го (зам.) - држи (гл.)

2.  Должникот може да го пребие побарувањето што го има спрема својот доверител со она што овој го побарува од него, ако двете побарувања гласат на пари или други заменливи предмети од ист род и ист квалитет и ако двете се стасани (чл. 325, ЗОО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
3.  Тој што со намера за себе или за друг да прибави противправна имотна корист ќе доведе некого во заблуда со лажно прикажување или со прикривање факти или ќе го држи во заблуда и со тоа ќе го наведе да стори или да не стори нешто на штета на својот или туѓ имот – ќе се казни со парична казна или со затвор до три години.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Архивскиот број под кој е заведен предметот во Основниот суд Велес е: П.бр. 62/08.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Го држеше во рацете, во тие измачени раце, го стегаше силно. Каде ли да го ставам?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Војниците ги следеше цело време, па кога виде дека вниманието им е на друга страна, забележа дека не го гледаат, веднаш се сокри зад еден ѕид за миг, а потоа кога се пушти во бегство така брзо колку што го држеа нозете.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И ако по многу, многу години наврнеше голем снег, бргу стануваше валкан, грд. Окопнуваше и долго го држеше градот замрзнат, заробен... ***
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сеизот, кога ги виде вооружените комити, се уплаши, веднаш скокна од коњот, ја фрли пушката и ја спрашти да бега по патот кон Струмица.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Гоце, ме рани кучето! - извика селанецот што го држеше коњот за уздата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Онаа чешмичка горе сè уште цеди по некоја капка и таа го држи животот сосема да не папса, и она изворче во подножјето на онаа стрмна меѓа близу до реката.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мислам и на оној неуспешен говор што го држев пред иселениците во Њукастел.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Тешко?! - викна Давид колку што го држеше гласот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тука од векови бил развиен занаетчискиот цех на тантеларите. Тој примат и денес го држи во свои раце.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во Париз, на пример, се смета навредливо и многу просто ако загледаш некоја жена или ѝ дофрлиш некакви непријатни зборови, но на секоја од нив можеш да ѝ се приближиш ако носи со себе кученце и ако тоа го држи в рацете - можеш да го помилуваш, а пак дамата за ваквиот гест ќе те награди со насмевка...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го запрашав какви се и против кого се насочени демонстрациите а тој, наместо одговор, зеде поцврсто да го држи воланот зашто сообраќајот толку многу се згусти што, кога се најдовме пред плоштадот на „Сен Лазар“, движењето стана речиси незамисливо.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Инстинктивно чувствував дека тие инсекти се заразни и самите себе си се болест, па клечејќи го држев марамчето врз долниот дел од лицето... го гледав ужасот... се свртев, болна, криејќи си ги очите... но сепак цел ден останував обземена со најлут гнев: нејасен, проникнувачки, со чувство на вина и засраменост.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Се чувствуваше зависен од неа, од нејзиното молчаливо присуство кога беше со неа, било дома, било на неколкуте типични места во градот, од нејзиниот цврст чекор кога го држеше под рака при прошетките по паркот, од нејзиното тело што доаѓаше до полн израз кога се свиваше со невиден занес додека неуморно водеа љубов во издолжените софиски попладниња.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Извинете, имам работа”, им рече неодредено на присутните татко ми, станувајќи и излегувајќи од собата заедно со Рашела која го држеше под рака.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но таму го држи трговијата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И Пискулиев, кога го крсти Ордета, беше детиште, а еве доживува да се рече дека скржето што го држел в раце над кршталникот, над кое тревливел невешто по попот „крешчаетсја раб божји Јордан”, - сега го привтасало, а можеби ќе го остави кумот и зад себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Лила го држеше подрака и се смееше среќно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Така и со Соколета тој си го држеше овој начин, што сега несомнено олеснува да му пристапи: тој нема на сето да погледа така сериозно како што би сторил некој друг, изненадувајќи се можеби непријатно од необичната исповест, а и Соколе, барем во првиот момент, ќе може да ја претстави работата малку како на шега, како да е тоа некаква негова мимолетна бубица, а не длабока тревога.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Оттогаш е останата пословицата: „Не мини кај што се бричи кадија, оти ќе ти го дадат да го држиш ваганот”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го држеше надежта дека може, кога мине пред Боцевата берберница, да ѝ испадне случајно нешто од чантата или од џепчето и тогаш тој сосем лесно и незабележано од никого ќе се здобие со една драгоценост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој дури сега забележа дека заправо за сето време го држел показалецот од левата рака токму на тоа место меѓу листовите, за да не си го загуби редот во читањето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Главниот збор го држат во тие расправи Соколе и Боце; Соколе како поучен, а Боце по својата природна склоност да противречи, потсилена уште од улогата на домаќин.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Берберницата е најстара во градот; пред да ја отвори Боце, берберската работа се вршела на сокак - муштериите седнувале на самар и сами си го држеле ваганот со вода.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вистинската личност, во која би била олицетворена неморалноста на жената, би бил коњушар кој смрди на ѓубре и тој лик требаше да го оствари Роберт Њутн или некој сличен на него.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Момчето мокреше на ѕидот, но девојката цело време го држеше под рака и не го пушташе.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А тоа што не е Ах, тоа што не е Некаде самува И таговно Пее. кожата Црниот Кафез На моето Бело Пиле. кавал Блажена гранко Дрво, Низ кое се расточува Мојата Лелеава Душа: Кавал. од полен - болен Од полен Болен Од Билки Збран А Не- раз- бран. кој целееше во птицата Утринава Си го држам срцето в раце И Прашувам: Кој целееше во птицата Та мене ме погоди? се будам...
