го (зам.) - боли (гл.)

Што тогаш се случува со нашето физичко тело, она што секојдневно го носиме со себе, она со кое се одмораме и кое го боли заб, и како на таквата слика реагираат естетските стратегии што ја имаат на располагање високата технологија?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нема мојот син за повисока цена да ја јаде истата ужинка, а потоа да ми вели дека го болело стомачето. Кутрото дете.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Уште повеќе го болат оние општи расправања во шаховскиот печат, во кои не се споменува ниедно име, но се зборува на пример за тоа дека титулата на шаховски мајстор не треба да се дава доживотно, ами мора во одреден размак да се потврдува, зависно од реалните успеси во турнирски среќавања, зашто - се забележува - има и такви мајстори за кои добивањето на таа титула го означува и крајот на нивниот развиток.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
За миг аскерите прснаа да бегаат надолу низ папратта, оставајќи го онбашијата, Трајка, Ташка и еден војник да клоцаат и да се валкаат во тињата под чешмичето, да стенкаат со забите, сега тие, како преѓеска Јован.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Коџабашијата Митре, забраден со бела марама, небарем заб го боли, ја јавна маската и ја бодна долу Скаклевите воденици, ја прејде Црна баш каде што прејдоа четниците вчера вечер и за неполни два часа влезе во Старавина — никој да не го забележи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поп Ристе ја остави дома поповската шапка, тури црвен фес на главата, се наметна со ќулката од сакмата; и тој ја јавна својата маска и го фати Топли Дол, та не оди ни саат, дотрча до турските шатори под Маково во ливадите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И таман побара некое дрво од аскерите да не го болат нозете, наеднаш се истури залп од пет шест пушки и еден бесен вик од стената над чешмичето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку што го боли раката, баш десната, толку понастојчиво поетот ги повлекува линиите небаре оттука, откај езерото од неговите песни, ќе ја здогледаме некако родната му куќа и ќе го почувствуваме опојниот мирис на шебојот од детството баш во Улицата на стариот цвеќар во Истанбул.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ногата на Дејв изгледаше лошо, болно, но не започна навистина да го боли дури откако следниот удирач, Лојд Уикс, кој работеше кај Дејв во погонот за житарици, ја тапна топката и таа ниско по земјата отиде до фрлачот, со што Дејв заглави на третата база и неговото чудесно лизгање се покажа како бесцелно.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Некого ни глава ни Стојко Вранкович не го боли.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Политичарот може да функционира само како иманенција - поразен или победник, додека уметникот го опишува случајот творејќи го својот артефакт, а мудрецот едноставно го врти грбот и си оди, сѐ му е јасно однапред, едноставно го боли и за бабуните и за политичарите и за уметникот и неговите трауми. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 26
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Може го болело грло, од каде да знам.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сув е воздухот, без влага, не го боли крстот. Тоа е многу добро.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не знаеше да каже што го боли, каде го боли и дали воопшто нешто го боли.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не се чувствуваше најдобро, иако ништо не го болеше, но смееше ли да мисли на себе и на некаква нејасна слабост кога толку многу работи му претстојат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мускулите веќе почнаа да го болат, челото му се ороси со пот, а тој со стиснати заби продолжуваше да се напнува, да се инаети, да се надминува себеси.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ништо не го боли, а тешко му е и мачно, како да го притискаат сите камења од Чукарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Реши да се пробие преку Гола Глава. Го копкаше неизвесноста, го болеше судбината на дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Загубата на Караман го болеше до дното на срцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Цела есен, цела зима го болеше ногата и мораше да лежи дома.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Да му се освети и да го изгори! Кога го направило тоа ич не си помислило дека ќе го боли.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
МИТРЕ: (улаѓа). Откај таа страна без мерак сум, ништо не го боли...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И си тргна Димче полека дома. Но тешко му беше да оди. Го болеше главата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И така во ова летно утро, наоѓајќи се меѓу овошките и зеленчукот, Милан беше благодарен поради тоа што ништо не го болеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега му се повредени крилјата, го болат.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Мечев, скаменет од ненадејното среќавање на овој човек, покрил дел од лицето, преправајќи се дека го боли заб.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Знаевме за тоа, но никој не го прашуваше како му е, дали го боли грлото кога ја голта храната, заборававме секој ден да му ја мериме телесната температура, иако татко му ни кажа дека докторите рекле тоа задолжително да се прави.