го (зам.) - гали (гл.)

Задоволен е како да го исполнил заветот на татковците од монастирлитската синагога во Њујорк, чувствувајќи дека и со овој настап им се доближува на светлите ликови на монастирлитските рабини.  И така, стоејќи блажено на улицата и ведро исправајќи и раздвижувајќи ја здрвената кичма, допушта да го гали пладневното сонце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Одеднаш му се свртува на машкото, го фаќа под брада, го гали: - Теткин, теткин, мил, мил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
ДИМО: Е, аирлија да е! (Го гали детето по главата). А чие е?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Оти ми плачиш? — почна да го теши и мајка му и да го гали по русата бујна коса, плачејќи заедно со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— И пак почна да го гали по косите и образите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тука беше уште пред четири години и навикна Адем да го гали, да го потфаќа за брадичка и за обравчиња, да му ги бушави косите и да го држи за раце обично кога беше во пијана состојба додека го совлада ракијата да заспие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во моментот му излезе пред очи неговото црно Кате како го држи машкото дете на градите и си го гали како тој Митра.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
ЕЛ КОНДОР ПАСА: НАДЛЕТУВАЊЕ СО ВЕТРОТ Никој не го допрел снегот на Андите а пред тоа да не се праша – налет на ветар или павтеж на кондор му го гали лицето.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Седиш на градска плажа и поред тебе вештачка палма ти го гали левото рамо, а позади тебе љангар од парк ти моча у квази морскиот песок и дур пиеш секс он д бичот за 230 денара и се осеќаш ко у Мајами бич од другата страна на Вардар загледуеш цигани како собираат пластични шишиња, а после те маа параноја дека чичкото од америчка амбасада те зумира одозгора и ти ѕирка у купаќи.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сите негови спомени од далечните години, после... тажните писма од Бимбила, фотографиите од синот и внучињата што не ги стегнал ниту еднаш на ранетите гради, и сјајот во нивните очи од новиот, слободен живот таму - сето тоа му беше слеано и дишеше во топлиот трепет на таа незаборавна, светла и мирисна мугра од пред дваесет години, што овде го галеше и постојано го измачуваше со најмилото: мечтите, младоста, љубовта и тешеше во најтешките часови...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Добро, добро. Сега веќе сѐ е готово! Ајде, излегуваме - разговараше Бојан со своето куче и го галеше по главата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сеќаваше како пријатно го галат меките тревки, како му ја нудат својата миризба шареноглавите цветчиња и како го гледат и му се радуваат многубројните бубалки.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Господин Гроздановски се почувствува истовремено и поласкан и глупаво од привилигијата и честа што му ја укажа кучето, па го прифати со двете раце како внуче и почна да го гали минувајќи му со дланката по главата, вратот и грбот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Стана, полека се доближи до јастребот, почна да го гали по пердувестото тело за да го скроти, а тој природно потклекна пред нежноста.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И кога се случуваше да застанеме за да се создаде колоната, тогаш го галев, му велев браво, стари, издржа и продолжи да издржуваш, немој да откажеш на нерамниот пат, фаќај ја кривината, лапни ја угорнината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа не нѐ слушаше, остануваше да лежи, да го гали и прегрнува мртвото тело, да шепоти нешто неразбирливо, и само по бојата на гласот разбиравме кога ја прашува и кога ја прекорува ќерка си, кога ја моли, а кога ја колне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега повеќе немам за кого да живеам,“ беа единствените зборови кои сестра ми Роза ги повторуваше по закопот на ќерка си; сите други мисли доаѓаа и заминуваа, дури и оние секојдневните, оние кои по навика ги повторуваме, изгледаше како никогаш да не ќе се вратат во нејзината уста откако ќе ги изговореше, единствено таа мисла се враќаше одново и одново, како со неа да се обидуваше да го убеди своето тело дека треба да издивне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа постојано минуваше со дланките по својот голем стомак, како да го гали.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Уште два месеца,“ ми одговори, кога ја прашав кога ќе стане мајка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со треска почна да го моделира, да го ваја, да го гали со дланките, да го милува со јаболкцата на прстите. Да му ухнува живот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И со склопени очи го гледав зад зелена магла човекот-факел како споулавено трча, а зад него, зад границата на тој настан, се протегаа моите соништа врз почва покриена со кожа на џиновски гуштер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таму, на дното на просторот, седеше Круме Арсов, онаков каков што го знаев - си го гали брадичето со палец и се чуди каков е тој пламен што се движи помеѓу него и онемените луѓе од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Симона почна нежно да го гали својот филмски партнер по депилираното колено.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Раката постепено се префрлаше погоре и погоре за да дојде до маскирните боксерки и дигнатиот алат на ќелавиот, кој Симона почна да го гали со голема нежност.