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Во неа живееја жандармите што патролираа и го држеа овој крај ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во дворот пред општината, војниците го држеа Славча и страшно го маваа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Секула веќе три дена го држат затворен во визбите на училиштето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не знам точно колку време чекавме загледани кон прозорците.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога пак се појави мајка му на Ташко, срипавме и колку можевме се доближивме до пред зградата, загледани наугоре.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тоа што го држеше в раце, малку поткренато за да можеме да го видиме, секако беше сестричката на Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Крстот на времето Зашто од невидливото ги цртав своите сознанија сиот мој порив беше да се пресоздадам во збор.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И по долг пат би можел да кажам дека глаголот во песната е проколнато нешто, тоа се брутовите кои го држат распнато телото на песната врз крстот на времето.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Главно е, море, да не дадиме да се расипат луѓе, та сермиата, стопанка и, луѓето а печалат!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од северозапад Бахтијар го стега обрачот, југоисток го држат башибозуците со тиквешките и мегленски гарнизони, и така востаниците немаше каде да се издутнат без борба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Е, море, тука тука. Било речено да ги оставиме коските по овие пустелии, нема што — тажно промрморија скоро сите Сарафови приврзеници кои до пред некој ден мислеа дека се веќе надвор од опасноста и скоро ќе се најдат „во слободната мајка Б'лгарија" да ги понесат венците за услугата што му ја направија на Кобурга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој продолжи да ги клоца обајцата легнати Паленѕовци и да ги псуе со најгнасни псовки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Паднатите трупови од нивните другари ги обесхрабрија, а Толе не им даваше да се појават на западната страна на чуката, та го држеше слободен тој простор за повлекување.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го најдоа во одајата и Јована, потпрен крај зидот: го држи Трајко и не му дава да проговори; ги наредија сите седумина како апостолите на иконостасот во црквата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Му се овргали јузбашијата и нареди да го кутнат и бијат.' Списка Милан колку грло што го држеше, повеќе за да чујат четниците отколку од болките, но беше веќе доцна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како рис му се фрли на легнатиот војник, го јавна и го грабна со двете раце за врат. Не требаше многу да го држи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бојко почна да вика колку грло што го држеше, та целата шума одѕеваше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да бара ли некои привилегии за себе и четниците, или пак да се предаде на „милост и немилост" на овој нов господар на неговите мариовски планини и села?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аир ефендум, какви комити барате од мене, мирна раја! — се правда Милан, но ќотекот се продолжи, и по заповед на бимбашијата Милана го обесија на еден даб.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но претчувствувајќи дека Бахтијар ќе ги насочи потерите по побегнатите кон север чети, тие не се задржаа во Крушевица; ниту Толе се раздели од Андона да прејде во својот „пашалук" преку Црна, бидејќи пред два-три дена таму го бркаа; но заедно со Андона се истави до селцето Вепрчани, на границата меѓу мариовските и дренско радобилските планини, та ако дојде некој зорт, да ги фаќаат нив, бидејќи тие не беа уште газени од потери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа си седи под огниште и си го држи помалото детенце, додека постарото веќе заспало на плочата крај огништето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Селото го држеше сардисано и само со негово разрешение можеше некој да излезе и влезе, а секој ден тепаше барем по еден двајца селани да ги кажат комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Првата двојка тивко разговараше: — Тој, со големата брада и долгите, надолу наведени мустаќи, тој е војводата Петре Ацев, — му објаснуваше Шаќир на Толета и го држеше под десната мишка, очигледно претпазливо, да не му текне во последниот момент да се пишмани и да се врати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само, ви се мола на обајцата, да си го држите зборот. Бесата бес, шо велаат Арнаутите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Цели три месеци го држаа во ќелија каде го најде Толе и се договори преку дупчето, кое беше нарочно провртено од стари затворници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите знаеја дека таа страна ја осигури Толе и немаше што да се двоумат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Петко нека и земе маковци, бончани, рапешани, црничани — нека го држе „Смечот“ ондеа; на Андона — ќе му и дајме неговите дунчани, вепрчанци, пештанци, кокрчани и каленци — нека се вртка по Ливада и Дренска планина, а јас со Трајка, Ќосото и други прекуреканци ќе прејда одонаде река во старо Мариово, ако можеме да и поносиме главите ошче по некој ден и друг.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Звукот што го правеше наликуваше на крајот на светот, како каблите што го држат рајот да пукаат и се виткаат на небото. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 101 Се нишаше со него, неколку удари на срцето, а потоа се придвижи перфектно проценувајќи го движењето на подот, како човек што гази од еден на друг рамен камен во орнаментална градина.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Или зошто служи ова овде“, го држеше далечинскиот управувач што некако го беше зела од Луис.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Станувам да отворам и гледам на врата се истопорил Жанко Жилковски, кој носеше 5 четврт бурек со урда, но внатре наместо урда имаше биено сирење, а до него застаната цицлестата Јелена Ристевиќ, која го држеше нејзиното најново цд у рука.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Го држеа во 24-часовен притвор, а после и темелно го испитаа.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Го држев во рацете стутканиот лист хартија кој го беше напишал Татко. Тоа беше цел еден живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Среќата што го обзеде при откривањето на сиџилите, сето време го држеше на нозе, небаре му ја вратија младешката енергија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше јасно дека клучот на Татковата судбина, во своите раце, го држеше другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во рацете го држеше пусулчето - поканата со која беше повикан во Судот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Секој од другарите го држи прстот на чкрапалото, секој им се заканува на другите, и другите му се закануваат нему. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 111
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Радосен што толку бргу и лесно се сврши целата работа, него место не го држеше, додека не ја види уште момата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Павле зеде со полни гради воздух и сосема го згмечи парчето хартија, што го држеше во рацете.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но кога погледа подобро во списокот што Никола го држеше во рацете закима со главата: - Ако, ако...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Беше убеден дека волците не се во состојба да му нанесат зло, освен ако се решат со денови да го држат во опсада, во што не веруваше, и најпаметно решение би било да седи затворен во колибата и да чека да помине ноќта, но нешто во него се креваше и го тераше да се стави во активна борба со волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Наеднаш немаше желба да се бори, да се докажува, постоеше само некаква сила што го влечеше кон леглото, што постојано го држеше во некаков полусон.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан го држеше лебот високо над главата, дразнејќи ги кучињата, а тие скокаа околу него, обидувајќи се да го дофатат лебот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со едната рака цврсто го држеше ременот, а со другата и со нозете го клоцаше снегот, го распретуваше, настојувајќи да го ослободи животното.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога ќе ги подотвореше питите, оттаму ќе му замирисаше тестото на домашниот леб од детството што го месеше баба му и го печеше во домашната фурна двапати во неделата, а го држеше во дрвен сандак на ногалки и со дрвени шајки, покриен цело време (лебот) под цедило, ни исушен ни стврднат со денови.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Евдо, асистентот на асистентот - снимател, беше понел од дома шише своерачна сливова; но Геро, како асистент - снимател, го држеше шишето меѓу колената, како да беше веќе трајно негово откако Евдо му го подаде прв да ја вкуси и со една голтка да ја оцени.