го (зам.) - доживее (гл.)

Маргина 37 173 музиката: едновре­мено од квази-интелектуалистичка дистанца, но и од позиција на по­ мал­ку или повеќе фанатичен консу­мент.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Само по малку. Јас пишувам за тоа бидејќи тоа е она што јас самиот сум го доживеал.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сите ние што во тој момент бевме во The Kitchen и го избравме стоењето во ред во очекување на ‘театарскиот миг’ кога на местото каде што е цервиксот името на уметноста ќе се поклопи со името на порнографијата, го доживеавме тоа преклопување на сцената на телото на проститутката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од своите седишта, гледачите го гледаа цервиксот од друг агол: широк план на цервиксот како претстава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Некој ова може да го доживее како деградација на уметноста, но едноставно станува збор за тоа да се „озакони“ теориското промислување и на она што со уживање се консумира.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дали Е навистина води, како што тврдат некои, во „спиритуално разбудување“?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На почетокот на векот го доживеа падот на Отоманското царство, па се провлече низ Балканските војни, па првата, Втората светска војна, но дотогаш никој не ги гибаше козите. Си врвеше векот со нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И знам дека штом таа сина точка биде доволно згусната, ќе тргне кон мене ширејќи се во некој облик во некој нов настан што ќе го доживеам, што ќе ми донесе нова страотност и веќе ми студи од страв.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме погоди бидејќи го доживеав како израз на некое нетрпение на какво што од неа не бев навикнал. Ова беше реткост. Но, требаше да се одбранам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Лага е, ми рече по два дена и Владе Кочов, и тоа совпаѓање го доживеав како шок.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
5 Водата дојде во Маказар, но тоа јас не го доживеав како вистина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Овој човек, вака слаб и жилав, триесет и две години стар, нехранет со силна храна, или пак слаб заради работата што ја работи, се нафаќа да се фати за гуша со оваа голема работа на копањето на бунарот, да слезе долу и да ја најде жилата на која јас веќе толку многу мислев и веќе повеќепати го доживеав моментот на појавувањето на водата, иако копањето не беше ни почнато.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, вадењето на мозокот, јас како напосреден сведок на настанот, го доживеав како некој ритуален чин, како трофеј што треба да се додели на најуспешниот во годината, оној со најмногу постигнати признанија и најдалекусежни успеси.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Меѓутоа, еден ден дојдов дома расплакана затоа што тогаш тој збор го доживеав како навредлив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Повеќето општества во светот поседуваат некој метод со кој луѓето го доживуваат животот низ драстично различни реалности во различни времиња, низ различни ритуали и слични работи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Слично како слушањето на музиката и гледањето на ликовни уметнички дела, започнува и допирот да се хуманизира со уметноста на виртуелните машини. Janez Strehovec е доцент на Факултетот за општествени науки при Универзитетот во Ljubljana, каде што предава социологија на групната култура. превод: Славица Пешевска. 1 - Philosophien der neuen Technologie, изд. Ars elektronika, Merve, Berlin, 1989, стр. 126. 2 - Digitaler Schein, изд. F.Rotzer, Frankfurt, 1991, стр. 350. 3 - Philosophien der neuen Technologien, стр. 125. 4 - Aisthesis, Wahrnehmung heute (зборник на расправи), Leibzig, 1990, стр. 46. 5 - P. Virilio, „Das irreale Monument”, Berlin, 1992, стр. 43. 46 Margina #15-16 [1995] | okno.mk 6 - F. Popper, Die Kinetische Kunst, Koln, 1975, стр. 29. 7 - G. Deleuze, Podobagibawe, Ljubljana, 1991, стр. 62. 8 - Istoto delo, стр. 64. 9 - Тука е важно Adorno-вото разликување помеѓу општествената техника и естетската техника, којашто не е доследна на господарењето над природата, туку е конститутивен, со содржината интегриран прием, за што пишуваше Heinz Paetzold во Nomarxistische Asthetik II: Adorno-Marcuse, Du:sseldorf, 1974, стр. 46. 10 - Digitaler Schein, ур. F. Rotzer, Frankfurt, 1991, стр. 157, 158. 11 - Stelarc: „Gesteigerte Gebarden/Opsolete Begehren”, каталог Endo und Nano, Linz, 1992, стр. 233. 12 - J. Baudrillard, Trancparens des Bo:sen, Berlin, 1992, стр. 22. 13 - „Out of control”, каталог Ars electronice, Linz, 1991, стр. 15. 