го (зам.) - заборави (гл.)

Во тренд е теоријата да знае за силата на слоганот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Го имаме Алтисеровото „Еј, вие таму!“, или „Ја задавив својата жена“, и „Го заборавив чадорот“ на Дерида...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Додека Декарт се впишува во долгата традиција мислители коишто човека сакаа да го направат господар на природата, Спиноза опстојуваше на тоа дека „нашето“ тело е нејзин безгранично малечок дел којшто сосема е зависен од неа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Духот тоа не смее да го заборави.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не можевме да го заборавиме денот кога брат ми партиец пресуди, а татко ми се согласи козата да се вика Сталинка, макар што тој си остануваше верен на определбата да се ослободуваме од имиња на војсководци, светци, ослободители, да бараме имиња меѓу цветовите, природата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По бурните настани во земјата, по судирот со Сталин и последиците што следуваа, големата изолација на земјата, првин засилениот глад, а потоа незаборавните пакети од Америка, од кои никогаш не го заборавивме месото со шеќер, јајцата и млекото во прав; граничните инциденти и првите жртви со соседните социјалистички земји.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сеген не сака да ја изгуби козата, па ја затвора во темна штала, со двојна брава, меѓутоа го заборава отворен прозорецот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Греота е идентитетот на Балканот! – ми вели тој со нескриена зачуденост. – Па денеска цел свет е во потрага по својот идентитет, а ти сакаш ние да живееме како баби, да го заборавиме сопственото минато.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тргнете ги столовите од светот, направете човекот да го заборави нивното постоење и зборот стол да исчезне од сите реченици на светот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Безмалку бев го заборавил, а не смеев, зашто ми најавуваше дека се подготвувал да дојде во посета.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека павилјоните се смируваат, ги затвораат портите, се отвараат оние во „Белжик жоаез“, а ова катче на ЕКСПО е предиспонирано на човека да му стави на располагање сè, барем неколку часа, барем една ноќ, да го заборави она што го тегоби преку денот...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Навистина, убаво е, велеа домаќините, нашите деца да научат француски и да го учат сето она што се предава во овие училишта, но сметаме дека ќе треба да настојуваме да не го заборават својот мајчин јазик.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не, тој дури сакаше да ми помогне и јас не можам да му го заборавам тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но во истиот момент неговото внимание го привлекува нешто друго, тој го заборава Савета и провлечува со многузначителен глас: - Соколе, гулабот!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега не му зборуваше веќе на кметскиот, го заборави сосем него, тој им зборуваше на сите околу што не веруваа во силата негова.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој се прави како ништо да не го засега, а всушност сака да го заборават, да не се креваат на него нивните очи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Баричките од двете страни на улицата. Отежнетата, изводенета топка и прикриеното негодување на децата кои ни помагаат да не го заборавиме бесмртниот фудбал на мали голчиња.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ние забораваме нешто и забораваме дека сме го заборавиле тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Денес културата е толку искомерцијализирана како што не била ниту пред 10 години. превод: Елеонора Стојановиќ извор: The Comics Journal 141 130 Margina #22 [1995] | okno.mk ALFRED HITCHCOCK 2 okno.mk | Margina #22 [1995] 131
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За мене тоа значи „Како воопшто си можел еднаш да го видиш и да го заборавиш?“?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога имаат молив немаат тефтерче и така уште ненапишано го забораваат токму она што не е за заборавање.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога имаат тефтерче, немаат молив.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тој речиси го заборавил нејзиното смеење, нивното смеење, нашето - распојасано и отворено, весело зад болката, зад веселбата, егзистенцијален но сепак длабоко од утробата - но сега го слуша: Се смеат слободно, речиси беспо­мошно, како што некогаш често се смееја, понекогаш наспроти самите себе и околностите коишто беа сериозни или мрачни, или барем како што сакаа да се смеат, на почетокот: нивниот толку среќен, зачудувачки контингентен богато следствен некогаш одамна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Патем погледни дали некој милијардер го заборавил својот сат или прстените, и собери ги, тоа ти е последниот плен.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И тој успеал ова да го заборави, да замачка очи само во текот на една авантура: како самата таа авантура.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според тоа, сѐ се одвива како она што се нарекува говор да може, во своето потекло и цел, да биде единствено еден момент, суштински, но детерминиран модус, еден феномен, еден аспект, еден вид на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во случајов, а тој е само еден од примерите, кон онаа смрт на цивилизацијата на книгата, за која толку се зборува и која најнапред се пројавува преку грчевитото намножување на библиотеки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Боге се изненади, зашто беше готов да го заборави тој разговор, како и сите други што влегуваат на едно уво и излегуваат на другото, оставајќи во главата место за поважни мисли.