Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Острите високи карпи издадени кон небото чиниш го допираат, а низ нив е сончевиот зрак, наутро, за прв пат, прецизно паѓа точно во полето.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Впрочем, кога често ја отвораше касата и по којзнае кој пат ја читаше директивата, го допираше пиштолот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козлето го допира горскиот рај. Сета планина празнува со неа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Рабинот му дава на Јехуда да отпие голтка од виното, а потоа пехарот ѝ го подава и на Алегра.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Прашањето на нејзината религија не го допираа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги покриваат главите со ист молитвен шал, и кога Алегра го допира со лактот, Јехуда го чувствува стариот трепет на нејзиното тело. Рабинот го полни пехарот со вино и ги кажува седумте благослови спомнувајќи ги младенците како заљубени пријатели.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Рацете ги допираат парите и корнетите, го допираат и сладоледот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Соколе се покорува како мало дете, сака да биде свој, а не може, има некаква безмилосна власт во оваа мала бела рака, што така меко го допира.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нејзината црна коса така слатко го допира, што тој се сетува за убавината на второто цутење на вишните.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да знаеја само што мислеше тој, умниот, што носеше тој во душата, што си шепотеше кога беше сам и кога до усмев вистинито му се чинеше дека една бела, кротка и трепетна рака му го допира рамото.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Наш заеднички епитаф Овој зрак кој утринава незабележливо навлегува во мојата соба, легнува на постелата на која лежам, лази по неа, се искачува нагоре и го допира моето тело, моите раце, лице.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Мама ми го допира челото со мила нежна дланка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Многу си ми молчалив вечерва.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Да не се разболиш па утре да не можеш да одиш на прошетка до Сарај“...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Туѓо тело ѝ го допира грбот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ѝ пречи туѓиот здив што го загрева тилот, туѓото тело што го допира грбот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Уште подобро, сокриј се над Најт Таун, бидејќи Дупката е инвертирана, а нејзиното дно го допира небото, небото кое Најт Таун никогаш не го гледа, потејќи се под својот кров од акрилични раствори, горе каде Лоу Текс трчкаат во темницата како стаорци со црно-берзијанските цигари што им се клатат на нивните сенишни усни.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тој ја моли, да го прегрне таа барем она што ѝ го допираат рацете и гледаат очите. Барем тоа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го вади марамчето, го допира до устата. Гледа: крв...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Благо го допира со раката. Доста...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го допираше внимателно секој документ од сиџилите со своите долги прсти, како со пинцета, работејќи во најнеобичната балканска алхемиска лабораторија на идеи, во потрага по исчезнатото време.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Победив! Победив! - викаше со раширени раце, растерувајќи ги орлите кои кружејќи речиси го допираа со крилата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Токму на овој начин тој го допира самото дно на глупоста. (177-178) Изненадувањата на мислата се како оние на љубовта: се трошат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Играта со културните нивоа на предметите по пат на амблеми, го допира и раширеното толкување на фетишите и општата космичка предметна заситеност.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И се чини, дамарите на дрвото галопираат кон местото што го допира месото на боските млади.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Чекори што не го допираат јавето) Каде е излезот кон терасата на сонот?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Рацете ѝ ги чувствуваше како меки ракавици што нежно го допираат и му шират некоја усреќувачка топлина што му се шири по целото тело.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тестото, кога ќе биде готово, се собира во платеноно цедило и кога ќе проврие водата, се спушта во котелот, но така што да не го допира дното, односно со конопен конец се врзува за рачката на котелот или за камушките и се остава цела ноќ да врие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но не го допираат тие срцето наше, на лошо, животните ги сакаме, луѓето се тие кои со својата немилост нѐ плашат. животните, со својата невиност, неж разгалуваат.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Како секоја добра мајка кога забележува црвенило или бледило на обравчињата на своето дете и инстинктивно со својата чувствителна дланка го допира неговото чело за да види дали има температура, така и Кети, додека газеше боса меѓу леите, го прегледуваше секое растение со љубов и испитувачко око.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бери Адам, на пример, тврди дека него никако не го допира геј-привлечноста на бродвејскиот мјузикл.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со негово сопствено одобрување, тој не го допира животот слободно, не ги чувствува зраците што невидливо се пробиваат во него однадвор, и не ги шири слободно своите зраци нанадвор, од бисерот на неговаата школка.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа слика длабоко се врежа во мене затоа што често, многу често го допирав увото до устинката на школката.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од морето надоаѓаше благ, солен ветрец. Го допираше како перничињата на нејзините прсти, немарно, но вешто.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го допира стаклото на јужниот прозорец, а што ќе го отворам, навлегува, со белото шумолење и со понекоја гранка, внатре, во собата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Четвртото за едно слепо дете, зракот на ѕидот што го допира.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ако ликот е безличен, можеби тоа е затоа што и авторот не се чувствува сосема добро - некој му го допира лицето, но прстите, тие долги ковчести и груби прсти на стварноста, пропаѓаат во меката кожа, која како глина го поприма нивниот облик.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Му се чинеше дека скоро го допира со врвот од цевката на својата насочена пушка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо задишено стои пред него и му го допира пругастиот ракав од пижамата, и чувствува како му се движат усните, бргу и грчевито, и не е во состојба да разбере дали ги слуша сопствените зборови или сето тоа станува само во неговите мисли.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Среде Истанбул, седнати на седиштата број 45 и 46, стануваш свесен дека рамото ти го допира еден од Кавадарци, или барем 50 проценти со потекло од тиквешкиот крај, и додека го спушташ седиштето сфаќаш дека ако претераш со спуштањето ќе му легнеш во скут на уште еден од истиот град.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во тој сив примрак рамениците на заробениот уште повеќе се подвиткуваат, неговиот нос го допира писмото. Не пишува со носот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога по некој месец доби слободен ден во текот на неделата и предојде кај Аниса, ја затекна со друг човек со кој седеше на истиот кауч како што седеше со него и пиеја кафе и пијалак како што и со него пиеја и беше облечена во проѕирна наметка како што и нему му се облекуваше за да ѝ се гледаат облините на телото и го допираше со голите колена како што го допираше порано и него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја допира со раката, ја пофаќа, како да си го допира татка си; му се рони, му остануваат ронатинки од молци што ја издупиле оставајќи ѝ рани.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таа го пречека како што го пречекуваше во сонот: со кафе, со пијалак, со проѕирна наметка на неа, со седнување крај него на каучот, со допирање со голите колена како што го допираше во сонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сѐ што да фати, долго држи в рака: чашата со која пие вода, лајцата со која јаде, филџанот со кој пие кафе, ризата со која се брише, шипката од креветот за која се фаќа кога станува, бастунот со кој се потпира, рачката од вратата кога ја отвора и затвора, и секој предмет што го допира - го допира долго како да сака на него што подолго да го остави својот отисок, својот траг.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Часови по безгрижност Помисли колку бесмислено станува мислењето за зборовите кои ти го допираат грбот.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Шепотеше молитва што само тој ја знае; поточно: ја измислил со зборовите на некој предок, Јаков Иконописец или Круме Арсов, или некој што живеел далеку од нив колку и тие од него: ...нас сите со млеко од иста измитарена биволица нѐ доеле, господи наш севишен, и од еден склопец нѐ демнела сиромаштијата лутица, семето да ѝ се сотре и од правот нејзин да жугне берокуќничка добрина, и исти пијавици ни се плетеле место учкур околу папокот, орли врз темето лузни ни пишувале и штркови балабани низ грчмак срцето ни го ваделе и го пресадувале на новороденчиња, пред иста земја челото на камен сме го допирале, сме биле, не било не, не ќе сме, вечнаја памјат ни ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во долгите разговори последниов аспект никогаш не го допираа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сончевиот зрак на неговото лице и мазното тело на девојката што го допираше неговото, му создадоа силно чувство на сонливост и доверба.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Младото тело беше припиено до неговото, масата од темна коса му го допираше лицето и - да ! таа навистина го крена лицето и тој ја бакнуваше големата црвена уста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ние црвените љубовџии го допираме времето кое не заминува.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

