Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

ТЕОДОС: Што бре, и ти си пијан! ТОМЧЕ: А ти?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И обајцата, како да имале некаков историски долг да се влеат во патријархалната тврдина, да си имаат во неа заедничко одајче, како во кула, од кое ќе го гледаат ограничениот бескрај на Езерото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Му одговорив дека гледам во парченцата нешто што никој друг, очигледно, не го гледа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа е толку зашеметена од возбуда што само го гледа низ дебелите стакла, со нејзината полуотворена, месеста уста... и тогаш тој ѝ се приближува, полека како на срна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го гледам: млад е ко зеленчук, што се вели, и ми се стори нешто познато.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ајде, ајде, алипна ми е ногата, а патот, ко пат: никаде не му го гледаш крајот, не го познаваш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— Го гледате? И он како момче изгледа, ако веќе и помина четириесетте.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Сакаме да го гледаме бесењето! Сакаме да го гледаме бесењето!“ скандираше девојчето, сѐ уште рипајќи наоколу.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Актерот рамнодушно го гледаше, директорот со израз на клише и се проѕеваше, а режисерот нешто повторно запишуваше.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А ловецот ќе го гледа тоа во шумките, во заветното, велеше, и си трае, не ја крева пушката, не пука по никого.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дизајниран е така што да потсетува на голем логор.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

МИТРЕ: (му заблазува и со интересирање го гледа куферчето).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сигурен во ефектот, тој се навали сега назад сосе столица и го гледаше малку иронично и во истото време сожаливо Коча.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тие ми се најверни другари...“ рече Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Го гледам, татко, и одамна сум сакал да те прашам од каде ни е?“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но, материјалот на сукњата е ретко ткаен и нешто се подназира помеѓу неговите нозе.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го гледам и си ги потпикнувам рацете во ракавите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сатурн се откажа, но и понатаму на портата од болницата оставаше кутии цигари, без да знае дали Марија воопшто ги добива, сѐ додека не ѝ се покори на суровата реалност.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

О'Брајан го гледаше покажувајќи му ги и понатаму четирите прсти. Го повлече лостот назад. Болката овој пат само малку се намали.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

АНЃЕЛЕ ГО ГЛЕДА. ГО ИСПИВА ПИВОТО. ОДИ КОН НЕГО.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го гледа како да не верува дека е стварно.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

КЕВА: (Погледнува низ прозорецот.) Томче.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Мавта. И се губи во далечината.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш не можев да го видам тоа што го гледам сега, по толку многу години, откако ја нема Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Прво го гледаш како се тркала во водата како морско прасе, потоа го гледаш низ нишанот на пушката од хеликоптерот, потоа беше целиот издупчен и морето околу него поцрвене и тој потона ненадејно како низ дупките да се наполнил со вода; Публиката се дереше од смеење кога потона.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Порано и баба ѝ и дедо ѝ живееле во таа куќа, но сега тие живееле со другите внуци.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тоа што го гледаш на сите страни е само плева развеана од ветрот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ќерка му немо го гледа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А оти честа пропаѓа, оти селото потунало во срам и резил, тоа никој не го гледа, слепи да прогледаат. Остави друго, ами и со арч нѐ сосипаа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури мислеше дека тие и да сакаат да го гледаат Карл, Марија никогаш нема да се согласи, тие да го воспитуваат.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Цви, значи, го гледа јасно Јехуда Макаби и неговите борци за ослободувањето од стегите на грчкиот владетел, паганот Антиох Епифан како победоносно, со фанатично пламнат поглед, влегуваат во одново слободниот Дом на Бога.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Некој го известил“, му проструи низ главата на градоначалникот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Повеќе не го гледаа во главата. Само го одминуваа. Речиси и го заборавија.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Брат ми ја позеде книгата, од помеѓу нејзините страници испадна пресуваното глуварче кое во паркот едно дете ѝ го подаде на Сара низ решетките на оградата, и кое таа го имаше ставено меѓу страниците од книгата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ренди, кој го беше заобиколил игралиштето за да го гледа натпреварот од левата страна, се срамеше затоа што татко му се лизна, дека татко му се лизгаше во шорцеви и се повреди, дека во овој контекст - натпревар за старци и слабичи и луди фундаменталисти - лизгањето беше необично, апсурдно добро; и, на врв на сето ова, дека мајка му се впуштила во ваков еден мизерен циркуски акт.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Заблуда голема ко планина. Нѐ учеа уште дека и „трулиот капитализам неминовно пропаѓа“. Баш го гледам; кај да е, готов е.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Дали маниристот воопшто може да се спаси од демонскиот порив на постојано интензивирање сѐ до лудило, за еднаш себе си да може да се види во огледало, а не огледалото да го репродуцира во неговата самобендисаност и изворен грев, да го покаже ненашминкан? (...)

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како сега да го гледам - бели коси, бело лице, бела брада, божем од снег си го направил.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го гледавме занемени: десниот образ сиот модринка, на челото фластер, десната рака во гипсен завој.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во дното на чистата детинска душа тлееше желбата да го гледа, да го слуша, да е секогаш покрај Него, но стварноста беше друга.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сигурно сте дојдени за погребот на тетка Фатмира!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сега, на мојата педесетгодишнина, го гледам пак она дете како се искачува по ридот. Го познавам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Максим Акиноски се истави од прозорецот, оди кај масата,се наведнува над цртежот прострен на неа со намера да продолжи да црта, но веднаш потоа со брзи и долги чекори пак се враќа на прозорецот и лут на себеси, првин што се зафаќа да ги слуша гласовите на лишките, а потоа што подлегнува на народските верувања во нивните способности да искобат нешто лошо, го гледа Васила Митрески кој постојано навалувајќи се на лева страна, на страната на покусата нога, откај `рвениците и низ огратчето оди кај копите во гумното.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па на секој човек му бара душата да ѕирне отаде: Македонците ѕиркаат преку жива ограда, Германците преку дрвени тараби, Кинезите преку Кинескиот ѕид, а американскиот граѓанин си го гледа сеирот ѕиркајќи преку она што го нарекува "порч".

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Сите од семејството го гледавме родниот град. И нашата куќа се гледаше. Таа беше тука крај Езерото...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тие го гледаат ова во еволутивните системи.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сфатив дека сум имала право што не излегов да го гледам тој циркус кој што Лима и Ило го третираа сосема спротивно, како знак дека треба да си останам токму таму каде што сум.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Златко налутено го гледаше, зашто не му текнуваше кој го поткажал.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Го гледаше Рада изопачениот лик на својот татко, спуштениот поглед на нејзината мајка, која само во ретки моменти можеше да му се спротистави.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Цел вагон му е собран во очите и го гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Иронично е што во најстарата демократија, политиката на САД изгледа дека загуби секаква врска со реалноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа едноставно беа „наши филмови”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Пувка со цигарата и ја полни меаната со чад. Јас го гледам и ми се смачува да го гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ајде, - му вели. - Си ја знаеш работата. И пак го гледам лизуркото таму.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Што ќе ми значеа свадбата и свадбарите, и ѓаволот и јарето, ако го слушав гласот на Јордан Арето, или ако не го гледав орловиот нос на Караѓоз и самиот излезен од сказните, од темнината на приказните оние што ги кажуваа и раскажуваа, ноќта спроти Св.Никола, во топлата одаја на тетин Никола?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

” •Секогаш, по повод Сенка на сомнежот ми се наметнува оваа поединост: во првата сцена на железничката станица, кога пристигнува возот од кој се симнува вујче Чарли, од оџакот на локомотивата сучи многу јак црн дим, и додека возот се приближува, тој го затемнува целиот перон.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Стево Трајчов се обидуваше да го праша нешто својот адвокат кој набрзина внесуваше белешки на листот истрган од папката со материјали од истражната постапка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Колку целината на она што го чувствуваме и ткаењето на нашиот обичен, секојдневен свет се социјално програмирани, поттикнувана фикција, мрежа во која сите сме заплеткани, со исклучок на малкумина кај кои условувањето не се „фатило“, или попуштило, или кои се разбудиле од маѓепсаноста - шареноликата толпа генијалци, психотичари и мудреци?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И тој ги примаше, фрлајќи поглед само на документот, без да го гледа оној што му го подметнал или дали имал право да го стори тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јас бегав, се криев, влегував во ѕидот за да не ме види, за да не го гледам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Час своето тело го чувствуваше како свое, час го гледаше во височина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- „Да, не го гледам јас дека цел ден кошка топка низ двор”, рече воспитачот, иако беше права забелешката на Банета.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сака да го гледа девојчето па макар секој ден, секој час јадел прачки!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Потоа бабата, или дедото, станува, и вели: „Да одиме…“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се досега пред себе ја гледаше само онаа замислена прекрасна иднина која длабоко му ја беа вкорениле недоучените партиски секретари и ете, сега, со очај во очите, го гледа безизлезот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На прв поглед се чини дека оваа просторија е посветена на прегледот на литерарните изворишта на Дишан, зашто во една витрина е изложен примерок од романот на Рајмонд Расел, “Импресии од Африка”, и списанија отворени на страниците со фотографии на сцени од театарската претстава работена според овој роман.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Минат неколку чекори, а таа сѐ го гледа и му се смешка, така што и тој мора малце да ѝ се насмевне, чувствувајќи по нешто дека така треба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А оти чешелот стално ѝ беше во појасот, тоа сите го гледаа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Деветтиот ден по овој настан (дотогаш пак не го гледавме нашиот другар), во градот пристигна гостот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Навистина, мислеше дека е со нив а не како кога ќе останеше сам крај дрвената барака за да го гледа без рабирање заодот и сѐ под него: невидливите џуџиња во печурките и твриде големоглави бубалки опколени како старовремски војници.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Екрем се бори со овенот велечејќи го, а дедо Стефан седнат на каменот што беше зад него, седи и го гледа Турчинот како си заминува. Молчи, ништо не вели.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Таа веќе не леликала онака, сега само солзела и го гледала.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оваа вредност била вметната во нив од страна на уметниците кои ја примиле од Господ или од Музите или од универзалното несвесно, и потоа го зрачат тоа на оние кои го гледаат.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ја отвора книгата и скриен зад неа преку неа го гледа Лазора кој се обидува да му го фати погледот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но не било отака: на првото ливче, стоеше сосема верно она што Филозофот го растолмачи: крајот на прекинатата реченица: „Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место невидливо, толку невидливо што...“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

14. Вечерта, во одајата на пречесен отец Кирил Филозоф го гледавме записот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се чувствуваше како со свои очи да го гледа ширењето на некаков пожар, кого немаше со што да го гасне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Изрипа рането Јаким и ги стегна силно градите, ги задржа солзите - сакаше да го гледа во далечината бродот, што пореше со Божина милиот побратим, со кого ергенуваше и во рани зори ги будеше со својот писан кавал заспаните родни планини...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сите деца кои минуваа крај слаткарницата, занесно го гледаа слончето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Изѕемнет е, си мисли Максим и си мисли глупаво песиште, штом не го сетило дошлакот, гледајќи го Васила кој влезе во одајата и кој е, сè чини, изненаден што го гледа тука и во ова време зета си.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа сега го гледаше како навистина изгубен и нетокму.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Детето го гледа неговиот подвиткан грб. Обесхрабрено е, но уште се надева.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Доце Срменков го гледал како ја влече по себе двоколката со торби, кожи и черги и се здржувал да не се прекрсти: човекот со крвави крпи на челото и со белег на сувото лице ќе му личел и со епитрафил на безбожник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Онаа за девојката која и години по смртта на својот сакан, го гледа со очите на својата душа, и не престанува да му зборува.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неда го гледа избезумено од страв.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Никој ништо не истражувал и не докажувал. Лесново можело да има уште едно име - Заборав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓутоа, во мене стои еден ветровит ден на одминување, односно го гледам задниот дел од дворот на Економското училиште во кој сѐ уште е присутна силната светлина на денот, само што сонцето е од другата страна на зградата, сигурно педа две врз врвот на Водно, и од долната страна на кај бараката доаѓаат моите две сестри Лена и Јана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Полковниците намовнуваа. На неколку чекори од нив одеа селаните, та каде што ќе погледнеа полковниците, погледнуваа и тие - како првпат да си го гледаат селото.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

После го поткрена. Го гледам над мене, ко цут од јаболкница го гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега ќе го гледаме изгревот на соцето – рече таа подзаспана во гласот, се издига од под покривката почна да се соблекува потопло за надвор.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А Нумо ќе го побарам, задолжително ќе го побарам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Таа не го гледа димот, што го остава локомотивата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го гледаше Татка, замислен, како од прозорецот на возот гледа далеку во хоризонтот и настојуваше да ја дофати неговата мисла.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Си влезе во кошарата, ја обеси сакмата на колот зад врата и излезе та го зеде Трајчета на колено и почна да го гледа внимателно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Доколку сакаш. Орлен Шумков со недоверба го гледал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

(Застанува пред ѕидниот сат и, го гледа уплашено.) Леле, застанал! Тешко мене!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Глас се разнле низ Европа: „Без прекин и без замор Рокамонболо нива копа, Ќе засади семче само!“

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

1. Некаде меѓу извесно и можеби, во едно друго време, ти беше еден од дружината Купидони, со слатка плунка на краевите на усните.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кога се умори од тоа лудување, се смири на грб замижан од сончевината, од која не го гледаше небото, а потоа, за да не потоне во тоа блаженство, заплива кон длабочината на езерото, сечејќи ги неговите благи бранови.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Му имав речено дека читам додека тој спие, а всушност минував часови загледана во неговиот лик.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едо се натера да се потчини, ја потфати мршата под рамениците трудејќи се да не го гледа покојникот в лице.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го гледа некое време Костадина и потем претпазливо вели). Сѐ за неа мислиш, синко!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Тогаш, кога беа собрани девојките да го гледаат приќето, на Лина и велеше: во овој фустан најубаво ќе изгледаш и сакам прва да го водиш „Бајрачето“.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сите глувци в дупки стојат и мачорокот го гледаат како се свеќаат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Шарко најмногу не го поднесува политичкиот комесар. Каде и да се појави тој, во ровот, во редот пред казанот - лае по него, ‘ржи, покажува заби, на грбот му се наежува влакното, го гледа со крвјосани очи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Само ѕвездите низ солзи и низ златните, треперливи трепки го гледаат кутрото девојче на кое мразот врз босата нога ѝ облекол чевличка од стакло.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Џоан го исчукала по глава неблагодарното дерле Кристина со средство за чистење, а кога сфаќа што направила, Џоан го гледа ломот што го направила и ѝ се раздерува на Кристина: „Исчисти го ломов“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некоја животинка го гледаше в очи кој знае како заскитана меѓу неговите зборови.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Во зениците се разигрува пламенчето и низ набабрените солзи го гледа замаглениот лик на Богородица.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Качувајќи се по скалите на мермерната палата Александар се почувствува како лик од Интервјуто со вампирот, филмот кој пред малку го гледаше со Бојана на нејзиниот лап – топ.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ароганција е тоа, нема што, и тоа непоправлива. Ама јас дури сега ова последново го гледам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој уживаше да го гледа црвениот домат на ластарите исто колку што уживаше да го гледа исечен на парчиња во чинија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

(Со памук го брише исеченото место) Вчера ми вети дека ќе ме водиш да го гледам оној пијанист.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во ретровизорот го гледам налутеното лице на возачот кој луто се заканува со тупаници и од мрштењето на неговото лице и движењето на огрдените усни, сфаќам дека ме пцуе.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Жените се кикотеа. - Што мори, зар пак и тој да не ќе најде подобра, ај бил учен, не го гледаш каков е смилосан. Таман си се врст.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Па сепак, тој веќе беше тука, на десетина чекори од него, стасан. Сега само го гледаше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го гледам и се крстам над човекот: ќе му избега душата, ќе му прејде некаде. Го натураме вода, го прскаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

• Скотоматизација. Не го гледам тоа што не сакам да го видам. • Замена Гледам едно наместо друго.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Секој миг експлодира по некоја српска куќа, кој им е виновен кога граделе на наше, нека видат малку како е кога се урива покривот над главата, повторувам веќе слушнати реплики, и го гледам љубезното одобрување на околината.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Внесувајќи се сега во книгите, свртувајќи го сè повеќе вниманието во нив, заборави на циркусот и на парите што му требаа за да го гледа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Потоа луѓето со завист го гледале пресреќниот Доце Срменков кога отишол да се проубави со чиста кошула позната по многуте везови од дните на неговата младост кога Фиданка Кукникова се тркалала со своите врснички в прав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш кога, додека Летка лежеше на каучот, со грбот свртена кон телевизорот во кој од спротивната страна зееше Едо, побара од него да се расоблече за да го гледала.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зошто, си реков тогаш, не пишувам за самиот живот, за она што го гледам и што го слушам, за она што се случува, па макар некому и да му се стори дека не сум пренел сѐ точно како што се случило.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По тоа влезе, зашара со батеријата наоколу и во еден момент кога светлината го закачи малку, Мече за миг му го виде лицето: под убава светла коса, сега извиткана во кадри, го гледаше по малку горделиво лице, посипан со сиви дамки.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Најпосле ќајата му дозволи на Петрета да го гледа и кога клања.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Лука го гледа зборот примател на својата дланка, неосетно го погалува по крзното и го враќа во неговите магловите сфери; не дава тој ни пет пари за примателот бидејќи го има на дофат на раката, овој го пишува она што тој го чита и го чита она што тој го пишува, што има тука да се лажеме. 67

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И пред луѓето што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека Питу Гули го научил да пие вино или дека имале заеднички сон, ист и во исто време, коњот полека ја кренал главата од бочвата и додека од коњските усни му капело вино, се свртил и, пак со галоп како што дошол, и се предал на темницата, бил ноќ во ноќта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој, иако му се паѓаше некаква улога на предводник и закрилник, не чекаше долго да му ја предаде иницијативата на Ордета, и да се пушти да биде воден од своето крштениче, на кое и без тоа му домачне да го гледа како се тутка и како одвај прозборува по некој збор, со загубен глас, на оние две-три места каде што прашаа за стан.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Затоа таа прозорците ги имаше облепено со ѕвезди направени од станиол како и месечина за да ѝ светкаат ноќе, да има илузија дека го гледа небото и да може подобро да заспива и да сонува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но не, јас сѐ уште ја сакав Луција; во мене имаше повреденост, гнев, некаква нејасна лутина што ми пречеше веќе да го гледам светот онаков каков што тој нависитна е.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Иако не го гледаше, Аргир чувствуваше како му се приближува и сака да го зграпчи и да го задуши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не ти е умот во неговите можеби поучни, корисни зборови, не оти го слушаш тој час, ти просто го гледаш како те краде, како лакомо сѐ следи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Оној што гледа наоколу може исто така да се види и себе и да го сфати тоа што го гледа, ‘другата страна’ на својата моќ за гледање.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Младиот цариник не ми одговори. Продолжи да го гледа пасошот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Дента по блиските шини татнеа возови, шинобуси, пиштеа пробивно железничарски свирчиња, се сменуваа викови, песни, смеа, а стариот вагон на заборавениот колосек го гледаше сето тоа, слушаше и копнееше од мака.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

МАЛИОТ: Ништо не му направивме.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Тој мислеше на нејзиното голо, младо тело, онака како што го гледаше насоне.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чистачката со дремлива зачуденост го гледа свитокот, текстот не го разбира, некои чудни спојки, чудни ченгелчиња, некое “писмо во шише”...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Ни очите веќе не му се гледале од влакна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но Трајан не им обрнуваше внимание на раните: трчаше крај езерото, вртеше околу него како првпат да го гледа, како дете што првпат зачекорило и на кое сиот свет му е малав.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ф.Мајер ќе додаде дека „склоноста кон утопија низ вековите може да се објасни како природна склоност на човекот да се воздигне над историскиот момент“.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Го плукнав онака како ништо да не беше. А Митре, го гледам, повраќа. Мајчето мајчино негово кулачко.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Саздо го тупка по рамото пријателски, а овој го гледа вџашено.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Се поздравивме со малку збунети насмевки.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Знаев дека пликовите на неговата изгорена кожа се како наголемени рибји очи и верував, тогаш, дека под нив месото е црно и црвено, недојагленосано но не и со толку крв како пред тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие денови на големо гледање и мислење, што го гледаше и милеше Брчалото, некои од брезничаните, губејќи трпение, додека тој седеше во зелениот пластичен стол замислено загледан во Тумбица, но од сочувство за неговите маки, ќе му речеа: „Уште ли не можеш да го најдеш тоа што го бараш?“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Господинот Гологанов беше просто молкнат од тоа што го гледаше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И некои мажи, не внимавајќи на општо прифатената надворешност, сосема навикнуваат да го гледаат пред себе тој оток.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кај првата железна врата скршнуваме в лево.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