14 - Истото дело, на истата страна. 15 - K.Marx, F.Engels: Избрана дела, I. книга, Ljubljana, 1969, стр. 339. 16 - G.W.F.Hegel, Sa:mtliche Werke, 12. I, Stuttgart, 1953, стр. 68. 17 - W.Benjamin, „Umetnicko delo v casu tehnicke reprodukcije”, Misel o sodobni umetnosti, Ljubljana, 1980, стр. 87, 88. Nick White okno.mk | Margina #15-16 [1995] 47 [изјава дадена 1988 од Џерон Ланиер, еден од зачетниците на идејата за ВР: Говорејќи идеалистички, можам да се надевам дека виртуелната реалност ќе пружи искуство со многукратни реалности, инаку искуство кое го отфрлаат многу луѓе од Западната цивилизација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Останува само да се спомене дека еднаш сте го доживеале ова, но со намера никогаш повеќе да не се види, зашто„Ох, Калкута!“ е декаденција на духот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неговото задирање во приватноста не е насилно бидејќи изложувањето на феноменот на урбана култура во градски простор мора да биде нешто што граѓаните нема да го доживеат како вознемирувачко продирање во секојдневието, туку како дел од околината со кој се служат и во којшто живеат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Мнозинството сè уште размислува во категориите на напредок и просветителство: сè уште го доживуваат, осознаваат и вреднуваат светот како ланец од причини и последици.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој го доживува како свое духовно единство на оваа пресвртница на својата историја, дури и на своето постоење, тоа дека негова судбина е да се бори за светогледните дела и сознанија.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
По мајка Германка, по татко Еврејка.  Хана, значи, го забележува немиот ужас на лицето од ќерка ѝ, и како да го видела најголемиот ужас што една мајка може да го доживее, доаѓа до масата, замавнува со сета сила и шумно ја превртува.  Германските војници застануваат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сето тоа рабинот не го доживува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се чувствувам засрамена што сум Германка”.  Од нејзината соба се појавува поручникот.  „О, Вие сте Германка?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му остана желбата да одлучува, притисната некаде во темните места на душата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Хана го забележува немиот шок на лицето од ќерка ѝ, како да го видела најголемиот ужас што една мајка може да го доживее...  „Е, сега гледајте!“ - ми вели доктор Астерид.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа депресивна атмосфера во која го најде потонат градот кој онака жив и разгргорен, ориентално темпераментен каков што го пречека кога за првпат дојде во него и кого и рабинот го поимаше како капија на Истокот, како европско предворие на Леванот и Бисер на Ориентот, свесен зошто го нарекуваа и Мајка на Израелот и Втор Ерусалим, сега при второто враќање во Солун го доживува како старо, разурнато гробје.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но смислата на овие нејзини зборови Соколе треба да ја сфаќа веќе буден, зашто таа му мина во тој миг како проѕирна измаглица меѓу лозите, тој сега ги гледа пред себе само мирните зелени лози и гледа дека сето ова што го доживеа било само сон.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Единствено што можеме да тврдиме е дека децата по раѓањето не го доживуваат светот на начинот на кој тоа го прават возрасните во одредена култура.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Луѓето се разликуваат од нештата по тоа што го доживуваат светот, додека нештата делуваат во светот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој светот го доживеа како магичен божји лавиринт, но не барајќи го влезот, дури ни излезот. Заглави во мистериозноста.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А може и селово да летне... Тоа не би сакале да го доживеете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Моите анадолци се секогаш готови да те одбранат и тебе, и мене и честа на нашиот падишах.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што треба да направиме да не го доживееме тој резил?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Повеќето сè уште мислат во категориите на напредокот и на просветителството: луѓето сè уште го доживуваат, го спознаваат и го вреднуваат светот како некоја низа на причини и последици, којашто се трудат да ја прекинат, за да се ослободат од нужноста.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Или дали латинското потекло на зборот „lubricilleux“ на ист начин го доживува франкофонот, како англофонот „lubricilious“ (јасно, кога таков збор би постоел).