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Шаторот се затвораше со патент широк како офицерски ширит, од врвот до прагот, а тука се заклучуваше со катанец, чиј клуч го држеше Геро како најстар во екипата, но не во малото џепче кај ситните пари туку на синџирче заедно со ножето за отворање конзерви и отнување тапи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Затоа, за наук, го држеше јазикот за заби; па и сега рече само: - Сега сум студент на применета уметност.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но клучот од таа изложбена просторија го држеше исклучиво раководителот на градбата и во неа никого не пушташе, со исклучок на највисоките гости од престолнината, дури ни филмската екипа - освен ако режисерот љубоморно не ја чуваше како адут за крајот на својот фестивалски филм.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таму дење го држеа и шоферот, да ги префрлува по расфрланите пунктови на градилиштето со џипот, а ноќе, кога не им требаше, го пуштаа да преспие во шаторот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш седнуваше со домарот над мангалот во кујната, кршеше од домашниот леб, сркаше од манастирскиот грав, мезеше од биеното сирење на вжарената маша, отпиваше од стомната покрстено вино и водеше најприземен разговор за тоа како не се исплатува да го држиш и да го раниш магарето зиме кога нема работа во полето, како е поарно да го пуштиш без самар во снеговите на планината да го изедат волците, а напролет да си купиш младо магаре па да му го главиш стариот самар и да си вршиш работа, оти живеачката е една, а скапа, а пак треба да се преживее, да се одживее некако.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Првото шише Верга му го даваше на Томе а тој го држеше на колено како внуче, додека наредните се ставаа на маса среде чиниите со риба и со месо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Единствено Геро имаше калауз за секоја квака, макар што го држеше само клучето од катанецот на шаторот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- За секој случај, - дорече Геро, - Евдо ќе донесе уште едно шише од неговата домашна, што ќе го држиме под маса додека не си оди снимателот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
4. Боге веслаше, а Фоте го држеше стапот меѓу нозе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Па сепак, Гого се мислеше каде да ги постави ногалките, ем да може да слика цел ден под еднаква светлина ем ништо околу него да не му го одвелекува вниманието, зашто чардакот го држеше под впечаток дека истовремно е и надвор и внатре.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас го држев со рацете и никој од нас не прозборе ни збор.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Двајцата седеа на клупата и таа го држеше за рака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мускулите, што му го држеа вратот исправен, му беа папсани и главата му се тресеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Преку лубеничето, што го држеше во рацете и вените што го хранеа таа почувствува како да имаше контакт или врска со мистеријата која беше зад сите ”раѓања” и нештата што растат во овие бавчи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога повторно ги отвори очите јастребот веќе го држеше во своите разбојнички канџи невиното гулапче. Пердуви летаа на сите страни.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Помислувам да му се смилувам и прикаската да ја срочам, така што братучедот Герман, откако ќе влезе во ходникот, да се премисли и да се врати да викне некого за да не влезе во собата кај мене сам, да биде со некого кој ќе му го држи стравот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Танче не седеше на пластичниоа стол навален, туку наведнат над својот стап што го држеше со двете раце и го поттупнуваше гледајќи в земја како да штути што се случува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Двајцата во бели мантили веќе го држеа под рака човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како да не можеше да го фати нејзиното траење, иако траењето на таа музика него го имаше обземено и го држеше во својата моќ.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Текстот што во рака го држеше Филозофот гласеше пак вака: Јас, царот Дариј ви велам: Чашо моја, чашо моја, пророкувај додека има ѕвезди.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И утредента Лествичникот слегол во гробот од татка си, и ковчежето го откопал, негибнато сосем, и в раце го држел, а косата на главата му се исправила од страв и ужас, оти од ковчежето доаѓал чуден звук, како коските на таткото негов да штракаат и да се распоредуваат во устројство чудно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем се сврте, ја зеде штичката од масата, дувна во својата свеќа на масата за препишување и ме остави мене само со светилото што отец Стефан го држеше во своја рака.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За мене, мал, неук и неупатен сепак тој гест уште тогаш претставуваше некаков знак; дури и ритуал во чие што значење и не мора да сум упатен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Којзнае што требаше да значи тоа тресење на чистите раце што пред тоа го држеа само јазелот на салфетата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Наместо да ја тераме публиката да дојде до уметничко дело, ние ја бараме нејзината поддршка... Публиката од сѐ прави просечност. Уметноста нема ништо заедничко со демократијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И Пенчо се смири пуштајќи ја да го држи со едната рака за мишката а со другата за црвената искрпена кошула.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа го држеше под рака, одеше со крената глава, беше принцеза и некако од облаци ги поздравуваше луѓето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Видов отстрана само со едното око: уште го држеше в раце зеленото тегличе со мелем за триење.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пенчо сакаше да му се истргне од раце но тој го држеше октоподски и среќно се клештеше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Граѓанските партнерства во Вермонт, машките извиднички организации на расправа во Врховниот суд, ракоположувањето на геј- епископи од Епископската црква, оставките на геј- гувернерите во Њу Џерси, уставноста на законите за содомија, гејовите во војската, подемот на поларизаторските „клин- политики“, геј- браковите и низата уставни измени со кои се редефинира бракот, а да не зборуваме за позитивната дискриминација, за кривичните дела побудени од омраза и за положбата на малцинствата: сето тоа беше и тоа како доволно предметот, кој и понатаму си го предавав секоја втора година до 2007, да стане траен и неодолив предмет на коментари, и покрај сите мои усилби да го држам подалеку од вестите. (Сакав да го заштитам Универзитетот на Мичиген од злонамерен публицитет).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Крајниот подвиг било да се оспори монополот врз достоинственоста што го држеле тие на чија жалост ѝ била завештана автентичност и, во тој степен, имунитет од обезвреднување и од подбив.194 Во својата потрага да создадат општествен простор и изразен јазик за претставување на сопственото доживување на загубата, италијанските вдовици од Фајер Ајленд се свртиле кон најблиското расположливо културно средство, кон модел на трајно, неутешно жалење што е тематски соодветно за нивната емоционална и етничка состојба, но крајно во расчекор со нивниот род.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Старецот, кој цело време со раката го држеше џебот, овојпат го пушти, го дофати јажето од Еразмо, од него направи ласо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еразмо викаше колку што го држеше гласот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
4. Кога еднаш надвор од природата ќе бидам, јас никогаш В тело од природни нешта нема да се најдам Туку во облик кој златарите грчки го прават Од ковано злато и емајл златен За со нив сонливиот цар да го држат буден; Или на златна гранка ќе им пеам седнат На господата и дамите од Визант За она што минало, минува или доаѓа. (В.Б. Јејтс – „Едрење во Византија“)