— Господ ќе го гледа, слушам една милосрдна сестра.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За разлика од трагедијата, таа може од драматичната изведба да направи вредност, а и извор на задоволство, по себе. ‌Тоа, се разбира, е она што го гледаме толку видливо прикажано во Милдред Пирс (а да не зборуваме за Најмила мамичке).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во едно слободно општество на секој човек треба да му биде допуштено светот да го гледа на каков што сака начин.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во овој контекст евидентно е дека партискиот апарат со најголем буџет за телевизиска кампања и маркетиншки способности за концентрирање на најтелегеничните, најповршните, најнакитените, злокобни теми (абортус, дроги, ветувања за лојалност, училишни теми, ослободувања од царини и шовинистички воинствен национализам), ќе се вивне во пировата победа со добивање на 25-процентното „мнозинство“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 53

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сето тоа Лазор го гледа од под веѓи и зашто отпорано знае што има нацртано на внатрешната страна на тутурката, планот на Потковицата, си дума и се надева дека можеби не се собраа за да го ругаат него, дека можеби и овој пат ќе разговараат за тоа за кое од смртта на татко му на Максима наваму секоја година ова време разговараат - за барањето одобрение за ѕидање црква, а годинава за барање одобрени за ѕидање и на општина и на училиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не си ги чувствуваше ни рацете ни нозете.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Анѓеле го гледа. Го испива пивото. Оди кон него.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Јасно го гледаше само генералот со лицето залепено со хартија, што се наоѓаше на капакот од табакерата на Петрович.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да не го гледаат да се мачи, И така денеска, така - утре, деновите се многу.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што велиш ти, Петре, која страна да ја фаќаме? — му се обрна Јордан Ацев на чиј реон беа собрани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така било! Добиле куќи и земја, во замена, крај брегот на Езерото, тука веднаш до малото гратче, што денес го гледам од вишната карпа со старата таткова дуљбија, некогаш од Татко, од Цариград донесена, а со која три генерации го гледале родното место преку граница, тука веднаш крај Манастирот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Загатка е што моето тело едновремено гледа и станува видено.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Децата го гледале и си мислеле дека малото маче си игра со своето опавче, зашто многу мачиња си играат така, го гледале и слатко се смееле.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Треба да оди тука близу, до еврејските канцеларии, каде што го очекуваа неговите уплашени соговорници што, Боже мој, беше поволен предуслов за успешни преговори.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

АМПО: Па последно е, дородок.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Свесен дека од прозорец го гледа белата ќерка на инспекторот, тој газеше како петел и одејќи кон нас љубезно се насмевнуваше кон сувиот врат на убавицата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Рене му пријде на еден таков, го погледна: вештачки отвор однапред, грб уморен од лежење, помеѓу тоа малку изгниено месо; му честиташе на успешното лекување и го гледаше како заминува клацкајќи се.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

По пет века Тицијан си го гледа сопственото платно со баретката на Че Гевара и си мрмори нешто сам со себе.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Може ли да се мисли оти на конференцијата ќе има поголемо едногласје од она што го гледаме сега во постапките на двете заинтересирани држави?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во занесот го гледам само модриот прстен од левата рака на продавачот, ги слушам магичните зборови и час пропаѓам или се кревам, час бладам или потпевнувам, обидувајќи се, притоа да им посочам на моите на петелот „Чуварот на сонот“ кој се така бдее и пее надвиснат над мене, и ако заклан.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Замисли како тој, сега здебелен, оќелавен другар сериозно го гледа од другата страна на шалтерот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Старова цели и погаѓа токму во сржта на овие горливи прашања: до каде е Балканот, од каде почнува светот, и зарем не е таа имагинарна интелектуална дистинкција на Големиот Сјаен Свет и Малиот Темен Балкан само проекција на нечистата колонијална совест на Европа и светот?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А Бисера, колку го виде оти ја симна шапката и почна да се крсти, избега и не се обѕрнува назад, оти поп кога колне не треба да го гледаш: макар и другото да колне, клетвите го фаќаат тој што е крај него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зората ја дочекувам навален со плеќите на замрзнатиот рововски ѕид. Ова што го гледам пред мене е како во бајка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Децата го заградија и го гледаат во очите, во рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сето тоа му изгледаше дека го гледа во крупните очи на мајка си и на сестра си, додека гледаа нагоре кон него низ зелената вода, стотици метри долу, и натаму тонејќи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На кинисување ѝ рече на Митра убаво да го гледа светијованот Толета, да не се поплаче кога ќе си дојде, оти „џуап не му дава“. Co тоа Трајково одобрение Толе веќе безгрижно остана да си живее со руса Миша под еден покривач, та дури и во една постела.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мојата компјутерски- проектирана рака ја досегнува и ја зграпчува топката.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Последните денови тие го гледаа некогашниот лав на земјата како се понижува со своите невозможни амбиции.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сега јас го гледам јазикот. Тоа е една маса.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Го гледав со очакарени очи. Гневен, а немоќен, бидејќи не можеше сосила да ме земе и да ме черечи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никој не го гледавме, ама сите знаевме оти е во олтарот и дека таму нешто прави.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Се слуша слепстик музика, а ликот на Јакоел го гледа од големото палтно на легната кино-бавча.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Добро, Срцка. Остави и јас сам да откријам нешто. Ова ми изгледа како раскажан филм кој треба да го гледам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јован го фати одредениот камен над пат и го гледа Толета одозгора.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Петар ја стави раката околу рамениците на Томаица и молчешкум го гледаа небото, раѓањето на ѕвездите и заминувањето на последните портокалови обриси.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Го видов со белег од нож на челото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бидејќи двете се информација, буката може да биде вредна колку и сигналот. OГЛО: Кога човек го гледа програмот додека работи, има чувство дека гледа во внатрешноста на копроцесорот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Влегол в лозје, и го сетиле врапчињата, та си летнале од седело на дрво да го гледаат што ќе праит, и да го слушаат што ќе велит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пиколомини го запалил Скопје, вели, и се искачил од високо да го гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ви реков дека намерите Божји се вон човечкото сфаќање и оти ние не можеме во ограниченоста на човечката природа своја да ја спознаеме големината на планот Божји и затоа треба единствено да ја прифатиме неможноста на нашите земски очи да го видат она што го гледа семоќното око Божје, та да живееме со љубовта кон него и со вербата во вечниот живот, кој не би имал смисла ако не сме се родиле како смртници, со гревот на нашите прародители, од кого ќе нè избави само смртта и покајанието...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Никодин ненајавеното доаѓање на Рада, како и секогаш, го гледаше со недоверба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Каков список?“ - прашално одговори Карер не давајќи да му се препознае вознемиреноста. Беренц го гледаше со безизразен поглед и за неколку мига не рече ништо.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еве, го, го гледа веќе безобличниот човек, виновникот на неговата кловновска сентименталност, на неговото паѓање.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ни со божја помош не можеле веќе стутканите уши да му се доближат до черупката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога ги приготвуваше, жена му Девица бегаше од дома да не го гледа, да не ја вдишува смрдеата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Иако немаше ветер пламенчето трепереше. Го гледавме со позинати усти.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ако некој е потиштен, и сака да му помогнам да излезе од таму, му стојам на услуга.  Дали вашата книга Лагите на љубовта е инспирирана од материјалот собран од вашите пациенти?  Не.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

За лагата ќе речеме дека таа не го одразува вистинито сето она, што го гледа; некојпат истото не го одразува сосема вистинито, некојпат дури и сосема невистинито.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таа го гледа со чудење и му вели дека тоа е нејзиниот омилен режисер; тој ладнокрвно се насмевнува и почнува да набројува и други негови филмови.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не можеше да се истрезни, и без разбирање (сепак разбираше) го гледаше розовото детско лице, смешниот сит лампион без една брчка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И види вамо! Коа ќе се врата околу ужина, ако не чуја да тажиш во куќава, глаата ќе ти поет!“

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го гледав тоа што веќе ви го кажав.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој не сакаше да дојде да го гледа татко му како игра.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Дојди, ќе се напиеме ракија. - Ќе се напиеме. И не заборавај: оџакот навистина испукал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Баба Роска го гледаше во чудо - тој човек кој со години ги фасцинираше сите со бистрината на својот ум и со беспрекорното паметење на ликови, имиња и датуми, како се претвора во физичка и психичка рушевина.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Порано луѓето се забавуваа одејќи да го гледаат голиот крал.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

(Го крева шишето и пие. Пие диво. Откако ќе отпие, го гледа Ивана.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се потпрев на дирекот. Си помислив: „Господе, зар и таа?...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Отидовме да го гледаме Glamour, Glitter and Gold во Бастиано студиото во Вилиџ, а после тоа отидовме во Салвејшн на Шеридан Сквер. 128 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во твоите празни очи го гледам сето кое било: од нас пропуштена приказна за двајца со верба.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Го гледав тоа толку блиско лице, нејзиниот постојано бел тен, како бавно помодрува.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Малинка и Златко стојат крај него и го гледаат.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Под притисок на толпата која, сакала да признам или не, ми создаваше чувство на вина, ми се враќаше во мислите она Јосиево прашање од Четвртата книга Царства: „Каков е тој споменик што го гледам?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дерида, Бог го гледа како деконструкционист, бидејќи Тој го прекинува градењето на Вавилонската Кула.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Но таа го гледа и чека одговор. Тој прошепнува: „Така нешто...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Како и секогаш. од малиот прозорец на сивата куќа го гледаше Ана.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Секој ден тоа го гледаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да, во вистинските моменти, на работното место, а јас тоа кај неа го гледав како еден вид професионална деформација насочена кон докажување на својата подготвеност секогаш да биде во акција како полицајка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

За разлика од досега, кога светот го гледаше само надворешно, сега за првпат , погледите на Еразмо беа свртени кон сопствената внатрешност. Од и поради немоќта!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Погледна преку река, а таму децата наседнале на гредата што ја имаа спрострено на другиот брег, и ситејќи му се, го гледаат што ќе прави.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тоа и не е некој камен, туку каменче. Го гледам каменот, а ја погледнувам и Весна. Таа е збунета. Нешто не е в ред.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

„Вака ќе направите“, им рече тој и откако се принамести во столот продолжи: „Дали сите добро го гледате оној хил, врвот на онаа тумба што личи на газер од јајце, под планината, како го викавте!...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Го гледаш Јуриј Андреевич како излегува од трамвајот и паѓа во грч, не можејќи да ги изговори четирите сакани кобни букви – се поистоветуваш.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Додека Тамара нешто раскажуваше, таа воопшто не ја слушаше туку во себе чувствуваше многу силна мешавина на лутина, возбуда, разочарување, вљубеност, бес, љубомора, очај, повреда, радост што го гледа....

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Докторката Горица сѐ уште молчеше. Ме седна на стол и го гледаше удреното место.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Или ќе биде, или нема да нè биде! Јазикот во којшто сега тонам се обидува да ми помогне да сфатам, ама ми недостасува ароганција па допуштам да ме опседнуваат полуслики, нејасни глетки дијаболи и гротески е да го кажам на единствен начин она што го гледам не со очите, ами со битието. Слеп агол Тоа ли е осаменост?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Стуткани во живицата го гледавме чудесниот плен.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го гледаа гобленот луѓето и секој го толкуваше на свој начин: едни велеа дека гобленот претставува: светлост и мрак - ноќ и ден.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кочо се сврте и го гледаше заинтересиран.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Човекот во маица стаписано го гледа, како да е тргнат од сон: ...јас... не знам за што ви збориш... 9,15 – 10,00: Децата од Трпејца, во сини дресови, започнуваат со својот кајак-тренинг.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Правејќи се дека не го гледа, се упати директно во негов правец.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ангелија молбено и тажно го гледаше. Градите ѝ се разбрануваа како смекнат мрамор.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И за кога ќе ја сретнам да сум сигурен дека сум сретнал вампирка, а не Митра жива.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дали му се присторуваше од пресилно читање и мислење, тука до Мајка, не сакаше да се одреди, но беше повеќе од сигурен дека го гледа нашиот семеен пријател Гури Порадеци, кој пред неколку години, со стариот семеен чун нè пренесе од едниот до другиот брег на Езерото. И така станавме емигранти.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

— Море, ако е за тоа, ене го и Јошето мое, ако го гледаш нака слабо — како кремен е. Не може ни ерген да му се опре.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И него никој не го гледа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Љупчо тргна прв. Чекореше нечујно, како пантер.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го гледаа кај што си го врти лицето кон сонцето и се пече и му подвикнуваа: „Полине, државата пропадна, дојдоа непријателски војски...“ „Е па што?“ мрмореше Полин.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ова е првпат да го гледаме Лукова така немоќен, смален и слаб. Се враќа Методи.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И позанимливи се од твоите списоци и печати.“ Очите на високата службеничка сонливо го гледаа кога мина крај неа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го извардува кога излегува од дома и влегува во алето та и таа тогаш излегува од дома и влегува во нејзиното але и низ цеповите на штиците ѕирка кон него, го гледа каде што се соблекува и облекува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тогаш се погледнуваме, Мари- Клод ја подигна главата за да ме погледне во очи; грчевито држејќи се за шипката од седиштето чувствувам дека јас и сум всушност она што таа го гледа, нешто толку бледо како и она што јас го гледам, бескрвното лице на Мари-Клод која ја стиска црвената чанта, која ќе го направи првото движење за станување додека возот веќе влегува во станицата Доменил.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не му обрнував внимание и не го гледав во очи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Како во софистицирана програма за анимација можеше да го реконструира секое негово движење - начинот на кој застануваше пред огледалото и во профил си го гледаше задникот кога пробуваше фармерки, благата повиеност на ’рбетот и затегањето на мускулите дур отвараше конзерва грашок, дланката со која се обидуваше да го задуши бунтот на влакната кои секое утро му прогласуваа автономија во косата, влечењето на нозете во полураспаднатите влечки, сите извивања на телото под различни агли и во различни позиции, кога тоа беше ненаспано, возбудено, бакнато или тажно.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

А за трошоци не зборувај. Ти да си жив и здрав. Автото се поправа. И ново се купува.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го гледаше и му завидуваше: - Блазе си ти тебе, низ зелени треви и убави цвеќиња патот те води, а златното сонце те грее.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Со нив, тој го гледа соговорникот право в очи, но така што соговорникот никако не може да се ослободи ни од впечатокот дека овој ништо не разбира од тоа што го слуша, ни од уште полошиот впечаток дека неговиот поглед открива барем непријатна умисла.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Го гледав како воздржано седи, но спремен да продолжи да раскажува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тогај се открива волшебното, митскиот карактер кои го гледаат очите на фантазијата...“

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тој веќе го гледа нејзиниот портрет како зрачи мека светлина во полутемнината на неговото ателје.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А тој сето тоа го гледаше од зад завесата и се чудеше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сега веќе е свиена околу него, цврсто припиена го гледа ко свое.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Доста си ги брка, како домашните, така и полските работи токмо со сите витолишки невести и си го гледа девојчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бескомпромисно ја брани естетската автономност на секој културен артефакт што смета дека вреди да се преземе.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ПРВА ПОЈАВА АРСО АРСО: (Седи под оревот, пуши, гледа десно загрижен и огорчен.) Не можам да го гледам како заѕиркува во секоја прачка...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Од расцутената градина, како раскошна жива арабеска на палатата Долмабахче го гледаше азискиот брег.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

ЛУКОВ: (Го гледа скаменето. Сосем како да не му верува на својот слух.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ќеркичата повремено погледнува во правецот во кој гледа Криста, знае дека таму има нешто што го гледа само мајка ѝ , нешто што тие не можат да го видат, но го претпоставуваат, го чувствуваат тоа нешто во кое таа е загледана, и кое ја проголтува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Човекот фасциниран со сопствениот свет на идеи го гледа како волја, сила, како повеќе или помалку апстрактна фигурација на напнатост и дејствување во природата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Имаше камен - и право на каменот... и ете - се стори... “ зборуваше Влатко место мене.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Јас го гледам секое нејзино движење, секоја сенка што ќе и се појави на лицето.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Децата сите го гледаа под око и, како некои судии, го чекаа да им дојде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ама пак ќе стане и со тетеравење одново потрчува. Го гледаме и примижуваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледа нејзиното лице и градите обилно осветлени од ламбата ставена пред неа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со рацете на него го гледаше небото што почнуваше да се вжештува од сонцето.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На пладне се редиме на казанот: си го гледаме тилот и кирта на јаките, мрдањето на ушите и вилиците што џвакаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И бевме таму; го гледавме газдата како вози, како ги искачува ритчињата, како ги совладува пречките, како ги прескокнува долчињата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И луѓе мои, луѓе златни, проклет да бидам, толку нежно го доближи тоа дрво до своите очи, почнаа некако чудно, долго да го гледа.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Одеше занесено, задоволно, среќно, шепотејќи си, насмевнувајќи ми се некому што само тој го гледаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

” Очевидците на компјутерската револуција го гледаат само “парчосувањето”, пресметките, катастрофите; тие не ја гледаат другата страна, “составувањето според желбите на срцето”...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Каучот го преместив така што да можам да го гледам телевизорот од лежечка положба.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Лазор престанува да ја скубе тревата од пред себе; ја исправа главата и го гледа Јосифа право в очи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да го најдам излезот од лавиринтот што го гледам пред себе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Авторот скоро подзинато го гледа чичко Никола прево в очи и чувствува како лицето му се озарува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го гледаше долго тоа парче живот, собран во тоа клопче морници, со лик на штотуку родено јаренце, како стои пред него, уплашено и диво, неподатливо, но сепак од некаде - блиско, со својата добрина, со својата некрвожедност и беззаштитност во оваа провалија на ноќта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

По стопати берете му го гревот — заврши Пере и длабоко воздивна, вртејќи ги очите од Јордана да не му го гледа суратот. — Е, море, ние, ние.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Што убав брат имам, го гледав и си мислев.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Го гледаше и одблизу и оддалеку, но не можеше да разбере што има навезано.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Неговиот јазик е чуден - туѓ, непознат. Со секој збор како да спласнува. Веќе и не го гледам зад масата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа е толку многу видливо како жена ми гледа што се случува така што лесно би можело да дојде до скандал, сестрите да се фатат за коси, но жена ми го гледа и тоа дека сестра ѝ со завист гледа во гениталиите што нејзе ѝ биле на располагање во животот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е причината зошто мислам дека социолошките теории за морал што го гледаат општеството како автор и бранител на моралот, треба да бидат ревидирани.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Раката на коларот што го донесе сандакот како да не ја држи уздата туку поткренатата муцка на коњот додека го влече по угорницата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па најпосле, признавајќи си дека и тој е уморен како загар, легна како клада и зажали што место мртовечкиот покрив на шаторот не го гледа барем отсечокот на небото што му беше даден и во чие бледо мижуркање на ретките ѕвезди можеше да се замисли некоја желба што ќе ја изгасне првата стрела на сонцето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој ќе биде вистински Турчин кога ќе порасне, извика Петре, тој ќе биде може вистинскиот ибн Бајко, а овој што го гледаат сега пред нив, хахаха, ќе биде тогаш само абу Бајко, така?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога Ана минуваше по улицата, тој се превртуваше, стоеше на раце, вадеше од џеб живи гуштери, беше среќен што таа, ги забава чекорите и го гледа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А кога ќе се разбудел и кога ќе го видел така опожарен и разурнат - пак се затворал во ќелијата за да не го гледа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Куртиш ага слегуваше по дрвените скали. О, како да го гледам сега! А каков човек беше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кај мене тој е сè во исто одделение, работи заедно со мене, го гледа добитокот, расте.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бил Маер е омилен гостин во нашиот дом. Секој петок во осум навечер затвораме врати, гасиме светла, исклучуваме телефони и го гледаме неговото шоу.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Сите беа присутни, освен Марија која, не само што одби да го прими мажот ѝ, туку и не сакаше да го гледа од терасата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја гледа Богдан, но и таа го гледа него од сликата поднасмевнато, благо, ѝ ги слуша зборовите што му ги велеше кога беше дете: „Ах, Богданчо, место ние да те повелуваме тебе, ни нас нè повелуваш...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа што сакаа да го видат цело време беше некаде потаму од она што го гледаа, но и не можеа добро да видат зашто прозорците беа од бледожолтеникаво провидни каучукови плаки опшиени во мушамени рамки, така што изгледаа како исплакнати во некаква матна вода.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Го гледаш ли? Таму, ми се чини, може да се застане. - Да. - Ќе се искачиме двајцата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Зачудено го гледаше Татко, кој набрзо ја кажа тајната: Аполинер едноставно предложи дека само туѓите зборови, (продолжи на француски јазик qui ne sont pas, digrѕ` (кои не се сварени), можат да бидат отфрлени.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дебелиот го гледаше со стиснати усни како да насетува нешто.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Можеби ти ќе го натераш да сфати дека тој самиот од мал конец си направил јаже за бесење, и дека снопот светлина што го гледа тој е само една раска во неговото око.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Затоа, мелодрамата може да си дозволи да ѝ дава предност на изведбата, да му дава првенство на одигрувањето интензивна емоција.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Сторивме грев, синковци господови и мои“, прослови. „Едни умираат, други на умрениот му го лапаат ајванчето.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас го гледам, си мислам и се прашувам: - Мајката, што му е на човекот? Вчера беше здрав?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Одвреме-навреме ја свртуваше главата назад и го гледаше бесконечниот тек на сообраќајот, а уште подалеку ги гледаше гроздовите од куќи што беа мали како кутии и беа раштркани над рамното земјиште.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Е па, кога јас гледам натаму, умов ми зборува вака: онаму, кај Лепенец, на друг рид, го гледаш ли аквадуктот од камен и тула со околу двеста сводови?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Шефот строго го гледаше, бараше да продолжи. – Националност? Сега татко ми се насмеа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ти ќе ми го гледаш таму, да не се смеша во пуста политика, да ми го изедат, пцине.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Најужасно е да се сфати дека психијатарот не го гледа вашето вистинско јас, дека не сфаќа што чувствувате и дека само си тера напред по однапред скроен план.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Маргарита не ме погледна повторно во прозорецот но тоа токму и го докажува контактот, неговиот таинствен пулс; Ана можеби е срамежлива или едноставно ѝ изгледа бесмислено да го прифати одблесокот на тоа лице кое пак ќе се насмее за Маргарита, а освен тоа важно е да се стигне до Сен-Силпис бидејќи ако до крајот има уште осум станици на линијата Порт д Орлеан, само три се спојуваат со други линии па само доколку Ана се симне на една од тие три станици мене ми останува можноста да се поклопиме; кога возот почна да забавува пред Сен-Силпис погледнав еднаш па уште еднаш во насоката на Маргарита барајќи ги очите кои Ана сè уште меко ги потпираше врз работите од вагонот како да се согласува со тоа Маргарита веќе и да не ме погледне, со тоа дека залудно е пак да се очекува таа повторно да го гледа одблесокот кој ја чека за да ѝ се насмевне.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Понекогаш еден дисплеј во пилотската кабина му овозможува на пилотот да го гледа реалниот предел покрај виртуелните слики.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го залепи челото на стаклото и ги склопи очите задремувајќи со последно сознание - навистина, Јана веќе не сакаше да го гледа како пие, како војнички ја поздравува месечината, како ја полни устата со земја. Таа, Јана-Марија...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Нестрплив, излезе од колата да го гледа Еда како рачно додава гас и го попушта.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ги гледам, како што го гледавме детето Пејкојчино кога го фрлија во варта. 153

