко парче хартија, случајно се нашол во џебот на брат ѝ при една од неговите посети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму, на малото парче хартија, на некаков раб стоеше жена свртена со грбот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа, оди до масата, го зема писмото од Младичот и го чита. Седнува.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во истиот момент го согледува револверот од Фезлиев врз масата. Се стрчува и го зема. Го управува во Фезлиев.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
(Го зема за раменици и го води кон излезната врата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
(Се смее. Се враќа до фотелјата преку која му е префрлено палтото, го зема и трга во собата на Неда.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Се враќа, го зема кафето. Излегува, но вратата кон кујната останува отворена.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЕТОДИ: (Уплашен, збунет, тажен, го зема писменцето и тешко, бавно, трга кон излезната врата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: (Се наведува, го зема револверот што го фрли Неда и се прекрстува.) Господи, белки не умрел Македонецот во мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЕТОДИ: Не грижи се. (Го зема писмото. Трга кон вратата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: (Отпрвин е изненаден од појавата на шишето пред него, потоа диво, како некој да ќе му го грабне, го зема и скоро го сокрива во себе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: Прав си. Прав си. (Го зема подавалникот и излегува. Сосем заборава на пиењето што му остана врз масата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Го зема и го проверува. Откако ќе го откочи, го сокрива под палтото.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Си го љубев долго време, Дојде време да го земам...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: Вујко ми го има пишувано за да се согласам да го земам Гзарка оти не го сакам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Голем дел од своето слободно време го трошеше на имотот кој неколку години по ред го земаше под наем од Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Лазор го зема ножот и почнува да го точи, да го намавнува на еден камен во гумното.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И го зема стомнето од под ветките и тура во рачникот, во маштеницата. Маштеницата се танчи и помодрува ко небото. 34
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И војводата го пречекува кај воденицине Чатлакови. Го зема на пушка и му излегува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Бугарите, срчка да ги испие немаат за јадење и земаат сѐ: кокошки, кози, сало, сирење, кој има свинче и него му го земаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон го зема писмото и застанува пред кандило, го чита. Чини почитај, почитај, па пак поврати сѐ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас ќе ѝ светам, велам јас, и го земам фенерот од Левтерија и Левтерија оди напред а јас одам по неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ај, го земам војничето на рамења да го носам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уља после ми го зема од пред очи го замива во млака вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стрчувам и од легалото му го земам јајцето. Ја засукувам скутината, го клавам јајцето в скутина, и трчам кај Доксима Тренчески. На меана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го земаш лепчето и го завиткуваш в крпче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па ќе донесат друг. Го земаат, го стрижат, му ја лупат главата ко компир и го шијат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сеедно, си мислам, веќе нема излегување со тебе. – Враќај го – велам – да му се сневиди!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој го земаше и веднаш пристапуваше да го препишува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Може да ви се слоши. А таа: – Не, – вели – свикната сум. И го зема четвртото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Велам: – Не е ли време да седнеме? Ѕвонеше, ми се чини. А таа вели: – Не. И го зема третото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа се сепна. Ја отвори устата, а во устата болсна забот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас, меѓутоа, го земав мошне сериозно и уживав, бидејќи најдов некои заеднички точки меѓу шахот и сликарството.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Го зема за рака и го води како слеп, како да го води мажот ѝ Вајс.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го болеше левиот катник, никаде место не го земаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Знам и за кучињата и за кравите, знам зошто вујна понекогаш ме мазни по глава, ми дава лепче со сиренце само за да излезам надвор од куќи; знам и колку го налутува тоа мое влечкање по скали добриот вујко, него место не го земаше чекајќи да излезам од куќи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во ретки прилики, таа го земаше Винстон в раце и долго го притискаше на градите без збор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш му доаѓаа, заедно со тие чудесни слики и некои необични мисли од кои дури самиот се плашеше, како, на пример, не му припаѓа тој никому, не е роб, дури не е ни зависен, и сè што е негово е само негово, толку многу негово што тој има право, по своја желба и мерак, да го разделува на оние што ги сака или сожалува, а никако на еминот кој тоа му го земаше сосила.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, запомни го и овој мој совет: кога ќе сакаш врз некого да се потпреш и да го употребиш, немој да го земаш на ум само она што го знаеш за него од порано: човекот може се изменил: зашто телото на синот човечки се менува постојано, небаре од една состојба во друга.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