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И го заборави.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш му текнало - не дека си дошол дома, туку дека го заборавил клучот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога утредента, поправо дента попладне, навратив кај Ж ивко да му го однесам службениот магнетофон што го заборавил во колата, а не во Фолклорниот институт, тој играше шах со Гината; брзопотезен, со кошаркарски резултат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не можеше да го заборави последниот разговор со Татко, токму на тој чардак.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа не му го забораваат на двете страни од езерската граница. На двата брега од Езерото.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во тие тешки времиња, не го заборави ни претседателот на Судот другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Нешто што не ќе можеш да го заборавиш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Граѓанинот на бивша Југославија сѐ уште не го заборавил својот некогашен, државен кич, монументалните претстави во кои главна и единствена улога имаше колективното тело.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Можеби затоа зашто се однесува како суштество кое го напуштила доверливоста или како дамнешен пријател што ми го заборавил името па брза да ме одмине.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Постарите веќе одамна имаа почнато да го забораваат, а помладите не го ни знаеа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Така, возбудите околу тоа на кого ќе му биде доделен Имотот за да управува со него, и возбудите околу злосторот почнаа да спласнуваат, а жителите на Потковицата, христијаните, под постојаниот товар на ропскиот живот, грижи и страв за поминокот, и спахиите под товарот на постојаните благувања, почнаа да го забораваат Владимира Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Новиот прилепски учител, некојси стружанец, Димитрија Миладинов се вика, кај Тимона на дуќан сам расправаше дека зашто се учел на грчки, сосема си го заборавил мајчиниот јазик и се однародил.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Што презеде Бајрон од вашата лејди Мери за верата, па вас толку ве пленило, и не сте можеле да го заборавите придонесот на Бајрон за запознавање на Албанците во светот? – ме запраша наредувачки А.А.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И во тој ден се сметав многу богата. Најбогата...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, намерно или од некои други причини, Стојна се обиде да одглуми дека го заборавила првиот случај и писмото што го испрати се појави (но не знам кој го виде) дури по случајот број два, или, преведено на обичен јазик, со десетина години задоцнуваање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И уште нешто се случи, што не можам да го заборавам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира тука е и оној најважен ден, да не го заборавиме, во кој за првпат го слушнав плачот на син ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Измина баеги време откако Боге од Бањи се појави на вратава а јас попусто се мачам да го заборавам она што ми заседна во мислите кога го видов момчето што ми го доведе да го чувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да го заборавам неговото мало муцунче, неговата мека кадифена козина, ишарана со два реда бели дамки, неговите витки ноџиња со жолти копитца на врвот? Како да го заборавам?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И кулата секогаш беше таму, пред неговите очи, за да го потсетува на она што не можеше да го заборави.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби дури ќе успеете и да го заборавите додека се шеткате меѓу несмасните надгробни споменици од осумнаесеттиот век, понекогаш налик на вазни, што можат да се добијат на некоја уметничка лотарија, но почесто личејќи на облаци вкаменета пена од прашок за перење; потоа меѓу надгробните споменици од деветнаесеттиот век, интересни поради мешањето на рускиот класицизам и уште по нешто руско, се чини, духот на апсолутизмот и, најпосле, помеѓу надгробните плочи од последниве децении, неромантични, каков што е обичниот алат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, потоа на неговото лице се појавува некаков стратешки израз, потоа засилено-рамнодушен, и вам како да ви е полесно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Апсењето на стариот крпач Адам го заборавија, бракот на писарот и бабицата тромаво и еднолично течеше - без разделба и без деца, агентот не претставуваше веќе никаква новост; се заситија луѓето од него како деца од дрвена играчка, скршена и деформирана, на која ѝ се излижала бојата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Та тоа е само една несреќна старица.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
САЗДО: Смири се, Ефтиме. Ова бргу ќе го заборавиш.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Не го заборавивме местото, го паметиме и не ја заборавивме ноќта која беше исполнета со нашите тивки, глуви, тажни и жалосни воздишки што нездржливо се откинуваа од нашите гради....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со очите изразив вчудовидување, а тој продолжи: - Еден месец подоцна, на 4 август солунскиот весник “Елиникос Ворас“, со големи букви вака ги извести своите читатели: “Жителите на убавото костурско село Крија Нера17 кои досега покрај грчкиот зборуваа на еден туѓ дијалект, трогнати од одличната иницијатива на патриоски расположеното население на селото Каридја – Птолемаида, спонтано решија во присуство на месните власти да се заколнат дека целосно ќе го заборават тој јазик и во иднина така тие, како и нивните синови, исклучително ќе зборуваат на грчки јазик.