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Камилски тоа добро го увидуваше и еднаш со отежната совест и ѝ призна: Уште малку ни останува да го завршиме нашиот проект, потоа ќе дојдат подобри времиња, те уверувам...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Говореше со искривена уста покажувајќи го со радост секому својот златен заб и уште ако кон сетоа тоа ќе се додадеше дека неколку дни прет тоа совлада на ринг некаков бистроок и црн Романе, јасно можеше да биде дека не можеше а да не го гледа со потсмев тој што дојде.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Погледот заскитан некаде, како да го гледа слободарскиот дух над Македонија, ја гледа слободата пред себе во нејзиното свилено руво,исправена како им се доближува...па потоа пак им бега, како свилена сенка од облакот на слободата која ке се зададеше за миг, за потоа пак да се скрие...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Еден комшија го гледал пред некоја година на кино, вели добра работа. Ај да видиме.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Кога ѝ обрна внимание, таа веќе насмеано го гледаше и штом тој ја забележа, таа го тргна погледот од него и отиде натаму кон касата каде што беше клапнат дебелиот човек, сигурно стопанот како што подоцна дозна Едо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го гледаме напивањето вода на локомотивите, шопањето на широкото црево озгора, удирањето со чеканче по шините, давањето сигнали со свирчето и знаменцата, гровтањето на маневарките.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го гледаше право в очи, со молбен израз кој оддаваше повеќе страв отколку болка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа визија, со оглед на карактерот на порно претставите, е типично машка визија, машки поглед.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„И кога го гледам тој невозможен град, мислам дека пред мене стои фатаморгана, сон, измама на очите!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И упорно и дрско го гледаше човекот со рапаво лице чиишто најадрени и тркалезни очи блескаа сурово, набабрените усни на јужњак се оптегнуваа во покровителствен смев.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сепак, погледнав кон последната страница и видов нешто што никој друг не го гледаше: Луција беше гола. Беше распорена; врз неа лежеше телото на Фисот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако се вели - лебами, лебами ти велам, на нејзината уста како да си го гледав животот, целиот свој живот и она што е секогаш до нас, а не можеме да го фатиме...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На дното на секоја испиена чаша го гледаше својот изопачен лик, кога онака распојасан го газеше достоинството на оваа жена.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се потпишувам дека јас ќе го гледам, ќе го растам, а мислам на тетка Славјанка, Катина Егова и Паскалина Ајта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зачудено го гледав и не можев да одговорам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ништо друго не беше важно. Не мораше ниту да го гледа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И потем рече: „А кога застанав јас кај ѓаволот, токму пред него, додека ти и Лествичникот го гледавте словото чудно; со очи на нечестивиот, го видов словото. И тоа поинакво се укажа, одошто е“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога ќе дојде вечерта, ја гледа аловата боја на зајдисонцето што ги поплавува околните брда и планини, кога селаните што се враќаат по патот од полето, седнуваат кој каде по камењата и меѓите и го гледаат заоѓањето на сонцето, неговата чудесна светлина, како што тоа го чинеле древните луѓе кои секогаш заеднички го следеле заоѓањето на сонцето и се молеле пак да им се врати.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

ЕФТИМ: Саздо, зошто пак под мојот воз?

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

НОВОГОДИШЕН КОНЦЕРТ

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се прашав: „Господе, можно ли е дека не нѐ слуша, и дека навистина, додека го гледа дождот, за неа не постои ништо друго?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но какви такви, Толе поткрена неколку стотини души од своите села, a со оние што ги доведоа Андон, Петко, Стојо и дедот Коле се собраа над илјада и се ставија на расположение на војводите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Патем наиде на двајца осамени минувачи, кои го погледнаа и минаа покрај...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа ти е како да му го раскажеш некому филмот што тој има намера да го гледа – се буни Ведан, одбивајќи да учетвува во „литературните катчиња” на татко ми.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Калуѓерот го изгледа, но небаре не го гледа, намерно не му обрна внимание на Турчинот и, вртејќи му го грбот, почна да им објаснува како оваа црква се градела уште при живот на кралот Волкашин, а ја завршил неговиот син Крале Марко, нашиот јунак и чело на рисјаните, рече, кој ни загина, господ да му ја смили душата, пред едно стотина години таму на север.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Моментот е неповторлив. Ја запираме камерата и го гледаме штотуку снимениот кадар.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Не му го гледаше лицето, дозволи да ја води.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Љубовта на мајката кон детето е љубов кон еден дел од самата себе. Една форма на самовљубеност.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми ме креваше високо во рацете и кришум погледнуваше дали некој го гледа дека така „женкарски се лигави“ со родителите и со мене.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ми се нафатиле солзи на трепките и го гледам како низ некоја коприна, што се вели, како во вода да ми е влезено со лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пак пркна... Ми киднува... Има сила...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И со склопени очи го гледав зад зелена магла човекот-факел како споулавено трча, а зад него, зад границата на тој настан, се протегаа моите соништа врз почва покриена со кожа на џиновски гуштер.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но овие луѓе го гледаа татка ми со големо сожалување како севезден ја влече црната чанта со книги и не стигнува да ги прехрани своите слабички деца.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се гледаме ние, а го гледаме и огнот на нас: ни се разлева по лицето, ни ги сенча образите, ни ги топли.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но после, слутејќи го злото крцкање на своето грло, уверен дека некој, од негде, од некој прозорец на Нојовиот ковчег, го гледа сето тоа, се стемни. „Иди, девојко.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Напротив, признаваат дека „тоа ги вознемирило“, дека е како „крш“; и доволно сериозно го сфаќаат за да го гледаат одново и одново и да наоѓаат во него „зборови за животни девизи“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Единствено искачени на Калето, ние можевме да го гледаме градот од средината кон сите негови страни.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Секој даваше свое толкување. За едни, козите ја најавуваа „белата контрареволуција”, за други – козите беа дојдени „поради реакциите на селаните од принудно формираните задруги”, трети во тоа го гледаа замешан Сталин, коминтернистот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сирота мајка му. Јас го имам дома, тука да го гледам и негувам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Децата наближија до вагонот. Го гледаа така како да е тој најголемото, најчудно чудо на светот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

За неколку секунди детево е убедено дека Тито го гледа него, ебате, ко да му е ангел чувар.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Грдан бара два таса перкија, рибарот го гледа напоречки, нешто не му оди по редот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се мразам себе што вистина кажувам и мразам што морам пак да се докажувам мразам Теве, но сеуште го гледам мразам и интернет, а пак на него дремам

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Жива здивка нема во селово, велам, и го гледам во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само ѓаволот го гледа она што ние не го гледаме!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Едното го замижува, а со другото го гледа. „Доксим Тренчески е толку скржав“ , еднаш рече Лазор Ночески, „што и гревот свој не сака да ти го даде“ .

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му го гледам црното мрсно лице што се отсјајува на сонцето, засилено сега со некоја додатна пожарна светлина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го гледам така во лицето, па во џамаданот, па пак во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Доста од дупката на вратничето од ќералчето го виде Илка кога го даваше здравоживото и го гледа сега кога седна со старците на постелата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се дојде до... па да речам супстанца која што може.. па може работите да ги одведе надвор од тоа луѓето да го гледаат балот како почеток, иднина и неславен крај.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ние децата го гледавме како си заминува, по долгиот разговор со татко ми, но и со некоја книга или записи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Оттука, инсистира секој предмет поединечно да го гледа во естетската рамка на самиот предмет, како естетски склоп, како ефект и израз на интегриран естетски систем.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сега можеш уште миг два да го гледаш низ задното стакло, а потоа го снемува зад некое ритче или дрво. За некои работи дури и мачно ни е.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Го гледав од скалите овој жолтообразест човек, со брада како мов, и еден нос подаден напред, искривен како кука на ченгел.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овде, таа двојна имагологија (како запад го гледа исток и како исток го гледа запад) е балканизирана.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Речиси сите мажи ги врзаа. - И ти уште Дорча ќе го гледаш? - Гревота е! И тој треба да јаде - се правдаше тој.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Па? - стори жената и ги симна очилата, а Грдан се праша дали сега го гледа поостро или поматно, или пак нормално, со водникавите очи својствени на луѓето закопани во акти.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Брат ми молчеше. Јас ја подадов раката кон сликата, кон очите на мајката застаната крај синот што умира, кон распнатото тело кое издивнуваше пред очите на онаа која го родила.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дали ќе погледне еднаш и Горачинов, дали ќе ме види како јас што го гледам?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ми текнува колкупати сум гледал човечки пискотници кога никој никого не го гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледав како се движи, можам да речам, пргаво за своите години и за својот статус на гостин. Да се рече подостарел, е малку.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми падна жал, што се вели, првпат го гледам со толкава љубов и со толкав очај одеднаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога тој одобри, на ибн Тајко в миг му се стори дека го гледа својот погибелен сон: бегот ја дава дозволата, си рече, поради задоволството што ќе го има, раздиплувајќи ја неговата истуткана душа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го гледаше рибата што пливаше крај брегот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сè додека со диктат одозгора не се реши дека не е дозволено да се види нешто што другите не го гледаат, да се слушне нешто што другите не го слушаат, или да се чувствува мирисот кој другите не го чувствуваат, сите ние не мораме на ист начин 62 Margina #21 [1995] | okno.mk сè да доживуваме.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Го мачеше, а јас тоа не можев да го гледам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Доста го гледа како расте и се љубува на неговиот напредок.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го слушавме радиото, а постојано го гледавме татко ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Видовитиот Дмитар-Пејко сепак знаел како изгледа она што другите не го гледаат и знаел дека од дебелата 'рскавичавост на животното се одбива семоќен ветар и паѓа врз нив разбиен во капки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

РИСТАКИ: Не можам да го гледам во куќава!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Го гледаш, се враќа од мочање и веднаш потрчува назад небаре таму нешто заборави....

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ни сум го хранел, ни сум го гледал, жал ми е.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Веројатно, затоа што бев мошне весел човек, кој со радост го гледа широкиот Божји свет, кој ја одложува работата заради смеа, шега и низа од сложени анегдоти, што ги освежуваше другите, зафатени со работата, со здодевните сметки и интриги.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таа се обидуваше да си го претстави како изгледа сега, но не можеше, оти секогаш го гледаше таков, каков што си го знаеше од пред дваесет и две години, кога ја остави.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Откако ќе се врати, го гледа Фезлиев така гровнат и скршен.) Ќе го носиш ли писмово?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

– „Сполај ти, Господи, сполај ти, си рекол сам со себе Силјан, дали на Крушово се наоѓам овде и го гледам нашето поле?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кога виде оти Колобан прв ги пикна Толета Бојанин во пансионот како противуслуга на протата што му го даде анот за пансион, тој си помисли: „Кога може Стоан Бојанин да биде во пансионот, кој си има и мајка, и татко, и сестра да го гледаат дома, оти пак јас да не можа шо си немам мајка?“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Поседнати во сенките под широки стеблаци, загледани накај гумното си го гледаат животот свој: - Коњот врзан за стожерот се врти... се врти... се врти - сè така во кругот се врти - до крајот на јажето... Ди ! Ај! - Ди! Ај!...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ние се тутулиме и си го гледаме врвот од чевлите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега Симче го гледа него и се чуди.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Та санџак-бегот управува со петстотини војници, тој оди во војна каде ќе го прати султанот, не мрмори, не се колеба во верноста, Бајазит сигурно го гледа со милост.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Беше тоа чукање од некого кого не требаше да го гледа низ шпионското окце и кој не треба ни миг да стои пред вратата. Ја отвори ширум.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јас продолжив да го гледам. Се трудев да не биде тоа презрив поглед, туку само прибран.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Грета (Станува од шољата): Опушти се, Лобо! Зошто си така напнат?! (Од шкафче вади ханзапласт, памук и алкохол) Дај ваму.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Данте во 33 пеење од “Рај” опишува како конечно го гледа Бога: “luce eterna”, постојаниот извор на светлина.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Прикажете човек кој гледа во нешто, го прикажувате она што го гледа, и пак се враќате на човекот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Го гледаа белото блескаво езеро долу пред нив сѐ до малото езеро и мрачните албански планини, ги починуваа очите на зеленилото спрострено под нив, понекогаш ќе здогледаа срна како пасе мирно и одвреме-навреме уплашено ја крева главата да разгледа дали некој не ја демне, а живо задоволство беше кога ќе се појавеше дива коза, една или повеќе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Пиши ми побрзо. Поштарот доаѓа трипати неделно и не ѕвони, како во оној филм што сме го гледале, туку свирнува на труба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Утредента народот со љубопитство се крена и во толпи тргна кон дворот на скулпторот, кај неговото дело; повторно да го гледа и повторно да му се восхитува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

МИТРЕ: Така, Митрејце, така; секој денеска си го гледа ујупот свој.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Гијом го чувале бабата и дедото, и секој ден ѝ пишувале.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Да можеа да го гледаат од ден во ден, како терористичките активности во Белфаст, тие би го загубиле интересот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Своите виртуални очи ги замениш со очите на партнерот и обратно, така што го гледаш она што го гледа твојот партнер или партнерка.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ја гледам секогаш кога се шминка, го вади огледалцето што ѝ го донесе брат ми од Лондон, го разгледува со внимание и љубов, како прв пат да го гледа, притиска на едно копченце и го отвора капачето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Го гледав пред мене и ми беше драго: Човек со добри намери, со доброчинителски побуди!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На Брасе (Brassai), 1940. година, му кажа прилично непосредно: „Секогаш застанувам кога ќе видам дете како црта на улица или на тротоар или на ѕид.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Најпосле, излегува. На вратата, кон Методи, кој сето тоа го гледа сосема изместен.) Исчекај го Ивана.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

На овој дел од разговорот Петра навистина пропаѓа во сонот, и од тука до утрото е темница во нејзината глава каква што владееше и во просторијата, ама првата бледа светлина што удри низ дупката за џам ѝ ја поврати синоќешната слика па затоа се поткренува внимателно и го бара Костадина, а на местото каде што го гледаше веленцето притиснато, нагмечено, претворено во широко седело.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кловнот како да не го слуша, како да не го гледа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Низ оној прозорец што е свртен кон исток, го гледа брегот и неговото зеленило од разни дрвја: бор, костен, даб, јавор, багрем, липа, леска, евла, како и по некоја питома или дива слива, круша, црешна, кои никнале сами преку семките донесени од ветрот или птиците.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ти било речено, така сакал господ.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Го гледаш ли овој феномен, докторе? Го гледам.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сето негово постоење сега е само она што го гледаат слабите очи и допираат треперливите раце.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иако некому може да му попречи дословноста на постапките на театарската дружина на Атхеѕ (нема никакво фингирање, дури и клистирањето или употребата на вибратор со две глави се изведуваат автентично), не треба да се заборават поттиците и причините што Атхеѕ го наведуваат да создава таков вид уметност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го гледаше како со бавни чекори се оддалечуваше преполн со необјаснива тага и меланхолија која му ја предизвикуваа зборовите во чие значење проникна толку длабоко и од кое не можеше толку лесно да се ослободи и покрај тоа што тие се однесува повеќе на минатото.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го гледа Лазора од под веѓи и точно знае и што си мисли и што чувствува сега тој, па и жал му е за него и криво му е што токму тој, Лазор Перуноски, неговиот најдоверлив човек, излегол побудала од еден злодеј.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Докторите во нас го гледаа она што ветеринарите во нас не го гледаат.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Луѓето се стаписани. Стојат над двајцата мртви луѓе и ги обрнуваат главите и го гледаат песокот на Марс и далечниот бунар во кој Регент флотира во длабоката вода.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кутриот твој татко! Постојано тврдеше дека кој пие зло не мисли!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како да го гледаше целиот Балкан, целото некогашно царство, со свои најразлични претставници, во градот распослан на бреговите на Европскиот и Азискиот Континент.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Фјодор е прописно облечен, но сепак врз него е и сукњата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го гледаше како доаѓа сѐ поблиску, можеше да го гледа појасно од секогаш тоа ветерничаво суштество, во секој миг спремно да ја впие својата остра муцка во првата мрша, што ќе му се сретне на патот и да остане така, вкопан, како пијавица, како крлеж, ако сакаш скини му сѐ друго од неговото тело, ако сакаш преполови го, истури му ја сета негова утроба, само ако си му ја оставил цела онаа негова шилеста муцка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На ибн Бајко му беше чудно петпати на ден да се паѓа на коленици, да се клањаш каде и да си, но срчноста на ќајата и неговата дозвола да го гледа, го правеа не само посветен, туку дури и со некаков изострен осет за работите што не ги разбира.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го гледаш - со рака да го досегнеш, а со трчање никако да дојдеш до него. Како да бега пред тебе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога Којо Пипиле ќе го извади кучето од куќичката што му ја направи со сите удопства и ќе го пушти во дворот да се истрчува, Богдан ако седи во градината, ја напушта и се затвора дома да не го гледа кучето и да не му го слуша лаењето и квичењето, зашто му оди на нерви: го потсетува на Пансионот, на Хера, на Марија и нејзината пудлица.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Каде и да се завртеше, телекранот го гледаше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Селаните ретко го гледаа или воопшто не го гледаа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа е јаство во збрка, нарцизам, во инхеренцијата на оној што гледа во она што го гледа - значи, јаство коешто е фатено во стварите, коешто има предна и задна страна, минато и иднина...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ако си го гледаш окото не си ја гледаш брадата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— Не, ќерко, вели, многу другари си довела, ама вака никого не си го гледала во очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во селото ретко слегува, замо по најважна работа, и бргу се враќа горе, зашто долу, меѓу куќите и луѓето, се чувствува малечок, ситен несигурен; навикнат сето ова да го гледа одозгора, во помали димензии, одовде му се гледа огромно, го плаши, чувствува дека го стопува во себе, му ја одзема онаа слобода што ја има горе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Иван го гледаше в очи. „Што имало?“ И пред Отец Симеон да сфати што му одговори, осети тап, непознат удар под окото.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Оние што размислуваат, поинаку го гледаат светот од оние што не размислуваат“.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