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Пристојна дистанца Сликано е од преблиску, веројатно сам го држиш апаратот.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Со намалена брзина се држиме за третата лента на широкиот асфалтиран пат и се спуштаме прудолу по острите серпентини, држејќи пристојно растојание од шлеперите кои со брзина на желка едни го држат патот пред нас, а други, со уште помала брзина ја фаќаат угорнината, завивајќи на острите кривини.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние бевме војници, голем дел членови на партијата и тие, од горе, го држеа тонот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Остана само кажувањето дека тука тие силно го држеа клучот, но на друго место пред силниот налет на владината војска и клучевите и силните порти се скршија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Другата рака, положена во скутот, олабавена, едвај го држи шестарот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови кога и најслатките нешта горчат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа ми подаде еден лист хартија што го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Писна сирената која го најавуваше поаѓањето на возот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа немаше име, немаше дури ни лик; таа беше суштество од светлина кое трепереше пред моите затворени очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно дете се одвои од своите родители, ми пријде, касна половина од чоколадното бонбонче што го држеше в рака, а другата половина ми ја подаде мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми го држеше своето кученце во рацете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова е за тебе,“ рече. „За спомен.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И мојата глава се веднеше, мојата глава паѓаше на моите гради; едната рака, стегната во тупаница, како да се спремаше да се брани од болката, а сепак не издржуваше, паѓаше во мојот скут, другата рака ми се олабавуваше, затоа што знаев дека нема да се спасам од тонењето ако се фатам за сламка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од своите метар и деведесет сантиметри, тој се наведна кон нејзиното лице што го држеше во дланката и ја бакна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Седеше на колена до брачниот кревет на родителите, во кој со години никој не водел љубов, го држеше мртвиот татко за рака, онаа истата со која пред толку години ја удри, и долго, долго плачеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Особено ако умее да се издигне над политичкото милје во кое живее, допуштајќи си еден контрапанагиричен стил со кој ќе укаже на слабостите во општеството, како во колумната „Кругови“ од 19 јуни 2012, на Утрински весник, во која авторот нејзин го вели следново: „...и планетите се вртат во круг и ако од нив се одвои камен, тој неминовно паѓа зашто ја нема центрифугалната сила која ќе го држи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мртвите беа отидени под земја, тој отиде да го дојаде ланското јаболко што го држеше во рака и што го начнал пред да се наведне над мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седумте кадрави трубачи од Откровението на Новиот завет ѝ се кикотеле на земната беда скриени зад прв тежок и вистински пролетен облак што ветувал плисок од кој ќе се избатачи патот за утрешните маки на дваесет и деветмината или еден повеќе со дваесет двоколки и четириесет воденички камења до тој ден веќе прескапо платени...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Да го вратиме дома, се јавил еден несигурен глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе те видат и ќе излезат да се крстат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некогаш, во далечното детство, како што му се чинело на Лозан Перуника, неговиот дедо со благо лице на старински јунак го завиткувал во својот дебел и секогаш чист кожув, го држел на скут и го упатувал в живот преку прикаски во кои победувала храброста и чесноста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Дома не може сам. Нозете не го држат. Не ќе стаса ни до Дмитровиот гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крајна претпазливост се одвоил од земјата и со притаено движење ѝ се доближил на девојката од зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Плачејќи над нас, паѓам од смеа. Солзите не ги разбудуваат оние што отишле и што не ни рекле збогум и проштавајте.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Попот сѐ уште го држел ежот на дланки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога со обете шепи и ги стиснал повиените раменици на непоканетата но со своја цел дојдена гостинка, не со брзо подавање како по плен туку со достатно сила да му остане во рацете она што го држел, го видел уште на земја и бледото лице на најмладиот од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Револверот што го држиш в раце е мој - и, за жал, празен. Го испразнија тие - само за да го попречат ова.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: (Го држи уште малку Фезлиева, потоа го отфрла од себе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но, Илија со едно замавнување со десната рака, во која го држи ножот, ги одстранува обете и тие продолжуваат да си ги кубат косите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Држ си се како што се држи целиот народ. Држи си го името Македонец како што си го држи и целиот народ.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се спушти главачки по таа удолница, како да се откачил од нешто, што дотогаш го држело врзан, ја спрашти меѓу сеништата на белите дрвја, блед и поткасан сам и совладан, и сега се тркалаше по таа удолница, немајќи смелост ни да се обѕрне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Последното, што успеа да го стори, беше да ја повлече онаа рачка и самиот да го доскочани сето она, што го држеше толку многу време во својата виорна понесеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Снегот го држеше в долж по целата долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Молчеше за сето време, додека човекот над него продолжуваше да вреска, додека го држеше гласот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Затоа таа замина накај човекот. Замина, или за да отстапи, или пак за да остане сама, една здивена мршарка чие огромно тело уште одамна не биле во состојба да го држат сито ни дивите плодови, ни мравките, ни медот од шупливите дрвја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тие немаа зашто да го држат својот фронт.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Траеше неколку ноќи. Го држеше оној голем човек, а тој ги држеше нив, неколку долги ноќи, полни месечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наеднаш сѐ беше станато сосема матно, една матеж, во која тој сега продолжуваше неумоливо да тоне, увиснат, со рацете обесени под себе, исто како некој далечен дел од него да беше отпуштен некаде назад; сега таму беше одврзано она, што досега сѐ уште можело да го држи, тоа сега се разлабави и го занесе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Затоа човекот треба да го држиш цел, со сите негови делови, што му се дадени, па и со страот, што му е исто така даден. Мислеше за таа можност да се плашиш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Сам... - повтори оној нискиот назад, што го држеше својот крај од носилката повеќе на своите црвени како цвекло раце, отколку на рамото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе се истопи како свеќа, него работата го држеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа најдобро го почувствуваа Виктор и Рада кои од страна го држеа за рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не знам дали да му кажам или уште малку да го држам во неизвесност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И двете како да чувствуваа дека нашле нешто што одамна го загубиле, затоа го држеа цврсто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако синото плико го држеше во своите раце, не падна во искушение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во мигот, кога ги отвораше очите, една голема нежна рака го држеше нејзиното чело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во рацете го држеше „џокерот“ со кој можеше да ликува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Втората сестра во рацете го држеше списокот на новороденчињата споредувајќи ги бројките на алките закачени на рацете на родилките со оние кај бебињата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некоја сила што не може да се обузда, го држеше, сеедно е тоа... само тоа одвратно треперење на телото...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Долгиот со една рака го опипуваше ѕидот а со другата го држеше Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Некоја сила, што не може да се обузда, го држеше и го тргаше телото однатре.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И во оваа камена гробница Арсо сѐ повеќе ја губи способноста да го држи чеканот што му паѓа од раката. А своето место не го отстапува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Само в крчма се опушта, па се загрева однатре и се растопуваат стегите што го држат во замолченост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И се кријат сега, долу, него го држат при мевот. Не, тоа нема да го дозволи тој.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