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Далеку позагрижувачко е поведението на Европа, која за сметка на своите сомнителни интереси го заборава својот долг кон еден мал народ во срцето на светот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Протестантски отпадници за време на Инквизициите на Римското папство - да не го заборавиме палењето на вештерките изведувано од страна на Протестантите кога тие го преземаа раководењето со одделението за контрола на Хаосот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ е многу едноставно за чуварите на законот и редот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги заборавивме, ја заборавивме нивната крв; ние, крвта на нивната крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Штом заврши изложбата, ве уверувам, пријателе драг, оти ќе ви го испратиме вашиот „Автопортрет“, чудесното дело што сте го заборавиле во Истанбул заклучено на дното на Огледалото, се разбира ако Вие го сакате тоа“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога од сонот отсуствува телото, таа веројатно веднаш го заборава.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Збунета сум... Ѝ помагам да се подигне, па ѝ ја додавам чашата со розето: - А јас се сеќавам на твоето детско гласче кога ни велеше дека сме силуети што минуваме низ маглата – Сум го заборавила и тоа, иако мислам дека сум била во право.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И блажени се оние што не бегаат од своите грешки, туку со нив се соочуваат и ги надминуваат единствено со силата на љубовта кон блиските свои, оти само љубовта го проштава гревот, без притоа да го заборави, зашто сеќавањето на гревовите кои љубовта кон блиските им ги простила нѐ учи каква е таа во својата вистинска природа“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ЛУКОВ: А ние сосем не ја забележуваме. Сме го заборавиле усетот за неа.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: Сторете нешто повеќе од прашање. Ви се молам. Настојувајте. Никогаш нема да Ви го заборавам тоа.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ти си цвеќе, чие име одамна го заборавив...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Болката не е само твоја сироткиња таа стана болка на сонот од мојата фантазија, сонот што го заборавив...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Своето ЈАС го заборавив зад себе, носен од помислата „МОЖАМ ПОВЕЌЕ“ -и секоја стапка поблиску до успехот а за нив, рушење на сите градби од нереални идеи, фрустрации, неконструктивни закитени со синџирите од алчност и лакомост... правејќи заговор како да нѐ спречат?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Оваа темна вечер го заборавив огледалото на тротоарот, залутано се огледував по темните излози без светлина...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Минатото ко стар кофер отфрлен, од печалбар што долго патува низ светот со хипокритичен поглед, кој ја заобиколува вистината, за тагата што се свила во градите, за блиските чиј лик го заборавил...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Дописникот му го одзеде речникот, да го прекине мачењето.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го посоветува да го заборави сето што го прочитал дотогаш и, без да излезе од волуменот на истата петта книга, напиша прилог за библиотекарот и кажа за него дека е обичен Битанга и Будала. 192 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Никојп'т нема да ти го заборава.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но, рожбата на онаа набиена темничина, која знаеше и толку да уплаши за веќе да не постои никаков завет, зад кој би можело подлабоко да се засолне, тоа животинче, што сега ќе беше уште една жртва на сета расплисната и ненаситна глад, што се клештеше со своите завивања по сета снежна пустелија надвор, ако не беше неговата врата, тој долгоушко, со своите кревки, растреперени високи ножиња, не можеше толку бргу да го заборави оној, што беше останал да крчи од другата страна на вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој за сето време знаеше со кого е во оваа шума и во оваа ноќ. Ниеднаш не успеа да го заборави тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Третиот беше бригадир на градежната бригада на Задругата: сакаше и нему да му го заборават името и да го викаат бригадире. Го викаа Језекил.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Шепотливо плискаат брановите во невидливите карпи таму долу како да го повикуваат и потсетуваат и му забележуваат за нешто, како да го опоменуваат за нешто многу важно што тој го заборавил.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но, поарно е сето тоа да го заборави сега и да си ја сврши работата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ги фрли војничките алишта и започна повторно да трча и да опкршува околу езерото и селото, да го исполнува просторот со својот вик, да допира и да милува секое дрвце, секој камен; со денови опкршуваше низ сиот овој простор, низ сиве овие места на кои не можеше да им се изнарадува, да се опсити; пак заличи на дете што започнало првите чекори да ги прави на кое сиот свет му е мал; го вдишуваше мирисот на дрвјата, го гледаше синото небо кренато високо и исчистено од сите барути и пукоти; го гледаше езерото што како зоврено млеко се креваше и разлеваше пена на брегот; го слушаше црцорењето на птиците што ја населуваа шумата, трчаше по пеперутките, легнуваше во тревјето и пак стануваше, настојувајќи што побргу да го заборави она што му мина преку главата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тропаа пополека или во налети по покривите од куќите, му отвораа поткожни дупки на езерото, ја раскашавија земјата, ја скиселија: замириса на комина, на гнилеж, на лигави кожи; го заборавија луѓето сонцето како изгледа, изгревот, залезот: темен почнуваше денот, темен звршуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По неколку месеци, откако го заборави ќотекот, започна да зборува низ селото, да кажува за ѓаволот, за натемагото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И секогаш се плашам дека, оваа што има документ со печат за врската, ќе си го заборави клучот и ќе се врати за да го земе, ама ете госпоѓата е многу добро организирана и кога го напушта својот топол дом со список за неопходните работи, како клуч од автомобил, пудра течна и влажни марамчиња, не сака никакви изненадувања и тоа ти е!