ПРЕДГОВОР Како резултат од маратонската транзиција настана ова дело, Двоглед е опсервација на сè што е гнило, Двоглед е приказ на цело сивило, Двоглед го знае секое дувло, Двоглед ќе види што е подмолно, Двоглед е поглед на сè по ред, Двоглед е поглед на цел усран свет, Двоглед го гледа секој сончоглед, Двоглед е поглед на мојот недоглед, Секоја сличност со ликовите е намерна и нималку случајна.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Дали луѓето го гледаат тоа, дали моето лице ја издава тагата!?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога Ѓорѓија ќе почнеше некоја тема, таа си пивнуваше од чајчето и го гледаше немо од крајот на тркалезните очила.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Следниот петок: - Ало? Ангелина овде. Излезе „Таа“. Еве баш сега го гледам твојот прилог.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Не е само страдањето на жените тоа што машката геј-култура го претставува како смешно: машката геј-култура исто така и пред сѐ се гледа токму себеси и го гледа токму сопственото страдање во тоа искривено огледало на една обезвреднета женственост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не е тоа? Го гледаат. Не е. Вади друг лист.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Сега, го гледам пред себе истото тоа чудесно девојче како ми вели: - Значи, одиме во единаесетиот век.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тој, како што пишува и самиот и, како што многупати ми пишуваше и мене, сакаше да се гледа во друга, поинаква позиција, да го гледа светот од точката од која и бог нѐ гледа нас, како што велеше, или пак, што би било најточно, него да го гледаат како мал бог.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од жал за Ангелета Велика често ја облекуваше во неговите машки алиштенца и така се лажеше самата себеси дека го гледа синчето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Човекот со кравите одамна беше отиден, но детето го гледаше со своите мисли, на истото место, на ист начин и ги слушаше неговите топли зборови: „Па ние веќе сме другари.“

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тоа што го гледа, тоа го молчи – не е како оние поднапиени музичари долу кои севзден ја пеат само песната за кондорот, божем други песни нема во планинава со коишто да им го штукнуваат умот на дојденците којзнае од каде научно наречени туристи и авантуристи, а може и безделници.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Се насмеа: - „Го гледам снегот на гранките. Мала светлина што блеска и издржува“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ЛУКОВ: (Откако ќе остане насамо со Христов, го гледа со надмоќна, цинична, насмевка.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мајка ми, приклештена од тежестите на скорешната рожба и гладот на другите рожби, долго во ноќта го гледаше тажното зрачење на татковата лампа без да ѝ биде осветлена вистината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мислејќи оти некој го гледа, за да се направи важен, викнал: — Ех, каде сто пусти млади години кога скокав два како овој.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Што ако умре на Марс? Никогаш повеќе не ќе можеме да го гледаме Марс, сиот црвен на небото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Возбуден и без здив, со чувство дека е и самиот со дупнати гради, Онисифор Проказник го гледал сето тоа со замрзнат прст свиткан околу чкрапецот на кобурата и можел и самиот да се прослави со своите стрелци: еден од противниците просто како да му го нудел челото. Сепак - не можел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе го гледа неподвижното тело и ќе се сети на се на што може да се сети жена кога ќе види легнат љубовник.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тики го гледа исплашено.) Не се плаши, Тики!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И тоа го гледаш, но не можеш ништо да помогнеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сева корија и сиов камен што го гледате длабоко под мене протегна жилав корен и мојава става што вишнее усамена под ридов сте вие.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Л.А. го гледа затекнато: А кого тоа? (а како да прашува „Извини, ама за што зборуваш?“) - Девојката крај шанкот. Знам која е, Стјуардесата од авионот. ***

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Благајникот го гледа зачудено: - Зошто ми ги даваш?

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Тоа не е јаство како транспаренција, како мисла што својот објект го промислува со усвојување, претворајќи го во мисла.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не го гледаш, а знаеш дека ти стои над главата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- И, радосен што го гледа пак станат и бодар, тој му рече со смеење: - Ами, Прилеп, кој ќе го брани, бре Цепенко?!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Селаните му го заборавиле зографското мајсторство и без сожалување го гледале како ги влече нозете со мувлосан студ во исчанчените колкови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секој приод, секоја патека, секоја гола лединка, просто, сѐ што не е во наши раце, а го гледаме пред нас, да се минира.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Важно за селекторите беше каква позиција има јазичето меѓу устинките на дундата, каква боја имаат устинките од внатрешната страна (бојата требаше да биде блиску до розова, не црна како на оџак, а имаше и такви и такви).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во постмодерниов момент, можеме да ги видиме сите истовремено - аскетизмот на триесеттите, геноцидот на четириесеттите, рамните потпетици на седумдесеттите, - вртоглаво се движиме низ милениумот, како да тонеме и при тоа го гледаме сето наше минато.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сашо го гледа штркот и му вика: - Пушти ја, пушти ја, бе! Штркот не се ни помрднува.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Слегуваа и во дворот да го гледаат дрвцето одблизу и да му се радуваат што внесе живот во овој пуст бетонски двор, сличен на затворски круг, плашејќи се дали ќе успее да издржи, да одрасне.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Си го гледам здивот пред устата и се мислам што да направам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И кон кај да погледнеш, го гледаш само сонцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зарем тогаш највисокиот уметнички ранг не се постигнува во приближувањето на изворните гестови (иако не во невозможното соединување)?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И така парализирани го гледаме како го навртува нагоре, во гредите, во керамидите над себе и страшна експлозија!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сакаат, браќа, да нѐ видат сете нас така слободни како шо го гледаат слободен тој народ тамо — Да се живи, ако има такви луѓе — му се испушти од устите скоро на целиот куп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка му ги донесе колачињата и почна да ги чести гостите, Но Зоки го одминува, како да не го гледа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Тато, Ташко, Влатко, Дејко и Марко дојдоа да ме видат!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Опишувањето на она што го гледав одејќи од реката кон кулата, синиот пајак со златна глава го сфати како игра на зборови.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Дури да ве бараат вам тие овде, јас велам ајде ние ноќеска да ги побараме нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но во тој случај Маргарита, ако било што можев да предвидам, тоа е дека во еден момент расеано ќе се сврти кон прозорецот и дека тогаш, во тој случај, Маргарита ќе го види мојот одблесок, вкрстување на погледите на ликовите од тоа стакло врз кое темнината на тунелот става одлики на придушено огледало, го става својот виолетов плиш што се движи давајќи им на лицата живот во некои други рамништа, одземајќи им ја онаа ужасна маска на креда што им ја навлекува комуналното осветлување на возилата а особено, е да, тоа не можеше да го порекнеш, Маргарита, кое ве приморува вистински да го погледнете она друго лице на стаклото бидејќи во магновението на двојниот поглед нема цензура, мојот одблесок на стаклото не е исто нешто со оној човек кој седи наспроти Ана и во кого Ана не смее отворено да гледа во вагонот на метрото, 59 а освен тоа онаа што токму го гледа мојот одблесок веќе не е Ана туку Маргарита во моментот кога Ана брзо го тргна погледот од човекот кој седи наспроти неа бидејќи не е згодно да го гледа, но кога се сврте кон прозорското стакло, таа го здогледа мојот одблесок како демне на тој момент, за благо да се насмевнам, без дрскост а и без надеж кога погледот на Маргарита како птица ќе падне во неговиот поглед.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Чудно е, слепиот го гледа звукот на спирала, повит е што се јази по голем и тежок шандан со свеќа на врвот, лојаница врз смирено чело на некој со негов лик.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

ДАРА: (зад него, го гледа сега со дивлење) Такав ми је он.

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Илко се загледа во Доста, па во месечината, пак во Доста, пак во месечината и почувствува дека навистина му се смее и го гледа, ама место да се уплаши или засрами, тој го собра лактот на раката на која лежеше Достината глава и оваа се најде под неговата гуша.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не можев да сфатам во што сум живеел, во каков кафез; не можев да сфатам дека таа лажна граница на космосот што ја поставаат системот, политиката, општеството, сведувајќи го целиот раскошен космос на три зони: секс, политика и економија, може до толку да ги затапи сетилата на човекот, та овој да престане да го гледа невидливото: подвигот, она зад онаа страна на нештата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од под рака го гледаше Том, крчмарот, како отвора едно шише од неговото омилено пиво и го става пред него. „Четирилисна детелина”, рече Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Од кого бегате?“, ме прашува, ја отвора вратата, го гледа детето, ме гледа мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од сите прозорци, од сите врати, од сите процепи на бараките, сите ѕидари и сите малтерџии го гледаа пак оној човек, оној Големиот Ристан, целиот заскокан, како елен, како ги дига и ги префрла камењата од старите гробови, како ги дофаќа и ги фрла сите тие огромни стари ќиури, како ги заиверува еден во друг и како притоа камењата испуштаат црвени огнила.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Раскажуваше полека како да се плаши да не се засркне од многуте зборови, го гледаше настанот и се гледаше себеси во тој настан, со жестока горчливост во гласот се исповедаше пред седуммина гости.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го гледам каменот, а ја погледнувам и Весна. Таа е збунета. Нешто не е в ред.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Вџашени, ко што го гледав вџашено Јона, човекот мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледа мудриот и достоинствен Соломон како разговара со двата Хирама, кралот Хирам од блиското кралство кој му помага во зафатот да изгради Храм на единствениот бог, го гледа како поминува со машката рака врз маслинестата свила од бедрата на кралицата од Саба, потем и карванот со нејзините дарови испратени за Ерусалим, го гледа мудриот крал како се советува со вториот Хирам, вештиот мајстор на бронзарските работи со кои е преукрасен Храмот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дури и да го гледаше в очи, преку нејзините очи постоеше некоја мрена како кај животните кога тонат в сон.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А вистината ќе ја наречеме вистина, или речиси вистина, или вистина во голема мера.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ама кој ќе сака тоа да го гледа?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Додека се собираа за заедничка семејна фотографија, а неговата поранешна жена се правеше дека воопшто не го гледа, ќерка му, шушкава и намирисана, свежа и радосна, му притрча и го бакна во образот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Стопанот не ја сфатил веднаш несреќата, Се веднел и безизразно се пулел во легнатото тркало - токму нему ли, стопаничина, му се случило најлошото!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не го гледам но добро го знам Тоа испотено чело на копнежот: едноличен регистар од сувата кашлица на чекањето со две ладни ѕвезди во очите.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

На неа се наоѓаат и впишани податоци за бојата и облиците на одредени делови од лицето но и на телото бидејќи една стрелка на сликата упатува кон анусот на вонземјанинот којшто не го гледаме, но сепак не го пропуштаме како лајтмотив.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А Шарко, небаре благодарен, и го лиже лицето, челото, се свртува кон него и така преку рамото на Лефтера го гледа намуртено, покажува заби и исплашено крие муцка под нејзината мишка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од она што можев да го гледам и да го слушам од комисијата за избор, акцентот се ставаше на формата на дундата: да не бидат устинките на дундата испуштени надолу, да има симетрија меѓу нив, да не биде едната подвисната во однос на другата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сотир Паскали зачудено го гледаше својот некогашен професор Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Колку само светилки ни горат непотребно, колку само прегрејана вода истечува непотребно, колку само минути и часови телевизорот е вклучен, никој не го гледа, радиото е вклучено - никој не го слуша, а струјата тече, неповратно се губи.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Страста е корен на сите гревови и зла кои го разурнуваат телото и душата и го навлекуваат гневот на бога; зашто тој сè следи, сè гледа; го гледа и она што за нас е невидливо; ни борави во мислите, ни ги открива намерите, тајните; се мачи и сè чини да нè одврати од лошите намери и да ни го покаже правиот пат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Вистина, напати ќе го погледне со очите, ама пак убаво не го гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледате ли? — тука Бино ја покажа Нешка. — Го гледате ли?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во полумракот го гледа нејзиното огрдено лице и си мисли: - Колку е добра и мирна и зошто ли токму неа ја погоди шрапнел и толку лошо ѝ го огрди лицето?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го гледам крвавото сонце како паѓа и, додека чука мојот часовник во собата, како да чука и неговото срце во еден ритам, сѐ додека не се губи во мојата отсутност.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Терапијата е во јазикот и затоа ни е потребно да погледнеме на употребата на јазикот во терапијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Чекориме речиси рамо до рамо со спроводникот кого за прв пат го гледам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За да не ми се смеат другарите и комшиите, скришем ќе го однесам дома и скриен ќе го држам и ќе си го гледам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Како ќе го трпам да ми доаѓа дома, да му готвам јас, да го гледам секој ден? Ами оти да се мачам така?“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој е, можеби, најенергичното човечко суштество на овој свет – но само кога никој не го гледа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

БОЖАНА: (Топло и благо). Костадине, синко! Немој, не мисли толку.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Одглумив радост дека го гледам и рамнодушно го поканив да влезе.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

По некое време дојдоа и Џеки и Кенди со некои двајца типови што не ги познавав.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А тој ми рече: - Господинот офицер те прашува дали си од ова село. Реков – да.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Горе, над мене, ги гледам студените утрински и вечерни ѕвезди и го гледам сонцето.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа што го гледате, а не го слушате, качено на врв планина, отспротива, тоа е мојата сенка. Мојата душа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Крвта ме возбудува! (Го фаќа за раката.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

С. престанува да танцува и го гледа незадоволен: - Што станува со вас?

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

- Мама мија! - зачудено го гледаше докторот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Од друга страна, луѓето кои одеа да го гледаат Девојките од челзи можеби воопшто не мислеа дека тоа е добар филм.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ја го гледах, ја го вардех како свои очи и сос него ја забравах тешки си години.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Кога ќе поминел овој камен покрај оној камен овој камен од жал се свртувал за да не го гледа оној камен.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Сретнувам еден човек, ме гледа човекот, го гледам и јас него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така таа низ маглата може да си го гледа сонцето, низ зимата да го доживува летото, низ ситници да согледува големи нешта, преку злото да го согледува доброто.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Хм! Го гледаш Костадинчета? Колку е итар, сојот му кажува!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

А и која е таа забава да го гледа Дики како се претвора во курва!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го гледаше и му завидуваше: - Блазе си ти тебе, низ зелени треви и убави цвеќиња патот те води, а златното сонце те грее.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

„Човекот го гледаме онаков каков што сакаме да го видиме!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Пауза. Тишина. Сите збунето го гледаат.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Го гледам како светец кој слегол одозгора, што се вели, кој дошол оддалеку.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И повторно не го гледавме невидливото, она што нѐ вознемирува, што го бараме, а Бога молиме да не го најдеме!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И она што го работеше како да не го работеше тој, туку некој друг, а тој само го гледа како низ магла.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од покривот шеташе со очите наоколу радосен како првпат да го гледа просторот што му се откриваше, измиен од дождот и блескав како при првиот ден од создавањето на светот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но тие не смееја да отстапат од наредбата на директорот на хотелот, кој во престојот на Камилски гледаше престиж за хотелот и затоа трпеливо го гледаа Камилски како им подава книга по книга откако добро ќе ги погледа и погали.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

13. Блажени се оние кои се прогонети поради правда, бидејќи им е поважна правдата од нивната судбина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во очите ѝ завирија солзи. За миг ѝ се пристори дека во маглината го гледа даскалот...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ова е од филмот „Дом за бесење“, не си го гледала?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Потоа рипна, ја исече сета нејзина руба спремана за невеста, ископа гроб, вистински, и ја закопа - но не подалеку од очите, долу во оградичето: За да ѝ го гледам гробот, рече, ако не ја гледам неа жива.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Еднаш на шега му соопштив дека уште малку ќе почнам да го гледам како да ми е брат со кој повремено се гушкаме.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Мил и понатаму го гледаше збунето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Царот Јуан не се ни помрдна. Го гледаше Големиот Ѕид како исчезнува во оддалечените, замаглени ридови; таа величествена змија од камен што се извива долж целата земја, тој моќен ѕид што од дамнешни времиња ги штити од непријателските орди и им го осигурува мирот за неброени години.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога требаше да почне нова реченица, дишеше низ нос или кога ќе ѝ се истрошеше здивот, пак го употребуваше носот за да земе нов и продолжуваше со мислата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се плашеа да разговараат со него, се плашеа да го пуштат преку праг, се плашеа да му го гледаат лицето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Не можеше да трпи кога јаде, некој да го гледа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

КОСТАДИН: Знаев дека е Стојан...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

- Требен ми е мене, - рече крчмарот. - И јас не можам да го гледам пред очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тие парчиња хартија, испокасани од влагата и сонцето се налегнати врз неговите испружени колена и кога ќе го мекне перцето во местилникот тој го гледа, зад разголениот бел песочен брег нејзиното златесто тело во жеден спој со разбудените стопрсти на водата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ова ни сугерира дека на оваа конференција може да се соберат луѓе кои спроведувањето на терапијата го гледаат како разговорна активност; интерактивна, конструктивна активност: терапијата опишана како разговор.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го гледам сега Ивана мој, а не знам што гледам, нема што да видам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Наоѓајќи се очи в очи со смртта, му навираат зборовите од дедо му Аврам: „Животот е ткаење килим” врвиш со сновалката низ него, редиш јаток по јаток, конец по конец, јазол по јазол, шарка по шарка и не му го гледаш лицето зашто го ткаеш од опачина...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сега отворено и тие го гледаат него, Максим, Костадин Дамчески и сите други, потоа сите другите се погледнуваат еден со друг отворено и раскаено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дека зафатен со мерењето овие четворицата, помирливо, се собраа над него и го гледаа како полека и внимателно мери и одбележува.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

МИЛКА: (Го гледа вчудоневидено, уплашено.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Оддалеку кога го гледавме, ни се чинеше дека скалите се забуцани не во карпата, туку во небото!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

К го гледаше со зината уста и по неколку секунди заплака. Малку по неа заплака и тој.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Насекаде и во сè го гледав призракот на измамата. - Не сакам повеќе да играш во театарот, - ѝ реков еден ден.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го гледаше своето лице во големото огледало на ѕидот, мрак во полумрак.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Надменоста и разиграноста, помодното шарлатанство и дрското однесување би морале да се надминат со постојаното и внимателно конфронтирање со класиката, не, значи, со класицистичкото.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И така утешен, го следев летот на белите галеби како се претопува во синиот хоризонт од каде што Х.Х. го гледаше неизбежното идење на непријателите. Им завидував на галебите на хоризонтот, јас заробениот албатрос...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Го гледам ме вика со прстот. Потрчувам и, трчајќи ми иди да му бацам рака, да го бацам в чело, на полите од шинелата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Немтурот збунето се врти кон другарот - овој собира од длабоките џебови ситен тутун и го разретчува на дланка; и не го гледа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Плачејќи, во бранови луѓе го гледаат ова. .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Напротив, Маркоска, жестоко (уште една конотација со терминот Естуизам) ги сопоставува во својата поезија елементите на прочитаното и доживеаното и навидум детски, наивно, поентира во манир на Зен-мајстор, со своите чудни и на моменти апсурдни разрешници на така строго (метрички) „излеаните ” форми импрегнирани со лирски патос, но со саркастична глазура, за оние кои го гледаат само одблесокот на мислата од семантичкиот габарит на „направеното”...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Арсо го гледа сето тоа одразено во огледалото, богато и сјајно од белината на нежното тело.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Неподвижно го гледаше растењето на неговите заби; тие не го трпеа калапот на полните усни.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И Богуле ѕирка во клучот, го гледа и размислува каде ли го видел порано тој клуч.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Отец Серафим првин виното го гледа по боја: ја држи озвесно време чашата пред очите, потоа го помирисува виното, па го вкусува држејќи ја голтката и шетајќи ја низ устата, потоа ќе ја голтне, ќе постои малку како да фаќа некакви тајни сигнали и пораки од него, проверува каков траг му остава во грлото - и ќе каже какво е: одлично, ногу добро, средно, 'рѓосано, лошо; и како секој доктор, веднаш кажува одошто е такво и што треба да се стори, како да се лечи за да оздрави, да се спаси, или да се подобри.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Јас го гледав со стегната уста. Ми се креваше косата. Беше дрзок.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го чу ударот на затворање на преградната врата од тремот и почувствува дека жена му го гледа додека тој ја набљудува ноќта.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во неа таа сега го гледа своето разбранувано море.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Но сепак малку подоцна Филип Д. (во тоа сосема е сигурен) наеднаш се виде себеси поставен на огромната височина на денот , таму од каде што преку планините можеш да ја видиш ноќта во нејзиното мрачно легло; или, (што исто така беше можно) се виде качен на високата планина на ноќта па оттаму, преку ридовите, го гледаше денот како забрзано ја освојува планината.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Наеднаш гласот му станал памучен и топол, скоро приспивен во помирливоста, и тој можел со својот јазик со кој минал преку испукнатоста на горната усна да го собере сиот пелин и јад од човечките срца во едно чинослужење од кое водовриките стануваат златножитни рамнини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сонувачот, след чудните механизми на сонот, чувствува како го облева задоволство. Макс Мертен фрла поглед на календарот и констатира дека е 13 октомври 1942, па помислува дали баксузниот датум е добар за ефикасно отплеткување на крупниот јазол, пред три месеци врзан околу вратот на еврејската заедница.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Зјапаше во своето напнато лице, во стеснетите очи, во огледалото го гледаше тлеењето на своето битие.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Константин З , кој го презира и Скопје и Битола, и сите градови на новите предели, за оваа касаба, лесна за техничка обработка, има поеднакво и неподелено мислење, па го гледа командантот со празен поглед, технички заблагодарувајќи му се на предварителната покана што брзо ја запрета и ја отфрли меѓу неважните податоци во свеста.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ние го гледавме и него како ја отвара вратата, ама погледнувавме и низ прозорецот. Ни срната ни бате Јоле ништо не сетија.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Го гледав движењето на нивните нозе, одмерените и претпазливи чекори.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Анѓеле го гледа Димитрија.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Зачудено го гледаше Камилски, кој со извишен глас продолжи: Декарт ги советуваше изгубените патници да не талкаат, час свртувајќи лево, час десно, без да запираат никаде, туку постојано да чекорат само во ист прав правец, напред, само напред без никаква промена да не ги принудат да го променат овој тек!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Какви паметни очи има, колку убаво чело.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Зошто да не одиме да го гледаме бесењето?“ се дереше момчето со својот силен глас.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, не треба да им ја знаеме сексуалноста; она што треба да го знаеме е нивната културна припадност, особеното стојалиште од кое го гледаат и го толкуваат филмот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Го гледам така, секој ден увилен, само молчи и само се сука. Стои задуман и ништо не му се работи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој беше бесен како лав кој пред себе го гледа својот соперник кој му го украл пленот и сега ликува на победата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Гледаше низ џамлакот во дворот, но не распознаваше дали е бел ден или е црна ноќ, и сѐ му беше во дно од некоја полутемнина, во која предметите одвај ги додржуваат контурите, а боите веќе одамна се изгубиле, како кога во детството го гледаа замрачувањето на сонцето низ зачаден газер од скршено шише.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Споменикот со импозантни димензии и остар, предупредувачки облик што манифестира стремеж за моќ и доминација, каков што пред илјадници години го гледал митскиот Мојсеј во Рамзесовиот Египет, во оваа реалност, пресоздаден е на еден трет континент симболично поставен на просторот помеѓу три западни буржоаски идеала: Независноста, Уставноста и Праламентаризмот претставен во зградата на Конгресот поставена меѓу нив, на Капитол хил.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Си велам во себе: „Не кобалт, само не кобалт, неее...“ зашто го гледам зет ти Џеф од карши како се спрема да коментира.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Молчи минутка-две. И учениците молчат и го гледаат.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

