ги (зам.) - свој (прид.)

Во август 2006-та, вршејќи ги своите редовни работни задачи на работното место, Ф.И. без своја вина доживува повреда при работа (несреќен случај / vis maior).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако редовно плаќа членарина таа, генерално, не е запознаена со работата на синдикатот, ниту пак е активно вклучена во некакви синдикални активности.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, практиката не се препишува така лесно, затоа што многу од предусловите беа различни од веќе видените така што рамката не беше соодветна, па проблемот на општеството им бегаше изместувајќи ги својте рабови под рамката а таа никако да клапне, да го опфати во целост.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Источните патријарси биле замолени да номинират делегати од присутните епископи, но тие се согласиле неволно, не ополномуштувајќи ги своите претставници. Се разидувале исто така околу учењето за енергиите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
На улицата на срамот (новинарска забелешка), деноноќно се движат сексуалните работнички нудејќи ги своите услуги, кога на таа улица минуваат академски граѓани, безброј студенти и малолетни пешаци.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Всушност, тоа и се случува, и оваа интервенција оди во таа насока: не се занесувај во идеализам и сурфирај по рабови!) Мејл-уметникот создава останувајќи во непрекината врска со стотици уметници ширум светот, праќајќи ги своите творби и примајќи ги нивните.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И сето тоа за прв пат изгледаше возможно. (...) Божиќното собирање во Централ парк беше прекрасно: илјада клинци шњураа наоколу и делеа цвеќе, палеа мирисливи стапчиња, дуваа, земаа есид, делеа дрога наоколу, ја соблекуваа облеката од себе и се валкаа по земјата, боејќи ги своите тела и лица.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А сакав филмот да ми се прикажува во Radio city, из­лож­ба во Winter Garden, сакав нас­ловна страна во Life, книга на листата на бестселери, плоча на топ- листата...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој расправаше, покажувајќи ги своите мускулести раце, дека редел по седумдесет кубика дрва на ден.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Другари, што ви е гајле, татко ми нема да нѐ кара...“ - како што тоа го прави Бузо храбрејќи ги своите горномаалци.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Почнаа да се ѕверат низ честарот, погледнувајќи ги своите другари лево и десно, а селанецот го забележа Белчета во букашот, си ја поткаса долната муцка и подзина да викне, но во тој момент Толевци изрипаја од карпите со страшен натприроден вик и ги фрлија готовите бомби кон групите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Брак, бре будали, бре, брак! Што загтањате како биволи на угорништето, — им викаше Пере на аскерите, фрлајќи бомби и куражејќи ги своите четници да издржат додека фати мракот за да се извлечкаат од обрачот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само тој со три илјади души кондиса во Маково, давајќи си ги своите наредби на потчинетите бимбашии, јузбашии, чауши, башчауши и други воени лица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се разнесе грмогласно „ураааа!“ од четиристотини грла и залпови од пушки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Аскерот се стаписа надолу и сега немаше опасност од врзувањето на обрачот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, сега, другари, ајте ми со здравје кој за каде сте!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Арслан и другите Турци направија една прошетка од едниот крај до другиот и ја измерија првата редица старци, кои заштитувајќи ги своите млади синови ќерки и внуци ги изложуваа своите голи рунтави градници и бели глави пред силникот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За овие дваесетина — триесет дена Толе организира известувачка служба од сите села, та уште кога Бахтијар излезе од Прилеп, тој ја разбра работата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аир ефендум, ошче за кумити сме ние старите. Не гледате, едната нога веќе ни е во гробот, — му се испушти на стариот Главчета кој ги беше фатил 99те и ѝ се надеваше на стотата, која сигурно ќе ја фатеше ако не беше пријателот Арслан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја напуштија Маргара, оставајќи ги своите осум другари да ја топат со својата топла крв и оваа чука, како Соколот што го натопија Манол Разов и двата четника Толе ги пречека војводите над самото селце Орле, на преслапта „Мал Гарван", со сите останати четници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Шо ќе пиеш??? - го прашав Гоцка - Шо пие кафана тоа и ја ќе пијам - и се насмеа на глас притоа покажувајќи ги своите препознатливи коњски зуби.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Долу, во кујната, тетките пиеја чај од вишнева рачка и јадеа слатко од рибизли: вујковците, пак, беа отидени некаде вршејќи ги своите мошне важни, комплицирани и неразбирливи работи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Неодамна, Toyota ја користеше оваа пропагандна техника.