В раце го држи најновото издание на Клетници од Виктор Иго.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа го држи животот. Ако имаш пари дај ги, куртули се.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор будно ги следеше како гаснат шумовите и потоа се вовлекуваше под одарот на Арсо и со упорност на кртица ја прегризуваше пречката што го држеше апсанџискиот свет откинат од онаа слободна широчина во којашто луѓето ја заплеткале својата судбина во нечии мрежи и ги кинат полни со верба дека има избавување и дека сето тоа е можно да се постигне. Да се излезе од овие ѕидишта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А таа, дотераната, стои до него и го држи тенџерето. Чека риби.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Е, сега настапува проверувачот, полн со сомнеж, па, притискајќи нѐ нас на задната врата, почнува истрагата, човече, едниот ја брка бабата, другиот го држи дедото, автобусот стои во место, вратите заклучени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кај вас, во Потковицата, ме испратија Ончевци, (делениците Акиноски кои живееја во Солун по стрикото Максимов Онисми, нагалено Онче, се викаа Ончевци и таму, во Солун, го држеа Бошњак Ан), тие ме испратија кај своите деленици во Битола, а тие овдека, на Имотот, за да го засолнам чупалево.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш садриазамот се подисправи во седлото на коњот и со слободната рака, во другата, во десната, го држеше јатаганот, го извика кај себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сега сите добро насетуваат што им зборува Максима Акиноски: и ако отиде некој в сабота в град за да купува, или ако отиде по некоја друга работа во некое друго место надвор од Потковицата, да не шлапа таму што годе туку да си го држи јазикот стиснат за заби.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа, Јосифовото затворање стана во есента 1863-та и го држеа до прв ден Велигденски Пости во 1864-та.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ете, од татка ми се научив, честити царе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За да не ми се смеат другарите и комшиите, скришем ќе го однесам дома и скриен ќе го држам и ќе си го гледам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На старицата ѝ паѓа тешко разделбата со внукот и затоа го држи со ковчестите прсти за тврдата дланка и прикажува, малку побрзо отколку обично, како да се плаши дека нема да ги доискаже сите свои мисли што ја исполнуваат незината осаменост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оздола се Србите и Французите. Го држат полето и гледаат преку градот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Навечер го товараме магарето со пењушки и си одиме. - Со пењушки најдобро се вари грав и леќа, вели Велика, оти пењушката не гори, туку само го држи огнот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас ако го видам ќе му ги поткастрам роговите и ќе го скопам, ќе видиш што ќе му направам. Господ го држам за сведок.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со едната рака го држи леѓенот, со другата ни поттура.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Високо дваесетгодишно момче, со нежно детско лице и набилдани мускули, му откина една карта од купчето кое го држеше в раце и го пушти да влезе внатре.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Навечер секој од нив тројцата седел што подалеку од огнот, плашејќи се некој тивко да не му се прикраде од зад грб, да не фрли вреќа врз неговата сенка и да ја однесе недозадушена, како црн гавран.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но грнчарот упорно го држеше пред нив подадениот послужавник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Има многу причини поради кои една кула не може да опстои; тоа може да се припише на неукоста на градителите, на злата волја на подлогата, или на недоволното количество врзивна материја која го држи каменот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Волјата за работа им папсувала, а стравот, не заморот, ги оросувал со пот нивните опалени чела.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се разбира, за кум го одбрале пред да му тргне колата прудолу, а јас, јас по нивна желба сум му кум на едно мало дете кое сега, откако ме сметаат за црна овца, со страв го држат што подалеку од мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Стрико ми Ото многу знаеше: немаше област за која не беше добро поткован: социологија, литература, музика, архитектура, за сѐ: и навистина: знаеше сѐ и сешто.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека тие ги кренале лактите да се избришат, од мртовецот не останала ни трага, така што тие дури и не знаеле дали тој навистина бил во нивните раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, српскиот селанец гледа само една причина за таквата несреќа: тој знае дека куќата ќе падне ако во темелите не се заѕида машко или женско, чии коски до Судниот ден ќе го држат врз себе тоа претешко камено месо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги допреа усните со златните венчиња и, замижувајќи, отпија од виното.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го беше зграпчил за врат, тој со повици ги викнал своите двајца другари, на кои им го препуштил да го држат, а самиот само за миг си ја беше пикнал раката в чизма за оттаму да си го извлече кутичето со тутун, и барем малку да си го освежи својот секогаш измрзнат нос; но тутунот, веројатно, бил од таков вид, каков што не можел да поднесе ни самиот мртовец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нозете не им го држат салото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Вака и вака, честит царе, и морињата ќе ги видиш. Царот скокнал, само што него нозете многу не го држат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Затоа, ќе најдам некој кој ќе ми го држи ритамот на животот, на тангото на мојата судбина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сплотени во песната на една принцеза, која го држеше букетот во раце и мислеше на невозвратената љубов.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега го држам твојот пиштол во рака, во џебот од јакната, а рацете ми се чинат толку далечни. Одвоени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Понекогаш го држам твојот пиштол в рака.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И Богдан, отпивнувајќи од чашата, погледот го држеше кон неа; охрабрен од пијалокот сѐ така очите ги имаше вперено кон неа за да ѝ го види подобро и подолго оној нејзин змиски поглед, оној нејзин отровен насмев, она нејзино кисело собирање на усните мачејќи се да се насмевне, она нагло менување на боите на лицето предизвикано од внатрешниот немир, она нагло менување на расположението, она нејзино нервозно префрлување нога врз нога, она почесто палење цигара и нервозно гаснење тукушто запушена и она нејзино уморно поджулнување на слепоочниците со прстите, она нејзино постојано ставање на рацете на маса, па на скут не оставајќи ги ни малку да се смират.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Потоа го држеа затворен дома. Но тој викаше и кршеше сѐ што ќе најдеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Видел, знае: многу нуди жена што упорно те потпрашува и сака да ископа нешто од тебе; и која постојано го држи погледот на тебе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На албумот што го држеше Богдан пред себе на масата, наеднаш заудираа јадри капки дожд што капеа од таванот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Погледот му се спушта на ковчегот од жена му што го донесе чеиз кога се зедоа; ишаран е со лозови ветки и со венец во средината што го држат две ангелчиња; во него се испишани нивните имиња: Богдан и Видуша и годината на нивното венчавање: 21. VII 1934.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во слободно време ги носеше на кино, на циркус, на капење во базен, во зоолошка градина, на коњски трки, на фудбалски натпревари; и кога шетаа, за едната рака го држеше мајка им, а за другата тие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Писмото му трепери во рацете. Го држи не знаејќи што да му прави. По извесно време го остава.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Уште го држеше високиот морал од почестите што му беа укажани од француските доброволни шпански борци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И пакост за оние што не го држат носот подалеку од мојот праг.“ Од зад една подотвореност се протна човекот што две ноќи пред тоа му тропаше на врата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пред ресторанот McDonalld’s четворица од нас на раце го држеа петтиот и врз неговата облека истураа коктели, сладолед и кечап изнесени од ресторанот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Зад ридот беше џадето, тоа беше цело нивно, Германците го држеа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го поминавме џадето кое секогаш го држеа Германците и се упативме кон ридот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Набрзо го замолча митралезот, така ридот остана чист.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не можеше да се движи брзо, не можеше да го држи столот со исправена рака, не можеше да застане на една нога без да падне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Жилетот ќе загризе во него со студенило што пече, па дури и прстите што ќе го држат ќе бидат засечени до коска.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие можат да го држат со години во самица, можат да го испратат во работен логор, можат да го ослободат за извесно време, како што правеа понекогаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Не е упатно, дури ни за членовите на Внатрешната партија, да го држат исклучен телекранот повеќе од половина час.