„Ако тој мисли дека одреал од подот и ако јас истовремено мислам дека го гледам како го прави тоа, тогаш тоа навистина се случува.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Жените го гледаат ова чудовишно собитие без збор, без гест; само ширум отворени очи во чии зеници се одразува феноменот на Фјодора како неверојатно Бабилонско божество.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И Мирон еднаш го гледаше. Но, сеедно, пак мислеше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Скромниот семеен дом беше вила на три спрата и базен во кој течеше дејствието на филмот кој Бојана и Александар го гледаа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Не го гледаше небото залепено за прозорецот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Селаните истрчуваа, го гледаа прислужникот и се крстеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Го оставаа преку ден да го гледа менгемето и другите справи за измачување...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ене, оној таму, што зборува со сестрата. Го гледаш?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Татко ми беше многу фер човек, кога дозна дека татко ѝ на стрина ми работел кај еден Србин, тој ѝ рече на стрина ми: Да одиш да си го земеш татко ти, тој е стар човек и да си го гледаш тука, има за сите леб.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Додека го изговара древниот текст на свадбениот договор, Јехуда ги мрда усните, а потоа кога сè е завршено, го крева погледот кон мајка си, која го гледа синот со милост потврдувајќи му со главата во знак на одобрување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Можеби тука лежи тајната на поврзаноста на мајката со детето – таа го гледа како дел од себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еднаш ѝ го остави цел ден прозорецот отворен, а тој се скри за да не го гледа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Какви необични работи знаеше татко му она време кога за него беше чудесно да се врти на столот и да го гледа насмеаното лице на тато!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тој викаше, тој мавташе со рацете како последен амал додека сите се завртија да го гледаат, а чаушот само мирно стоеше пред него и дури не посегна ни по пушката, за да го смири овој будалетинка.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој нема повеќе да го гледа тажното лице на сестра си, за која се пее во селото: “Крстанице, мори, млада невесто што ти лице, мори, овенало како платно, мори, небелено...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сега вечно ќе лежи над Долнец, само што не ќе го гледа азурот на езерото што самиот го создаде, со некоја своја темна енергија и внатрешна присила.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ме делеше ли уште тогаш со друг, мене и се друго што беше мое, и нели се споулавуваше зашто тој друг го гледаш со јама на чело?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш нешто ме тера да го свртам погледот надесно и, пак него го гледам, облечен во костум, со кравата, со измазнета коса, ме поздравува, малку расеано, пред излегување, додека лево, зад стаклената врата, сѐ уште се метка сенката од оној што дотогаш се обидуваше да се облече!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ние го гледаме со Мирчета, тој седи онака расчекорен и само тупка со нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Финансиските услуги произведуваат суперпрофит, додека индустриските услуги едвај опстојуваат“.64 Околу овие градови лежат широки територии кои стануваат сè попериферни и исклучени од главните економски процеси кои се движечката сила на економскиот раст во новата глобална економија.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Си го гледа гробот со името напишано на крстот: Илко Лечоски.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не знаеше колку долго го гледала, можеби и цели пет минути и можно е изразот на неговото лице за тоа време да не бил сосем под контрола.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стојам меѓу нив и го гледам своето тело што, ладејќи се лежи, пружено на жешкиот песок. Се фаќам со обете раце за главата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Го гледам тоа тркало на тие дамнешни сништа полето како го буди врз таа земја сува и дури се вишнее класот и брегот дури листа базјето спокој и очите ги чува.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Ѝ рекол да се врати, го повторил тоа уште еднаш и пак уште еднаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа таквата логика и го бараше објаснението на процесот или на движењето на природата, општеството и на самото човечко познание во една причина однадвор, го гледаше само механичкото дејство на стварите, идеите, тенденциите на општеството, природата, науката, уметноста, политиката итн. и тоа една врз друга, една по друга, но не и една од друга, не нивната раздвоеност и целокупност, туку само раздвоеноста, само идентичноста.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Го гледам: повиено во бели пеленки од УНРА, но со извадени рачиња.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Додека беше Татко силен и здрав, таа беше поотпорна, посилна, во притаената среќа, и поспособна да ги поднесе последиците од Татковите илузии и вознеси отколку сега, кога го гледаше занемен, отсутен, во постојана борба, во длабочините на неговата внатрешна тишина во која сѐ потешко имаше пристап...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Одговори дека тој тоа не го гледа.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Вистината е и она што е откриено и она што е скриено, па сепак тие имаат право, зашто светот сака да го гледа убавото а од грдото го одвраќа погледот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од височинката, каде што се прости со Денко и доктор Коста, убаво се гледаше наоколу, и денот беше од убав преубав, небото сино како синчец, сонцето жолто како качунка, миризби како да е сред мајска покосена ливада, а сето тоа тој ниту го гледа, ниту го чувствува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пред влезот - прецеп меѓу две карпи - застанува, гледа - здивот ѝ запира... него го гледа - легнат врз јамболијата - заспан... тивко влегува... легнува до него... му го гали челото, лицето, рацете... му ја распетлува кошулата испотена...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Влезе во црквата стрештен. Повеќе од шеесетина насликани фигури на најистакнати патријарси, епископи и ѓакони го гледаа човека од сите делови околу олтарот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Слично на оптичката решетка низ којашто гледачот го гледа поголемиот дел од “Договорот на цртачот” (The Draughtsman’s Contract,1982), огледалото секогаш го засилува врамувањето на филмот; втората е неговата склоност кон колажната естетика.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Се отвораат вратите од становите. Излегуваат жителите на големата зграда и кога го гледаат петелот, помислуваат дека тој треба да се фати.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Оваа болест не е смртоносна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се кријам и од Јона: да не го гледам кај што се мачи и да не ме гледа тој кај што се мачам. Поарно за обајцата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Даниел го гледаше како го пали кибритот за да си запали цигара.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Што е водена со ќумци, и тоа оддалеку е водена, та ако го разберат ова агите – отидоа децата – почна да се жали бабата и да го гледа некако сомнително калуѓерот, на чие лице јасно се покажа задоволство, а на устите скриена насмевка.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Домашните поулавуваат. Не го гледаат гробникот ама го слушаат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ги завлече рацете в џеб и со мазно чело, како да го гледа в лице својот брат (еве, сепак не сум зрно песок и нема да ме избришат водите), зачекори кон срцето на градот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Je t’aime! Je t’aime, papa!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сведена е на односот на двајца врвни интелектуалци, од две различни конфесии (што е типично за Балканот) кои поседуваат огромни библиотеки, во кои се крие клучот на историската проклетија на полуостровот од мед и крв: неговите народи да живеат едни крај други, а во вавилонски клуч да не се разбираат едни со други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога се симнува од спилата, Максим, и не погледнувајќи ги Васила и Караман, го зема бувот за нозете и го запотегалува горе на спилата, таму да изгние.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И додека на неговата скромност, повлеченост и срамежливост им нема крај кога станува збор за секаде присутните секојдневни општествени неправди, за најтривијалното газење на човечки права кое се случува под неговиот нос, кое што тој ниту го гледа ниту го слуша, и во врска со што главно ништо не му паѓа на ум - во негово присуство непречено можете да ги газите сите закони на правната држава и сите норми на човечност, можете да му дадете слобода на најперверзното самоволие, смеете да пљачкосувате и разорувате, дури смеете и да убивате, ништо од сето тоа нема да ги помрдне неговите крукчиња - истото тоа тромаво, тивко и незабележливо општествено суштественце молскавично оживува ако го мобилизирате за националната кауза или, уште подобро, ако го поставите на маса околу која се одлучува за судбината на цели народи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Се погледнува на огледалото од порт-мантото: оттаму го гледа едно туѓо лице, згаснати очи, длабоки подочници, побелена и разбушавена коса.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога маниристичкиот прагест настојува да го дофати “неличниот”, необликуван Бог (сила којашто дејствува во природата вака или онака), многу повеќе е натуралистичка од “наивниот” гест естетски врзан за природата на класицизмот, кој го гледа Бога како лик, уште повеќе, го гледа Бога како човек, значи низ една мошне избрзана метафора.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Погледнувајќи назад, тој забележа дека двајцата копачи го гледаат и почувствува дека тие гледаат во неговото колебање и затоа брзо се сврте и зачекори накај кулата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Го гледате ли? - А што има таму? - Орли. Орелски гнезда.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега го гледаме како се врти со толчникот на сонцето среде чело та ни греат и ни пеат воденици викајќи го класјето на гумно збирајќи го денот на трпеза.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Патникот тивко го навлекува капутот и уште потивко ја отвора и затвара вратата на хотелската соба. ***

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Не би сакала моите деца да го гледаат истото во мене.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„ Мислам дека беше малку разочаран затоа што не отиде да го гледа погубувањето“, рече Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа вечер П го измачуваше несоница. За да му стежнат клепките си го гледаше сиот свој изминат живот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тие не гледаат ништо пред себе, ама на далеку го гледаат она што и соколите не можат да го видат.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Таа рошка низ чантата, вади прибор и се шминка; Богдан ѝ го гледа повремено лицето на стаклото од прозорецот и осеќа во носот силни мириси што се сменуваат или се мешаат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се борам да бидам закулник и да не го гледам. Зашто немил ми е прекорот во неговите очи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не ја држам добро... Се откачува...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Постоеше пак една далечина, стоеше неначната и една исплашеност во тие околчави итри очи, јаренцето дури и истрча и се затскри зад сандакот со храната, но тој и сега можеше да го гледа опавчето, што продолжуваше да поигрува одвреме навреме и таму.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа било вечерно време, во ноќта демек да не го гледа никој и почнал да откопуат тука кај шо ја закопал тој сиромаштијата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го гледаме како го фрла и бега во паника: на кај нас ли боже или натаму во градината?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во неа таа сега го гледа своето разбранувано море.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Стопанот, кај кого работел, бил некој добар човек и извадил петолирка, им ја дал на неговите другари за да го гледаат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Умислува дека колегите го гледаат со ококорени очи, како да е чумосан.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го гледа Ангелета, не го пушта од очи, како срцето да ѝ го носи в раце. Го гледа и пишти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Човекот е зборлест, весел и брз, во исто време го гледаат на три места во градов.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Војниците ги следеше цело време, па кога виде дека вниманието им е на друга страна, забележа дека не го гледаат, веднаш се сокри зад еден ѕид за миг, а потоа кога се пушти во бегство така брзо колку што го држеа нозете.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Пилотот во овој случај се чувствува втопен и потполно присутен во еден виртуелен свет, којшто наизменично се поврзува со реалниот свет.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Болката повторно се смири. Кога ги отвори очите утврди дека сѐ уште го гледа истото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој човекоморен виор, сеедно кој од каков сој е, од каква вера и какво потекло, им го пиел мозокот на луѓето и им ги јадел срцата, и никаков господ не можел да создаде поредок во кој ќе се живее и ќе се умира како што му доликува на најумното и најулавото суштество на светот што секогаш се движело по границата на доброто и на злото, ту со ум на една страна ту со срце на друга.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лидија го гледа „човекот„ од сите страни: - Аха, тоа е човек.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Не – рече Марија – ама имам чуено за него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Три дена копаше чичкото, па се навикнавме на него и мило ни беше да го гледаме.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Гранки. Мазни змии го гледаат небото.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Старецот рамнодушно забележа дека луѓето веројатно го гледаат како тој да е човек, но тој нив ги гледа и разбира сосема поинаку.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Стариот го припушти на неколку чекори, правејќи се како воопшто да не го сетил, ами како да го гледа сега крувчето, и рече божем за себе, но доволно гласно да го чуе Пискулиев: - Бре што беше оваа рака! Како да го закла дрвцето, сироткото!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас веќе не можам да го гледам тоа колење, жарење и палење.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се чувствува овде горчината на онаа западна имагологија која Балканот го гледа како нешто Друго, неевропско, како темно место и слепо црево на европските култури, онаа целосно погрешна претстава за имагинарниот Балкан (Марија Тодорова), која него го сатанизира, иако според интелектуалните достигнувања тој ист Балкан е папокот на светот, врска меѓу Исток и Запад, копчето на светот (Ферид Мухиќ).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Ќе пушиме по една“, рече Љупчо; од кутијата извади една цигара, важно ја чкрапна запалката и уште поважно тргаше над пламенчето - цигарата да се запали.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мислеше дека ме опива првото доброутро на пролетта во таа крастава година да лежам со тил на камен и без трепкање да го гледам движењето на орлите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подобро нека ти го гледаат срамот одошто да крадеш, зашто во куќа каде се краде, - напредок нема!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Овие идеи нѐ припремаат за работата на Кенет Креиг (Ken- neth Craig) кој во статијата The Nature of Explanation, 1943 год., го гледа мозокот како „модел” за реалноста, таков да кога препознаваме нешто во околината, ние го „гледаме” тоа преку нешта што ќе ја водат нашата интеракција со тој објект.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Славчо го гледаше и му се радуваше. Тој сакаше да си има таков другар, како што е палавиот Месечков зрак.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Како и Мајка, така и госпоѓа Камилска, не му префрлуваше на својот сопруг, но за неа најбитно беше да го гледа крај себе и децата жив и здрав.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Целата училница клокоти и врие. Јас вртам цртеж и го гледам: и право и отстрана, но никако не ми оди од рака: споредувам, но лицето не е како од учителката. Особено носот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Зад него, исчекорувајќи од длабочината се појавува Давид Давидовиќ одамна заминатиот маж на Бенвениста и застанува, како што личи во оваа пригода, покрај пресреќната сопруга, онаков каков што го знаеа во најдобрите денови, само сега со свечен и светнат израз на лицето.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Тате ми рече дека ти понекогаш се однесуваш како да не го гледаш и како да не го слушаш“ ѝ реков.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И самиот живот во кралството стана ужасно здодевен.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Друго е кога од горе го гледаш езерово, друго е кога блесокот на водата ти го мати сјајот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но тој не сакаше да го гледаат, ги напрегаше своите сетила за да види што подобро, за да почувствува, намириса, да го допре воздухот, ветерот, месечината што изгреваше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Одново се засмејува и го гледа Лазор кој од под веѓи гледа во книгата положена на неговите, Јосифовите, колена и потисната со рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не, не, докторе, доста е... Докторот го гледаше зачудено.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ама овој ко за инает тврди дека Јосип Броз го гледа токму него.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Во победата на толпата и исчезнувањето на интелигенцијата Кулик го гледа крајот на културата, свесноста и антропологијата воопшто.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Туку го гледате со часови како вечна стража го заобиколува домот, нигде место не го бере.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Го гледавме Сталина на сликата крај онаа на Тито, над нашите креветчиња, во големата дневна соба што ни служеше како спална.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од под глогот го гледаа две широко ококорени, преплашени очи. Зајаче!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Без очила некако поинаку го гледа, а и лицето ѝ е различно, како што им е различно на сите луѓе кога ќе ги извадат очилата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но неговите раководители мислеа друго: тие во иднината, како и во сегашното, го гледаа само тоа што им е пријатно да го видат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа ќе го гледа Илка, ама тој неа не може ниту пак знае оти е тука.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Цариград на неговата младост, напати го гледаше како голема рака подадена од европскиот кон азискиот дел, сета блесната со алемкамени, а напати како толерантно цивилизациско средиште во кое се спротивставуваа, но и се почитуваа, западната и источната култура, како и муслиманската, христијанската и хебрејската традиција.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Гледањето, велиме, е верување. Во која мерка ние и веруваме во она што го гледаме и го гледаме она во што веруваме? Колку далеку оди тоа?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не смееш многу да го гледаш. Затоа го завиткуваш и го криеш под скутина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ти само климаш со главата, ја слушаш како последно да ти е, и ја разбираш, дека сето си го прошла, па и потешко од нејзиното а веќе го гледаш ко филмче во гравче, оловце, кафе....или во дланката.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Луксузот што овде го гледаме, дури и ако делумно ни се допадне, секако има сосем особен стил.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Половина од девојчињата во класот беа готови да си ги пресечат вените за него, но тој тоа не го гледаше; тој гледаше во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаеш, како пловење на риба; таа со секое движење создава десетици водени форми низ тие бескрајно ситни бранувања, но таа тоа не го гледа, ко и ние целиов хаос од честички во кој сме.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Го слушам твоето срце како своето, го гледам твоето синило во зраците на изгрејсонцето, се бранувам во очите на брановите, а се огледувам во душата на длабочините.”

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Со големо спокојство му се доближи на автото, миговно оперираше, откорнатиот амблем го мушна под маицата и сосем спокојно се врати кон нас.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Оној којшто го гледа Анемиц Цинема, ќе се бори при читањето и така ќе создаде субјективна модулација на зборовите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Јас си велам дека тој сакаше Питропот да го гледа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Неговиот јазик е чуден - туѓ, непознат. Со секој збор како да спласнува. Веќе и не го гледам зад масата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Фимка го гледа и не знае да најде збор за утеха.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Млад граничар го гледа пасошот и вели: Имаме исти презимиња.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Им го гледам само тилот, Ама, одејќи така, еден од крајот на редот се сопна и, паѓајќи ме погледна право в очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Доста, - нежно ја плесна Бојан по муцката, па и таа отстапи чекор, два и со крената глава го гледаше со своите умни, жолтеникави очи својот млад господар, очекувајќи ја неговата повторна покана за игра.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

15. Нека светлината на светилката се запали, па и ако никој не ја види. Бог ќе ја види. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 229

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Круме Волнаровски слушна или така му се причини („да, мили, ова е мелем за твојата рана“) го прочита насловот, или се обиде да го направи тоа – Писмата до… и му се замагли во очите, а тоа не беше прв пат откако дојде во затворот да чувствува дека некоја црвојадина му го цица синото од зениците и се повеќе му засенува дел од она што го гледаше порано, а толку многу сакаше да го гледа и сега, во овој топол, влажен и неподнослив мај.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Прости ми Богородице Мајчице, го гледам Трајана, ама миговно ме шибна мисла - Ех, што внук ќе имавме!