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Потем, потполно збунета од откри­тието, како да го гали својот, а не влакнестиот стомак на кучката, напипа и изброја по неговата должина точно осум брадавици.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Морам некого да го галам мајчински, да му давам нежност. Да бакнувам, да воздивнувам од сакање.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кучето во тоа претрчување си наоѓа игра и чувствува задоволство од тоа што го галат, и продолжува така да претрчува, дè кај еден, дè кај друг.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа продолжува да го гали и да гледа во Богдана.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кај неа дотрчува нејзиното куче кое веројатно шетало неоколу и ѝ седнува во скутот; таа го жулка, го гали по главата; тоа чувствувајќи ја нејзината нежна, мила рака, уште повеќе се припива во неа, уште повеќе се умилкува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан почнува да го жулка по крзното, да го гали.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И само едно се плашев кога беше до мене, Ти го галев лицето толку нежно, зошто се плашев да не ја нарушам твојата совршеност.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Пред влезот - прецеп меѓу две карпи - застанува, гледа - здивот ѝ запира... него го гледа - легнат врз јамболијата - заспан... тивко влегува... легнува до него... му го гали челото, лицето, рацете... му ја распетлува кошулата испотена...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Не се обидува да го гали...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На почетокот од пролетта, си мисли и внимателно си го гали мешето кое полека се шири како потквасен леб.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
КОЛЕ: (Трча кон Зафира, радосно).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
БОЖАНА: (Го гали). Иде, чедо! Ќе ти донесе бакшиш!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЈОРДАН: (Се доближува до Стојчета и го гали по главата).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ми ти се спие! — го гали Бисера и чека одговор.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митре почна да го гали по главата, ги залепи своите испукани усни на негавиот образ, гушејќи се и тој во солзи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оти мори, доткин, не си ми ручал денеска? — го праша Бисера и го гали по бушавата коса.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Повторно со твоите игри! – го гали, додека помалото внуче му забива клинец во ногата – те обожувам поради внуче му тактира со ударите на чеканот.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
-Љубовта мора да си верува на себе си, или воопшто не постои - додаде таа откако престана да го гали лицето на Денко Самоников и си ја прибра раката во скутот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги знам твоите тенденции.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Доаѓа до Кртот. Го гали по глава.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Долу! Water!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„ Сака да се подигне малку... напорот го тера на ждригање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си го гали стомакот, не е нервозен...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Глупаво и непотребно. Боги му беше другар на Борјан, му даваше да го гали, не му лаеше.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Секој сака да го има во логорот, да го гали по главата и вратот, а му пика коска в уста, да му фрла дрвце низ шумата надевајќи се дека ќе скорне зајак.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан подголтнува и ме бакнува и ми кажува дека сум убаво грда, јас го галам по боцкавата брада и не сакам да знам што крие под таа газа, зошто му ја ставиле и кога ќе си оди оттука.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Цупкаше од една нога на друга, облечена во црвени тренерки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Размислувам дали би изгледала посмешно со крваво око, но решавам да бидам врвна во својата мизерија и да прогласам дека повреда на носот е најлоша, бидејќи е централна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бреговите тоа го гледаа, се поткреваа и шептеа нешто со тополите врз нив, па тој не забележа пред него како се покажа и друго место, по него пак друго, сѐ некогашно и сѐ познато и драго, и преплашен скокна од потајниот допир кога го полази тенка водена жила што се провре меѓу прстите на нозете а потоа му ги покри стопалата и низ тенко жуборење водата почна да се качува по него нагоре, да се тимари, да го гали; забележа свиткани како лежат исушените стракчиња билки на дното и како го тркалаат грагорот пред себе еден величенствен облик.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Циљка, со испупчени усни дува. Ја издувува прашината, а потоа долго го гали со погледот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бранот плиска и небаре го гали мртвото тело, удира полека, се враќа и одново ја заплискува неа, непознатата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мајка му седи до него, го гали со рака, со очи, нешто му зборува, во чашата дотурува жешко млеко...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не обраќајќи ѝ се на никоја посебно, додека уште ѝ го гали образот на малечката, вели, трудејќи се најстарата да го чуе и истовремено во ретровизорот покажува дека би се фрлил во длабочините на погледот што му го нуди малечката, предизвикливо насмеана: „Што би било малечкава вечерва да преспие кај мене, а јас утре да ви ја донесам во Гостивар?“ „Не може!“ вели најстарата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)