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Пред семејството да се разбуди од првиот сон во куќата крај реката, Татко, незабележан од Мајка, уште од мугрите, излезе да го види, да го доживее градот, понесен од некаква внатрешна незапирлива сила.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Клинците незнаејќи ништо за дрогата а чувствувајќи се важни поради иницираноста во тајната на дрогата од една страна и поради опонирањето на системот кој скоро редовно го доживуваат како фрустрација, стануваат лесни жртви на предозираност или зависност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Поблиска и поразбирлива ѝ ја правеа и воодушевеноста на публиката, нејзиниот успех и сето убаво, што вечерва го доживеа...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Срамот што ова утро го доживеа до толку повеќе му тежеше, бидејќи со неискажлива самоувереност и радост тргна да ја види Викторија на Попставревци.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојан лежеше со отворени очи, долго лежеше така и се чувствуваше како повратник кој долго време бил во некој далечен, туѓ предел, па сега, враќајќи се во својот сакан, познат крај го доживува како ново откритие и влегува во него со извесна претпазливост.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ти одлетува паметот по она што си можел да бидеш а што не си, и ти тежи снагата што ти останала да го доживее крајот - на она за што не си виновен а за што си одговорен - својот сопствен ситен живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако ја следиме оваа логика парадоксот се шири како пустина... ах, пустината, еве нешто што силно го доживеав.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоби Мусман напишал дека оптичките дискови се темелат на: “... концепција по која двајца гледачи, спротивни еден на друг, кои го гледаат филмот во исто време, сето тоа време додека трае филмот, тие нема да го доживеат филмот на потполно еднаков начин.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бодлер, којшто очигледно повеќе пати го доживеал тоа искуство, го опишал во Поемата за хашиш на следнов начин: „понекогаш се случува личноста да исчезне и објективноста во вас да се развие така неприродно што посматрајќи ги предметите од надворешниот свет, заборавате дека и самите постоите и наскоро се стопувате во нив.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Гледачот се наоѓа во затемнета соба која служи за проекција, и бидејќи скриеното значење на филмот е набиено со интензивна сексуалност, тој или таа, гледајќи го, и самите не знаатзошто би можеле да се соблазнат.* Истовремено, додека гледачот субјективно го доживува филмот, тој или таа се потчинуваат на творецот на филмот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Иако често не може да се предвиди, посебно кај почетниците или под неповолни околности, кој облик на психоделично искуство личноста ќе го доживее под дејство на дрога, најзначајно за творештвото може да биде екстатично - трансценденталното доживување.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Оваа безвременска состојба, нејаствен однос со перцепираното, го доживеале многумина.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа што таа мина низ измачување и длабока болка се исплатуваше само за ова што го доживеа во овој момент на надоместок.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој како да го доживуваше тоа од моментот на зачнувањето во мајчината утроба, зачнување со моќ да го замисли и создавањето на Сандра со која ќе се сретне и ќе го доживее ова што, еве, го доживува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И дали маската служи за да се сокрие идентитетот на „бесрамникот“, или за нешто друго: да се сокрие неговиот транс што тој го доживува под маската?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А таквите посети во нашиот живот беа толку ретки што нема потреба да ги барам и да ги извлекувам од долапите на сеќавањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар ќе можат да го доживеат на сличен начин како и јас оној момент кога мајка ми одредуваше каде ќе треба да копам со истион показалец што го користеше одвреме навреме за да ми го сврти вниманието кон птицата што ја прелетува нашата куќа; или, во други случаи, за да ме предупреди дека некој непознат или некоја од нашите сосетки од зад Долни Рид наближува по каменливата патека?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така таа низ маглата може да си го гледа сонцето, низ зимата да го доживува летото, низ ситници да согледува големи нешта, преку злото да го согледува доброто.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во спротивно, критичката култура ќе го доживее својот целосен распад, токму на политичката сцена, значи, на општествениот полигон, кој отсекогаш беше егзотичното средиште на нејзиното ритуално исчезнување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Имаме разлог да се надеваме дека денес можеме да се задоволиме со овие микролошки перспективи кои би можеле конечно да ги потиснат застрашувачките амбиции на критичкото нивелирање, инаку, издиференцираните слики на светот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Полека заспав и јас слушајќи ја насон песната на канарецот што личеше на мало и светло сонце.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Јас тоа навистина го доживеав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Геј- (или протогеј-) субјектите може и тоа како да ги доживуваат тие стилови на изразување, заедно со целиот конвенционален општествено-семиотски систем на родот и на сексуалноста што ги прожилува, како неконвенционални, ако не и начисто туѓи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Попрво, семиотските кодови ги сметам за конститутивни за значењата од кои се раѓа поединечниот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие го определуваат општествениот и симболичкиот контекст во кој се обликува субјективитетот и затоа се темелници на општественото обликување на обродените и на сексуалните идентитети. ‌Во хетеронормативни услови, природно е машки субјект да си го доживува желниот однос кон мажите, мошне необмислено, како женствен, па врз таа основа да се идентификува со некоја женствена улога.