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А и Јон нема да ти го заборави, му велам, оти ти го врати откај мртвите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, господ да ти даде многу здравје, му велам јас на Мисајлета Ковачот оти ова добро нема да ти го заборавам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море грамотен човек, му велам јас на даскалот, да не си учел нешто за крал, за цар, му велам на даскалот, Харалампије ли се викаше, му го заборавив името.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после, што да пренесувам побргу? Него или сливите. А и не е само еден ден, па да го заборавиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дај го писмото, ми вели Јон. Не го заборавил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Чекај, го заборавил Пандила Онисифор Мечкојд. - Сакаш жив да го закопаш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го заборавија прашањето и веќе не го очекуваа одговорот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Дома не може сам. Нозете не го држат. Не ќе стаса ни до Дмитровиот гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној што бил навистина мртов го заборавиле - јамата станувала подлабока, купот гранки раснел за клада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни со божја помош не можеле веќе стутканите уши да му се доближат до черупката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тие, чиниш сториле што може да се стори, веднаш го заборавиле: зима е, старците умираат наесен. Затоа овој Дмитар-Пејко ќе си поживее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За каква пушка говориш, кој ја украл?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Беговите го заборавиле Мустафа -ефендија. Шуќур, се нашол некој наш казанџија и го прибрал дрипавиот ќафир во својата работилница меѓу ламарини и чекани, заедно да локаат студено вино и да пеат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селаните му го заборавиле зографското мајсторство и без сожалување го гледале како ги влече нозете со мувлосан студ во исчанчените колкови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот со гнасење се потргна од квичавото старче со крваво лице и сепак, во двоумење дали да го удри или да го заборави, го праша нешто на турски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Куциот го заборавил својот верник и придружник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над него се наведнале две сенки. Го прашале како му е. Им одговорил со офкање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никако не можел да го заборави умирањето на момчето со крвава уста додека самиот лежел во заседа и со кубура чие значење во почетокот на битката не го знаел или не сакал да го знае: свеќите на неколку животи, почнувајќи од оној здрав старец со мустаќи, догорувале пред неговиот замаглен поглед.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Судбина... Во тие зборови немало ни победнички призвук на докажана мудрост ни разочараност; според неговото сфаќање, сѐ се движело по однапред определени простори со свои тајни и неизбежни законитости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болниот, на свој начин среќен што најпосле се сетиле и на него, со надеж ја издолжил шијата. Го заборавиле, сега е ноќна загатливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ѝ тежиш на земјава, твојата крв ќе ѝ е потешка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад него стоеја двајца со побелени фесови, веројатно слуги на првиот, и со волча глад чекаа да се фрлат на нас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Локал, кинел со заби, збивал и не слушал дека неговиот втор син (првиот го барал одметникот татко по планинската непроодност) нечујно му се доближувал од зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Онисифор Проказник, со тага гледајќи го колењето на премаленото и збревтаво животно, заповеда да заземат место на чука од која ќе може да се гледа на сите страни и на која не ќе бидат изненадени со напад. Свенувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На оние што гледале по нив им се чинело дека под нозете на двајцата најтврдоглави на светот земјата ќе се разбранува и светот ќе отиде по ѓаволите со таков тресок и кршење од што и небото ќе оглувне, ќе се распадне и ќе се урне врз скрка и распаднатост, но Онисифор и Онисифор ништо не мислеле додека се веднеле над своите намери, без здив, предвреме мртви, со движења условно продолжени заради трепетот на истинатото месо, заради решеноста едниот од нив да изврши насилие врз другиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас тоа сум го заборавил. Туѓиот живот не ме занима. - Не те занима?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Господ ги заборави луѓето, луѓето го заборавија господа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го заборави ли ти тоа кога ме викна владиката грчки, ме благослови и ме нарече кир Ристаќи за тоа што се определив за грчката партија?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Рада, гушкајќи ја Ивона, ги затвори своите солзни очи и во миг се сети на летот со ангелот, од сонот што го запиша за да не го заборави.