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека тој пистаел-наратор дреме „обвиткан со својата горделивост дека изградив куќа, речиси, со свои раце и по своја кројка“, ќе почне да го боли „тишината, празнината и самотијата“,а тогаш ќе го напуштат и зборовите и ќе го „насели пустински песок, немост и глува тишина“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден миг му се причини дека не слуша друго пукање освен своето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Си го протри челото на онаа точка на која веѓите му се спојуваа, а потоа и вратот кај што го болеше, преку линијата над распараната јака на кошулата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пукаше долго, цела вечност, цевката под неговите прсти се вжешти и му се чинеше дека и градите го жежат и го болат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Прстите му беа невешти и му требаа неколку години кожата на нивните врвови да му зацврсне доволно за да може да свири подолго без да го болат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговиот пријател само одмавна со раката – who cares, кому му е грижа, и кого, впрочем, го боли стапот...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И сега не умееше да каже што од овие нешта повеќе го боли – разрушеното его или разочараноста во оние што не умееја да го следат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Попот бездруго брзал да го најде утрешниот младоженец и да му каже со насилена насмевка дека ангелите од Откровението на светецот Јован Богослов не бранат маж без жена и жена без маж да се земат, секако во љубомората повикувајќи ги во себе русоглавите небески жители да дојдат и да го престорат среќникот во жабок под кожув; желудникот го болел од пакост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мртвите беа отидени под земја, тој отиде да го дојаде ланското јаболко што го држеше во рака и што го начнал пред да се наведне над мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И него како и другите го болеле нозете, во празнината на колениците легнувал студ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледнал во чекорењето преку рамо. Очите го болеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По малку време некои од луѓето го виделе попот како потскокнувајќи бега пред бледоносите жени. Не можело да е поинаку.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го болеле очите или плачел. Со сите прсти минувал преку влажните клепки и му се чинело дека никогаш во својот живот не изговорил повеќе зборови отколку тогаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога по онаа ноќ се освестил, веќе бил далеку од смеата на душманите и се чудел зошто го болат коските и зошто е без мантија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од секојдневните настани бил расчепен надве - едната половина му е врела, гори, во сѐ бара вистина, сиот разум му е во неа, другата станува трупец под мраз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакал да се увери дали девојката од куќата на крвопролевањето во кое загинал Борис Калпак не се влече уште по нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ломбачките нозе му беа исповиткани во крпишта и во секакви сури кожи во митарење. Го болеа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Земи го и Дмитар-Пејко. - Не ќе можам. Еден човек со четири коли - тешко е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зошто да лаже кога навистина не знаел ништо?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога минувате улица му го стегаш рачето толку многу што почнува да се жали дека го боли, а тебе ти е страв, страв од тоа да не ти се измолкне, да не поттрча, да не го удрат, да не го повредат.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Јазикот и грлото му беа сосема суви. Го болеше напукнатата уста.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И во тажно чадливата пустош се отиснуваа сцени, живнуваа ликови болно јасни и од тоа го болеше главата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Патрокле зборуваше брзо како некој да го шибаше со камшик, и од тоа го болеше јазикот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Иако ништо не го боли, од сите пие и здрав е како дрен: ниедна болест не се допрела до него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Или на оној што го заклаа овдека. Јон ми кажа како го сечеле и пак му оставале малку живот. За да се мачи, за да го боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама не може, го боли. Убиените луѓе го мачат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Поарно, но иако рамото не го болеше, тој лежеше сиот капнат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ете ти кај си нашла оддивка! Кој ти го ранел зборот — баба Анча! Такви ти ќе слушаш, а не вујка ти што го боли за тебе!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Не знам кого повеќе го болеше.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ништо не го боли, тоа не е неговата глава.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Галебот што на сонце си ги чисти крилата треба да биде оставен на мир, а не да му се каже ‘значѝ; него тоа го боли.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Дури кога нозете почнаа да го болат отиде и седна на дабов триножец во калуѓерската ќелија, со занес барајќи низ пукнатината на иконата лица и настани: го виде синиот Парамон, фатен во повити на шума со голијатски стебла на чии гранки клечат мешлести човечиња со кучешки муцки, и ја виде внуката со дете на цицка, незрело девојчиште а наскоро по вторпат мајка без маж, и го виде Марко Проказник, некогаш власт во Кукулино, потоа иселеник, и ги виде своите врсници со свеќа над глава.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кого го боли за пијаните закони на едикојси?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Нозете го болеа. И главата, како да испил седум – осум лименки од пивото „Гардист“.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