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие стандардни, стрејт-начини на доживување на светот подразбираат начини на чувствување, како и начини на реагирање на културните објекти и активности што се веќе кодирани за родот и за сексуалноста, начини на сопствено ориентирање во однос на сите констелации на меѓусебно поврзаните вредности што се одговорни за обојување на лицата, на однесувањата и на жанровите на дискурсот со густите општествени значења кои ги носат, значења што исто така се однесуваат – без разлика колку благо – на родот и на сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не се обидува да проѕре низ стилот на предметот до неговата содржина, да го разлачи неговото успешно естетско остварување од неговата одбивна политичка порака и од неговата вплетканост во еден омразен општествен поредок.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Филмот е решителен обид да се возобнови трагичниот начин на чувствување, да се оживее вистинскиот дух на трагедијата во еден современ контекст така што ќе се црпи од антички извор, та да се открие дали е возможно да постои нешто како феминистичка трагедија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој случај, може да заземат одредени стратегии на избегнување кои ќе им овозможат да ги избегнат општествените повици да го доживуваат светот на хетеросексуални и на хетеронормативни начини.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Оттука, инсистира секој предмет поединечно да го гледа во естетската рамка на самиот предмет, како естетски склоп, како ефект и израз на интегриран естетски систем.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова не е некаков логичен, обмислен, свесен процес – небаре на некој првобитно мажествен маж одеднаш ќе му дотече наплив од проникливост, па ќе си рече: „Леле, навистина ми се допаѓаат момци, па тоа мора да значи дека сум како жена – чекај, изгледа треба да почнам да се идентификувам со девојкине“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И не се обидувам да нудам генетички приказ на сексуалноста, ниту да ги објаснувам што ги тера поединците да бидат геј или стрејт – ниту сексуално ниту културно; попрво, ги испитувам потеклата на културните практики усвоени од тие што, од која било причина, излегуваат геј или стрејт во една или во друга смисла. ‌Згора на тоа, општествените кодови не ги сфаќам како идеи, до кои поединците можат или не можат да се издигнат; не ги доживувам како размисли за полот и за родот кои одделни луѓе можат слободно да ги прифаќаат или да ги отфрлаат – иако, како и многу чувства, тие навистина содржат одредена пропозициска содржина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во такви околности, не е некакво изненадување што многумина геј- (или протогеј-) субјекти им се опираат на приговорите од традиционалните кодови на мажественоста и женственоста или што гледаат штуро значење за себе во културните облици и активности кои таквите кодови ги обојуваат како традиционално мажествени или женствени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Развлеченото искуство на еротската немаштија што нужно и болно го доживуваат сите геј-мажи што растат во стрејт-општество го претвора обичното остварување на обичната хомосексуална желба во некаква недостижна фантазија – каква што честопати останува дури и кога, понатаму во животот, паланчанчето ќе се пресели во некое геј-градиште каде што сексуалното остварување на неговите претходни еротски сонувалства на крајот излегува детска играчка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Резултатот е современа феминистичка (или можеби контрафеминистичка) верзија на Еврипидовата прочуена трагедија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На рана возраст во животот, во кои и да е миг кога стануваме силно свесни за своите желби, геј-мажите откриваат дека повеќето човечки суштества што нѐ привлекуваат ни најмалку не се заинтересирани за сексуална врска со нас, дека не ги привлекуваме и дека не може да ги привлекуваме и дека некои од нив самиот факт за нашата желба ги грози.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Попрво, таа открива поинаква содржина, алтернативно значење – контратематика – во самиот стил на естетскиот предмет. ‌Посветен на стилот и „неутрален во поглед на [отворената, експлицитна] содржина“, естетизмот на машката геј-култура си го доживува секој предмет што го цени – било да е ламинатно-винилна трпезариска гарнитура од 1950-тите години, било да е сервис садови фиеста од 1930-тите, било да е спот од Мадона или песна од Има Сумак, куќа од американски ранч од 1950-тите или француски дворец – како кохерентна, внатрешно доследна стилска целина, како пројава на историски и културно специфичен систем на вкус чија отелотвореност во предметот е толку целосна што самата таа целосност по себе предизвикува задоволително препознавање и овозможува своевидно сопствено задоволство.269 Таа готовност естетскиот суд за одреден предмет да му се подреди на вреднувањето на севкупноста со која предметот отелотворува единствен, интегриран естетски или историски систем е она што ја навело Зонтаг да заклучи дека „Кампот не дејствува во смисла на убавината270, туку во смисла на степенот на извештаченост, на стилизираност“. ‌Всушност, машкиот геј-естетизам е склон да ја заматува разликата помеѓу убавината и стилизацијата, дотолку што значењето или содржината ги сместува во самата форма, наоѓајќи вредност во секој предмет што покажува совршена сообразност со даден естетски поредок, со даден стил.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Филмот го доживеав како длабоко потресен и го сфатив сериозно, па се изненадив – и спласнав – кога другар ми, и самиот остварен драмски писател, баш кога се палеа светилките, благо, но прекорно, ми рече: „Дејвиде, малкуцка беше изнасилено“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што самото по себе и за себе можеби е лесно остварлива желба, кога ќе се забрани и попречи, станува невозможен сон.