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Го гледаш колкав клапсомун, а никаде без кутивче од боја да оди.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Го гледаа животописот, се вртеа под ѕидовите како замајани. Нацртаното зрачеше врз нив како божји поглед што смирува.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога ќе јадеше со неговите домашни, се вртеше со грбот на масата да е го гледаат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Пак се собравме околу огновите. Со ококорени очи го гледавме умирањето на пеплосаните гламни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не што не ги интересираат муабетите ами и не ги бидува Тајните агенти за жени со газиња како пропелери Оставете го тоа што го гледате по филмовите Тоа е само заради уметничкиот впечаток или е гола пропаганда И запомнете дека зад секој успешен таен агент Не стои жена со згодни нозе и газе како пропелер

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Го знам јас него добро, затоа така гледаше наоколу, да не му се смее некој, оти е голем, бил сам во Лондон, а ваму, се пекмези како право женче.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

БОГДАН: (го гледа со страхопочитание) Ех ... јуначина... као од брег одваљен.

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Се провревме низ грмушките и поседнавме во круг, небаре сме Индијанци на договор.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дедо се сврти лево-десно и откако се увери дека никој не го гледа, чукна повторно, но овој пат двапати посилно и двапати послабо.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Џипот излезе на Рамни Ливади. Браќата Дуковци стоеја потпрени на косилата и го гледаа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го гледав Х.Х. и размислував за бедната улога во фарсата која не престануваше.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кртот доаѓа до касетофонот. Го гледа. Го вклучува.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Зад ригестите панталани се појавува руса детска глава, тркалезни очички, полни со ведрина, го гледаат со наивно љубопитство.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Од катот горе, низ долгнавестата рамка на прозорецот, го гледав сонцето, огромно и крвавожолто, како излегува од зад голиот рид.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Безгранична слобода“, изговори гласно и во мигот му застана нешто во главата како јазол на конец што треба да се провре низ иглени уши и погледот пак го врати на сликата раздробена меѓу зарѓаните квадрати: Човек седнат на клупата во паркот, лево од него и зад него високи ѕидови опшиени на врвот со бодликава жица, пред него долг пат со камени коцки до главната капија на затворот, од десната страна затворската зграда од која зад решетките го гледаат две очи сини, како синото небо над него.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Никогаш досега во историјата на човечкото општество не постоело такво гледиште.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Она сум (сега знам!) што го гледам: сенка од црвен трактор едри преку угар. Маргина 36 151

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А овој, го гледа Ал Пачино по филмовите и се труди да направи микс во едно од Клуни и Бред, лудиот Макс и Силвестер.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тие оддалеку го гледаат снегот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледаа и велеа: - Ах, цел живот сме живееле крај ѕверка...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Марије млада невеста промискуитетна и нечесна сеуште мажи шармираше а висок морал пропагираше Везден нокти лакираше со свекрва очи си вадеше до ова да дојде немаше да мислеше дур се ебаваше Сексот и градот го гледаше и ретко алишта пеглаше во бракот што влезе се каеше ни јајца да спржи не знаеше

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Мајка го гледаше уште позачудено. Не можеше ништо да разбере.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бестелесно е зошто вашите очи не го гледаат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тој пречекорил некоку пати натаму, а кога застанал, пак расколебан од својата несигурност, мечката ја подигнала малку главата кон своето малечко до себе, го подушила малку и чиниш му дошепнала нешто притоа, како жена, покажала кон него, малото се свртело кон човекот и како дете, испратено да послуша нешто, дошло до него, завртело неколку пати околу него, со наведнат поглед што моли, а после седнало малку подалечку и го гледало, сосема исто како расплакано дете, дури така и бришејќи си ги солзите од своето лице со големите питоми шепи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го гледа Томета и му се смешка. Му се сити на Томета.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А утредента во исто време умре во рацете на еден фратар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Наметнат со долга гуна, што му се спушташе до петиците, стоеше пред него Гоце и го гледаше со својот огнен поглед.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Луѓето џвакаа и зачудено го гледаа. Нивните големи залаци предизвикуваа болка во моето грло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нова година!... Таа не го гледа тоа. Не го чувствува тоа. Останува упорно отсутна. Непреклона. Туѓа. Студена...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

” Сенка на сомнежот (Shadow of a Doubt), 1943г. •Сенка на сомнежот, заедно со Психо, е еден од вашите ретки филмови во кои главната личност е негативец, а публиката сепак сочувствува со него, веројатно затоа што никогаш не го гледа додека ги убива вдовиците. •Хичкок: „Веројатно, впрочем, тој е убиец идеалист.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Златната земја?“ „Ништо. Тоа е еден пејзаж што го гледам понекогаш на сон.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одненадеж се случи она најстрашното: тој ме беше налегнал и ме беше сковал распнат, го гледав озлобеното лице над мене, сторив напор да се поткренам, ама не се можеше, миговно се свртев влево и го закасав во десната рака.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мудурот, мифетишот, ќатипот, мулазимот, даскалот Бино, Колобан, Суло колџијата и коџобашијата Трајко Лесната, слегоа од балконот на Влашкиот ан, откаде од високо денеска го гледаа орото, и, нога занога, сите џумле, влегоа во портата на коџобашијата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ние молчиме и го гледаме, а Мисајле Ковачот ќе рече: - Е, бог да го прости! Несреќа!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бесмислено е зошто е несфатливо за вашиот ум.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Мислам дека Ѕвездана го гледам, велам, кога го налегна, кога силно му натежна болеста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не го гледаат чисто, ама сите ги забележуваат црвенозлатните перја на петелот и безживотната глава провисната меѓу малечките прстиња на детето.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зороастер го гледаше светот како последица на вечниот судир на вечното добро и вечното зло!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога го дресира во дворот пред куќата, се собираат селаните крај оградата да го гледаат како го дресира.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во меѓуповрзаноста на ваквите градови Сасен го гледа формирањето на транснационален урбан систем.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Го гледам и дедово мој Димо, што к'смет имал и тој?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го гледав како стои пред мене со расчекорени нозе и ми заприлега наеднаш на џинче, качено на дрво, та сега со пакосна наслада гледа одвисоко на сѐ што е големо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

СПИРО: Јас го гледам. Еве кај оди, и тоа на две нозе.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Седат сите околу масата, за децата, се разбира, нема место, тие се во другата одајка, го гледаат и го слушаат Димостена, а тој го држи лицето како кадро што почнало да се губи од хартијата и ги пушта своите така да се рече излитени зборови, кажувајќи за затворскиот живот и тоа го поминува само со десетина во кои се нагнетени пет шест и повеќе години.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

СПИРО: Не би бил тој мајчин син, таков нагизден и надуен, да нема толку пари, зашто пара чисти и пара се кара...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Но гладниот е секогаш себичен: само клунот свој си го гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој мора овие ставови да ги надмине, тогаш правилно ќе го гледа светот.“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И се радуваа што го гледаат, и се лути што неколку ноќи ги мина не проспани.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Со ова пак се враќаме на политичкото рамниште - како го гледаш јазот меѓу Амстердам и ова овде?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Веќе се чувствуваше опуштено што на својата работа ѝ го гледа крајот и го охрабруваше тоа што, најверојатно, зелениот блок ќе биде испишан до последната страница.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А дуќанџиите сѐ повеќе го испитуваа за градителот и за неговиот живот и сѐ повеќе се чудеа и не можеа да прежалат што не го гледале подобро и повнимателно додека минуваше по вишеградските сокаци.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Едниот внук имал пет години и бил многу сладок.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го гледам, а никаде го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој смолар имаше густа коса со голо теме како некој да му наместил на глава потемнета петодинарка; го гледаше со исти очи како и браќата што го гледаа сега.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Жената беше смирена. Ова не беше прв пат во тие тешки денови, кога се бореше да го спаси патот на јагулите, да го гледа како зборува на сон.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Сус, море!“ го пресече Тодора и во собата завладеа таква тишина што и ибн Бајко мораше да се далдиса во тоа што го гледа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Д-р Максимилијан Мертен задоволно ја брише устата со салвета по обилниот појадок, не брзајќи да се сретне со оној снисходлив Евреин што моментно раководи со солунската еврејска заедница.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Елена и Денко молчеа. Го гледаа Бојан како првпат да го гледаат, како првпат да го запознаваат. - Што е? - се збуни Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Што е должна таа сама да го гледа детето?! Па уште ако не најде работа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ова, се чини, е клучниот елемент во секој обид за разбирање на постмодернитетот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ги знае од дете, чувствува во себе, патот го гледа и при чекор напред и при чекор назад, останува верен на себе, и во тешкотија содава, дури и во беда.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

И сите што го гледаат се прашуваат: зошто е сега ова плачење?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Не знаеше дека пред тоа треснав со плешки на земја заради истоштеност што почнува кога ќе ти се стори дека колениците ти се испразнуваат и стануваат клобуци од коска ненадејно истанчени пред некое распрснување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас го гледам и ми иде да си ги пресечам рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не можеше да се каже дека ѓаволчето се смее, иако имаше видлива веселост, дури озареност во неговиот израз, како да е восхитено од она што го гледа.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Спасот на нашата мисија го гледавме и го гледаме во хармонизацијата на божјиот и на световниот пат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Висеше над нив, а во очите му се пикаше сето она крваво распарчување, од кое никако не можеше да избега, кое што мораше да го гледа и од него да се ежи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Шо а боде, песјачката, да не го гледа кога е едно!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се правите како да не го гледате злото. А можеби и навистина да не го гледате.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ми се пристори како да го гледам на перонот... Насмеан.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Неговото посадување придонесе станарите што се вселија во зградите да се запознаат меѓу себе, бидејќи сега сите излегуваа на прозорците и балконите да го гледаат дрвцето и можеа да видат кој им живее на соседните или спротивните балкони и згради.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Има ли тој совест штом така мирно го гледа сево ова?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ликот што го гледаше ги носеше сите дополнителни ознаки на тоа време што изминало – малку подгрбавените рамена, подбрадокот, килограмите наталожени со текот на годините, формалноста на костумот што тој дотогаш никогаш го немаше облечено...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мечката ќе се подисправа, ќе крева камења и ќе се подисправа, велеше, ќе сака да го удри, да го погоди со каменот, ама крмакот е само пред неа, зад неа, покрај неа, в жили, ќе фрли подалеку од него, и така, ќе се умори, или ќе се уплаши и пак ќе се качи на буката, велеше, и ловецот скришум тоа ќе го гледа и пак не ќе се јавува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Траеше неколку ноќи и сите го гледаа до некое време по полноќ, а понекои и до зорите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го гледам во нив прашањето што сака да ми го постави.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Високиот му се обрати на сопатникот без да го гледа: - Одлично, нели?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Има многу наши од преку граница, од вашата ревизионистичка Југославија, наши бре, од иста етничка припадност и вера, пардон националност, кога ќе дојдат овде во татковината – мед и млеко откриваат, рајот го гледаат, некои и до Водачот стигнуваат, а кога се враќаат, друга песна пејат. Мизантропи.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Чпртото носе кое благоста на детското лице ја правеше уште подетска, го затапуваше впечатокот од силните веѓи и густите трепки, кои од горниот дел на лицето веќе војуваа со оној што го гледаа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Колегите го гледаа со прекор. Навистина не можеше да разбере зошто.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ани себеси на сцената се покажува како објект следејќи ја типично маскулизираната драматургија на едно порно шоу, но едновремено таа се покажува себе и како субјект коментирајќи ги карактерот или сликата што ги претставува.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во неа да си го гледаш валканото лице, во неа да си ја гледаш муцката валкана, сурлата да си ја гледаш во неа, разбра или не разбра, а?!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Прислужникот стоеше и се смешкаше на прагот како да не му се сакаше да си појде. Арсо за првпат го гледа ваков.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Го гледаше во ливадата, во полето, на орото и на свадбата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го гледаш само џелатот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во долниот дел од фотографијата, во две колони, со нејзин ракопис, беа испишани стихови кои зборуваа за човек кој од својата педесетгодишнина го гледа во себе детето како се искачува по ридот, торбето назад, усните издадени напред, брза кон високата прозрачност од каде што се гледа светот, големите кули и градови, се искачува упорно и постојано, за да го дофати и да го осознае она што сѐ уште му е скриено, далечно и тајно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко му долго време не излегуваше од дуќанот, долго време го гледаше на ѕидот не можејќи да се раздели од него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мнозина луѓе беа застанале да го гледаат попо како се валкал во калта.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во оваа смисла, виртуелната реалност може да заштити од човековото преголемо давање на значење на многубројните податоци кои се јавуваат во дел од секундата.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Змејко можеше да види сѐ. Можеше да го гледа сето и како се развива, и како трае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во оваа ситуација, силно се распространува ситно-сопственичка (во марксистичката терминологија се користи изразот петит-буржоаска) свест помеѓу осиромашените слоеви кои спасот го гледаат во снаоѓањето на пазарот и во склад со горенаведената владеачка идеологија.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Таа слобода ѝ ја подари Стево Трајчов со своите постапки на човек кој знаеше во тие мигови да ја фрли од лицето службената маска, да ја раскопча кошулата, да отвори вино и седнат на фотелјата нога преку нога, со високо крената глава, од извесна дистанца, да го гледа нејзиното слекување.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Одмавнува со рака, как да не верува во тоа што го гледа.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Би го гледал в очи, би бил благ со него, ама би мислел како да му ја извади ѓаурската смрдлива маст.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој плачеше и го гледаше пламенот. Прилегаше на предив маѓесник.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Човекот со непоматен “природен” инстинкт и без расколи во свеста го прикажува човека како лик, како “човек”, “најбожествена” метафора како во паганската така и во христијанската религија.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

— Јас си го гледа моето Толе со мустачињата, та за туѓа брада ич не ме боле. — Се правеше Доста рамнодушна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И домашните мажи, за да не го гледаат тоа, то ест за да не ги гледаат жените така засукани, намерно излегуваа на полето, или го поминуваа денот, во меѓусебни разговори, на сретселото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И го гледам како таму во понизна положба лежи, се врти кон мене барајќи сожалување, а мене и ми е жал за него, ама и се плашам од овие луѓето што на цел глас викаат во мојата чест и слава.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И кога нема да го гледа така, ќе го осуди на смрт.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Онисифор Проказник не поднесуваше подбивање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа кротко и насолзено го гледа.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ќе почекав малку, едно петнаесетина минути, и божем нешто ми треба, ќе влезев ненадејно кај него и го гледам, седи крај работната маса и чита нешто. Ама, мене тоа не ми е доволно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Велеше, како и онаа вечер кога го загубивме, дека светот му изгледа страшно стар, и дека бојата на предметите и мирисите, како што минуваат годините – слабеат; дека има потреба да се врати назад, барем во детството; го гледав и забележував дека и двајцата тонеме постепено во некакво неодредено опуштање, дека разговараме за суштински нешта, иако изгледаше дека говориме безначајни работи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледајќи во правец на планината, го гледа сонцето кое заоѓа и ја слуша својата симфонија: тоа се само звуци кои се случуваат во воздухот околу него.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Оние пред него и оние зад него стоеле неподвижни. Го гледале како виновник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го гледам, а си мислам: дејди Апостол Макаровски, дејди лаопланос, некогаш само убави зборови одеа по тебе.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тогаш брцнува со раката во внатрешниот џеб, и види, оттаму си го вади лицето, тенко како флиспапир, го положува онаму каде што треба да стои, го притиска со прстите и кога ги тргнува дланките, гледа како од огледалото го гледа лицето на Фирерот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Си го гледа Богдан лицето: навистина ли му е како отиснато од глина!?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Зафати сега Дукле со сила да ја храни, да ѝ приготвува најубаво јадење, да ја моли да јаде, но таа ја вртеше главата настрана не можејќи да го гледа јадењето, а ако Дукле ѝ ставеше во устата, таа ги стегаше усните и забите.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Како сега да го гледам кај си шурка низ лозјево, кус, одвај капата му се гледа оддалеку.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Мајка ми, беше посебна приказна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не дека не знае сам да го пее писмото, ама поубаво му е кога друг го чита а тој да може да си замислува, да го гледа тоа што се кажува во писмото.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Земи, направи ама и кажувај. (Сите нетрпеливо чекаат и час го гледаат во устата, час во рацете).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Навечер дома седнуваше уште понастрана од него и уште построго го гледаше прашувајќи се дали на деда работата му е чиста или навистина, како што велат селаните, не му е.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сето тоа убаво го гледа Лазор Перуноски кој од Тодорова Сабота наваму уште од раното се искачува најгоре на Зедница и испружен наколк на зарамнетото се загледува низ полето и по ридовите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Долго го гледа.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Прудолу по сената бувот се истркалува пред нозете на Васила и на Карамана, и двајцата го гледаат заплашени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

САНЕ: (Го вади џебниот часовник, го гледа и врти со главата загрижено) Ба му мајката, досега три минути.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Го запре Стојана пред својата порта и почна сега да го гледа со други очи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Компјутерот постојано ја осовременува интеракцијата помеѓу моето тело и синтетичкиот свет што јас го гледам, слушам, и допирам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Игуменот им го покажа и гробот на св. Наум и им рече: - Закопан е пред илјада години, а срцето сѐ уште му чука... - се наведна, го залепи ушето на плочата од гробот, постоја така вслушнувајќи се; полковниците заинтересирано го гледаа игуменот, кој, станувајќи, оддавеше со лицето блаженост и задоволство што го чул живиот отчук на срцето на светецот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Разочарани се затоа што не можат да одат да го гледаат бесењето, ете во што е проблемот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му е срам да ме гледа, да го гледам. 43

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Она што го гледаме е секогаш „речиси“ доживување, но никогаш не можеме навистина да го почувствуваме, да го опипаме.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На многу слики на кои беше сликан, ги кинеше, ги ништеше, не сакајќи да си го гледа ликот на фотографијата; веруваше дека тоа коби смрт.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Го врти Каин зрното меѓу прстите, го гледа и вели: ете, ова зрнце земјата не можела да го оплоди.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ја си го гледам даскалакот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Само кога ќе се случеше да ја стави дланката на ќелавото теме, изгледаше како да се сеќава на уништеното лице што го гледаше од огледалото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Александар се направи дека не го гледа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Седеше со показалец на устата како да сакаше да ми каже со таен знак да застанам или да продолжам меѓу дрвјата сосема нечујно, лазејќи, зашто тој сега го наслушнува движењето на подземните води што се качуваат од коренот кон ветките на дабовите или зашто го гледа пукањето на кората на стеблата и трепетот на петелките на кои и без ветар се нишаат непаднатите лисја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

12. Блажени се оние со чисто срце, бидејќи го гледаат Бога.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Може и во неа да го гледаше умот свој кој, секој ден, во непознати места му се преместува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Браќа мои, оној меѓу вас што ми го постави најтешкото прашање, добро ја сфати збунетоста моја.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Рече дека е мошне задоволен што има ваков мирен сосед - потоа испитувачки го гледаше со своите итро мижливи очи, очекувајќи што ќе му рече Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Младите режисери секогаш се појавуваат со идеја: „Пуштете ја камерата да биде некој, пуштете ја да се движи како личност, поставете човек пред огледалото за да го видите”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Или не, таа гледа нешто.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Рацете на Круме Волнаровски му беа залепени со дланките и спуштени меѓу колениците (имав впечаток дека рацете му беа во силен стисок меѓу колениците, за што тој, најверојатно, не беше свесен), а главата му висеше напред така што од мојата страна можев да му го гледам само левиот образ и дел од темето во сиви нијанси како лишај на кутнато дрво.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Томето го гледаше немо, изненадено, бледо: „Татко, јас не знам како сум можела умо да му го свртам, кога јас со него еден збор немам разменето, освен оној пат кога се запознавме кај стрико Ѓорги.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Воајеристичкото уживање произлегува од позицијата на гледач којшто знае дека она што го гледа не знае дека е гледано.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ги затвори очите и ја почувствува нежната кожа и свежата полнота на неговите усни врз своите и едно смирување кое ѝ ги запре солзите, но предизвика и наплив на страст што ја тера да му ја префрли раката преку вратот и да ги стисне усните посилно до неговите, како толку силно да чувствува дека се создадени еден за друг што ѝ се чини дека, онака меѓусебно предадени, со усните што не сакаат да се одвојат, во свежата ноќ дишат заедно давајќи си еден на друг здив и нежност без која веќе не ќе можат да издржат, ни таа, ни тој. И навистина, што јас сум врзала човек не одвоил.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Имитирањето го слика она што го гледа, а фантазијата и она што не го гледа".