9. НА ВОДЕНИЦА БЕЗ КАМЕН НЕ МЕЛИШ ЖИТО - за тоа сал de jure го допираш лактот, а можело и без камен и на јаз плиток, па и во празна воденица de facto...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

А од друга страна на „Талантот” на Маркоска, јасно се гледа чудесниот надреалистички профил на поетскиот двојник, во простор-времето на „гротесктната судбина”, посветена на Данил Хармс, каде фантастично кореспондира со својот поетски роднина и варирајќи го неговиот расказ за Лазар (првовоскреснатиот), буквално го допира исчашениот универзум на Хармс, со една сардонична леснотија на „баналното полупостоење”, поентирајќи:

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Богуле, при жулкањето на нејзините коси, го допираше и носот да ѝ ги помириса при што го губеше носот во нејзиниот густеж шумно шмркајќи.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Пелагија се наведнува врз старецот, за последен пат го пика своето кадро во неговите очи, нежно го допира со прстите по челото и се исправа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Мајка беше ретката во семејството, во пределите на нашите преселби, која умееше без збор, без лелек, без знаци на умора, да си го допира дното на страдањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Малечката како да му ги погодува мислите и сега, божем за подобро да гледа низ шофершајбната, скоро го допира со лицето од левата страна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се чудам како се случило да не го сетите нивното присуство, се изненади Никола Леко, и дури тогаш, за првпат, почуствував дека она што ми го допира рамото не е рака, туку крилото на Никола Леко.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Крвта му блика од главата. Се наведнувам и го допирам. „Будала“, велам, „зошто го стори тоа?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Рацете го допираа вжештеното јаже, светлото платно, нишките на шевовите, зажарени од летното сонце.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Молчеше и го допираше лицето со обете раце.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Градот сѐ уште чекаше. Градот чекаше, со своите прозорци и црните опсидијански ѕидови, со своите кули што го допираа небото и куличките без знамиња, со своите нечекорени улици и недопирани кваки, без ниту едно парче хартија по улиците, без ниеден отпечаток од прсти на себе.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Крстовица полека свртува глава, погледнува во својата црна шамија распослана на подот и тивко, одвај чујно, изустува: - Ајде, синко, стани на мајка, стани... Стани, Ристеее!...