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ѝ ја раскажа историјата за Џонс, Аронсон и Радерфорд и за значајното парче хартија што еднаш го држеше в раце.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Добро е што пиштолот што го држи не е вистински, помисли Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Допирот пробуди во мене бран топлина кој брзо згасна на другата страна од моето тело, во врвот на прстите од десната рака со која го држев маусот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Света, премила мајко,“ рече таа, здржувајќи ги солзите, „те молам, жити светиот син што го држиш во пазуви, фрли еден зрачец врз мене, ќердосај ме со рулче, та и моиве очи еднаш да престанат да солзат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како не го треснаа со мајка ми, покојната, рулчето од земи, додека го држеа в раце?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Симон стоеше збунет. Дали затоа што морав да го држам за лактот додека од неговиот ракав ги откачував ноктите на мачето?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го сеќавав неговото молчење и неговото споро дишење и стравот да се помрдне за да не го открие она што го држеше напнат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И од работа побарала подолго отсуство. А впрочем, курсот по антропологија што го држи на Универзитетот, и онака веќе го заокружила.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А ги местам зборовите, и гласот така го местам, да не му е лесно што се јавил, да види колку пари чини да го држиш Методија на пат, кога тој сака една ракија да испие дома.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
В раце го држеше писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Секој залак што го каснуваше, го држеше долго во устата и одвај го проголтуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега Хелвиг го држеше цврсто за рака детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Илко со едната рака ја обгрна, а со другата го држеше воланот. Ѝ стана и нејзе жешко, та ја слече и таа блузата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Започна потоа и икајца да ги фаќа: зафатија силно да икаат, испуштаа гласови како петли и си го предаваа икањето еден на друг; за да го смират икањето, ставаа касај леб в уста или се напиваа вода пред да икнат или го држеа со рака јаболцето под гушата за да не им се поткрене.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не е можно тоа... - му се затресе целата снага, го фрли торбичето што го држеше в рака и стрчна по скалите, влезе во лабораторијата, виде дека го нема, растрча по сите простории, избара, и кога виде дека го нема, праша: - Кај е појден тате?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа Богуле очите ги префрли на ковчеџето што Илко го држеше в рака.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кадијата нареди јуриш преку Чебренскиот Мост и поп Јаков со своите старавинци, градевци, бзовичани и саточани два дена го држеа преку река, но на третата ноќ Турците го освоија мостот и почнаа да настапуваат преку самите карпи во кои беа бунтовниците, а некои од Турците преку Бзовиќ веќе им се кажаа зад грб, та беа принудени да отстапат за да дадат друга битка на Баба пред самата Старавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Така замислена, со името на Дине во себе а со сликата на Дине пред себе со двете жени што го држат едната од едната страна другата од другата страна како да го черечат, не ни забележува дека гасеницата од вагони се преместува од колосек на колосек и на крајот запира со еден силен дрангож.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сполај му на Господ, лицето на денот го држеше расмеано, ниедно облаче не застана меѓу нив и сонцето, што беше недосушено се исуши па така сите стигнаа да си свијат брлог за преку ноќ.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ете, откога Аљоша го удри него по образот, кога Миша го држеше. Искористи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Го опфати, му ги сврте на грбот рацете и го држеше така.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој ја наду гајдата и викна да пее колку грло што го држи, бидејќи целата таа радост се правеше за него и тој со полно право се веселеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се поздрави со мудурот и другите Турци, му направија место на чело на софрата, на која веќе беше поставена и една погача ненакршена, саани со есенско сирење, а дедот Петко си го држеше пагурчето готов да го благослови идниот брак. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во таа мисла ја најде нунката што го носеше девојчето в раце, и бидејќи е адет да не зборува дури го држи, — отиде право во јаслите и го остави таму.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го држеше дома повеќе и поради неговото слабо здравје, не го пушташе на училиште иако веќе беше ја фатил осмата година.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И јас го држев в раце ова грчко знаме, ама не стигна најстариот син да го истакне на чатијата на куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Замислена, го држеше во рацете каталогот на Ла Ринашенте. Несетум го прелистуваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Италија сѐ уште ѝ го држи на Албанија островот Сенсано што ѝ го зеде во војната...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Возбуден од сонот што го држеше подолго, три дена не отиде кај Смилјанка да ѝ држи епитимија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Влегоа во црквата и игуменот задоволен што покажуваат интерес, почна да им ги покажува фреските; ликовите, сцените, композициите исликани од даровитата рака на вдахновениот мајстор Трпо зографот; извонредниот лик на Христос Седржател на параклисот со Божествената литургија во која учествуваат и ангели, носејќи свеќи, кадилници и рипиди; потоа фреската на Богородица која го држи малиот Христос в скут и ги шири рацете спасувајќи го небесното и земното царство; фреската на св.Козма Поет, старец со долга бела коса и брада, со свиток во раката воспевајќи ја мудроста на книгата, духот на творецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Еден од луѓето што го држеше младичот, го завлечка посилно и му свика: - Оди, оти ќе те врзам за коњов...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Му носеа тука јадење и го држеа како затвореник.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Гледај, рече дрвеното лежиште, и тој виде: џиновски стебла во златноцрвени облеки го држат небото на своите плешки и полека се ослободуваат од својот мртов товар; сончевите млазови бавно ги погребуваат лисјето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го држеше револверот и го слушаше грлениот тенор, сув и запален во својот корен. „Многу тошт, лошо тошт. Топро само шапне.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тие со сигурност го држат ножот и не трепетат веќе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се тресеше, корените му беа жилави и го држеа исправен и страшен, безумен од туѓиот отпор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Побратимот беше спокоен, како во ноќта кога го држеше судбински кормилото на семејниот чун, на почетокот на нашиот егзил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулче Дримски, во џебот за секој случај, внимателно го држеше медалот, со постојана мисла да го стави на градите или не?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го држевме сите за раце. Го гушкавме како наш спасител, од нешто што и самите не можевме да одредиме што е.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко го држеше цврсто кормилото на чунот, но и на нашите животи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Двајцата во бели мантили веќе го држеа под рака човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бидејќи песот бил сфатен како сопственост тоа ја имплицира одговорноста на сопственикот: затоа сопственикот се казнува ако неговиот пес гризне некого, бидејќи е должност на сопственикот својот пес да го држи на ланец.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
(Навистина, можете да се смеете, но јас никогаш не го изневерувам она што еднаш вистински ќе го почувствувам).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А кој ти кажа?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И тогаш Катерина застана среде светлината како да очекува мракот да ја завитка во изресеното темно платно што го држеа по краиштата со растреперени прсти најситните ќерки на ветерот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господ Саздов го испушти пионот што го држеше в рака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Повторно беше седнат пред каминот а лицето си го држеше во дланките.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тишината те плашела единствено кога си била во друштво со други.  В зори ќе се зари, озарено лицето на светлината а ти меланхолично ќе се обидеш да ги отстраниш флеките на Луната да се исправиш на нозе небаре го држиш цврсто во свои раце универзалното клатно на рамнотежата             небаре си нашла решение како да излезеш на крај со депримираноста  божем ја игнорираш и ѝ вртиш грб             ама и грбот има             очи !