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо не го заборави ветувањето што и го даде на Рада, а тоа беше стапувањето во брак и венчавката, која ја договорија на денот каде што се вкрстуваат Верата, Надежта и Љубовта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Замина во блиското кафеанче да го проплакне грлото и да го заборави гракањето на Ружа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Е, овој ќе го запишам! Не сакам да го заборавам, многу интересен сон е.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо не го заборави ветувањето што ѝ го даде на Рада, а тоа беше стапувањето во брак и венчавката, која ја договорија на денот каде што се вкрстуваат Верата, Надежта и Љубовта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со желба макар некако да се забави и да го заборави непријатниот впечаток, тој пошол на забава кај еден свој пријател, каде што нашол пристојно друштво и, што е најдобро – таму сите биле речиси од ист чин, така што ама баш ништо не му пречело.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој широко се отворил, станал пријатен за разговор, љубезен – со еден збор, ја минал вечерта многу пријатно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сигурно тој тоа никогаш нема да му го заборави.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во паничен страв се стаорците и го забораваат својот противник.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И се мачи да го заборави мојот корен - старецот на чиј гроб татнеа еднаш тапани.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Најпосле јас сакам да мислам на своето утре.“ Брат му беше изненаден. „Секако, не си песок“, рече како да го заборавил нивниот последен разговор. „Седи.“ Седна и ја впи канцеларијата во својата свест еднаш за секогаш наслутувајќи зад студените ѕидови строги и непознати дамари.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
По некое време, се сврте и му рече: „Овај мајски ден никогаш нема да го заборавам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но тие не го заборавија кога нему му беше мачно во животот, при неизвесната семејна судбина Кога мораше да го докажува својот сложен идентитет во повоените упростени времиња на црно-белиот режим кој почиваше врз брзи норми на поделба на пријатели и непријатели, на брзи и немотивирани интернации и ликвидации, тој најдобри сојузници имаше во книгите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дури да дојде на власт преку државен удар тој нема да го заборави делото на својот духовен татко!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ни Татко, а уште помалку Камилски, не можеа да го заборават настанот во Татковата библиотека и во нашата куќа во врска со една непрочитана книга на Камилски. Тоа стана грев кон непрочитаната книга којшто и ние децата никогаш не го заборавивме...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Фаик Бег Коница имал други приоритети, но никогаш не го заборавил стариот Леон Каин, директор на големата париска библиотека Мазарин, веднаш до Француската академија на кејот Конти...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко до крајот на животот ќе ја чувствува длабоко во душата прегратката на Али Фети и никогаш нема да го заборави суштинското од разговорот што го водеа до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Неговиот дедо по татко бил Французин, но татко му бил роден во Англија и го заборавил знаењето на францускиот во младоста.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Наеднаш. без повод, можеби за да го заборави квичењето, раскажува од кај му е тоа име, како се викале дедо му и татко му и од какво потекло е.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Човекот си го заборавил валавичарскиот занает. И пак го слави трудот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сите летни сенки беа слеани во една, голема и избледена иако пред тоа, како предзнак на невидлива сила што го демне или просто не го заборава селото, по вторпат процути крушата во дворот на Богдан Јанков.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Било некако време за икиндија, молитва во предвечерните часови, и се спуштале над нив, сами и изгубени на плитка вододерина, мраќава и есенски дожд, и веќе се стемнило, а Турчинот, во тишината со сосема ретки истрели, го заборавил својот алах: стиска нож и лази кон слепиот проклетник, ќе го коле, ќе ја одмаздува верата и честа на Империјата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Време е, навистина и на чесен збор. Марко да го заборави противникот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Луѓето го слушаа тоа и го заборавија - и мудрото објаснување на попот за дојденец, не туѓинец што понекогаш ќе привлече љубопитност но не и свој човек за кого блиските секогаш ќе најдат в срце трошка разбирање.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Власта, онаа вистинска, го заборавила селото, ако продолжи вака ѓаволот ќе дојава на кобила од чии ноздри ќе капе болештина, чума или такво нешто, потоа ќе се лепи за добитокот и за луѓето, мислеше некој од нив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Другиот, човек на кого немал прилика да му погледне в очи и да го прими како пријател или да го заборави доколку не го намрази, веќе и не се држи за својот несреќен носач. Олабавен е и не се согласува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Луѓето го заборавиле. Дури, згора, тој и некакви педалчиња делка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се разбира сопственикот на мрежата тоа не им го заборави и великодушно донираше голема сума на пари за хуманитарната фондација на гардата „ Братска помош“.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Јавна тајна беше дека Стојан тоа никогаш не му го заборави.