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Најдобриот начин да комуницирате со него е да бидете директни: веднаш на поче­ токот наведете ја целта на вашиот контакт или заклучокот, потоа кратко и јасно “излистајте” ги своите главни аргументи и на крај прашајте дали се потребни додат­ни појаснувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сосема е друга работата со тнр. сократски тип, кој тежнее секое можно нешто да го анализира од сите можни агли.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нетрпеливиот шеф од почетокот на текстот е наречен благороднички тип.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бидејќи ваквото шоу е невозможно да се следи подолго време, поради брзата епидемија на вкочанети вратови, на славната компанија Copertone ѝ текна, па проекциите ги организираше над плажите во Калифорнија, промовирајќи ги своите нови лосиони за сончање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дјун е англиски физичар, и набљудувајќи ги своите сонови, тој заклучил дека тие не се однесуваат само на минатите туку и на идните настани.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се состои во тоа со помош на специјални прожектори, среде бел ден, па и на најголемо сонце, по небото да се испишуваат пропагандни пораки со букви големи 400 метри!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Кој може да биде ноќново време?“, се зачуди стариот учител и прекинувајќи ги своите мисли, стана да ја отвори вратата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Собирајќи ги својата чашка и неговата кригла, Азис го поведе зад шанкот каде што зад завесата во задниот дел беше закачен за ѕидот старомодниот апарат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа му значеше дека со секого може да разговара, со секого му оди зборот: од чистачот на чевли, што го чекаше на плоштадот секое утро додека Миха му се приближуваше со бурек во устата, до последниот гостин - професор по покана - кој покрај предавањето ќе посака и да размени мислења со колегите, повеќе пренесувајќи ги одошто разменувајќи ги своите со нивните искуства.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Некои психоделичното сликарство го споредуваат дури и со творештвото на Кле, Блејк, Бројгел и Хиеронимус Бош, уметници кој поседувале таканаречен психоделичен сензибилитет, црпејќи ги своите инспирации и содржини од истите предели на несвесното, но без употреба на дрога, што значи дека до креативното несвесно може да се допре и по други, помалку опасни патишта. 154 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ритмично уфрлам pop-corn во уста и ненаситно го голтам своето четиво: тука можам да дознаам дека Elvis Presley е жив, за тоа впрочем, сведочи жупникот Sam Beatty; дознавам дека Gary Cormier изградил подморница во својата гаража; дека Claude Marquezy, ограбувач на банки убиен пред неколку години, и понатаму ограбува како дух оставајќи им ги своите отпечатоци на немоќните полицајци; дознавам за мртвите домашни галеници кои се враќаат дома како духови;
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Истовремено, во Америка поетот Ф. Лудлов (Fitzhugh Ludlow) жедно го читал де Квинси, експериментирајќи со сите дроги до кои можел да дојде во една локална аптека, запишувајќи ги своите искуства.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Жали што ќе се загуби и духовно ќе осиромаши „во прериите на бизнисот”, губејќи ги своите шанси заслужено да заземе трајно место во тековите на европската духовна авангарда каде што имаше што да каже, можеби како Балканците Емил Сјоран, Јонеско и други.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Отпрво само се расправаа, докажувајќи ги своите права, потоа замолчаа за да не прозборуваат никогаш повеќе.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Продолжувајќи ги своите студии на универзитетот во Виена, од физика се свртува кон историја, поради досада се враќа на физика, повторно умира од досада, и конечно се задомува во философијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој постепено си ја возобновил способноста за одење, со помош на стап.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во децениите по Милдред Пирс Крафорд се обидела да го искористи успехот на тој филм, специјализирајќи се за слични улоги и правејќи ги свој заштитен знак, личен белег, определен со единствена комбинација од гламур и абјектност (односно, крајна, обезвреднителна пониженост).178 Дали, тогаш, машката геј-култура нѐ учи да ѝ се смееме на Крафорд?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ти пожелувам, не, те молам, да си најдеш друг маж, достоен за твојата љубов, и нему дај му ги своето срце и својата љубов, дај му ги оние радости што ги чуваше и ги намени за мене.