8. ПЕСНАТА САЈБИЈА НЕМА - за народната речен е зборов, некој и лелекот од неа го зема да го вие своето хонорарно оро...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Го земам телефонот и го вртам бројот; на Ема. И, само што ја спуштам слушалката и само што замавнувам двапати со чешелот по косата, таа е веќе кај мене тука.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зачекувам на трета вечер наречниците убавини да ѝ наречат на нашата момичка... ама не било пишано... душичето ѝ го земале - уште некрстено...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога Гаврил беше трета година средно тие повеќе пати го земаа на гости кај нив во Вермонт, тоа многу ни значеше и нам како родители, бидејќи има некој во туѓина којшто се грижи за нашиот син.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога пораснал синот, почнал да се плаши од смртта: ја гледал како му доаѓа во сонот, како го зема и го води со себе. Се будел исплашен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
СИМКА: (Следена од другарките и мајка и, се повлекува во другата соба, додека другарките ја продолжуваат песната.) Не ли ти велев, девојко, не оди често в комшии, комшии ти се душмани.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Сите сте на ист калап...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: (Го зема дарот и го предава својот дар. Во тоа време).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЗАФИР: (Го зема Костадина во заштита). Уште малку, чорбаџи Аранѓеле...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
— На, има овде нешчо. Ако се врата, ќе си го зема, отворчето е у мене.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сестра му ја осети работата и, чувствувајќи се виновна, гледаше да му ги ублажи болките и сама одеше кај татка си и го земаше Крлето оти сама ја страеше да лежи, бидејќи нејзиниот Трајко беше цело време на колибата, а дома немаше други жива душа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Педерлук стана модерна шема секој од Сорос во раце го зема дојдоа дури во нашиот двор Софија Теодор прв амбасадор Педерлук сегде на Тв се врти и секој водител газот го трти пораки секоја вечер се редат неможат мирно на газот да седат Ја сум пасив, имам снага витка пуштајте есемес никој да не титка добро ситуиран живеам на Водно поздрав до режија нека стои долго
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Обично Мајка си го земаше најмалото братче кое сѐ уште не можеше без неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И двајцата час го земаа адвокатот Фонче да ги брани, час го оставаа и земаа други адвокати.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Курта го зема бокалот со кокошја крв. Доаѓа до Кртот. Го прска со крвта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кртовица се залепува до него. Се движат во ритамот на тапанот.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Го зема клучето што му беше околу вратот и го стави во ситната брава на машината. Потоа неколкупати го сврти. 34
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го зема менито и започна да чита па наеднаш застана. „Што е?“ праша жена му.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Веднаш го грабнува едното бонбонче и го става в уста. Другото го зема Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
ТЕОДОС: Ама зошто, може да ме извалка... (Сиот се тресе од гнасење. Го држи детето и ја врти главата наназад.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Е, ништо де, чорбаџи Теодос, ќе биде бериќетна годината.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: А ти мустаќите арно да ги исчистиш, Спиридоне. Уште ти се извалкани.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Вика.) Параскево, Параскево! Ела да ме фрчосаш уште еднаш... дури го чекам палтото...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Дај го, баба Цонке, кумашинчето да го видиме. (Го зема.) Машала, машала, угоено е да не е урок, прасенце! (Ѝ го враќа и ѝ дава знак да му го даде на Теодос.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Знам, чорбаџи. (Го зема палтото и излегува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЦОНКА: Леле! (Притрчува, го зема бебето.) Што му стори на кумот, цревце и црвче низаедно! Проштавај, кум Давадосе!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Го зема.) Арно, чорбаџи. (Излегува мазнејќи ги мустаќите со фрчичето.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Анѓеле му ги затвора очите. Го зема јаболкото. * КРАЈ *
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Го зема шишето. Го удира силно Свето по глава.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Го зема шишето. Ѕирка низ прозорецот.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