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Јас, како прво, не сум единствениот што ладно го доживува комплексот на бродвејскиот мјузикл и на операта, кој, неспорно, за голем број геј- мажи, е важна страна на културата“, пишува Адам, „но сепак го препознавам средишното место на кое упатува Милер.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со медитација тие се смируваат, а човекот искуствено го доживува самиот океан – длабоката вистина, апсолутната вредност, првиот извор на мислите – зборуваше старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И сега, во одминати години, честопати се потсетувам на тоа што го доживеав во Прењес.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Протекоа годините. Секнуваат генерациите кои го доживеаја и преживеаја злото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Си имаат свој начин, видување и разбирање за светот чии задоволства сакаат да ги користат сега, овој миг со неизгасната желба убавото, пријатното, сладостното што го дава животот да го доживеат сега и во од се бакнуваат, делејќи си насмевки, страстни погледи и воздишки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие чувствуваат дека погледите на другите ги поништуваат, а присуството на другите го доживуваат како одземање на нивното присуство, тоа е како некој да им става јамка околу вратот, како со рака да им ги затвора устата и носот, како да ги брише од времето и просторот, како да ги осудува на смрт и покрај тоа што им го остава телото негибнато.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Трагичното се состои во самото доживување на животот како бесмислен, а не во начинот на кој се искажува тоа доживување.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кои мирно и тивко го доживуваат постоењето како трагично.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи постои без вистински однос со другите и со самото себе, Јас на тие луѓе, создадено од имагинација, е слично на пареа, недофатливо – токму она што го сакаат тие луѓе: да не бидат дофатени од другите; но во исто време и нешто што е под вечна закана да исчезне при секој контакт со стварноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш никому не му кажа дека овој копнеж по нешто што требало да го доживее, а не го доживеала, сè почесто ѝ доаѓаше колку што беше постара. Tоа и не беше некоја посебна тајна, но за неа беше толку интимна што не можеше да се присили да им ја каже дури ни на најблиските.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од таа вечер кога љубовта ѝ се откри во сета своја непредвидливост, таа постојано, со години исчекуваше да ја сретне повторно, повторно да го доживее она целосно отворање, кога телото се губи самото во себе како што моливот и хартијата се губат во зборовите што ги пишуваш, а четката и бојата се губат во сликата што ја создаваш.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Разбудена од бакнежот, просветлена од необјаснивата убавина што може да ја предизвика простата физиологија, тогаш, во далечната летна вечер, таа почувствува носталгија за тој чудесен свет што никогаш пред тоа не го доживеала.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таквото просветлување не му се случува секому и човек треба да биде среќен ако го доживее барем еднаш во животот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Театарот, во такви услови, дефинитивно ќе се ослободи од оние што го спречуваат, како што вели еден театролог, да ја најде енергијата што ќе го одлепи од досадното и ефтиното, од времето во кое ласкавото и празното собираат толпа од луѓе кои се убедени дека тоа е она што треба да го доживеат во театарот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Овде завршувам со младиот режисер и неговото интервју оти она што го доживеав во истата таа сабота, токму напладне во 12 часот, кога присуствував на промоцијата на еден познат полиграф од Хрватска, е исто така, за објавување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Успехот на неговиот син како композитор го доживеал како ослободување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Најупорните или најгладните од дружината испекле нешто малку месо, изеле колку што можеле со последни сили опирајќи му се на сонот, она што останало го оставиле на двоколка за заспаните. Потоа со слатка ситост заспале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Николаќи пак, кој што стои до Антица, целиот се тресе од поразот кој што го доживува и, барајќи го погледот на Антица, целиот се искривува така што во последниот момент изгубува равнотежа и паѓа пред нозете нејзини, но се дочекува на рацете и пак погледот му продолжува во очите од Антица.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Секој тоа го доживеал во оваа паланка со згаснати светла, и секој тоа му го прави на другиот, затоа што главната девиза е: пцуење во мрак.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се смееше на сето она, што го доживеа минатата ноќ и оваа утрина, а смеата сѐ уште продолжуваше да извира од него во палави клучеви и не сакаше да престане.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Параноичната Ружа бракот на Томо и Рада го доживеа како крадење на нешто што ѝ припаѓа само нејзе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но верувај ми, сето тоа го доживеав со други очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потоа не жалам и за навек да склопам очи. Морам да го доживеам тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И, откако доби потврден одговор, го добив првиот (така го доживеав) комплимент.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Судеше, кога беше вон од сѐ и над сѐ, некому што личеше на него и што доживуваше или доживеал малку порано нешто што требаше тој да го доживее. Внимаваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Шокот што го доживеа од првите неколку сцени на филмот, Александар го прими како нешто природно и вообичаено.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Онаму каде сонот делува конзерваторски со потиснување, оргазмот делува со растворање на латентните мисли и содржини. 51 Врз основа на тоа, заклучуваме дека индивидуата тој процес го доживува како опасност, доколку нејзиното еротско тело не е доволно стабилно т.