го (зам.) - загледа (гл.)

И знаеш што решив, синко... Го загледав, изненаден.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Убаво го загледа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зад грбот можеше да почувствува како сите го загледуваат неговиот син комбинезон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Славчо застана и милно го загледа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Потоа го загледа зачудено Прокопа и праша: - Каде ќе одиш?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го загледа налутено Андона и, прекинувајќи го за миг свирењето, му рече: - Мрдни се бре, ут ниеден... - пак го бутна со лактот во ребрата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На дедо Васја му го одврзаа крпчето на нозете, нозете не го болеа повеќе - тој ги рашири рацете и плашејќи се да падне, се смести на крмата, внимателно седна и го загледа лицето на веслачот, во закопчаната до грло облека и со качкет на главата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Стутканите од ладното луѓе го повлекоа чамецот до брегот и како мовче, фрлија чифт даски што блескаа со лакот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Молежливо го загледа па му рече: - Слушај. Направи ни една добрина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Знам, - рече Шишман. Посилниот зачудено го загледа: - Како знаеш?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога Богдан го загледа поубаво кучето, виде дека е тоа пудлицата од Марија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Иако почесто се среќаваа на скалите на зградата или во дворот, таа во почетокот не обрнуваше внимание на него, но со време, кога ќе се сретнеа, таа ќе го загледаше малку подолго, а и тој ќе ја загледаше малку подолго и тогаш автоматски се поздравуваа, како луѓе што им е непријатно молчешкум да се разминат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Луѓето минуваат крај него, го загледуваат, од страв го сожалуваат и велат: - Завалијата!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Која престава? - го загледа Французинот. - Нашата... - рече учителот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од одајата слезе отец Иларион, ги загледа жените, го загледа него, и ги праша: - Што му е?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога Англичанецот направи поторно: Хм! - тој пак ја крена главата, го загледа повторно, и пак помина едно ребро низ устата очистувајќи го да нема ништо на него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја зеде чашата од масата, се намршти и попреку го загледа келнерчето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој пак го загледа. – Ти мислиш мене ми се останува.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Васе го чукна по лицето, го загледа оддалеку и рече: - Ќе го цртам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Татко ѝ го пречека на вратата, го загледа намуртено, луто, сакаше да му ја затвори вратата, но гледајќи го како ги држи портокалите в раце, потсмекна и го пушти.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога го загледав сфатив дека пантоланите од шајак му беа целите изгорени, а тој ми велеше: Другарке, јас сум ранет.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Илко го загледа зачудено.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од куќата излезе жена му на Мил и го загледа Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)