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Да се знае и да не се знае, да бидеш свесен за целата вистина и да кажуваш внимателно исконструирани лаги, да имаш истовремено две мислења кои меѓусебно се исклучуваат, да знаеш дека се контрадикторни и да веруваш и во двете; да употребуваш логика против логиката; да ја отфрлаш моралноста и истовремено да полагаш право на неа, да веруваш дека демократијата е невозможна и дека Партијата е чувар на демократијата; да заборавиш сѐ што е потребно да се заборави, потоа сето тоа повторно да го вратиш назад во сеќавањето кога е потребно, а потоа брзо повторно да го заборавиш: и над сѐ, да го примениш истиот процес над самиот процес.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А ако е така, тогаш тој веднаш ќе заборави на своето одрекување дека се сеќава на неа и ќе го заборави чинот на заборавањето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во моментите кога мислеше на тој настан, сакаше да го заборави.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Толку јасно зборуваше студениот сјај во неговите очи таа вечер, што ни во еден момент не можеше да го заборави...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сакаше да го заборави, ама никако да и излезе од умот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога си одеа дома боси и голи, тие се заветуваа дека нема да го заборават доброто што ги излекувал свети Димитрија и секоја година идеа на денот да му благодарат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тики дури и другарството го заборави! — рече Стојан и го покани уште еднаш да се напие млеко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Отец Арсенија виде дека Стале ќе биде одличен подвижник ако го кандиса да го заборави овој свет и да се посвети на господа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Тој и деца ќе накоти, ти ни на јаве, ни на соне не можиш да го заборавиш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пиеја гостите, јадеа, се веселеа, како на свадба, но мајката, ни во овие најсреќни за неа часови не можеше да го заборави своето најмило чедо – Гелето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Стои на едно место, се врти околу себе, копа со очите по шејовите и вика Ковчегот, да не ми го заборавите ковчегот! и веќе еден од момчињата, најстариот изгледа, лесно го дотуркува до вратата а тој, старецот, го подметнува грбот и ковчегот е веќе врз него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Остана таму, го заборавија човекот кога ги разотворија вагоните, како да ги збриша некоја разулавена ветрушка и ги настега во нив, замижувајќи им ги очите, затапувајќи им ги главите и така, возот свирна, исписка, како со човечки глас да се огласи и веќе никој не можеше да го запре.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Роса и Чана ја задоволија таа негова желба не толку за да не премрзне, отколку што знаеја дека му е страв да не го остават сам, да не се случи да си заминат на некое друго место а него да го заборават.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Остана таму, на станицата, го заборавивме во вагонот!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Зар беше можно да го заборавил, кога убаво го издвои од другите свои книги, ракописи? Го обзеде немир.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ервехе никогаш нема да го заборави престојот во овој дел на рајот, држејќи го во прегратка малото братче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тоа никогаш нема да ти го заборавам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
– Кој гроф, каков Чано, мила моја, зар не си го заборавила? – рече Татко гледајќи дали се затворени прозорците и вратата. – Грофот со кој танцував на свечената вечера пред заминувањето од Италија, во 1939 година. – Остави ги, мила, тие муабети за друг пат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ервехе никогаш не го заборави ова патување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Конакот, познат во вековите како мал албански Пиемонт, како тврдина на „државата семејство“, со отворени капии за гости и намирници во сите годишни времиња Ервехе никогаш нема да го заборави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но не сметав дека тој го заборавил татко му, како што тој сметаше, заради тоа што го сторил на мајка му доведувајќи ја до состојба на „нервозна руина”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога татко ми и јас заминувавме од гробот на дедо ми, на неговиот закоп татко ми се сврте кон мене и рече, „Сега неранимајкото е мртов”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се разбира, го заборави изгледот на куќата и се приближи кон влезната врата и виде дека некрологот објавува „шестмесечен помен“ од смртта на „драгиот и незаборавен сопруг Едо Бранов!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа никогаш, ни во себе, не се пожали на Најда; тој ѝ беше добар „кога топол леб“, но не можеше да го заборави Дракчета и покрај топлина во очите на Најда Пашалески со која што тој ја гледаше, која што чинеше маката што ја имаше да ѝ олесни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Театарот го заборавивме. Лоши се нивните претстави, ме убедуваше но јас знаев дека се плашиш од сјајот на моите очи фатени од рефлекторскиот сноп.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Старецот се распрашуваше за сѐ, богословот расправаше за сѐ весело наслушнувајќи се самиот себе:војната има сто очи запалени, и сто 'рбети железни, и сто усти гладни и крвави, па оди како стоногалка на нас, а господ светот го заборавил, му завртел грб - црвчиња сте вие, пијаничиња, туѓи жени задевате. Па штом е така, удрете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Момченцето е добро. Со новата играчка го заборави памучниот кловн. Збогум. Не грижи се.“ Потпис -„Марија“ (број 1).