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Цврсто го држеше управувачот со рацете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Врапчето на Благица речиси не се иставаше од прозорецот, кој таа грижливо го држеше затворен.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Знаев дека во одредот е и ќерка ми, та затоа се занишав, зачекорив и ми се стемни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Неколку војници ги откопнуваа крстовите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во другите вагони се слушаше песна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Писменцето што го држи во пазуварката како да го гори, небаре му се прилепило како лишај на карпа и не знае како да го скрие од погледите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Војникот му се доближи на офицерот и зборуваа нешто.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Шинелот ми беше малку долг, ми се плеткаа полите меѓу нозете, ама го држев чекорот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во неговата најнова книга, најпарадигматични во тој поглед се расказите „Утрото во ‘Ексцелзиор’“, „За малечките сложувалки“ и „Мравки“; во првиот, раскажувањето е во функција на самото сиже, вториот расказ е автопоетички (се работи за поетика на обичното, секојдневното, миговното), а третиот ги проникнува и поетиката на авторот и конкретното вообликување на сижето, нешто како созвучје меѓу теоријата и креацијата (со конкретна демонстрација на творечкиот чин, кој се раѓа од сосема случајно слушнат разговор).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
1. Времеполов „Времето не минува“ Пол Елијар Во аулата на парискиот музеј „Orsay“ (некогаш железничка станица) на една од централните скулптури се претставени четири девојки, кои со испружени раце го држат светот, но, тој, сепак, како да им се измолкнува.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Ти кучко малечка, да молчиш, - ѝ свика брадјосаниот нејзе. – Кажи бре ти кој е најгазда од вашите татковци? – го праша тој Пецета, кој сѐ уште го држеше шишето в рака.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Почна да ги врли очите уште повеќе и одеднаш како што го држеше шишето дополу со вода, го преврте и го истури.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја крена раката во која го држеше јатаганот устремен кон местото од каде што дојде пукотот, но неговото тело, колку да беше крупно и силно, малакса.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури ни ножот со кој ја сечев зелката, за оној проклет боршч на татко ти не го бев оставила на масата туку го држев во левата рака додека се крстев.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Велиш, Цигани, вакви, онакви... Ама тие, ене, гледаш, чесно и цврсто го држат адетот...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А ти... како си знаеш, така прави...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЦОНКА: Кумот малце да го подржи кумашинчето: среќата да го држи сиот век. (Му го натрапува бебето на Теодос на раце.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Само едно знам: ми било пишано така да биде, па... нека... (Одвај чујно изговара.) Нека биде...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: Е, сега, повелете. Што зготвила моја Петрија една тава шкембиња, џигери, цревца, прстите да си ги излижеш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Зафајќајќи му ја првин горната широка витка и одејќи надолу кон шилестиот врв што го држеше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Утрината кога се построи Одредот во логорот, еден од извидниците го држеше Џеки врза за синџирчето.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја преполни куќата со цвеќиња–изобилство полско цвеќе, темјанушки, нарциси во вазните, зумбули, фикуси, филадентрони; кактуси во саксиите, дури палма и лимун чии прв жолт малечок плод го држеше на дланката како да се плашеше дека ќе исчезне.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И ден-денеска некои племиња во Африка закланото месо од добитокот и дивечот го држат цела година нерасипано премачкувајќи го со мед кој не им дава на бактериите да навлезат во него и да го расипат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Точно е. Ти и мајка ми тоа добро го знаете, но нас, твоите родени ќерки, во заблуда нѐ држеше; го држеше и целото село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Понекогаш како луди ќе се фатат за пенисот, хистерично врескаат и ги молат другите да им помогнат да го држат, за да не им побегне и да го пробие телото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас не слушав туку само пцуев и го држев окото, обидувајќи се да почувствувам дали нешто не ми е во ред со клепката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас го бев фатила сирењето со една рака, а со другата го држев лебот, подготвена да ги однесам во кујната и да им го барам местото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Што мириса вака? - се сврте накај кујната и подушка уште неколку пати.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од другата страна на живата ограда ѕиркаше бодликавата глава на татко ѝ на Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми се јави и рече дека во тестот има највисока... ммм... како се вика?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа го држеше клучот и низ дебелите стакла од очилата гледаше да не се сопне по скалите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го држеше за ушите и гледаше во земја. - Ќе ми го дадеш?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
При секое вдишување низ уста, ми се чинеше дека сите ситни капки крв што летаа додека сечев ми се налепуваат за јазикот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќофтето од кал што го држеше во едната рака се слизна и падна право врз нејзините панталончиња.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане шмркна и потоа со горниот дел од раката што го држеше парчето леб малку наросено од сирењето, си го избриша мрсулот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И додека на излезот од големиот цариградски аеродром го барав и го забележав своето име на малиот рлакат што го држеше еден од домаќините, си помислив, колку ќе бев среќен, како некогаш овде да го видам добродушното, ведро и светло лице на братот Осман Окијар, кое многу ме потсетуваше на татковото.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
(Му приоѓа. Го прегрнува како Богородица која го држи Христос)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тоа ви е фала што сте ме чувале како татко, црното од под ноктите сте го ваделе, сте се треселе над мене кога сум имал температура, сте ми го држеле челото кога сум повраќал, сте ми укажале да не се плашам од првата менструација, јас вам така, јас сум гомно едно, пичка ми мајчина.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Како го чувам Боге. Ѝ кажав дека е болен. Донесе илач. Го држеше во раце. Поарен е.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Маркос секогаш ќе го држите на око. Ниту за миг да не го оставите сам.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А тоа ќе рече дека пушката - сега веќе тој зборува погласно, подвлекувајќи го секој изречен збор _ значи пушката е рачно огнено оружје за уништување одделни живи цели, ова добро да го запамтите, за уништување живи цели, што ќе рече сѐ што ќе се појави пред ова што сега го држам в раце е цел, велам цел, којa ти, ти и ти и сите вие треба таа цел да ја ... да ја уништите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Позицијата, лево од тука, ритчето што го пулиш - осумнаесет старци го држат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И судбина ѝ е на Зоја да го носи пушкомитралезот и да пука, да убива, непријателот да го држи под оган...