е ако нејзините психички потпори се слаби.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во времето подјармената македонска раја го доживува Илинденското востание и заслепувачкиот и краковечен блесок на слободата, се пренела прикаска која, доколку не ја збогатува историјата, не и стои на патот да ги доразгрне наносите на годините.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Судеше, кога беше вон од сѐ над сѐ, некому што личеше на него и што докажуваше или доживеал малку порано нешто што доживуваше или доживеал малку порано нешто што требаше тој да го доживее.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Можеби нема да го доживееме, но тука сме за да го раскажеме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кажувам на некој дека го сакам, а тој тоа го доживува погрешно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Она што го доживеав во еден таинствен крај на светот, во Европа или на некој друг континент, не му се случило ни на Марко Поло ни на Колумбо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Некои сопственици болно го доживуваат тоа: навраќаат, ги успокојуваат или ги земаат малку да ги прошетаат надвор додека се смират.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Меѓутоа, тој ќе го доживее периодот на 20. години од XX век кога таткото на нова Турција Мустафа Кемал ќе пристапи кон фундаменталните реформи на османскотурскиот јазик, барајќи пред с да се отстранат персиските и арапските зборови и да се прифати латиницата за азбука.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тврдината почиваше меморијата на сите времиња: уште од праисторијата, некаде на преминот меѓу IV и III милениум, потоа скопското Кале, ќе го доживее периодот на етнолитската цивилизација, на околу 3000 години пред новата ера, потоа прастарите цивилизации од некои мистериозни причини го одбегнуваат ова место, за да го населат повторно некаде помеѓу VII и VI век пред новата ера, од IV до V век овде животот континуирано се одвивал, кога населбата на Калето била напуштена, потоа остануваат неколку векови без обележја на историска меморија, постои само еден нем сведок за присуството на големиот император на Источното Римско Царство Јустинијан Прима, тврдината Кале и античкиот град Скупи биле погодени од катастрофалниот земјотрес во 518 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Фантазијата е на власт, како и посветувањето и интелигенцијата, и ние токму сега го доживуваме, или во блиска иднина ќе го доживееме, совршенството на општественото: сѐ е достигнато, небото на утопијата се спуштило на земја и она што некогаш изгледало како сјајна перспектива, сега делува како катастрофа во фокусот на некое временско сочиво што го успорува темпото.“
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
РЕАЛИСТИЧКАТА УТОПИЈА, омеѓена со периодот меѓу двете светски војни, го доживеа својот врв кога тектонските сили на колективната свесност беа уништени од револуцијата на пролетеријатот во Русија и со подемот на Фашистичката и Нацистичката доктрина.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тој го доживеа падот на Австро-Унгарската и на Отоманската империја, провлекувајќи го низ нив своето откорнатичко семејство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Историјата не престануваше да ми нуди нови примери. Можеби уште поуверливи од татковото време...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ноќта на 6 ноември 1987 година, на приемот во амбасадата на СССР, со ништо не можеше да се претпостави дека на утрешниот ден во Тунис ќе биде означена новата ера, односно на тој ден Хабиб Бургиба ќе го доживее својот конечен пад.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Идеалот на обата големи лидера на арапскиот свет Бургиба и Арафат беше да дојаваат на бел коњ во ослободената земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Хабиб Бургиба, додека беше во Париз, по остварената независност во преговорите со Франција и тогашниот премиер Мандес Франс, вежбал јавање на бел коњ за своето триумфално враќање во Тунис, додека Јасер Арафат ова нема да го доживее.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крајот на есента во 2004 година го означуваше и крајот на животот на Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крај брегот на Охридското Езеро, во Струга, многу години по неговото исчезнување, како да го доживеав второто татково постоење, запрено во неговите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Верував дека ќе можам да ги испишам празните страници од незавршениот татков ракопис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXIII Не затворај ја вратата Не губи се во заборав... Махмуд Дарвиш Во моите дипломатски години во Картагина, како амбасадор во државата Палестина, како и во Тунис, беа од посебно значење во формирањето на претставата за Палестина, за нејзината борба за признавање и независност, за нејзиното движење на чело со Јасер Арафат, за личноста, животот и поезијата на Махмуд Дарвиш, овековечени со нашата прва средба во Струга, во август 1978 година, а потоа и со нашето долговечно и ненаметливо пријателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Всушност неговото владеење се одвиваше низ повеќе криви, секогаш осуден на нов почеток до крајот на својот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