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Фронтот како да беше поставен спроти свлетлината на хоризонтот; сега ќе треба да мине доста време додека војниците навикнат на темнината; тогаш ќе почнат да го распознаваат бришаниот простор пред себе и ќе го заборават хоризонтот од загледаност во заплашувачките поединости пред нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кој може да го заборави тој тропот воденички празник на звуците матица на плодовите.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Наместо да го заборавиш моето име Ти го вглоби во секој камен, го запиша на сите гранки Па најтивок повеј низ времето ме ниша - Така ме раздаде. Така ме уништи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
„Сакаш јас да ти кажам дали си го заборавил кај мене?“, праша онака, на смеа, со мало неконтролирано кикотење помеѓу зборовите, но сè беше во рамките на прифатливото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Потоа оној изнуден и чуден предлог или барање од неговиот некогашен пријател Јаким во врска со белезицата (во истиот оној понеделник што се трудат да му го забошотат); божем најдобро ќе било тој да го заборавел случајот бидејќи станувало збор за скапоценост на мајка ѝ на неговата секретарка Ботка а не на Баручиеви.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа проверував со третиот, најмалиот, „Olimpikus“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш сите од маалото со часови зјапавме, напикани токму во подрумот на Мики, во и меѓу нозете на девојките и жените што стоеја пред продавницата „Громби“ над нас, врз подрумските решетки, а кога понекогаш ќе задуваше ветерот на кој му го заборавив името, тоа го доживувавме (молкум) како премиера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Алберт и јас сме само припадници на една генерација што заминува, тој поважен, јас поневажна, вели Дени, но нашата суштина ќе остане во Clock House.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Снопчиња сино полско цвеќе (им го заборавив името), прилично наконтени за своето потекло, ги дошминкуваат приодите до главните „ѕвезди“: бледите божури, кои ги нарекуваат „полски“, старомодните рози, вечерните јаглики...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Веќе толку долго не го чул своето име што веќе помалку и го заборавил.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Или ако бевме спомнати како сведоци кои сметаат дека е најумно да го заборават она што го слушнале?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зарем сметаш дека и во тој случај ќе останевме неизвалкани?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Павле никогаш не го заборави поделениот појадок.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Грчката татковина нема да го заборави тоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ова добро не ќе ти го заборавам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И знаеше дека тоа што го откри сега нема никогаш да го заборави.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Или ќе ми речеш дека го заборавив зајакот, и оној краешник заечки леб што ти го донесе татко ти откако се врати од еден лов на зајаци?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој ги ценел луѓето според нивните дела, а дека Иван Степанович бил многу фин кон него, дека многу му помогнал и дека тој не смее тоа да го заборави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од видовитост опседнати по саноќ страхувале да не би Небото да ги изневери луѓето да не им го одземе од очите фасцинантниот сјај, астралниот отсјај пред којшто горостасните суштества отстапувале со извесна нежност по крв жедни, од крвта се откажувале, да не би да го заборават тигрите, леопардите, лавовите времето кога со љубов биле гледани и егзалтирани о, да не би да престане дејството на космичкиот искон - хипнозата да не би да е смртна Светлоста нивната душа, нашата!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Дури тогаш, додека буричкав по џебовите, помислив дека морам повторно да дојдам, што поскоро, но прибран, и да се соочам со него. – Извинете, сум го заборавил – пропелтечив, не можејќи да го спречам бранот црвенило по лицето. – Веднаш се враќам.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
ТОМЧЕ: Го заборавив елекот. НАЦА: Одам да го донесам. (Излегува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Со здржан прекор.) Е, тоа, измеќарот мој, да си го правиш твој... Не е ред...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Помислив еднаш да се вратам, и така бев го заборавил клучот в цеб...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Еве ти клуч, го заборавив в џеб, а дома им треба.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Тоа ти е сеедно: да не си го заборавил елекот, би го зел и саатот, а да си се сетил да го земеш саатот, би го зел и елекот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Ој лозје, лозје... (Одеднаш преминува во отворена зајадливост спрема Теодос.) Песна за чорбаџи Теодос!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Цигански кум не можам да бидам.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Си го заборавил? ТОМЧЕ: Не.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Ама ти го заборави, чорбаџи Теодосе, она со Настрадин-оџа...