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се потпре на својот неотсапен крлук и почна: - Заклучно со сознанијата што ги имаме добиено до пред еден час, другари команданти, положбата на фронтовите е следна.... - тој направи подолга пауза, редум погледна на присутните. - 107-та бригада држи позиции на секторот Краставец - Чрно; 14- та бригада го држи секторот Пиргос Котили - Горуша - Синорите; 16-та бригада - Горна Арена - Црн Камен и 103-та бригада Ќафа - Скирца - Грамос.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тука - тој и натаму го држеше врвот на стапчето на ридот Гинова карши селото Калевишта - затоа што во реонот на Алевица противникот нема формирано позадина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нешто го стегна за грло, а Ѓорѓи почувствува како му се ежи косата, како ладна пот му потече по чело и лице и нозете веќе не го држат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со клучот, што толку денови цврсто го држеше ДАГ, се отвори вратата кон север.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој, кој го држи Лисец, ја има контролата на околните ридови и што е најважно, го отвора патот кон Превал и од тука долж џадето, се вклинува во Преспа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога вториот ден рано наутро возот пристигна во Париз јас во рацете го држев ливчето со адресата на семејството каде што требаше да чувам деца.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во рацете го држеше големиот врзоп клучеви од напуштените куќи на нашите далечни и блиски членови на семејството.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Семоќната Централа, преку сеприсутниот Х.Х. го држеше и него под контрола.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го гушкаше Недела со едната рака и Далтон ја држеше другата рака, влечејќи ја низ жолтилото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Него, сигурно, никој не го забележуваше така затскриен зад железата од рекламата, зашто никој не го подигаше погледот во ова запурничаво попладне кога сѐ уште блештеше отсјајот од силното сонце.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Долу беснееше реката како серија на бранови, но побрза и поостра, без здив или кругови, а таа го држеше бебето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа мораа да го напуштат Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Претпазливо, како да ја испитува издржливоста на железните пречки што го држат, се наведнуваше со телото над уличната бездна, сеќавајќи го уште посилно засекот на железото во мекото месо на подлактицата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој ден тајно го нарекуваше Недела.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш беа во Сан Франциско и таа сѐ уште го држеше станот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гледаше сега непосредно под себе, кон плочникот од куќата над која беше застанат, направо во луѓето што поминуваа и нивните фигури му се чинеа уште посмалени, како прилепени кон земјата, сѐ додека не изминеа малку и не ја покажеа постапно својата исправена положба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Подоцна го имаа комбето на Далтон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гледам едно време, штотуку помислив дека ќе почнам да плачам од студ, дојде мајка ми, ми ја врза шамијата преку глава и со две други шамии мии ги завитка рацете соо кои го држев знамето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тогаш таа го стави платното во бакамот и го држеше потопен сѐ додека жолтата боја не го фати платното.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Едно време Шишман го ведна погледот и додека сега Србин го држеше на око, овој продолжи да го исчепкува камчето од дупката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога влегоа во варницата Шишман го извади кутивчето, го намести камчето внатре, но го држеше в раце да не тропка.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Си го држеа своето подредено место без оглед на сѐ.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Зборувајте, зборувајте, - им рече тој вртејќи со раката во која го држеше ножето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но сега Германија беше спроти него и тие двајца, тој и Германија, го држат диференцијалот кренат; треа да го пренесат некаде, но Германија, дали затоа што не може да ја издржи тежината или затоа што така сака,со намера е да го пушти, да го остави Еда сам со таа тежина, иако тој го држи само на едниот крај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога тој се врати со списокот на јадењата, авторот го зеде, го држеше на масата како поттурнат в десно, некако далеку од себе и му рече: „Слушај! Додека јас читам, донеси ми едно шише бела Александрија!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги пропушташе една по една од раката и го држеше своето рамено стегнато во него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Под услов добро да го држиш листот и одмерено да го додаваш.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега, откако дедо Најдо со поттргнување на катинарот се увери дека добро заклучил, се осигури дека добро го држи бастунот и се сврте да тргне кон сретселото „Добро утро, дедо Најдо“, му рече авторот подвикнувајќи. „Или добар ден“, се коригира.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чувството дека има нешто друго што тој не го доживеал, го држеше во немир.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој, како што се движеше кон нив, така погледот го држеше втренчен право во неа за да ѝ го пречека и најкусото кревање на погледот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Седат сите околу масата, за децата, се разбира, нема место, тие се во другата одајка, го гледаат и го слушаат Димостена, а тој го држи лицето како кадро што почнало да се губи од хартијата и ги пушта своите така да се рече излитени зборови, кажувајќи за затворскиот живот и тоа го поминува само со десетина во кои се нагнетени пет шест и повеќе години.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ние го држиме главниот влез од театарот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со едната рака го држам детето, а со другата си помагам, се зачекувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го држам за појас, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Клевтис го држевме до 13-тиот ден од август.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ние се држиме. „Одбранбена зона е дел од главниот одбранбен појас што го држи дивизијата или бригадата.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми преоѓа погледот на оружјето што го држат војниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Горачинов собира снег и го држи на образот, се обложува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се вивне некој полски нужник и ти знаеш дека фитилот го држи некој човек, чоловек, женшина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го држам на калач детето и се пробивам низ подземниот тунел кон перонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во болницата го држеа само за реклама на советската медицина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но тој веќе ме пуштил, а јас сега го држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го држам в раце, а како ништо да не држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прима само кога е кај мене, кога го држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го држат така расчекорен, пилата му врви меѓу нозете, му се доближува кон ципите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во другото раче нежно го држи букетчето со жолтите јаглики.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Билјана не чека да ѝ се рече двапати. Седнува меѓу мене и старецот, го држи цвеќето в рака и чека.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Цане го држеше динарот и тажно се насмевнуваше. Се чудеше што да прави.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)