СИМОН Станува. Го зема шишето.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Го зема јаболкото, се обидува да го гризне. Умира.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Го собраа и житото и добитокот. Добитокот го врзуваа за нозете, го легнуваа, и откако ќе го изгазеа убаво на мевот, го одврзуваа: ако добитокот можеше сам да стане и да оди, го земаа за носење оружје и храна.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Никако! Таа има можност да избира во селово, а не да го зема најсиромавиот човек, копук“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога Трајан го крена и го гушна, Маруш му рече: „Ете, внучко Трајане, го нема веќе Висара... Го нема веќе да го земаш и да го шеташ по езерото...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А Делин, гледајќи ѝ го лицето и телото издраскани, го земаше коњот и пушката и вртеше по сета планина да ги бара качаците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Додека небото се раскрвавува во самракот и ветерот го зема својот прв здив во зората ќе го завртам клучот од бравата два пати, ќе ја задушам болката, достоинствено ќе си ја понесам тагата и ќе побрзам да го фатам последниот воз кон далечниот хоризонт каде со таква леснотија одново и одново се раѓа новиот ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Без нималку колебање го земаме во прегратки сето она што ни припаѓа, ги припиваме кон себе сите блиски луѓе без кои не можеме да го замислиме нашиот обичен живот, сите копнежи, сите желби, сите надежи, целата љубов, со сето свое совршенство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И после сите натрупани, хибридни грешки кои ги броиме и кои поминуваат низ деновите, ќе дојде и денот кога ќе донесеме цврста одлука, храбрoда ги исполниме сите надежи и очекувања.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потем: Трите победи го навестија ова: Кралот Филип виде сон: „Печат на чија плотна има втиснат лик на лав... го зема Филип и го втиснува на утробата на жена си... со еден силен замав!“
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
(Евто го зема Михајло под рака. Го влече зад себе. Прават движења како кружно да летаат низ собата. Удираат од ѕид во ѕид. Несигурно се смеат.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го зема за рака Андреја и му ја става раката од една страна на колачот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ќе го земам вашиот свет, ќе ги испразнам водите, ќе ги ставам планините на нивно место, Еверест во Пацифик, ќе го стуткам заедно со сета флора, фауна, народи и народности и ќе го отфрлам меѓу два прста како мрсул.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Веќе не чекам официјални покани. Го земам она што ми треба. БОЖО: Што ти треба? ЈАКОВ: Она што го земам. БОЖО: Уште имам власт.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Излегувај! (Му го зема метрото. Го фрла низ врата.) Марш надвор.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Андреја го зема за рака Симон и му го префрла колачот нему.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Секогаш така со нив, со „незнамитите“, кои биле сакани и величени само тогаш кога гласно свирела воената труба и најгромко удирале воените барабани. И тогаш им го земале зборот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Туку да ти кажам дека на сите што избегаа, значи дезертираа, народната власт им го зема имотот. Сѐ. И куќа и покуќнина и стока.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Историјата покажа дека не бил во право.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Чагас заболување“, повторив не знаејќи што точно да правам со себе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејзината иднина, како и иднината на остатокот од Латинска Америка, е заложена кај американските банки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој си го зема за себе тоа право и живееше во земја која, би рекле, е мошне далеку од тоа да биде европска.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме бакна во образ, го зема шишето вино што го донесов и ме воведе во собата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Аргентина според минатото и сегашноста, по проблемите и недоумиците, е составен дел на Третиот свет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Чагас заболување“, рече таа насмевнувајќи се и широко откривајќи ги своите големи и совршени заби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го земам весникот и трчам кај луѓево, немам здив за повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ преполни со некој бес, почна да нѐ нагризува, да ни го зема сонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го зема самоварот и ме послужува со чај.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе се венчаме, велам, му го земам зборот од уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не отидов дури ни во Црвениот крст да си го земам следувањето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се решив да си го земам детето, да го извадам од болницата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега ќе можам пак да го земам презимето од Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пуста војна, си велиш, на едни им го зема животот, а други ги прави да не знаат дека се живи...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Обува нараквици и само зборува, ми кажува, ми го зема вниманието.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Станува Манол Форевски да брани, ама Захаријадис и нему му го зема зборот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога влегов на испитот истиот тој ден, колешката што ми ги бараше книгите се бутна да одговара пред мене. Ми го зема редот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кавгата беше за кредитот кој го зема. Дваесет илјади денари.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Сѐ што е убаво, есента го зема, - тихо си шепоти Билјана. - Трендафилите,овенаа, кајсијата е гола. Сега и црешната оголува. Да, сѐ е оголено.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)