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: (Влегува со елекот.) Еве ти го елекот, чорбаџи Томче.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тоа ти оди едното со другото како умот со главата. Кога ќе заборавиш каде ти е главата, ќе го загубиш и умот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Е, тоа веќе... ќе фати место... А клучот го најде на пат: рѓосан...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Го обзема разочарување и тага.) Лозјето... Уште не го заборави!...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кога ќе го заборават текстот, ги надополнувам јас седнат сам неколку маси подалеку.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Да се сетиме на најрадосниот момент во живот, кога доживеавме искрена, длабока среќа Во хистеријата на секојдневието, кога ќе се сопнете на најситното камче сте се запрашале ли: -„Која е вистината за вашиот живот?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога ќе се сопнеме и паднеме во стапиците на животот да не го заборавиме она што нѐ тера да станеме и да продолжиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас сум веќе заглавен, ми вели, до гуша сум заглибен. Зар го заборави писмото за брак?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го заборави ли сето тоа?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Зар можеше тоа да го заборавиш?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Од возбуда се вцрве и го заборави текстот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Не го заборавија ниту гулабите кои ги јадеа трошките што паѓаа од устите на скитниците и бездомниците.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Оттогаш никој повеќе не го виде А. Соседите бргу го заборавија.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Повеќе не го гледаа во главата. Само го одминуваа. Речиси и го заборавија.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Опиум... така е, опиум! - се радуваше и го преповторуваше зборот за да не го заборави во понатамошното убедување.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не молкот, ами душата и духот владеат со нејзините мисли и со чувствата на сите и кај сите одделно истиснува спомени, сакања и присакувања и така занесени го забораваат барем за миг болното стегање во стомакот, влагата и студенилото, печењето на плускавците, болките во нозете и рамењата и неотстапната потреба да се наспијат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нашите прво се двоумеле дали само да се имаат на умот или да им одат на андарите ем да ги опоменат да не го прават тоа што го намислиле ем да си наплатат еден стар долг од времето пред да дојде дедо Геро, што нашето село никако не можеше да го заборави.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
ХЕРЦОГ: Како би можел да го заборавам тоа? (Се приклучуваат назад меѓу гостите токму кога Клаус се запознава со Стево.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сега не се сеќавам на името на градот. Го познавав само еден саат, на автопатот, под сивото рајнско небо, а го заборавив во твоите раце.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Си реков и нејзе со нас кој знае како ѝ е, потоа сакав да го заборавам овој настан.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога побегнав од неговото одајче и од очите на луѓето за да ја родам мојата Пела, му напишав големо писмо дека не можам да го чекам со мојот голем срам, да не се надева дека ќе ме најде кога ќе го ослободат, ама додека е там и плаќа за мене, јас нема да го заборавам, храна и пљачки ќе има еднаш во месецот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во Пелагија, откривајќи ја приказната на Мице, сѐ почесто се појавуваше Димостен, убав, со црната кадрава коса која со еден дел му паѓа над десното око, кој како да ја прекорува што веќе го заборавила.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Друг пат се зборува за Илинден, дека сме го заборавиле.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Наместо Тина која сѐ помалку зборуваше отворено со својата ќерка откако оваа најави дека можеби ќе го заборави Доне, се јавуваше некоја друга жена од бегалците кои се одмораа вдолж долгата барака од црвена тула, и тоа прилично гласно да можат да ја чујат и оние на најдолниот крај Арно прави мори Чано шо оди на црква, не чини ниа шо сме скарани су Господ!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој го измисли најголемото чудо на овој век - печатењето со подвижни букви лиени во смеса од олово, калај и уште нешто што го заборавив.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мене еднаш еден ми вели, слушај сине, кажи му на тато дека се јави чичко... му го заборавив името, и ми рече да ти кажам, го измочкал камчето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го паметиш? – праша. - Дали го паметам! – се зачудив во себе, а изговорив: - Ајде мамо, те молам, раскажувај ми уште нешто за него, ако не ми го споменуваш почесто, ќе го заборавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, па браво, сакав да му речам, алал вера, а си мислев, што ми е бре мене гајле за твоето камче, откачи се!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Помина некое време. Настанот со праската го заборавивме. Или мене така ми се чинеше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)