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А Рајата, речиси, тука го гледаше својот продолжеток.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Знам дека се потребни штици, и самиот го гледам тоа, луѓето набргу ќе немаат што да работат, единствениот излез е овој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мечки да те изедат, сакам да му речам, ама пак го гледам нагалено.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Го гледате шишот мој? Муш, муш, муш! Ќе измушкам најмалку десет аскери со него во Витолишча, — се шегуваше Илко Корунов од Бешишта, одејќи по Бешишкото Поле со сакмата нарамо и еден крклиг врзан на стап со подвеската од десната нога.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Замина Гури Порадеци, покрај реката. Го гледавме јасно додека стаса до осамениот Дрвен мост.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Оној што потпишува не го гледа тоа прераснување на „јас“ во „ние“, оти тој пред себе го има само својот формулар, па помислата дека истиот текст егзистира истовремено и со друг потпис му е сосема надвор од „видното поле“; во таа „стеснета“ перцепција и редукција на она општо „јас“ на сопственото „јас“, со име и презиме, се состои трикот на владеењето на власта со индивидуата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Најпосле, џембос нека ватат и девери, етрви, јас да си го гледам мојто црнило и дечињата, та потамо господ шо реткол,“ размислуваше Митра и почна да го мами крмнакот: — Бррр . . ., гуци, гуци, гуцииии!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Да, чевлите ми беа комотни, тоа го гледав и самиот, но тоа ми беше нешто сосем приемливо, не ми пречеше, па ми е непријатно дека на другите луѓе им паѓа в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

За ваквото гледање на двата случаи веројатно придонесуваше и чудната композиција на возот што татнеше низ мојата глава, а во таа композиција вагонот што го претставуваше случајот на Загорка Пеперутката го гледав сместен до оној во кој се наоѓаше исчезнувањето на братучедот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На неа стоеше: „Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место толку невидливо што...“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме иритира суштината на нешто непостоечко, нешто невозможно, што не го гледаат другите.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А веќе дека душата ја фрлив во ќенефот, тоа сега го гледам, но не гледам некој спас.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- А што фајде од тоа кога воопшто не го гледаме.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тој таму, тој што го зеде, ти бил фурнаџија и го зел тој Дракчета таму ем да го гледа ем да го учел за фурнаџија...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Беа и задоволни, онака како што се може да се биде задоволен по некоја ужасна смрт, на која ѝ претходела уште поужасна болест, од тоа што веќе нема да го гледаат Големиот Ристана како го влече својот плач по нивните темели со раскрвавените палци на нозете.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Мајка не сака да плаче, синко. Тоа така само си доаѓа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го покриваат и го изнесуваат. Му го гледаш легалото празно. 186

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Овој театарски настан што Дишан го гледал во пролетта 1912 год. претставува доживелица од пресудно значење - како што подоцна објаснува самиот уметник - во формирањето на најраните размисли за „Големото стакло“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го гледаш тоа и не можеш ништо да направиш.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Јас работев во канцеларијата крајно несмасно и до денес не можам да сфатам, зашто мене таму ме трпеа шест години, мрзлив, јас ја гледав работата со одвратност и по секој повод спорев не само со благајниците, но и со директорот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Лидија го гледаше зарадувано.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Што морала таа? Морала да ги чува толкуте деца, да се грижи за сите мали и поголеми нешта, да го поправа расипаното, да го оздрави болното, а тој, Никола, се бавел божем со големи работи, го гледал светот “од точката од која и бог нѐ гледа нас“, што би рекол Симон, и од таа точка, се разбира, мислел дека му е дозволено да издржува и друга жена, љубовница Ерменка, па уште и паштерката да ја соблазнува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тешко, скоро невозможно е да се одреди просторот во кој сево ова го гледам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Внучиња, оваа каменеста родница не родила и сева корија и сиов камен што го гледате била - вие.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Го гледа ред години и само тој би можел да ме замени во моата тешка и одговарна работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така таа низ маглата може да си го гледа сонцето, низ зимата да го доживува летото, низ ситници да согледува големи нешта, преку злото да го согледува доброто.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Си го гледа Богдан телото како да гледа некое друго тело, не своето, кое секој ден му станува кревко, слабичко.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сега го гледаше овој друг лекар, а краевите на усните му се виткаа како врвови на вжештени игли.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Децата секогаш додеваа да бидат одведени да го гледаат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе се залажеш себеси да мислиш дека гледаш нешто, ти заклучуваш дека и сите други го гледаат истото тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секогаш му намигнуваше кога ќе му се приближеше да го гледа волшебното точење на тој стравотен инструмент за разубавување.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јас пак, господ да ми прости, и го мразам и ми е жал за него. Ми е жал така да го гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му правеше задоволство на новиот поп да го гледа сина си пред него и да му бара чаре за здравјето, бидејќи други машки деца немаше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

ВЛЕГУВА ДИМИТРИЈА. СТАР Е. САКАТ Е. ОДИ НА ШТЕКИ. ТЕШКО СЕДНУВА НА ДРУГА МАСА.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога се повратив, што се вели, кога ми се врати плавта, пред мене го гледам целиот иследнички штаб.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се разбира, она што го гледавме на француската телевизија кај сите нас предизвика асоцијации за родниот крај.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Ми се чини дека со мускулите околу устата не е нешто в ред... Никако да ги развлече... Мил го гледаше татка си збунето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Благодарете му на бога дека вашето малечко не го гледа сето ова.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Портретот и детските ликови пријателски го гледаа и со некоја молчелива благодарност како да му велеа: „Долго го чекавме твоето доаѓање, зашто само ти ја имаше небесната знаја и умниот клуч за а го отклучиш катинарот на времето и ропството на нашите души.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Допаткувам покрај еден мртовец, го гледам: угаснат е жарот и во него. Само пепелта останала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоле, го гледам, се фаќа за пушката, Сака да го удри.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Андреја го гледа.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Тој го гледаше само искосо старшијата. - Само да тепате... Ха... в участок... Отепајте ме... Можете...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас не само што ги слушав, туку го гледав и морето, му го слушав дишењето, ги слушав криците на галебите и крцкањето на штиците од галиите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А погледот му се искрадува кон заробениците да види дали го гледаат кој е и што е тој.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Со секое доаѓање в село, Богдан забележуваше промени на неа: забележуваше како телото сè повеќе ѝ најадрува, сè повеќе облините ѝ се испакнуваат, сè повеќе ѓаволесто и заводливо го гледа и сè повеќе го следи каде оди и не го пушта да шета сам.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ако го гледаш таков, недоветен и турни бука.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Уште подобро, сокриј се над Најт Таун, бидејќи Дупката е инвертирана, а нејзиното дно го допира небото, небото кое Најт Таун никогаш не го гледа, потејќи се под својот кров од акрилични раствори, горе каде Лоу Текс трчкаат во темницата како стаорци со црно-берзијанските цигари што им се клатат на нивните сенишни усни.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

И физички, вистина е, иако се трудеше да не го гледа со такви очи, оти никогаш не би си дозволила да се впушти во врска со некој што работи со неа и за неа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Го гледаш, само спие како рудо јагне, ни да писне ни да вресне, јагненце, жими Ристос!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Кај отиде човекот, си велам, кај отиде човекот што порано ме гледаше како гајгурот јајцето што го гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Каде е, ако го има? Невозможно е да не го гледа уште!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ги стиснав клепките не сакајќи да го гледам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Не го гледам стопанов на куќава, ора?“ „Ора, сее - кој ќе знае“ се протегна Орлен Шумков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не пијам нес кафе, ама уживам во убава чаша со нешто во неа, и не лежам веќе по камења, не се сончам на директно сонце, ама знам да уживам на креветче со добра книга, додека мојот мал Тото од едно кило ме чува како крволочен пес, кој секој што тука ќе помине го гледа како крадец на најроденото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Да не го гледам веќе ова што го гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа никогаш не почувствувала такво слатко треперење од петиците нагоре.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но наместо да го гледаат јазикот на дело, наместо да ги гледаат разговорите, терапевтите традиционално ги гледаат системите, структурите, врзаностите, okno.mk | Margina #4-5 [1994] 37 заплетеноста, психите, расцепот, нечистите игри, и други жални имагинации.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Пред себе го гледав момчето со боси нозе, косата му штрчеше како на еже -нити дете нити момче. Имаше само дванаесет години.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Имаа слушано дека такви чуда по големите градови имало, но дека и по села може да оди и, еве, во Брезница да дојде, немаа ни чуено ниту, пак, им се веруваше дека тоа чудо, еве, со свои очи и во своето село, пред куќата на Спира Клечев го гледаат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ебати беља, си велам јас, сѐ наеднаш сака човеков, А го гледам калпазан, ми бара, ама не притиска, туку како колку да помине редот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го гледаше како стои на растојание зад домаќинот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Математиката е најупорна и најтврдоглава наука, дарагој Семјон, и затоа треба да се почитува!“, вели Иван Степанович и го гледам како си ја полни чашката.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како да го гледа во очи и на нејзе својствен начин му се потсмева.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го гледам, бате Николче, како божем си срка од пред него и мене ми вели: - Јас си сркам. Ти не сакаш?

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Можеби и ги стискале клепките иако можеле да догледаат дека низ порабен облак се покажало крајче зимурлава месечина. Бездруго со изѕемната муцка на бескуќен никаквец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Малинка и Златко стојат крај него и го гледаат.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Така почнав да се делам со Бога: Долу го нема, а горе не го гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја гледал, ја меркал откришум кога врвела низ селото, одел зад неа, одел отстрана, го гледал секој дел на нејзиното тело, ја вагал со очите како купувач кога купува добиче и се двоумел.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Така, Rychlack го гледа предицирањето како поместување „top-doњn” од општото кон посебното, позајмување на значење од поголемиот ранг на прикладност на помалиот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Даниел гледаше дирекно во него, но знаеше дека не го гледа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Децата го гледаат спокојно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го гледам целиот тој предел како да ми е на дланка, но истовремено тој е колку една ледина на која јас како да сум дојден на викенд.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Загледан во бледата светлина што навлегуваше однадвор му се пристори дека го гледа милиот лик...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Семиотички гледано таа ја шири дистанцата помеѓу означениот и означителот обрнувајќи внимание токму на расчекорот меѓу нив, разбивајќи ја илузијата дека гледачите она што го гледаат го сметаат за природно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не го гледаш? Кога оди по калдарма, како мачка од камен на камен стапнува.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Го слушав така како ја слуша косилката додека ја косеше тревата, управувајќи рачно наместо далечински, и го гледав како ја мириса искосената трева штом таа од косилката ќе бликне во зелен порој на него.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

МАРА: (го гледа за малку време и оди го фаќа за рака).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

DE GUSTIVUS NON DISKUTABANT - Значи, тоа се тие нејзини уметнички филмови, - си мислев разочарано, кришум погледнувајќи на часовникот додека траеше проекцијата на филмот што го гледавме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Чуката Маргара е највисока од сите врвови од Селечката планина и како стража го гледа како на тепција цело Мариово и Битолско — Прилепското поле; се поздравува секое утро со Ниџе, Кравица, дури и со Кожув и Беласица од исток, за да се заврти и ги поздрави другите другари Пелистер, Крушовските планини, та по некојпат му намигнува дури на двата Турчина и Поповата Шапка, а преку нив му се насмевнува и на далечниот Љуботен.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стрчаа сите кон него и почнаа радосно да го гушкаат, среќни што го гледаат жив.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Од левиот крај на огледалото потсмешливо го гледа некој.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Му одговорив гледајќи го ококоравено: - Пак ќе го гледаат сонцето, Трифун Трифуноски!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И работник: туку го гледаш само чука, глава не дига око да фрли на девојчиња, како по некои што прават.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но веќе во следниот миг го гледа деда си како стои некаде, не гледа на што стои, и само со очите мрда, а очите му растат, растат, стануваат големи и дедо му веќе го нема, само две очи треперат, па се претвораат во птици, а птиците летнуваат и летаат, летаат кон некаква црвена точка, а точката расте, расте и сè станува црвено... ...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нашата „современост“ почнува на нов начин да го гледа „минатото“. (...) Секој кој повеќе му се радува на континуитетот на човечката историја отколку на нејзиното драматично распаѓање, чувствува задоволство кога гледа како среде тнр. техничко столетие се кристализира нешто како модернистички традиционализам! (...)

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ѝ беше пријатно да го гледа, да го слуша како и раскажува „закон божи", историја, природознание и друго; како одговара пред учителот без запирка и како лапа кај нив варена тиква, компири или кора.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Без трепкање го гледала. Млак ветар си поигрувал со едно нејзино темнозлатно перче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А потоа се разгледал наоколу и кога се уверил дека никој не го гледа, си рекол сам со себе си: — Трај, Трајче, не се фали многу, оти и на млади години ваков торлак си беше“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Боги, струполен и поспан, го мамеше Борјан, кој копнежливо го гледаше низ прозорецот и цифкаше: Пути ме, сакам галам...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Охридското Езеро е како око, кое од гробот го гледа криминалецот Каин.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не го гледам, ама знам дека е рака или нога од некој војник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледав како со одлучни чекори се оддалечува по патеката со мирисливи липи.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

А тие сега го гледаат зад грб и паѓаат од смеа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Му се смилило на Силјана да појде и тој на нива за да го гледа татка си како ќе ора.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ѝ го гледав грбот; гледав како дише, гледав како ѝ се поткреваат градите, одзади гледав како ѝ се шират ребрата на градниот кош („како на кораб дотогаш неосвоен од туѓ морнар“, напишав во една песна); гледав дека е сосема свесна дека ја гледам и дека прави милијарда мали и непотребни движења кои ме излудуваа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ете, оној таму, го гледаш? Оној, бре, што е навален, еве оној сега зева... да, тој, кутриот, само дреме. Дреме и хрчи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога по некое време ја сретна на улица таа, иако го виде, се направи дека не го гледа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„А сепак,“ му реков на брат ми, „погледни ја оваа слика – не е ли овде трагиката најсилна, во овој миг кога мајката го гледа умирањето на својот син?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

НЕДА: (Го гледа. И покрај сета уплашеност, видливо е дека таа му сочувствува на Фезлиев.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

До вчера од дома жално и копнежливо го гледавме овој козји ешелон како поминува предводен од Чанга и неговите прчови, а сега бевме негов дел.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ете тоа го кажа моето дете и тоа е она што сакам да ти го кажам и тебе и на владиката.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Ете, од татка ми се научив, честити царе.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Одлична прилика да и се посветите исцело на науката.“ „Јас тоа и го чинам“, самоуверено го гледаше Иван. „А за Јана немам што да речам. Таа сама рече сѐ.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Си го гледа тој прерано остарен двојник во огледалото со кој ќе си подрече нешто за да ја разбие тишината, да не заборави да зборува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јас, уште ошумоглавена, го гледам одоздола.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И, најпосле, кој беше коњот, кого Тахир бег навистина убаво го гледаше но на кого му кладе турско име, Мурад?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Суфлерка. Таа го изгледува како првпат да го гледа, одмерувајќи дали вреди воопшто со него да влезе во разговор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тгнаа луѓето да си го гледаат добитокот и полето и за да изгледа уште помирно одошто беше, заради валијата, селаните решиа Петре Даскалот што почесто да го удира манасирското клепало и да нè собира нас учениците на учење. 16.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Сепак, го фасцинираше креативниот процес кај децата и начинот на кој тие го гледаат светот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа го гледаме уште од подемот на фашизмот и тоталитаризмот...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Како што отец Иларион бдее над душите од своите болни што ги лечи, така и отец Серафим бдее над бочвите во визбата; а во време кога превира виното, тука и спие: да го гледа, да го пази да не истече: со деноноќија седи крај бочвите, им го наштутува нивното шумење, шепотење, вриење на зрната чија што душа преминува од блага - во горчлива.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не ги гледа луѓето и не сака да знае дали тие го гледаат него.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

По три дена, кога излезе бројот на весникот во кој беше објавен нејзиниот текст за филмот што го гледавме, најпрво ја отворив триесет и втората страница каде што ги печатат текстовите за театарски претстави, телевизиски и радио емисии и за филм, што некои ги нарекуваат критики, а други - рецензии.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Таа е толку фасцинирана од ова негово знаење што само го гледа низ дебелите стакла, со нејзината полуотворена, месеста уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Небаре самиот крал Волкашин порачал да си го гледа синот и на живопис?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сакам да го гледам светот од точката од која и Бог не гледа нас - тебе, мене, нашата верба, да зачекорам по чудото што станува вечно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Се разбира, се разбира, - одговараше насмевот меѓу румените јаболчиња – Го гледам светот, а и тој нека ме види, да знае дека јас сум единствената на која и припаѓаш.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Бернард Лоун, пак, вели: „Затоа, само оние кои го гледаат невидливото - можат да го направат и невозможното“.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Еден се смее, други плачат. Кога ќе нè покрие земја, и ние ќе се смееме.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Арно се сеќавам: меѓите со она село што го гледате зад блатово ни беа некаде тука; ако некому му се скршеше ралото стигаше неколку чекори да направи и да земе рало на заим од комшијата ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Очите на Сандра бликаа од радост што го гледа дојден, а лицето ѝ беше озарено како да одразува целосно сознание за радостите на животот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сто пати сум ти рекол, внимавај како се однесуваш, не го гледаш колку е силен!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Изутрината кога стана Пипиле, ќе излудеше: го гледа кучето каде што збивта со пена во устата, испуштајќи ја душата со болка потешка од човечка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Малку поблед отколку што мислев во дворот, и не блед колку варовничав или изветвен од подмолен јад на човек со товар несреќи на срцето, домаќинот ги потпираше тешките дланки на софрата со секакви трошки од вечерата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како кога во игротеката ќе застанеше крај импровизираната кујна: таман ќе почнеше божемски да ги мие садовите, девојчињата кои притоа мораше да ги избутка за да дојде до лавабото застануваа до него наредени како пивски шишиња и со чудење го гледаа.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Но грозницата почнуваше и ранетиот го гледаше со смрзнати очи не разбирајќи ништо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога летате ниско во F16 Falcon со суперсонична брзина над планински терен, колку помалку го гледате реалниот свет толку повеќе можете да го контролирате вашиот авион.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Лажно его -Лажното его е изѕидано од сликите што го гледал, звуците што ги слушал од своето раѓање, до мигот на неговото разоткривање – продолжи старецот. – Растејќи, човек создава свое сопствено мислење за светото околу себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Затоа сега тие ем со свои очи гледаа ем се двоумеа дали тоа што го гледаат со свои очи не е некое привидение...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Остави ги да си пасат оти ќе ти го нас’скам кучето, го гледа овчарот и се чуди оти детето нема ни коса ни веѓи Ами кој така те олупил?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Наблизу писнува локомотива. Шуми пареата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Она што го гледаш во огледалата е лажна слика за тебе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Но ова се претпоставки" вели Поетот“ а ние, барем засега, можеме со сигурност да сметаме само на еден факт, оној, дека стореното зло во сонот не остава трага, па дури ни во случаите како во оној кај Данте: Верувајте видов и уште го гледам трупот кој својата глава место фенер ја носи лулајќи ја на мртвите коси! ...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој е врзан за инвалидска количка и си нема друга забава!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А по некое време го гледаа и со некои деца од градот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го гледаше како оди гордо исправен и како живо контрастира со изгледот, синиот костум, облеката во нашето старо маало, меѓу луѓето со работнички и селски облеки, жени со разнобојни и посрмени народни носии, кои ги носеле во планинските села.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаше чувство како сево ова да го гледа низ прозорец на некој воз што за миг запрел, а потоа сево ова ќе го снема, ќе исчезне, ќе се изгуби од пред очи.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Како?“, успеав само да пропелтечам. „Па и ливчето на отец Мида“, продолжуваше Филозофот, „не е цело сочувано, и завршува токму кога за ѓаволот треба да глаголи, вака: ,Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место невидливо, толку невидливо што...’ Како да сака да каже дека местото е толку невидливо што видливо е сосем, а во таа одаја повидливо место од она на ѓаволот – нема.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мама неосетно ме подгризуваше, како што куче гризе кукла, кога никој не го гледа.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

А израсна овде. Го познаваше овој предел уште кога на тоа место имаше ниви со пченка и компири и го гледаше овој предел како се развива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го гледаш ли тоа чудо што зјапа во тебе? Тоа е последниот човек.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да не го гледа ни него, ни кучето што не му дава мир и спокој откако децата пак почнаа да носат кучиња за да се борат со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Неда веќе не можеше да го гледа Крстета, не можеше да го слуша, не можеше да ја поднесува неговата близина.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бреговите тоа го гледаа, се поткреваа и шептеа нешто со тополите врз нив, па тој не забележа пред него како се покажа и друго место, по него пак друго, сѐ некогашно и сѐ познато и драго, и преплашен скокна од потајниот допир кога го полази тенка водена жила што се провре меѓу прстите на нозете а потоа му ги покри стопалата и низ тенко жуборење водата почна да се качува по него нагоре, да се тимари, да го гали; забележа свиткани како лежат исушените стракчиња билки на дното и како го тркалаат грагорот пред себе еден величенствен облик.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Во меѓувреме ја добива Златната роза на Американската академија на уметност и книжевност. Burroughs е класик, џин на авангардната уметност кој смее да го гледа сопственото прогласување за светец.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Куќите шашливо го гледале и чкрипеле со забите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Малку пред полноќ дојде струја и така на екранот го гледаа одбројувањето на последните секунди од годината што заврши.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Се качивме на Малимади и го гледаме полето докај што се мешаат реките Бистрица и Белица.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Еден од војниците, не можејќи да го гледа тоа, почна да пука на кучињата и на дресерот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тоа не можеше повеќе да го гледа Кејтеновиот син, рече, јас морам да бегам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Момци... скријте го некаде да не го гледам пред очи ваков заспан. Бргу! Што чекате!...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но, од друга страна, кај Гринавеј дури ни најморбидните нешта (на пример, она ужасно врискање на силуваната девојка, кое некои критичари го гледаат како алузија на силуваните жени од Босна) не се голо транспарентни, туку секогаш се контаминирани со некаква илузионистичка игра, некаков артифициелен вел.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

АРСО: Е, зар мајка ми ми ги родила, та... Туку, јас го гледам адетот.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Го гледаа езерото како на дланка, воодушевувајќи се на неговата убавина: наутро сонцето го отвораше како голем бел цвет, врамен со зеленило; тоа треперејќи на благото ветренце - се доразвиваше; кружеа галебите над него спуштајќи се да го допрат со крилјата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

ТАСЕ: Го гледа. Арно. Пауза. Епа, добро.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Сепак од првото пролетно сонце до есенските дождови луѓето го гледале каменот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Татко од чардакот го гледаше својот пријател како заминува по кејот во правец кон Дрвениот мост.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Еве, за да те разубедам и одвлечам од твоите црни мисли, ќе ти кажам што е наредниот симбол што го гледам овде ... па тоа се ... не друго, туку - чевли! Елегантни, салонски, женски чевли. - Лелеееееее!