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Основен аргумент притоа секако бил праќајќи ги своите бродови во Солун, големите сили ги поттикнувале христијаните да се бунтуваат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Чагас заболување“, повторив не знаејќи што точно да правам со себе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Собата беше празна како монашка келија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Чагас заболување“, рече таа насмевнувајќи се и широко откривајќи ги своите големи и совршени заби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Искористи ги своите пријатели за да заминеме одовде.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ќе ти покажам...“ и татко му секогаш му велеше кога го прашуваше како да ја состави козината или како да ја намачка со восок, па ставајќи ги своите корави преку неговите помали, детски раце, му ги водеше преку движењата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вистина... Земјата се буди и ме освојува отворајќи ги своите пазуви...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Остана само железниот костур, преку кој, ризикувајќи ги своите скапоцени животи, дечињата ползат или се закачуваат за него со рацете.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не стигнаа стариците темелно да ја пробаат кашата, кога Јаковлевичи заедно со Емиљевич, голтајќи ги своите порции и подждригнувајќи, станаа од масата и отидоа во кујна, во потрага по нешто за јадење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Паша Емиљевич можеше да прождере два килограми сардини одеднаш, што еднаш тој и го стори, оставајќи го целиот дом без ручек.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Патосот, до последната иверка, киевјаните го употребија како огрев.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Другите два листа беа фотографии на водачите, стоеја тука од првото лето кога ја пуштија пиланата, имаше нешто чудно блиско во погледите на тие двајца луѓе, во чија што топла и сериозна загриженост Змејко многу често сакаше долго да гледа, мислејќи си ги своите мисли, не бес насетување и на змијарникот на своите сомневања, но и секогаш изнаоѓајќи нешто толку едноставно и срдечно, што би можел да им го рече на тие двајца луѓе, за кои знаеше доста.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Темнината бегаше од нивното упорно движење, се згуснуваше, пак бегаше, влечејќи ги своите искинати поли.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со часови седеше во детската соба слушајќи ги своите деца како на глас спремаат испити и беше горда што толку брзо читаа, дека на факултет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Трепетот во неа беше толку голем што пред да изговори длабоко воздивна наполнувајќи ги своите гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се присети кога сокриена во плевната го гушкаше јаренцето бришејќи ги своите и неговите солзи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Двете другарки кокетно извивајќи ги своите тела, скокајќи од камен на камен по турската калдрма стигнаа во дворот на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Важно е дека на мажите обично им недостасува малку внимание, па за препорака е некој кој бил доволно внимателен да ја забележи во тревата или на улицата загубената обетка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа норма обајцата делумно сте ја исполниле, лажејќи дека сте сонувале нешто што не сте сонувале и давајќи ги своите лажни податоци, своите лажни имиња.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чини дека можам да се справам со сите пет најдобри, ако не и со секој од нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Тоа е добро, тоа е мошне добро“, рече стариот Елисон, седнувајќи на кујнските скали и триејќи ги своите бели мустаќи како на Шкотски териер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некакви си дребнави дуќанчиња, тие постојани клубови за прислужниците и секаква челад, беа отворени, други пак што беа затворени, сепак пропуштаа долга шурка светлина долж целиот процеп на вратата, што значеше дека ни тие сѐ уште не се без друштво и веројатно, прислужничките и слугите сѐ уште си ги довршуваат своите расправи и разговори, доведувајќи ги своите господари во тотална недоумица околу тоа каде се наоѓаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ноќе, испраќајќи ги своите илјада зборови во Амстердам, често се занесував со поетската слика во која моите свитоци налик на тулипани од хартија скокаат од факс-машината во раното амстердамско утро.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во неколку интервјуа, на прашањето со што се занимава, Duchamp одговараше “Дишам”, на тој начин поистоветувајќи ги своите творечки можности со самиот живот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Токму како што Каменот на мудроста, иако “на сите познат” бидејќи е “под вас, и блиску до вас, и над вас и околу вас” (Artis auriferae) го препознава само посветеникот, така и животот е истозначен со тајната вештина, само доколку можеме да ја разбереме.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Еден предлог! Проверете ги своите креативни можности: исечете го ова интервју на парчиња и направете дадаистичка проза!