19. ЗАБОТ ГО БОЛИ, ПА КРИВЕ - некои свират на тенка жица, тие што биле на концерт нивен добиле маски за сентиш лица...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Но зошто главата го боли?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Поп Петко се поисплаши кога го виде толку црвен, го фати за рака и за глава, го праша да не го боли нешто, и откако виде оти ништо не му е, со чудење го праша: — Ами оти толку рано ќе си легниш, Крле?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Беше тргнал сношти повеќе од пагурчето по случај успешно свршената работа, та почна да се жали дека нешто глава го боли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Долго стоеше потпрен на левата плешка, со поткрената десна нога, бидејќи го болеше набодениот отпорано трн. Но никој не се појавуваше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Може му се слошило! Цел пат се жалеше дека нешто го боли!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И со моја помош, но главно благодарение на тоа што тој рече дека не само што нејзината врска со Германецот не ја одобрува туку него тоа, како брат и борец, уште и го боли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Другарот Јован Граматниковски прво двете раце ги стави на градите прекрстени, се подвитка како да го боли стомакот и падна право пред себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас сакам да го боли, ми рече. Јас сакам кога му расте црвениот нос од болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јанко, му говорев. Не тргај му ја ногата на палјачото. Тоа може да го боли.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ме боли дали некого го боли за мене.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ми отиде младоста, сите дур се напијат кафе. Го боли кур.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
И никој нема да го боли кур.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Трајче го мина мостот. Ушите го болеа и му бучеа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Нозете му се поткосуваа, колената го болеа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Бартон седеше и долго ја држеше в рака слушалката. Срцето неизмерно го болеше. Каква лудост беше тоа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Уште го болеа рацете, а на две места му се беа направиле плускавци.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А, ќе го боли ли, чичко? - О, него многу ќе го боли, зашто е Мече.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Штом ќе се сети за колачињата, него стомакот го боли по нив.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во таквите околности кој да мисли на еден Русин, уште повеќе кога беше присутно и сомнението дека сам си го одзел животот?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се чинеше како да му ја свлекле на животот кожата па не знаеш кое место повеќе го боли.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не му се живее повеќе на човекот, а слушаш: уште вика, го боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го боли заб, велат, му никнува умник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека уште долго по смртта го болеше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Љатиф само скока и се тркала, меѓу гранките, не му се дава да каже дека го боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Останало уште нешто некаде да го боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Паметен човек не остава Ништо и никој зад себе што го боли, не жртвува среќа не е жртва на сопствени цели, се раѓа, со чувства, визија, идеали, потреби и желби.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Со шалот час врзува врат, час врзува лице и се жали дека ту грло, ту заби го болат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Многу него го боли нашата болка, нашите маки...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во главата му шумеа зборовите на командантот, а во душата го болеше: сета надеж, сета онаа одушевеност, со која што утринава дојде овде, пропадна и како да се потопи во матните води на блатото.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во мојата чета имаше од странските борци што се предадоа: Руси, Чеси, Полјаци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден од нив го болеше ногата, му беше загноена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Колкот веќе го болеше и стапалата му мрзнеа, ама тој од Туз-пазар, наместо да се управи кон мостот на Вардар, оној мост што ти имал четиринаесет сводови, а бил од вакуфијата на гази Иса-бег, појде да ги разгледува маалата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ибн Бајко излезе на половина од молитвата на попот. Нозете му се тресеа. Колкот силно го болеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И си тргна Димче полека дома. Но тешко му беше да оди. Го болеше главата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)