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

А дека црвецот на великогрцизмот сите нас се уште не јаде, ние сме виновни што не умееме да го гледаме светот со отворени очи и сакаме да бидеме секогаш затворени во венците на славата што ја влечеме од старите Грци...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тоа што не го гледате, а го слушате, тоа сум јас и ви зборувам далеку од вашите очи, скриен под врвот на планината во месноста наречена Мрак.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сега можеше уште само да го гледа како заминува надолу, изнаоѓајќи ја својата стара дира, она збеснето чудовиште.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сака така замижан да си го гледа сопственото царство.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се скрие од него, на место невидливо, толку невидливо што...“, и ја изговорив последната реченица на пречесен Мида, и без да знам, а узнав подоцна, кога стигна времето, ја решив тајната на записот!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Под името од Коча напиша уште Скопје, а после го подистави малце напишаното и го гледаше откосо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тага ми го стисна грлото. Го гледав малото неподвижно кученце и не можев да верувам дека утре не ќе можам да го поделам со него кришум земеното парче леб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Така, брате! На добро тргна. Мина што помина недела или неполна недела, а шефот го гледа напорки.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но имаше кучиња кои не соработуваа со ветеринарот, кои го гледаа душмански или кои се преправаа и симулираа дека имаат некоја мака и невола и тогаш ветеринарот им ја забодуваше инјекцијата и тие по цел ден мирно спиеја.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Низ светлата мрежа на утрината, спуштена над лозовите лисја таа го гледа Арсо свеж, облеан со розовина, израстен меѓу ластарите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Го гледаа секој ден по сончево време или по дожд како шета крај брегот, се пика во трските, шеварот, рошка со рацете низ гнилежот и врбовиот густеж и ја полни торбата со секакви дрвца што ги наоѓаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Неколкупати тој ги поткрена веѓите, два-трипати се поднасмевна кога мислеше дека таа не го гледа, но не ѝ рече ништо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Огромното лице ( затоа што постојано го гледаше на постери, секогаш мислеше на него како на еден метар широко ) со неговите тешки црни мустаци и со очите што го следеа наваму натаму, изгледаше како да рее во неговиот ум само од себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон скокна на нозе. Шокот што го гледа ја потисна сета негова претпазливост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го гледаше со два кренати прста и со гркланот во нив.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И тој речиси го гледа старчето како стои едно кусо време, речиси е тука и она негово гласче, ене ја и неговата пониска раменица во завртувањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури зборуваше, тој се го гледаше Коча, малку подзамижан, и ја потресуваше главата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Водата во која зацапува до коленици, му доаѓа до половина, но тој се пробива кон белато кајче со најблиските... Цви Корец се буди во својата постела од неспокојниот сон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Царствата пропаѓаат полека, отмено.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

14. Никој не е сол на земјата; секој е сол во еден момент од својот живот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му се чини дека сите го гледаат него.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Не, мајко, двете ќе го гледаме женското, Па нели на Ѕвезда наша ќе ѝ е прво моминско?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ако се протне низ дупката на ѓеврекот, ќе се прекрсти во Мадам Не и вечер сама најсама ќе го гледа августовскиот дожд од ѕвезди.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тој во тоа го гледаше поразот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

-Го гледаш она виножито? Неговата светлина ги содржи сите природни бои.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Винстон го гледаше право в очи. Чувството на соголеност, со рацете кренати над главата и со целото тело изложено, беше речиси неподносливо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го гледа дека е убаво облечен, како некој службеник или можеби дури и некој директор, во костум и во раката држи едно картонско куферче што на Едо му изгледа познато.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

МЕТОДИ: (Го гледа. Потоа, му се приближува и седнува врз најблискиот, соборен, стол.) Зошто се обесил? Што пишува?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ненавикнат таа да го гледа, нејзиниот поглед го уплаши, така што моментално ја заврте главата налево, небаре коњска мува го касна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ти обневидува видот, па не го гледаш тие тоа сите што го гледаат туку ти се привидува никој што не гледа; ти секнува жедта, па не го чувствуваш јазикот како ти талка по сувата уста како давеник што не сака да слушне за вода; ти гасне гладот, како излишна потреба да се наполни утробата во привидна компензација за секој неуспех во животот; ти се нивелира вкусот, така што ти е сеедно дали пиеш изворска вода или жива сода; ти испарува мирисот, освен на хризантемите ако воопшто испуштаат нешто додека рамнодушни ги ставаат во китки на свежите гробови.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ја крева нејзината дланка до усните и ја бакнува, а таа го гледа, стаписана, со црните очи од кои не престануваа да извираат солзи, додека брадата ѝ трепери од возбуда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Винко ќе го погледнеше и ќе ги свртеше очите не можејќи да го гледа од жал.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Го гледам јас, ме гледа и тој мене. Се гледаме, си го подаваме срцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Третото читање или подобро третото погрешно читање е засновано на граматиката на насловот: зборот „тераписки“ е придавка која ја модифицира именката „разговор“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Боже, го гледам: да му врзам една, не оди; гледа тој а не гледа, очите му се шашливи и сал молчи.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Им се чинеше дека колку тие него не го гледаат толку тој може да забележи и дали нешто на лицата им трепнало.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Мајка го гледаше Татко в очи, беспомошно. На очите ѝ навираа солзи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Влезе во станот и не ја виде жена си ниту ѝ го чу гласот, но таа беше таму, па тргна кон столицата сакајќи да остане незабележан, но таа го гледаше додека ја допираше столицата и додека немо седнуваше. Седеше долго така. 85

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Најпосле од сите обиди му преостана уште само да го гледа и тој долго го гледаше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со вртење на ракавицата во одредена положба можеа да се смалат на величина на децата, да трчаат наоколу и да го набљудуваат центарот како што го гледаат децата.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ќе се фатам кај што го гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не ја беше видел, а сѐ уште јасно го гледаше нејзиниот лик и по тоа знаеше дека ќе му стане судбина, дека што и да направи, каде и да бега, со неа ќе мора да се сретне и да го стори тоа што му е пишано.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас нема го гледам Гумното и не го познавам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така беше и сега: полека, а тоа само јас го гледав, се претвораше во несреќно орудие на злобата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И сакаше да го скршиш и да го увериш дека сум го предала.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

дали тогаш се сети дека жената и детето му останаа во Албанија, не знам што се скрши толку за да стои само заделен, ко забошотен човек, го гледаме ние Радевски, а Апостол Макаровски ни покажува две кабини со врати на заклучување, одете вие во кабините, ни вели и едната ни ја дава мене и на Горачинов, а другата на Оливера Поточка и Манол Форевски, вие сте сепак брачни другари, вели,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ТОМЧЕ: (Нејќе ни да ги слуша Циганите. Го гледа без да трепне татко му.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Убаво го гледаш, многу блиску ти е, но не можеш да го допреш, ниту пак да го помирисаш. Стаклото ве одделува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ние го гледавме тоа и уживавме во глетката.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Го гледаа како се слеа со полето, како потона во таа ноќ, како се спушти и над него тој нејзин плашт од сината месечина; гледаа кон таму се додека беше возможно да се забележи барем некое најмало движење на она место, каде што се искри од нивните погледи во темното зеленило, а после сите молчејќи се враќаа во своите легла, изморена и претепани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дали некогаш, порано, сум го гледала на сон, или некој роднина престојувал таму?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Стоевме од спротивната страна на реката, го гледавме немоќни ниту да се насмееме ниту пак да му се лутиме.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Бидејќи она што го гледаме на сцената сигурно не е чист егзибиционизам или перверзија.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ја постави на терасата потпрена на оградата, за да можат заедно да го гледаат изгрејсонцето. (Убаво е кога двајца гледаат во иста насока, мислеше Н.)

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Обратно, класицистите можат да се спасат од баналноста и крутоста само така ако во лицето на маниристичкиот брат не го гледаат исклучиво знакот на Каин, туку и заедничкиот однос спрема апсолутното. okno.mk 249

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ја сонуваше Гита среќна што го гледа, ги чувствуваше на скочанетото тело прегратките на децата, го сонуваше мирисот на чистата постела, мирисот на целерот од супата што му ја принесуваше Гита, мирисот на нејзината кожа, нејзиниот допир, нејзините нежни галежи...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Убавината ја третира како темелно устројствено начело на светот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, поважни се човечките вредности. На поединецот му е овозможено активно да го оствари она што го гледа кај своите идоли на телевизија.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога го гледам Висара, ми се чини како да го гледам син ми. Зашто беа неразделни другари“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го гледам: не е да му се лутиш. А и не можеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледав како заспива и посакував да легнам покрај него, а останував да седам во аголот на собата, со книга во скутот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ти го гледав огледалото кое го носеше секаде, ама не и знамињата. – И не можеше да го видиш, како и никој во куќата, го чував во ковчегот со чеизот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во првите денови некои од кучињата го гледаа душмански, непријателски како да им е тој виновен што се затворени овде, терајќи инает и 'ржејќи на него секогаш кога ќе го видеа каде што им носи храна или им го чисти изметот со лопатата или ги носи под тушот или во кадата на бањање, при што Богдан трепереше од страв да не го каснат; имаше и такви што беа кротки како јагниња, кои му се умилкуваа и го лижеа по рацете или му легнуваа да ги погали со раката, да си поиграат со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Попот прочкрта со забите и ја заврте главата настрана да не го гледа не кадијата, ами новиот бег Јунуса, кого уште кога се предаде го позна дека е ланскиот калуѓер од света Богородица и толку го замрази, што не можеше да му го гледа суратот, па ништо не му одговори на кадијата. – Не зборуваш, а? – му се врекна кадијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Така вкочанети забележаа како во ковчегот се исправи Сане Сандин, жив и самиот зашеметен од тоа што го гледа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Дали сум го гледала чадот од мојот оган?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Отприлика како што денес за Велигден или за Божиќ можете да го гледате Исус од Назарет по милионити пат.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ѓорче се замисли и долго ги слуша грмежите од бомбите. Му се стори дури дека го гледа и чадот од нив во гората под Добро Поле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таквите изведби ми беа крајно невкусни и ме отуѓуваа. (Јас си одев во Кастро со стрејт-пријатели за да го гледам Ден за ноќ од Франсоа Трифо.)

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зошто не е мртво, си шепотам под носот, кој ќе го гледа овдека?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Седнавме под кралскиот бронзен јавач, запаливме една цигара и пушејќи сите од неа го гледавме слабо осветлениот плоштад по кој врвеа минувачи и трепетливи сенки и ту луѓето во сенките се заплеткуваа, ту тие во луѓето.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И така: „Совршено е/ Тоа што го гледам/ Јас несовршен/ Запишувам/ “.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Џеки веднаш ми пријде и седна на масата на која седев со тројцата,Стоунси - Брајан, Кејт и Мик.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сеќаваше како пријатно го галат меките тревки, како му ја нудат својата миризба шареноглавите цветчиња и како го гледат и му се радуваат многубројните бубалки.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кришум, со непозната љубопитност на селски безработници во касни есенски дни, го гледаа оддалеку и не му приоѓа, го сметаа, баре некои, за мрднат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не, не е како другите Богдановото девојче. Залудно Петре пребрзува. Таа не го гледа убавиот и не ја бара неговата рака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Секогаш кога светлината на логосот не била згасната маниристичкиот творец знаел дека човекот е аблем на бесконечниот и загадочен Бог... и го гледал тоа низ својот меланхолично-пресметан поглед. 234 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Го гледам - спие. Знам дека спие, оти му се поткрева мешето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од тоа што го гледа процесот на стареење на моето лице (и тело)?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ние сме свикнале да го гледаме просторот поаѓајќи од нас самите, од нашиот внатрешен свет, од нашата невистинита длабочина; ние сокриваме, ние маскираме, ние лажеме затоа што сакаме да ги притаиме нашите чувства, сокривајќи се во аголот на итрата непристапност; сето она што е прифатено да се нарекува психологија, сето она што „нема место да постои“ во социјалниот свет, околу што се кодира и се формира нашето „јас“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ги собираа на куп, а потоа ги товарија на два коња и ги потераа пред себе. .

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Толку му рече и побегна од него како да му се гади да го гледа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Е, им го гледаш ли сега крајот на твоите роднини? - Ја, - рече Коте фаќајќи се за брадата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Не ќе го гледа школото во кое ги поминал првите одделенија, а пред кое сега шлапкаат брановите и, не ќе ги гледа редот високи тополи покрај потокот што се урива од планината. А брата си и на животе не повте да го види.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И тоа. не еден, ами безброј.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако не верувате, немоќно додава човекот со бале преку рамо и дволитарско шише од цоца-цола лигхт во другата рака, прочепкајте низ животот ене на оној онде, Чарли Чаплин, видете колку му е тажна насмевката на постерот пред влезот на кафулето, во таа насмевка се стуткани сите наши мечти што никако да узреат уште од пред да го гледаме Големиот диктатор.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Жените го гледаат зачудено, но како мислат дека тоа е некаков трик со кој треба да бидат изненадени - се “соживуваат” со “играта” и почнуваат да се смеат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

О'Брајан стоеше покрај него и внимателно го гледаше одозгора.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го фаќа паника, брцнува во другиот џеб, вади нов флиспапир од него, панично го лепи врз претходниот лик и гледа: од огледалото го гледа насмеаната фаца на Левантинец.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го сакаше зашто ним им ја оставаше радоста, додека грижите и осаменоста ги носеше со себе во кројачкиот дуќан, ја разбираше секогаш, а ја прекоруваше само со поглед, го сакаше зашто сакаше за сѐ да разговара со неа, го сакаше зашто го гледаше колку му недостасува мајка ѝ, а при тоа го гледаше како ги задушува емоциите кои излегуваа само во вид на повремени, несвесни воздишки.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така, оваа слика е некаков тип „омаж“ на полицискиот портретист којшто прави фото-робот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дај боже да е жив, ама нели не е крај нас да го гледаме, не ми го топли мене срцето – ѝ одговараше старата и се приготвуваше за две свадби во зимата што наближуваше. Да си го ожени Јошето и да ја омажи неа – Анѓа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Васј, не симнувај ме од среќата“, молеше тој, а јас, збунета од неговите зборови или од неговата чудна неприсутност, ги расчеречував очите, гледав околу него, се напнував да го видам она што тој можеби навистина го гледа, а таму ништо освен ништото.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Рабинот Цви го гледа забрзаниот младич кој во автобусот ја отфрла наметката под која се појавува цврсто набиен елек од кој висат неколку жици.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа влезе со еден филџан и полно гезве „сааде“ кафе, а Адем го кладе да седи до него на миндерлакот и почна да го гледа право в очи: — Е, Кате? Слушна што зборував јас со чорбаџи Јован, а?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Го гледаш ли ова срце истетовирано на мојата рака?“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Речиси мижев, не можејќи да го гледам неговото неестетско голо тело.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Козарите жално го гледаа, небаре само тој славниот и храбар козоводец кој ги донесе козите во градот и му се спротивстави на комунистичкиот режим, само тој, и никој друг можеше да ми излезе пред очите и да го спаси лудото храбро козиче од волкот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоби Мусман напишал дека оптичките дискови се темелат на: “... концепција по која двајца гледачи, спротивни еден на друг, кои го гледаат филмот во исто време, сето тоа време додека трае филмот, тие нема да го доживеат филмот на потполно еднаков начин.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ја подигам тогаш главата... Го гледам лицето на мајка ми веднаш до моето...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој не се меша во животот, тој го гледа.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Веднаш да одите додека некој не ве испреварил... “ рече Васко и се сврте кон Еда: „Ти имаш со што да станеш свој човек. Не го гледај овој копук Марка...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Оттогаш кога на небото ќе се појави авион, Гошко ја крева главата, го гледа, се восхитува и си вели: - Одамна, кога дедо ми бил дете, немало авиони.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

— И застана Неда да го гледа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чичо Никола одеше на лов. Тој зачекори низ дворот огледувајќи се наоколу, да види дали го гледаат.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ги ставив очилата, двојка, за читање, и неколку мига го гледав. Немаше сомнение. Пишуваше: „Поцо“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Всушност, застана пред кафуле. Одвнатре го гледаа еден куп луѓе.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

МАРА: (застанува со рацете потпрени на половината и го гледа).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кога ќе поминел оној камен покрај овој камен оној камен од жал се свртувал за да не го гледа овој камен.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Оттогаш кога на небото ќе се појави авион, Гошко ја крева главата, го гледа, се восхитува и си вели: - Одамна, кога дедо ми бил дете, немало авиони.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И што да гледам повеќе, си мислам, веќе ми е срам и ми е страв да го гледам повеќе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знаеше дека тогаш го гледа Тарс за последен пат и дека никогаш повеќе нема да се врати на тие безгрижни брегови на неговото детство.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- „Ете, толку години от коа умрел татко, јас сум ден и ноќ, сѐ по надвор, под ведро небо; дома си идам по еднаш на годината; со никого не се познаам, ни пријател имам, ни душман имам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Од надворешната страна има нацртано шарена птица, феникс, а од внатрешната е огледало. Има место и за ставање пудра.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ги виде ѕвездите и како да почувствува некое задоволство што им го гледа истиот оној распоред каков што го гледаше и порано како дете и младич, пред да замине од селово, зашто потоа, скитајќи по светот, секаде тој распоред - му беше различен.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А значајното лице, задоволно од тоа што ефектот го надмина дури и очекувањето, и сосема занесен од мислата дека неговиот збор може да предизвика несвестица, крадешкум го погледна пријателот за да дознае на кој начин го гледа тоа, и задоволно виде дека неговиот пријател се наоѓа во најнеодредена состојба на духот и дека и самиот од своја страна почнува да чувствува страв.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Понатаму, во светот сме познати со Средбите на поезијата - сите го гледаат настапот на поетите од целиот свет на завршната вечер - Мостови - и токму за реката Дрим сакаме да ви соопштиме.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Јосиф се свртува спрема него, некое време го гледа насмевнат и љубопитно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Овде потпрена на дрвената ограда од сплавот пред себе го гледаше раѓањето на љубовта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се сврте лево-десно, да види дали некој не го гледа, - па повторно истрча пред портите, весело си засвирка и се стрчна удолу низ улицата, од каде доаѓаа весели детски викови...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Го гледам високото сонце, застанато токму над ковчегот на мајка ми која се труска во колата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа пред очите му се појавува проколнатиот Тиша беав, деветтиот ден од јулско-августовскиот месец Ав, го гледа Ерусалим завиен во писок и плач, луѓе што трчаат во очај и во гнев, мајки што залудно ги довикуваат своите деца, градот окрвавен од силовитиот удар на вавилонските војски и Храмот диво ограбен и завиен во пламен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Си го гледам детето и не ми се верува во она што го кажува. ‚Рацете?’ - ми вели со смирен глас. ‚Рацете ми се тресат од напорот, од носењето.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Постои светскоисториски поларитет на лично и нелично разбирање на Бога.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

го (зам.) - гледа (гл.)