При првата средба во Струга, со доверлива искреност, која мигум се воспоставува, сведочеше за неговиот егзил, за првите минати години во Галилеја, за трагичната 1948 година, кога по нападот на Израел, ќе го доживее крајот на рајот на детството и ќе започне неговиот егзил, кој ќе трае до крајот на неговиот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој нема да го доживее враќањето на ластовиците во Рамалах, во неговата втора Картагина во урнатини.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавам на еден фрагмент од еден од многуте разговори со Јасер Арафат, кој беше индикативен за метафората на кривата на владеењето: - Најсреќниот ден во животот? - Јас сѐ уште не сум го доживеал...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој свет беше далеку, не само како нестварен, туку далеку од моќта на Ема да го доживее како таков и да се вживее во него, и затоа таа, свесна барем за својата немоќ да направи било што друго, се обидуваше да го грабне она што ѝ беше на дофат. Јас бев нејзината жртва.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И така, спикан зад тоа пусто тезге од расчаталени штици, меѓу грнците што се пореваа и превртените тави што стануваа капаци на цреповите за џвеќиња, Петре го доживеа тој земјотрес на јаничарскиот бес и сила, и самиот како некое цвеќе што венее брзо на студот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сакаше ли да замавне: сакаше ли да предупреди: сакаше ли да крикне од болка до небеси, или да го доживее истото што и ибн Тајко?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас се израсплакав, не знам дали оти го видов во монашка одежда или оти однапред го доживеав она што ќе го доживее Лена, кога ќе му го чуе гласот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ноќеска повторно го сонував оној сон, но наместо она физичко чувство на ужас што го доживеав првиот пат, а какво што никогаш несум доживеала на јаве, овој пат имав некакво интензивно, мачно, скоро сладострасно чувство на ученик кој е фатен дека не ја научил лекцијата за која јасно му било речено дека мора да ја совлада ако држи до својата иднина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зарем и тоа ќе го доживеат, во куќата да им живее снаа "оттаму"?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ти добро знаеше, уште пред да ја доведеш, колку страшно тоа ќе го доживее мајка ти, а и јас.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во автобусот, Елена не можеше да се поврати од шокот што го доживеа при средбата со Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ќе го паметам цел живот по она што го доживеав во него... - рече Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Психоделиката ја научиле седум милиони луѓе - тоа е владина бројка - дека може духот да управува со она што твојот мозок го доживува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тоа отвора можности за парализираните луѓе, коишто би можеле во неа да го доживеат искуството на одење, што во реалниот свет им е оневозможено.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Океј, можеби сметам дека Америка е новата Римска Империја... но кога паднал Рим, уследиле стотици години на Мрачниот среден век - а тоа е нешто што јас не би сакал да го доживеам!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Татко го упати погледот кон врвот на својата биб­лио­тека каде што беа наредени Библијата, Куранот и Тал­мудот и мирно продолжи: – Според Мојсеј, Христос и пророкот Мухамед, чове­кот го доживува најголемото страдање кога ја напушта родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Им ги одземаат земјата, дуќаните, куќите, ги понижуваат! Барем татко ми тоа не го доживеа! Ниту мајка ми, кутрата...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко конечно ги напушти големите идеи за замину­вањето, но во него избледуваше и идејата дека до крајот на својот живот ќе го доживее вистинското враќање кое, сега, како да ѝ го оставаше во надлежност на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не знаеше и не се бореше да за не сонува ли или повторно доживува или сега за прв пат влегува во оној настан што можеби еднаш го дожевеал само како мисла, како колебливост, како туѓ настан, што расне во ассоцијации на сетилата-од линија или звук или мирис, или се заедно, и стои како недогледен пламенен столб збуцан во темнината. Како вжарен нож.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа, она што во Европа не е сè уште јасно, или останало сокриено, оддалечената Русија го доживува како зариен нож.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Значи уште таму, во "Изгрев", тој се обидуваше да ни загатне дека го доживува наближувањето на трагичниот крај.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Цитира дури и една нејзина мисла: Ана вели дека ние, луѓето, кога веќе имаме храброст да го доживееме убавото во љубовта, треба да имаме храброст да се соочиме и со нејзините грди страни!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа и го спомнав Адама. Тој ти бил првиот човек што го доживеал поразот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Колку години имаш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Денес ние водиме крвава борба, - почна мирно и се така околу борбата го возеше зборот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа ни рекоа да одиме на другата страна на шумата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И знаеш, дедо Пандо, кога, така потпрен на автоматот во влажната земјанка, одново го гледав сето она што го видов и го доживеав во Оровник, сфатив дека сум сирак.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На индивидуална акција? - го прекинува Џим, меѓу два залаци од новата четвртинка бурек, овој пат со печурки.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мислам дека е тоа најпозитивното изненадување што го доживеав во Скопје.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Постарите си прикажуваа за тоа што го знаеја и што го доживеале.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Милчо и Венче тоа тешко го доживеаја.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Зад секој агол се изненадувањата на животот, непредвидливоста е најубавиот дел од секојдневието, можеби најубавото уште не сме го доживеале.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Водена од тој животен феномен ништо не ме спречува да ја откријам енигмата на здодевното секојдневие од целиот сопствен багаж, од најдлабоките лични тунели да ги извадам зрелите плодови, сочните овошја и да исцедам свежи сокови за освежување и уживање.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Насловите преку кои другите го чувствуваат и го доживуваат Твојот неоспорен писателски статус безмалку никогаш не се оние теоретско-есеистички (твојата книга Пријатели, на пример!) туку се, секогаш и без исклучок, само оние белетристички: Татковите книги, Времето на козите, Атеистички музеј...