Изрипав возбуден. Го залепив носот до прозорецот и гледав во дворот во кој предметите, оставени од синоќа, не се ни препознаваа.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Каде, кажи ... -На вратата од црквата. Некој го залепил.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Чичко Лозан го залепи окото на клучалката и ни даде знак да не шушкаме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Некој чукна. Чичко Петре ја спика торбата в печка, Коле го залепи окото на клучалката.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кога го залепи ушето на дупчето сосема јасно го слушна шепотењето од комшијата. Му прошепна и тој на дупчето и разбраа двајцата дека се слушаат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Толе отиде во ќошот и го залепи левото уше до самиот ѕид.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Поскочи од местото Никола и го залепи лицето на пенџерето, трепери од лутина.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мишко застана до прозорецот и го залепи носето до студеното стакло.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И неговото помало братче Мишко дотрча крај него го залепи нослето до студеното стакло и уште порадосно свика: - Аииј, снег!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Сане со ракав го брише замаглениот прозорец и го залепува носот на стаклото.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Потем се истава, а Саздо се обидува да му прочита во очите што всушност се случува.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
И немаше... по неколку месеци, Кизо ѝ се придружи на Родне, а сликата од Роска ја подместија подолу зашто на нејзиното место го залепија Кизо, како помлад, со сѐ уште црна коса на која само зулуфите му беа прошарани.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Чомлекот, на пример; редовницата уште одвечер ќе го наполни грнецот со дробенки од гоедско месо, само удина, ќе стави многу кромид, цел грст налупени чешниња лук, една рака суви везени пиперки, црна пипер, сол, две-три дрвени лајци сало и ќе го поклопи; околу наоколу поклопот убаво ќе го залепи со тесто за грнецот, за да не туши, и така спремениот грнец ќе го намести на огниште.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
не му текнува ништо, него стрелајте го, вели тој, големиот, со едно кило петлици на алиштата, него стрелајте го, а селово запалете го, и војниците го грабнаа, го залепија на ѕитчето од црквата и се даде команда ״оган“ и старшијата се свлечка покрај ѕидот, се истиша како и гајдата што заборави да ја испушти од раце и може да е уште таму, оти ние после се разбегавме, тие фрлаат пушки, а ние бегаме, кој нагоре, кон напреку, и после, ене што направија од селото, може да е ова судниот ден, судниот час, вели Николе Валавичарот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Грнчарот ја подврза косата и горниот крај ѝ го залепи на една грутка влажна глина. Речиси ја посади во глината.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Кога се созеде, ја виде и Сија Хаџибанова. Седеше на еден камен, собрана и премалена.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Се стресов кога другарката Оливера Срезоска, воспитувач и помошник-управител во домот, го залепи за мене.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Тој го залепи грбот на потпирот на столот и откосо погледна во голите листови на нејзините јаки нозе.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Го залепи челото на стаклото и ги склопи очите задремувајќи со последно сознание - навистина, Јана веќе не сакаше да го гледа како пие, како војнички ја поздравува месечината, како ја полни устата со земја. Таа, Јана-Марија...
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Азра се ослободи од тоа што ѝ остана во устата, отсекувајќи со јазикот од густото фрли полна плунка на чаршафот, го залепи левиот образ на предниот дел од бутовите на Андон кој сè уште, замижан, стоеше отпростум, го заграби со двете раце за задникот и силно го притисна кон себе, како со тоа да ја допразнуваше устата од која сѐ уште истекуваше сперма и се лизгаше по неговите нозе.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Се вратил глас да го залепат старецот, ама да не му стават адреса каде да го растоварат, само што од тука вратиле дека е невозможно тоа да се направи зашто и другите чекаат да тргнат со него, каде тој таму и тие.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Крсте го испушти надесно моливот, се наведе небаре да си го земе, ја подаде левата рака под клупата, го залепи левиот образ на самата штица и очите сами се вперија право во неа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Потоа клекна на гробот од свети Наум и го залепи ушето на плочата за да види дали се слуша чукањето на срцето на светецот, како што им рече игуменот, да види што може да значи тоа.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Игуменот им го покажа и гробот на св. Наум и им рече: - Закопан е пред илјада години, а срцето сѐ уште му чука... - се наведна, го залепи ушето на плочата од гробот, постоја така вслушнувајќи се; полковниците заинтересирано го гледаа игуменот, кој, станувајќи, оддавеше со лицето блаженост и задоволство што го чул живиот отчук на срцето на светецот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Кога отец Иларион излезе и ја заклучи вратата, Бонети се разврте со очите низ дворот, и откако се увери дека нема никој, отиде кај ќелијата, се наведна и го залепи окото на клучалката; ја виде Смилјанка легната на постелата гола; осветлена од прозорчето прилегаше на бел цвет врз темна вода; ги држеше расплетените коси на градите и ги виткаше на прстите; над неа во камарата стоеше иконата на св.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ќе се умира, се согласуваше со неа стариот пред да си го залепи грбот со нејзиниот.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Таа пак, збунетата наивка, која штотуку пристигнала во нашиот главен град да го практикува најстариот занает, ни две ни три, ми го залепи она што не го барав од неа.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Го стегна како фишек и, откако го излижа со врвот од јазикот, го залепи.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- Го бараат презирот,- рече високиот. – Го бараат презирот да ни го залепат на чело... Тоа значи да потпишеш...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Кога запре дождот, Цанул излезе, и по некаков кучешки осет, се упати право кон лозјето; се допре до колибата, го залепи окото на прозорчето, ја виде кожата кај што прета, го почувствува нивниот здив, го наслуша нивниот глас, нивното 'ржење и збивтање, му удри крвта во главата, му зашумеа ушите, го грабна копачот и почна да тропа на вратата: ”Излегувајте, мајчето ваше!“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Така ние научивме, еднаш кога Јоле не беше во даскалницата, дека прле по старословенски се вели ОСЛЕ, та така јас и Николче тој збор му го залепивме како прекар.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
И го залепив образот врз стомакот, под папокот, го свртев другиот образ и потоа почнав да ја бацувам држејќи од страните и полека исправајќи се.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Со едната рака нежно ме фати за лицето, а со другата брцна во џебот, извади нешто оттаму и ми го залепи на челото меѓу двете веѓи.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)