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Христијаните и Евреите под муслиманска власт можеле слободно да ја исповедаат својата вера и да ги извршуваат ритуалите, задржувајќи ги своите цркви и синагоги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Емплфорт, премногу голем за да може удобно да седи на тесната клупа, се вртеше час на една, час на друга страна, прекрстувајќи ги своите долги раце час околу едното колено, час околу другото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ТРОШЧЕЈКИН: Љуба, остави ги своите идиотски прашања.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој побара три цени, та овие веќе му дадоа една и пол, но Петруш и понатака се колне во денешна света Петка, утрешна света сабота, други денешна света недела и сите годишни светци, си ја пцуе по десетти или стоти пат мајката оти не сака од нив да печали, и исчепкува уште една четвртинка од вредноста, убедувајќи ги своите пријатели дека им ја дава стоката „под зијан, само и само да не ги пушти на друго место, да им услужи, и да не речат прилепчани оти на Петруша му избегале муштериите и отишле на готов пазар кај комшијата Плашета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стојан си ги стисна рамениците. – Којзнае? – и ја погледна Анѓа во очите. – Дали само како сестра или како нешто друго? – го праша Анѓа не спуштајќи ги своите очи од неговите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Да гледаш живи луѓе да се печат, зар може да биде неинтересно? – му одговори аџи Рампо, сега Рифат-бег и тој вадејќи ги своите бројници што ги донесе од Ерусалим кога отиде да стане аџија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Првиот услов тука го исполнија. Се заколнаа дека го напуштаат Ристоса и му се поклонија на Мухамеда, менувајќи ги своите имиња од Јане на Јунус, од Рампо на Рифат; а за вториот услов Аџи Јане – Јунус бег, предложи да им се остави рок од месец, два, најмногу до Митровден, работата ќе биде свршена.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Деновиве му пишував писмо на еден мој соборец од тие тешки офанзиви, инаку угледен културно-уметнички деец: „Драг пријателе, Еве ме мене во центарот на светот што го сакаме, како одам од врата до врата нудејќи ги своите сценарија, идеи и соништа.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Не мина долго време, Мајка, сакајќи да му даде друг тек на разговорот, напуштајќи ги своите сентиментални спомени, ненадејно го праша Татко, кога тој веќе се внесуваше во читањето на една книга, со која сакаше да заспие: – Што стана подоцна со грофот Чано? Како заврши?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нејзиниот долг живот мина во постојано жртвување спасувајќи ги своите чеда во неизвесната балканска судбина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја крена раката решително и брзо ја принесе кон устата, силно повлече чад и, додека лакомо го вдушуваше, му се расмеа на авторот со целото лице широко откривајќи ги своите бели и сочни заби.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги стисна забите и замре, ослушнувајќи ги своите мисли.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го пропушти да влезе, а тој, надвадувајќи ги своите мртви нозе, ја повлече со себе и ја затвори вратата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кртот лази по подот барајќи ги своите хартии.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
- На гимнастичарите такви нешта не им се случуваат - не се согласи Господ Саздов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Што ти е животот - реков - ти чекаш жртва а јас никако да се ослободам од приказната за гимнастичарот што се заплеткал прикажувајќи ги своите вештини.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Си ги триеја очињата со валканите тупанички, барајќи ги своите мајки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мојот пријател, Henru Geldzahler, кустос на уметноста на дваесетиот век, пред да го именуваат за званичен културен цар на Њујорк, вака го опиша почетокот на попот: “Тоа беше како некој научно-фантастичен филм - Вие, поп уметниците, непознати едни на други, излегувате од различни делови од градот и гледате напред носејќи ги своите слики пред себе”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Отпрво само се расправаа, докажувајќи ги своите права, потоа замолчаа за да не прозборуваат никогаш повеќе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)