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Додека ја читав токму таа книга за Твоите духовни пријатели (пред дваесетина години, кога уште не Те знаев), за првпат помислив дека нејзиниот автор треба да е некој чувствителен, прилично фрагилен човек (un uomo fragile!), кој тешко дека се вклопува во кодифицираната слика (имагологија, стереотипија...) за стандарден балкански писател.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Малкумина, ете, знаат дека и Твојата прва авторска фаза, којашто јас милувам да ја именувам како професорска, суверено ја одбележуваат неколкуте сјајни книги, не само исклучително компетентни, но и мошне искрени, суптилни, на мигови дури и трогателни.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Описот што го правите на мојата земја во вашиот роман Атеистички музеј е најуспешното и најдоброто претставување на Алабнија од 70-tите години, време што и самиот сум го доживеал.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дедо, дали од вчудовиденост или од гнасење, подолго молчеше и мене ми се чинеше дека тоа што го доживеа тешко му беше да го преџвака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми беше потребно време од повеќе месеци после обуката да го разберам тоа што го доживеав, а тоа што го доживеав беше предавање на еден кохерентен систем на верувања со помош на прагматички и експериментални методи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Секој кој ќе го доживее уметничкото дело виновен е колку и уметноста.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Размислувајќи за она што го доживеав, сфатив дека мојот обид за класификација не доведе до ништо друго освен до инвентар на категориите; секој обид за усовршување на мојата шема доведуваше, според тоа, само до уште посложен инвентар. А тоа не го сакав.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Човек го доживува истото блажено смирување, но без никакви слабости.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мајка, кутрата и ова го доживеа, четири години по татковото исчезнување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Овој Балканец, со своето постојано растргнувано семејство по беспаќата на егзилот, ќе го доживее падот на австро­унгарската, отоманската и на крајот на сталинистич­ката империја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Требаше да се разберат овие луѓе кои роп­ство­то беа принудени да го доживуваат како слобода.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На крајот, Кирилов, забележува како неговиот си­стем, заснован еднострано врз апсолутната (погрешна) идеја се урива како кула од карти, Ленин, и тој при крајот на животот, го доживува, на друго поле дезилузионизмот на Кирилов.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше сигурен дека тој тоа нема да го доживее, но во ракописот имаше аргументи дека неговите потомци ќе се ослободат конечно од изолацијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И на годините со децата, се сеќавам како нивните гласови звучеа во ноќта, се сеќавам на мирисот на нивната кожа лете, на многуте игри што маж ми ги смислуваше за нив, на распоредот на влакна на неговите гради, на неговиот стомак и нозе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Приказната што ја прочитавте е земена од нејзината прва книга раскази Времето е сега (The time is Now), објавена 1985-та. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 202
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сигурна сум дека сеќавањето на овие нешта е подобро од било што коешто денес би можела да го доживеам. превод: Г.Н. Ом
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пребирам по нив по ред, бележејќи го она што повторно можам да го доживеам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можам да си ги доловам фустаните што жените ги носеа на моите забави и звуците што мажите ги испуштаа додека водевме љубов.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мелоди Самнер е родена 1951 г. во Тексас. Денес живее во Калифорнија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејзината проза се појавувала во многу авангардни списанија, весници и антологии, вклучувајќи ја тука и антологијата на Ричард Костеланц, Десето Собирање (Tenth Assembling).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќавам на бројот и квалитетот на комплиментите што ми беа упатени во разни прилики.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Подоцна некои од нас тоа и го доживееја кога по години, во една друга прикаска, го кренавме тоа знаме да ни биде челник во Илинденското востание.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Го доживеа крајот на светот. Доби несовладливо чувство на задушување што брзо премина во депресија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чувството дека има нешто друго што тој не го доживеал, го држеше во немир.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никогаш подоцна Едо не можеше да сфати како го преживеа тоа што го доживеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Влегувањето во одделението Пеличка го доживеа како и првото влегување во една од црквите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Еве како го видел и како го доживеал овој настан споменатиот Хр.Коцев: “Во неделата вечерта, на 27 април, пукна бомба на станицата и искрши само неколу стакла на предните вагони.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Така таа низ маглата може да си го гледа сонцето, низ зимата да го доживува летото, низ ситници да согледува големи нешта, преку злото да го согледува доброто.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Јас ѝ раскажував за селото на Игбал и за сето тоа што го видов и што го доживеав кога бев со него на килимот, ама таа мислеше дека моето раскажување е дел од нашето измислено патување и на крај памет не ѝ паѓаше дека јас навистина сум била таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Иако изгледаше дека воопшто не се сомнева во вистиноста на мојата приказна: - Згоден тој твој Игбал? - ме праша сериозно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)